หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ลิฟท์แดง *ในที่สุดก็จบแล้ว 22.07.2015*

[sirin_chadada]

ดีใจจังที่คนเขียนจะมาต่อจนจบ

[May@love]

ดีใจมากๆเลย มาต่อแล้ว คิดถึงเรื่องนี้มาก

[GBlk]

#นึกว่าหมดหวังไปแล้ว
รอต่อไป นี่ก็ 4 ทุ่มแร้ว

[Schizophrenia]

ใกล้แล้วทุกท่านนนนนน น้ำตารื้นยังมีคนติดตามอ่าน T_______T

[GBlk]

โหยยยยยย ไม่ต้องมาพูดเลยคนเขียน ใครๆ เค้าก็รอเรื่องนี้กันทั้งนั้นแหละ - -"

เรื่องสั้นอะร๊าาายยย ลงไม่กี่ตอน NC ก็ไม่มี แต่คอมเม้นต์รอคอยยาวเหยียดดดดดดดดดดดดด

[Punkungstrom]

ยินดีต้อนรับกลับค่าาาา เรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายที่นานๆทีจะมาเช็คว่ามาต่อรึยัง แล้ววันนี้นึกครึ้มเข้ามาดูแล้วปลื้มมากก ดีใจที่มาต่อนะค้าา ติดตามค่าาา

[Schizophrenia]

ต่อกันเลยๆๆๆๆๆ ยังไม่พ้นวันนี้ >_< ทำได้ตามสัญญาพอดิบพอดี

---------------------------------------------------------

ทันใดนั้นเอง ไฟในลิฟท์ก็ดับลงทันที ลิฟท์ที่เคยเคลื่อนที่กลับหยุดนิ่ง มีแต่เสียงพัดลมระบายกาศ ที่ยังคงทำงานส่งเสียงดังหึ่งๆๆๆ

อยู่ดีดีผมก็รู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่คุ้นเคยอีกครั้ง นี่ผมคงไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยครับ... ความอบอุ่นและกลิ่นกายแบบนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่...

“...มึง ขอกูกอดแป๊บนะ กะ...กูไม่ค่อยถูกกับความมืดว่ะ” เสียงจากชายหนุ่มที่กอดไบ้ท์อยู่พูดเชิงขออนุญาต

“...” เด็กหนุ่มร่างเล็กไม่ตอบอะไร

“เห้ย ทำไมเงียบเลยวะ โกรธเหรอวะ เออๆ กูไม่กอดก็ได้” ชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆ คลายมือออก แต่กลับต้องตกใจเพราะเด็กหนุ่มร่างบางดึงมือของอีกฝ่ายให้สวมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“...ปะ เปล่า ไม่ได้โกรธ” ไบ้ท์ตอบเสียงตะกุกตะกัก

“แล้วเงียบทำไมวะ กูก็นึกว่ามึงโกรธ”

“ค็อป... พี่ค็อปใช่มั้ย?”

“เห้ย! มึงรู้จักกูได้ไงวะ??”

“คือ... ผมเองไง พี่จำได้รึเปล่า”

“ผมไหนวะ? กูยังไม่ทันเห็นหน้ามึงเลย... แต่จะว่าไปทำไมกูรู้สึกคุ้นๆ กับมึงวะ กลิ่นมึง เสียงมึง เหมือนกูเคยกอดมึงมาแล้วงั้น ฮ่าฮ่า”

“ผมรอพี่อยู่หน้าบ้าน รอตั้งนาน แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่มา...” เสียงของเด็กหนุ่มร่างบางเริ่มสั่นเครือ

“...รอกู?” ชายหนุ่มร่างสูงยังไม่เข้าใจถึงสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพยายามบอก

“พี่ค็อป พี่เคยบอกว่าจะไปรับผมที่บ้าน พี่จะพาผมมาดูตึกคณะนี้อีก... รอบ... ฮึก... ฮึก” ไบ้ท์ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

“เห้ย! มึง... ร้องไห้ทำไม” ถึงแม้จะยังจับต้นชนปลายได้ไม่ถูกนัก แต่ชายหนุ่มร่างสูงกระชับวงกอดของตนให้แน่นขึ้น ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เขาไม่อยากเห็นคนตรงหน้าต้องเสียน้ำตา

“ฮึก ฮึก... พี่ค็อป จำผมได้... รึยัง” เสียงถูกลำเลียงผ่านออกมาอย่างยากลำบาก แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้อีกฝ่ายพอจะเริ่มนึกอะไรออกบ้าง

“ไอเด็กคนนั้น... เอ่อ มึงคือไอเด็กม.3 คนนั้นจริงๆ เหรอ...”

ไบ้ท์ไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับยิ่งกอดตัวรุ่นพี่ตัวสูงไว้แน่นประหนึ่งกลัวว่ารุ่นนี้คนนี้จะหายตัวไปอีก

“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันอีก... ขอโทษที่แม้กระทั่งชื่อของเราพี่ยังไม่รู้เลย”

“ฮึก...ไบ้ท์” เด็กหนุ่มตอบรุ่นพี่

“ไบ้ท์ พี่ขอโทษที่ทำให้ไบ้ท์ต้องรอนะ พอดีพี่... สิ่งสุดท้ายที่พี่พอจะจำได้คือคืนนั้นพี่ลืมของไว้ที่ตึก แล้วก็รีบวิ่งกลับมาเพื่อมาเอาของ แล้วอยู่ดีดีพี่เหนื่อยมาก... เหนื่อยจนเหมือนจะขาดใจให้ จนกระทั่ง... จนกระทั่งพี่หมดสติไป... หลังจากนั้นพอรู้สึกตัวอีกที พี่ก็ได้แต่เดินเข้าเดินออกลิฟท์ตัวนี้ พยายามเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกซักทีว่าทำไปทำไม... และต้องทำไปถึงเมื่อไหร่ จนกระทั่ง...”

“จนกระทั่งวันนั้นใช่มั้ย... วันที่ไบ้ท์ได้เจอกับพี่อีกครั้ง” ไบ้ท์เติมประโยคที่ขาดหายไปของรุ่นพี่

“อื้ม... หลังจากวันนั้น พี่จำได้แล้วว่าพี่ได้ให้สัญญากับเด็กคนนึงไว้...” ค็อปตอบเด็กหนุ่มที่อยู่อ้อมกอด

“พี่ค็อป... คือ พี่รู้ตัวรึเปล่าว่า... เอ่อ พี่...” ไบ้ท์ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดออกไปอย่างไรดี เขาไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะทำให้รุ่นพี่หนุ่มตรงหน้าตกใจรึเปล่า

“อื้ม พี่รู้แล้วตั้งแต่วันที่เจอกับไบ้ท์นั่นแหละว่า... ว่าพี่ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่ไบ้ท์รู้มั้ย พี่ยังอยากรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเรานะ”

“ฮึก ฮึก ไบ้ท์ขอโทษ เพราะไบ้ท์ใช่มั้ย... ฮึก ที่ทำให้พี่ยังต้องอยู่ตรงนี้”

“ไม่พูดแบบนั้นสิ พี่เองกลับต้องเป็นฝ่ายขอโทษเสียมากกว่า พี่รู้ว่าการรอคอยอย่างไร้จุดหมายมันเป็นอย่างไร”

เวลาผ่านไปแล้วหลายนาที แต่ทั้งคู่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน จนกระทั่งไฟที่อยู่เหนือหัวค่อยๆ ส่องแสงสว่างขึ้นดังเดิม เครื่องจักรเก่าคร่ำครึส่งเสียงดังเป็นสัญญาณว่าลิฟท์ตัวนี้สามารถกลับมาทำงานอีกครั้งแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองจึงค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกจากกัน... แต่เด็กหนุ่มรุ่นน้องยังไม่กล้าที่จะลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของเขาเต้นรัวจนเหมือนมันจะหลุดออกมาจากอกให้ได้

“ลืมตาสิไบ้ท์” ค็อปกระซิบข้างหูด้วยเสียงแผ่วเบา

ไบ้ท์จึงค่อยๆ ลืมตาตามที่รุ่นพี่ตัวโตสั่ง...

.........
.......
....
..

“ฮึก ฮึก พี่ค็อป... พี่ค็อปจริงๆ ด้วย ไบ้ท์ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย” น้ำตาแห่งความปิติไหลอาบแก้มของเด็กหนุ่มอีกครั้งหนึ่ง

“โตขึ้นเยอะเลยนะเรา” ค็อปได้แต่ยิ้มและมองรุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้า ส่วนมือหนาก็คอยเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมาบนแก้มของรุ่นน้องหนุ่ม ค็อปค่อยๆ พยุงตัวเองยืนขึ้น ก่อนที่จะส่งมือให้รุ่นน้องขี้แยที่ยังเอาแต่ร้องไห้

“ถึงแม้มันอาจจะช้าไปบ้าง... แต่พี่ขอแก้ตัวนะ ขอให้พี่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเราเถอะนะ” ค็อปพูดก่อนดึงตัวไบ้ท์ขึ้นมา

ลิฟท์เดินทางมาจอดที่ชั้น 1 อีกครั้ง ประตูเก่าสนิมเกาะค่อยๆ เปิดตัวออก เด็กหนุ่มทั้งสองจูงมือพากันเดินออกมาจากกล่องสีเหลี่ยมแคบๆ ที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันหลายนาที

“พี่ค็อป คือ ไบ้ท์ขอเปลี่ยนได้มั้ย”

“หา เปลี่ยนอะไรวะ?”

“คือ ไบ้ท์ขอเป็นคนพาพี่ชมตึกแทนได้มั้ย คือ ตึกคณะมันคงเปลี่ยนไปจากที่พี่เคยรู้จักแล้วล่ะ”

“แล้ว... ไบ้ท์จะไปรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตึก หรือว่า...”

“อื้อ ไบ้ท์สอบเข้าคณะนี้ได้ ไบ้ท์เข้ามาเพราะพี่”

ค็อปไม่ตอบอะไร แต่กลับดึงตัวรุ่นน้องหนุ่มที่เดินจูงมือข้างๆ มากอดอีกครั้ง พร้อมกับจูบลงไปที่หัวยุ่งๆ ของไบ้ท์

“ฮะ เฮ้ย พี่ขอโทษ คือ... พี่... พี่ดีใจ” ค็อปรีบถอยหลังออกทันทีที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำตัวรุ่มร่ามกับคนตรงหน้า

“มะ ไม่เป็นไร” ไบ้ท์ได้แต่ก้มหน้าด้วยความเขินอาย

ทั้งคู่เดินจูงมือกันไปทั่วตึก ไบ้ท์รับอาสาทำหน้าที่ไกด์แทนค็อป ถึงแม้ปกติเขาจะพูดไม่เก่งนัก แต่คืนนี้เขากลับทำหน้าที่คนนำเที่ยว(ตึกคณะ)ได้เป็นอย่างดี รุ่นพี่ตัวสูงได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับรุ่นน้องหนุ่ม เพราะถ้าย้อนไปเมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนที่ทั้งคู่พบกันครั้งแรก ไอเด็กม.3 เงียบๆ คนนั้น ไม่มีวี่แววเลยว่าจะพูดอะไรยาวๆ ได้เป็นชั่วโมงแบบนี้ หน้าตาที่ค่อยไม่แสดงอารมณ์กลับกลายเป็นใบหน้าที่เจือไปด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา จะผิดมั้ยถ้าเกิดเขารู้สึกว่ารุ่นน้องตัวเล็กคนนี้มันช่าง... ช่างดูน่ารักเหลือเกิน

“ยะ... ยิ้มอะไร” ไบ้ท์สังเกตได้ว่ารุ่นพี่ข้างมองหน้าเขาแล้วก็เอาแต่อมยิ้ม แค่เดินจูงมือกันเขาก็เขินจะแย่อยู่แล้วนะ

“เปล๊าาาา พี่แค่ดีใจ ไม่คิดว่าเราจะโตมาแล้วจะเป็นแบบนี้” ค็อปยังยิ้มทะเล้น

“ยะ ยังไง... ไบ้ท์โตมาแล้วเป็นยังไง” ไบ้ท์กลัวว่ารุ่นพี่กำลังผิดหวังอะไรในตัวเขารึเปล่า

“โตมาแล้ว... น่ารักแบบนี้”

“บะ บ้า!!”

ค็อปดึงรุ่นน้องตัวเล็กเข้ามาใกล้อีกครั้ง ก่อนก้มลงมามองหน้าไบ้ท์ชัดๆ ตาของทั้งสองประสานกัน เหมือนเวลาในชั่วขณะนั้นหยุดนิ่งลงไปทันที เสียงลมหายใจของทั้งสองเข้าออกเป็นจังหวะเดียวกัน ใบหน้าเรียวของรุ่นพี่หนุ่มค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่ง...

.........
.......
....
..

“นี่แหนะ มีเศษอะไรติดที่แก้มน่ะ” รุ่นพี่หนุ่มค่อยๆ ยื่นมือไปปัดเศษฝุ่นที่ติดแก้มของคนตรงหน้าซึ่งตอนนี้หน้าแดงจนไปถึงใบหูแล้วเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่หนุ่มยิ้มทะเล้นให้หนึ่งที ก่อนกระชับมือเพื่อจูงอีกฝ่ายเดินต่อ

และแล้วทั้งสองก็เดินมาหยุดที่สระบัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างคณะ ซึ่งมีศาลาไม้ทรงไทยเก่าแก่ตั้งอยู่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ทำให้ทั้งคู่สามารถเห็นเงาสะท้อนของพระจันทร์บนสระบัวได้อย่างชัดเจน ลมเย็นพัดเอือย กิ่งไม้ใบหญ้าส่งเสียงเสนาะหูตามแรงลม รุ่นพี่หนุ่มพารุ่นน้องมาหยุดพักที่ศาลาใต้ต้นไทร

“ไบ้ท์”

“อะ... อะไร”

“พี่เหนื่อยจัง ขอพักก่อนได้มั้ย?”

“ได้สิ” ไบ้ท์ตอบ และกำลังหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ รุ่นพี่หนุ่ม

“ไม่เอา ไม่นั่งแบบนี้ ขอพี่นอนหนุนตักเราได้มั้ย”

“อะ... อื้อ... ดะ... ได้”

ค็อปเอาหัวนอนหนุนตักรุ่นน้องตัวเล็กทันที ไบ้ท์ไม่สามารถสบตากับรุ่นพี่ตัวดีคนนี้ได้เลยจริงๆ เขาจึงพยายามทำทีหันไปมองนก มองไม้ (ซึ่งไม่มีอะไรมอง ดึกออกซะขนาดนั้น)

“มองอะไรอยู่นั่นแหละ มองทางนี้ดิ” รุ่นพี่หนุ่มส่งเสียงประท้วงไม่พอใจ

“ก็...” ไบ้ท์ตอบตะกุกตะกัก

“นะ... พี่รู้ว่าพี่เหลือเวลาไม่มากแล้ว ขอพี่ดูหน้าเราชัดๆ เถอะ”

ไบ้ท์รีบหันมองหน้าคนตัวโตที่นอนอยู่บนตักทันที เขาไม่ชอบเลยที่รุ่นพี่คนสนิทพูดเล่นอะไรทำนองนี้

“จริงไบ้ท์ พี่เหลือเวลาไม่มากแล้ว ทุกงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา” ค็อปตอบหน้าตานิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าภายในจิตใจของเขานั้นกลับรู้สึกตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

“มะ ไม่นะ ฮึก ฮึก ไม่นะ ไบ้ท์ไม่ให้พี่ไปไหนอีกแล้ว ฮึก” เมื่อได้ยินเช่นนั้น รุ่นน้องหนุ่มก็ปล่อยโฮออกมาทันที

“ไบ้ท์ สัญญาอะไรพี่ได้มั้ย?” ค็อปพูดไปพร้อมเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้รุ่นน้องตรงหน้า

“ฮึก ฮึก” เด็กหนุ่มได้แต่พยักหน้า ถึงแม้เขาจะไม่อยากฟังอะไรแล้วก็ตามในตอนนี้

“สัญญากับพี่ว่าจะเรียนให้จบ...”

“ฮึก ฮึก คะ... ครับ”

“สัญญาว่าจะเป็นคนดี ดูแลคุณแม่และโคอาล่า”

“ฮึก ได้... ไบ้ท์สัญญา”

“สัญญาว่า... สัญญาว่าจะลืมพี่ แล้วมีความสุขกับชีวิตของตัวเอง”

“ไม่! ไบ้ท์ไม่สัญญา! ฮึก ฮึก ฮึก ไบ้ท์ไม่เอา!”

“ไบ้ท์ ถือว่าพี่ขอนะ... พี่ขอแค่นี้”

“ไม่!! ฮึกฮึก ไบ้ท์ทำให้ไม่ได้ ฮึก ฮึก ไบ้ท์ไม่มีวันลืมพี่”

“พี่รู้ เพราะพี่ก็ไม่มีทางลืมไบ้ท์ได้เหมือนกัน... ถ้างั้นพี่ขอแค่... ขอให้ไบ้ท์มีความสุขกับชีวิตให้เต็มที่...”

“ฮึก ฮึก คะ ครับ งั้นพี่สัญญากับไบ้ท์ด้วย ฮึก ฮึก สัญญาว่าห้ามลืมไบ้ท์เด็ดขาด”

“ได้สิ พี่ไม่เคยคิดจะลืมเราอยู่แล้ว” ค็อปยิ้มตอบกลับไป

“ฮึก ฮึก” ไบ้ท์รู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าจะต้องรักษาคำพูดของเขาแน่ๆ ถึงแม้เขาจะอยากให้ค็อปอยู่ไม่จากเขาไปไหนอีก แต่เขาก็โตพอที่จะรู้ว่าอะไรที่เป็นไปได้ และอะไรที่เป็นไปไม่ได้ การจากลากับชีวิตของมนุษย์เราเป็นของคู่กัน ไม่ช้า... ก็เร็ว... ไม่จากเป็น... ก็จากตาย... ไบ้ท์เองก็เข้าใจในสัจธรรมข้อนี้ดี ความจริงก็คือความจริง ถึงแม้มันจะไม่สวยงามชวนฝันเหมือนที่ใครหลายคนต้องการ แต่เราก็หลีกหนีมันไม่พ้น

“สุดท้ายแล้ว... ขอพี่จูบไบ้ท์ได้มั้ย”

“ฮึก ฮึก” ไบ้ท์พยักหน้าแทนคำตอบ

ทั้งสองค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากเรียวของทั้งคู่ถูกลดระดับลงมาใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสัมผัสกันอย่างช้าๆ ถึงแม้มันจะไม่ใช่จูบที่ดูดดื่มเหมือนที่ไบ้ท์เคยดูในภาพยนตร์ แต่ความรู้สึกทั้งหมดของเขาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เหมือนมันได้ถูกถ่ายทอดผ่านรสสัมผัสครั้งนี้ ภายในหัวของไบ้ท์ขาวโพลนไปหมด จนเหมือนรู้สึกว่าสติของเขากำลังจะหลุดลอยออกไปสู่อวกาศอันไกลโพ้น

“...ขอบคุณนะไบ้ท์”

.........
.......
....
..

“เห้ย! ไอหนุ่ม เอ็งมานอนทำอะไรตรงนี้วะ” เสียงของใครบางคนปลุกเขาให้ตื่นขึ้น จะเรียกว่าความฝันได้หรือเปล่านะ ไบ้ท์เองก็ไม่แน่ใจ

“กะ... กี่โมงแล้ว” ไบ้ท์ถามยามหน้าโหดที่ยืนอยู่ข้างหน้า

“6 โมงกว่าๆ นี่เอ็งแอบมานอนตรงนี้ทั้งคืนเลยเหรอวะ!!? ถ้าคณบดีรู้เข้าพี่โดนเล่นแน่ๆ”

“พี่... เห็นใครอีกคนรึเปล่า” ถึงแม้เขาจะพอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ปากของเขาไวกว่าใจคิด

“ไม่มี! พี่เห็นเอ็งนอนอยู่คนเดียวนี่แหละ รอบที่แล้วเล่นเอาพี่ขนลุกไปหลายวัน นี่จะเล่นอะไรอีกวะ”

“เปล่า”

“หน้าตาเอ็งดูแย่ๆ นะ โอเครึเปล่าวะเนี่ย ต้องให้เรียกรถพยาบาลอะไรรึเปล่า เดี๋ยวฉิบหายกันพอดี”

“ไม่ต้อง... ผมโอเค งั้นผมขอตัวนะพี่”

ไบ้ท์พยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วจึงค่อยๆ เดินผ่านทางเดินแคบๆ ที่พาออกไปนอกตึกคณะ ซึ่งระหว่างนั้น เขาจะต้องเดินผ่านลิฟท์สีแดงอันขึ้นชื่อลือชาประจำคณะอีกรอบ เด็กหนุ่มหันไปมองที่ลิฟท์ตัวนั้น... ก่อนพูดว่า

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะพี่ค็อป ขอบคุณที่รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับเด็กคนนี้...”


จบบริบูรณ์

---------------------------------------------------------

ในที่สุดก็จบลงไปจนได้นะครับ ต้องขอออกตัวไว้ก่อนเลยว่าตอนแรกตั้งใจเขียนให้เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ 55555+ เพราะพล็อตมันก็แอบตันในตัวของมันแล้ว แต่ที่นี้มีหลายเสียงว่าอยากให้มีตอนพิเศษ ไอเราก็นั่งคิด นอนคิด กินคิด ขับรถคิด อาบน้ำคิด ก็เลยออกมาใช้เวลายาวนานอย่างที่ทุกท่านได้เห็นกันไป ต้องกราบขออภัยด้วยครับ

สุดท้ายนี้ อยากจะขอบคุณทุกท่านที่ยังมีความอุสาหะวิริยะติดตามอ่าน 'ลิฟท์แดง' นะครับ เพราะคนเขียนเองถอดใจมาหลายรอบแล้ว คิดไม่ออกจริงๆ 55555+ และเชื่อว่าฝั่งคนอ่านก็ถอดใจไปหลายครั้งแล้วเหมือนกัน เพราะกว่าจะออกมาได้แต่ละตอน เว้นช่วงยิ่งกว่าช้างตกลูกซะอีก คือสิ่งที่ตัวเองกลัวมากๆ คือ การทำให้ผู้ติดตามทุกคนผิดหวัง ถ้าเป็นไปได้เราก็อยากให้มันออกมาดีและถูกจริตผู้อ่านทุกคน ยังไงก็ช่วย feedback กันมาเยอะๆ นะครับ จะได้นำไปปรับปรุงไปเรื่องต่อไป

รักนะ ชุบุ ชุบุ

[GBlk]

แจ่มแมวววววว

ต่อเรื่องได้ลงตัวเป๊ะ ได้ใจไปเลยยยยยยยยยยยยยยย

[Schizophrenia]

แจ่มแมวววววว

ต่อเรื่องได้ลงตัวเป๊ะ ได้ใจไปเลยยยยยยยยยยยยยยย

ขอบพระคุณที่ติดตามอ่านนะครับ // กราบ 3 ที

[Punkungstrom]

ซึ้งมากค่ะ TwT
ดีใจมากที่ในที่สุดการรอคอยของไบ้ท์และคนอ่านอย่างเราก็จบลงอย่างสวยงาม ถึงแม้จะจบลงแต่ความรู้สึกดีๆที่ได้รับยังคงอยู่ต่อไป
ดีใจที่ในที่สุดนิยายที่เราเดาตอนจบไม่ออกก็จบแล้วค่ะ5555
ติดตามผลงานต่อไปนะค้า^^

[Bb nale]

ต่อจนจบแล้ว ซึ้งอ่ะ ชอบ ขแบคุณนะที่มาต่อจนจบ

[nekodollzz]

อยากจะกรี้ดดังให้ลั่นบ้านนนน ><
โอ๊ยย ตอนแรกนึกว่าตาฝาดค่ะ
ฮืออออ อ่านไป ทำน้ำตาไหลพรากไปหลายถัง
จบแบบนี้โอเคแล้วค่ะ ชอบมากๆเลยยยย แต่แอบอยากให้เขาได้คู่กัน งื้อออออ // กัดผ้าเช็ดหน้า

[mukmaoY]

มันก็ดีที่สุดแล้วแหละ

[Schizophrenia]

ซึ้งมากค่ะ TwT
ดีใจมากที่ในที่สุดการรอคอยของไบ้ท์และคนอ่านอย่างเราก็จบลงอย่างสวยงาม ถึงแม้จะจบลงแต่ความรู้สึกดีๆที่ได้รับยังคงอยู่ต่อไป
ดีใจที่ในที่สุดนิยายที่เราเดาตอนจบไม่ออกก็จบแล้วค่ะ5555
ติดตามผลงานต่อไปนะค้า^^

ขอบคุณครับผม ; )

ต่อจนจบแล้ว ซึ้งอ่ะ ชอบ ขแบคุณนะที่มาต่อจนจบ

ขอบคุณคนอ่านที่อ่านจนจบด้วย 5555

อยากจะกรี้ดดังให้ลั่นบ้านนนน ><
โอ๊ยย ตอนแรกนึกว่าตาฝาดค่ะ
ฮืออออ อ่านไป ทำน้ำตาไหลพรากไปหลายถัง
จบแบบนี้โอเคแล้วค่ะ ชอบมากๆเลยยยย แต่แอบอยากให้เขาได้คู่กัน งื้อออออ // กัดผ้าเช็ดหน้า

ขออภัยที่ทำให้รอตั้งนานสองนาน

มันก็ดีที่สุดแล้วแหละ

ขอบคุณมากครับ ดีใจที่มีคนชอบและติดตาม

[::UsslaJlwaJ::]

เมื่อคืนไม่ได้รออ่านตื่นมาน้ำตาท่วมแต่เช้าาา บุ่ยยย แต่จบได้สวยและลงตัวมากค่ะ ขอบคุณสำหรัวเรื่องสั้นดีๆงามๆ

[brave]

 ซึ้งมากกอะ

[sirin_chadada]

ขอบคุณที่มาต่อจนจบค่ะ

ปล.แอบอยากให้สองคนนี้ได้เจอกันอีกจัง เพราะค็อปสัญญาว่าจะไม่ลืมน้อง อยากรู้ว่าถ้าได้เจอกันอีกจะจำกันได้มั้ย

[Mouse2U]

เป็นการจากลาที่สวยงาม..แถมยังเรียกน้ำตาได้ดีมากๆ เลยนะคะ ยิ่งตอนที่พี่ค๊อปบอกกับน้องไบท์ว่า เวลาของพี่เขาเหลือน้อยลงแล้วนี่บีบหัวใจกันสุดๆ ไปเลยค่าา~~

ปล. แอบอยากเห็นทั้งสองคนได้กลับมาเจอกัน และครองรักกันจริงๆ จังเลยน้าา ><

ขอบคุณนะค้าา..

[@Iriz]

อ่านอีกรอบก็น้ำตาคลออีกรอบ อยากให้ทั้งสองคนได้เจอกันอีกจัง 
+1 ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อจนจบนะคะ ประทับใจเรื่องนี้มากๆเลย 

[Schizophrenia]

เมื่อคืนไม่ได้รออ่านตื่นมาน้ำตาท่วมแต่เช้าาา บุ่ยยย แต่จบได้สวยและลงตัวมากค่ะ ขอบคุณสำหรัวเรื่องสั้นดีๆงามๆ

ขอบคุณครัชชชชชช

ซึ้งมากกอะ

ตอนเขียนกลัวจะไม่ซึ้งกันนนนน

ขอบคุณที่มาต่อจนจบค่ะ

ปล.แอบอยากให้สองคนนี้ได้เจอกันอีกจัง เพราะค็อปสัญญาว่าจะไม่ลืมน้อง อยากรู้ว่าถ้าได้เจอกันอีกจะจำกันได้มั้ย

5555 อยากให้เจอกันอีกเหรอครับ //คนเขียนเอามือกุมหน้าผาก

เป็นการจากลาที่สวยงาม..แถมยังเรียกน้ำตาได้ดีมากๆ เลยนะคะ ยิ่งตอนที่พี่ค๊อปบอกกับน้องไบท์ว่า เวลาของพี่เขาเหลือน้อยลงแล้วนี่บีบหัวใจกันสุดๆ ไปเลยค่าา~~

ปล. แอบอยากเห็นทั้งสองคนได้กลับมาเจอกัน และครองรักกันจริงๆ จังเลยน้าา ><

ขอบคุณนะค้าา..

ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ : )

อ่านอีกรอบก็น้ำตาคลออีกรอบ อยากให้ทั้งสองคนได้เจอกันอีกจัง 
+1 ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อจนจบนะคะ ประทับใจเรื่องนี้มากๆเลย 

รู้สึกซาดิสม์เล็กๆ พอเห็นคนอ่านน้ำตาไหลกัน คนเขียนรู้สึกเติมเต็มยังไงไม่รู้ 555 >_<
ล้อเล่นนะครับบ ขอบคุณมากนะครับที่ติดตาม

[ciaiwpot]

ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้ทำตามสัญญา
แม้ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ก็ไม่ลืมกัน
เศร้าอ่ะ
แต่ก็ยังยิ้มได้
ใช้ชิวิตต่อไปอย่างมีความสุข เผื่อคนที่ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่
 

[milkteabeige]

ในที่สุดเรื่องที่ก็ถึงฝั่งฝันนน

เอาจริงๆ เราก็ถอดใจแล้วเหมือนที่คุณคนเขียนพูดแหละค่ะ แต่ก็ยังมีมุมเล็กๆ ที่รออย่างมีความหวัง 5555 นึกว่าลิฟต์แดงจะถูก #ทิ้งไว้กลางเล้า ซะแล้ววว

ประทับใจคุณคนเขียนมาก ที่กลับมาต่อจนสมบูรณ์

ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^^

[นอนกินแรง]

ยังคิดอยู่เลยว่าจะจบยังไง

ถึงจะเศร้าที่ต้องจากกันแต่ก็แอบอบอุ่นนะ

อย่างน้อยก็ได้บอกความรู้สึกกันแล้ว

แค่นี้ก็ happy แล้ว ขอบคุณคนเขียนที่มาเขียนจนจบนะคะ

[whitelavenders]

ดีใจมากกกกกก ไม่คิดว่าจะมาต่อ ขยี้ตาตอนเห็นหัวเรื่องเปลี่ยนไปตั้งสามที นึกว่าตาฝาด ฮือออ คือก็รู้ทั้งรู้แหละว่าวิญญาณกับมนุษย์อยู่ร่วมกันไม่ได้ แต่ก็เสียใจจจจ สงสารน้องไบท์ สงสารพี่ค็อป ในที่สุดก็ได้เจอได้พูดคุยกันแล้วแท้ๆ ไม่สนใจแต่งภาคต่อแบบกลับชาติมาเกิดไรงี้หน่อยหรอคะ 555555 (ไปกันใหญ่) ถ้าคู่นี่เค้าได้คบกันนะมุ้งมิ้งแน่นอน เสียดายจริงๆ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่กลับมาต่อ เรื่องสนุกมาก

[am_am]

ขอบคุณมากค่ะ ที่มาต่อจนจบ
จบได้สวยงามมาก ซึ้งมากเลย
เค้าร้องไห้เลยอ่ะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันค่ะ

[Psycho]

  อยากให้กลับมาเจอกันอีกจัง

[Schizophrenia]

ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้ทำตามสัญญา
แม้ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ก็ไม่ลืมกัน
เศร้าอ่ะ
แต่ก็ยังยิ้มได้
ใช้ชิวิตต่อไปอย่างมีความสุข เผื่อคนที่ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่
 

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

ในที่สุดเรื่องที่ก็ถึงฝั่งฝันนน

เอาจริงๆ เราก็ถอดใจแล้วเหมือนที่คุณคนเขียนพูดแหละค่ะ แต่ก็ยังมีมุมเล็กๆ ที่รออย่างมีความหวัง 5555 นึกว่าลิฟต์แดงจะถูก #ทิ้งไว้กลางเล้า ซะแล้ววว

ประทับใจคุณคนเขียนมาก ที่กลับมาต่อจนสมบูรณ์

ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^^

555555 เขียนๆ ลบๆ อยู่ตั้งนานสองนาน บางครั้งไม่ได้ลบแต่ลืมเซฟ แต่ในที่สุดก็จบจนได้ ขอบคุณที่ยังติดตามนะครับ

ยังคิดอยู่เลยว่าจะจบยังไง

ถึงจะเศร้าที่ต้องจากกันแต่ก็แอบอบอุ่นนะ

อย่างน้อยก็ได้บอกความรู้สึกกันแล้ว

แค่นี้ก็ happy แล้ว ขอบคุณคนเขียนที่มาเขียนจนจบนะคะ

: ) ขอบคุณคนอ่านด้วยเช่นกัน ไม่งั้นไม่มีกำลังใจเขียนต่อจนจบแน่ๆ เลยยยย

ดีใจมากกกกกก ไม่คิดว่าจะมาต่อ ขยี้ตาตอนเห็นหัวเรื่องเปลี่ยนไปตั้งสามที นึกว่าตาฝาด ฮือออ คือก็รู้ทั้งรู้แหละว่าวิญญาณกับมนุษย์อยู่ร่วมกันไม่ได้ แต่ก็เสียใจจจจ สงสารน้องไบท์ สงสารพี่ค็อป ในที่สุดก็ได้เจอได้พูดคุยกันแล้วแท้ๆ ไม่สนใจแต่งภาคต่อแบบกลับชาติมาเกิดไรงี้หน่อยหรอคะ 555555 (ไปกันใหญ่) ถ้าคู่นี่เค้าได้คบกันนะมุ้งมิ้งแน่นอน เสียดายจริงๆ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่กลับมาต่อ เรื่องสนุกมาก

555555 ไม่ไหวแล้วครับ กลับมาเกิดรอบนี้คงต้องใช้เวลาเขียนอีก 3 ปีเป็นอย่างต่ำแล้วล่ะะะะะะะะ ขอบคุณที่ยังรอคอยตอนจบนะครับ

ขอบคุณมากค่ะ ที่มาต่อจนจบ
จบได้สวยงามมาก ซึ้งมากเลย
เค้าร้องไห้เลยอ่ะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันค่ะ

ไม่ทิ้งครับบบบบบ แต่ช้า(มาก)ไปหน่อยเท่านั้นเองงงง ; P

อยากให้กลับมาเจอกันอีกจัง

คนเขียนยกธงยอมแพ้ครับบบบบบบบบบบบ 

[MSeraph]

ซึ้งงงง จบดีจบสวยมากกค่าาา
รักษาสัญญาได้ ได้บอกความรู้สึก รักกันสั้นๆ และจากไปแบบไม่ค้างคา
ลงตัวที่สุดแล้วค่ะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ตอนแรกนึกว่าตาฝาด 55555 

[Aomoto]

ขอบคุณคนเขียนมากคะที่มาต่อ อ่านแล้วประทับใจมากคะ

[domeloly]

ชอบมากเลยฮะ
อยากให้แต่งต่อ ประมาณไบท์กินเด็ก อิอิ
ค็อปกลับชาติมาเกิด