หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[PAAPAENG~]

อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ!!
วินกำลังจะบอกอะไรโซ่ ??
กำลังจะบอกอาร๊ายยยยยยยยยยยยย  แอร๊ยยยยยย!!
ขอให้โซ่รับได้เถอะนะ
จะวินไหนมันก็วินเหมือนกันนั่นแหละ!!

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ   

[ujen]

  วินจะบอกอะไรอ่ะ

 

[flyingploy]

ลุุ้นนนนนนนนน ไม่ไหวแล้ว เค้าจะบอกอะไรกัน

[nemonoy]

โซ่น่ารักอ่ะ.....สนุกมากๆ ^^ อยากรู้ตอนต่อไปแล้วค่ะ
คนเขียนสู้ๆ รออ่านอยู่นะค่ะ

[SHIVA]

 

ตอนที่ 26


ผมพยายามทำให้สายหนังแข็งๆ ยืดตัวโดยดึงข้อมือค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าหลังจากดึงค้างไว้ชั่วโมงนึงแล้วเข็มข็ดที่รัดเอาไว้ดูจะหลวมขึ้นนิดหน่อย

"ทำอะไรอยู่วะ"

ผมแหงนหน้ามองไอ้ริวแล้วถอนหายใจ หยุดดึงสายหนังแล้วนอนครวญกับอาการปวดไหล่ กล้ามเนื้อหลังล้าไปหมด กลับมาเร็วชะมัดไอ้บ้า

"ได้อะไรดีๆ มาแทนเข็มขัดแล้วว่ะ" ไอ้ริวสับกุญแจมือเข้ากับข้อมือข้างขวาของผม ผมเบิกตาโพลงจ้องหน้ามัน กุญแจมือที่ตรงกลางมีสายเหล็กโยงยาวสักฟุตหนึ่ง ริวเอาอีกข้างไปคล้องไว้กับเสาเตียง กุญแจมือเนี่ยนะ! มันแก้มัดปากให้ผมและคำแรกที่หลุดโพล่งออกไปก็คือ

"ไอ้วิตถาร"

"เดี๋ยวกูไม่แกะเข็มขัดให้หรอก"  ไอ้ริวแกะๆ เข็มขัดหนังให้ทั้งซ้ายและขวา ผมคอยหยั่งเชิงมันอยู่ ตอนนี้แขนข้างซ้ายผมเป็นอิสระแล้ว มันไม่กลัวผมทำร้ายหรือแย่งปืนมันมารึไง  ริวมองแขนที่แดงเป็นปื้น มีแผลกดทับและขูดขีดเต็มไปหมดทั้งสองข้าง มันหันมามองหน้าแล้วหัวเราะขึ้นจมูก

"โง่ไม่บันยะบันยัง"  ผมชกหน้ามันทันที แต่เพราะแขนที่ล้าจากการฝืนดึงอยู่นาน บวกกับข้อมือเจ็บอยู่ทำให้หมัดนั่นไม่มีพิษสงอะไรเลย ไอ้ริวร้องโอ้ยเหมือนโดนคนเดินชนไหล่นิดหน่อยแล้วเอามือมาบีบคาง เอานิ้วกดแก้มที่ยังช้ำและบวมของผมให้ยิ่งเจ็บ ผมสะบัดหน้าหนี

"มึงไปหาวินทำไม..."

"ก็มันเจริญหูเจริญตากว่ามึงไง ไอ้ตาชี้"

"มึงได้ทำไรมันรึเปล่า"

".......เดี๋ยวกูมา..."

 ผีเข้าผีออกอะไรนักวะ ผมชะเง้อมองตามหลังมันไปแล้วรีบลุกนั่ง เปิดลิ้นชักไม้สักข้างเตียงแล้วหาอะไรที่พอจะสะเดาะกุญแจได้ แต่ก็มีแค่พวกสมุดดินสอของเฮียก้อง ไม่มีอะไรพอจะใช้ประโยชน์ได้เลย

"เฮ้"

ไอ้ริวส่งเสียง ผมหยุดค้นแล้วมานั่งทำหน้าเหม็นเบื่ออยู่ขอบเตียง ไอ้ริวเดินมากวาดข้าวของในลิ้นชักและทุกอย่างที่อยู่ในระยะที่มือผมเอื้อมถึง กองลงพื้นแล้วเตะไปไว้มุมห้องหมด

"กูมีไรจะให้มึงดู อย่าฉีกทิ้งล่ะ เพราะมันจะรกห้องเปล่าๆ "

ผมกัดกรามกรอดแล้วรับรูปถ่ายปึกนึงมาดู รูปแฟร์? ผมเอารูปวางบนเตียงแล้วค่อยๆ หยิบออกดูทีละใบ หันไปจ้องหน้าไอ้ริว

"สวยมั้ย? "

มันเป็นรูปแฟร์ตอนทั้งนั่งรถผ่าน ตอนนั่งรอเรียน ตอนกินข้าว ตอนยืนคุยอยู่กับคนอื่นๆ จะว่าสวยก็สวยหรอกนะยอมรับ แต่พวกนี้มันรูปแอบถ่ายทั้งหมดเลยไม่ใช่รึไงไอ้...

"มึงจะโชว์ว่ามึงมันโรคจิตว่างั้น? " ผมว่า แต่อีกคนก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอก ยิ้มให้จนชักสยองขึ้นทุกทีๆ บางทีมันอาจชอบโดนคนด่าด้วยก็ได้ ผมหันไปดูรูปอื่น แฟร์ไปทำบุญที่วัดด้วยแฮะ นั่งพับเพียบเรียบร้อยกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล ยืนให้อาหารปลา เดินเล่นริมฟุตบาท ผมไม่ค่อยเข้าใจอาร์ตหรอกว่าอะไรคือสวย อะไรคือไม่สวย แต่รูปที่ไอ้ริวถ่ายมันมีชีวิตชีวา เหมือนกับกำลังเคลื่อนไหวอยู่ ไอ้แฟร์ก็ดูเป็นแฟร์ ดูเหม่อๆ เอ๋อๆ วางตัวเสมอกับคนทั่วไป และไม่ค่อยระวังตัว บางรูปเหมือนริวเข้าไปใกล้จนแทบจะหายใจรดคอมันอยู่แล้ว

".......ว่างมากรึไงวะ"

"มีรูปที่อยู่ในกล้องตัวนั้นอีก แต่ฟิล์มมันโดนแสงจนเจ๊งไปพร้อมกับกล้องแล้ว"

"นี่วันที่เมื่อวาน... มึงสะกดรอยตามวินทั้งวันเลยเหรอ"

"ก็มันน่าสนใจใช่มั้ยล่ะ" ไอ้ริวคีบรูปที่อยู่ล่างสุดในกองให้ดู วันที่เมื่อสองเดือนก่อน แค่ดูพริบตาเดียวก็รู้ว่าคนที่กำลังเดินอยู่ไม่ใช่แฟร์

"เทียบกับรูปเก่าๆ บรรยากาศดูน่าหลงใหลมากกว่าใช่มะ เมื่อก่อนถ่ายๆ มาก็เหมือนกับรูปในแมกกาซีน ดูดี สวยหรู แต่ซ้ำซาก"  ไอ้ริวคุยดีๆ กับผม ผมเอารูปใหม่มาเรียงเป็นวงกลมอยู่รอบๆ รูปของวินเมื่อก่อน ใช่... คนละคนกันอย่างสิ้นเชิง

แชะ

"เห้ยยยย"

แชะ แชะ แชะ แชะ

"ทำบ้าอะไรวะ! หยุดถ่ายนะ"

ไอ้ริวหันกล้องดิจิตอลมาให้ดูภาพในจอหลังกล้อง ผมลุกขึ้นยืนครึ่งๆ กลางๆ ขาข้างหนึ่งเหยียบพื้นอีกข้างอยู่บนเตียง  พยายามคว้าแย่งกล้องสุดแขน แล้วก็เสียหลักล้มนั่งอยู่กับพื้นข้างเตียง หนอย อย่าให้กูเอื้อมถึงนะเว้ย ไอ้ริวหัวเราะได้น่าถีบชิบหาย

"รูปถ่ายมันทำให้เห็นอะไรๆ ชัดขึ้นกว่าตามอง มึงดูเอาเองว่ามึงมองรูปไอ้วินแล้วเป็นยังไง"

"เป็นไอ้บ้าที่โดนใส่กุญแจมือ นั่งดูรูปแอบถ่ายน่ะสิ" ผมงึมงัม ไม่ได้มองจอภาพเล็กๆ นั่นให้ชัด แต่รูปที่ถูกถ่ายในสภาพแบบนี้คงไม่น่าดูนักหรอก

"หึหึ...วันนี้วินกับไอ้โซ่ทะเลาะกัน"

"ห๊ะ? "

"เพราะงี้กูถึงกลับมาเร็วไงล่ะ กูไปแล้วไม่เจอวินหรอก มันหอบผ้าหอบผ่อนย้ายออกไปแล้ว ไอ้โซ่คลั่งเป็นหมาบ้าเลย น่าขำชะมัด"

ไอ้โซ่... ไอ้ควายโซ่ กูยังไม่ทันทำไรเลยพวกมึงจะรีบเลิกกันไปไหน มึงกล้าดียังไงทำให้แฟร์ของกูโกรธ ปล่อยให้แฟร์อยู่คนเดียวเดี๋ยวก็...

"วินน่ะ เข้าถึงตัวง่ายดีนะ ระหว่างที่ถ่ายรูปพวกนี้ กูยังเดินเข้าไปทักมันอยู่เลย"

"ไอ้..."

"กูบอกว่า เฮ้วิน บังเอิญจังเลยนะ กูก็ชอบมาซื้อกาแฟร้านนี้"

"..."

"แล้วมันก็เลี้ยงกาแฟกู น่ารักมั้ยล่ะ? "

ผมคว้าปึกรูปบนเตียงแล้วโยนใส่หน้ามัน ไอ้โรคจิตชอบแอบตาม มึงอย่ายุ่งกับแฟร์นะ

"พวกคู่รักมันแยกกันอยู่แล้วนะเก้า โอกาสเป็นของเรา... ไม่สิ หึหึ.. มึงทำเหี้ยอะไรไม่ได้นี่หว่า..."

ไอ้ริวนั่งยองๆ และจ้องหน้าผม สายตามาดร้าย

"โอกาสมันเป็นของกูต่างหาก"

ผมปล่อยหมัดซ้ายพุ่งเข้าหา แต่การจู่โจมที่ถูกจำกัดของผมถูกคาดเดาเอาไว้ก่อนแล้ว ไอ้ริวยกศอกขึ้นกันได้ง่ายๆ

"มึงอย่าแตะต้องวินนะเว้ย" ผมว่า

"กูทำแน่ๆ ล่ะไม่ต้องห่วง อยู่ที่ว่าจะเลือกวิธีไหนเท่านั้น เข้าไปล่อหลอกดีๆ อาจจะชักช้า ไม่ทันไรไอ้โซ่ก็เอากลับไปเก็บไว้ในห้องมันคนเดียว เข้าใกล้ไม่ได้อีก  กูคงต้อง...ใช้มึงเป็นเหยื่อล่อดีมั้ย? บอกไปว่ามึงโดนจับมัดเอาไว้ที่นี่ ให้มันเดินตามกูเข้ามาเอง... ถึงตอนนั้น กูขอยืมเตียงอีกห้องหน่อยนะ"

"ไม่เอานะ! "

"ไม่เอาอะไร"

"อย่าบอกวิน..."

"มึงไม่อยากให้มีคนรู้เหรอว่ามึงโดนใส่กุญแจมือขังอยู่ในห้องนี้"

"กูบอกว่าไม่ต้องบอก! "

ไอ้ริวลูบปลายนิ้วเข้ากับข้างแก้มผมช้าๆ ผมแหงนหน้าหนีและหรี่ตามองมันอย่างเหยียดๆ

"แต่ว่า...ไม่จำเป็นต้องบอกวินเรื่องมึงก็ได้  มันเสี่ยงถูกจับได้เกินไป  แถมวินมันอาจจะไม่คิดว่ามึงมีค่าพอให้มาช่วย  ...เอางี้ กูมียาอีในกระเป๋านี่นา...ใช่มะ แค่ยัดใส่ปากมันเม็ดเดียวก็เสียผู้เสียคนแล้ว จะสั่งให้ทำอะไร...บริการยังไง... ก็แทบคลานมาขอทำเชียวแหล่ะ"

"ไอ้สัตว์!!! "

"อ้ะๆๆ ต่อให้มึงชกกูหน้าเขียว ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอกเก้า จะโง่ก็ออมแรงไว้หน่อย"

"มึง..อย่ายุ่งกับวิน ขอล่ะ...แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว อย่าทำอะไรวิน"

"มึงไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อรองอะไรได้นะเก้า มึงไม่มีอำนาจ ไม่มีอาวุธ ไม่มีแม้แต่ความมั่นใจในตัวเอง"

"กูขอร้องนะ อย่า.. อย่าทำอะไรวินมันเลย มันก็ดีกับมึงไม่ใช่เหรอ มันไม่เคยทำอะไรให้มึงเลยนะ"

"กูไม่ได้จะทำร้ายหรือจะฆ่าแกงมันสักหน่อย สวยๆ แบบนั้น จะเอ็นดูให้เต็มที่เลยล่ะ"

"ไม่เอานะ! "

"มึงเป็นแค่คนที่ทำลายของรักของกู ทำไมกูต้องฟังมึงด้วย"

"ขอโทษ กูขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจ... ไอ้ตอนแรกที่เลนส์แตก ไม่ได้ตั้งใจทำนะ"

"ในที่สุดก็เปิดปากพูดขอโทษแล้วสินะไอ้คุณชาย เข้าใจรึยังล่ะ ไอ้วินสำคัญสำหรับมึง ก็เหมือนกล้องนั่นสำคัญกับชีวิตกู"


"กูเห็นมึงตามราวีไอ้วินเมื่อหลายเดือนก่อน เพราะมันทำให้น้องชายมึงเจ็บใช่มั้ย... นั่นก็เหมือนกับที่กูกำลังจะเอาคืนกับมึงไง ให้มึงเจ็บ ให้มึงปวดร้าวและแตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เหมือนๆ กับที่มึงทำไว้กับกูก่อน"

"มึงก็ซ้อมกูคืนสิ จะอัดให้ตายก็แล้วแต่ ทำไมต้องไปลงกับวินมันด้วยวินมันไม่เกี่ยวสักหน่อย"

"ก็กูถูกใจมันมาก่อนด้วยไงไอ้เด็กน้อย เห็นของเล่นในมือของมึงก็แย่งมากระทืบ ให้มึงร้องไห้ขี้มูกโป่ง มันน่าสนุกกว่าตั้งเยอะ"

ผมใจสั่น สร้างปัญหาให้ตัวเองไม่พอ คราวนี้จะฉุดให้แฟร์ซวยไปด้วย โธ่เว้ย ทำไมทุกอย่างในชีวิตกูมันเฮงซวยแบบนี้วะ ไอ้ริวเข้ามาใกล้ กำมือข้างที่เป็นอิสระของผมแล้วชูขึ้นมา ผมไม่ได้ตั้งท่าจะต่อยมันลูกเดียวแล้ว แต่ปล่อยให้มันเอาเล็บหัวแม่โป้ง กดจิกกลางอุ้งมืออย่างแรง มันเจ็บมากและทำให้กำหมัดไม่ได้ ทำได้แค่กระดิกนิ้วไปมาเหมือนกำลังชักกระตุก

"กูเป็นศิลปิน เป็นนักรัก  ไม่ใช่นักเลง ตั้งแต่มึงโดนมัดอยู่เนี่ย กูได้ต่อยมึงซักครั้งมั้ย? "

ผมถอนหายใจแรงๆ มึงจะเป็นอะไรก็ช่างหัวมึงเถอะ ออกไปจากชีวิตกูซักที

"มึงอยากลองแหลกคามือกูมั้ยล่ะ กูจะได้ไม่ไปแตะต้องตัวไอ้วิน"

"หมายความว่าไง? "

"ก็ 'ทำ' มึงแทนไงล่ะ ทุกเรื่องที่กูตั้งใจจะทำกับหน้าสวยๆ นั่น"

"มึงล้อกูเล่นใช่มั้ยเนี่ย อย่ามาหยอกกันนะ"

"กูพูดจริง"

ผมเบิกตาโพลง ขนลุกขนพอง ไอ้ริวเข้ามาซุกหน้าอยู่ตรงซอกคอแล้วเริ่มเคลื่อนไหว

"เห้ย! ปล่อย"

ผมดันตัวดันไหล่มันออกด้วยความตระหนก ชันเข่าแล้วตั้งท่าจะถีบมัน

"กูให้มึงเลือก มึงโดน หรือไอ้วินโดน ถ้ามึงไม่เลือกกูก็จะไปจัดการมันเหมือนเดิม"

ผมชะงักตัวแข็งทื่อ แฟร์... ถ้าแฟร์ยังอยู่กับไอ้โซ่ก็ดีหรอก ไม่สู้คนแบบนั้น จะสู้อะไรไอ้ริวได้ ขนาดกับผม แฟร์ยังเกือบโดนผมปล้ำมาแล้วเลย

"ว่าไงล่ะ? หรือเรื่องแย่งคนที่มึงรักมาย่ำยีเนี่ย มึงก็คิดว่ากูพูดเล่น หือ? "

"ไอ้สารเลว..."

ผมลดแขนลง หายใจเข้าออกทางปาก ชั่งใจระหว่างสองทางเลือกที่ไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย ไอ้ริวกดเข่าผมลงให้วางราบไปพื้น แขนขวาผมยังห้อยต่องแต่งอยู่กับเสาเตียง มือข้างซ้ายก็หมดแรงจะตะบันหน้าคนแล้ว ผมก็ดีแต่ใช้กำลัง ไม่มีสมอง คิดหาทางช่วยไอ้แฟร์ไม่ได้เลย



"กูเป็นคนที่ถอยห่างออกมาแล้วมองเข้าไปในกลุ่มผู้คน สายตากูมองอะไรไม่เคยพลาด คนที่ชอบคิดอะไรเอาเอง ตัดสินคนอื่นมั่วซั่วแบบมึงน่ะ เล่นด้วยไม่ยากหรอก"

"หมายความว่าไง? " ไอ้ริวไม่ตอบอะไร ขยับเข้ามาหาอีก จูบไล่ไปตามคอและกระดูกไหปลาร้า ผมทำหน้าผะอืดผะอม กำหมัดที่ตกอยู่ข้างลำตัวแล้วหลับตาแน่น ไม่อยากรับรู้

"มึงรับปากสิว่าจะไม่ไปยุ่งกับวินอีก"

"เออ"


เอาเถอะ กะอีแค่นอนกับผู้ชาย ลองซักครั้งกูคงไม่ตายหรอก อย่างน้อยไอ้แฟร์มันก็ไม่เป็นไร


"โง่เกินเยียวยาแล้วมึงน่ะ"

"ไม่ได้ครึ่งความเลวของมึงหรอก..."


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนที่แล้วฉันตัดตอนไม่ดีเอง 

แล้วตอนนี้ก็มาเล่าฝั่งของเก้าก่อนด้วยลำดับเวลา แถมยาว...เขียนไม่จบในตอนเดียว ตอนหน้าขอเป็นเก้าอีกที ฉันชอบแกล้งมัน

สุขสันติ์วันอาทิตย์ค่ะ 

[ณ ที่เดิม™]

มาแล้วๆ ดูเหมือนคู่ของ ริว - เก้า จะซาดิสซ์กันได้โล่ 

[brownie]

ม่ายยยยย
 เค้าอุตส่าเชียร์ เก้า กับ วิน
โฮก เสียใจ 

[whipcream]

  ม่ายน๊า  อย่าทำเก้านะ

[ujen]

  ไมาเอาน่า

 

[fOnfOn :D]

สุขสันต์วันอาทิตย์เหมือนกันคะคนเขียน   


เฮ้อยยยย ไอ้เก้าจะเสร็จริวแล้วจริงๆ อ่ะ สงสารเก้าจัง 

[kazhiki]

อิริว    แกนี่มันโรคจิตจริงๆใช่ม๊ายยยย  หรือจริงๆแล้วเป็นแผนของแกยะ??
หรือแกชอบเก้าอยู่แล้ว?? แต่ด้วยความโรคจิตของแก ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ โอ้ยยยย ไอ้เลวเอ้ย

สงสารเก้าจริง  ต้องมาอยู่กับอิโรคจิตแบบนี้ คนเขียนอย่าแกล้งเก้านักสิ น่าสงสาร

ขอบคุณมากจ้ะ 

[-Otto-]

เก้าา 

[❝CHŌN❞]

โถ เก้า จะเสร็จริวซะแล้ว แงๆๆๆ

สงสารเก้ามากอ่ะ ไอ้ริวโคตรโรคจิต

เก้าเป็นคนดีมากอ่ะ ทำเพื่อวินได้ขนาดนี้

[myd3ar]

ขอเก้าอีกหลายๆ ตอนก็ได้ค่ะ ชอบๆๆ 

[TanyaPuech]

 

เก้าแอบน่าสงสารอ่า

แต่ดีแล้ว  จะได้คู่กับริว

แล้วก็โซ่ วิน  เท่านั้นนนนนนน

[shockoBB]

  เก้าเสียสละมากเลยอะ 

[BONE]

เก้าโง่เกินเยียวยาแล้วจริงๆ =_=;;
แต่ถึงริวจะเลวแค่ไหน เราก็ยังยืนยันอยู่ดีนะว่าชอบ =.,=
เขามีคาแรกเตอร์ความเป็นตัวของตัวเองชัดดี ฮา~
คนมีปมในใจสองคนอยู่ด้วยกัน... อะไรๆ มันคงไม่ง่ายหรอก
ถึงจะแอบชอบริว แต่ก็ยังเป็นห่วงแกนะเก้า เข้มแข็งโว้ย!

อยากให้ตอนต่อไปมาในอีกสองชั่วโมงข้างหน้านี้จังเลย ฮ่าๆๆๆ
สุขสันต์วันอาทิตย์เช่นกันนะคะ ^^

[๛ナーリバス๛]

โอ้วม่ายยยยย

ริวนี่ โรคจิตเข้าขั้นแล้วอ่าคนเขียน

สงสารเก้าเยย

[Crossley]

 

 ฉันชอบแกล้งมัน

แล้วเฮียเก้าจะมีชะตากรรมยังไงคะเนี่ย

[nemonoy]

ม่ายยยย.....อย่าพึ่งตัด  ขออีกนิดดเถอะค่ะ T_T

[iforgive]

ขอให้ริวหยุดเถอะ  ยังงัยก็สงสารเก้า

[puppyluv]

กด+และให้เป็ด
ริวมันโรคจิตชัดๆ

[a_om]

ริวดูจิตๆเกินไปแล้วนะ
สงสารเก้าจิงอะไรจิง

[insomniac]

ขอถอนคำพูดที่เม้นท์ไว้ตอนแรกๆ ว่าเรื่องนี้ ตัวละครแต่ละคนมีมิติดีมาก
อ่านมาอ่านไป นี่มันชักจะมีมิติเกินไปแล้ว complicate กันไปไหน ถึงขั้นโรคจิตกันทีเดียว
แต่ก็ชอบอ่ะครับ ชวนติดตามจริงๆ แถมคนเขียนขยันสุดๆ

[yayee2]

อย่าบอกนะว่า นี่คือคู่ใหม่อีกคู่ ริว-เก้า
อืม..แต่ถ้าใช่ก็ดีนะ เพราะเชียร์โซ่กะวินอยู่แล้วน่ะ

[แมวอัดกระป๋อง]

เคะๆๆๆ

ว่าแล้วในที่สุดเก้าก็มีคู่

เคะๆๆๆๆ

[poypoy]

อ้าว ริวชอบวินวินหรอกเหรอเนี่ย?

[luna]

ช่วงแรกๆเลือกไม่ถูกแล้วว่าจะยกวินให้โซ่หรือเก้าดีๆ เกือบจะมาแนะนำให้สามพีแล้วเชียว

ตอนนี้ยกเก้าให้ไอ้ริวไปเลย 555 

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ  หุๆ

[drasil]

เพี้ยง ขอให้ริวชอบเก้าเถ๊อะ
ไม่งั้นเก้าก็น่าสงสารเกินไปแล้ว

[chae]

กี้สสสสสสสสสสสส ริวx เก้า จะเถื่อนไปไหม อ่านทีต้องหยุดหายใจเป็นช่วงๆ
ความดิบเถื่อนมันร้อนแรงเกินปายยย

แล้วตกลงวินจะบอกอะไรโซ่  เหมือนโซ่จะรุนแรงแน่ถ้าวินบอกเรื่องไม่เข้าหู