หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[Killua]

อ่านแล้วคิดถึงแม่ 

[nine-poo]

คุณแม่ของวีน่ารักจัง
(แปลกเนอะผู้หญิงกลับเป็นคนที่เข้าใจหนุ่มวายสาววายมากกว่าผู้ชาย(พ่อ) ทั้งที่จริงๆ ควรจะเป็นผู้ชายที่เข้าใจหรือยอมรับได้มากกว่า)
***รออ่านตอนกลหน้าแตกอยู่น๊า อยากรู้จังจะเขินเป็นป่าววว่าว

[punchnaja]

เฮ้ออออ คุณแม่พี่วีสุดๆอ่ะ ชอบบบบบบบ

[tender]

อ่านแล้วคิดถึงแม่จังเลย พี่วีเข้มแข็งนะคะ
 สู้ๆคะ^^

[ployyunho]

 :กอด1:คุณแม่พี่วีบ้าง คงอบอุ่นน่าดู แล้วก็หันมา :กอด1:แม่ตัวเอง อุ่นที่สุด
พาร์ทนี้อ่านตอนต้น แลดูเศร้าๆเหงาๆ เพราะพี่กลยังไม่ฟื้น พี่วีเลยพรรณารักแบบจิตตกนิดๆ แต่ก็ซึ้งกินใจเหลือเกิน
พออ่านตอนครึ่งหลังแล้ว รู้สึกดีใจแทนพี่วีจังที่มีคุณแม่ที่น่ารักขนาดนี้ คุณแม่เข้มแข็งเป็นเสาหลักให้ทุกคนจริงๆ
รออ่านตอนหน้า ตอนพิเศษ หวานๆจ้า และก็ขอบคุณน้องลักซ์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้เราได้อ่านกัน
ปล. จากที่เล่ามาตั้งแต่ต้นๆเรื่อง จนพาร์ทนี้รู้สึกว่า เอ่อ พี่กลขนเยอะเกินปกติรึเปล่า คนหรือลิง เยอะจริง ไรจริง

[debubly]

 

แม่จ๋า แม่สุดยอดมากเลยจ๊ะ

[BeeRY]

เป็นยอดคุณแม่จริงๆค่ะ รักและเข้าใจลูกที่สุดเลย 
ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่วีถึงได้เป็นคนน่ารักแบบนี้ คนดีต้องได้รับกรรมดีๆแน่นอนค่ะ
อุปสรรคทุกอย่างจะผ่านไปได้แน่ๆ 
เตรียมยิ้มแก้มแตกตอนหน้าเนอะ

[kamikame]

หัวใจของแม่นั้นแสนยิ่งใหญ่
ท่านให้อภัยลูกได้เสมอ
อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องมีน้ำตาตลอดเลย 
แต่ทั้งสองคนก็ได้พิสูจน์ว่าความรักชนะทุกอย่าง
  พี่วี และคุณกล
  คุณ LuK. มากมาย 

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  พิเศษ2
หึง...หน้าแตก...
.
.
.
.
.
            หลายคนที่อยู่ต่างจังหวัด  มักอาศัยช่วงหยุดเทศกาลกลับภูมิลำเนากัน

แต่ผมกลับคิดไม่เหมือนคนอื่น ผมมักกลับบ้านในช่วงเวลาปกติ ขอให้ติดเสาร์อาทิตย์เป็นพอ

เพราะถ้าหากกลับช่วงเทศกาล มันดูอึดอัดยัดเยียดคราคร่ำไปด้วยผู้คน แม้แต่ห้องน้ำยังแย่งกันใช้

สถานที่ต่างๆ คนก็มาก..ผมรู้สึกว่ามันแค่ให้ความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ แต่มันไม่ค่อยสงบ

            ที่สำคัญพอกลับมากันแล้วมันเหนื่อย..มันเพลีย...เหมือนใช้พลังงานหมดไปกับสิ่งเหล่านี้

มากมายก่ายกอง..



                ตรงกันข้าม..หากกลับไม่ตรงเทศกาล มันสงบเงียบเหมาะกับบรรยากาศต่างจังหวัด

ที่เราต้องการสัมผัสมากที่สุด วิถีชีวิตของคนท้องถิ่นตลอดสัมมาชีพที่เราคุ้นเคย กลิ่นโคลนสาปควาย  

กลิ่นหญ้าแห้งกินมูลสัตว์ที่ลอยคละคลุ้งมากับสายลม มันสดชื่นชุ่มปอดเหมือนดั่งที่ว่า

               ‘สูงสุดคืนสู่สามัญ’  นั่นสินะ...สุดท้ายต่อให้อยู่สูงแค่ไหน

ทุกคนก็กลับสู่ดินเหมือนกันหมด ‘เกิดจากดิน คืนสู่ดิน’  ไม่มีใครล้มล้างทฤษฎีนี้ได้



         ผมกับกลสิทธิ์..พร้อมพวกถม ปราณ ต้น ชาติ เพื่อนสนิทกลมันนั่นแหละ

พากันมาเที่ยวบ้านผม ลืมบอกไปว่าตอนนี้พวกเราอยู่ปีสี่เทอมสุดท้ายแล้วครับ ช่วงนี้มหาลัยกลมันหยุด

หนึ่งอาทิตย์..หลังสอบกลางภาค...ส่วนผมยังไม่หยุดแต่ถูกบังคับให้ยื่นใบลา ยอดชายนายตัวดี..

บังคับให้ผมลาสองวันคือจันทร์กับอังคาร  


        เย็นวันศุกร์พวกเราทั้งหมดนั่งรถทัวร์กลับมาบ้านผม เจ้าพ่อโปรเจคเค้าวางแผนกับเพื่อน

ในกลุ่มจะมาเที่ยวบ้านผมกัน ในฐานะเจ้าบ้านเลยปฏิเสธไม่ได้ ลืมบอกไป..ตอนนี้เพื่อนกลรู้เรื่อง

ที่เราเป็นแฟนกันแล้ว ทุกคนรับได้แถมไม่มีใครรังเกียจพวกผมด้วย รู้ตอนอยู่ปีสามเทอมสองก่อนขึ้นปีสี่

  
        สำหรับปราณกับถม..มีพูดกับผมด้วยว่า แอบสงสัยเหมือนกันแต่ไม่กล้าถาม

เพราะเดาจากพฤติกรรมที่กลสิทธิ์เทคแคร์ผมเป็นพิเศษ..เวลาไปไหนด้วยกัน ที่สำคัญกลมันไม่ยอม

หม้อสาวในมหาลัยเลย นี่แหละทำให้พวกเค้าแปลกใจกันมานานแล้ว...ทั้งที่มีรุ่นน้องสวยๆเข้ามา

ฉอเลาะเล่นด้วยตลอด ยิ่งช่วงรับน้องที่ผ่านมากลสิทธิ์เนื้อหอมใช่ย่อย เป็นพี่ปลอบหน้าคมมาดเข้ม

เก็กขรึมพูดน้อย...ถูกใจสาวๆยิ่งนัก..พวกถมมันเล่ามาอย่างงั้น..


                หลักฐานจากของขวัญวาเลนไทม์  มีน้องๆเอากุหลาบ ซ็อคโกแลค ขนมนมเนยมาให้

กลสิทธิ์เยอะแยะ แต่มันกลับเอามาให้พวกเพื่อนในกลุ่มกินเป็นที่เอร็ดอร่อย..

               ถมมันว่าเป็นมันหน่อยไม่ได้ จะหม้อให้เรียบเก็บไว้เป็นสต๊อค สเป็คไม่สน

พาเอาขำกันทั้งกลุ่ม...



               ผมเข้าใจกลสิทธิ์นะ...มันคงฝั่งใจเรื่องกุ้งนาง ตอนที่บอกว่าท้องกับมัน..พยายามยัดเยียด

ให้มันเป็นพ่อเด็กจนเกิดเรื่องบานปลายใหญ่โต เลยทำให้กลสิทธิ์ขยาดไม่ค่อยอยากยุ่งกับผู้หญิงเท่าไหร่

แต่ผู้ชายก็ไม่นะ..เดี๋ยวเข้าใจผิดกันอีก  คงกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยละมั้ง?  


      มาถึงบ้านผมเช้าวันเสาร์ ทุกคนลัลล้าซะเต็มที่ ดีหน่อยที่บ้านผมพวกพี่ๆ เค้าต่อเติมใต้ถุน

กั้นเป็นห้องโถงกว้างไว้รับรองแขก..เสร็จมาเป็นปีแล้ว จึงไม่มีปัญหาเรื่องที่พัก..เรานอนรวมกันเหมือนไป

แข่งกีฬานั่นแหละ ...  


              แม่ผมยังเป็นแม่พระที่แสนดี ต้อนรับขับสู้เพื่อนลูกเขยซะจนพวกมันแต่ละคนติดแม่ผมแจ

ประจบปากหวานจนท่านยิ้มไม่หุบ ถมกับปราณดูจะคุ้นวิถีชาวบ้านดีกว่าคนอื่นๆ เพราะเป็นคนอิสาน  

ต้นกับชาติเป็นคนกรุงเทพฯเหมือนกล อาจกินยากหน่อย..แต่ถึงยังไงก็ยังกินง่ายกว่ายอดชายกลสิทธิ์

อยู่ดี..ยี่ห้อนั้นเค้าดีขึ้นกว่าเดิมหน่อยหนึ่งเอง....


              เรามีโปรแกรมไปเที่ยวตามที่ต่างๆ โดยมาถึงวันแรกผมให้พักผ่อนเพราะนั่งรถมาเพลีย

นั่งกันกว่าสิบชั่วโมง เลยเอาหมอนเอาเสื่อไปปูนอนใต้ต้นไม้ในสวนนั่นแหละ พอเที่ยงก็พากัน

ล้างคอกหมู...เอาข้าวให้มัน..ให้อาหารไก่ รดน้ำผัก และบ่ายแก่ๆก็ลงมือหวิดน้ำจับปลาในร่องสวน

ได้ปลาช่อน ปลาดุก ปลานิล ปลาหมอ ฯลฯ มาทำอาหารเย็น ซึ่งต้นกับชาติดูสนุกสนานมาก

เพราะไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มาก่อน พวกเราหัวเราะเฮฮาเป็นที่สนุกสนานครื้นเครง

               เย็นนี้แม่ทำปลาเผา..พวกมันกะตั้งวงเหล้าซึ่งขาดไม่ได้...แม่ไม่ได้ห้าม เพราะถือว่าโตกัน

หมดแล้ว..อีกอย่างเรากินกันในบ้านไม่ได้ไปที่อื่น แม่จัดการแบ่งปลาที่จับได้แจกให้ญาติๆ

บ้านใกล้เรือนเคียง...โดยให้เจ้าวิวกับเจ้าวุ้นมันเป็นคนเอาไปให้ ตอนนี้วิวอยู่ม.6 ส่วนวุ้นอยู่ม. 3

โตเป็นหนุ่มหล่อทั้งคู่น้องผม...


               ส่วนพี่ไว พี่วิน พี่วัน เค้ารับงานของบริษัทฯ อยู่ต่างจังหวัดต้องพักค้างที่ไซค์งาน

เลยไม่ได้อยู่เจอ มีแค่น้องชายผมสองคนซึ่งเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับพี่เขยและเพื่อนๆที่มาด้วยกันนี้


               ต้องบอกว่าผมดีใจมาก..ที่บ้านผมรับเรื่องของผมกับกลได้ แถมยังพากันรักและเอ็นดู

กลมันด้วย ไม่ได้เห็นว่าพวกเราแปลกแยกแต่อย่างใด คงต้องขอบคุณแม่ของผมที่เปิดโอกาสให้

เราสองคน และยังเป็นธุระจัดการในเรื่องต่างๆ จนผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ด้วยดี  

และมีความสุขถึงวันนี้  



                หลังจากแยกย้ายทยอยกันอาบน้ำ..ล้างโคลนให้สะอาดสะอ้านผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

เป็นที่เรียบร้อยเกือบทุกคนแล้ว ขาดแต่ยอดชายกลสิทธิ์..เพราะพระเอกเค้าขอเป็นคนสุดท้าย

ในฐานะเขยของบ้านให้เพื่อนๆ ตามสบายกันก่อนว่างั้น ระหว่างที่กลมันไปอาบน้ำอยู่นั้น

ชาติ ปราณ ถม ทั้งสามคนไปกับน้องผมคือวิวกับวุ้น เพื่อเอาปลาไปแจกตามบ้านญาติ

และบ้านใกล้เรือนเคียง  ต้นมันไม่ได้ไปด้วย..มันเจ็บมือเพราะเสี้ยนตำเข้าซอกเล็บนิ้วมัน

ตอนงมจับปลาในปลักโคลนมันคงไปโดนเข้าแหละ  นั่งหน้าง้ำคงทรมานน่าดู..


                 แม่ผมแบ่งปลาแยกไว้กว่ายี่สิบถุง เอาไปแจกถึงยี่สิบหลัง ต่างจังหวัดเค้าไม่ขาย

กันหรอกครับ แบ่งปันกันกินซะมากกว่า...เพราะตอนบ้านผมมีงาน..ก็อาศัยบ้านใกล้เรือนเคียง

เหล่านี้แหละ ร่วมแรงร่วมใจมาช่วยกัน เราต่างมีน้ำใจเอื้อเฟื้อให้กันและกัน เป็นวิถีชนบทจริงๆ


       อีกอย่างร่องสวนบ้านผมปลาเยอะมาก พี่ชายผมซื้อลูกคอกมาปล่อยสามสี่ร้อยตัว

ปล่อยให้มันโตเองตามธรรมชาติ มันก็ขยายพันธ์ของมันไป..เราไม่ได้จับมันมากว่าสองปีแล้ว

จังหวะแม่เห็นหนุ่มๆ มากันเยอะ..บวกกับน้องผมมันก็หยุดอยู่บ้านด้วยเพราะเป็นวันเสาร์  

เลยใช้แรงงานชายฉกรรจ์แปดคน....จัดการหวิดปลาได้มาเป็นเข่งๆ กันเลย ตัวเล็กๆเราไม่เอาขึ้น

คัดเฉพาะตัวโตๆ เท่านั้น ที่เหลือก็ปล่อยมันลงน้ำเหมือนเดิม


         ที่สามหนุ่มตามน้องผมไปด้วย นอกจากจะช่วยหิ้วปลาแล้วจุดประสงค์หลักคือ

อยากจะไปเห็นหน้าสาวเหนือตามบ้านต่างๆ เพราะเจ้าวุ้นมันคุยโว้ไว้เยอะ...หลอกให้พวกมัน

น้ำลายสอเลยทีเดียว..ว่าแต่ละบ้านมีลูกสาวหลานสาวจิ้มลิ้มพริ้มพรายกันทั้งนั้น

แค่นั้นแหละไม่ต้องรอขุนอาสาเพียบ สามหน่อเค้าอาบน้ำแต่งตัวซะหล่อ  

สวมบทหนุ่มกรุงดีกรีบัญฑิตไปหลีสาวทันที..



                       “อูยยยๆๆ....ซู๊ดดดดๆๆ...เบาๆ ดิว่ะวี...อืม...อย่าเพิ่ง เดี๋ยว!..เดี๋ยว!..

หยุดก่อนกูเจ็บ....พักแป๊ป!...ให้กูทำใจสักครู่...แม่งเจ็บชิบหาย...เล็กนิดเดียวทำไมพิษสงร้ายนักว่ะ!.”  

เสียงห่าต้นมันร้องครวญคราง ขณะผมกำลังบ่งเอาเสี้ยนที่เสียบในซอกเล็บนิ้วกลางให้มันอยู่ในห้องแม่..

ที่ห้องแม่มีอุปกรณ์เข็มเย็บผ้า และยาสามัญประจำบ้านสำหรับปฐมพยาบาล ผมต้องเอาสำลีชุบ

แอลกอฮอล์เช็ดเข็มเล็กๆ เลือกอันที่เล็กที่สุด..สะกิดให้เสี้ยนมันโผล่ออกมาพอที่จะใช้แหนบดึงออกมาได้

ไม่งั้นคืนนี้ไอ้ต้นได้นอนปวดทั้งคืนแน่ เผลอๆพรุ่งนี้นิ้วบวมบ่มหนองหมดสนุกอีก แต่ถ้าเอาออกให้

เรียบร้อยก็จะไม่เป็นไร จะรู้สึกโล่งไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ ถ้าใครเคยโดนเสี้ยนตำซอกเล็บจะรู้ว่า

มันปวดขนาดไหน ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะแต่ก็ต้องทนเจ็บหละ  


                  “ทนเอานิดนะต้น..กูพยายามเบาที่สุดแล้วนะเนี่ยะ...เล่นเอาเหงื่อแตกเลยมึง...แม่งลึกว่ะ!.”  

ผมบอกมันไป


                  “อืม..ต่อเลยวี...อูยยยๆๆ...แม่ง...ซู๊ดดดๆๆๆ...เร็วหน่อย...จะออกหรือยัง...”

มันหลับหูหลับตาซู๊ดปากถามผม เร่งกูจริง..ตัวยังกะควาย แม่งใจปลาซิวชะมัด...เสี้ยนตำร้องยังกะ

ควายโดนเชือด ก็รู้นะ..ว่ามันเจ็บยิ่งกว่าเล็บขบ แต่หุ่นมึงกับเซี่ยนขี้ประติวมันดูโอเว่อร์ไม่เข้ากันเลย

กับไอ้ที่มึงซู๊ดปากร้องอยู่นี่หนะ..


                   “จะออกแล้ว...ทนอีกนิดเดียว..ใกล้แล้ว....ใกล้แล้ว...อ่า..อึ๊บ!..ออกแล้วว่ะต้น..

พรูๆๆๆๆ!!!!..โล่งซะที..”  ผมเขี่ยจนใช้แหนบดึงเสี้ยนออกจากซอกเล็บมันได้ หายใจโล่งเหงื่อซึมขมับ  

ลุ้นไปกะมันด้วย แม่งอันเล็กนิดเดียวยาวเกือบครึ่งเซ็นต์ จู่ๆ..

 
                “ปัง!...ผลั๊ว!..ตุ๊บ!...โอ้ย!...”
 

                 “เฮ้ย!...กลอย่า....”
 

                 “ปล่อยกู..วี..ก่อนที่กูจะอดไม่ไหว..ชกมึงหน้าแหกอีกคน”  กลสิทธิ์หน้าแดง

ตาแดงก่ำ..เหมือนโกรธใครมาเป็นชาติ..ตัวสั่นเทิ้ม..ผมกอดมันไหวแน่น หน้าซบหลังยึดเอาไว้

มันก็เหวี่ยงนะ..แต่ผมก็แข็งแรงพอสมควร อย่าลืมผมนักกีฬาแม้ตัวไม่ใหญ่เหมือนพวกมัน แต่ก็แข็งแรง

ยังไงปล่อยมันไม่ได้หรอกตอนนี้ ไม่งั้นคนที่ตายจะเป็นไอ้ต้น แค่นี้ก็ลงไปนอนแอ่งแม่ง

มือกุมคางนับดาวไปหลายดวงแล้วละนั่น


                 “กลใจเย็นๆ...ใจเย็นก่อนนะ..มึงเป็นอะไร....เกิดอะไรขึ้น?.”  ผมพยายามพูดกับมัน

ช้าๆเน้นๆน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ เพราะรู้ว่ายี่ห้อกลสิทธิ์ เวลามันกำลังร้อนต้องน้ำเย็นเข้าลูบอย่างเดียว  

ห้ามขึ้นเสียงเอะอะใส่โดยเด็ดขาด ไม่งั้นพี่แกฟิวส์ขาดเอากันไม่อยู่เลยหละตอนนั้น

แค่นี้ก็ฟิวส์ขาดแล้วด้วย แต่ผมก็ต้องไม่ปล่อยมันเป็นอันขาด สภาพไอ้ต้นโดนหมัดกลสิทธิ์ไปเต็มๆ

หงายหลังลงไปนอนข้างเตียงเพียงหมัดเดียวก็รู้แล้วว่า ตอนนี้พายุทอร์นาโดกำลังถล่มอยู่

ผมไม่รู้ว่ากลสิทธิ์โกรธไรไอ้ต้นมัน จู่ๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงกระชากประตูเปิด

ผมไม่ได้ลงกลอนแค่ปิดไว้เฉยๆ มันก็กระโจนปล่อยหมัดตรงเข้าปลายคางไอ้ต้น

ที่นั่งอยู่กับผมปลายเตียง...หงายผึ่งลงไปทันที....



                 “ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอวี....กูตะหากที่ควรเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่า...พวกมึงทำได้ไง...

ทำกับกูได้ไงวี...ไอ้สัดต้นมึงเพื่อนสนิทกู...บอกกูดิทำกับกูได้ไง”  พูดจบมันก็ทรุดลงไปลากเอาผม

ต้องทรุดไปนั่งกอดมันไว้แน่น เสียงมันสั่นไมใช่แค่เสียงอย่างเดียว ตัวมันด้วยแหละสั่นเทิ้ม

ผมอยู่ด้านหลังไม่ได้เห็นหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าตามันออกอาการยังไง ก่อนที่ไอ้ต้นจะตะเกียกตะกาย

ลุกมานั่งสะบัดหัวไปมา..คงมึนไม่น้อย อ้าปากพูดมาว่า..


             “สัดกล..เป็นเหี้ยไรว่ะ!..ชกกูเต็มแรงขนาดนี้ แล้วกูกับวีไปทำไรให้มึง...

ที่มึงพูดมานะ..มันอะไรว่ะ!.”  เอ่อ..นั่นสิ..ผมก็กำลังงงๆกลสิทธิ์เค้าอยู่ มันพูดมาผมไม่เข้าใจ

ผมกับไอ้ต้นไปทำอะไรมันถึงพร่ำเพ้อ ผีเข้าซัดไอ้ต้นไปเต็มเหนี่ยว


            “สัด...มึงมีหน้ามาถามกูอีกเหรอ...มึงทำอะไรมึงย่อมรู้แก่ใจดี...กูตะหากที่ต้องถามมึง

รู้ทั้งรู้ว่าไอ้วีมันเมียกู...แล้วมึงยัง..ยังจะ...แม่ง..กูอยากกระทืบมึงให้ตายจมตีนกูเลย...ไอ้เหี้ยต้น..

มึงตายซะเถอะ”  พูดจบมันพรวดพราดจะลุกเข้ากระทืบไอ้ต้นมันอีก ไอ้ต้นมันก็ไวถอยกรู๊ด..

มุดเข้าซอกตู้เสื้อผ้าทันที มีดึงบานตู้มาบังตัวมันไว้อีกตะหาก...เห็นแล้วก็ไม่มีเวลาจะขำกับท่าทาง

ที่มันถอยไวยังกะลิง ผมก็ยังห้อยติดกลสิทธิ์ ทนไม่ไหวตะหวาดเสียงดังเลยผม


                  “หยุด!..หยุดเดี๋ยวนี้...กล..หยุดโว้ย!.”  ได้ผลเสียงผมดังมากไม่รู้กี่หลอด

แต่ที่แน่ๆ เล่นเอาแม่รีบขึ้นกะไดเข้ามาในห้องทันที


                  “อะไรกันลูก..เกิดอะไรขึ้นวี?”    เสียงแม่กลสิทธิ์หยุดกึก ทำให้รู้ว่าเสียงของแม่ผม

มีอิทธิพลต่อมันมากกว่าเสียงผมซะอีก เพราะผมบอกมันหยุด มันยังลากผมเกือบเข้าไปถึงที่ไอ้ต้น

มุดหัวหลบหลังบานตู้เสื้อผ้าได้อีก ไอ้ต้นเองก็รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดมาก พอได้ยินเสียงแม่ผมเท่านั่นแหละ

มันพุ่งออกจากที่ซ่อนถลาหลบเข้าไปอยู่หลังแม่ผมเกาะชายเสื้อแม่ไว้แน่น เอาแม่เป็นกำบังอย่างเร็ว

กลสิทธิ์มันหันหน้ามาหาแม่ช้าๆ พลอยทำให้เห็นหน้ามันตอนนี้ได้ถนัดชัดเจน

เล่นเอาใจเสียไปเลยผม...????  


             ก็นะ...หน้ามันแดงเถือก ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลตามแก้ม ไม่คิดว่ามันร้องไห้ด้วย  

เพราะผมไม่รู้สึกว่ามันสะอื้น แค่เสียงสั่นๆ เท่านั้น ตอนมันด่าขณะที่เหวี่ยงไอ้ต้นอยู่นั้น

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้กลสิทธิ์หลั่งน้ำตา ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้มากว่าสองปีแล้ว

หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่มันสลบแล้วฟื้นสองปีก่อน นี่เป็นน้ำตาแรกในรอบสองปีเลยก็ว่าได้

ผมค่อยๆยื่นมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้มันช้าๆ มันก็ยืนนิ่งๆ ยอมให้ผมใช้มือเช็ดน้ำตาให้มันไม่ได้ขัดขืนไร

แม่ผมเห็นแบบนั้น ท่านก็เลยเรียกให้นั่งลงที่ขอบเตียง..


                  “วี..พากลนั่งตรงเตียงก่อนลูก...”  ผมได้ยินดังนั้น ก็ฉุดมันลงนั่งด้วยกันที่เตียงนั่นแหละ  

มือก็จับมือมันไว้แน่น มันเหลือบมองหน้าผม มีจะดึงมือกับแบบงอนไรประมาณนั้น ผมงงมันจริงๆนะ

ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดไรขึ้น แต่ก็ไม่ยอมให้มันดึงมือออกจากมือผม แถมเอามืออีกข้างไปประกบ

หลังมือมันตบเบาๆ เป็นการปลอบมันไปด้วยมันถึงยอมอยู่นิ่งๆ แม่เห็นทุกการกระทำของพวกเรา

เพราะท่านยืนมองอยู่ โดยมีไอ้ลูกลิงต้นเกาะหลังแม่ผมแจ แถมสายตากลสิทธิ์ยังจ้องมันเขม็ง

เล่นเอามันผลุบๆโผล่ๆ แอบมองข้ามไหล่แม่ผม งานนี้ผมถึงรู้ว่าพวกเพื่อนของกลสิทธิ์  

มันกลัวอารมณ์โกรธกลกันมาก ยี่ห้อนี้เค้าดีจริงไม่มีเสื่อม เดียวค่อยบอกตอนท้ายว่าเพราะอะไร

เพื่อนๆ มันถึงกลัวตอนกลโกรธ ตอนนี้มาดูเหตุการณ์ตรงหน้าก่อน


                 “กล..เป็นอะไรลูก...ทำไมถึงเอะอะเสียงดังตึงตังกันไปหมด   แม่กำลังทำปลาอยู่ในครัว

ตกอกตกใจหมด...แล้ววีอีก...ตะโกนซะลั่นบ้านมันเกิดเรื่องไรกันขึ้น ไหนใครลองเล่าให้แม่ฟังซิ...”

แม่ถามมาน้ำเสียงนุ่มๆ เย็นๆ ตามแบบฉบับของแม่ผม ทำให้บรรยากาศอึดอัดเริ่มผ่อนคลายลง

กลสิทธิ์ค่อยสงบลงมาก ดูจากการหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอไม่ฟึดฟัดหึดหัดเหมือนตอนแรก


           เราต่างนิ่ง..ยังไม่มีใครเอ่ยปากพูดไรออกมา ผมก็กำลังลำดับเหตุการณ์อยู่

คือมันยังมึนไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แต่เมื่อไม่มีใครยอมพูด คงเป็นผมแล้วที่ต้องพูด

เพราะแม่จ้องรอเอาคำตอบอยู่


                           “วีไม่รู้จะบอกยังไงดีนะครับแม่ วีเองก็ยังงงอยู่..ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดไรขึ้น

วีกับต้นกำลังเอาเสี้ยนที่ตำซอกเล็บของต้นออกกันอยู่ในห้อง จู่ๆ กลก็เปิดประตูเข้ามาชกต้นตกเตียงไปเลย

วีก็พยายามห้าม...เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่แค่เนี๊ยะ!”  พูดจบผมยิ้มเจื่อนๆ ไปให้แม่อีก เห็นแม่คิ้วขมวด

เข้าหากัน ไม่ต้องบอกท่านกำลังคิดว่ามันอะไร ไม่อยากให้แม่มองกลไม่ดี..ชกต่อยเพื่อนซึ่งมาด้วยกัน  

นี่ขนาดยังไม่ได้กินเหล้าเลยนะ ไม่รู้เย็นนี้ที่ขอตั้งวงไว้จะถูกยกเลิกหรือเปล่า ดันเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้

คงอดชัวร์...เฮ้อ!...



 



ต่อข้างล่างนะค่ะ..            

[luxilove]

-   2   -

          “มะ...มึง...มึงว่าไรนะวี...ไหนพูดใหม่ดิ”  กลายเป็นกลสิทธิ์หันมาจ้องผมตาโต

บอกให้ผมเล่าใหม่ซะงั้น


                   “ก็กูกำลังบ่งเสี้ยนตำเล็บออกให้ต้นมันอยู่ เสร็จพอดีมึงก็ดันเปิดประตูเข้ามาชกไอ้ต้น

ตกเตียงไปเลย กูพยายามห้ามมึงก็ไม่ฟัง กูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”  ผมพูดกับมันต่อหน้าแม่อีกครั้ง  

คราวนี้หน้ากลสิทธิ์มันเหวอไปเลยครับ จากแดงเถือกที่โกรธอยู่ตะกี้ กลายเป็นซีดเผือดยิ้มเจื่อนไปเลย

ผมเริ่มเข้าใจอะไรลางๆ มันหันไปหาแม่หน้ายิ่งเจื่อนเข้าไปใหญ่ เมื่อแม่มองมัน

เหมือนรอให้มันเป็นคนอธิบาย เมื่อหลบไม่ได้..มันก็เริ่มพูดออกมาช้าๆ ว่า


                    “แหะ!..แหะ!..คงไม่มีไรแล้วครับแม่...ผมเข้าใจผิดไปเอง...คะ..คือ..คือผมคิดว่าไอ้ต้น

มัน..มันตีท้ายครัวผมนะครับ.”  พอมันพูดออกมาเท่านั้นแหละ เปลี่ยนเป็นผมกับต้นหน้าเหวอกันเลย

คราวนี้ ไอ้บร้า!...มันคิดได้ไงว่าผมกับไอ้ต้นทำอะไรกันอย่างที่พูด...ถึงไอ้ต้นจะเป็นคนหน้าตาโอเคก็เถอะ

แต่ผมไม่ใช่พวกพิศวาสผู้ชายใครก็ได้นะโว้ย!...เฮ้ย...กลสิทธิ์มันเอาสมองส่วนไหนคิดกันหละเนี๊ยะ!...

ก่อนแม่จะหันไปมองไอ้ต้นที่เกาะหลังท่านแจ มันรีบส่ายหัวพรืดดด!!...ยืนยันอีกครั้งว่ามันบริสุทธิ์

แม่มองหน้าผม...ผมรีบอ้าปากตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด


                     “ไม่นะแม่...วีไม่ได้เข้ามาทำอะไรกันอย่างนั้นนะ...”  ได้ผลท่านเหลือบตาไปมองกล

มันก่อนจะถามมันว่า


                      “แล้วอะไรทำให้กลคิดแบบนั้นเล่าลูก”  
  
 
                       “ก็ผม..อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินตามหาใครก็ไม่เจอ เลยเดินขึ้นมาชั้นบนได้ยินเสียง

เหมือนคนคุยกันในห้องแม่ เลยเดินเข้ามากะจะเคาะเรียก  แต่คำพูดที่มันรอดออกมาทำให้ความตั้งใจ

ผมชะงักไป..ยืนฟังนิ่งๆ จนทนไม่ไหวเลือดขึ้นหน้าถึงกระชากประตูเปิดเข้ามาชกต้นมันนะครับ”  

มันพูดไปด้วย...เริ่มจะหน้าเจื่อนเข้าไปใหญ่ คิดว่ารู้ตัวแล้วว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเต็มๆ


                      “คำพูดไรว่ะ?..ที่ทำให้มึงเข้าใจกูผิดนะ”  ไอ้ห่าต้น..เริ่มกล้าชะโงกหน้าออกมา

ถามกลมันแล้วหละ...กลมันก็เจื่อนหนักเข้าไปใหญ่ เพิ่งเคยเห็นคนหน้าเข้มจะหน้าซีดก็คราวนี้แหละ


                      “ก็มึงคราง..แล้วยังซู๊ดปาก..บอกว่าเบาๆ หน่อย..เจ็บ..หยุดก่อนวี..แล้ววีดันตอบ

มึงอีกว่า..ทนเอาใกล้เสร็จแล้ว..พวกมึงพูดเยอะกว่านี้แหละ..แต่กูหูอื้อหน้ามืดแล้วตอนนั้น”  มันพูดไปด้วย

พร้อมกับอาการหน้าแดงหูแดงขึ้นมาอีกครั้ง ดันมาพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่ผม ท่านก็กลั้นขำอมยิ้มอยู่

คงเห็นอาการของกลมันแล้วอดขำไม่ได้อะนะ ส่วนผมกับต้นมองหน้ากัน ทนไม่ไหวขำพรืดออกมา

ต่อหน้าแม่นั่นแหละ..


                       “ก๊ากกกๆๆๆ...เหี้ยแล้วไงมึงห่ากล....คิดชั่วๆได้นะ..สัด...กูเจ็บนี่หว่า

ก็มีร้องมีซู๊ดปากสิว่ะ!..มึงจะให้กูทนได้ไงเล่า...แล้วที่วีตอบกูนะมันกำลังเอาเข็มทิ่มสะกิดเอาเสี้ยน

ออกให้กูอยู่...สาดมึง...เสือกไม่ดูตาม้าตาเรือเสียก่อน...เสื้อผ้าพวกกูก็ใส่ติดตัวเรียบร้อย

ไม่หัดสังเกตุสักนิด..ซัดกูแบบไม่ฟังใครเลย..ถามสักหน่อยก็ไม่ได้..เล่นเอากูเจ็บตัวฟรี...ซวยชิบเป๋ง...

โดนทั้งเสี้ยน..โดนทั้งเข็ม...โดนทั้งหมัด...วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของกูกันว่ะนี่”  พอได้ทีมันทั้งขำ

ทั้งพูด ทั้งบ่น ไปพร้อมกันหมด ก่อนที่แม่จะปล่อยให้มันฝอยยาวไปกว่านี้ ท่านก็พูดเตือนสติ

กลมันขึ้นมาว่า...


                   “ลูกโตแล้วนะกล...ไหนบอกว่ารักกันไง...ความรักที่เราทั้งคู่แสดงออกให้แม่และพ่อแม่

ของเราเห็น จนยอมให้โอกาสเราได้คบกันอย่างที่ต้องการ นานถึงสี่ปีแล้วนี่..มันต้องพัฒนา

มากกว่าคำว่ารักคือ ‘เชื่อใจ’  ถ้าหากลูกทั้งสองยังก้าวข้ามคำว่ารักไปถึงคำว่าเชื่อใจกันไม่ได้  

แม่คิดว่ามันจะลำบากที่จะอยู่ด้วยกันในอนาคต...เหมือนตอนที่รับปากพ่อแม่ไว้นะ...ที่แม่ห่วงคือ

ลูกยังคุมสติยั้งคิดและยั้งใจให้นิ่งได้ไม่พอ ตรงนี้แหละจะเกิดปัญหาได้ในภายหน้า

หากเชื่อใจกันแล้ว...ทุกอย่างมันจะต้องมาด้วยเหตุผล..สงสัยไม่แน่ใจ..เราต้องหันหน้า

พูดคุยกันก่อนที่จะเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง...เพราะเมื่ออารมณ์มันไปก่อนย่อมก่อให้เกิดผลเสีย

มากกว่าผลดี ดูอย่างเรื่องนี้เป็นตัวอย่าง แม้กลจะบอกว่ามันเล็กน้อยต่อยต้นมันไปแค่หมัดเดียว

แต่ถ้าไม่กลับเอามาคิด...เกิดอนาคตมันไม่ใช่แค่นี้หละ เราลงไม่ลงมือจนเกิดบาดเจ็บล้มตาย

เหมือนในข่าว..เพราะอารมณ์หึงหวงชั่ววูบ กลคิดว่ามันจะแก้ไขได้ไหม...แม่ฝากให้ลูกทั้งสอง

เอาไปคิดดู วีก็เหมือนกัน...อย่างน้อยลูกต้องละเอียดรอบคอบกว่านี้ เมื่อรู้ว่าคนที่รักเรา..

อยู่กินกับเราเค้าเป็นคนนิสัยอย่างไร ทำอะไรควรบอกกล่าวให้เค้ารู้หน่อย หรือไม่ถ้าลูกเปิดประตูทิ้งไว้

ไม่ต้องปิด..เรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น แม่ไม่อยากให้ลูกที่แม่รักทั้งสองคนต้องกลายเป็นข่าวไม่ดีในอนาคต  

เพราะพวกเราย่อมรู้อยู่แก่ใจแล้ว เมื่อเลือกจะคบกันแบบนี้ คนเค้าคิดเสมอว่าพวกเราเป็นพวกที่รักแรง  

หึงแรง...หากเราพัฒนาจิตใจ..ให้ก้าวข้ามสิ่งที่คนเขาพยายามยัดเยียดให้เราเป็นไม่ได้

เราก็จะครองคู่กันไปได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง เอาหละแม่ฝากไว้เท่านี้แหละ..เคลียร์กันให้เข้าใจซะ...

มีอะไรอย่าติดค้างกันอีก...เดี๋ยววงเหล้าเย็นนี้จะกลายเป็นสนามมวย แม่ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น

แม่ขอตัวไปทำปลาต่อ ไว้เผาให้พวกเราเย็นนี้แหละ”  พูดจบพวกผมรีบยกมือไหว้ขอโทษแม่

พร้อมกันทั้งสามคน อึ้งไปเลยกับคำสอนสดๆซึ่งๆหน้าในตอนนี้ กลสิทธิ์มันก็สำนึกผิดหน้าเจื่อนไปเลย  

ดันอารมณ์ร้อนหุนหันพลันแล่นหึงไม่เข้าเรื่อง ผมเองก็มีส่วนผิดอย่างที่แม่พูด

เพราะคิดไม่ละเอียดจริงๆ น่าจะรู้ว่ากลมันขี้หึง ไม่ต้องรอให้มันพูดหรอก

      ดูอย่างคราวของพี่ชายดิ..ไม่ได้อะไรสักหน่อย..ผมเองยังไม่ได้ตกลงคบกับมันเลยด้วยซ้ำ..

มันยังหึงเค้าได้ จะโทษมันก็ไม่ได้...คงต้องเป็นอย่างที่แม่พูด...มีเวลาเราทั้งคู่คงต้องหันหน้าคุยกัน

ให้มากๆ ความเข้าใจ..เชื่อใจเท่านั้น ที่จะนำพาให้ชีวิตคู่ของเราไปตลอดรอดฝั่ง....และเพราะคำสอน

ของแม่ในวันนั้น ทำให้ผมกับกลสิทธิ์รักกันยืนยาวมาจนถึงวันนี้ กว่ายี่สิบเอ็ดปีเข้ามาแล้ว





           หลังจากปรับความเข้าใจจับไม้จับมือกอดคอกันแล้ว  เพื่อนซี้ทั้งสอง..

กลสิทธ์กับต้น...พิริยะ....ก็ไม่ติดใจไรกันอีก กลับเป็นเรื่องโจ๊กในวงเหล้าเพราะปากไม่มีหูรูด

หลังจากเมากรึ่มได้ทีของ..ต้น พิริยะ...เผากันกระจาย  


       ประเด็นเมื่อตอนเย็นที่กลมันหน้าแตก แต่งานนี้ขอบอกกลมันไม่ได้แค่หน้าแตกคนเดียว

ผมก็พลอยหน้าระเบิดไปกับปาก..ต้น พิริยะ..ท่ามกลางบรรดานักฟังทั้งหลายรวมถึงน้องชายตัวดีผม

อีกสองคน ที่ขอแม่มาร่วมวงด้วย โดยดื่มได้แค่โค้กไร้แอลกอฮอล์ ซึ่งพวกมันก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

ไม่มีใครดื้อเลยน้องผม อีกอย่างคงเห็นผมไม่ดื่มเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าดื่มไม่เป็นนะ.แต่ผมจำเป็นต้องมีสติครบ

ไม่งั้นเดี๋ยวเกิดพวกเมาแล้วขาดคนเคลียร์จะยุ่ง เหลือผมสติดีไว้คนหนึ่งเหอะ..




                “แม่ง...เปิดประตูได้มันไม่พูดพร่ำทำเพลงไรเลย ซัดกูผลั๊ว!..เข้าให้เต็มปลายคาง

หล่นตุ๊บตกเตียงทันที กูนับดาวไม่ทันเลย..เชี้ยกล”  เสียงต้น พิริยะ..เล่าเปิดประเด็น ความหน้าแตก

กะเอาฮาให้เพื่อนในวงฟัง ซึ่งได้ผลเพราะพวกแม่งขำกันใหญ่ ถูกอกถูกใจกับลีลาท่าทางประกอบ

ที่ต้น  พิริยะ..มีแอ็กชั่นเสริมไปด้วย


                “ฮ่าๆๆๆๆ...ก๊าก!!...มึงเจ็บตัวฟรี...แล้วไมมึงไม่บอกมันไปว่ะ!..ว่ามึงไม่ได้

มีไรกะแฟนมัน”  ไอ้ถม....คนซื่อแห่งสุรินทร์ พี่แกทำเป็นคูลูแนะนำว่าควรทำยังไงในตอนนั้น

ผมอยากให้มันอยู่ด้วยจัง...จะได้ให้รู้ว่าพูดง่ายแต่ทำยาก


                 “กูทันไอ้อ้าปากซะทีไหน...แม่งไม่เว้นช่องให้ตั้งตัวเลย อีกอย่างกูไม่รู้นี่ว่ามันโกรธกู...

เพราะเข้าใจว่ากูเอากับแฟนมัน”  ต้น พิริยะ..ยังดำเนินการเป็นนักเล่าเรื่อง..ดึงให้คนฟังอินตามของมัน

ต่อไป เพราะตอนนี้มันเป็นพระเอก ส่วนผู้ร้ายตลอดกาลยอดชายกลสิทธิ์ ที่ไม่เคยได้รับ

บทพระเอกเลยสักครั้งเดียว ตั้งแต่ผมเริ่มนำเรื่องของเรามาลงเล้าจนถึงบัดนี้ กลสิทธิ์ยังไม่เคย

เป็นพระเอก คงอดทนกับบทผู้ร้ายหน้าแตกฝ่ายเดียวต่อไปไม่ไหว พูดแก้ต่างให้กับตัวเองขึ้นมาว่า


                 “พวกมึงลองมาเป็นกู...แล้วจะรู้ว่าหากเป็นพวกมึง..จะฟิวส์ขาดกันไหม”  มาแล้วกลสิทธิ์

ผู้ไม่เคยผิดตลอดกาล ยี่ห้อนี้มีหนึ่งเดียวเท่านั้น เค้าดีจริงๆ...


                 “แล้วมึงได้ยิน..ไอ้ต้นกับไอ้วีมันพูดว่าไง?”  ไอ้คุณชายปราณ เจ็กตี๋แห่งแดนอิสาน

ซักเอาคำพูดที่เป็นจุดระเบิดอารมณ์กลสิทธิ์  นำออกมาตีแผ่ในวงทันที..


                “แม่ง...ก็ห่าต้นมันเสือกคราง....อูยยยๆๆ!..วี..เบาๆ หน่อย..ซู๊ดดดๆๆ...กูเจ็บ...สัดวี..

เดี๋ยว..หยุด..หยุดก่อน..ไม่ไหว..พักแป๊ปกูเจ็บ..เล็กนิดเดียว..ทำไมเจ็บอย่างนี้ว่ะ!.”  แม่ง!..มันพูด

แบบนี้อ่า...แฟนกูดันตอบไปอีก


               “ทนเอานิดนะต้น..กูก็พยายามเบาที่สุดแล้วเนี่ยะ...เล่นเอาเหงื่อแตกเลยเหมือนกัน...

แม่งลึกว่ะ!.”  พาเอาทั้งวงขำกลิ้งกันท้องคัดท้องแข็ง ส่วนผมอายจนแทบจะมุดเสื่อดำดินหนีแล้วตอนนี้  

ต่อหน้าพวกเพื่อนเหี้ยก็สุดจะทนแล้ว นี่ยังมีน้องผมอีกสองคน แล้วมันทั้งคู่..ทั้งเจ้าวิวเจ้าวุ้น..

เสือกขำกันท้องคัดท้องแข็งกุมท้องตัวงอกันใหญ่ ถูกอกถูกใจที่พี่เขยกำลังเล่าซะงั้น


               “พอมึงได้ยินแค่นี่มึงก็เลย กระชากประตูเข้าไปต่อยมันเลยหรือว่ะ?..ไม่ใจร้อน

ไปหน่อยเหรอเพื่อนกู”  ไอ้ชาติ..เจ้าชายปากหนักเสือยิ้มยาก แต่งานนี้ผมเห็นมันยิ้มไม่หุบ

ตั้งแต่โจ๊กเรื่องนี้ถูกนำมาตีแผ่จนขณะนี้มันยังขำยิ้มตลอด  ถามขึ้นบ้าง


               “ใครว่า กูยังทำใจนับหนึ่งถึงสิบ ตัดสินใจอยู่หน้าประตูว่าจะเข้ามากระทืบให้ตายทั้งคู่เลย  

หรือจะหันหลังเดินหนีกับสิ่งที่ได้ยิน พวกมันดันพูดโต้ตอบกันต่อนี่สิ....อืม..ต่อเลยว่ะวี...อูยยยๆๆ...

แม่ง...ซู๊ดดดๆๆๆ...เร็วหน่อย...จะออกหรือยังวี..จะออกแล้ว...ทนอีกนิดเดียว..ใกล้แล้ว....ใกล้แล้ว...

อ่า..อึ๊บ!..ออกแล้วว่ะต้น..พรูโล่งซะที...พอถึงคำนี้กูไม่นงไม่นับแม่งแล้ว กระชากประตูได้

กูทะยานเข้าซัดเหี้ยต้นมันก่อนเลยทันที....”  กลสิทธิ์เล่าจนเห็นภาพ ชวนให้คิดตามเลยทีเดียว

พวกแม่งขำกันกระจาย ส่วนผมหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่ต้องพึ่งเหล้า..รับประกันแดงยิ่งกว่าพวกมัน

ที่แดกเหล้าต่างน้ำกันอีก...น้องผมไอ้ตัวแสบสองคนหันมามองหน้าพี่มันหัวเราะสนั่น

ถูกอกถูกใจกับฝีปากการเล่าเรื่องของพี่เขยยิ่งนัก  


                 “เห้ย!...แล้วทำไมมึงต่อยแต่ไอ้ต้นมันว่ะ!..ไหนตอนแรกมึงบอกจะกระทืบ

ให้ตายทั้งสองคนไง?”  ไอ้ถม.คนซื่อ..ยังคงถามด้วยความซื่อของมันต่อ...


                 “ไอ้เหี้ยถม...นั่นหนะเมียกู..ต่อให้กูขาดสติขนาดไหน..กูก็ซัดไอ้ชู้ก่อนแหละ..

เอามันให้หมอบ ส่วนเมียกูค่อยว่ากันทีหลัง..ว่าจะซัดด้วยอะไร..ถึงไงกูก็รัก..มึงจะให้กูทำยังไงตอนนั้น...

ถึงกูจะสติหลุด..แต่สามัญสำนึกรู้ว่าคนนี้...เจ็บเพราะกูไม่ได้อีกแล้ว..เป็นไงพระเอกไหม?”  

คราวนี้จากที่กำลังขำกันกระจาย      


                 “ฮ่าๆๆๆ!!!...ก๊ากๆๆ!!..อ๊อกก!..อร๊วกกกๆๆๆ!!!...เลี่ยนสาด”  

เปลี่ยนมาโก่งคออ๊วกพร้อมกันทันทีแบบไม่ต้องนัดหมาย เอียนกับความเน่าที่กลสิทธิ์หม้อผมกลางวง

แต่ประทานโทษ..ผมแทบอยากจะหายตัวล่องหนไปเลย ไม่คิดว่าพอเหล้าเข้าปาก

กลสิทธิ์จะด้านเน่าเอาดื้อๆ แบบไม่อายใคร


                  “เห้ย!...ถึงจะเน่าแต่ก็ได้อยู่พวก..กูงงนิดหนึ่งว่ะกล..อย่าว่าโง้นงี้เลยนะ...

มึงพูดติดปากว่าไอ้วีเมียมึง..แสดงว่ามึงเป็นผัวมัน...แล้วตอนมึงฟังมันคุยกับกู...มึงเอาสมองส่วนไหน

คิดว่ามันกำลังทำกูอยู่..แล้วกูก็กำลังโดนมันเอาอยู่นะ?..”  ไม่ใช่คำถามใครที่ไหนหรอกครับ

ครั้งนี้..ต้น พิริยะ..มันถามเองเลย กำลังกู้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายที่ถูกกลสิทธิ์ยัดเยียดทางความคิดขณะนั้นว่า...

มันโดนผมเอา..??


                   “ห่า!...ตอนนั้นกูไม่คิดลึกละเอียดขนาดนั้นหรอก...ว่ามึงสองคน

ใครจะเป็นผัวเป็นเมีย...ที่แน่ๆสำหรับกูวีมันเมียกู...แต่กูจะไปรู้เหรอะ..ว่ามันมีไรกะคนอื่น

มันอาจจะเกิดอยากเป็นผัวขึ้นมาก็ได้”  นรกแสรดดด...งานเข้าผมอย่างจัง...เพราะกลสิทธิ์

เอาเรื่องในมุ้งมาขายซะเกลี้ยง...ไอ้น้องชายผมสองคนอ้าปากหวอ..จ้องพี่เขยตาค้าง

สลับหันมองหน้าผมไปมา...ผมก็ได้แต่แกล้งยกแก้วโค้กขึ้นจิบ เฉหลบสายตาแต่ละคู่

ที่พยายามมองมาอยู่ตอนนี้ โดยกำลังคิดว่ากูนั่งคนเดียว...พวกมึงคือสัมภเวสี....

แต่แล้วผมก็จิตหลุดเมื่อไอ้ต้น พิริยะมันพูดว่า...


                “ห่า.มึงก็นะ...ทีหลังต่อให้ได้ยินมึงก็คิดแง่บวกให้กูหน่อยก็ได้ ถึงจะเจ็บตัว

โดนมึงต่อยฟรีไปเต็มๆ แต่ถ้ามึงคิดบวกว่ากูกำลังเอาไอ้วีอยู่ กูจะไม่เสียความรู้สึกเท่าว่ากูโดนไอ้วีเอา..

ยังหยวนได้เว้ยเพื่อน..” พระเจ้า!...หมดกัน...เวร..ฟังพวกเหี้ยนี่มันพูดดิ...ทั้งที่ผมนั่งหัวโด่

อยู่ในวงด้วย...แต่มันเล่นพูดข้ามหัวผมไปมายังกะผมเป็นหัวเผือกหัวมันซะงั้น..  



                  “นั่นดิ...ห่ากล...มึงไม่ยุติธรรมเลยนะโว้ย!..ที่ดันไปคิดกับไอ้ต้นมันแบบนั้น...

มึงดูหุ่นเมียมึงกับหุ่นไอ้ห่าต้นมันดิ...มันเสียหายมากนะโว้ย!..ใช่กูเข้าข้างมันนะกล..เป็นกูถ้าเกิด

ไม่มีทางเลือกต้องเอากับวีมันจริงๆ กูยอมก็ได้ว่ะ!...แต่ยังไงกูก็ต้องเป็นผัวมันแน่ๆ

มึงจะให้ถึกๆ ควายๆ อย่างพวกกูไปเป็นเมียไอ้วี ทั้งหล่อทั้งขาวร่างเล็กเนี๊ยะนะ...กูว่าไม่รุ่งว่ะกล...

ที่หลังถ้าจะหึงอะไรคิดให้มันใกล้ความเป็นจริงด้วยก็ดี”  เหี้ยถม..คนซื่อ..มึงจะกลายเป็นคนคดในสายตากู

ก็วันนี้แหละ..ฟังมันพูดดิ...พูดออกมาได้ จนผมนายกวี..ถึงกับนั่งบื้อตาโตเป็นใบ้อมบอระเพ็ด

ไปไม่เป็นเลยครับ..คำพูดพวกเหี้ยนี่ ไหงไปๆมาๆ มันดันเอาผมมาเป็นประเด็นหลัก

เรื่องใครเป็นผัวเป็นเมียกันซะงั้น


                 “เอ่อดิ..กูเห็นด้วยกับไอ้ถมมัน..ใช่ๆ..กูก็ว่างั้น..อืม..เห็นด้วย...”  แล้วไอ้พวกที่เหลือ

ก็พากันลงประชามติแสดงความคิดเห็นแบบไม่ต้องร้องขอ มันจะเกินไปแล้วผมกำลังจะจิตหลุด แต่...


                 “ผมไม่เห็นด้วย..ผมก็ด้วย..”  อ้า...พระเจ้า!..น้องชายผมเจ้าวิวกับเจ้าวุ้น

มันรีบส่งเสียงค้านประท้วงมาทันที เล่นเอาทุกคนหันไปมองพร้อมกันให้พรึบ ไม่เว้นแม้แต่ผม

เพราะงงกับมันว่ามันกำลังจะพูดไรต่อ....???


                  “พี่ชายผม..จะไปเป็นเมียใครเค้าไปทั่วไม่ได้หรอก..ที่พวกผมรับได้และไม่รังเกียจ  

เพราะเรารักพี่วี..แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่วีเป็นได้ต้องเมียพี่กลคนเดียว..คนอื่นห้ามโดยเด็ดขาด”  

เอ่อ!..จบข่าววิวน้องพี่...แกกำลังทำให้กลสิทธิ์มันยิ้มจนปากฉีกไปถึงหูแล้ว แค่นั้นยังไม่พอ

มันลุกมาหาน้องผมทั้งสองคน  กระชากเข้าไปกอดพร้อมกันทั้งสองแขน ก้มจูบขมับน้องผมไปมา

สลับกันทั้งสองคน


                  “ฮิ้วววววๆๆๆๆ!!!!....ครอบครัวหรรษา พี่เขยน้องเมีย..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย.

อิจฉาจริงวุ้ย..พวกมึงว่าไหม...จริ๊งงงงๆๆๆ...ฮิ้ววววววๆๆๆๆ!!!!”  ไม่ผิด..เสียงสัมภเวสี

แซวขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้กวี...ไม่สามารถอยู่ต่อได้แล้ว ลุกหนีให้ว่อง คิดได้ตอนนี้

ถึงมันจะสายไปก็ตาม แต่ขืนอยู่ต่อผมว่าไม่ใช่แค่หน้าแม้แต่ร่างผม..มันคงระเบิดเป็นเสี่ยงๆแน่

เพราะผมร้อนฉ่าไปหมดตั้งแต่เส้นผมยันปลายเท้า....ไอ้พวกบร้า...นรกแสรดดดดด...????




ปล.  ที่ค้างไว้...ทำไมเพื่อนในกลุ่มกลถึงพากันกลัวอารมณ์โกรธเหมือนทอร์นาโดของกลสิทธิ์

เพราะพวกมันช่วยกันปิดผมอยู่เรื่องหนึ่ง คือถมมันเคยไปหม้อรุ่นน้องคนหนึ่งที่มักมานั่งข้างสนามบอล

ช่วงเวลามันซ้อม มันไม่รู้ว่าน้องเค้ามีแฟน แล้วจู่ๆวันหนึ่งแฟนน้องเค้าก็พาพวกมารุมยำตีนมัน

หลังห้องน้ำ มันคนเดียวสู้ไม่ได้เลยอ่วมไปเหมือนกัน พอเรื่องนี้รู้ถึงหูกลสิทธิ์ไม่มีใครห้ามไรได้

มันลุยดะไปถึงคณะของแฟนน้องเค้า แค่นั้นไม่เท่าไหร มันเล่นเข้าไปกระทืบเค้าสลบคาห้องเรียน

ซึ่งขณะนั้นอาจารย์ยังไม่เข้าคลาส ปรากฏว่าพวกเพื่อนไอ้นั้น ต้องช่วยกันหามมันไปห้องพยาบาลกันเลย


             เรื่องนี้ดังไปทั่วจนถึงขั้นคณะบดีเรียกไปเคลียร์และลงทัณฑ์บนไว้ทั้งสองฝ่าย

เพราะถือว่ามีความผิดทั้งคู่ เหตุการณ์นี้เพื่อนๆในกลุ่มจึงกลัวลูกบ้ากลสิทธิ์

เพราะเห็นกันมากับตาแล้วว่างั้น  แต่ผมไม่รู้เรื่องมาก่อน มารู้เอาทีหลังเพราะเกิดความสงสัย

ที่ต้น พิริยะ มันกลัวกลสิทธิ์จนขี้ขึ้นหัว..ตอนวิ่งไปหลบหลังประตูตู้เสื้อผ้านั่นแหละ

ถึงได้ถามจากมันจนได้คำตอบเอาทีหลัง  ว่าที่มันไม่กล้าสู้กลสิทธิ์เพราะอะไร






เป็นไงบ้างค่ะ...ตอนพิเศษ..ได้พบความหน้าแตกบวกความฮา

และความน่ารักกับโหมดเน่าของพี่กล และเห็นพี่วีเขินกันพอใจไหม  

แถมยังได้สาระคำพูดดีดี  ที่แม่พี่วีให้แง่คิดในการใช้ชีวิตอีกด้วยนะค่ะ

หนูชอบที่พี่วีเขียนตอนนี้มากค่ะ...ครบรสจริงๆ

คิดเหมือนกันเปล่า..ไม่ดราม่า..แต่สนุกมีสาระ

พี่วีรับปากจะเขียนตอนพิเศษแบบหวานโรแมนฯ

มาให้อ่านอีกตอน   รอไปก่อนนะค่ะ



Luk.          
                
                                        

[jay_tt]

ยี่ห้อ กลสิทธิ์  ของเค้าดี จริง ๆ

[Pa'veaw]

 

หึงจนขาดสติเลยน้าาา

[roseen]

รอจ้า


รอตอนตอ่ไป  รอน้องวี กล และเพื่อนๆ

[OitJi]

กลสิทธิ์ยี่ห่อนี้เขาน่ารักจริงๆ 

[Sabaijai]

อ่านแล้วทำให้รู้ว่าจริงๆ พี่กล เป็นคนที่สติรู้คิด ยับยั้งชั่งใจได้ดีมากเลย

ต่อให้โกรธแค่ไหน ถ้าคนๆ นั้นเป็นคนที่รักแล้ว พี่กลก็สามารถจะแยกแยะได้ เหมือนตอนที่มีเรื่องกับคุณพ่อเลยอ่ะ

....หลวงพี่ค่ะ...ไม่รู้จะบาปหรือเปล่า...ถ้าจะขอชมว่า

....พี่กลน่ารัก   .....ถ้าเป็นเรื่องพี่วี รู้สึกว่าพี่จะอ่อนไหวเป็นที่สุดเลยนะคะ...

[โจ๊กกุ้ง]

กดlike ครอบครัวพี่วี ฮ่าๆ  แม่พี่วีสอนได้โดนใจอีกแล้ว แถมน้องชายพี่วีก็เข้ากะพี่เขยได้ดีอีกต่างหาก  
ขำอีพี่กลอ่ะ หึงหน้ามืดไม่มองอะไรให้ดีๆเล้ย กร๊ากกกก

[ployyunho]

พี่กลหน้าแตก แต่เป็นใครมาเจออย่างนี้ ร้อยทั้งร้อยก็ต้องคิดแบบพี่กล ถือว่าซวยไปนะพี่ต้น
อีกอย่างพี่กลไม่ใช่ผู้ร้ายในสายตาหนูแล้วนะ พี่เป็นพระเอกมานานแล้ว แต่เป็นพระเอกแบบเหวี่ยงๆ อารมณ์ร้อน คาดเดาไม่ค่อยได้ก็แค่นั้น
พาร์ทนี้พี่เขย น้องเมีย เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ครอบครัวสุขสันต์อย่างว่าจริงๆด้วย ดีใจที่ครอบครัวพี่วีเข้าใจ น่ารักทั้งครอบครัวเลย
แต่พี่กลเสี่ยวเนอะ ขนาดต่อหน้าเพื่อน พี่แกยังกล้า คนไลค์ประโยคนี้หน่อย "ถึงกูจะสติหลุด..แต่สามัญสำนึกกูรู้ว่าคนนี้...เจ็บเพราะกูไม่ได้อีกแล้ว"กรี๊ดดดดด แมนเกิ๊น

[kitty]

 

[KOWPOON]

นั่งอ่านไปเขินไป     

เขินแทนพี่พี่วี 555

พี่กลน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย555

รักกันนานนะพี่ 

[namngern]

ไม่ไหวแล้วนะพี่กล หึงไม่ดูตาม้าตาเรือเลยย ก๊ากกกกกก
แต่ก็แหม่ะ จีบพี่วีกลางวงเหล้าไม่ค่อยเลยนะ
น้องชายพี่วีก็รักพี่เขยจริงงงง 555 ครอบครัวหรรษา

ชอบคะๆ ตอนนี้น่ารักดี อ่านไปฮาไป เอิ๊กกก
+1 ให้จ้าจุ๊บๆๆ

[malula]

ครอบครัวพี่วีน่ารักมาก มีความรัก ความเข้าใจให้กันเสมอ อบอุ่นค่ะ

ส่วนยอดชายกลสิทธิ์ก็แรงเสมอต้นเสมอปลาย

[i-love-you]

ชีวิต พี่วี มีครบรส มากเลย คร๊





อิอิ "ครอบครัวครบรส"

[n2]

 :m20:ไม่ดูให้ดีซะก่อนกล หน้าแตกเลย

[uaeb]

 

พี่กลหน้าแตกซะ แต่ก้อชวนให้คิดอยุนะบทพูด

แต่วงเหล้านี้ไม่ไหว เผากะซะพี่วีอายเลยทีเดียว

ส่วนแม่พี่วีก้อยังน่ารัก คอยช่วยเลือเสมอ รุสึกอ่านตอนแม่พี่วีทีไรได้ข้อคิดทุกครั้งเลยคะ

 

[Margarin_Butter]

 
โอ๊ย ฮาาา
แต่คำพูดมันก็ชวนคิดจริงๆแหละ
ตอนพี่กลเปิดประตูไปชก
ไม่เห็นหร่อว่าเสื้อผ้าครบอะ
อ่อ ลืมไป ตอนนั้นสติสตังหายหมดแล้ว

[yeyong]

พี่กลทั้งรักทั้งหวงคุณวีมากๆเลยนะเนี่ย
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักจะ ขำๆกับเพื่อนต้นที่ว่าเสียความรู้สึกหากตัวเองเป็นฝ่ายรับ
แปลว่าทุกคนคงจะมองว่าคุณวีค่อนข้างบอบบางนะเนี่ย

[Piaanie]

555+ ครอบครัวสุขสันต์เนอะคุณกล พี่เขย น้องเมีย เข้ากันดี๊ดี คุณวีแย่หน่อยนะนี่ 555+ 

[ordkrub]

55555+
แต่คำแม่สอน....ซึ้ง!!!!!

[andy_kwan]

รับประกันคุณภาพโดยนายกลสิทธิ์  555   

[SoN]

^^