หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[p_phai]

ของแบบนี้

ต่อให้เป็นเพื่อน

ก้ไม่น่าจะเเบ่งปันกันได้นะ

[vvivy]

 

[melody]

ก็ยัง งง อยู่ดีอะ
ไม่รู้ว่าจะเอียงไปข้างไหนดี ระหว่าง เฟคกับกันท์

[IRIS]

ขอบคุณค่า..

อ่านตอนนี้แล้วก็ไม่รู้สึกดีขึ้น..ไม่รู้สึกสงสาร..แต่กลับสมเพชมากกว่า

การใช้เิงิน..ใช้อำนาจเพื่อให้ได้มา..สิ่งนั้นมันจะอยูกับเราได้นานแค่ไหนนะ..แล้วความรักจากบีมจะต้องใช้อะไรแลก

[ปลาทองสีชมพู]

น้อมบีมไม่ใช่สิ่งของนะ ถามน้องบีมมั่งดิ่....๕๕๕๕

จะรักสามเส้าไหมเนี่ย?

[kun]

อะไรกันเนี่ย   

สงสารบีมสุดๆๆๆๆ

มาต่อไวๆๆน่ะ 

[hotladyanyavee]

อืม ขอกันเลยเหรอ แต่สิ่งที่กันต์ทำกับ้องบีมเขาเรียกว่ารักได้ไหม เพราะหากนายรักบีมจริง นายก็ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดิ
เลดี้ว่างั้นนะ แต่นายก็ทำเหมือนที่เฟคทำอะ ไม่ต่างกันเลย แต่พออ่านแบบนี้แทบไม่อยากเชื่อว่าเฟคจะดีบ้าง ทั้งที่ร้ายกับบีมซะขนาดนั้น
แต่อยากที่กันต์เล่า ของทุกอย่างที่เฟคซื้อแล้วต้องเต็มใจ หรือกับบีมนายเฟคเคยเห็นมาก่อนแล้วชอบอะ แต่ทำไมถ้าชอบก็มีไรด้วยคนเดียวดิ
แต่กันต์ชอบจริงเหรอ อย่าเพราะแค่หลง เพราะสงสารบีม แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว

[evaeveevaeve]

เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบเลย เราคิดว่าเฟคต้องมีเหตุผลที่ทำชั่ว ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยน๊า

[nadyanarak]

อืม....
ทางออกสุดท้ายของเรื่องนี้ หนูเสนอ
3P เป็น ทางออก
ฮิ้ววววว

ปล. แต่ใจจริงแล้ว รู้สึกเกลียด ทั้งสามคนนั่นเลยอ่ะ

[Overdose]

ขอกันง่ายๆๆ แบบนี้เลยเหรอ-*-คนนะไม่ใช่สิ่งของง

[fannan]

ขอกันง่ายๆๆเลยเฟคคงไม่ยอมแน่อ่ะ

[nine-poo]

ขอกันง่ายๆ แบบนี้เลยนะ
แล้วถ้าได้ไปแล้วจะดีกับบีมบ้างรึป่าว  จุดเริ่มต้นก็บ้าๆ บอๆ อยู่แล้ว
คนเรามีเลือดเนื้อมีจิตใจนะคิดถึงใจคนอื่นมั้ง จะมั่วกันไปทั้งเรื่องป่าวพฤติกรรมจั่วกันชัดๆ เอิ๊กๆ

แต่ก็น่าติดตามอ่ะ รออ่านต่อไป

[konjingjai]

ถ้าใครอ่านตอนนี้แล้วงง   ต้องขออภัยอย่างยิ่ง   ตอนนี้มันเป็นความสับสนของตัวละคร   ที่เหมือนจะเริ่มมีใจให้กันและกันแล้ว   แต่มันติดที่ว่าการพบเจอมันมีเหตุการณ์ที่ไม่น่าประทับใจเกิดขึ้นด้วย   มันเลยทำให้นายเอกของเราสับสน   แล้วครั้งหน้าตามคำเรียกร้อง    ผมจะเอาเรื่องราวจากฝั่งนายเฟคมาให้อ่านกันบ้าง   อย่าเพิ่งเกลียดเฟคเลยนะครับ   ทุกตัวละครมันต้องมีที่มาที่ไปทุกตัวและอะไรเป็นแรงผลักดันให้เป็นไปอย่างนั้น   หรือแม้แต่ตัวขิงเองก็ตาม  เขาก็ต้องมีเหตุผลในการกระทำของเขาเหมือนกัน   แล้วผมจะเริ่มทะยอยเอาความลับของแต่ละตัวมาเปิดเผยให้ได้รู้กัน    แต่กระซิบบอกนิดนึงนายบีมของเรา  ก็ร้ายไม่หยอกหรอกนะครับ  เพราะเป็นหนึ่งในกลุ่มแกงค์ของนายอ้นจากเรื่อง  นี่มึงเป็นอะไรกับกูกันแน่ว่ะ   ถ้าใครเคยอ่านเรื่องนี้ก็จะรู้ว่านายอ้นและชาวคณะเขาแสบกันถึงใจขนาดไหน   ถ้าใครไม่เคยอ่านก็ไปหาอ่านกันได้นะครับ

ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ

จากใจต้นไผ่    อย่าตัดสินคนจากเหรียญเพียงด้านเดียวนะครับ









ตอน   ความสับสนในจิตใจของบีม   (ว่าจะยอมไอ้กันต์หรือเปล่า)











ไอ้เฟคมันหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักผมก็ได้ยินเสียงน้ำดังขึ้นมันคงเข้าไปอาบน้ำแหละครับ    พอมันอาบเสร็จมันก็เข้ามาในห้องแต่งตัวของมันไป  ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไร

“เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอกนะ    ถ้าหิวข้าวก็โทรไปสั่งข้างล่างได้เบอร์โทรอยู่ในสมุดข้างโทรศัพท์   แล้วตอนกลางวันก็สั่งมาเผื่อกูด้วย  เดี๋ยวกูเสร็จงานแล้วจะกลับมากินเป็นเพื่อน    แล้วถ้ากูไม่อยู่ก็อย่าคิดหนีล่ะ  หรือเปิดประตูให้ใครเข้ามาง่ายๆ  ล่ะ   เข้าใจหรือเปล่า”

มันมองหน้าผม    ผมก็เข้าใจอยาหรอกผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นไม่เห็นต้องเสียงดังเลย

“เข้าใจแล้ว”

“อะไรนะกูไม่ได้ยิน”

“บอกว่าได้ยินแล้วหูหนวกหรือไง”

ผมตะโกนเสียงดังใส่หน้ามัน  ลืมตัวไปหน่อย   ไอ้เฟคมันยกมือขึ้นกางทันที่   ด้วยคว่ทเคยชินผมยกมือขึ้นป้องหน้าทันที   แต่ผมรอมันก็ไม่ลงมือสักที    ผมค่อยๆ  ลืมตาขึ้นเห็นมันยกมือค้างอยู่อย่างนั้น    แล้วมันก็เอามือมาลูบที่ปากผม

“ปากเก่งอย่างนี้ซิหน่า   กูถึงชอบ   อยู่กับมึงแล้วคงทำให้อายุกูยืนแน่เลยว่ะ   บีมมึงรู้ป่ะมึงอ่ะทำให้กูหัวหมุนได้ตลอดเวลาเลย”

มันตบหน้าผมเบาๆ   ผมก็แปลกใจเหมืนกันว่าทำไมมันไม่ตบหน้าผมอย่างที่มันเคยทำ   แต่อย่าไปคิดมากเลยแค่ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้ว   จะเอาอะไรกับคนบ้าอย่างไอ้เฟคล่ะ

“แล้วนี่เงินเอาไว้จ่ายค่าข้าว    แล้วถ้าจะกรุณาช่วยเก็บของในห้องนอนด้วย  กูไม่ชอบให้พวกแม่บ้านเข้าไปสักเท่าไรถ้าไม่จำเป็น   แต่ห้องข้างนอกไม่ต้องหรอกนะเดี๋ยวแม่บ้านเขาก็มาทำเองแหละ”

แล้วมันก็ยื่นเงินให้ผมก่อนที่มันจะมาหอมแก้มผม   ผมไม่เข้าใจการกระทำของผู้ชายคนนี้จริงๆ   เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย   ไม่รู้เพื่อนมันในกลุ่มจะประสาทอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า

“ชื่นใจจริงๆ   บอกง่ายๆ  อย่างนี้ซิจะได้ไม่เจ็บตัว”

ว่าแล้วมันก็หายออกไปจากห้องปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว   เมื่อมันไปแล้วผมก็ลุกขึ้นมาทำความสะอาดห้องนอนให้มันตามคำขอร้องหรือบังคับก็ไม่รู้  แต่ผมก็ต้องทำเพื่ออย่างน้อยผมจะได้ไม่เจ็บตัวเวลามันโมโหอีก

แต่ห้องมันก็ไม่ต้องทำอะไรมากแค่ปัดแล้วก็ถูนิดหน่อยก็สะอาดเอี่ยมแล้ว    เมื่อเสร็จก็รู้สึกหิวทันทีก็ตั้งแต่ออกจากห้องไอ้กันต์ผมก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย  แถมยังต้องมาเสียพลังงานอีกในกิจกรรมที่ผ่านมา

ผมโทรไปสั่งของกินที่ชั้นล่างของคอนโดรอไม่นานอาหารทั้งหมดก็เข้ามาส่ง   ผมเลยถือโอกาศสั่งอาหารมาเผื่อตอนกลางวันด้วยแล้วให้ทางร้านขึ้นมาส่งตอนเที่ยงตรง  เพราะผมกลัวจะลืมสั่งแล้วไอ้เฟคกลับมาแล้วไม่มีอะไรทานผมก็จะเจ็บตัวอีกนั้นแหละ   คิดไปคิดมา  ผมไม่รู้แล้วว่าผมเป็นกระสอบทรายหรือคนกันแน่

พอผมทานข้าวเช้าเสร็จผมก็มานั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น   ผมมองเห็นนิตยสารเกี่ยวกับรถมากมาย   ไอ้เฟคมันคงชอบแต่งรถแน่ๆ  เลย  แต่ผมก็ขึ้นรถมันมาเมื่อเช้ารถมันก็ดูปกติดีนี่  ไม่เห็นเลยว่าจะแต่งตรงไหน    ผมสะบัดหัวไปมา  นี่ผมเอาเรื่องของมันมาคิดให้รกสมองทำมั้ย

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรทัศน์ที่ผมเปิดถิ้งเอาไว้ก่อนหลับนั้นเอง  ผมมองนาฟิกา   นี่มันเที่ยงกว่าแล้วไม่เห็นไอ้เฟคมันจะกลับมาเลย    ผมนั่งงัวเงียอยู่ที่โซฟาสักพักก็มีคนมากดกริ๊งหน้าห้อง

“ไปแล้วครับ”

ผมตะโกนออกไปก่อนที่จะไปถึง   ส่งสัยทางร้านจะเอาอาหารมาส่งแน่ๆ  เลย    และก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิด    ผมรับอาหารมาแล้วจ่ายเงินไป   อาหารที่ได้มีหลายอย่าง  เพราะว่าผมสั่งให้ไอ้เฟคด้วยตามคำสั่ง    ผมเอาอาหารทั้งหมดมาจัดไว้บนโต๊ะเพื่อรอไอ้เฟค   ระหว่างที่รอผมก็ขอตัวไปล้างหน้าก่อนยังรู้สึกง่วงอยู่เลย

ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังอยู่ในห้องทำงานของไอ้เฟคผมจึงเปิดเข้าไปดูแต่ไม่กล้ารับ  เพราะหน้าจอมันขึ้นว่า  “ที่รัก”   ผมคิดว่าคงเป็นแฟนของไอ้เฟคแน่ๆ  ที่โทรมา  ผมปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนมันเงียบไปเองและสักพักมันก็ดังขึ้นมาอีก   ผมลังเลว่าจะรับหรือไม่รับดี  แต่สุดท้ายผมทนรำคาญไม่ไหวจึงรับสายไป   เพื่อจะบอกว่าไอ้เฟคมันลืมโทรศัพท์เอาไว้

“สวัสดีครับเจ้าของเครื่อง.......”

ผมพูดไม่ทันจบปลายสายก็เสียงดังตอบกลับมา

“มึงมัวแต่ไปทำอะไรอยู่บีม   ทำไมไม่รีบรับโทรศัพท์ห่ะ  ปล่อยให้กูโทรหาตั้งนาน   ที่หลังมึงรีบมารับเลยนะเข้าใจมั้ย”

เสียงไอ้เฟคนั้นเองที่ดังมาตามสาย   ไอ้จอมเผด็จการมาถึงก็สั่งอย่างเดียว

“คือ.....”

“มึงไม่ต้องพูดมากหรอก  กูโทรมาบอกว่ากูคงเข้าไปกินข้าวด้วยไม่ได้แล้ว   มึงกินไปเลยนะไม่ต้องรอ   งานมันยุ่งกูไปไม่ได้เข้าใจนะ”

ผมยิ้มทันที   อย่างน้อยวันนี้เกือบทั้งวันผมก็ไม่ต้องเจอหน้ามัน

“แล้วมึงก็ไม่ต้องแอบยิ้มเลยนะ   ตอนเย็นเจอกัน”

ผมเริ่มมองไปรอบๆ  ห้องผมเริ่มกลัวแล้วล่ะว่ามันติดกล้องเอาไว้หรือเปล่าขนาดผมยิ้มมันยังรู้เลย

“เดียวอีกอย่าง   โทรศัพท์เครื่องที่มึงถืออยู่นะกูยกให้    แทนของเก่ามึงก็แล้วกัน”

แล้วมันก็วางสายไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า    สงสัยฟ้าจะถล่มไอ้เฟคใจดีถึงกับยกโทรศัพท์ของมันให้กับผม    ผมมองโทรศัพท์ในมือก่อนที่จะเอามันมาเปิดเล่นเพื่อฆ่าเวลาระหว่างที่ยังไม่หิวข้าว

แต่เมื่อผมเปิดไปที่ไปที่โหมดรูปภาพ  ผมแทบจะโยนถิ้งทันที   เพราะรูปทุกรูปที่อยู่ในโทรศัพท์เป็นรูปของผมทั้งหมด   และมันก็เป็นรูปที่เอาไปให้ใครดูไม่ได้ทั้งนั้น   ถึงแม้ทันจะไม่ได้โป๊เปลือยจนเห็นทุกสัดส่วนของผม   แต่มันก็ดูออกทันที่ว่าคนที่อยู่ในรูปไปทำอะไรมา   เพราะทั้งตัวมีเพียงผ้าบางๆ   ปิดส่วนสำคัญเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

และตามร่างกายส่วนที่พ้นผ้าขึ้นมาก็มีแต่รอยดูดเป็นจ้ำเต็มตัว    ผมพิจารณาดูจากรูปที่เห็นรูปพวกนี้คงถ่ายในวันแรกที่ผมถูกพามานั้นเอง   คนถ่ายก็คงเป็นไอ้เฟคอย่างแน่นอน

ผมต้องลบมันถิ้งผมคิดในใจ   มันดูแย่มากเมื่อมาเห็นสภาพตัวเองอย่างนี้   ขณะที่ผมกำลังจะกดลบรูปภาพเหล่านั้นก็มีมือมากอดเอวผมจาก้านหลัง

“ดูอะไรอยู่ครับน้องบีม    ให้พี่กันต์ดูด้วยคนได้หรือเปล่า”

ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ   เมื่อผมเห็นว่าเป็นไอ้กันต์ผมรีบเอาโทรศัพท์หลบทันที

“ตกใจหมดพี่กันต์    มาเมื่อไรครับ”

ผมหันไปถามไอ้กันต์เพื่อเบี่ยงประเด็นมันจะได้ไม่สนใจกับสิ่งที่ผมดูอยู่

“มาเมื่อสักพักเองครับ   พี่คิดถึงบีมจังเลย”

ว่าแล้วมันก็หอมแก้มผมซะอย่างนั้น    ผมรีบเบี่ยงตัวหลบ   

“พอก่อนครับพี่กันต์    พี่กันต์ทานข้าวมาหรือยังครับ    ทานกับบีมก่อนนะ”

ผมรีบชวนมันไปทานข้าวกับผม   ผมไม่ชอบเลยเวลาที่มันมานัวเนียกับผม   ผมกลัวว่ามันจะไม่จบแค่หอมแก้ม   ผมกลัวว่ามันจะไปไกลกว่านั้น  และก็จะเป็นตัวผมเองที่ยอมมันทุกครั้ง  ไอ้กันต์มันยิ้มๆ  มันก็คงจะรู้ทันความคิดผมเหมือนกัน

“เหงามั้ย”

อยู่ดีๆ  ไอ้กันต์มันก็ถามผมขึ้นมาระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน    ผมหันกลับมามองทางมันแล้วพยักหน้าตอบ   ทำมั้ยที่ผมจะไม่เหงา   มันเหงาแทบขาดใจเชียวล่ะ

“ทำไม.....พูดไม่ได้เหรอ”

ไอ้กันต์มันถามผมพร้อมกับปรอยตามอง   มันก็รู้ว่าทำไมผมไม่อยากพูด  แต่มันก็แกล้งรวนผม

“เอาอย่างนี้ดีไม  พี่จะขอไอ้เฟคให้  ให้บีมออกไปพบเพื่อนบ้าง   ดีหรือเปล่าครับ   แต่ต้องให้สัญญากับพี่ก่อนว่าบีมจะต้องไม่ไปแอบพบกับแฟนของบีมนะได้หรือเปล่า”

ผมพยักหน้ารับ   ตอนนี้ให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้นแหละ   



ไอ้กันต์มันดึงมือผมให้มานั่งที่โซฟาหลังจากที่เราสองคนทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว     พอผมตามมานั่งข้างๆ  มัน   ไอ้กันต์มันก็ก้มหน้ามาหอมแก้มผมอีกครั้ง    พร้อมกับประคองไหล่ของผมเอาไว้

“บีม...ยังมีอะไรจะอายพี่อีกเหรอครับ     พี่รักบีมนะครับ   และพี่ก็รู้ว่าการเริ่มต้นของเรามันไม่ค่อยดีนัก   แต่บีมให้โอกาศพี่แก้ตัวได้หรือเปล่า”

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น   ใช่ซิ  ผมมีอะไรกับมันตั้งหลายครั้งแล้วจะมานั่งอายอยู่ทำไม   แต่ผมก็อดรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่มีคนเข้ามากอด  เข้ามาหอมทุกครั้งไม่ได้   แม้แต่ไอ้เฟคคนที่ผมแสนเกลียด   เวลามันทำอย่างนี้กับผม  ผมก็ยังรู้สึกประหม่าเลย    ผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองก็เริ่มหวั่นไหวกับคำพูดจาของไอ้กันต์เหมือนกันต์    ผมคิดว่าความผิดที่พวกมันก่อขึ้นกับผมไอ้กันต์มันก้เพียงแต่เป็นผู้ร่วมแต่ไม่ได้เป็นคนต้นเหตุ

ผมเผลอไผล   ลืมตัวไปกับธรรมชาติของร่างกาย   ไอ้กันต์มันหล่อเข้มถูกใจผมอยู่เหมือนกัน   กลิ่นกายหอมกรุ่นๆ  อ้อมแขนที่แข็งแรง    รัดรึงกระชับรอบกาย     จนกายแนบกาย   นี่ละหรือ...คือภาษากาย   ที่คนเรามีให้กัน

แต่ผมจะลืมแค้นที่พวกมันสร้างเอาไว้กับผมไม่ได้    ใครก็ได้ช่วยผมที  กับความคิดที่สับสนของผมระหว่างความร้ายที่กายเป็นแค้น    หรือความรักที่เกิดจากความใกล้ชิด

ขณะที่ผมกำลังสับสนว่าจะยอมมันอีกครั้งหรือจะหลบเลี่ยงมันดี    ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มที่ค้างของผู้ชายที่เปิดเข้ามา    ไอ้กันต์เองก็หยุดมือที่กำลังลูบไล้อยู้บนหน้าอกของผมทันที  พร้อมกับเสียงที่ออกจากปากของมันว่า

                           “ไอ้เฟค......”




ปล.  ความถี่ของเรื่องมาจากแรงใจจากทุกรีครับ

[BeeRY]

ตะเอง เค้าอยากอ่านอีกอ่าาา
จริงๆแล้วหลังจากที่กันต์ขอน้องบีมจากเฟค ยังไม่รู้เลยว่าเฟคให้หรือเปล่า
แต่จากสถานการณ์นี้... ฆ่ากันเลยดีมั้ย
เหอๆ แอบทำใจนิดนึง อีพระเอกเป็น 1 ใน 3 สารเลว (โหย แรงอ่ะ) นี่ใช่มะ
บีมจ๋า หนีมาอยู่กะพี่มา 5555
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา (เรื่องอื่นก็รอนะ คริๆ)

[p_phai]

แล้วเนี่ยบีม จะโดนอารายอีกอะเนี่ย

[salemon]

ตกลงว่า3p หรือป่าว
แล้วตัวละครแต่ละตัว มีเหตุผลอย่างไง

ค้าง
อีกแว้ว

[naiin]

เกินบรรยายนะกับการไม่รู้จะวางตัวยังงัยของบีม ทำตัวเหมือนตุ๊กตายางบำบัดใคร่อะไรงังงั้น 

[kny]

กรรม

[iforgive]

งานเข้า

[momo9476]

เหมือนรถไฟสองขบวนชนกันเลย

[eastwind]

เห็นจะจะคาตายังงี้ แล้วไอ้เฟคจะว่ายังไง

[win200]

งานเข้า

[subaru]

สนุกแน่งานนี้ 

[PsYchopaThic]

บีม.......
- ใจไม่หนักแน่น โอนเอียง แกว่งไกว!! ตลอดอ่ะ
- ปล่อยกิเลสตัณหาอยู่เหนือเหตุผล... ละเลยความจริง
- รวนเร
- สับสน โดยไม่เคยคิดหาทางแก้
เซ็งงงงงงงงงงงงงง อ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้กับกันต์ตลอดเลย เหตุผลที่ยกมา... มันข้ออ้างทั้งนั้นอ่า>> อินอ่ะ เชียร์เฟคแบบไม่โงหัว เลยเคืองมาก ก็เข้าใจนะ โดนขนาดนี้ บีมทำใจยอมรับเฟคไม่ได้ แต่.... คิดดูดีๆ แล้ว บีมมันก็แค่มนุษย์คนนึงที่พอความต้องการครอบงำ ก็ลืมทุกอย่าง เหอะๆ รึว่าเรายังไม่เข้าใจดีพอหว่า???
เฟคก็ยังเป็นแบบนี้ อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน กับความคลุมเคลืออ่ะ ไม่เอาอย่างกันต์ว้า

คนจริงใจ>> ต้นไผ่?? สู้ๆ นะ รออ่านอยู่นะจ๊ะ

[ordkrub]

ขอเข้ามาอ่านด้วยคนครับ

[fuku]

พวกแกไปตีกันให้จบก่อนไป -*-
เหมือนพวกย่องหาเมียน้อยยังไงยังงั้น พออีกคนไม่อยู่ก็จ้องเสียบทันที
สงสารน้องอ่ะ ปฏิเสธก็ไม่ได้

[kungyung]

 :เฮ้อ:งานเข้าน้องบีมอีกแล้วววววว

[roseen]

บีมตอนนี้เป็นกะโถนบำบัดความใคร่ไปก่อน

[KM]

งั้นเอามาถี่ๆ

[bbyuqin]

สงสารน้องบีม...
งานเข้าอีก ชัวร์