ตอนที่ 29
กริ๊งงงงงงงงงง............
.................กริ๊งงงงงงงงงง
มันเป็นครั้งที่ห้าที่เสียงน่ารำคาญดังขัดจังหวะเรื่องหวานๆ ของเจ้าของห้องกว้างในคอนโดหรูแห่งนี้
ภาคีหงุดหงิดไม่น้อยที่เสียงน่ารำคาญ ราวกับจะกลั่นแกล้งเขาให้อดเชยชมเรือนกายน่าหลงใหลให้สมใจอยาก ชายหนุ่มมองสบกับตาคู่สวยอย่างร้องขอและเว้าวอน ไม่สนใจเสียงกริ่งที่ดังถี่ๆ ราวกับจะไม่ยอมหยุด หากว่าเจ้าของห้องจะไม่เปิดประตูออกมาต้อนรับ
“ตินรักลมนะครับ” เสียงทุ้มหวานบอกเอากับกลีบปากหวาน
“อื้อออ...........”
อีกแล้ว แบบนี้สีฟ้าจะรอดมือภาคีไปได้ยังไง เมื่อเขาแพ้คำรักของคนที่กำลังกวาดต้อนความหวานจากโพลงปากของตัวเองทุกครั้งที่ได้ยิน
เสียงกริ่งเงียบหายไปตอนไหน เจ้าของร่างทั้งสองที่พร่ำบอกคำรักให้กันอย่างลึกซึ้งไม่เคยจะรับรู้ สิ่งที่รับรู้ได้ตอนนี้มีเพียงเสียงลมหายใจ แรงเต้นของหัวใจ สัมผัสหวานล้ำ และถ้อยคำรักที่ถูกถ่ายทอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เคยเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยเบื่อหน่าย แม้แต่วินาทีเดียว นับตั้งแต่เลือกที่จะใช้ภาษากายบอกคำรักจากกายหนึ่งไปยังอีกกายหนึ่ง
.......................................................................................
ตรงประตูด้านนอกของห้องชุดในคอนโดหรู สองหนุ่มหล่อกับสองสาวสวย อันได้แก่ คณิต อชิตะ ณัชชา และญาดา ที่นัดหมายกันว่าจะมาแสดงความยินดีกับเจ้าของห้องทั้งสอง ยืนกดกริ่งอยู่เป็นเวลานานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าประตูห้องชุดจะเปิดต้อนรับพวกเขาและเธอเสียที
“ลม มัวทำอะไรอยู่นะ ทำไมไม่มาปิดประตูซะที” ณัชชาเริ่มบ่น เพราะเธอกดกริ่งจนนิ้วจะหักอยู่แล้ว แต่ก็ไร้วี่แววว่าเพื่อนจะเดินมาเปิดประตูต้อนรับพวกเธอ
“ด้าว่าคุณลมกับคุณตินคงไม่อยู่มั้งคะ พวกเรากลับไปทำงานกันดีกว่าไหมคะ” ญาดาหันไปบอกกับณัชชาที่ยืนทำหน้างออยู่ข้างแฟนหนุ่ม เจ้านายหนุ่มหน้าหวานของเธอมักจะไปทำงานเช้าเสมอ แล้วเวลานี้คงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานแล้วกระมั้ง และเธอเองก็สมควรกลับไปประจำโต๊ะเลขาเสียที
“แต่นุ่นบอกว่าลมกับตินยังอยู่ในห้องนี่น่า ใช่ไหมพี่อิง” ณัชชาหันไปขอคำยืนยันจากแฟนหนุ่ม ตอนที่นิรดาโทรเข้ามาหารายงานผล ตอนนั้นเธอก็อยู่กับอชิตะด้วย เลยรู้ว่าเจ้าของห้องทั้งคู่ยังไม่ได้ออกไปไหน ยังคงอยู่ในห้องชุดตรงหน้าเธอนี่แหละ แต่ทำไมไม่ยอมออกมาเปิดประตูให้ ทั้งที่เธอกดกริ่งจนมือจะหงิกแล้ว พักๆ หลังก็เปลี่ยนจากกดเป็นเคาะอีกด้วย เจ็บมือไม่ใช่น้อย
ณัชชาอาจคิดสงสัย แต่สองหนุ่มอย่างคณิตและอชิตะกลับไม่คิดสงสัยอะไรเลย เพราะมีคำตอบอยู่ในหัวอันฉลาดๆ เรียบร้อยแล้ว แต่จะบอกให้สาวคนรักของตัวเอง ก็ไม่สมควรจะพูดเท่าไหร่ เลยต้องหยุดความสงสัยนั่นเสีย ด้วยการชวนกลับ
“ด้าครับ เดี๋ยวหนึ่งไปส่งที่ทำงานนะครับ”
“ค่ะ”
แฟนสาวของคณิตออกจะว่าง่ายและไม่เจ้าคำถาม ไม่เหมือนกับแฟนสาวของอชิตะ ที่เจ้าคำถามและขี้สงสัย แถมยังดื้ออีกต่างหาก
“หวานครับ พี่อิงว่าเรากลับกันเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยมาใหม่” อชิตะบอกแฟนสาวของเขา
“จะกลับได้ไง หวานยังไม่เจอลมเลยนะ ด้าช่วยหวานเคาะประตูหน่อยสิ เผื่อว่าลมจะได้ยิน”
“คุณลมกับคุณตินคงไม่อยู่แล้วมั้งคะคุณหวาน” ไม่ใช่ไม่อยากช่วย แต่เธอกับณัชชาทั้งเคาะทั้งกดกริ่งขนาดนั้น ถ้ามีคนอยู่ข้างในห้องจริงก็คงออกมาเปิดประตูให้ตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้พวกเธอยืนขาแข็งอยู่ตรงนี้หรอก
“แต่หวานว่าลมกับตินต้องอยู่ในห้องแน่ๆ เชื่อหวานสิ “
“หวานครับ พี่อิงว่าเรากลับกันเถอะ พี่อิงมีประชุมตอนเช้านะครับ”
“แต่หวานอยากเจอลม ถ้าพี่อิงอยากกลับไปประชุมนักก็ไปเลย ไม่ต้องสนใจหวานหรอก หวานอยู่รอลมคนเดียวตรงนี้ก็ได้” ปลายเสียงตวัดอย่างงอนๆ ทำเอาแฟนหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ไม่รู้จะเอาไม้ไหนมาสู้กับมนุษย์เจ้าความสงสัย เลยต้องใช้ไม้สุดท้าย
“หวานครับ หวานเข้าใจคู่รักข้าวใหม่ปลามันบ้างสิครับ เค้าสองคนก็คงต้องการเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังประสาคนรักบ้าง เราจะไปกวนเขาทำไม”
“กลับก็ได้ ” อยากจะยืนยันความต้องการเดิม คือต้องพบเพื่อนรักให้ได้ แต่พอโดนสายตาที่เอาจริงของคนรักเข้าให้ คนช่างดื้อก็ยอมอ่อนแต่โดยดี ก็นานๆ ครั้งจะโดนแฟนหนุ่มแสนใจดีดุให้สักครั้ง จำต้องยอมโดยดี
…………………………………………………………………….
ท้องฟ้ากว้างด้านนอกเปลี่ยนจากสีสว่างเป็นสีเทาหม่น และเริ่มจะแตะแต้มด้วยแสงสีหลากหลายของยามค่ำคืน
ร่างบางขยับกายเข้าหาร่างหนาซึ่งซุกตัวนอนในผ้าห่มอุ่นผืนเดียวกัน แนบชิดความคุ้นเคยที่ตลอดสองวันมานี้แทบไม่เคยห่างหายจากกันไปไหน ตาคู่คมหวานแอบซ่อนตัวอยู่หลังม่านเปลือกตา เสียงหายใจดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คล้ายเชิญชวนให้สัมผัสกับเรือนกายแกร่งได้ทุกเวลา
สีฟ้ายิ้มให้กับใบหน้าคมที่ดูจะไร้ซึ่งความร้ายกาจแสนหวาน ยามที่เจ้าตัวกำลังนอนหลับใหล มือเรียวของสีฟ้าแตะไปที่คิ้วหนาเข้มเรียงตัวสวย คิ้วเข้มที่มักขมวดเข้าหากันเวลาที่เจ้าตัวออกอาการไม่พอตลอดสองวันที่ผ่านมา ในข้อหาที่เขาแกล้งขัดขืนไม่ยอมให้ความร่วมมือไปกับความหวานที่เจ้าตัวต้องการ แต่สุดท้ายแล้วคิ้วเข้มก็คลายตัวได้ทุกทีเมื่อเขาให้ความร่วมมือ สีฟ้าละมือที่ไล้เล่นกับคิ้วเข้มมายังจมูกโด่งสวยจอมซุกซน ที่ขยันเหลือเกินกับกิจกรรมการสำรวจทั่วเรือนกายของเขา ไม่ต่างจากปากหยักเพื่อนคู่ซี้ที่ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยกับการฝากคำหวานทุกจุดที่ลากผ่าน ผิวแก้มรองรับได้พอดีกับมือเรียวทั้งสอง ชวนให้ต้องประทับกลีบปากนุ่มบนแก้มสองข้างด้วยความรู้สึกรักมากล้น
จากใบหน้าหล่อที่สำรวจอยู่เมื่อครู่ เป้าหมายต่อมาของสีฟ้าคือแผ่นอกกว้างเปล่าเปลือยโผล่พ้นจากผ้าผืนอุ่น มือเรียววางทาบทับและไล้แผ่วเบา แผ่นอกกว้างซึ่งอิงแอบพักพิงเมื่อไหร่ก็ดูจะอบอุ่นเสมอ อบอุ่นทั้งกายและหัวใจ และแล้วสีฟ้าก็อดใจที่จะแนบปากสีสวยกับแผ่นอกแกร่งไม่ได้ อ้อยอิ่งอยู่นานคล้ายจะดูดกลืนความหวานจนหยดสุดท้าย
“ยั่วภาคีอีกแล้วนะ” ท่อนแขนแกร่งวาดทับเอวบาง แล้วกระชับร่างนั้นเข้ามาให้แนบใกล้มากยิ่งขึ้น มากจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันเช่นทุกครั้ง วางคางสากไว้กับกลุ่มผมนุ่มหอมชื่นใจไม่เคยเปลี่ยน ภาคีรู้สึกตัวตั้งแต่นิ้วนิ่มๆ หยอกล้อกับคิ้วเข้มของเขาแล้วล่ะ แต่ก็แกล้งนอนนิ่ง อยากรู้ว่าคนหน้าบางจะทำอะไรกับเนื้อตัวของเขาบ้าง
“ไม่ได้ยั่วสักหน่อย” คนยั่วบอกเสียงเบา
“ไม่เหนื่อยหรือไงครับ ตินเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะเนี่ย ขอตินพักก่อนได้ไหม เดี๋ยวค่อยมาต่อ......โอะ...โอ๊ย...” ไม่ต้องรอให้พูดจบภาคีก็ได้รางวัลจากมือเรียวตรงผิวเนื้อแกร่งเต็มแรงรัก
“ยังจะมาพูดดีอีกนะ ใครกันแน่ที่ไม่จักเหน็ดจักเหนื่อย”
สองวันเต็มๆ ที่สีฟ้าไม่ได้ก้าวล้ำออกไปจากห้องชุดสุดสวยในคอนโดหรูแห่งนี้ สารพัดคำอ้าง คำพูด คำขู่ สายตาเว้าวอนและเรียกร้อง ทำให้ร่างบางไปไกลได้ไม่เกินห้องสี่เหลี่ยมห้อง แม้แต่อาหารแต่ละมื้อก็ถูกนำมาประเคนถึงเตียง ทำเหมือนเขาเป็นคนพิการ แต่ก็เพราะเขาเองไม่ใช่เหรอ ที่ตกปากรับคำกับคำเรียกร้องนั้น ซ้ำยังใจอ่อนให้ความร่วมมือเสียทุกครั้ง
โทษใครได้.....ถ้าไม่ใช่ตัวเอง
“โหดจัง” ภาคีลูบปอยๆ ตรงต้นแขนที่ถูกบิดจนขึ้นสีเป็นวงกว้าง
“โหดกว่านี้ก็ยังได้นะ จะลองไหม?”
“ไม่ดีกว่าครับ ตินชอบลมแบบหวานๆ เสียงใสๆ มากกว่า ว่าแต่ลมหิวหรือยังครับ” ภาคีขยับตัวลุกขึ้นนั่ง นาฬิกาเรือนเล็กบอกเวลาที่ล่วงเลยเข้าสู่ยามค่ำ สีฟ้าส่ายหน้าช้าๆ รั้งดึงร่างแกร่งให้เข้ามาแนบใกล้ตามเดิม
“ติน” สีฟ้าขยับเรือนกายเข้าหาร่างหนาให้มากขึ้น
“ครับ” ส่วนภาคีก็กระชับวงแขนเกี่ยวเอวบางเอาไว้แนบแน่น
“ลมอยากซื้อคอนโดนี้ ตินว่าเจ้านายของตินจะยอมขายให้ลมไหม”
“ลมจะซื้อไปทำไมครับ” ภาคีย้อนถาม ขณะที่เคลื่อนใบหน้าของเขาให้อยู่ในระดับเดียวกับสีฟ้า เห็นแก้มใสๆ แล้วก็อดที่จะกดปลายจมูกไปหนึ่งที่ไม่ได้ แล้วก็ได้รับความหวานจากปากสีสวยตรงผิวแก้มเป็นรางวัลตอบแทน
“ก็มันน่าอยู่ไง เลยอยากได้” สีฟ้าอ้อมแอ้มตอบ ทั้งไม่กล้าสบตาคู่คมหวานที่มองจ้องมา กลัวว่าจะจับความคิดของเขาได้ และก็ไม่กล้าบอกความคิดของเขาให้อีกฝ่ายรู้ด้วย เดี๋ยวจะหาว่าเขาเว่อร์
“เหตุผลไม่เพียงพอ แบบนี้บอสของตินคงไม่ยอมขายให้หรอก ตินขอเหตุผลที่มันฟังแล้วได้ใจมากกว่านี้ได้ไหมครับ เผื่อบางทีบอสของตินอาจจะขายให้ก็ได้” มีหรือภาคีจะไม่รู้ว่า สีฟ้าต้องการซื้อคอนโดหลังนี้ด้วยเหตุผลอะไร
มองตาก็ทะลุไปถึงใจแล้ว....
“ ก็.....ก็ คอนโดนี้เป็นที่ที่ตินบอกรักลม ลมเลยอยากได้”
“ลมบอกรักตินด้วยครับ อย่าลืม”
“นั่นแหละ ลมก็อยากจะเก็บเอาไว้ ไม่อยากให้มันกลายเป็นของคนอื่น เหตุผลนี้พอจะทำให้เจ้านายของภาคีขายมันให้ลมได้ไหมล่ะ” เหตุผลที่อยากได้ มันอาจฟังดูเป็นเรื่องงี่เง่า แต่เขาก็รู้สึกอยากเป็นเจ้าของห้องนี้จริงๆ ไม่อยากให้ใครหรือแม้แต่เจ้าของจริงๆ มาครอบครอง เขาอยากซื้อมันเก็บเอาไว้ให้เป็นที่แห่งความทรงจำระหว่างเขากับภาคี
หลายอย่างเริ่มต้นที่นี่และจบลงที่นี่....
“บอสคงไม่ยอมขายให้ลม”
“ทำไมล่ะ ก็เจ้านายของตินย้ายไปอยู่ที่เรือนหอแล้วไม่ใช่เหรอ จะเก็บคอนโดนี้ไว้ทำไม” เจ้านายของภาคีก็คือเจ้าบ่าวของณัชชาอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เรือนหอหลังใหญ่ที่เขาเห็น มันทั้งใหญ่และน่าอยู่ ไม่เข้าใจว่าจะเก็บคอนโดหลังนี่ไว้อีกทำไมกัน
“เพราะตินซื้อไปเรียบร้อยแล้ว ถ้าลมอยากได้ก็ต้องขอซื้อจากตินโดยตรงแล้วล่ะ” ภาคีบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง ห้องชุดนี้กลายเป็นของเขาเมื่อเช้านี้เอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดอยากจะได้เป็นเจ้าของมันเลยสักนิด ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของห้องชุดนี้เกิดเมื่อเช้า เช้าที่ตื่นขึ้นมาโดยมีร่างบางซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าหวานๆ กับกลุ่มมผมนุ่มและเรือนกายหอม
ถ้าเหตุผลที่ทำให้สีฟ้าอยากได้คอนโดหลังนี้คือ มันเป็นที่ที่สีฟ้าได้ยินคำรักจากปากของภาคีเป็นครั้งแรก และเหตุผลของภาคีที่ขอซื้อคอนโดหลังนี้จากเจ้านายหนุ่มผู้ใจดีก็ไม่แตกต่างเลย เพียงเพราะว่ามันเป็นที่ที่เขาได้ฟังคำรักจากปากของสีฟ้าเป็นครั้งแรกเหมือนกัน
“ขายเท่าไหร่?”
“ไม่ขาย แต่ถ้าลมอยากได้มาก ลมก็ต้องเอาตัวเข้าแลก สนใจไหมครับ ได้คอนโดแล้ว ยังได้เจ้าของมันอีก คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม”
“ก็เอาตัวเข้าแลกอยู่ทุกวันอยู่แล้วนี่ไง ยังไม่พออีกเหรอ” สีฟ้ายู่จมูกแหลมใส่หน้าคนเจ้าเล่ห์ ที่เผลอแป๊บเดียวก็พลิกกายเขาให้ตกอยู่ใต้ร่างกำยำซะแล้ว ถ้าต้องเอาตัวเข้าแลกจริงๆ ป่านนี้เขาก็คงได้คอนโดนไปสิบกว่าหลังแล้วมั้ง
“ยังครับ ยังไม่พอ เพราะว่าลมต้องเอาตัวเข้าแลกไปตลอด เข้าใจไหมครับ” ภาคีมองคนหน้าหวานที่ยิ้มอายๆ ส่งมาให้เขา เห็นแล้วชื่นใจจนต้องฝั่งจมูกบนแก้มขึ้นสีนั้นไปหลายที
“เข้าใจแล้ว”
สีฟ้ายิ้มรับ เอาตัวเข้าแลกมานานแล้วนี่นา แล้วมันจะลำบากอะไรมากมาย ถ้าจะต้องเอาตัวเข้าแลกต่อไปเรื่อยๆ อาจจะเสียเปรียบไปบ้าง แต่มันก็เป็นการเสียเปรียบที่หอมหวานไม่ใช่หรือไง เหมือนเช่นตอนนี้ที่ภาคีกำลังบอกคำรักผ่านเรือนกายให้เข้าสู่เรือนใจของเขา ให้ได้รับรู้ว่าความรักมันหอมหวานชวนหลงใหลแค่ไหน และเขาก็ตอบแทนคำรักจากเรือนกายของเขาเข้าสู่เรือนใจของภาคีเช่นกัน
...............................................................................................
“ลมครับ ตื่นได้แล้วครับ”
เปลือกตาสวยกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงอ่อนที่ลอดผ่านรอยแยกของม่านผืนหนาเข้ามา เมื่อน้ำเสียงคุ้นเคยกระซิบเบาๆ กับหูเล็ก ใบหน้าเจ้าของเสียงปลุกอยู่ห่างแค่ปลายจมูกชิด รอยยิ้มรับอรุณของเช้าวันที่สามยังเอ่อล้นด้วยความรักเหมือนเช่นเคย
“ลมยังเหนื่อยอยู่เลย ขอนอนต่ออีกนิดนะติน” เพราะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะเรียกร้องเอาคำรักจากเขา เพื่อรับอรุณเหมือนทุกวันที่ผ่านมา สีฟ้าเลยขยับตัวหนีไปอีกฟากหนึ่งของเตียงกว้าง ห่อตัวเองเอาไว้ด้วยผ้าห่มผืนหนา ซุกซบใบหน้าไว้กับหมอนใบเขื่อง แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะตามมาไม่ลดละ แล้วยังดึงเขาให้ลุกขึ้นอีกต่างหาก
“ตินน่ะ ลมจะนอน” สีฟ้าแหวใส่ ทั้งที่หน่วยตายังปิดสนิท แต่ก็รับรู้ว่าอ้อมกอดนั้นคลายตัวลง พร้อมประคองตัวเขาให้สัมผัสกับผิวเตียงนุ่มดังเดิม ก่อนจะจูบหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา
เพราะอีกฝ่ายดูจะไม่รบเร้าเช่นทุกครั้ง ไอ้ที่ว่าง่วงและเหนื่อยก็เหมือนหลุดลอยออกไปจากความคิดในทันทีที่ปากหยักละออกไป สีฟ้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทันเห็นแผ่นหลังกว้างกำลังจะเดินออกจากห้อง
“ติน....” สีฟ้ายันกายลุกขึ้นนั่ง มองคนตัวสูงที่กำลังเดินย้อนกลับมาหาเขาตามเสียงเรียก
“มีอะไรครับ” ภาคีทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าสีฟ้า พลางมือก็ช่วยปัดปอยผมที่ระอยู่บนหน้าหวาน
“งอนลมหรือเปล่า?”
“งอนเรื่องอะไรล่ะครับ” ภาคีย้อนถาม สีหน้าออกจะงงนิดๆ เขาจะงอนคนหน้าหวานด้วยเรื่องอะไรล่ะ กลับรู้สึกผิดด้วยซ้ำที่ปลุกให้เจ้าตัวต้องตื่นขึ้นมา
“ก็...ก็...เรื่องที่ลมขอเวลานอนต่อไง” จะบอกไปตรงๆ ก็อายเหมือนกัน เลยต้องอ้อมเสียนิดหน่อย เขากลัวว่าภาคีจะงอนเรื่องที่เขาปฏิเสธไปเมื่อครู่
“ตินจะงอนทำไม ตินไม่ได้ปลุกลมมาทำเรื่องอย่างว่าสักหน่อย แค่จะปลุกให้แต่งตัวกลับบ้านต่างหากครับ แต่ถ้าลมง่วงก็นอนต่อเถอะนะครับ ตื่นเมื่อไหร่แล้วค่อยไปก็ได้” มือใหญ่ลูบผมนุ่มไปมา นี่สีฟ้าคงคิดว่าเขาคิดแต่เรื่องบนเตียงเท่านั้นสินะ หน้าของเขาประทับตราเป็นคนหื่นไปแล้วหรือไง คิดไปคิดมา มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาซะหน่อย ใครใช้ให้สีฟ้าทำตัวน่ารักขนาดนี้ล่ะ ใครอดใจไหวก็สุดยอดแล้ว แต่ใครคนนั้นต้องไม่ใช่เขาอย่างแน่นนอน
“กลับบ้าน?” คิ้วเรียวขมวดยุ่ง เขาหูฝาดไปหรือเปล่า ภาคีบอกว่าจะชวนเขากลับบ้าน ทั้งที่มันยังไม่ครบสามวันอย่างที่เจ้าตัวร้องขอเอาไว้เลยนี่นา
“ ใช่ครับ กลับบ้าน หรือว่าไม่อยากกลับ งั้นก็ได้ครับเดี๋ยวตินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้แหละ” ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่สีฟ้าก็รีบคว้าตัวไว้เสียก่อน เพิ่งสังเกตเห็นว่าภาคีอยู่ในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก
“กลับสิ ตินรอลมก่อนนะ” สีฟ้ารีบคว้าเสื้อคลุมตัวใหญ่ขึ้นมาสวม แล้วรีบตรงไปยังห้องน้ำทันที
ภาคียิ้มให้กับร่างบางที่หายเข้าไปในห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว
...
ภาคีจูงข้อมือเล็กๆ ของสีฟ้าเข้ามาในห้องนอนในบ้านหลังเล็ก ซึ่งครั้งหนึ่งมันเคยเป็นห้องของเขาคนเดียว ก่อนจะมีสีฟ้าเข้ามาร่วมเป็นเจ้าของด้วยอีกคน ไม่ต่างกับห้องนอนกว้างของบ้านหลังใหญ่ ที่เมื่อก่อนมันเป็นของสีฟ้าคนเดียว ทว่าตอนนี้เขาก็เป็นเจ้าของร่วมกับสีฟ้าด้วย
“นั่งก่อนนะครับ ตินมีของจะคืนให้”
ภาคีกดไหล่บางให้นั่งลงบนเตียง ส่วนตัวเขากลับทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องใกล้ๆ แล้วล้วงเอากุญแจดอกเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนสอดมันเข้าไปในรูเล็กๆ ของโต๊ะหัวเตียง ภาคีดึงลิ้นชักตู้ หยิบกล่องกำมะหยีสีแดงขึ้นมา แล้วหันกลับมาหาร่างบาง โดยที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นห้องเช่นเดิม นั่งแบบนี้แล้วทำให้ภาคีรู้สึกว่า สีฟ้าคือเทวดาตัวน้อยที่เขาควรจะรักษาเอาไว้ให้ได้ ไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือจากไปไหนอีกแล้ว
รักษาด้วยชีวิต
และ...
รักด้วยใจ
“.........”
สีฟ้ามองกล่องกำมะหยีสีแดงในมือใหญ่ ไม่ต้องรอให้ภาคีบอก สีฟ้าก็รู้ว่าเข้าในคือแหวนทองขาวฝังเพ็ชรเม็ดเล็กน่ารัก ที่ครั้งหนึ่งมันเคยสวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขา และเป็นเขาเองที่ถอดมันคืนให้กับคนเป็นเจ้าในวันที่เขาตัดสินใจยุติแผนทั้งหมดที่ทำลงไป
“แหวนวงนี้” กล่องกำมะหยีสีแดงถูกเปิดออก ในนั้น ไม่ได้มีแค่แหวนวงเล็กวงเดียวเท่านั้น แต่ยังมีแหวนวงใหญ่รวมอยู่ด้วย
“ลมลืมมันไว้ จำได้ไหมครับ” เขาเก็บมันไว้และถอดแหวนของตัวเองออกมาเก็บไว้ด้วยกัน ในวันที่รู้ว่าจะไม่มีเรือนกายหอมให้โอบกอดตลอดค่ำคืนที่ยาวนานอีกต่อไป เมื่อย้ายออกจากบ้านหลังเล็กหลังนี้ไป เขาก็ไม่ได้เอามันไปด้วย คงปล่อยให้มันอยู่ตรงนี้
“ไม่ได้ลืม แต่วันนั้น ลมคืนให้ภาคีต่างหาก”
“แต่ตินจะถือว่าลมลืมมัน แล้วตินก็เก็บมันไว้ รอวันที่ลมกลับมาหามัน ลมรับมันไปนะครับ” ภาคีดึงมือซ้ายของสีฟ้าเข้ามาใกล้ แล้วสวมแหวนวงเล็กให้กับนิ้วนาง นิ้วที่สวยที่สุดในความคิดของเขา เพราะเป็นนิ้วที่เหมาะกับแหวนทองขาววงนี้มากที่สุด
ปากหยักบรรจงจูบแผ่วเบาเนิ่นนานตรงนิ้วนางข้างซ้าย ณ ตรงที่มีแหวนทองขาวฝังเพชรอยู่ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนที่เขารัก
“ลมอยากรู้ ตินโกรธลมมากไหม วันนั้นที่ลมแย่งแหวนวงนี้มาเป็นของตัวเอง ทั้งที่ตินซื้อมันให้นุ่น” คนถาม ห้วนคิดถึงที่มาของแหวนวงในมือ เขาแอบน้อยใจอยู่ลึกๆ ไม่ได้ ก็ในเมื่อแหวนวงนี้มันไม่ใช่ของเขามาตั้งแต่แรก ผู้ชายคนนี้ตั้งใจซื้อมันให้ผู้หญิงคนอื่น ไม่ใช่ผู้ชายอย่างเขา แต่เป็นเพราะเขาแย่งเอามันมา แหวนวงนี้เลยกลายมาเป็นของเขา
“ลมจำได้ไหมครับ วันนั้นลมพูดว่าแหวนวงนี้ มันใหญ่ไปสำหรับนุ่น”
“จำได้”
“ตินตั้งใจซื้อแหวนวงนี้ให้ลม ซื้อทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสให้ลมหรือเปล่า แต่ตินก็ซื้อมันมาจนได้ ถ้าวันนั้นตินไม่แย่งมันไป ตินก็คงจะเก็บมันไว้อย่างนี้ไปเรื่อยๆ คิดถึงลมเมื่อไหร่ก็คงจะหยิบมันขึ้นมาดู เพราะมันคือตัวแทนของลม แต่โชคดีที่ลมอยากได้มัน แหวนวงนี้เลยได้ไปอยู่บนนิ้วที่คู่ควรกับมัน รู้แล้วนะครับว่าตินไม่โกรธลมเลยสักนิด ตรงกันข้าม ตินดีใจที่ลมชอบมันและอยากได้มัน”
“รู้แล้ว” ใบหน้าสวยยิ้มหวาน ซึ้งใจกับคำบอกของภาคี ภาคีซื้อแหวนวงนี้ให้เขา แหวนวงนี้มันเป็นของเขาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม
“แหวนวงนี้คือหัวใจของภาคีนะครับ ลมต้องรักษามันไว้ให้ดีๆ นะครับ”
“ลมสัญญา ลมจะรักษามันอย่างดีที่สุด”
เป็นอีกครั้งที่ภาคีแนบปากหยักของเขาบนแหวนวงเล็กน่ารักในมือของสีฟ้า เนิ่นนานกว่าครั้งแรกนัก จนสีฟ้าต้องเอื้อมมือมาไปดึงภาคีขึ้นมานั่งเคียงคู่กันบนเตียง ก่อนจะหยิบแหวนวงใหญ่ในกล่องกำมะหยีที่ว่างอยู่ใกล้ๆ แล้วสวมมันบนนิ้วนางข้างซ้ายของภาคี
“แหวนวงนี้ มันก็เป็นของตินเหมือนกัน มันคือหัวใจของลม ตินต้องรักษามันเอาไว้ให้ดีนะ “ แล้วสีฟ้าก็ทำเช่นเดียวกับที่ภาคีทำ คือแนบปากนิ่มสีสวยบนแหวนทองขาวเนิ่นนาน
“ขอบคุณที่มอบหัวใจลมให้ตินรักษา ตินจะรักษาหัวใจลมอย่างดี สัญญาจะรักลมคนเดียวและรักตลอดไป”
ภาคีรั้งสีฟ้าเข้าสู้อ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาด้วยความรู้สึกว่ารักมากล้น และสีฟ้าก็พร้อมจะซุกซบกับอกอุ่นด้วยความรู้สึกรักเจ้าของอ้อมกอดนี้ทั้งหมดของหัวใจ
“ตินรักลมนะครับ ”
คำรักกระซิบแนบผ่านกลุ่มผมนุ่มเข้าสู่หัวใจดวงเล็กที่ซุกซ่อนอยู่ในร่างบางที่ภาคีกำลังโอบกอดอยู่นี้ และคำรักของเขาก็ได้รับตอบมาเป็นคำรักของอีกฝ่าย ที่ฟังกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยนึกเบื่อ มีแต่จะยินต้องการได้ยินมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ลมรักติน.....”
………………………………………………………..
Talk : สวัสดีค่ะ คนเขียนนะคะ วันนี้ขอพูดนิดหน่อยค่ะ
คือว่าความจริงเรื่องรักเธอ น่าจะจบด้วยตอนนี้ แต่แอบคิดว่ายังไม่อยากปิดกระทู้นี้ หรือ กระทู้โดนย้ายเข้าคลังจบน่ะค่ะ เลยคิดว่า จะแต่งตอนพิเศษอีก ตอนหรือสองตอนนะคะ ให้จบสมบูรณ์ แล้วจะต่อด้วยเรื่องของคุณหมอ (น่าจะเป็นเรื่องยาวหรือกึ่งสั้นกึ่งยาวนี่ล่ะค่ะ กำลังคิดพล็อตอยู่) แล้วก็คงต่อที่ทู้นี้ไปเลย
ติดตามชีวิตของคุณหมอไปด้วยกันนะคะ แต่ว่า อาจไม่ได้ลงถี่ๆ เหมือนรักเธอ เพราะรักเธอมันแต่งจบมานานแล้ว แล้วจะพยายามไม่ดราม่าแล้วจะให้ตัวละครมีเหตุผลมากกว่าเดิมนะคะ
ขอบคุณมากมายที่ติดตามและอินไปกับรักเธอนะคะ ^_____^’
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 511095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก