นับตั้งแต่วันนั้น คนในโรงเรียนก็ผมมองแปลกๆ มองแล้วก็เอาไปพูดซุบซิบนินทา หนักหน่อยก็เดินเข้ามาล้อเลียนเรื่องที่ผมคบกับผู้ชาย เพื่อนผมที่เรียนปวส.ไปแล้วก็รู้เรื่องเมื่อไม่นานมานี้ พวกมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ บอกจะไปเอาเรื่องคนที่มันปล่อยข่าว แต่ผมเพิ่งจะพ้นช่วงบำเพ็ญประโยชน์มา ไม่อยากมีเรื่องมีราวอีกก็ได้แต่ห้ามพวกมัน
เรื่องที่เกิดขึ้นพี่ปราบยังไม่รู้เรื่อง แต่เขาเห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าผมแล้วถามว่าไปมีเรื่องกับใครมา บอกว่ามีเรื่องกับเพื่อนต่างโรงเรียนไม่ได้แน่ เพราะพี่ปราบไปรับไปส่งผมเองตลอด ถ้าเขาไม่ว่างก็ให้คนขับรถมารับ ทำให้ผมต้องตอบไปตามความจริงว่ามีเรื่องกับเพื่อนในห้องเรียน เพื่อนมันกวนตีนก็เลยต่อยกัน พี่ปราบไม่ได้ว่าไม่ได้ถามอะไรมากมาก สิ่งเดียวที่ถามคือว่า
‘มึงกับมัน ใครเจ็บกว่ากัน’
‘มัน’
‘ดี ถ้ามึงเจ็บกว่า วันหยุดกูจะซ้อมมึง’สงสัยไหมว่าซ้อมของพี่ปราบคืออะไร เพราะต่อให้ผมบอกว่าผมเจ็บน้อยกว่าไอ้นั้น พี่ปราบก็ยังลากผมไปโรงฝึกเพื่อเรียนมวยกับคาราเต้อย่างจริงจัง
อีกแค่เดือนกว่าๆผมก็จะเรียนจบแล้ว ผมไม่อยากสร้างปัญหาอะไรอีก ถ้าพวกในโรงเรียนไม่ทำให้ความอดทนของผมหมดลง ผมจะก้มหน้ากัดฟันเรียน
อีกทางหนึ่งที่ผมคิดว่าจะช่วยให้ชีวิตผมในโรงเรียนสงบลง ก็คือให้พี่ปราบเลิกไปรับไปส่งผมที่โรงเรียน เพราะว่าตอนนี้ผมเหมือนกลายเป็นตัวตลกในโรงเรียนให้ทุกคนมองแล้วพูดล้อ ด่าว่าผมขายตูดบ้าง ถามว่าผมเป็นผัวหรือเมียบ้าง ลามไปยังถามว่าผมคบกับกระเทยที่แก่กว่าผมหลายปี สารพัดคำพูดต่ำๆที่พวกมันจะหยิบมาล้อเลียนผมได้พวกมันก็ทำ
ผมอยากจะต้องพวกมันให้เลือดกบปากให้หมด แต่หน้าพี่ปราบก็ลอยมาทุกครั้ง ผมไม่อยากทำให้พี่ปราบผิดหวังในตัวผม แม้ว่าความอดทนจะเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมากก็ตาม
วันนี้ผมฝืนตื่นนอนก่อนพี่ปราบ คิดไว้แล้วว่าจะต้องไปโรงเรียนเองให้ได้ ผมคิดว่าผมทำอะไรไวแล้ว ต่างจากพี่ปราบที่จะค่อนข้างพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัว แต่วันนี้พี่ปราบก็ทำเวลาได้ค่อนข้างดี เขาอาบน้ำเสร็จทันผมที่กำลังจะออกจากห้อง
“พี่ปราบ ผมไปเรียนก่อนนะ” ผมบอกโดยไม่มองหน้า รีบหยิบกระเป๋าเป้เตรียมออกจากห้อง
“เดี๋ยว จะรีบไปไหน กูแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้วเนี่ย” พี่ปราบเดินมาดึงแขนผมไว้ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ผ้าเช็ดตัวพันเอว
“วันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งผมหรอก เดี๋ยวผมไปเอง” ผมปั้นหน้าเริงร่า แต่ใจกลับเต้นแรง เหมือนผมกำลังแอบทำความผิด แต่มันไม่ใช่ ผมแค่อยากไปโรงเรียนเอง
“กูจะไปส่ง วันนี้กูไม่ติดธุระอะไรช่วงเช้าอยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไรจริงๆพี่ ผมไปได้”
“มึงคงไม่ได้ปฏิเสธเพราะเกรงใจใช่ไหม”
“เอ่อ เปล่าพี่ คือผมไม่อยากให้พี่ย้อนไปย้อนมา”
“แต่กูเต็มใจ”
ผมแพ้ให้คำนี้ทุกที วันนี้เลยเป็นอีกวันที่พี่ปราบมาส่งผม โดยที่ผมขัดหรือแย้งอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ยอมให้พี่ปราบขับรถมาส่งที่โรงเรียน พี่ปราบยังคงขับรถเข้ามาจอดในโรงเรียนเหมือนเดิม แต่วันนี้พิเศษกว่าทุกวันจนทำให้ผมเกือบจะตะโกนร้องเย้ออกมา เพราะพี่ปราบบอกว่าวันนี้จะให้ผมกลับเอง น่าจะอยู่ประชุมยาวไม่ว่างมารับ ส่วนคนขับรถลากลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน จากที่อารมณ์หม่นๆผมก็ยิ้มออกได้
“ตั้งใจเรียนนะ”
“ครับ ผมไปเรียนละ” ผมยกมือไหว้อย่างทุกครั้ง แล้วลงจากรถ
ทันทีที่ก้าวขาเหยียบพื้น ทุกสายตาที่อยู่ใกล้ก็จับจ้องผมเป็นตาเดียว ผมสูดลมหายใจแล้วก้มหน้ามองเท้า เดินไปข้างหน้าโดยไม่คิดจะมองใครทั้งสิ้น ทำเป็นไม่ใส่ใจคำพูดเสียดสีที่ลอยมาตามลมหลังจากที่พี่ปราบขับรถออกไป
อดทนไว้ไอ้ซ่า อีกไม่นานมึงก็จะเรียนจบแล้วไม่ต้องเจอพวกเหี้ยพวกนี้อีกแล้ว
มีเพียงช่วงเที่ยงท่านั้นที่ผมสามารถหายใจได้เป็นปกติเมื่ออยู่กับเพื่อนของตัวเอง มันทำให้ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวหรือแปลกแยก พวกมันก็เหมือนจะเข้าใจว่าผมรู้สึกไม่ดี ตลอดช่วงพักเที่ยงไอ้กานกับไอ้นุ๊กพยายามสรรหาเรื่องตลกมาเล่าให้ผมหัวเราะ ซึ่งก็ขำบ้างไม่ขำบ้างปนกันไป ไอ้หวายที่ชอบตีกับผมก็เลิกหาเรื่องมาเอาอกเอาจนผมจนน่าขนลุก ไอ้ตูนไม่ต้องทำอะไร ใครพูดทำนองล้อผม ไอ้นี่เดินเขาใส่ก่อนเลย ด้วยความเป็นรุ่นพี่ของพวกมัน ทำให้ไอ้พวกปีต่ำๆกว่าที่ใจกล้าพูดถากถางเรื่องของผมหัวหดกันได้ช่วงระยะเวลาหนึ่ง
ถึงพวกมันจะดูขาดๆเกินๆไปบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตผม และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเวลาเรียนผมได้เรียนกับพวกมัน แต่มันก็เป็นไปไม้ได้ แต่ก็ไม่ได้เสียใจที่ผมต้องขาดเรียนไปบวช ยังไงการบวชก็เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตผมได้มาก นับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ผมจะมีในชีวิตนี้
ทันทีที่เสียงออดคาบสุดท้ายดังขึ้น ผมก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทันที แต่ความเร็วของผมก็ช้ากว่าหมาในปากของไอ้ธนัช
“จะรีบไปให้ผัวแหย่ตูดหรือไงมึง ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมอยากจะเดินกลับไปซ้ำแผลเก่าให้มันอีกรอบ แต่ก็ทำได้แต่รีบเดินออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุด
เพราะวันนี้ได้กลับบ้านเอง ผมก็เลยขอเตร็ดเตร่เดินเที่ยวเล่นในตลาดใกล้ๆโรงเรียน หลายวันมานี้พี่ปราบทำกับข้าวให้ผมทานตลอด ไม่ก็ขับรถออกไปหากินเอาที่ร้านอาหาร แต่วันนี้ผมอยากดูแลพี่ปราบบ้าง แต่จะให้ผมกำกับข้าวก็คงเป็นไปไม่ได้ ทำได้แค่ซื้อแกงถุงเท่านั้น แต่ร้านที่ผมจะไปซื้อเนี่ยเด็ดมาก อร่อยมากด้วย ราคาแพงหน่อย ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยซื้อ เพราะถุงหนึ่งมันห้าสิบหกสิบบาทต่อถุง ถ้าเป็นพวกปลาหรืออาหารทะเลก็แปดสิบถึงร้อย ถ้าซื้อกินเองผมก็เสียดายเงิน แต่กับพี่ปราบผมอยากให้เขากินของอร่อยๆดีๆ จะได้ไม่ท้องเสีย
แต่ร้านที่ว่าอยู่ในซอยเล็กๆท้ายตลาดสด และคิวรอซื้อเยอะมาก แต่ผมก็รอจนได้กับข้าวมาสี่อย่าง แต่ละอย่างเป็นของโปรดพี่ปราบทั้งนั้น
ซื้อเสร็จผมก็เตรียมจะกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอโจทย์เก่าระหว่างทางที่กำลังจะเดินออกจากซอยเล็ก โจทย์ที่ว่าก็คือแฟนใหม่ของพลอย ที่ไม่รู้ยังคบกันอยู่หรือเปล่า
ไอ้ปาร์ค
“ไงมึง ไม่เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่ที่กูแย่งเมียมึงมา”
ผมยืนประจันหน้ากับมัน มองหน้ามันนิ่งๆไม่คิดจะพูดอะไร
“ว่าแต่พลอยเป็นไงบ้างวะ กูเขี่ยทิ้งไปแล้ว มันกลับไปซบอกมึงหรือยัง”
“...”
“แต่ก็คงไม่ เพราะกูได้ข่าวมาว่า เดี๋ยวนี้มึงหันไปหันหลังยื่นตูดให้กระเทยเอาแล้วเหรอวะ”
ดวงตาของผมวาวโรจน์ขึ้นทันทีจนตัวเองรู้สึกได้ กล้ามเนื้อบนร่างกายที่มีมากกว่าแต่ก่อนหดตัวเข้าหากันเมื่อผมกำมือทั้งสองข้างแน่น
“ไอ้กระเทยนั้นมันให้เงินมึงหนักเหรอวะ ถึงได้ยอมนอนอ้าขาให้ตัวผู้เอาแล้ว”
“...”
“ตูดมึงนี่ขายครั้งละกี่บาทวะ ให้กูบอกเพื่อนกูให้ไหม เผื่อมึงจะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น”
ไม่ต้องรอให้มันพูดจบ ผมปาถุงกับข้าวในมือใส่หน้าไอ้ปาร์คทีเดียวสี่ถุง น้ำแกงที่ยังร้อนๆลวกหน้ามันเละเทะไปหมด ไม่รอให้มันตั้งตัว ผมจับแขนมันได้ก็เหวี่ยงตัวมันกระแทกพื้นดังอั๊ก ทุกกระบวนท่าไม่ว่าจะมวยไทยหรือเทควันโด ผมงัดออกมาใช้เท่าที่พี่ปราบเคยสอน
ทั้งความแค้นก่อนหน้าและตอนนี้ ผมใส่คืนมันไม่ยั้ง จนมันไม่มีแรงจะพูดจาหมาๆได้อีกผมถึงได้หยุดมือ แล้วเดินจากมาเพื่อกลับคอนโด
ถึงผมจะได้ระบายความอัดอั้นที่สะสมมาทั้งหมดกับไอ้ปาร์ค แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอ ผมยังรู้สึกเจ็บแน่นในอก จะหายใจเข้าออกแต่ละทีมันแสนยากเย็น ทุกคำพูดดูถูกที่เอ่ยถึงผมกับพี่ปราบตะโกนก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด และผมไม่สามารถมีความสุขกับสถานการณ์ในตอนนี้ได้ แม้ว่าพี่ปราบจะยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมก็ไม่สามารถยิ้มได้อย่างเคย
ทำไมวะ แค่ชอบผู้ชายที่เขารักและดีกับผม มันทำให้ผมน่ารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอไง
หรือสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้มันจะเป็นสิ่งที่ผิด
แค่อยากมีใครที่รักผมจริงๆในชีวิต มันผิดมากเลยใช่ไหม
..............................................................
สวัสดีค่ะ
อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกยังไงบ้างเอ่ย เห็นหวานๆกับหลายตอนที่ผ่านมา (?) ก็กลัวว่าจะเลี่ยน เลยเอาต้มมะระมาให้กินแก้เลี่ยนสักหน่อย จะได้ไม่เบื่อกัน (หรา)
ตอนหน้าพี่ปราบจะเป็นฝ่ายออกมาพูดความในใจบ้างนะคะ เราเห็นนะว่าทุกคนอยากได้พี่ปราบกันมากมายเหลือเกิน ไปขอน้องซ่าเอาแล้วกันนะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะให้หรือเปล่านะ เห็นเงียบๆแบบนี้ ขี้หวงอยู่นะยู ฮ่าๆๆๆ
มีคนบอกว่าไม่อยากให้จบไวเลย เอาจริงๆไม่กี่ตอนของริริ มันก็หลายตอนอยู่นะ เอาเป็นว่ารออ่านเอาแล้วกันค่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ ม๊วฟฟฟฟ
พรุ่งนี้ถ้าไฟลท์ไม่ดีเลย์จนดึกดื่นค่ำมืด ริริจะมาลงตอนต่อไปให้เลยนะคะ แต่ถ้ากลับมาไม่ทัน ก็รออ่านวันถัดไปค่ะ
ใครที่เพิ่งแวะเข้ามาอ่านไหม กราบสวัสดีไว้ ณ ที่นี้นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและทุกคอมเม้มที่เม้นเข้ามาหวีดร้องความเป็นหลัวแห่งชาติของพี่ปราบนะคะ ปลื้มปลิ่ม
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
บ๊ายบายยยยย