เมียงู #7 อายุเมียจะครบยี่สิบ(เมียกำลังจะตาย)
“เจ้าเก็บของจะไปไหนหรือ”ไอ้งูถามผมขณะที่มันเลื้อยรอบๆ ตัวผมเล่น พอผมไม่ต้องคำถามมันก็มานอนทับเสื้อผ้าที่ผมจะกลับ
ผมสะบัดมันออกจากเสื้อแต่มันก็เลื้อยตามแขนผมเข้ามา แล้วรัดตัวผมเบาๆ
“เราถาม ทำไมไม่ตอบ”เสียงทุ้มสะบัดที่หางเสียง ผมลูบเกล็ดสีมุกของมันเบาๆ
“พรุ่งนี้กูจะกลับบ้าน มะรืนนี้วันเกิดกู” มันกระพริบตาสีแดงช้อนมองผม ถูหัวกับมือผมที่หยอกล้อกับเกล็ดมัน สักพักมันก็ทิ้งตัวขอลงบนตัก
“แม่ ภัทรกลับมาแล้ว”ผมพูดเสียงใสแล้วกระโดดกอดแม่หญิงที่กำลังล้างชามอยู่ คุณนายหัวเราะเบาๆ ความเหนื่อยที่ขับรถมาไกลหายเป็นปลิดทิ้ง
“เพิ่งไปเรียนได้ไม่ถึงเดือน หนีเรียนกลับมาอ้อนแม่ทำไม เด็กเกเร”
“แหม ก็พรุ่งนี้วันเกิดภัทรนะ แม่จะไม่ฉลองวันแรกที่เราได้พบหน้ากันหน่อยเหรอ”ผมพูดเสียงอ้อน แม่หันหน้ากลับมาท่าทางของแม่ดูนิ่งๆ จนผมสงสัย
“แม่เป็นอะไรเหรอ”
“ปีนี้ภัทรอายุเท่าไหร่”แม่ถามเสียงจริงจัง
“อีกเจ็ดชั่วโมง ภัทรจะอายุครบยี่สิบปีพอดี”แม่เม้มปากเบาๆ แล้วกอดผมแน่น
“แม่รักภัทรนะ”ผมขมวดคิ้วสงสัย กอดตอบแม่เบาๆ
“ภัทรก็รักแม่นะ”
แม่ถอนหายใจเบาๆ “แม่ไม่รู้ว่าสิ่งที่แม่ทำกับภัทรมันผิดไหม แม่คิดว่านั้นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่แม่คนหนึ่งจะทำให้ลูกได้”
เสียงของแม่ฟังดูสั่นเครือจนผมอดใจหายไม่ได้
“แม่พูดถึงเรื่องอะไร”
“เดี๋ยวภัทรก็จะรู้ แต่แม่อยากให้ภัทรรู้ว่าแม่รักภัทรนะ”ดวงตาของแม่มีประกายของหยาดน้ำใสวาว ผมกอดแม่แน่นกว่าเดิม
เมื่อคืนก่อนจะถึงวันเกิดผม ผมอยู่กับแม่ทั้งคืนจนพ่อกลับมาผมจึงปลีกตัวออก พอกลับมาที่ห้องผมก็ต้องแปลกใจท่าทีของไอ้งู มันมองด้วยแววตาระคนยินดีและความคิดถึง
“แม่กูเป็นอะไรก็ไม่รู้ว่ะ”ผมพูดปรอยๆ กับอากาศ งูใหญ่บิดตัวขี้เกียจแล้วเดินมาหาผม
“ทุกอย่างเมื่อถึงเวลา เจ้าก็จะรู้ทุกอย่าง”มันลากผมลงกับที่นอนแล้วกอด ผมไม่เข้าใจทำไมวันนี้มีคนพูดเรื่องรู้ไม่รู้กับผมนัก
“งูสีขาวอย่างแกเนี่ย เอาไปขายจะได้เงินเยอะมั้ยน้า”เขาเอ่ยเสียงเย้ากับงูในมือ งูตัวเล็กที่เพิ่งเจอเมื่อวันนั้น
ตอนนี้เขาแอบเอาเข้าบ้านมาเลี้ยงดู งูเกล็ดสีขาวที่หากหายดีคงสะท้อนแสงจนวาววับกับตาสีแดงดูน่ากลัว แต่เนื่องด้วยสภาพของมันตอนนี้ต่อให้มีพิษร้ายแรงที่สุดในโลกก็คงกัดเขาไม่ตายอยู่ดี สภาพมันดูไม่มีแรงเอาซะเลย
เขาห่วงก็เพียงว่า เรื่องของเขากับมันจะกลายเป็นเหมือนนิทานอีสปเรื่องชาวนากับงูเห่าน่ะสิ
“นี้ พอนายหายแล้วนายจะกัดฉันหรือเปล่า”มันผงกหัวขึ้นมองเขาแล้วถูหัวเล็กกับหัวแม่มือเขาเบาๆ เขาอดยิ้มไม่ได้
ก็มันน่ารักจะตาย เด็กแถวบ้านที่ทำร้ายงูตัวนี้วันนั้นทำได้ลงคอได้ไงไม่รู้
“นี้ หิวข้าวหรือยังถ้าหิวก็กินของในกล่องนะ เอาของไว้ให้กินแล้ว”เขาพูดขณะลูบหัวเล็กๆ แล้ววางงูตัวเล็กลงไปในกล่องที่มีเนื้อหมูชิ้นเล็กที่เขาแอบเอาของแม่มาให้
เขาแอบดูมันนอนในกล่องอยู่นาน ตั้งแต่เขารับมันมาอยู่ด้วย เขายังไม่เคยเห็นมันกินของที่เขาเอาให้เลย
แรกๆ เขาก็เป็นกังวลอยู่กลัวมันจะตายเพราะหิว แต่ว่ามันกลับหายดีขึ้นเรื่อยๆจนเขาวางใจขึ้นมาหน่อย นี่ถ้าเขาโตกว่านี้สักหน่อยนะ เขาจะพาไปหาสัตวแพทย์ หรือถ้าเขาเลี้ยงมันจนเขาโตนะเขาเรียนสัตวแพทย์เพื่อรักษามันเลย
เมื่อเขาแอบดูงูจนพอใจแล้วเขาก็วิ่งลงข้างล่างไปหาแม่ของเขา หยอกล้อกับแม่เสร็จก็วิ่งขึ้นมาหางูอีก ช่วงนี้เขาไม่ค่อยออกจากห้องเพราะเฝ้างูจนแม่ถาม เขาอึกอักไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มแล้วเข้าไปประจบแม่แทน
ที่บ้านของเขาไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ เขาที่เป็นลูกคนเดียวเลยค่อนข้างเหงาทั้งพ่อและแม่ต่างรีบไปทำงานแต่เช้า การที่มีสัตว์ตัวเล็กๆและอ่อนแออย่างงูสีขาวตัวนี้มาอยู่ด้วยทำให้เขาผูกพันกับมันค่อนข้างรวดเร็ว
ในวันหยุดเขากับพ่อมักจะออกไปตลาดในตอนเย็นเพื่อหาซื้อของที่แม่ลิตส์รายชื่อมา วันนี้ก็เช่นกันแต่ว่าวันนี้เขารู้สึกแปลกๆ กับสายตาของแม่ที่มองมา เขาเสียวสันหลังอย่างเด็กกลัวความผิด ก่อนที่จะไปตลาดกับพ่อเขาวิ่งขึ้นบนห้องไปหาเจ้างู
“ฉันรู้สึกไม่ดีเลย กลัวแม่จะเจอแกจัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นขอร้องล่ะช่วยอยู่กับฉันไปนานๆนะ”เขาพูดกับงูเบาๆ แม้จะรู้ว่ายังไงซะมันก็ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรแต่ท่าทางที่มันเอาหัวมาถูมือเขาราวกับว่ามันเข้าใจก็อดทำให้เขาอมยิ้มไม่ได้ ตอนนี้มันหายดีแล้ว เขาอยากให้มันอยู่กับเขาไปนานๆ
“ภัทร ไปหรือยังลูก”พ่อตะโกนลงมาจากข้างล่าง เขาขานเสียงรับกลับไปแล้วรีบวิ่งลงไปหาพ่อ
เขากับพ่อเดินผ่านสนามเด็กเล่นที่เจอกับงูสีขาวในวันนั้น เขาสังหรณ์ใจแปลกๆ จึงรีบเร่งพ่อให้รีบซื้อของและกลับบ้านไม่สนขนมที่พ่อจะซื้อให้เหมือนทุกที
“แม่! ทำอะไรอ่ะ”เขาเห็นเงาตะคุ่มๆ ในห้องตั้งแต่นอกบ้าน เลยรีบวิ่งขึ้นมา เจอแม่กำลังยกไม้กวาดตีอะไรสักอย่างอยู่ และเมื่อเขาเห็นว่าแม่เขากำลังตีอะไรอยู่ เขาก็รีบวิ่งไปใกล้แม่
“แม่หยุดนะ เขาเป็นงูของผมนะ”เขาจับยื้อมือแม่ไม่ให้ลงไม้กับงูตาแดงที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง แต่ราวกับว่าโชคจะไม่เขาข้างเขา พอมันเห็นเขามันก็เลื้อยเข้ามาหา
“แม่บอกภัทรว่ายังไง แม่ไม่ให้เลี้ยงสัตว์แถมยังเป็นงูอีก เลือกเอาจะให้แม่ฆ่ามันหรือจะเอาไปปล่อย”
งูตาสีแดงเลื้อยมาถึงมือเขา เขาสังหรณ์ใจไม่ผิดจริงๆ เขาลูบหัวมันเบาๆ แม่จ้องตาเขม็ง
ตั้งแต่แรกแล้วที่แม่บอกกับเขาว่าบ้านหลังนี้จะไม่มีการอยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากคนโดยความยินดีพร้อมของแม่
แต่เขาเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว เขารู้ว่างานพ่อกับแม่ยุ่ง เขาจึงไม่อยากเข้าไปกวนเวลาพ่อกับแม่ให้มาอยู่กับเขา
ตอนที่เขาเอามันมาเขาคิดเพียงว่าเขาจะทำให้มันหายดีจึงจะปล่อยมันไป แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยากให้มันไป
ถ้าเลือกให้มันอยู่ แม่จะไม่ยอม และเขาก็ไม่มีความคิดที่จะหนีออกจากบ้านด้วย
แต่ถ้าเลือกให้มันไป มันจะรอดและเขาก็คงรู้สึกเสียใจแน่
ถึงอย่างนั้น เขาก็อยากให้มันมีชีวิตมากกว่า
“ผมจะเอามันไปปล่อย”เสียงแหบแห้งหลุดออกจาปากเขา ม่านน้ำตาบดบังความชัดเจน สิ่งหนึ่งที่เขารับรู้คือแววเสียใจในตาสีแดงก่อนที่จะถูกพ่อที่แม่เรียกขึ้นมาเอาเข้ากระสอบ
สามวันแล้วที่พ่อเอางูตัวเล็กนั่นไปปล่อยที่ป่าหลังหมู่บ้าน เขานั่งซึมจนพ่อเป็นห่วง และแม่นึกเป็นกังวล พ่อเสนอแม่ว่าให้ซื้องูไว้ในตู้ปลาเพื่อให้ผมกลับเป็นเหมือนเดิมแต่แม่ก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
วันนี้ผมเดินมาหลังหมู่บ้านคนเดียวเพื่อตามหางูนั่น ป่าหลังหมู่บ้านเป็นที่อับของแถวนี้ เขาไม่คิดเหรอว่าจะหาเจอ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง
เขาเห็นชายวัยรุ่นคนหนึ่งเดินเซไปมามาทางเขาที่เดินหลีกทางให้ ผู้ชายคนนั้นจ้องหน้าเขานิ่ง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างเสียงดังแต่ฟังไม่ได้ศัพท์แล้วลากเขาเข้าป่า เขาร้องตะโกนลั่น แต่ผู้ชายคนนั้นก็ปิดปากเขาไว้แน่น เขาดิ้นอย่างสุดแรงจนหมอนั่นหยิบของบางอย่างออกมา
วัตถุนั้นสะท้อนแสงแดดจนวาววับ
มีด!
เขาผวาเฮือกดิ้นแรงขึ้นให้หลุด แต่มันก็ช้าไป ความเจ็บปวดเสียดแทงเข้าสู่ทุกส่วนของร่างกาย ลมหายใจของเขาติดขัดราวกับว่าหายใจเท่าไหร่ลมที่เข้าไปก็หายหมด
ความหวาดกลัวที่กำลังจะตายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสียงลมหายใจของเขาเริ่มแผ่วเมื่อมีดเล่มนั่นดันเข้ามาลึกกว่าเดิม เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเขาระงมไปทั่ว ภาพตรงหน้าเบลอ รสชาติสนิมเหล็กไหลออกจากปากของเขา
เขายังตามหางูสีขาวนั่นไม่เจอเลย
เรียวแรงที่จะกระดิกนิ้วแทบจะไม่มี ความตายกำลังจะมาเยือนเขาในไม่ช้า ตอนนี้เขาไม่มีความเจ็บปวดแล้วมันไร้ความรู้สึก มันชาไปทั่วร่าง ร่างของผู้ชายที่กำลังง่วงอยู่กับการฉีกกระชากเสื้อผ้าเขาชะงักไปเมื่อเห็นน้ำตาเขาไหล แต่ปากหนาก็ตะโบมจูบน่ารังเกียจทั่วร่างกายไม่หยุด
เสียงฝีเท้านับสิบคู่วิ่งเข้ามา เสียงของแม่เขาร้องไห้ดังขึ้น ผู้ชายที่อยู่เหนือร่างเขาเมื่อคู่ถูกรวบตัวออกไป
แม้ภาพตรงหน้าเขาจะเห็นไม่ชัด แต่เขาก็เห็นสีหน้าแม่ที่ร้องไห้ไม่หยุด สีหน้าของพ่อที่ราวกับว่าโลกนี้ถล่มทลาย
อ่า เขายังตามหางูขาวไม่เจอเลย
ป่านนี้ คงจะโกรธเขามากอยู่ ก็งูนั่นขี้งอนจะตาย ตอนที่อยู่ด้วยกันเขาแกล้งนิดหน่อยก็สะบัดหน้าหนีแล้ว
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอ
เขาคิดถึงงูนั่นจัง
น้ำตาเขาไหลลงพื้นที่เปรอะเปื้อนช้าๆ
เขาแย้มรอยยิ้มด้วยแรกเฮือกสุดท้ายให้แม่เขา************************************60%************************************
เลื่อนอ่านต่ออีก40% รีพลายล่าง หรือ
จิ้ม ตรงนี้ก็ได้
หัวข้อ: เมียงู #Moment กิจกรรมในห้อง (สองวันของผัวเมีย) 2 p.21 6/1/17 จบแล้ว (อ่าน 185828 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก