๕๐ริมฝีปากของ ตั้ม เม้มแน่น น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ภู” ในที่สุด ตั้ม ก็พูดออกมา “ภู ตามหาเราเพราะ ปอ เหรอ”
“เปล่า” ภู ตอบช้าๆ “เราตามหาหัวใจของเราเองต่างหาก” เขาจ้องตา ตั้ม นิ่ง “พี่ปอ อาจจะเป็นคนทำให้เราเห็น ตั้ม ในความฝัน แต่เราตามหา ตั้ม ด้วยหัวใจของเราเอง”
“ภู” ตั้ม เรียกชื่อพลางโผตัวเข้าไปกอด ภู
“เรารัก ตั้ม นะ” ภู พูดพลางกอดตัว ตั้ม ไว้แน่น “ต่อไปเราอาจจะมอง ตั้ม ด้วยดวงตาของ พี่ปอ แต่เราจะเป็นคนดูแล ตั้ม เอง”
“แต่ ตั้ม รัก ปอ ... ตั้ม ยังรัก ปอ” ตั้ม พูดพลางสะอึกสะอื้น “ ตั้ม รัก ภู ด้วย พอรู้แบบนี้ เรา...เรา...”
“ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรค่อยๆบอกเรา” ภู คลายอ้อมกอดให้หลวมลง เปลี่ยนมือข้างหนึ่งลูบปอยผมตรงท้ายทอยของ ตั้ม เบาๆ “เราก็ไม่ว่าอะไรนี่ ถ้า ตั้ม จะรักพี่เค้า จะคิดถึง จะไปเยี่ยมพี่เค้าบ้าง แต่คราวนี้เราจะได้ไปเยี่ยมพี่เค้าด้วยกันไง”
“เรากลัวตัวเอง” ตั้ม ค่อยๆพูดพลางหยุดคิดเป็นพักๆ เหมือนจะค่อยๆเรียบเรียง สิ่งที่ตนคิดออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ “พอรู้แบบนี้ เราสับสนว่าเรารัก ภู หรือเรารัก ปอ ที่อยู่ในตัว ภู กันแน่” หยุดหายใจลึกๆอีกครั้ง “ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ดวงตาของ ภู ทำให้เราคิดถึง ปอ แล้วยังพูดอะไรเหมือนที่ ปอ เคยพูดอีก เรา ... เราเลยไม่รู้ว่าจริงๆเรารัก ภู เพราะอะไรกันแน่ เพราะ ปอ หรือ เพราะตัวภู ทำให้เรารัก ภู ได้ขนาดนี้”
“ไม่ต้องรีบหรอก มันคงต้องใช้เวลา” ภู พูดปลอบโยน “จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้ ตั้ม รักเราไม่ใช่เหรอ”
“อื้อ” ตั้ม ตอบพลางยิ่งแนบใบหน้าไปกับอกของ ภู แนบแน่นขึ้น
“แค่นี้ก็พอแล้ว ตั้ม อย่าหนีไปไหนนะ อย่าหนีจากเรา อย่าหนีจากตัวเอง ถ้า ตั้ม หนีหายไปไหนซะ พี่ปอ ก็คงเสียใจมากที่ ตั้ม หนีไปจากพี่เค้าอีก”
“ปอ จะเสียใจเหรอ”
“อื้อ ตั้ม คิดดูสิ พี่เค้าคิดถึง ตั้ม ขนาดไหนถึงได้ทำให้เราเห็นภาพของ ตั้ม ในฝัน แล้วยังมาให้เห็นอีกในฝันของ ตั้ม พี่เค้าทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้ เราเองยังซาบซึ้งเลย ถึงมันจะน่าขนลุกไปหน่อยเหอะ” พูดแล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ “พี่เค้าพยายามขนาดนี้แล้ว ตั้ม ยังจะหนีเค้าไปอีกเหรอ”
ไม่มีคำตอบใดๆจาก ตั้ม นอกจากอาการค่อยๆถูใบหน้าไปกับแผ่นอกของเขา เหมือนจะเรียกหาความอบอุ่น
“เราก็คงไม่ยอมด้วย เราจะเสียใจมากเหมือนกันเหมือนกัน ถ้า ตั้ม หนีไปไหน เราเองก็รอมานานไม่น้อยเหมือนกันนะ กว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้” ภู พูดย้ำ
“ให้เวลาเราหน่อยนะ ภู ตอนนี้เราเองก็สับสนอยู่เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร ความจริงไม่เห็นต้องใช้เวลาอะไรเลยนะ”
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามอง เหมือนจะถามว่า ... ทำไมล่ะ
“ก็รักทั้งเรา ทั้งพี่ปอ เหมือนที่เคยรักนั่นแหละ เพียงแต่ว่า...” ภู ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผาก “ตอนนี้เราสองคน ควรมาสร้างความทรงจำดีๆระหว่างกัน ให้มากขึ้นจะดีกว่า เราไม่ยอมแพ้ พี่ปอ หรอกนะ”
ตั้ม ซุกตัวลงไปในอ้อมอกกว้างอันอบอุ่นอีกครั้ง
... นั่นสินะ ตอนนี้เขารักคนคนนี้มาก และไม่เคยนำความรักนั้น มาเปรียบเทียบ กับความรักและความระลึกถึงที่มีต่อ ปอ
ความจริงตอนนี้เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรอกหรือ ที่ความรักของคนทั้งสอง นำพาความสุขใจมาให้เขาถึงขนาดนี้
เขาควรใช้เวลาที่มีอยู่สร้างความทรงจำอันงดงาม ในความรู้สึกของตัวเองและคนที่อยู่ด้วย ให้นานที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้
เผื่อว่าวันข้างหน้ามีเหตุให้ต้องจากกัน จะได้เป็นความทรงจำที่จะนำกลับมา ให้ระลึกถึงความสุขในวันที่อยู่ร่วมกันกัน เมื่อวันนั้นมาถึง ...
ความทรงจำที่มีค่า
ความทรงจำอันงดงามแห่งความรัก
และความทรงจำที่เก็บไว้ ... รอวันที่จะนำมาหวนระลึกถึง อย่างมีความสุขอีกครั้งหนึ่งในวันข้างหน้า
................. จบบริบูรณ์ .................
http://media.imeem.com/m/v9bfWxxB_M/aus=false/
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
