EP27 รัก"พร้อมมั้ยวินทร์"
"ไม่อ่ะ … ขอถอนตัวได้มะ" ผมเดินถอยหนีแต่บาสก้อรั้งแขนผมเอาไว้
"ถอนตัวไม่ได้แล้วแหละ เราบอกที่บ้านไว้แล้ว"
"แต่ถ้าที่บ้านบาสไม่ชอบเราล่ะ จะทำยังไงดี"
ผมนอนไม่หลับมาเกือบทั้งอาทิตย์ด้วยความกังวลครับ
เมื่อบาสบอกผมว่าจะพาผมไปเจอกับที่บ้านในงานวันเกิดของอาม่าบาส
ครอบครัวใหญ่ของบาสเลยนะครับ ผมทั้งอ้อนวอนทั้งขอร้อง ว่าไม่อยากมา
แต่บาสมันก็ยืนกรานจะพาผมมาให้ได้ครับ ผมล่ะกลุ้มใจ
คือทางบ้านฝั่งผมน่ะโอเคหมดแล้วเพราะบ้านผมไม่ใช่คนหัวเก่าสักเท่าไหร่
จะมีก็แต่แม่ที่บ่นเสียดายว่าอาจจะไม่ได้อุ้มหลานแค่นั้นเอง จนไอ้วัฒน์ต้องรีบออกตัวครับว่ามันยังคิดจะแต่งกับสาวที่มันคบอยู่
"แล้วนี่เสื้อผ้าเราโอเคป่ะ ไม่ได้ดูไม่เหมาะใช่มั้ย"
"เห้ย วินทร์ ไม่ต้องกังวลอะไรขนาดนั้น"
"แต่ …"
"นั่นแหละ ทำตัวสบายๆไว้ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเราช่วยเอง"
บ้านอาม่าของวินทร์เป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ อยู่แถวชานเมือง
ตอนนี้บรรยากาศในบ้านคึกคักเนืองแน่นไปด้วยลูกหลานครับ
พอคนแปลกหน้ามาอยู่รวมกันเยอะๆ แล้วผมรู้สึกใจแป้วยังไงไม่รู้สิครับ
บาสเดินพาผมไปทักทายบรรดาญาติๆ แล้วเข้าไปหาอาม่าที่อยู่ในบ้าน
"หวัดดีครับ ม่า" บาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาแล้วกอดที่เอว หญิงสูงวัยหน้าตาใจดี
"อ้าว อาบาส มาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย ม่าคิดถึง" อาม่ายิ้มพลางกอดบาสแน่น
"อ้อ ม่า" บาสผละออกมาแล้วมาพาผมไปใกล้ๆอาม่า "นี่วินทร์ครับ คนที่ผมเคยเล่าม่าให้ฟัง"
"สวัสดีครับ" ผมไหว้
อาม่ารับไหว้แล้วเดินมากอด
"อ้อ วินทร์นี่เอง บาสมันเล่าเรื่องวินทร์ให้ม่าฟังเยอะแยะเลยนะ"
"เอ่ เรื่องน่าอายรึเปล่าครับอาม่า ฮ่าๆๆ"
"ไม่มีๆ มีแต่เรื่องดีๆ จนอาม่าอยากเจอ วันนี้ก็ได้เจอแล้ว ว่าแต่วินทร์หน้าตาน่ารักเนาะ"
อาม่าหันหันไปยิ้มกับบาส ส่วนผมได้แต่หัวเราะรับด้วยความเขิน
"มาๆกินน้ำกินท่าก่อน แล้วบาส ลื้อพาวินทร์ไปนั่งพัก มาไกลๆน่าจะเหนื่อย"
ผมกับบาสเดินหลบไปนั่งอยู่ในห้องรับแขก
"นี่เล่าเรื่องอะไรให้ม่าฟังไปบ้างเนี่ย"
"ก็อย่างที่อาม่าบอกแหละ มีแต่เรื่องดีๆ"
"จริงเหรอวะบาส"
"ก็เห็นรีแอคชั่นม่าแล้ว คิดว่าเค้าจะรังเกียจวินทร์มั้ยล่ะ" บาสขำ
"ก็ …"
"อ่าวบาส" เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง
"หวัดดีครับ เฮียโก้" บาสทักชายวัยกลางคนด้วยเสียงเคร่งขรึม
"เป็นไงบ้าง ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะ เรียนหนักเหรอ แล้วนั่นใครน่ะ" น้ำเสียงของเฮียโก้ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่
"เพื่อนผม ชื่อวินทร์ครับ"
"สวัสดีครับ"
เฮียโก้รับไหว้ผมแบบขอไปทีแล้วเดินไปหาอาม่า
"บาส เฮียโก้เค้าเป็นอะไรรึเปล่าวะ"
"อย่าไปใส่ใจอะไรเฮียโก้มากนักเลยนะ เค้าก็เป็นงี้แหละ" บาสตบไหล่ผมเบาๆ
งานเลี้ยงวันเกิดของอาม่าจัดที่บ้านครับ อาม่านั่งที่หัวโต๊ะ แล้วก็มีลูกหลานทยอยๆนั่งต่อๆกันไป
ผมกับบาสกำลังจะเดินไปนั่งทางท้ายโต๊ะ อาม่าก็กวักมือเรียกผมกัลบาสให้ไปนั่งข้างๆอาม่าครับ
"มาๆนั่งใกล้ๆม่าหน่อย ม่าอยากคุยด้วย"
"โห่ยม่า อย่างงี้ผมก็ตกกระป๋องแล้วสิเนี่ย มีหลานรักคนใหม่แล้ว" บาสพูดยิ้มๆ
บทสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆสลับกับเสียงหัวเราะ ทุกอย่างดูไม่มีปัญหาอะไร
จนกระทั่ง ...
"สมัยนี้น้า ทำไมตุ๊ดกะเทยมันเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมดแบบนี้"
เฮียโก้ที่นั่งห่างไปไม่ไกลพูดด้วยเสียงอันดัง ในมือถือโทรศัพท์แต่สายตามองมาที่ผมกับบาสอย่างชัดเจน
"เนี่ยอย่างในข่าวนี้ก้อมีแต่ข่าวแย่ๆของคนพวกนี้เต็มไปหมด … แย่จริงๆ" ว่าพลางส่งหน้าจอมือถือให้ญาติคนอื่นๆดู
ผมก้มหน้างุด บาสกัดฟันกรอดหันไปมองเฮียโก้ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ และทำท่าจะลุกขึ้น
แต่ผมพยายามดึงขากางเกงมันไว้ ระหว่างที่ผมกำลังยื้อยุดกับบาส อาม่าก็พูดขึ้นว่า
"อาโก้ … เอาเวลาที่ลื้อไปด่าชาวบ้านชาวช่องแบบนี้ เอาไปอบรมสั่งสอนลูกของลื้อให้เป็นผู้เป็นคนก่อนมั้ย
ได้ข่าวว่างวดนี้ไปเมาแล้วขับรถชนคนไม่ใช่เหรอ …
อั๊วบอกเลยนะ อั๊วะไม่เคยรังเกียจคนที่เค้าเป็นแบบนั้น แต่อั๊วะน่ะรังเกียจคนที่ทำชั่วทำเลวขาดจิตสำนึกซะมากกว่า"
เฮียโก้หน้าซีด และไม่ได้พูดอะไรต่อ
บาสหันมามองผมแล้วก็ยิ้มๆ
ก่อนกลับบ้านบาสพาผมเข้าไปหาอาม่าที่ห้องนอน
"เดี๋ยวผมกลับก่อนนะม่า ไว้มาหาใหม่นะครับ" บาสเดินเข้าไปกอดอาม่า
"ได้ๆ งวดหน้าก็อย่าลืมพาวินทร์มาด้วยนะ อาวินทร์คุยด้วยแล้วสนุกดี"
"ได้ครับม่า"
"แล้วก็นะ พวกลื้อไม่ต้องไปใส่ใจอาโก้อีนะ …
"เห!?" ผมตกใจ “ทะ … ทำไม …. “
"อาโก้อีเป็นคนหัวโบราณ โบราณกว่าม่าอีก
ตั้งแต่อีไปแอบรู้ว่าบาสมันไม่ชอบผู้หญิง
อีก็คอยว่าอาบาสอยู่ตลอดแหละ ม่าก็ห้ามๆหลายทีแล้ว "
ผมกลืนน้ำลาย หันหน้าไปมองบาส
แต่บาสดูไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร
อาม่ามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างใจดี
"อั๊วะรู้เรื่องของพวกลื้อหมดแล้ว อาบาสเค้ามาเล่าให้ม่าฟังตั้งแต่ปี 1 แล้ว"
"ปี 1?"
"ม่า!!!" บาสตะโกนยั้งอาม่า จนอาม่าหัวเราะ
"แล้วอาม่าไม่รังเกียจพวกผมเหรอครับ"
"ไม่หรอก เพราะการที่พวกลื้อน่ะไปชอบใคร ลื้อไม่ได้ทำอะไรผิดนินา
มันไม่ใช่ว่าบาสชอบวินทร์แล้วจะทำให้บาสเป็นคนเลว มันก็ไม่ใช่ บาสก็ยังเป็นบาสหลานม่าที่น่ารักเหมือนเดิม
แถมตอนนี้ยังพาหลานชายน่ารักๆมาให้ม่าเพิ่มอีกตั้งคนนึง" อาม่าพูดพลางจับมือของผมกับบาส
ผมเริ่มจะน้ำตาไหลล่ะครับ แต่พยายามกลั้นเอาไว้
"ยังไงก็ฝากอาวินทร์ดูแลหลานม่าด้วยนะ บาสมันไม่มีใคร พ่อแม่อีก็ไม่อยู่แล้ว ...”
ผมพยักหน้าตอบ
“ … แล้วถ้าหลานม่าทำไรไม่ดี มาฟ้องม่าได้ ม่าจะจัดการให้เอง"
กลับมาถึงหอ ผมก็ชวนบาสไปนั่งรับลมที่ดาดฟ้าหอ
“ที่ประจำเราเลยนะ เวลามีอะไรเครียดๆ ขึ้นมาดูวิวที่นี่แล้วมันก็หายแหละ”
“อืมม วิวสวยจริง” บาสพยักหน้า
"เฮ้อ โล่งว่ะ เหมือนยกภูเขาออกจากอก"
บาสหันมามองผมแล้วยิ้ม
"ก็คงเหมือนกับตอนที่เราไปบ้านวินทร์นั่นแหละ
"จะไปเหมือนกันได้ไงอ่ะบาส บ้านเราไม่ใช่คนจีนโบราณนะเว้ย … แล้วทำไมไม่บอกเนี่ยว่าอาม่ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว เราเครียดแทบแย่"
"ก็วินทร์ไม่ได้ถามนินา ฮ่าๆ"
"กวนนนนน!!!"
ผมกับบาสนั่งมองวิวของกรุงเทพในยามค่ำคืนไปเรื่อยๆ
โดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
บาสขยับมายืนกอดผมจากด้านหลัง เอาคางเกยไหล่
"มีความสุขจัง"
"เพราะได้มาดูวิวสวยๆเหรอ"
"เฉไปเรื่องอื่นตลอดอ่ะวินทร์ …" บาสถอนหายใจ
"จนบางทีเราก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ววินทร์คิดยังไง"
ผมขำที่บาสทำหน้ามุ่ย
"เราก็แบบนี้แหละ หัวช้า ไม่ค่อยรู้ถึงความต้องการของตัวเองหรือของคนอื่น … เพราะงั้นบาสรู้สึกอะไร คิดยังไง บอกกับเราตรงๆนะ เราจะได้รู้"
บาสนิ่งไปครู่หนึ่ง … แล้วเอ่ย
"เออ นึกได้พอดีเลย … งั้น … มีเรื่องจะบอก"
"ว่ามาดิ"
ผมหันหน้าไปหาบาส
บาสจูบผมที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาแล้วกล่าว
"เรารักวินทร์นะ"
ผมยิ้มกว้างพยักหน้า กุมมือที่กอดผมอยู่แน่น
"เราก็รักบาสเหมือนกัน"
END*******************************************************************
จบไปแล้วนะครับ สำหรับนิยายเรื่องแรกของผม
ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และทุกๆความเห็นที่โพสต์ด้วยนะครับ
เป็นกำลังใจให้ผมมากจริงๆครับ
เรื่องนี้ยังไม่จบบริบูรณ์นะครับ มีตอนพิเศษอีกนิดหน่อย ไว้ผมจะทยอยอัพนะครับ