ตอนที่ 18"ไม่ร้องแล้วครับ ซันหิวแล้วน่า" ซันบอกผม พร้อมกับผมที่พยักหน้าเชื่อฟังเป็นอย่างดี
"อะแฮ่ม จะหวานไปถึงไหนเนีย สองคนเนีย" ทัดส่งเสียงแซว ก่อนที่จะเดินตามหลังผมกับซันมาติดๆ ตามมาด้วยต้อมกับอิมที่เดินต่อกันมา
"คนเดินกันเยอะแยะนะพี่ ทำอะไรอะ รักษาหน้าฝ่ายหญิงเขาบ้างสิ้ เขาเสียหายน้า วู้ววว" ไอ้เด็กบอส หนังกระโปกลิง ดัดเสียงแซวผมกับซันขึ้นมาบ้าง
"หุบปากมึงไปเลยนะไอ้บอส เดี๋ยวกูเตะโชว์คนสะดีนี่"
ซันหันไปปรามไอ้เด็กบอส เตรียมยกตีนจะเตะ
"เว้ออ พี่ซันโหดว่ะ พี่ออมค้าบ ช่วยด้วยค้าบ พี่ซันจะเตะผม" ไอ้เด็กบอสวิ่งมาหลบอยู่ข้างหลังผม พรางพูดขอร้อง ก่อนจะเอาหัวทุ่ยๆมาถูกอ้อนแขนผมไปมา
จนทำให้คนตรงหน้ากริ้วไม่น้อยเลยทีเดียว
"ไอ้สัสบอส ลามปามนะมึง" ซันเอ่ย ก่อนจะหันมาคว้าตัวไอ้เด็กบอสออกไปจากข้างหลังผมอย่างรวดเร็ว แล้วฟาดปะทะฝามือเสียงดังลงไปกลางกระบาลของไอ้เด็กนั้นอย่างจังๆ จนอีกคนร้องโอ้ยอุทานด้วยความเจ็บ
Rrrrrrrrrr.. Rrrrrrrrrr... Rrrrrrrrrrrr....ก่อนที่เสียงสัญญานโทรศัพท์ของทัดที่ถืออยู่ดังขึ้น
พร้อมกับกดรับขึ้นมาแนบหูเรียบร้อย
"เออว่าไง มึงถึงแล้วใช่ปะ พวกกูอยู่ตรงคลาสเตอร์เอ๊าท์แล้วมึงอยู่ตรงไหนตอนเนีย" เสียงการสนทนาของทัดกับปลายสายคุยกัน
"เออๆ เดี๋ยวพวกกูตามไป มึงยืนรออยู่นั้นเลยเลย" ทัดคุยกับปลายสายสั้นๆ ก่อนจะละโทรศัพท์จากหู แล้วหันมาหาพวกผม
"ไปกันเถอะ มันรออยู่หน้าเอ็มเคว่ะ" ทัดบอกพวกผม
ก่อนที่จะปรีกตัวเดินนำออกไป
End : Part Aom............................................................................
Mam : Partหลังจากที่ผมขับรถไปรับมิลค์และเพื่อนสาวของเธออีกสองคนมาถึง ไอ้เพื่อนตัวดีสองคนก็เกิดอยากสะหวาปามขึ้นมาทันทีทันใด จึงทำให้มาหยุดเป้าหมายอยู่ตรงหน้าเอ็มเค
ก่อนที่ผมจะหยิบโทรศัพท์กดโทรหาไอ้ทัด
Rrrrrrrrr.. Rrrrrrrrrr... Rrrrrrrrrrr...
"เออว่าไง มึงถึงแล้วใช่ปะ พวกกูอยู่ตรงคลาสเตอร์เอ๊าท์แล้วมึงอยู่ตรงไหนตอนเนีย" ในขณะที่ปลายสายกดรับแล้วถามกลับมา
"เออกูถึงแล้ว ไอ้เหี้ยเฟริส์กับไอ้ป่านเสือกหิวขึ้นมาอีก
เลยมาอยู่ตรงหน้าเอ็มเคเนีย" ผมบอกปลายสายกลับ
แต่อีกใจก็อดอยากจะถามมันว่า คนตัวเล็กมาด้วยหรือเปล่า แต่ก็กลัวมันจะซักถามเยอะจนมากเรื่อง เอาไว้รอให้เห็นกับตาทีเดียวดีกว่า
"เออๆ เดี๋ยวพวกกูตามไป มึงยืนรออยู่นั้นเลยเลย"
"เออๆ รีบมาละ แค่นี้แหละ ไอ้เหี้ยสองตัวบ่นใหญ่แล้ว"
ผมอ้างอิงถึงไอ้สองตัว แต่ที่อยากให้มันมาเร็วๆ ก็เพราะจะได้รู้ว่า คนตัวเล็กของผมมาด้วยหรือเปล่า..
"ไอ้ทัดมันถึงไหนแล้วว่ะ ไอ้เอ็ม" ผมยกโทรศัพท์ที่แนบออกจากหูลง ไอ้เฟริส์ก็พลันถามขึ้นทันที
"ถึงแล้ว กำลังมา" ผมบอกมัน ที่พยักหน้าเข้าใจ
"แล้วไอ้ซันมาเปล่าว่ะ" ไอ้ป่านถามต่อ พร้อมกับผมที่พยักหน้าส่งมันไป
"ซันมาด้วยเหรอ แกซันมาด้วยอะ" ก่อนที่ เนยเพื่อนสาวคนสนิทของมิลค์จะร่วมสนทนาพรางทำท่าดีอกดีใจ ออกหน้าออกตา แล้วหันไปพูดกับมิลค์อย่างออกรสออกราว
"แห๊ม พอรู้ว่าซันมากระดี้กระด้าเชียวนะ แกน่ะ" มิลค์ร่วมแซวเนย ที่ยิ้มเขินกริ้มๆ พร้อมกับหน้าที่แดงกล่ำเมื่อถูกพากพิงถึงตน
"มันก็ต้องอย่างนั้นนะสิมิลค์ คนคุยกันดูใจกันก็งี้แหละ" เบลเพื่อนสาวของเธอ ร่วมแซวเนยอีกคน
"บ้านะ พวกแกพูดอะไรกันก็ไม่รู้" เนยที่แสดงท่าขวยเขินออกมาอย่างเห็นได้ชัด โดยมิลค์กับเบลที่ไม่มีทีท่าจะเลิกแซวเพื่อนสาวสักนิด
"นั่นก็แสดงว่าไอ้ซันมา ออมคนสวยก็ต้องมาดิว่ะ" ไอ้เฟริส์เปรยขึ้น จนทำให้ผมชะงักนิ่งไปสักครู่เมื่อได้ยินชื่อนี้ พร้อมกับสาวๆทั้งสามจะมองหน้าไอ้เฟริส์ด้วยความงวยงง แล้วถามออกมา
"ออมนี่ใครเหรอค่ะ" เนยถามไอ้เฟริส์ ที่ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก โดยไม่รู้ว่าจะตอบคำถามที่เธอถามก่อนอย่างไรดี พร้อมกับไอ้ป่านที่ส่งสายตาบ่งบอกถึงการตายแน่ๆให้ไอ้เฟริส์แล้วถอนหายใจออกมา แสดงความหมายถึงว่า มึงจะพูดทำไม!
"เห้ยๆ ไอ้เอ็ม ไอ้เฟริส์ ไอ้ป่าน"
พร้อมในขณะเดียวกันนั้นเอง ก็มีเสียงเรียกผมกับไอ้สองตัวดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง โดยที่ไม่ต้องสงสัยกันเลยครับว่าเป็นเสียงของใคร เสียงไอ้ทัดนั่นเอง
ก่อนจะปรากฎเผยให้เห็นร่างของคนตัวเล็กที่เดินตีคู่มากับเพื่อนสนิทของผม จนทำให้ผมดีใจจนอดยิ้มปรี้ออกมาเป็นไม่ได้ ก่อนที่ร่างเล็กจะเส่สายตาหันมาปะทะกับผมด้วยแววตาอันนิ่งเฉย แล้วตวัดสายตากลับไปทางอื่น เชกเช่นราวกับมองไม่เห็นผม คลายว่าผมเป็นอากาศธาตุหรือสิ่งที่มองไม่เห็น เจ็บมากครับ...
End : Part Mam.............................................................................
Aom : Partทัดเดินนำพวกผมมายังหน้าร้านเอ็มเค ก่อนจะตะโกนเรียกพวกเฟริส์ป่าน ในขณะเดียวกันคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ ยืนยิ้มแก้มปริมองผมที่เดินมา จนผมอดแอบคิด คราสงสัยไม่ได้ว่านายนั้นยิ้มให้ผมทำไม :3125:หึ หรือว่าผมเข้าข้างตัวเองมากเกินไปหน่อย เพราะคนอย่างนายนั้นเกลียดเพศอย่างผมกับอะไรดี
พร้อมกับข้างๆของนายนั้นที่มีผู้หญิงสามคน ล้วนแล้วคงไม่ใช่เด็กโรงเรียนสหผสม ที่พิจารณาดูจากการแต่งตัวแล้ว ชุดแซกส์ซายติดกับกระโปรงสีกรมท่า พร้อมด้วยเนคไทสีน้ำเงินดูเพรียบเชียบละเมียดละไม กับเปียสองข้างที่ผูกด้วยโบว์สีขาวสะอาดตา คงน่าจะเป็นเด็กโรงเรียนสตรีล้วน หรือเรียกกันง่ายๆอีกอย่างว่า "
เด็กคอนแวนด์" ยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเท้าเอวมองผมอย่างดูถูกดูหมิ่นด้วยแนวระดับสายตาเดียวกันทั้งสามคน
"เนย.."
ก่อนที่คนข้างๆผมจะอุทานออกมาเบาๆด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แล้วหันมามองผมที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยแววตาสั่นไหว
"
ซัน!.."
ผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาดีในสามคนนั้น เอ่ยปากเรียกซัน
พร้อมกับเดินเข้ามากระแทกตัวผมที่ยืนอยู่ข้างๆซัน
เซ้ไปอีกด้าน ก่อนจะเข้ามาจับมือซันแทนที่ พรางกำลังที่ผมจะบังคับตัวไม่อยู่ ทำให้ล้มลงไปกับขนาบพื้นปูนของห้าง
"
ออม!....."
ซันเอ่ยปากร้องตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พรางกำลังเบี่ยงตัววิ่งมาหาผม แต่กลับถูกผู้หญิงคนนั้นจับมือกระชากไว้แน่นไม่ให้หลุดจากการเกาะกุ่มของตน ก่อนที่ต้อมกับอิมจะวิ่งปรี้ร้องเข้ามาพยุงผมที่ลงไปนั่งกับพื้น
"เจ็บตรงไหนมั้ยมึง" ต้อมที่เข้าตรวจตราหาร่องรอยบาดแผลของผมด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใย ในขณะที่อิม หันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้นกลับด้วยสายตาไม่พอใจอย่างหนัก ก่อนที่ผมจะจับแขนมันเขย่าไว้ พรางส่ายหน้าบอกมันว่าไม่เป็นไร
"อุ้ย เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ผู้หญิงคนนั้นยกมือขอโทษขอโพยผม ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึง
"ความตอแหล!!!" ไม่ได้ตั้งใจแม่มึงสิ เดินเข้ามากระแทกกูซะขนาดนั้น เอากล้องวงจรปิดห้างมารีเพลเปิดย้อนดูใหม่ไหม อีดอก
ผม ที่ถึงแม้ว่าจะโกรธหรือไม่พอใจสิ่งใดขนาดไหน ก็ไม่แสดงออกให้เห็น ซึ่งสามารถยั้บยังตั้งสงบสติอารมณ์ไว้ได้เสมอ อาจจะเพราะเป็นคนที่เก็บอารมณ์ง่าย เก็บอารมณ์เก่ง จึงทำให้หลายๆคนมองผม เป็นคนที่มีจิตใจดีอภัยให้คนง่าย อุเบกขาปล่อยวาง ไม่ถือโทษโกรธทุกการกระทำ แต่ใครเล่าจะรู้ ว่าข้างในตอนนี้ มันร้อนระอุ เคียดแค้นโกรธเคือง แทบอยากจะกำราบสิ่งๆนั้นให้สิ้นซาก แต่ผมคิดอย่างนี้ไว้เสมอไงว่า เดี๋ยวค่อยเก็บคิดบัญชีลวดเดียวที่หลัง
"ไม่เป็นไร.." ผมส่ายหน้ายิ้มบอกมันไป เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวมึงจะรู้ ว่าไม่ควรมาเล่นกับคนอย่างกู
"เอ้า...มิลค์นึกว่ามากันแค่ผู้หญิงกับผู้ชายซ่ะอีก ไม่รู้ว่าจะมีพวก....ผิดเพศ....มาด้วย"
ผู้หญิงอีกคนในสาม พูดขึ้นพรางส่องสายตามองผมกับต้อมสองคน ตั้งแต่หัวจรดเท้า
อย่างเหยียดหยามดูถูก จนอีต้อมที่จับมือผมอยู่ กำฝามือลงจิกแน่น แสดงถึงความโกรธอย่างมหาสาร พร้อมกับจ้องเขม็งเข็งกราวไปยังผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ลดละ
"
คิดเหมือนกันเลยนะ เราก็นึกว่าจะมีแค่มนุษย์มากันอย่างเดียว ไหง่ มีพวกชะนีหลงป่าเรไรมาด้วยก็ไม่รู้ สงสัยที่เขาเขียวคงตามร้องหาผัวไม่เจอ เลยวิ่งโลดโผดโพนมาร้องอยู่ปิ่นเกล้าแบบเนีย คงจะหาเจอหรอก หลงมาตั้งสามตัวอย่างเนียะ กรมคุ้มครองสัตว์เปิดเขาเขียว เขาไม่ตามหากันให้วุ่นหรอกหรอ ชะนี!! แล้วไอ้ที่ว่า พวกผิดเพศ
นะ พวกใครหรอ กรุณาเอ่ยนามด้วย เพราะไม่ฉะนั้น เธอจะโดนตีนพวกผิดเพศตบปากเน่าๆ ของเธอครั้งต่อไปก็เป็นได้น่ะ" โอ้วววว ด่าได้เจ็บแสบมากเจ้าค่ะ เพื่อนขาาา
"
มึงว่าใคร!!!! อีตุ๊ด!!!" ผู้หญิงคนนั้นที่ถูกอีต้อมด่า หน้าแดงกล่ำ คงจะโกรธไม่น้อย พร้อมๆกับเสียหน้าที่ถูกตีค่า
ว่าเป็นชะนี พรางกำลังจะก้าวฝีเท้าเดินมาเอาเรื่องอีต้อม แต่ถูกนายนั้นห้ามไว้
"ไม่เอาน่ะ..มิลค์ นี่มันในห้างนะ" นายนั้นห้ามผู้หญิงคนนั้นไว้ ที่ฟึดฟัดทำท่าไม่พอใจอย่างหนัก
"เอ็มยอมหรอค่ะ เอ็มยอมให้มันตีหน้าด่าแฟนเอ็มทั้งคนหรอค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นที่คงน่าจะชื่อมิลค์ ตามที่นายนั้นเรียกเมื่อสักครู่ หันหน้าไปขอความยุติธรรมอย่างเด็ดขาด แต่เดี๋ยวก่อน! ผู้หญิงที่ชื่อมิลค์พูดว่าอะไรนะ
แฟน......
แฟนหรอ..........?ผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อมิลค์ เป็นแฟนนายปากปีจองั้นหรอ?
เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน เหมือนมีใครเอาก้อนน้ำแข็ง
เย็นมาทาบขนาบกับขั่วหัวใจ เชกเช่นตอนนี้ที่มันชาจนไม่รู้สึกรู้สา รู้แค่ว่าอยากร้องไห้ อยากจะระบายสิ่งบางสิ่งที่หลายๆคนเรียกมันว่า
"น้ำตา" ออกมา
ทำไมกัน....
มันเกิดขึ้นเพราะอะไร เมื่อได้ยินประโยคนั้น........
"
เนียหรอ การศึกษาที่เขาว่าดีว่าเด่นของเด็กคอนแวนด์
มันเป็นอย่างนี้นี่เองนะหรอ มันแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ
ถามจริงๆเถอะ การศึกษานะมีไหม? หรือมีเอาไว้แค่ประดับหัวดูเล่นเฉยๆ"
ผมนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหลุดออกจากภวังค์ เมื่อนังน้องสาว ปริปากต่อว่าอีกฝ่ายแบบไม่ลดละ พร้อมกับไอ้บอสที่วิ่งเข้ามากระตุกมือขอร้องบอกห้ามปรามนังอิม
"พี่ว่าน้องควรเก็บปากดีๆของน้องไว้กินหนมดีกว่านะ
เพราะพี่เกรงว่า อีกไม่นานน้องจะอาจจะปากแตกหรือปากแหก อันนี้พี่ก็ไม่สามารถรับประกันได้นะ" ก็ลองซี้ ถ้ามึงถูกเนื้อต้องตัวน้องกูเมื่อไหร่ กูตบไม่ไว้หน้ามึงแน่
"
ก็เอาซี้ อยากโดนคนปากดีตบมานานและ!!!"
"
อีเด็กดอกก!!!!!"
หึ มึงถูกตัวน้องกูเมื่อไหร่ มึงเตรียมตัวตายได้เมื่อนั้น
ผู้หญิงที่ชื่อมิลค์ ก้าวฝีเท้าเดินพร้อมง้างฝามือประชั้นชิดเข้ามาจะตบอิม แต่ไอ้บ้านั้นกลับกระชาก ก่อนจะดึงตัวมันกลับไปอย่างแรง
"
เป็นบ้าอะไรเนียมิลค์!!! ถ้าหากไม่อายตัวเอง หัดอายชุดโรงเรียนที่ใส่มาบ้าง ถ้าเกิดเรื่องไปถึงคอนแวนด์จะทำไง"
จะมาห้ามทำซากอะไรว่ะ กูเตรียจะออกโลงอยู่แล้ว อรึ๋ย~
"ฮึ ...ฮือ เอ็มด่ามิลค์ เอ็มบีบแขนมิลค์ เอ็มไม่รักมิลค์
มิลค์เกลียดเอ็ม เกลียดเอ็มที่สุดเลย!! ฮือ.. ฮือ..."
เอ็มไม่รักมิลค์ เอ็มบีบแขนมิลค์ โธ่ อีหอก
อีผู้หญิงที่ชื่อมิลค์ บีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้ ปากเปรยแต่ผัวไม่รัก ก่อนที่จะปาดน้ำตาวิ่งออกไปอีทาง น้ำตาดารานี่สั่งได้ดั่งใจจริงๆเลยนะ
"มิลค์!!!" พร้อมกับเพื่อนรักชะนีป่าสองตัวที่ร้องเรียก ผัวๆ เอ้ย!! เพื่อนสาวที่วิ่งออกไป
"ซันรอเนยก่อนนะ เดี๋ยวเนยไปตามมิลค์ก่อน กลับมาแล้วกินเอ็มเคกันนะค่ะ" อีจังกะไร ห่วงเพื่อนจังเล๊ย ต้องปริปากบอกผู้ชายให้รอก่อน ดูมึงรักเพื่อนมึงมากเลยนะ
ซันไม่มีทีท่าจะฟังคนสาวแม้แต่นิด สายตาเอาแต่จ้องมาหาผมอย่างร้อนรนไม่อยู่สุข ครากับสีหน้าแสดงความทุกข์ใจเป็นอย่างนัก
ก่อนที่ผมจะจ้องหน้าซันกลับ ด้วยแววตาของคนที่ผิดหวังเป็นอย่างมาก พร้อมตามมาด้วยปริ่มน้ำตาที่เอ่อออกมาตามขอบกั้นแสดงบทบาทให้น่าเชื่อถือ
ฮ่ะฮ่ะฮ่า เป็นไงละ อั้มพัชราต้องหลบ ใหม่ดาวิกาต้องหลีก
"ออมครับ เป็นอะไรเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" พออีชะนีป่าสองตัวออกไป ซันก็วิ่งดิ่งมาหาผมอย่างรุกลีรุกลน พร้อมกับรวบกุมมือผมขึ้นมาจับไว้ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆอย่างคนกำลังจะร้องไห้
แต่ผิดกับผมที่ก้มหน้า ไม่สบตามองคนตัวสูงแม้สักนิด
ก่อนที่จะส่ายหน้ายิ้มเบาๆอย่างคนกำลังเจ็บปวด
ยิ่งทำให้อีกคนดูทุกข์รนร้อนใจไปอีกเท่าทวีคูณ
"ซันขอโทษนะครับออม ซันขอโทษ ออมจะให้ซันทำอะไรก็ได้ แต่ขอแค่ให้ออมคุยกับซัน ยิ้มให้ซันเหมือนเดิม อย่างนิ่งแบบนี่สิครับ
ซิก.. ซิก... ฮึก นะครับ ซิก.. ฮึก"
ซันรวบตัวผมเข้าไปกอด โดยที่ไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ล้วนแล้วต่างมองผมกับซันเป็นจุดเดียว พรางเอ่ยปากขอร้องผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกเย็นๆเปียกๆบริเวณหัวไหล่ พร้อมด้วยเสียงสะอึกสะอื้นขาดๆหายๆตามมา ว้า แพ้น้ำตาผู้ชายซะด้วยสิ
ก่อนที่ผมจะยกฝามือขึ้นมา ลูบแผ่นหลังอีกคนที่ร้องสะอึก
สะอื้นงองแงอยู่ในอ้อมกอดผมอย่างเบาๆ แล้วผลักตัวอีกคนออกพร้อมยกกรายนิ้วโป้งปาดน้ำตาข้างแก้มขาวๆของซันลง คราส่งยิ้มอุ่นละไมไปให้ แสดงให้อีกคนรู้ว่า ไม่ต้องร้องนะ
"ซันขอโทษนะครับ.....ซิก" แต่อีกคนไม่หยุดที่จะเปรยคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"ออมยกโทษให้ซันนะครับ.....ซิกก" ผมพยักหน้ายิ้มให้ซันจนคนตรงหน้า ยิ้มร่าก่อนจะรวบตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
"ออม กูว่ากลับบ้านกันเถอะว่ะ ถ้าเกิดอยู่มีหวังได้ลงไม้ลงมือแน่" ต้อมบอกผมอย่างสีหน้าอารมณ์เสียสุดขีด
"ใช่เจ๊ กลับกันเถอะ อารุงอารมณ์ไม่มีจะเดินและ"
นังอิมก็เช่นกัน ผมหันไปพยักหน้ากับพวกมัน
"ออมให้ซันไปส่งนะครับ.." แต่ผมที่ยังไม่ปริปากบอกลาซันก็แทรกพูดขึ้นมาอย่างทันควัน
"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวออมกลับรถเมล์ก็ได้" ผมบอกซันกลับ แต่อีกคนกลับส่ายหน้ารัวๆอย่างไม่ยอม จนอิมที่ทนเห็นไม่ได้ จึงเดินเข้ามาดึงตัวผมออกจากซัน แล้วลากเดินออกไปอย่างเด็ดขาด
"ออมครับรอซันด้วย ... ออมให้ซันไปส่งนะ"
ซันไม่หยุดที่จะวิ่งตามหลังผมมา พร้อมกับบอสที่วิ่งตามมาด้วยอีกคน
"พี่จะตามเจ๊หนูมาอีกทำไม กลับไปรอกินเอ็มเคกับผู้หญิงคนนั้นสิ จะมายุ่งกับเจ๊หนูทำไม
" อิมเปิดปากต่อว่าซัน
"น้องอิมครับ ฟังพี่ก่อนนะ พี่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน น้องอิมให้พี่ไปส่งพี่ออมนะครับ" ซันพยายามพูดให้อิมเข้าใจ
"พี่ซันเลิกยุ่งกับเจ๊หนูเถอะค่ะ แค่นี้เจ๊หนูก็เจ็บมากพอแล้ว" นังอิมพูดพรางบอกให้ซันตัดขาดกับผม จนคนฟังกับกระวนกระวาย เขามาหาคว้ามือผมขึ้นไปกุมอีกรอบจนบอสต้องเขามาลากน้องผมออกไปอีกด้าน คราเจ้าตัวที่ตะโกนโวยวายดิ้นไม่หยุด
"ออมให้ซันไปส่งนะครับ
" คนที่กุมมือผมพูดขึ้น
"ซันกลับไปกินเถอะ เห็นบอกว่าหิวไม่ใช่หรอครับ
เดี๋ยวเป็นโรคกระเพราะน้า" ผมปั้นหน้าส่งยิ้มให้ซัน
แต่อีกคนกลับตาแดงกล่ำ น้ำใสใสเอ่อปรากฎตามขอบตาโต
"ไม่ ซันไม่กินแล้ว ซิก.. ไม่มีออมซันไม่กิน ซิก..
ซันจะไปส่งออม ออมให้ซันไปส่งนะ..ซิก
" ซันก้มหน้า
น้ำตาหยดลงพื้นใส จนผมเห็นแล้ว ก็อดสะเทือนใจเป็นไม่ได้ ว่ามีผู้ชายที่แคร์ความรู้สึกเราจริง ยอมเสียน้ำตาให้คนเพศเราขนาดนี้เลยเหรอ
"ได้ครับ แต่ซันต้องไม่ร้องน้า ไม่แมนเหมือนซันของออมเลย" ผมจับใบหน้าหล่อขาว ที่ตอนนี้ดวงตากลมโตสวยบวมเป้งเงยขึ้นมา ก่อนจะสะกดเสียงสะอื้นไว้ในลำคออย่างเชื่อฟัง พร้อมกับคลี่ฝีปากยิ้มอย่างดีใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป........................................
หัวข้อ: ~เห้ย!..โทษทีตุ๊ดคนเนีย....เมียกรู!!!!!!~(อัพตอน22) (อ่าน 27468 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก