หัวข้อ: ความทรงจำที่หวนคืน

[sun]

  เอ๋า....  เหลือสิบนาที จะพอเร๊อ... นายภู  คิคิ

แต่ที่ขอ สี่สิบนาที น่ะ ..รู้ทันนะ ฮ่าๆ   

เนื้อเรื่องแอบกระโดด ดึ๋งๆ นะเค่อะ  หรือจะมี ย้อนหลัง   

[บุหรง]

  เอ๋า....  เหลือสิบนาที จะพอเร๊อ... นายภู  คิคิ

แต่ที่ขอ สี่สิบนาที น่ะ ..รู้ทันนะ ฮ่าๆ   

กรรม ... ไม่มีอะรายเจงๆ อาบทีละคน ก็คนละ ไม่น่าเกิน ๒๐ นาทีงาย 

- -"

อ้าว แล้วเรื่องคืนนั้นของนายภูอะ -..-

เคลียร์กันแล้วเหรอ

หรือยังไม่เคลียร์

 

ว่าแต่
เรื่องคืนนั้นของภู คงไม่ส่งผลไรนะ
ไม่งั้นนะ      นายภู โดน   :เตะ1:

ว่าแต่ เรื่องคราวนั้นเนี่ย เคลียร์กันแร้วหรอ

เนื้อเรื่องแอบกระโดด ดึ๋งๆ นะเค่อะ  หรือจะมี ย้อนหลัง   [/color]

บอกโกงๆ แอบขี้เกียจเขียนเล็กๆ 
แต่ความจริง สาเหตุมีสองอย่าง
๑ ตั้มไม่รู้
๒ ภูไีม่พูด
แค่นี้เองอะฮับ ... แต่จะว่าไม่มีอะไรเลยก็ไม่ได้ มันก็ต้องมีคนกลางมาช่วยอยู่ดีแหละ ว่าแต่เป็นครายหนอ...
... มาลงต่อ เมื่อมีคนทายถูก ... ดีมะ 

[sun]

^
^
 นี่แน่ะๆ      จิ้มคนเขียนซะเลย

ชอบมาทำให้อยาก แล้วจากไป อยู่เรี่อย  คิคิ   


คนกลาง ว่าแต่เป็นใครน๊อ.......  รีฯ ต่อไปว่าไงเค่อะ 

โบ้ยไม่ตอบ.. ซ้างั้น...   

[zandwizz]

จำชื่อไม่ได้อ่ะ

ที่เป็นพี่ชายของเจ้าตั้มอ่า

ชื่อไรหว่า 

[patee]

ตอบปัญหาก่อนนะ ทายว่า พี่ราญ  อิอิอิอิ

มาต่อเร็วๆนะ มันค้างอ่ะ

[บุหรง]

จำชื่อไม่ได้อ่ะ

ที่เป็นพี่ชายของเจ้าตั้มอ่า

ชื่อไรหว่า 

ตอบปัญหาก่อนนะ ทายว่า พี่ราญ  อิอิอิอิ

มาต่อเร็วๆนะ มันค้างอ่ะ

หุ หุ หุ ... ม่ายช่ายยยยยยยย
งานนี้ขืน พี่ราญ รู้คงเกิดอาการ 
มีแต่ ตาย กับ ตายยยยยยยยยย   

[thomaskung]

คนเขียนแกล้ง

 

[zandwizz]

   เดาว่าเป็นอาร์ทอ่ะ

 

อิอิ...  มาต่อเถอะ please

[marchmenlo]

วันนี้ผมเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ...น่ารักดี แต่ผมยังไม่เคยได้อ่านภาคที่เป็นตั้มกะปอเลยอ่ะ

ใครมี link รบกวนด้วยน่ะครับ อยากกลับไปอ่าน แต่ถามหน่อยว่าสะเทือนในรึเปล่า (แบบว่ารู้สึกไม่ค่อยดีทุกทีที่ได้อ่านเรื่องเศร้า)

[บุหรง]

  เดาว่าเป็นอาร์ทอ่ะ

 

อิอิ...  มาต่อเถอะ please

แง่้ววว...ยังมะมีคนตอบถูกอีกเหรอ อยากลงต่อออออ .... 

วันนี้ผมเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ...น่ารักดี แต่ผมยังไม่เคยได้อ่านภาคที่เป็นตั้มกะปอเลยอ่ะ

ใครมี link รบกวนด้วยน่ะครับ อยากกลับไปอ่าน แต่ถามหน่อยว่าสะเทือนในรึเปล่า (แบบว่ารู้สึกไม่ค่อยดีทุกทีที่ได้อ่านเรื่องเศร้า)

ภาคแรกของเรื่องนี้ชื่อเรื่อง จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ตอนนี้อยู่ในหัวข้อ นิยายที่โพสจนจบแล้ว http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3885.0

[RN]

คุณบุหรงอ่ะ

คนยิ่งความจำไม่ดีด้วย

ให้สมองคนอ่านทำงานหนักอีกแย้วววววววววว

 

ใครหว่าๆๆๆๆๆๆ  ใครๆๆๆๆ

มาต่อเถอะๆๆ

[zandwizz]

ครายหว่า เล่ห์หรอ

หรือว่า พี่ปอมาเข้าสิง

5555+

[sun]

   คุนบุหรงไม่ยอมมาต่อชิส์ๆ

ตอบก้อได้  ตอบแบบหว่านแห + ปน มั่ว อิอิ 

"พี่ชัย" หรือเปล่า?  เพราะเรื่องนี้พี่ชัยยังมิได้ออกเลย รึ? 


 


*ไม่ถูกจะเอา ปะทัด จิ้มตุดคนแต่งฮ่าๆ   

[salapaw]

เดาว่า เป็นเพื่อนภู ที่เป็นลูกศิษย์ตั้มอ่ะ 

[บุหรง]

๓๙

“เสร็จยัง” ภู เรียก ตั้ม ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ
“เปลี่ยนข้างนอกก็ได้ ไม่เห็นต้องเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเลย” บ่นพึมพัมเบาๆ พลางมองไปยังสัมภาระของ ตั้ม กระเป๋าพลาสติกรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ แต่หนาเพียงไม่กี่เซนต์ ทำให้เขาแปลกใจว่า ตั้ม เอาอะไรมาด้วย
“เสร็จแล้ว” เสียงบอกพร้อมกับเสียงประตูเปิดออก ภู หันไปมอง ตั้ม ที่เดินออกมาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ด้วยความไม่ค่อยพอใจ
“เปลี่ยนเลย แต่งตัวอะไรแบบนี้” พูดจบก็หันไปหาอะไรในกระเป๋าเดินทางของเขา
“ทำไมอะ ชุดนี้แหละดีแล้ว” ตั้ม ก้มหน้าหมองตัวเองในเสื้อยืดลายขวางสีชมพูสลับเทา ที่คลุมกางเกงว่ายน้ำที่สวมไว้ จนแทบมองไม่เห็น
“ดียังไง เปลี่ยนมาใส่ตัวนี้เลย” ภู ส่งกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ให้ ตั้ม
... ไม่ได้รู้ตัวเลยรึไง ว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วมันเป็นยังไง ... คิดพลางมองไปยังโคนขาอวบแน่น เรียวขาแข็งแรง โดยเฉพาะโคนขาส่วนที่แนบติดกับกางเกงว่ายน้ำ ผิวส่วนนั้นที่ออกเป็นสีขาวอมชมพู ดูเนียนราวกับขาผู้หญิง
“ม่ายอะ ใส่กางเกงว่ายน้ำนี่แหละ ขืนใส่ตัวนี้แล้วมันหลุดกลางทะเลล่ะ” ตั้ม ทำจมูกย่น ไม่ยอมใส่กางเกงตัวใหญ่ที่ ภู ยื่นให้
“เปลี่ยนเร็ว” ภู พูดแกมบังคับ
“งั้นเราไม่ไปแล้ว” ตั้ม พูดพลางเดินไปล้มตัวนอนคว่ำลงบนเตียง
“อ้าว ได้ไงล่ะ อุตส่าห์พามา จะให้ดูปะการังสวยๆ” ภู เดินไปนั่งลงข้างๆ ตั้ม หันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง ไม่พูดอะไร
“เฮ้อ...” ภู ถอนหายใจ “งั้นตามใจแล้วกัน ไม่เปลี่ยนก็ได้ ไปกันเร็ว” พูดพลางดึงแขน ตั้ม ให้ลุกจากที่นอน
“เดี๋ยวเราตามไป” ตั้ม บอกโดยที่ไม่ยอมหันหน้ากลับมา ภู มองดูคนที่นอนอยู่สักพัก ก็ปล่อยมือ แล้วเดินออกจากห้องไป
............................................................................
...................................
“อ้าว ตั้ม ละลูก” แม่ของภู ที่นั่งอยู่กับพ่อบนเก้าอี้ชายหาด ใต้เงาของต้นไม้ใหญ่ถามขึ้น เมื่อเห็นเขาเดินออกมาที่ชายหาดเพียงคนเดียว
“งอนอยู่น่ะแม่” ภู ตอบพลางใส่เสื้อชูชีพ แล้วเอาหน้ากากพร้อมกับสนอคเกิลสวมคล้องคอไว้
“เรื่องอะไรล่ะ เมื่อกี้ยังเห็นอยากลงไปดูปะการังอยู่เลย” พ่อเขาถามอย่างสงสัย
“ก็ผมอยากให้เขาเปลี่ยนจากกางเกงว่ายน้ำ มาเป็นกางเกงขาสั้นธรรมดา แล้วเค้าไม่ยอม”
“อ้าว ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ใส่กางเกงว่ายน้ำก็ดีออก” แม่เขาพูดพลางหันไปหาพ่อ “เน๊อะพ่อ”
“โหแม่อะ ก็มัน...” ภู ไม่รู้จะบอกยังไงดี “ผมไปเล่นน้ำกับเพื่อนดีกว่า” พูดจบก็วิ่งลงไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่ชายหาด

ภู กับเพื่อนๆพากันสวมตีนกบ แล้วสวมแว่นดำน้ำที่ติดสนอกเกิล ว่ายน้ำลอยคอดูปะการังใต้น้ำกันไปซักพัก ตั้ม ก็เดินมาที่ชายหาด มือข้างหนึ่งถือเสื้อชูชีพ อีกข้างถือตีนกบ มีแว่นสำหรับใส่ว่ายน้ำสวมอยู่ที่ลำคอ เมื่อเดินผ่านพ่อแม่ของภู ก็ยิ้มทักทายอย่างอารมณ์ดี
“มิน่า เจ้าภู มันถึงไม่อยากให้ใส่กางเกงว่ายน้ำ” พ่อของภู พูดพลางมอง ตั้ม ที่เดินผ่านไปยังชายหาด
“ทำไมเหรอพ่อ” แม่ภู หันไปถามด้วยความสนใจ
“แม่ก็ดูสิ” แม่ของภู มองตาม ตั้ม ไป
ลมชายหาดพัดเสื้อยืดที่ใส่อยู่ให้แนบไปกับตัว รูปร่างที่ค่อนข้างสูง เหมือนจะบอบบาง แต่กลับมีเอวมีสะโพกชัดเจน โดยเฉพาะร่างกายช่วงล่าง โคนขาอวบใหญ่ดูแน่นตึง ค่อยๆไล่เรียวลงมา เมื่อมองดูจากด้านหลังแบบนี้ หากไม่ใช่เพราะทรงผม ก็คงคิดว่าเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน

ตั้ม ค่อยๆใส่เสื้อชูชีพ พลางเอาเท้าเขี่ยน้ำทะเลเล่น ทรายที่ค่อนข้างละเอียด กับคลื่นเล็กๆที่ซัดใส่เท้า ทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก สักพักก็ใส่ตีนกบ แล้วเดินลงไปแช่ตัวอยู่ในน้ำทะเล มองไปทาง ภู และเพื่อนๆที่ลอยตัวใช้สนอคเกิล ดูปะการังใต้น้ำอยู่ไกลๆ ก็เห็นว่ามีบางคน มองมาทางเขาเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ได้ว่ายน้ำเข้ามาหา ตั้ม จึงว่ายน้ำลอยคอน้ำดูปะการังเล่น ยิ่งใส่ตีนกบด้วย ก็ยิ่งทำให้ว่ายน้ำได้คล่อง ปะการังใต้น้ำถึงแม้จะเป็นสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ แต่ด้วยขนาดมหึมาของปะการังสมอง จำนวนที่มากมายชองปะการังเขากวาง และปะการังรูปร่างต่างๆ รวมทั้งปลาทะเลสีสวยๆที่มีมากพอสมควร ตั้ม ก้มหน้าดำน้ำดูไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็เงยหน้าขึ้นมาหายใจ ความเพลิดเพลินทำให้ว่ายห่างออกไป คนละทางกับกลุ่มของ ภู ที่กำลังดูปะการังกันอยู่

“เฮ๊ย ครูเค้าหายไปไหนแล้ววะ” นน ถามเพื่อนๆ
“เออนั่นดิ เมื่อกี้เห็นลงน้ำมาแล้วนี่หว่า แล้วหายไปไหนแล้ว” นพ เสริม
ภู ได้ยินก็หันตัวไปมองรอบๆ  ก็เห็นมีคนลอยคอดูปะการังอยู่ไกลออกไปอีกทางหนึ่ง เมื่อคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาหายใจ ก็เห็นว่าเป็น ตั้ม นั่นเอง
“เฮ๊อะ ... ทำเก่งไปคนเดียว ปล่อยไปเหอะ” ภู หันมาบอกเพื่อนๆ
“ทะเลาะอะไรกันอีกเหรอวะ” อาร์ท ถามด้วยความสงสัย ... อีแบบนี้ ไม่ปรกติ ทุกทีแทบจะแยกห่างกันไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ...
“เปล่า”
ภู ตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางสวมแว่นดำน้ำและสนอคเกิลไว้ตามเดิม ก้มหน้าลงไปในน้ำ ลอยคอดูปะการังใต้น้ำต่อ เพื่อนๆเห็นดังนั้นก็พลอยไม่สนใจไปด้วย จนเวลาผ่านไปนานพอสมควร
“เฮ๊ย มึงไม่สนใจจริงๆเหรอวะ” นน อดไม่ได้ สะกิดเรียก ภู แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
“มึงทำอะไรผิดอีกเหรอไงวะ ถึงได้ทำท่าแบบนี้” นน ถามอีก
“กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” ภู ตอบอย่างหงุดหงิด
“งั้นคราวนี้ ครูเค้าขัดใจอะไรมึงอีกล่ะ” นน ถามอีก

เขายังจำได้ วาเลนไทน์ที่ผ่านมา เพียงแค่ ตั้ม ไม่มาหาตามที่ต้องการ ภู ถึงกับประชด ด้วยการไปค้างคืนกับหญิงสาวที่พบในเธค หลังจากนั้นทั้งสองคนเหมือนไม่ได้ติดต่อกันเลย เป็นเวลาเกือบเดือน ตัวเขาเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ จนต้องเป็นคนนัดให้ทั้งสองคนออกมาเจอกัน วันนั้นเหมือน ภู จะคอยหลบสายตาครูของเขา เหมือนเด็กที่ทำความผิด แล้วกลัวว่าจะมีคนจับได้ แต่จะเป็นเพราะไม่รู้ถึงเรื่องที่เพื่อนของเขาทำลงไป หรือเพราะสาเหตุใดก็ตาม สายตาของ ตั้ม กลับอ่อนโยนและอบอุ่น ราวกับว่าสามารถยอมรับและให้อภัยได้ในทุกเรื่องราว ที่เพื่อนของเขาพูดหรือกระทำ และในโรงหนังที่เย็นฉ่ำเพราะเครื่องปรับอากาศ เขาก็เห็น ภู รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
 
“ปะการังทางโน้นสวยจังเลย” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ พอ นน หันไปมองก็เป็น ตั้ม นั่นเอง คิดแปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะเมื่อสักครู่ยังเห็นอยู่ห่างออกไปไกลๆ
“ไปทำอะไรตรงโน้น” ภู ถามดุๆ
“แหะๆ ดูปะการังเพลินไปหน่อย ทางโน้นยังกับป่าปะการังแน่ะ สวยจังเลยอะ” ตั้ม พูดอย่างตื่นเต้น “ทางนี้ไม่ค่อยเห็นมีอะไรเลย”
“แล้วอยู่คนเดียวตั้งนาน ไม่กลัวเหรอไง” นพ เข้ามาถาม
“กลัวไรอะ ไม่มีอะไรซะหน่อย” ตั้ม ขมวดคิ้ว
“แล้วสนอคเกิลทำไมไม่ใส่น่ะ” อาร์ท ถามบ้าง
“ใช้ไม่เป็น” ตั้ม ตอบหน้าตาเฉย “เราหายใจทางปากไม่ได้ แต่แค่นี้สบายมาก เรานักว่ายน้ำเก่าเชียวน๊า” พูดแล้วก็หัวเราะคิกคัก
“ไหน ตั้ม ปะการังตรงไหนว่าสวย พาไปเร็ว” ภู พูดพลางเอื้อมมือมาจับมือตั้ม
“อื้อ ทางนี้” แล้ว ตั้ม ก็ว่ายน้ำนำไป โดยที่มือหนึ่งจูง ภู ไปด้วย

ภู หันหน้ามายิ้มแล้วยักคิ้วให้กับ นน เหมือนจะบอกว่า .. เห็นมะ กูบอกพวกมึงแล้วว่าไม่มีอะไร ...

[sun]

.... ที่แท้ก้อ...นน เองเหยอ     

(.........เดินไปเก็บแหที่หว่าน ก่อนหน้านี้ก่อนนะ  แหะๆ)   

.
.
.

นายภู เมื่อไหร่จะเลิกใจร้อน...เอาแต่ใจซ้าทีเนอะ  เด๋วก้อเข้า อีหลอบเดิมร๊อกกก...ก

ทีนี้ นนอย่าไปช่วยนะ  ปล่อย ให้ นายภู แก้ปัญหาเอง 



แต่ใส่ เกงว่ายน้ำแบบนั้น มันน่าหวงน้อยซะเมื่อไหร่ ชิมิ นายภู
แล้วทำไมม่ายบอกไปตรงๆล่ะเนอะ ... ว่าหวง ไม่อยากให้ใครมองตั้ม ฮิ้ววว...   

[แก้ว]

ไปกัน 2 คน   ดูปะการังอย่างเดียวเองเหรอคะ 

[Tetjinen]

    อ่ะน่ะ ไปเมาววว~ คืนเดียวผ่านไปเป็นเดือนเลย     

[εїзป่วงน้อยεїз™]

ขอติดตามเป็นแฟนนิยายด้วยคน  อ่านแล้วยิ้มไปด้วยดีจังเลย เพี้ยง...อย่าจบเศร้าเลยนะคะ ชอบจบแบบ Happy มากกว่าอ่ะ จบเศร้าแล้วปวดตาเพราะน้ำตาท่วมจอ อิอิ

รอตอนใหม่ค่า

[zandwizz]

ที่แท้ก็น้องนน เพื่อนหนูพิฃฃี่

555+


เอ้า thanxx ที่มาต่อค๊าบ.....

[RN]

หูยยยยย ตั้มน่ารักอ่ะ

น่ารักอย่างเป็นธรรมชาติด้วย  คุณบุหรงเขียนถึงตั้มได้น่ารักมาก

ลักษณะท่าทางการพูดของตั้มน่ารักอ่ะ

ปล.นายภู ทำเป็นงอน  เดี๋ยเถอะๆๆ :เตะ1:

[thomaskung]

ไปกัน 2 คน   ดูปะการังอย่างเดียวเองเหรอคะ 

ไปแซวเค้ามาก เดี๋ยวเค้าก็ทุ่มปะการังขอนไม้มาฝากหรอก

 

[แก้ว]

^
^
จิ้ม ๆ 

แก้วม่ายกัว 


 เพราะพี่ตั้มใจดี   

ใช่มั้ยคะ พี่ตั้มขา 

[andy_kwan]

อิจฉาจังเลย ไปดำน้ำสวีทกันเชียวนะ

[patee]

อิจฉาจังเลย สวีทกันซะ.......

[บุหรง]

๔๐

“ทำอะไรน่ะ” นพ ถามพลางนั่งลงข้างๆ
“วาดรูปไง” ตั้ม ตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากรูปที่กำลังวาดอยู่
หลังอาหารเที่ยงหลายคนพากันนอนกลางวัน  นพ เองก็นอนไปได้สักครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็น นน และ อาร์ท ยังหลับอยู่ จึงออกมาเดินเล่น และพบ ตั้ม นั่งวาดรูปอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นพ ชะโงกหน้ามองภาพในกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ เป็นภาพทะเลกว้าง ตั้ม กำลังลงสีท้องฟ้า โดยใช้สำลีจุ่มสีแล้วแต้มๆลงไป บางแห่งก็ใช้สำลีแห้งๆอีกก้อนหนึ่งถูไปมา ทำให้สีกระจายเข้มบ้าง อ่อนบ้าง
“วาดไปทำไมเนี่ย”
“เอาไปฝากคนไง นพ เอาบ้างมะ จะได้เอาไปฝาก กิ่ง ไง”
“ไม่ดีกว่า ขี้เกียจ”
ตั้ม หัวเราะเบาๆ แล้วก็หยิบกระดาษมาตัดเป็นช่อง วางทาบลงไปบนภาพ เอาแปรงสีฟันจุ่มสีน้ำตาล ถูกับตะแกรงลวดชิ้นเล็กๆ ที่เหมือนกับตัดมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ  แล้วใช้สำลีลูบเบาๆเป็นบางที่
“โห ... ยังกะเม็ดทรายเลย เก่งนี่” นพ มองภาพด้วยความทึ่งในวิธิการที่ ตั้ม ใช้
“เพื่อนเราสอนน่ะ ตั้งแต่สมัยเรียน ม.๓” พูดพลางเอารูป ที่ใช้คลิปหนีบไว้กับกระดานไม้อัดแผ่นบางๆ วางพิงโคนต้นไม้ไว้ “เดี๋ยวสีแห้งแล้วค่อยเก็บ”
แล้ว ตั้ม ก็หยิบกระดาษวาดเขียนอีกใบ วางลงบนกระดานไม้อัดอีกแผ่น แล้วใช้คลิปหนีบมุมทั้งสี่เอาไว้
“วาดอีกเหรอ”
“อื้อ เมื่อกี้จะส่งไปให้พี่ชาย แล้วใบนี้จะให้พี่ชัย” ตั้ม หันมาตอบยิ้มๆ แล้วหันกลับไปใส่ใจกับกระดาษวาดเขียน
นพ นั่งมองกระดาษว่างเปล่าแผ่นนั้น ค่อยๆมีสีแต่งแต้มลงไป จนสีขาวๆของกระดาษแผ่นนั้น กลายเป็นภาพที่คล้ายกับภาพแรกด้วยความเพลิดเพลิน พอภาพใหม่เสร็จลง ตั้มก็วางพิงโคนต้นไม้ไว้แทนภาพแรก ที่นำมาแกะคลิปออก ใช้กระดาษวาดเขียนอีกแผ่นปิดซ้อนไว้  แล้วเก็บลงไปในกระเป๋าสี่เหลี่ยมสีดำ จากนั้นก็หยิบกระดาษวาดเขียนมาหนีบไว้กับแผ่นไม้อัดอีกครั้ง

ภาพคราวนี้ต่างกับภาพแรก เหมือนเป็นภาพซ้อนภาพ ในภาพชายทะเล มีภาพของแผ่นกระดาษที่กำลังวาดชายทะเลนั้น ซ้อนอยู่อีกภาพหนึ่ง นพมองภาพที่ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างละเอียดขึ้น ด้วยความสนใจ และชื่นชมในความมีสมาธิของ ตั้ม
“ทำอะไรน่ะ” เสียงดุๆ ดังขึ้นข้างหลัง
นพ สะดุ้งตกใจหันไปมอง ก็เห็น ภู ยืนทำหน้าดุๆอยู่ข้างหลัง แล้วเดินเข้ามา
“ตั้ม ทำอะไรอยู่” ภู เดินมาหยุดตรงหน้า ตั้ม แล้วถาม
“วาดรูป” ตั้ม ตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากรูปที่กำลังลงสีอยู่ เท่าที่เห็นเหมือน ตั้ม กำลังทุ่มเทสมาธิกับภาพนั้นอย่างเต็มที่
“รูปอะไร” ภู ตอบพลางนั่งลงไปข้างๆ สายตาเหลือบไปเห็นภาพที่วางอิงโคนต้นไม้ไว้ เขาหยิบมาดู พลางหันไปมองภาพที่ ตั้ม กำลังสีอยู่อย่างตั้งใจ
“วาดไปทำไมตั้งหลายใบ”
“สองใบนั้นจะเอาไปฝากพี่ราญ กับ พี่ชัย ส่วนใบนี้ ...” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาสบตา ภู พลางยิ้มเศร้าๆ “ภู คงไม่วานะ ถ้าเราจะเอาไปฝาก ปอ”
ภู มองใบหน้ายิ้มปนเศร้าของ ตั้ม ด้วยความสงสาร
“อื้อ เราไม่ว่าหรอก” ภู พูดพลางยิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน
“ขอบใจนะ” พูดจบก็เอนศรีษะซบไปที่ไหล่ ภู สักพักก็กลับมาทุ่มเทสมาธิกับรูปภาพต่อ จนภาพนั้นเสร็จสมบูรณ์
ตอนนั้นเอง ที่ ภู เหมือนจะรู้สึกว่า เขาลืมเรื่องสำคัญบางอย่างไป คิดอยู่สักครู่ก็หันไปมอง ตั้ม ที่กำลังวาดรูปอยู่อย่างตั้งใจ
... ช่างมันเหอะ เดี๋ยวก็คิดออกเอง ...
............................................................................
...................................
“หยิบมาดูอีกแล้ว ชอบมากเหรอ” ตั้ม ที่เพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  หันไปถาม ภู ที่นอนดูรูปวาดของเขาอยู่บนเตียง
“สวยดี สีอ่อนๆแบบนี้ ดูแล้วสบายตา”
“ปอ เค้าชอบสีแบบนี้ ตอนไปเที่ยวทะเลกัน เค้าเคยขอให้เราวาดให้ แต่มันไม่มีเวลา” พูดแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ “ภู ว่า ปอ เค้าจะชอบมั๊ย”
“ชอบสิ เห็นแล้วเค้าต้องชอบแน่ๆเลย”
“แหม พูดยังกับเจ้าตัวเค้าจะมาเห็นจริงๆอย่างงั้นแหละ”
“เห็นสิ พี่เค้าเห็นด้วยตาของเราไง” ภู พูดพลางหันไปมอง ตั้ม ที่หัวเราะคิ๊กออกมา
“พูดยังกับว่าเป็น ปอ กลับชาติมาเกิดอย่างนั้นแหละ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่บางส่วนเท่านั้นแหละ” ภู พูดเบาๆ ทำให้ ตั้ม หยุดหัวเราะพลางมองด้วยความงุนงง
“ถ้าเราบอกว่ามีบางส่วนของพี่เค้ามาเป็นของเรา แล้วเพราะสิ่งนั้นทำให้เรามาเจอ ตั้ม ล่ะ”
“ภู พูดอะไรน่ะ” คิ้วของ ตั้ม ขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“คือ ...”

ก๊อกๆๆๆๆ .... เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ ภู จะพูดอะไรต่อ
“ไอ้ภู เว๊ยยยย นอนรึยังวะ” เสียง นพ เรียกอยู่หน้าห้อง ทำให้ ภู ต้องลุกจากที่นอนไปเปิดประตู
ทั้ง นพ อาร์ท นน ต่างพากันเดินเข้ามาในห้อง ในมือหอบขนม เครื่องดื่ม และกีตาร์ มาด้วย
“ฮ่าๆๆ ห้ามนอนเว๊ย คืนนี้ต้องฉลอง”

ภู ถอนหายใจยาวพลางส่ายหน้าด้วยความระอาใจ ที่ถูกขัดจังหวะเป็นครั้งที่สอง

[sun]

    จะบอกความจริงทีไร ต้องมีเหตุ ให้ถูกขัดจังหวะทุกที แง่งๆๆ


จะลุ้น ว่า มีมี ขัดจังหวะ ครั้งที่3 อ่ะป่ะ เอิ้กๆ 


ตั้มน่าร๊ากกกกกกกกกกก...ก      วาดให้คนฉวย ซักภาพจิตั้ม     

[zandwizz]

  จะขัดจังหวะไรกันนักเนี่ย

  แล้วจะได้บอกกานไหมเนี่ย !!!!!!!

ขอบคุณค๊าบ.... ที่มาต่อ

รออ่านตอนต่อไปด้วยค๊าบ....

[εїзป่วงน้อยεїз™]

ทำไมชอบมาขัดกันจังน้อ แล้วเมื่อไหร่ตั้มจะรู้ความจริงล่ะเนี่ย 

[patee]

อยาก :เตะ1:พวกนั้นจัง

แล้วเมื่อไหร่จะรู้ซะที