หัวข้อ: ช่วยตอบผมที...ใครเป็นพ่อของลูกผม??? THE END

[Pnomsod]

เข้ามารอนร้าาาา

 

[dreeanm]

อ่านทุกเรื่องของkuro เลยนะ แต่ทำไมหายไปเลยอ่าา หายทุกเรื่องเลย ไม่อัพซักเรื่องเลยย รีบๆมาอัพเถอะน้า พลีสสสส มันค้างมากๆ เข้ามารีเฟสดูทุกวันเลยน้า

[ronlbb]

โชนสู้ๆนะ

[PaTtO]

 
อ้าวเวร พี่โชน อยากจะบ้า

[dreeanm]

มารอ kuro. ค่า

[ekuto]

อย่าหายไปนานอีกนะครับ

[yaoisamasang]

 

[rogerr]

เรื่องวุ่นๆทั้งหมดเกิดขึ้น เพราะขนมแห่งความสุขของน้องแพรวแท้ๆ
อ่านรวดเดียวจนตาแฉะเบย แต่ไม่ยอมแพ้จะตามไปอ่านกร+ตูน ต่อ คริคริ
ขอบคุณคนแต่งน้าาาา 

[omuya]

อ่าาาาา ยังไงละทีนี้

[kuro]

 :mew1:สวัสดีค่ะทุกคน
kuro มีเรื่องอยากจะบอกค่ะ
ตอนหน้าอาจเป็นตอนสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้แล้วอยากให้ช่วยกันติดตามนะคะ
ขอบคุณค่ะ

[Poseidon]

รับแซ่บ

[ฤดูใบไม้หลากสี]

รอมานานขนาดนี้แล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป อิอิ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

เรื่องนี้  ยิ่งอ่านยิ่ง งง 


เหมือนคนเขียนจะพยายามผูกปมใหม่เรื่อยๆ
ทั้งๆที่ปมเก่ายังไม่ได้คลาย หรืออธิบายอะไรเลย


ต้องขอโทษนะคะ ที่บอกแบบนี้  เพราะอ่านมาเนี่ย  มีแต่ความไม่เข้าใจตลอดทั้งเรื่องเลย 
มันงงจริงๆนะ  คำถามจะโผล่มาตลอด อะไร ทำไม อย่างไร  เราไม่เข้าใจเหตุผลของตัวละคร ต้นเหตุของเนื้อเรื่องเลยอ่ะ
แล้วประเด็นใหม่ก็โผล่มาเรื่อยๆให้งงกว่าเก่าอีก

อยากจะบอกว่าเห็นด้วย ยิ่งอ่านก็ยิ่งงง ถามว่าเรื่องนี้สนุกไหม ก็สนุกใช้ได้นะ แต่มันมีความรู้สึกขัดๆใจอยู่ในนั้นด้วยน่ะสิ

ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะ ว่าไออ่านเรื่องนี้หมดแล้วค่ะ

คือคุณดำเนินเรื่องได้ไม่ดีเลย เหมือนนึกอะไรได้ก็เขียนออกมามากกว่า อย่างเช่น.. ตอนแรกสุด ฉากจะออกมาเป็นแบบนั้นก็ได้ แต่ไม่ใช่ ในอีกไม่กี่ตอนถัดมา (ตอนที่คีตาไปขอดูกล้องวงจรปิด) กลับมาเอ่ยถึงว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น เป็นงานเลี้ยงฉลองกันมีแค่ไม่กี่คน อะไรประมาณนั้น แล้วก็เอ่ยถึงวงอะไรนั่นด้วย ซึ่งจริงๆแล้ว ควรจะจะเกริ่นในตอนต้นเลยมากกว่า ทำแบบนี้มันชวนงงชัดๆ แล้วยังมีตัวประกอบที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวละครหลักอย่างคีตาเลยออกมาทอร์คเป็นตอนพิเศษสักหนึ่งตอนอีก ซึ่งไม่สมควรมีค่ะ ถ้าอยากจะเขียน ควรแยกออกไปอีกเรื่องเลยมากกว่า หรือถ้าคิดจะมีแยกออกไปอยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาตอนพิเศษของพวกเหล่าตัวประกอบในเรื่องนี้เยอะแยะไปหมด กลายเป็นเรื่องนี้รวมยำอะไรนักก็ไม่รู้ ทำให้ไม่น่าอ่านเอาซะเลย มีปมนู้นนี้โผล่มาเต็มไปหมด / แล้วก็ยังมีอีกหลายตอน ที่ในตอนแรกๆพูดอย่าง แต่ตอนต่อๆมาหลังๆ พูดอีกอย่าง มันทำให้ยิ่งกว่าชวนงง กลายเป็นเนื้อเรื่องที่อยากจะใส่อะไรก็ใส่ นึกอะไรออก ก็เขียนเพิ่มๆเข้าไปในตอนหลังๆ ซึ่งนิยายแบบนี้เนื้อหาไม่ได้ไปด้วยกันได้เลย จะบอกว่าถึงจะสนุก แต่ทำออกขายไม่ได้หรอกนะคะ ไอไม่คิดจะซื้อนิยายที่ดำเนินเรื่องไม่ดีเลยแบบนี้หรอก แถมมีตอนของเหล่าตัวประกอบมากเกินไป เสียอรรถรสหมด ต่อไปถ้าจะเขียนอะไรออกมา ช่วยทำให้เนื้อหาไม่ขัดแย้งกันจนเกินไป และอย่าทำนิยายที่นึกจะใส่อะไรก็ใส่โดยไม่คิดถึงสิ่งที่คุณเขียนออกมาตอนแรกๆ นะคะ

[kuro]

อยากจะบอกว่าเห็นด้วย ยิ่งอ่านก็ยิ่งงง ถามว่าเรื่องนี้สนุกไหม ก็สนุกใช้ได้นะ แต่มันมีความรู้สึกขัดๆใจอยู่ในนั้นด้วยน่ะสิ

ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะ ว่าไออ่านเรื่องนี้หมดแล้วค่ะ

คือคุณดำเนินเรื่องได้ไม่ดีเลย เหมือนนึกอะไรได้ก็เขียนออกมามากกว่า อย่างเช่น.. ตอนแรกสุด ฉากจะออกมาเป็นแบบนั้นก็ได้ แต่ไม่ใช่ ในอีกไม่กี่ตอนถัดมา (ตอนที่คีตาไปขอดูกล้องวงจรปิด) กลับมาเอ่ยถึงว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น เป็นงานเลี้ยงฉลองกันมีแค่ไม่กี่คน อะไรประมาณนั้น แล้วก็เอ่ยถึงวงอะไรนั่นด้วย ซึ่งจริงๆแล้ว ควรจะจะเกริ่นในตอนต้นเลยมากกว่า ทำแบบนี้มันชวนงงชัดๆ แล้วยังมีตัวประกอบที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวละครหลักอย่างคีตาเลยออกมาทอร์คเป็นตอนพิเศษสักหนึ่งตอนอีก ซึ่งไม่สมควรมีค่ะ ถ้าอยากจะเขียน ควรแยกออกไปอีกเรื่องเลยมากกว่า หรือถ้าคิดจะมีแยกออกไปอยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาตอนพิเศษของพวกเหล่าตัวประกอบในเรื่องนี้เยอะแยะไปหมด กลายเป็นเรื่องนี้รวมยำอะไรนักก็ไม่รู้ ทำให้ไม่น่าอ่านเอาซะเลย มีปมนู้นนี้โผล่มาเต็มไปหมด / แล้วก็ยังมีอีกหลายตอน ที่ในตอนแรกๆพูดอย่าง แต่ตอนต่อๆมาหลังๆ พูดอีกอย่าง มันทำให้ยิ่งกว่าชวนงง กลายเป็นเนื้อเรื่องที่อยากจะใส่อะไรก็ใส่ นึกอะไรออก ก็เขียนเพิ่มๆเข้าไปในตอนหลังๆ ซึ่งนิยายแบบนี้เนื้อหาไม่ได้ไปด้วยกันได้เลย จะบอกว่าถึงจะสนุก แต่ทำออกขายไม่ได้หรอกนะคะ ไอไม่คิดจะซื้อนิยายที่ดำเนินเรื่องไม่ดีเลยแบบนี้หรอก แถมมีตอนของเหล่าตัวประกอบมากเกินไป เสียอรรถรสหมด ต่อไปถ้าจะเขียนอะไรออกมา ช่วยทำให้เนื้อหาไม่ขัดแย้งกันจนเกินไป และอย่าทำนิยายที่นึกจะใส่อะไรก็ใส่โดยไม่คิดถึงสิ่งที่คุณเขียนออกมาตอนแรกๆ นะคะ

ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณสำหรับคำติชมของคุณ เกริด้าค่ะ
สำหรับประเด็นที่ว่าเรื่องนี้มีตัวประกอบเยอะเกินและแทรกเข้ามาด้วยเยอะนั้น kuro ก็ต้องขอโทษค่ะและยอมรับว่าเรื่องนี้kuroอาจแต่งไม่ดีพอและ งง เกินไปและเรื่องต่อไป kuro จะพยายามไม่ให้เป็นแบบนี้นะคะ แต่สำหรับเรื่องนี้ก็เหลือแค่ตอนเดียวแล้วค่ะ หลังจากนั้น kuro จะทำการรีไรท์ใหม่ค่ะ ขอบคุณมากสำหรับคำติชมในครั้งนี้ค่ะ

[janeptp]

เราตามนะ เราอ่านซ้ำๆไปมหลายรอบแล้ว เราว่าเรื่องดำเนิดแบบแก้ปมไม่หมดนะอาจจะไม่ได้ลงรายละเอียดในบางส่วน แต่เราชื่นชมพรอดเรื่องนะเราชอบพรอดเรื่องเพราะในตัวพรอดหลักดำเนินเรื่องดีพอสมควร แต่เราว่ารีไรท์ใหม่ต้องดีกว่าเดิมแน่นอน เราเป็นกำลังใจให้นะ ยังไงก็จะติดตามเป็นกำลัใจในการพัฒนานะค่ะ
อืมจะว่าไรมั้ย ขอตอนพิเศษสีกหลายๆตอนหน่อยคือยังไม่เห็นฉากหวานๆในเรื่องเลยอะ555555 เฮ้ยเค้าไม่ได้ตามอย่างเดียวนะเค้าเสบติดอะ

[Freja]

เมนท์ทีเดียวเลยแล้วกัน

อ่านมาได้หลายรอบแล้วเพราะว่านานๆอัพทีก็เลยลืมเนื้อเรื่องไป
อ่านแล้วมึน งงเป็นระยะๆ
คุณ Kuro ดำเนินเรื่องแบบกระชับมากๆ คือส่วนใหญ่เป็นแต่บทสนทนา
คือถ้าหากว่าคุณคนเขียนจะใส่เนื้อหาตรงนี้มากกว่านี้น่าจะช่วยได้มากขึ้น
บ่อยครั้งที่เนื้อหาไม่ติดต่อกัน ทิ้งช่องว่างไว้เป็นจุดๆ
เข้าใจว่าพยายามวางปมเรื่อง แต่วางปมมากไปก็ทำให้เนื้อเรื่องไม่ติดต่อและสับสน
คุณ Kuro ใช้ตัวละครเยอะมากคือแนะนำ+ดำเนินเรื่องตัวละครหลายๆคน + หลายคู่เกิน

ในบางจุดเนื้อหาดูโหวงๆ เช่นตอนที่โชนนอนกับคีตาครั้งแรกแล้วตื่นมาเจอเจนนี่
จะเมาหรือโง่แค่ไหนก็น่าจะรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างการบริโภคด้านหน้ากับด้านหลัง
อาจจะไม่ใช่ในทันทีแต่หลังจากนั้นก็น่าจะมีการหวนคิดสักเล็กน้อย

ตัวละครฝ่ายรุกแต่ละตัวนี่ EQ ค่อนข้างต่ำ
ใช้อารมณ์ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน
อย่างโชนนี่เหมือนหาข้ออ้างเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับคีตาอย่างเดียว
คือถ้าใช้ตรรกะทั่วไปคีตาก็คงต้องถามว่าตั้งแต่รุ้จักกับโชนมานี่มีตรงไหนที่น่าจดจำเป็นเหตุผลให้กลับมาหามันนิ

พล็อตเรื่องสนุกค่ะ
เราเขียนบอกคุณตามที่เรารู้สึกหลังจากอ่านแล้ว
คนอื่นอาจจะคิดต่างกันออกไป
คุณคนเขียนไม่จำเป็นต้องขอโทษ
ไมใช่ว่าคุณเขียนแย่หรือเขียนไม่เก่ง
เขียนมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
นี่เป็นแค่ฟีดแบ็คจากคนอ่านคนหนึ่ง

เรากลับมาอ่านเรื่องนี้อีกทีเพราะว่างงกับตัวละครจากเรื่องของบีชนิดหน่อย
ขอบคุณมากค่ะ

[actionmarks]

ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ว ถ้าจะ Re อันนี้ไม่เห็นด้วยนะ เอาเวลาไปแต่งเรื่องอื่นต่อดีกว่า เคยอ่านของคุณ kuro หลายเรื่องก็ทำออกมาได้ดีนะ 

[fahhee_zeze]

  คนเขียนอย่าเครียดเด้อ~~~ เดี๋ยวแก่ไวน่อ~ จะรอล่ะกันจ้า สู้ๆ 

[kuro]

ตอนสุดท้าย
ช่วยตอบผมที...ใครเป็นพ่อของลูกผม
มันสุดท้ายแล้วจัดเลยแล้วกันนะ
คีตา


ผมยืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพของคนที่ผมเคยรัก...ไม่สิยังรักอยู่ ไม่ว่าเขาจะทำร้ายผมมากเพียงใดก็ตาม

ผมเคยสงสัยว่าเขามีตรงไหนที่ผมต้องรัก

แต่บางทีความรักมันคงจะไม่มีเหตุผลจริงๆน่ะล่ะ

ในอดีตตอนที่ผมกับเขาเป็นรุ่นพี่ที่เหม็นขี้หน้ากับรุ่นน้องเดือนคณะสุดหยิ่งนั้นมันคงจะกำหนดโชคชะตาของเราเอาไว้แล้ว

“ถ้าวันหนึ่งพี่ไม่อยู่คีย์จะอยู่คนเดียวได้มั๊ย”วันนั้นอยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา ตอนที่ผมมาเที่ยวบ้านเขา

“พี่โชนไม่ใช่คนที่สำคัญขนาดคีย์ต้องอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่สักหน่อย”ผมตอบออกไปอีกฝ่ายหน้างอ ผมล้อเล่น ความจริงผมก็ไม่รู้
หรอกนะว่าผมจะอยู่ได้หรือเปล่า

พี่โชนคือคนที่เข้ามาในชีวิตผม

คือคนที่ทำให้โลกของผมนั้นมีสีสันมากกว่าเดิม

เป็นคนที่ผมยอมลดดีกรีตัวเอง

เป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้ตลอดแม้แต่ตอนที่ผมโกธรมากก็ตาม

เป็นคนที่คอยสอนผมว่าผมควรจะทำยังไงตอนที่ผมทะเลาะกับเพื่อน

เป็นคนที่ติวหนังสือให้ผมตอนสอบ

เป็นคนที่ยิ้มให้ผมตลอด
เป็นคนที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผม

เป็นคนที่คอยดูแลผม

และเป็นคนที่ผมรัก

ใช่...ตอนนั้นผมก็รักเขาแล้วล่ะ

รักแม้ว่าสุดท้ายเรื่องของเราจะจบไม่สวยในคราวนั้น
ตอนนั้นเท่าที่จำได้เขาทำหน้างอ แล้วโอดครวญ

“คีย์ พูดได้ไงพี่ไม่สำคัญ งอนสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เขาบอกหน้ายู้มันไม่เหมาะกับหน้าเขาหรอกนะ ก็ดูสิลองนึกภาพผู้ชายหล่อๆ...โอ
เค...อาจจะน้อยกว่าผม....ตัวโตเหมือนหนีสีน้ำตาลที่ไม่ใช่เทดดี้แบร์...ทำหน้าง้อ...ที่คิดว่าตัวเองน่ารัก...5555...ผมคิดแล้วผมก็
ขำขึ้นมาเลยล่ะ....ไม่สิผมขำออกมาเลยต่างหาก
“5555555”

“ไม่ขำนะ”เขาบอกห้างอกว่าเดิม แต่ดูแล้วขำกว่าเดิมอีก

ผมหัวเราะจนท้องแข็งมองคนหล่อที่ยังทำหน้างอไม่มีคนง้อ

สักพักคนหล่อก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นเดินและกำลังจะเดินไปผมจับมือเขาไว้ก่อนที่จะหอมแก้มของเขา

มันเป็นวิธีง้อที่พวกเรามักจะง้อกันบ่อยๆจนเป็นเรื่องธรรมดา

แม้ตอนนั้นพวกเราอาจจะเป็นแค่คนที่แอบรักกับคนที่สารภาพรักก็ตาม

การที่ผมไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ในตอนนั้นทั้งที่ความจริงมันมีความสุขมากพอย้อนไปแล้วผมอยากขอย้อนคืนและวันให้ผมยัง
กลับไปในวันเก่าๆ

ถ้าทำได้ผมสัญญาว่าจะไม่ปล่อยเวลาที่ได้อยู่กับเขาสูญเปล่า

และหากเป็นเขาเมื่อ 3 ปีก่อนตอนที่ผมแกล้งจากเขาไปตลอดกาลนั้น เขาก็คงจะคิดเหมือนกันเช่นผมในตอนนี้ที่ได้แต่กุมดอก
กุหลาบในมือ

ดอกกุหลาบสีขาวที่เขาชอบ

“พี่ชอบดอกกุหลาบขาวมากเลยล่ะ รู้มั๊ยว่ามันหมายถึงอะไร.....”

“ไม่เล่น”ผมที่อ่านหนังสืออยู่ก็ตอบออกไป นี่เขามาติวผมหรือมาถามผมในสิ่งที่มันไม่มีอยู่ในกระดาษคำถามกัน

“เล่นหน่อยนะ....แต่พี่บอกเลยล่ะกัน ดอกกุหลาบขาว หมายถึงความรักที่ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน แต่บางทีพี่ว่าดอกกุหลาบขาว
อาจจะหมายถึงรักที่ต้องการครอบครองทุกสิ่งมากกว่า ก็ลองคิดดูนะ ดอกกุหลาบสีขาวพอมันเจอสีอะไรมันก็จะเปลี่ยนเป็นสีนั้น
เพื่อเข้ากับสิ่งนั้นเพื่อเป็นสิ่งที่สิ่งนั้นต้องการและเพื่อที่จะอยู่คู่กันและเพราะเป็นแบบนั้นถึงต้องการที่จะครอบครอง”

ผมนิ่งอิ้ง

ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

แต่ผมไม่พร้อม

ผมไม่เคยพร้อมสำหรับคำว่ารัก

ผมจะรักเขาจริงๆหรือ

ทั้งที่ตอนนั้นแน่ใจว่ารักเขาผมกลับไม่บอกเขาว่าผมรักเขา

นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมเสียใจจนถึงตอนนี้

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันระหว่างผมกับเขาช่างน้อยเหลือเกิน

เรามีความรู้สึกดีๆให้กันแต่สุดท้ายเราก็ไม่เข้าใจกัน

สุดท้ายเราก็จากลาโดยคำว่าไม่เข้าใจ

ตอนนั้นที่เขาจะทำร้ายผม

ทั้งที่ทำได้

แต่ก็ไม่ทำ


และสุดท้ายกลับตอกย้ำผมด้วยคำพูดสุดกรีดใจก่อนที่จากลากันไป
จนคิดว่าผมอาจจะไม่ต้องมาเจอกับเขาอีกครั้ง


ตอนที่ผมท้องและพ่อแม่บอกให้แต่งงาน
ผมบอกเลยว่าผมไม่อยากจะแต่ง


ไม่อยากแต่งโดยเฉพาะแต่งกับเขา

ผมยังเจ็บกับความรักของเขา

ผมไม่อยากเชื่อใจเขาแล้ว

ผมไม่อยากเข้าใจคนที่เอาคนอื่นมานอนด้วยกันในบ้านและบนเตียงของเขาที่ผมเคยนอน

เมื่อก่อนผมกับเขาเคยนอนกอดกัน

พี่โชนบอกว่าเขาขี้หนาวทั้งที่รู้ว่า...แม่ง....หลอก....แต๊ะอั๊ง....แต่ดันยอมนอนให้คุณหมีสีน้ำตาลกอดเป็นหมอนข้างทุกคืนที่บ้าน

เขา

ทั้งที่คิดว่าความรักมันคงจะหมดไปแล้วแต่ไม่ใช่เลย....มันยังคงอยู่

และยังคงอยู่คู่กับผมตราบที่ผมจะยังคงจดจำ...ไม่สิ....มันจะอยู่ในใจของผมตลอดไป

ความทรงจำบางเรื่องนั้นอ่อนจางแต่ความทรงจำช่วงชีวิตที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับเขานั้นช่างแจ่มชัดในมโนสำนึกของผม


แม้ว่าเขาจะทำให้ผมเจ็บแค่ไหนผมก็ยังคงรักเขา

ผมอาจบ้า

แต่นั่นล่ะ มันคือคำว่ารัก

ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามผมว่าหากไม่มีเขาจะอยู่ได้เหรอเปล่า
ผมไม่เคยรู้เลยว่า

ไม่ว่ายังไง......ไม่ว่าเขาจะจากผมไปด้วยสาเหตุอะไร..............เขาก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

อยู่กับผมได้ไม่นาน

ทั้งที่ตัวเขารู้ดีแต่ก็ยังทำร้ายผม

คำพูดสุดท้ายของเขาผมยังจำได้ดี

คำพูดที่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีวันจะลืมเด็ดขาด

วันนั้นที่สวนสนุกผมตามอิจิโระขึ้นรถก็จริงแต่ชิโระที่นั่งจ้องเบาะหลังกลับร้องไห้หนักและบอกให้ผมกลับไป เขาบอกว่า ผู้ชายคน
นั้นโดนรถชน

ผมรีบบอกให้คนขับรถจอดรถและวิ่งกลับไป






ตอนนั้นผมเห็นร่างของพี่โชนที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด

สติของพี่โชนแทบจะไม่เหลือแล้ว

ผมเห็นพี่เขากำลังจะหลับตา

“ไม่นะพี่.....เป็นแบบนี้ไม่ได้นะ......ลืมตาเถอะ......ได้โปรดแข็งใจเอาไว้”ผมร้องขอร่างที่กำลังหมดแรง

“คี...ตา...ในที่สุดนายก็ยอมรับนะ...พี่ดีใจจริงๆ...ยังจำคำถามที่พี่ถามได้ไหม....ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว....จะอยู่ได้ไหม...พี่ไม่ต้องการคำ
ตอบแล้วล่ะ....แค่ตอนนี้พี่ได้อยู่กับคีตาก็ดีแล้ว....ขอบใจนะแล้วก็ขอโทษที่พี่คนนี้ดูแลคีตาอีกไม่ได้แล้ว”พี่โชนบอกผม ใช้มือที่โชกเลือดไล้ที่แก้มผม

“อย่า...ร้อง...ไห้...พี่รักคีตานะ”เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเขาก่อนที่มือข้างนั้นจะหมดแรงและตกลงสู่พื้น

น้ำตาผมไหลไม่หยุดถึงบอกว่าอย่าร้องผมก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

หลังจากนั้นรถพยาบาลก็มาและแจ้งสิ่งที่ผมไม่มีวันยอมรับแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับและทำใจ

ผมยังจำได้ดีวันนั้นที่ผมกอดมีนไว้แน่นและพยายามปลอบมีนที่ไม่ร้องไห้แต่ผมรู้ดีว่าเขาเจ็บแค่ไหน


เขาจะโทษผมเหมือนที่ผมโทษตัวเองก็ได้

แต่เขากลับกอดปลอบผม


ผมไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลยในตอนนั้น

ส่วนอิจิโระก็กอดปลอบชิโระที่ขวัญเสียและช๊อคมากเพราะเห็นพี่โชนโดนรถชนต่อหน้าต่อตา

หลังจากที่จิโระหายช็อคเขาก็ความจำเสื่อมลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เขาจำได้มีแค่ผม

ผมพาชิโระกลับบ้าน พ่อแม่ตกใจที่ผมมีชีวิตอยู่ แต่พวกท่านก็ดีใจมาก พวกท่านเข้ามากอดผมและปลอบผมเรื่องพี่โชน

พ่อแม่พี่โชนมารับศพพี่โชนในวันนั้นผมก็อยู่ด้วย พวกท่านทั้งสองไม่โทษอะไรผมเลย


“โชนคงดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ได้เจอหน้าหนู อีกอย่างถึงจะไม่โดนรถชนตาโชนก็คงจะอยู่ได้อีกไม่นาน ตาโชนป่วยเป็นมะเร็งก่อนที่จะเจอหนูคีตา แต่ก็รักษาจนหายดี พอโชนรู้ว่าคีตาไม่อยู่แล้วอาการก็กลับมา มะเร็งเริ่มลุกลามร่างกายเขา ตาโชนเคยบอกว่าถ้าได้พบหนูคีตาอีกสักครั้งเขาก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว”พ่อของพี่โชนบอกก่อนที่พวกท่านจะจากไป
เชนไม่พูดอะไรกับผมเขามากับกันต์ที่อุ้มเอลลี่ลูกชายของพวกเขา
กันต์ปลอบผมแต่ผมกลับยังทำใจไม่ได้ จนถึงตอนนี้

“นี่มันก็สามปีแล้วสินะ ผมเนี่ยอ่อนแอจังนะที่ยังร้องไห้ แต่ผมรักพี่โชนนะ รักมาก...และจะรักตลอดไป”

ผมวางดอกไม้ลงที่หน้าหลุมศพ มองดูรูปถ่ายของเขา

มองดูหน้าเขาก่อนที่จะเดินจากมา

ความทรงจำทุกอย่างมันยังคงอยู่ในใจของผมไม่ไปไหนที่จากไปมีแต่คนที่รักแต่ยังคงตราตรึงในหัวใจ



THE END

[actionmarks]

ตับจบเลยเหรอ

[BlueCherries]

 

ห๊ะ

omg!!!

[auntreory]

จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องนี้ ความรู้สึกจำได้ว่า งง สู้ๆน่ะหัดแต่งไปเรื่อยเดี่ยวก็เก่งเองงงง

[waiman]

 

[saruttaya]

 

[Ice_Iris]

ห๊ะ!!!!!!!!!

ไม่จริงใช่ไหม

อยากจะร้องไห้

มีตอนพิเศษไหมขอรับ

แต่ก็ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[XL]

อ่าาาาาาา นะในที่สุดมันก็จบลง

ตอนแรกกะว่าจะไม่เม้นแล้วอะนะแต่คือมันคันมืออะทนไม่ไหว
ตอนแรกที่เปิดเข้ามาอ่าน เจอ intro เข้าไปก็รู้สึกว่า เออ นิยายเรื่องนี้มันน่าสนใจแฮะ
แต่พออ่านๆไปยอมรับเลยคะ ว่ารู้สึกผิดหวังมาก  คือการดำเนินเรื่องมันงงวยมากแล้วก็ตัวละครแยะเป็นแป๊ะขายถั่ว
ไหนจะพาร์ทเสริมของพวกตัวประกอบคืออยากถามว่าใส่มาเพรื่ออออ!!
ก็เข้าใจอะนะคะว่าตัวประกอบบางตัวมันสำมะคัน แต่ไม่จำเป็นต้องใส่มาหมดก็ได้ปะ?
เอาแค่ตัวสำคัญๆอย่างน้องพระเอก เพื่อนนายเอกเงี้ย แค่นี้ก็พอแล้วคะ

ว่ากันตามตรงนิยายเรื่องนี้ก็ไม่ได้ถืว่าเลวร้ยนะคะ แต่แค่การดำเนินเรื่อง และลำดับขั้นตอนมันยังสับสน
พยายามต่อไปนะคะ อ่านเยอะๆ ฝึกเยอะๆ จะทำให้เก่งขึ้นได้แน่นอนคะ


 

ปอลิงปลิงเกาะตูด : ถ้าเกิดเม้นนี้ทำให้คุณคนเขียนโกรธาก็ต้องขอพระอภัยมณีด้วยนะคะ
 

[Kamidere]

พล็อตมันโอเคแหละ ชอบตรงที่เป็นปมเรื่องใครเป็นพ่อของลูกคีย์
แต่คนเขียนขา คือถ้ามีโอกาสเขียนเรื่องอื่นนะ อยากจะให้เพิ่มการบรรยายหน่อย
มันรวบรัดจนเกินไป เร็วจนน่าเบื่อ อยากจะให้พยายามใส่รายละเอียดลงไปบ้าง
พระเอกเรื่องนี้แม่งโคตรโง่เลย เฮ้อ อ่านแล้วเหนื่อย
แต่อ่านเพราะชอบพล็อตเรื่องอย่างเดียวเลยนะ
มันไม่ค่อยเคลียร์ในหลายจุดจนรู้สึกว่าไม่โอเคอ่ะ

อย่างเรื่องที่ตอนแรกๆโชนอะไรๆกะเจนนี่ แสดงออกว่ารักซะ
แต่ปุปปับก็กลายเป็นว่าเคยรักคีย์มาก่อน
ทีนี้เป็นไงมาไงก็กลายเป็นว่ารักคีย์เฉย
เรื่องที่กันต์บอกว่าลูกคีย์เป็นลูกโชนแล้วเชื่อสนิทนี่ก็ อืม.. ไม่ค่อยโอเคเหมือนกัน
คือสมมติเราเป็นโชนงี้ เราก็ต้องสงสัยใช่ป้ะว่าเราไปนอนกะคีย์ตอนไหนทำไมคีย์ท้อง
คือมันเชื่อง่ายไปจนดูโกหกอ่ะ อย่าเดินเรื่องเร็วจนเกินไปนัก
การที่เรื่องไม่ยืดอ่ะดีแล้ว แต่ถ้ามันเร็วเกินไปมันจะไม่สนุกนะ
มันควรจะมีรายละเอียกหลากหลายมากกว่านี้นิดนึง
ตัวละครก็เปลี่ยนอารมณ์เร็วเกิ๊น เอาเป็นว่าเรื่องหน้าปรับปรุงหน่อยนะคะ

พล็อตก็โอเคแล้วนะ เหลือเรื่องวิธีการบรรยายนี่แหละที่อย่าเร็วเกินไป
ตอนแรกของเรื่องเลยนะมันโอเค แต่พอตอนที่สองเป็นต้นไปมันยังไม่สุดดีอ่ะ
ต้องใส่รายละเอียดหน่อยนะ

อ่านเม้นเราแล้วอย่าเพิ่งท้อ
คือเราอยากเม้นเพื่อที่เรื่องต่อๆไปจะได้เขียนสนุกกว่านี้
เราเชื่อว่าคุณ KURO สามารถทำได้ดีกว่านี้นะ

อารมณ์ตัวละครเป็นสิ่งสำคัญ แต่การบรรยาย เนื้อหา รายละเอียด ฉาก สถานที่
คือมันก็สำคัญเท่าๆกันแหละ แต่มันต้องอยู่ในระดับที่พอดี

ตอนไปผับขอดูวงจรปิดน่ะ คือก็สงสัยนะว่า
ทำไมไม่ดูตอนที่ออกจากผับว่าไปกับใคร ทำไมต้องไปสนใจวงที่ขึ้นเล่นตอนนั้น
หรือเราอ่านไม่ละเอียดเองไม่รู้

แต่ที่แน่ๆคือทำไมต้องไปถามวงที่เล่นคืนนั้น นั่นแหละที่สงสัย
อยู่ที่โรงแรม มันก็ต้องมีวงจรปิดดิ
อันที่จริงคือดูวงจรปิดที่โรงแรมไปเลยก็ได้ ตามตัวได้เร็วกว่าด้วย
มันยืดในส่วนที่ไม่ควรยืดนะ แล้วก็มีฉากที่ไม่ควรมีด้วย

พล็อตส่วนใหญ่โอเคมาก ถ้าสามารถปรับปรุงวิธีการเขียนให้ดีขึ้นได้ก็จะเยี่ยมไปเลยนะ
ตอนนี้มันยังสับสนอยู่ อารมณ์ตัวละครมาไม่เต็ม อ่านแล้วไม่เชื่อ
แต่มันสามารถพัฒนาได้ แต่จะรีไรท์มั้ยนี่ก็แล้วแต่นะ
เพราะว่าส่วนตัวแล้ว ถึงพล็อตจะดีจริง แต่มันก็ยังไม่ดึงดูดใจมากพอที่จะซื้อเก็บ
แล้วถ้าพิมพ์ทั้งๆที่ไม่รีไรท์ อันนั้นแน่นอนว่าเราไม่เก็บอยู่แล้ว

เรื่องหน้าปรับปรุงพัฒนาฝีมือนะ จะเขียนเก็บสต็อกไว้ก่อนแล้วค่อยลงก็ได้
หรือจะรอให้พร้อมค่อยลงก็โอเค อยากให้อ่านทบทวนเยอะๆก่อนจะลงนะ
คิดว่าคุณ KURO น่าจะอ่านในเล้ามาพอสมควรแหละ ลองอ่านนิยายตัวเองในมุมนักอ่านดูสิ

พัฒนาฝีมือนะคะ แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไป

[brookzaa]

โอเคแล้วแหละ ก็เหมือนกับหลายเม้นนะว่าเนื้อเรื่องเดินไปแบบสะเปะสะปะหน่อย

อ่านไปก็มีติดขัดบ้าง ออกทะเลบ้าง 

แต่ที่ชอบที่สุดคือตอนจบคือตายจากกันนี่แหละ อยากอ่านเรื่องแนวๆนี้แหละ 

แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะ สู้ต่อไปทาเคชิ 

 

[นกกาฝากก่า]

จบได้อย่างนุ่มนวลมากคะ ถึงจะงงๆแต่ก็เข้าใจคะ
คนเขียนเขียนจบได้ดีมากค่ะ ถึงจะหักมุมไปหน่อยแต่ก็ชอบคะ
 

[GuoJeng]

ประทับใจการบรรยายตอนจบของเรื่องมากๆคับ บรรยายดีมากเลย