หัวข้อ: ✿ Uncommon Love!!เรื่องรุก...ของพี่เเจ่ม ✿ 06-03-61 ✿ ตอนพิเศษ : ความทรงจำ ✿

[flimflam]

บอกแม่ว่าพี่แจ่มเป็นเมียจริงๆเหรอ แน่ใจนะน้องมิ่ง

[fc_fic]

 

[k2blove]

มิวาย ตอนกลับยังขอสามตัวนะมิ่ง 

[B52]

 

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

เอาอีก

[BABYBB]

ทำไมวันนี้ใจดี อัพติดกันเลย รักกกกก ฮิฮิ

[แฟนตาเซีย]

 

[nevergoodbye]

พี่แจ่มนี่ร้ายย

[ShadeoftheMoon]

แงๆ ตอนนี้น้ำตาซึมสงสารน้องมิ่งเลยคิดถึงแม่

[PositiveLove]

โอยๆที่แท้พี่แจ่มก็ไปฝังมุกมา  น้องมิ่งว่าไงงงง รับไหวรึเปล่า 555555
โอยคิดภาพคู่ผัวตัวเมียคู่นี้แล้วก็มีแต่ความ sm แน่ๆ 
เรามารอน้องของน้องจี้ดกับน้องเหม็นน่ะ ไปบางกอกต้องได้น้องจ้าดกลับมาเด้อ
พี่แจ่ม พี่แจ่มสัญญากับแม่น้องมิ่งแล้วนะว่าจะดูแลอย่าทำให้มิ่งเสียใจน่ะ
แอบอยากรู้เรื่องราวน้องมิ่งอ่ะ คิดว่าครอบครัวน้องมิ่งต้องไม่ธรรมดาแน่เลย
อาจเป็นผู้ลากมากดีมาก่อนอ่ะ เพราะถ้าแม่สวยมากอาจจะไม่ใช่คนที่นี้เป็นคนบางกอกหรือเปล่า
ปล. พอได้อ่านแล้วติดลมอยากอ่านต่อจริงๆนะคะ ฮรื่อ ฝากพี่แจ่มปราบพยศมิ่งด้วย จะโดเนทน้ำมันมะพร้าวไปให้จ้า

[เด็กหญิงเย็นชา]

​
บทที่ 18 บ้านทรายทอง

             

                                      นี่นะเหรอบางกอก แล้วนี่นะเหรอบ้านของพี่แจ่มที่อยู่บางกอก ไอ้มิ่งมองประตูบ้านบานเบ้อเริ่มสองบานค่อยๆเปิดแยกออกจากกันอวดให้เห็นบ้านหลังใหญ่โตมโหฬารตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า

                        ไม่สิ จะเรียกว่าบ้านไม่ได้สิ ใหญ่โตขนาดนี้ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ต่างหากเล่า อะไรจะใหญ่โตปานนั้น อย่างกับบ้านทรายทองในละครตอนเย็นที่ไอ้มิ่งนั่งดูกับพ่อมุ่ยไม่ผิดเพี้ยน

                        พอรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านก็มีคนวิ่งมาเปิดประตูรถให้เสร็จสรรพ  แถมรับกระชอมใส่มะม่วงที่ไอ้มิ่งลงทุนไปเก็บมาสดๆจากไร่เมื่อวานนี้ไปถือเสียเอง ไอ้มิ่งงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียวเชียว

                        “ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันถือเองได้”ไอ้มิ่งยื้อกระชอมใส่มะม่วงน้ำดอกไม้เหลืองสุกคืน

                        “ได้ยังไงล่ะคุณคะ เดี๋ยวป้าเอาไปเก็บให้นะคะ ส่งมาเถอะค่ะ”

                        “เอางั้นเหรอจ๊ะ”ไอ้มิ่งมองกระชอมในมือสลับกับป้าที่ใส่ชุดเหมือนแม่บ้านในละครที่เคยดู

                        “ให้ป้านอมเอาไปเก็บให้นะครับน้องมิ่ง…นี่ป้านอมแม่บ้านใหญ่ของที่นี่ ป้านอมจะเป็นคนจัดการทุกเรื่องในบ้านนี้นะครับ ป้านอมครับ นี่น้องมิ่งครับ คนรักของแจ่มเอง”พี่แจ่มแนะนะ

                        มันก็ออกจะขัดจะเขินอยู่บ้างแหละที่ถูกแนะนำตัวแบบนี้ ไอ้มิ่งยอมปล่อยกระชอมในมือก่อนจะยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่

                                    “สวัสดีจ้ะ”

                        “ตายจริง คนนี้เองเหรอคะคุณมิ่ง ต่างจากที่ป้าคิดไว้เยอะเชียว ไหว้พระเถอะค่ะคุณ”

                        แล้วไอ้ต่างจากที่คิดมันหมายความว่ายังไงวะ ไอ้มิ่งหล่อกว่าที่คิดเอาไว้ใช่ไหมล่ะ ป้านอมกับคนรับใช้คนอื่นๆอีกตั้งห้าหกคนถึงได้มองไอ้มิ่งหัวจรดเท้าแบบนั้น มันก็ต้องแน่อยู่แล้วที่จะต้องตกตะลึงกับแฟชั่นของไอ้มิ่ง เพราะไอ้มิ่งแอบไปยืมเสื้อผ้าสุดล้ำของพี่เจิดมาใส่เพื่อเข้าบางกอกโดยเฉพาะ เสื้อลายดอกกับกางเกงแดงที่ต้องเอาไปเย็บเอวเข้าแก้ขัดนี่จ๊าบสุดๆ

                        “ต่อไปนี้น้องมิ่งจะมาอยู่ที่บ้านเรา แจ่มฝากป้านอมกับคนอื่นๆช่วยปฏิบัติกับน้องมิ่งเหมือนกับที่ปฏิบัติกับแจ่มด้วยนะครับ”

                        ไม่แค่พูดเปล่า แต่ยังเอื้อมมือมาเกี่ยวเอวไอ้มิ่งไปกอดให้ไอ้มิ่งได้สะดุ้งกรอกตามองซ้ายทีขวาทีท่าทีประดักประเดิด ก่อนจะแจกศอกไปที่บั้นเอวให้พี่แจ่มปล่อย แต่ก็นั่นแหละ พี่แจ่มมันก็คือพี่แจ่ม ยอมปล่อยง่ายๆเสียที่ไหน แถมยังมีหน้ามีฉีกยิ้มคุณชายแจกจ่ายไปทั่วอีก น่าหมั่นไส้อย่างกับอะไรดี

                        “รีบเข้าบ้านกันเถอะครับ”

                        “แล้วของหลังรถล่ะ กูยังไม่ได้ยกลงเลย”

                        “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นนะครับ…พี่แจ่มว่าเราไปดูห้องนอนของเราสองคนกันดีกว่า เตียงพี่แจ่มที่บ้านใหญ่นุ่มกว่าเตียงบ้านเล็กเยอะ”คราวนี้ก้มลงมากระซิบข้างหู

                        “กูไม่ได้ถามสักหน่อย”

                        มันไม่ได้อยากรู้เล๊ยว่าเตียงบ้านไหนของพี่แจ่มนุ่มกว่ากัน แล้วไอ้มือที่เกี่ยวเอวอยู่ก็ออกแรงรั้งไอ้มิ่งให้เดินตามเข้าไปในบ้านตะพึดตะพือ

                        “แต่พี่แจ่มอยากอวดนี่ครับ”

                        “ทำเป็นเด็กอวดของเล่นไปได้นะมึงน่ะ ไอ้จี๊ดลูกมึงยังไม่ขี้อวดเท่ามึงเลย”ไอ้มิ่งดันตัวพี่แจ่มให้ออกห่าง

                        เดินผ่านกระตูบ้านเข้ามาได้แค่ไม่กี่ก้าวไอ้มิ่งก็ต้องอ้าปากค้าง มองจากข้างนอกก็ตะลึงแล้ว พอได้เห็นข้างในยิ่งตะลึงมากกว่าเก่าอีก นั่นใช่โคมไฟแชงกาเลียที่เคยเห็นในทีวีไหมวะนั่น ไอ้มิ่งเงยหน้ามองเพดานห้องโถงที่โคตรจะอลังการงานสร้าง เกิดมาจากท้องแม่ก็เพิ่งจะเคยเห็นกับตาก็วันนี้ นี่บ้านหรือว่าวังวะเนี่ย

                        “บ้านพี่แจ่มสวยไหมครับ”

                        “ถามแปลกๆ ก็ต้องสวยสิวะ”

                        “ห้องนอนของพี่แจ่มสวยกว่านี้อีก น้องมิ่งอยากเห็นไหมครับ”

                                    กำลังตื่นเต้นกับบ้านหลังใหญ่อยู่เชียว แล้วนี่อะไร เดินจะเดินพันแข้งพันขาไอ้มิ่งไปถึงไหน แถมยังไม่เลิกชวนไอ้มิ่งไปห้องนอนอีก ใครมันจะอยากไปเล่า ขืนไปคงโดนแกล้งอีกตามเคย ไหนจะมังกรฝังมุกอะไรนั่นอีก แค่นึกมันก็หวั่นใจแล้วถ้าจะต้องเจอกันอีก

                        ความรำจนทนไม่ไหวเลยกะจะหันไปด่าให้ถอยออกห่าง แต่มันก็ต้องตาค้าง เมื่อหน้าของพี่แจ่มยื่นลงมาใกล้ จมูกโด่งๆฉวยโอกาสที่มันหันไป ฝังลงมาที่แก้มแบบเต็มๆ

                        “มึงนี่มัน…”

                        ได้แต่ยกนิ้วชี้หน้า เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ ตาก็หลุกหลิกไปมา มันไม่รู้จะด่าพี่แจ่มว่ายังไงเลยกับความร้ายกาจในคราบคุณชายในบ้านทรายทองหลังนี้

                        แล้วดูสิ คนใช้ในบ้านที่กำลังขนของลงจากรถเดินผ่านไปมาพากันหยุดมองมันกับพี่แจ่มกันเต็มเลย บางคนก็ยิ้ม บางคนก็ซุบซิบ ไอ้มิ่งยกมือขึ้นมากุมแก้มข้างที่โดนหอม ใจที่เต้นรัวอย่างกับจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้ เขินก็เขิน อายก็อาย ได้แต่ยืนทื่อทำอะไรไม่ถูก

                        “แม่มิ่งงงงงงงงงงง”

                        เสียงแหลมเล็กดังมาแต่ไกล จะเป็นใครไปได้ คนเดียวที่อุตริเรียกมันว่าแม่ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ ไอ้ส้มจี๊ดตัวแสบลูกเลี้ยงของไอ้มิ่งเอง

                        ตัวเล็กๆป้อมๆที่หลับมาตลอดทางวิ่งมากระโดดเกาะขาไอ้มิ่งหมับเข้าให้ หน้ากลมๆเงยหน้าขึ้นมามองไอ้มิ่งพลางยิ้มแฉ่งอวดฟันน้ำนมซี่เล็กซี่น้อย ข้างหลังมีนมอุ่นกึ่งเดินกึ่งวิ่งไล่จับตามมาติดๆ

                        “ตื่นมาก็เสียงแว๊ดเชียวนะมึง”

                        “แม่มิ่งๆๆๆๆ”

                        “อะไรของมึง”ไอ้มิ่งเห็นหน้าผากกลมๆก็อดไม่ได้เอามือไปวางแปะบนหัวเถิกๆ

                        “แม่มิ่งไปห้องน้องจี๊ดนะ ไปห้องน้องจี๊ดกันนะคับ ห้องน้องจี๊ดของเล่นเยอะเลย”

                        บอกเสียงเล็กเสียงน้องท่าทางตื่นเต้นอย่างกับลูกหมาแหนะ มือเล็กๆพลางดึงมือมันเอาไว้แล้วฉุดคล้ายจะดึงให้เดินตาม ทว่าชายเสื้ออีกฝั่งของไอ้มิ่งก็กลับมีแรงกระตุกเบาๆให้ไอ้มิ่งหันไปมอง

                        พอหันไปมองปุ๊บก็เห็นว่ามือใหญ่ๆดึงชายเสื้อไอ้มิ่งเอาไว้ หน้าหล่อๆทำท่าทางเป็นหมาหงอยเรียกร้องความสนใจให้ไอ้มิ่งหันไปมอง

                        “น้องมิ่งไปห้องนอนพี่แจ่มนะครับ”พี่แจ่มกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน

                        “แม่มิ่งไปห้องน้องจี๊ดนะคับ ไปเล่นกัน น้องจี๊ดของเล่นเยอะเท่านี้เล๊ยยย”ปากเล็กๆบอกพลางยกมือทำท่าทำทาง

                        นี่ไอ้มิ่งต้องเลือกใช่ไหมวะ

                        ไม่ต้องคิดเลยว่ามันจะเลือกไปกับใคร เพราะถ้ามันไม่ไปกับร้ายคนลูกมีหวังมันคงจะถูกร้ายคนพ่อลากขึ้นห้องนอนแน่

                        “แล้วห้องมึงอยู่ไหนล่ะ พากูไปสิ”

                        พอคนลูกมาคนพ่อก็เลยต้องถอย ไอ้มิ่งค่อยหายใจได้โล่งคอหน่อย ตวัดตาไปมองก็เห็นพี่แจ่มถอนหายใจยืนจับชายเสื้อไอ้มิ่งมองลูกชายตัวเองท่าทางเสียดาย มาได้จังหวะดีนักเชียวไอ้จี๊ดเอ้ยยย เกือบได้ไปลองเตียงตั้งแต่หัววันแล้วไหมล่ะ

                        มันเดินตามมือเล็กๆออกแรงดึงมาจนถึงห้องๆหนึ่งที่อยู่ชั้นล่าง พื้นห้องปูพรมนิ่ม ข้างในห้องก็มีกระบะของเล่นเยอะแยะไปหมด ทั้งหั่นยนต์ ทั้งรถบังคับ ไหนจะตัวต่อทั้งหลายแหล่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนบ้านนี้รักไอ้เด็กตัวเล็กที่ยืนยิ้มเท้าเอวอวดห้องตัวเองแค่ไหน

                        “แม่มิ่งๆ อันนี้คับ อันนี้พ่อแจ่มซื้อให้จี๊ด”มือเล็กป้อมยื่นหุ่นยนต์สุดเท่ให้ไอ้มิ่งรับมาถือไว้ท่าทางมึนงง หน้าประตูก็มีนมอุ่นคอยยืนเฝ้าไม่ห่าง

                        “นี่มึงเล่นแต่ของพวกนี้เรอะ”

                        “คับ”พยักหน้าพลางรื้อค้นของเล่นในกระบะยกใหญ่

                        อยู่ต่อหน้าไอ้มิ่งล่ะซนเป็นลิงเลย พออยู่ต่อหน้าพี่แจ่มล่ะเป็นลิงหลับเชียว ไอ้ท่าทางตื่นเต้นนี่จะน่าเอ็นดูก็น่าเอ็นดูน่าหยิกก็น่าหยิก อยู่สบายๆแบบนี้เคยเล่นดินเล่นหินบ้างไหมวะเนี่ย

                        “มึงเล่นแต่ของพวกนี้ไม่เบื่อรึไง”ไอ้มิ่งถามอย่างอดไม่ได้

                        “หื้ออออ”ส่ายหัวไปมา

                        “แล้วมึงเคยเล่นดินเล่นหินบ้างไหม เคยกระโดดน้ำเล่นบ้างรึเปล่า”

                        “น้องจี๊ดไม่เคยเล่นดิน คุณย่ากับพ่อแจ่มบอกว่ามันเปื้อนมันฉกกะปก”

                        “สกปรกที่ไหนวะ เปื้อนก็แค่ล้างเอาไม่เห็นจะยาก พ่อมึงก็เว่อไป โตขึ้นมาถึงได้เป็นปีศาจไง”ไอ้มิ่งได้ทีก็ใส่ร้ายเสียเลย

                        “ห่ะ!! พ่อแจ่มเป็นปีศาจเหรอครับ”

                        นี่ก็เชื่อคนง่ายเหลือก้ำเหลือเกิน ตากลมๆลุกวาวอ้าปากค้างเชียว

                        “ก็เออน่ะสิ พ่อมึงน่ะเป็นปีศาจร้าย”

                        “แต่ว่าพ่อแจ่มใจดี น้องจี๊ดไม่อยากให้พ่อแจ่มเป็นปีศาจเลยคับแม่มิ่ง พ่อแจ่มจะจับแม่มิ่งกินไหม”ทำท่าจะร้องไห้

                        คำถามของน้องจี๊ดเล่นเอาไอ้มิ่งถึงไปกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว เพราะมันเพิ่งจะพลาดท่าโดนพี่แจ่มจับกินไปหยกๆ

                        ตัวเล็กๆกลมๆเดินมานั่งแหมะอยู่ที่ตักของไอ้มิ่งพลางเงยหน้าขึ้นมามองมือก็ถือของเล่นเตรียมเอามาอวดอีกรอบ

                        “ถ้ามึงไม่อยากให้พ่อมึงเป็นปีศาจแล้วจับกูกินมึงก็อยู่กับกูตลอดสิ พ่อมึงจะได้ไม่จับกูกิน”

                        “จริงๆเหรอครับ ถ้าน้องจี๊ดอยู่กับแม่มิ่งพ่อแจ่มจะไม่เป็นปีศาจแล้วจับแม่มิ่งกินจริงๆนะ”มือป้อมกระตุกแขนไอ้มิ่ง

                        ก็ถ้าน้องจี๊ดอยู่กับไอ้มิ่งตลอดเวลาพี่แจ่มก็จะฉวยโอกาสตอดเล็กเล็มน้อยมันไม่ได้อีก เห็นไหมล่ะ ไอ้มิ่งน่ะฉลาดแค่ไหน

                        “ก็เออน่ะสิ”

                        “อื้อ ก็ได้คับ น้องจี๊ดจะอยู่กับแม่มิ่งตลอดเลย น้องจี๊ดชอบแม่มิ่ง แม่มิ่งใจดี”พูดจบก็ยื่นหน้ากลมๆเข้ามาใกล้ก่อนจะทำปากจู๋มาจูบแก้มไอ้มิ่ง

                        พอกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย คนพ่อหอมข้างนั้นคนลูกหอมข้างนี้ มันนี่มันเลยกับพ่อลูกคู่นี้

                        “อะ เออ ดีมาก…ละ แล้วไอ้นี่มันเล่นยังไงวะ กูหาที่เปิดไม่เจอ”ไอ้มิ่งถามแก้เก้อ

                        “แม่มิ่งต้องเปิดตรงนี้คับ น้องจี๊ดชอบตัวนี้ที่สุดเล๊ยย แล้วก็ตัวนี้ด้วยคับ”นิ้วเล็กชี้ปุ่มเปิดหุ่นยนต์ก่อนจะส่งหุ่นยนต์อีกตัวมาอวด

                        ไอ้มิ่งเองก็พอไอ้มิ่ง เผลอเล่นสนุกมากไปหน่อย ทั้งมันทั้งน้องจี๊ดเล่นสนุกส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันจนเสียงดังออกไปข้างนอกนู่น รู้ตัวไอ้ตัวแสบที่เมื่อตะกี๊วิ่งเล่นไปมาก็เล่นเหนื่อยจนผล็อยหลับไปอีกรอบเสียแล้ว

                        มีลูกแล้วมันดีอย่างนี้นี่เอง ว่าทำไร่ทำนา กินเหล้าคุยเฮฮากับเพื่อนฝูงสนุกแล้ว แต่เล่นกับน้องจี๊ดนี่สนุกกว่าตั้งเยอะ มันเองก็เริ่มจะเหนื่อยตาม เล่นโหวกเหวกเสียงดังจนคอแห้งอยากกินน้ำขึ้นมาแล้วสิ

                        --------------------------------------------------------------



พ่อลูกเค้าแย่งของเล่นกัน

[B52]

พ่อลูกคู่นี้นี่

[fc_fic]

 

[Laliat]

 

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

น้องจี๊ดนี่ก้น่าจะร้ายไม่เบานะเนี่ย

[BABYBB]

น้องจี้ดน่ารักอ่ะ 

[ShadeoftheMoon]

555 ปวดหัวกับแฟชั่นน้องมิ่ง กางเกงแดงเสื้อลายดอก

[วายซ่า]

พ่อแจ่มก็ยังต้องหลีกทางให้ลูกส้มจี๊ด

ว่าแต่แม่มิ่งเล่นจนเหนื่อย ถ้าเผลอหลับตามน้องส้มจี๊ด จะถูกลักหลับมั๊ยน้อ   

[เสพศิลป์]

  ป้าละปลื้มในความรักของพี่แจ่มจริงๆ ดมเกงในน้องนี้นะ ฮ่าๆๆๆ

เอฟซีพี่แจ่มมากๆๆ

ไอมิ่งก็ยังคงเป็นไอมิ่ง ยังกับแฝดอิพราเจิดโดนอิพี่เจิดฝังหัวสุดๆ ฮ่าๆๆ

ร้ายจริงๆพ่อลูกคู่นี้

ป้ายังคงเอฟซีพี่แจ่มนะ แม้ว่าจะดมกางเกงใน แต่ฮีรักของแกอะ ไม่ว่ากัน อวยสุดๆ
รัก

[nevergoodbye]

พี่แจ่มนี่มันปิศาจจริงๆนั่นแหละ   
ข้างนอกนี่คุณชายใสๆสุภาพ แบ๊วสุด มีอ้อนด้วย
ความจริงคือโรคจิตแถมเป็น S อีก โอ้ยย
ถูกใจอีช้อยนัก 

[manU007]

 :katai3:น้องจี๊ดโตขึ้นจะจิตแบบพี่แจ่มไหมนะ อยากอ่านเรื่องของน้องจี๊ดจังน่าจะมีเมียตามพี่แจ่ม

[ooomukooo]

เด็กมันก็ร้ายได้พ่อนะ 555
รอตอนต่อไป 

[qq_oo]

ถูกเสน่ห์น้องมิ่งทั้งพ่อทั้งลูก

[kinjikung]

555+ พี่แจ่มจะจัดการลูกยังไง มิ่งได้น้องจิ๊ดมาคอยขัดขวางแล้ว

[boobooboo]

ส้มมาได้เวลาพอดี

[flimflam]

ว้ายแพ้ 5555555555555555555555555555555555555555555555
เสียใจด้วยนะคะพี่แจ่ม

[เด็กหญิงเย็นชา]

​บทที่ 19 แปลงโฉม

                        “มึงจะพากูไปไหนวะไอ้แจ่ม”ไอ้มิ่งหันไปถามคนขับรถกิตติมาศักดิ์ที่เอาแต่นั่งยิ้มไม่หยุดหลังจากที่ขับรถออกมาจากบ้านทรายทอง

                        บอกแค่ว่าจะพามันไปเดินเล่นข้างนอก ไอ้มิ่งก็พอไอ้มิ่ง มัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เที่ยวบางกอก เดินตามพี่แจ่มขึ้นรถต้อยๆลืมไถ่ลืมถามเลยว่าจะพากันไปไหนอะไรยังไง

                        “พี่แจ่มจะพาน้องมิ่งไปทานข้าวแล้วก็ไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างมาบุญครองครับครับ คืนนี้เราจะไปงานเลี้ยงเต้นรำกัน”

                        “งานเลี้ยงเต้นรำ?”

                        พอได้ยินอะไรที่เป็นงานเลี้ยงอะไรที่เป็นงานเต้นก็หูผึ่งเชียว ยิ่งเรื่องเต้นเนี่ยของให้บอก บ้านไหนจัดงานพี่เจิดกับไอ้มิ่งไปหมด ไปประเดิมมันทุกเวทีทุกหมู่บ้าน

                        “ครับ คืนนี้พี่แจ่มจะพาน้องมิ่งไปงานเลี้ยงเต้นรำด้วยกัน”

                        “มึงจะพากูไปจริงๆเหรอวะ”หรี่ตาถามย้ำจับผิดว่าไม่ได้ถูกหรอก

                        “ครับ พี่แจ่มจะพาไป”

                        “แล้วกูใส่ชุดนี้ไปไม่ได้เหรอวะ กูยิ่งไม่ค่อยมีตังอยู่”

                        ก็หมดตังไปกับค่าสินสอดนั่นแหละ ตังที่พกเอามาก็ได้แบ่งมาจากขายมะม่วงรอบที่แล้ว ขืนซื้อเสื้อผ้าในห้างมีหวังแพงหูฉี่ แต่ถ้าไม่ซื้อก็ไม่รู้จะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่

                        “ไม่ได้ครับ พี่แจ่มอยากให้น้องมิ่งใส่เสื้อผ้าใหม่ พี่แจ่มบอกแล้วไงว่าพี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งใส่เสื้อผ้าของของเจิด เดี๋ยวพี่แจ่มจะซื้อให้น้องมิ่งเอง”

                        “กูไม่ได้ขอให้มึงซื้อให้สักหน่อย ว่าแต่ว่าไปห้างเลยเหรอวะ ตลาดนัดก็ได้มั้ง ของในห้างแพงตายห่า”

                        “ไปห้างนั่นแหละดีแล้วครับ เงินพี่แจ่มก็เหมือนกับเงินน้องมิ่ง พี่แจ่มเองก็ต้องไปรับเสื้อผ้าที่สั่งตัดไว้ด้วย”

                        “เหอะ!! ไม่ต้องมาอวดรวยเลยมึงน่ะ ตามใจมึงก็แล้วกัน เงินมึงนี่ กูเองก็ไม่ได้อยากจะให้มึงซื้อให้หรอกนะ เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะหาว่ากูเกาะมึงกินอีก”

                        “ครับๆ หึหึ”ยังมีหน้าจะมาหัวเราะ

                        “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยมึงน่ะ ขับรถมองทางด้วยสิวะ จะมามองหน้ากูทำห่าอะไร เดี๋ยวก็ได้ไปหาแม่กูกันทั้งคู่หรอก”

                        มองหน้ามันอยู่ได้ มองแล้วก็ยิ้มบ้ายิ้มบอ ทนไม่ไหวก็เลยเบ้หน้าใส่ กอดอกหันไปมองถนนหนทางแทน ถนนก็เต็มไปด้วยรถราวิ่งกันแน่นไปหมด คนก็เยอะแยะแถมแต่งตัวกันแปลกๆอีก ไม่เหมือนบ้านนอก ไปไหนมาไหนถนนโล่ง แถมอากาศดีอีกต่างหาก บางกอกนี่วุ่นวายเกินกว่าที่มันคิดเอาไว้ตั้งเยอะ

                        ------------------------------------------------------------

                        “อร่อยไหมครับ”พี่แจ่มถามหลังจากพาไอ้มิ่งไปกินสเต๊กในร้านอาหารสุดหรูในห้าง ไอ้มิ่งที่อยู่บ้านดอนไฟไหม้ทำตัวกลางกลับตัวลีบเหลือนิดเดียวเมื่อเห็นราคาที่แปะอยู่บนเมนูที่มันอ่านไม่ออก

                        เดือดร้อนให้พี่แจ่มต้องสั่งแทน เนื้อก็แผ่นกระติ๊ดเดียวราคาก็แพ๊งแพง กินก็โคตรจะยาก ให้มีดกับซ่อมมา เคยเห็นในหนังที่พระเอกพานางเอกไปกินก็คิดว่าจะง่าย แต่มันไม่ได้ง่ายเลย นี่ไอ้มิ่งก็ไม่ได้ขอให้พี่แจ่มช่วยเลยนะ แต่ถ้าไม่ได้พี่แจ่มช่วยหั่นให้ป่านนี้มันก็คงยังกินไม่หมดจาน

                        แต่จะว่าว่าเถอะ แค่ออกปากถามอย่างเดียวก็พอมั้ง ทำไมต้องมาเกี่ยวเอวไอ้มิ่งไปกอดด้วยวะ กลางห้างแบบนี้มีเหรอที่จะไม่มีคนมอง

                        “ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลย สู้เนื้อย่างสูตรเด็ดที่กูทำแกล้มเหล้าไม่ได้หรอก”ไอ้มิ่งใช้ศอกกระทุ้งเอวพี่แจ่มปล่อยมือ

                        “งั้นคราวหลังน้องมิ่งทำให้พี่แจ่มกินบ้างนะครับ”

                        ยอมปล่อยมือออกจากเอวมันก็จริง แต่หน้าหล่อๆโน้มเข้ามาใกล้ก็ดันโน้มเข้ามาใกล้ ปากยกยิ้มกริ่ม

                        “อะ เออ เห็นแก่ที่มึงขอร้อง วันหลังกูจะทำให้มึงกินก็แล้วกัน”

                                    คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาแจกยิ้มคนอื่นพร่ำเพรื่อก็ไม่รู้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งหมั่นไส้ ก็เลยหันหน้าหนีมันซะเลย ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนักหรอกกับไอ้รอยยิ้มคุณชายนั่นน่ะ ก็แค่ดูดีนิดๆหน่อยๆแล้วก็แค่พึ่งจะกินอิ่มๆมา…ก็แค่นั้น

                        มันเดินตามพี่แจ่มมาจนถึงร้านเสื้อผ้าร้านใหญ่ จะเรียกว่าใหญ่ที่สุดในห้างนี้เลยก็ว่าได้ ไอ้มิ่งเดินตามตูดพี่แจ่มเข้าไปพลางมองซ้ายมองขวาเหมือนเด็กเดินเข้าร้านของเล่น

                        “ว้ายยยย คุณแจ่มมาแล้ว”

                        ทันทีที่พี่แจ่มเดินเข้าไปในร้านเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวที่จะสาวก็ไม่สาวเต็มร้อยดังวี้ดว้าย ร่างยักษ์ใหญ่ในชุดกระโปรงพลิ้วปรี่เข้ามาเกาะแขนพี่แจ่มท่าทางสนิทสนม

                        “แจ่มมารับชุดครับ”นี่ก็ไม่ได้ขัดได้ขืนเลย

                        ยิ้มรับปล่อยให้เขาเกาะแขนหน้าตาเฉย

                        “เจ๊แนนซี่ให้เด็กเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ เจ๊แนนซี่คนนี่ตัดเย็บเองกับมือ รับรองเริ่ดเหมือนเดิม ว่าแต่คนนี้…”นิ้วชี้ทาเล็กสีแดงแปร๊ดกรีดชี้มาทางไอ้มิ่งพลางมองหัวจรดเท้า

                        “นี่น้องมิ่งครับ คนรักของแจ่มเอง”

                        พอพี่แจ่มพูดจบไอ้มิ่งก็ถึงกับหัยขวับไปมองตาโต นี่พี่แจ่มจะเที่ยวประกาศไปทั่วเลยรึไงว่ามันกับพี่แจ่มเป็นผัวเมียกัน ไอ้มันน่ะไม่เท่าไร แต่กับพี่แจ่มนี่สิ ไม่ห่วงหน้าตาผู้ดีของตัวเองเลยรึไงกัน พอหันไปมองหน้าก็ยิ้มให้อย่างเดียว

                        “อ้อ คนนี้เองเหรอที่จะให้เจ๊แนนซี่จัดการ”

                        “จัดการอะไรวะ”ไอ้มิ่งถามท่าทางงงงวย

                        แต่พี่แจ่มไม่ยอมตอบ

                        “ครับ คนนี้แหละครับ แจ่มฝากน้องมิ่งด้วยนะครับ”

                        กลับดันหลังให้มันเดินไปหาเจ๊แนนซี่ร่างยักษ์  โดยไม่ทันตั้งตัวแขนมันก็โดนคว้าหมับแล้วถูกดึงให้เดินตามไปที่หลังร้าน

                        “ไอ้แจ่มมึงให้เขาพากูไปไหนน่ะ เดี๋ยวสิจ๊ะ เจ๊จะพาฉันไปไหนจ๊ะ”ไอ้มิ่งหันไปถามพี่แจ่ม แต่พี่แจ่มก็ยืนยิ้มมองมันถูกลากไปหลังร้านหน้าตาเฉย

                        “ไม่ต้องห่วงนะคะ ปั้นดินให้เป็นดาวเป็นงานถนัดของเจ๊แนนซี่คนนี้อยู่แล้ว เจ๊แนนซี่จะแปลงโฉมน้องมิ่งให้เอง เจ๊รับรองงานนี้น้องมิ่งได้เกิดแน่ค่ะ”

                        แปลงโฉมอะไร ทำไมต้องแปลงโฉม ไอ้มิ่งออกจะหล่อขนาดนี้จะแปลงโฉมทำไม

                        มันถูกดังให้นั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วนี่อะไร ผมเผ้าไอ้มิ่งถูกหวีสางติดจนหัวโยกไปตามแรงซ้ายทีขวาทีจนมึนหัว

                        “ต๊ายยย ผมหรือไม้กวาดกันคะเนี่ย”

                        ทึ้งหัวมันจนฟูแล้วยังจะมาแขวะผมยาวหยักศกสุดรักของมันอีก นี่ผมไอ้มิ่งสระวันเว้นวันเลยนะโว้ย วันดีคืนนี้เอามะกรูดมาสระกันเหาอีกต่างหาก ไอ้มิ่งก็ได้แต่นั่งกอดอกเคืองมองหน้าบูดๆของตัวเองในเงาสะท้อนของกระจก

                        “จะ จะทำอะไรจ๊ะ”

                        ไอ้มิ่งสะดุ้งโหยง มันมองใบมีดโกนในมือช่างอีกคนที่จ่อมาตรงหน้าด้วยความตกใจ

                        “กันคิ้วไงล่ะคะ ปล่อยให้รกเป็นป่าขนาดนี้ได้ยังไงกัน”

                        มาว่าคิ้วมันรกเป็นป่าอีก

                        “ไม่กันไม่ได้เหรอจ๊ะ”

                        “ไม่ได้ค่ะ!”

                        ตอบชัดเจนก่อนจะลงมีดถางคิ้วไม่ให้ไอ้มิ่งได้แย้งเป็นรอบที่สอง

                        พอกันคิ้วเสร็จไอ้มิ่งถึงได้ลืมตาขึ้นมามอง พอลืมตาขึ้นมาเท่านั้นแหละ แทบจะร้องจ๊ากเมื่อผมสุดรักกำลังถูกกรรไกรหัน ตากลมๆเบิกกว้างมองเศษผมเศษเล็กเศษน้อยร่วงลงมาจากกบาล

                        “เจ๊ทำอะไรน่ะ เจ๊ตัดผมฉันทำไม ฉันให้กันคิ้วแล้วไง”โวยวายเสียงดังจนทั้งช่างทั้งลูกค้าคนอื่นๆหันมามองตกใจ

                        “โอ้ยยย ทำเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้ แค่ปลายผมแค่นี้ซอยๆมันออกบ้างเถอะ ไม่ใช่ไว้ยาวแต่ปล่อยให้มันรกฟูแบบนี้ คุณแจ่มนี่ก็ช่างเลือกจริงเชียว ไม่รู้ไปหามาจากไหน”

                        ดูทำพูดทำจาเข้า ไอ้มิ่งปล่อยให้แจ๊แนนซี่เอาสเปย์มาฉีดใส่หัวฉึนจมูก อีกคนก็เอาครีมเอาแป้งอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้มาทาหน้ามาเขียนหน้าให้มันจนหน้าตึงไปหมด นี่ขนาดมันเป็นผู้ชายยังจับมันทำขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามันเป็นผู้หญิงจะโดนขนาดไหน

                        แต่ก็ช่างเถอะ ไอ้มิ่งจะทำเป็นไม่สนใจแล้วปล่อยผ่านไปก็แล้วกัน เพราะตอนนี้มันกำลังตื่นเต้นที่จะได้ไปงานเลี้ยงเต้นรำคืนนี้ต่างหาก

                        ชักอยากจะรู้เสียแล้วสิว่างานเลี้ยงที่บางกอกเขาเป็นยังไง จะมีแดนเซอร์นุ่งน้อยห่มน้อยมาเต้นให้ดูรึเปล่า ถ้ามีก็คงจะดีไม่น้อย นี่ก็นานแล้วที่มันไม่ได้ไปยืนจ้องแดนเซอร์นุ่งสั้นหน้าเวทีกับพวกไอ้ดำตั้งแต่แต่งงานกับพี่แจ่ม คิดแล้วก็อยากให้ถึงคืนนี้ไวๆ

                        “เอ้า เสร็จแล้วค่ะน้องมิ่ง ทีนี้ก็เอาเสื้อผ้านี่ไปใส่ในห้องเปลี่ยนชุดนะคะ”

                        นานจนไอ้มิ่งสัปหงกนั่นแหละ มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเจ๊แนนซี่สะกิด ยังไม่ทันได้มองกระจกเลยเจ๊แนนซี่ก็ดันเก้าอี้ให้หมุนหันหลังให้กระจกก่อนจะยื่นเสื้อผ้าให้ไอ้มิ่ง

                        “เสื้อผ้าอะไรเหรอจ๊ะ”มันรับมาถือแบบงงๆ

                        “ก็เสื้อผ้าที่จะใส่ไปงานเลี้ยงคืนนี้ไงล่ะคะ ไปค่ะ รีบไปเปลี่ยนได้แล้ว ป่านนี้คุณแจ่มเขารอจนตื่นเต้นแย่แล้วมั้ง”

                        “นี่เสื้อผ้าฉันเหรอจ๊ะ”

                        ยังไม่ทันได้เลือกนี่หว่าว่าจะใส่อะไรไปงานเลี้ยง แล้วชุดนี้มันมาได้ยังไง แล้วใครเป็นคนเลือก สีขาวแบบนี้ไอ้มิ่งใส่แล้วมันจะเด่นเหรอวะ ไม่เห็นจะมีสไตล์ตรงไหนเลย แถมใส่ก็ยากอีกต่างหาก เสื้อเชิ้ตเอย กางเกงยายาวเอย ไหนจะเสื้อกั๊ก ไม่รวมเน็คไทล์เส้นๆที่มันผูกไม่เป็นอีก มันเลยต้องออกมาให้เจ๊แนนซี่ช่วยผูก

                        “ฉันดูเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”ไอ้มิ่งถาม

                        กับชุดสูทอะไรนี่เป็นครั้งแรกของมันมันก็เลยไม่แน่ใจ อดไม่ได้ที่จะถาม

                        “ระดับเจ๊แนนซี่คนนี้แล้วไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ไม่เชื่อก็ลองหันไปมองกระจกดูสิ”

                        “นี่ฉันเหรอจ๊ะ”

                        ไอ้มิ่งแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าคนตรงหน้าที่อยู่ในกระจกจะเป็นมัน จริงอยู่ที่ผิวมันสีเข้ม แต่สูทสีขาวที่พอดีตัวมันเป๊ะก็ทำให้มันดูเด่นขึ้นมาถนัดตา อย่างกับพวกดารานายแบบตามหน้าปกหนังสือไม่มีผิด

                        ทั้งหน้าตาทั้งทรงผมที่พอถูกจัดให้เข้าที่เข้าทางก็ทำเอามันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่มันคิดว่าตัวเองหล่ออยู่แล้วคราวนี้ยิ่งหล่อระเบิดไปเลย มันชักอยากจะให้พี่แจ่มเห็นมันแล้วสิ ถ้าพี่แจ่มเห็นมันแล้วจะชมมันไหมวะ

                        “ซินเดอเรลล่ามาแล้วค่ะเจ้าชาย”

                        ไม่รอช้าเจ๊แนนซี่ก็พาไอ้มิ่งเดินไปข้างหลังม่านที่กั้นอยู่ระหว่างหน้าร้านกับหลังร้าน พอบอกปุ๊บก็รูดม่านเปิดออก พี่แจ่มที่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือดาราถึงกับมองมันนิ่งไปพักใหญ่

                        “กะ กูดูเป็นยังไงบ้าง”

                        ก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอกว่าพี่แจ่มจะว่ายังไงน่ะ แล้วไอ้มิ่งก็ไม่ได้เขิลด้วยที่ใส่สูทครั้งแรกแล้วถูกพี่แจ่มมองค้างแบบนี้

                        “ดีครับ ไม่สิ ดีมากเลย”พี่แจ่มตอบพลางส่ายหน้าเบาๆทำท่าเหมือนจะเรียกสติตัวเอง

                        “แค่ดีมากเหรอคะคุณแจ่ม ดูจากสายตาเจ๊แนนซี่ว่าไม่ใช่แค่ดีมากนะคะ ชุดนี่ก็อีก พอดีเชียว ตอนแรกมาบอกให้เจ๊แนนซี่ตัดให้แล้วกะขนาดมั่วๆเองเจ๊ก็หวั่นๆกลัวจะออกมาไม่ดี แต่ออกมาพอดีเป๊ะขนาดนี้เจ๊เชื่อแล้วค่ะว่ารักกันจริง รู้จักกันทุกสัดส่วนเลยนะคะ”

                        “ชุดนี่มึงสั่งตัดให้กูเลยเหรอ”ไอ้มิ่งพอได้ยินก็หันไปถามแก้เก้อ ไม่ใช่อะไรหรอก ก็พี่แจ่มน่ะมองมันแทบไม่กระพริบตาเลยนี่หว่า

                        “ครับ น้องมิ่งชอบไหมครับ”

                        “ไม่ชอบก็ต้องชอบแหละวะ ก็มึงสั่งให้กูเลยนี่ ละ แล้วกูบอกไว้ก่อนนะ ถ้าจะมาเก็บตังกับกูทีหลังกูไม่มีให้มึงหรอกนะ”ปากก็หมาไปตามเรื่องตามราวตาก็เสมองนู่นทีนี่ที

                        พี่แจ่มจะรู้ไหมว่ะว่ามันดีใจจนเนื้อเต้นไปหมด ไม่รู้ว่าพี่แจ่มมาสั่งตัดให้มันตอนไหน แถมยังใส่พอดีเป๊ะอีกต่างหาก

                        “เอาล่ะค่ะ คราวนี้ก็ถึงคิวรองเท้าแก้วแล้ว”เจ๊แนนซี่ว่าก่อนจะรับกล่องรองเท้าจากเด็กในร้านมาส่งให้พี่แจ่ม   

                        จะว่าไปแล้วตอนนี้มันก็ใส่รองเท้าแตะช้างดาวอยู่นี่กว่า มันคงจะตลกพิลึกไอ้รองเท้าแตะกับสูทเนี่ย

                        “น้องมิ่งนั่งลงนะครับ”

                        “นั่งลง?”

                        มัวแต่ดีใจมากไปหน่อยเลยเคลิ้มนั่งลงตามที่พี่แจ่มบอก เพราะพี่แจ่มอุตส่าห์สั่งตัดสูทให้มันมันจะยอมว่าง่ายให้หน่อยก็แล้วกัน

                        ไอ้มิ่งนั่งลงบนโซฟาพลางมองพี่แจ่มค่อยๆนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้า แต่จะว่าไปแล้วไอ้มิ่งก็มัวดีใจจนลืมสังเกตว่าพี่แจ่มเปลี่ยนไปใส่ชุดสูทแล้วเหมือนกัน แต่สูทของพี่แจ่มเป็นสีดำสนิทเหมือนสีของนกกาไม่มีผิด แต่ถึงจะสูทสีดำแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผิวขาวจั๊วของพี่แจ่มหมองลงเลย กลับยิ่งขับให้เด่นขึ้นเป็นทุนเดิม ไอ้มิ่งแอบสังเกตุเห็นว่าผู้หญิงหลายคนในร้านแอบมองมองมาที่พี่แจ่มด้วย

                        กล่องรองเท้าในมือของพี่แจ่มพอเปิดฝาออกก็เห็นรองเท้าหนังสีขาวข้างใน ดูท่าจะแพงไม่แพ้สูทสั่งตัดเลย แค่ลองเท้าไอ้มิ่งก็ตะลึงแล้ว แต่ที่ตะลึงมากกว่าก็คงไม่พ้นว่าพี่แจ่มจับเท้าเอื้อมมาจับเท้ามันก่อนจะถอดรองเท้าช้างดาวออก

                        “อะ ไอ้แจ่ม เดี๋ยวกูใส่เองก็ได้ มึงไม่ต้องหรอก”

                        “ไม่เป็นไรครับ พี่แจ่มอยากทำให้”เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ไอ้มิ่งหวั่นใจเล่น

                        มือใหญ่แกะถุงเท้าคู่ใหม่ก่อนจะค่อยๆสวมให้มัน ก้อนเนื้อที่มันเต้นตุ๊บๆในอกแทบจะกระเด็นออกมาเต้นบนพื้นของนอกให้รู้แล้วรู้รอด ปกติมันเป็นคนหน้าด้าน ไม่ค่อยมียางอาย แต่คราวนี้ไม่รู้ทำไมมันกลับได้นึกเขินอาย นี่มันไม่ใช่สาวน้อยที่ต้องมาอายนะโว้ยยยย

                        มันมองพี่แจ่มค่อยๆบรรจงใส่รองเท้าคู่สีขาวให้มันทีละข้างจนครบ ไม่รู้เลยว่าคนร้านมากันมองมาที่มันกับพี่แจ่มเป็นตาเดียว

                        “เสร็จแล้ว ไปกันได้ยัง”ไอ้มิ่งถาม หลุบตามองรองเท้าหนังสีขาวคู่ใหม่ที่พอดีเท้ามันเป๊ะพอๆกับสูท

                        “ยังครับ ยังขาดอะไรไปอีกอย่าง”

                        “ขะ ขาดอะไรของมึงอีกเล่า”

                        ไม่ตอบคำถามแต่กลับล้วงกล่องอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง กล่องกำมะหยี่สีดำเมื่อมขนาดเท่ามือ พอเปิดออกไอ้มิ่งก็เห็นนาฬิกาสีเงินท่าทางราคาแพงส่องแสงวิบวับสู้กับไฟในร้าน

                        “กูไม่เอาหรอก มันแพง แค่สูทกับรองเท้าก็พอแล้ว”

                        “ไม่ได้ครับ พี่แจ่มให้น้องมิ่งเป็นของขวัญที่เราแต่งงานกันครบหนึ่งเดือน”

                        นี่ไอ้มิ่งกับพี่แจ่มแต่งงานกันครบเดือนแล้วเหรอวะ เพราะว่าเป็นของขวัญแต่งงานอย่างที่พี่แจ่มว่าไอ้มิ่งก็เลยยื่นมือไปให้พี่แจ่มใส่นาฬิกาให้ พี่แจ่มมีของขวัญครบรอบแต่งงานหนึ่งเดือนให้มันแต่มันไม่มีอะไรให้พี่แจ่มเลย

                         “ว้าย มีของขวัญครบรอบแต่งงานให้กันด้วย เจ๊แนนซี่ล่ะอิจฉาน้องมิ่งจริงๆ”

                        “ขอบใจ”มันบอกเสียงเบา

                        มันก้มมองเข็มนาฬิกาบนหน้าปัดค่อยๆเดินไปเรื่อยๆเป็นวงกลม หน้าผากจู่ๆก็ร้อนวูบเมื่อริมฝีปากของพี่แจ่มจูบลงมาเบาๆ ถ้าเป็นปกติมันคงจะมองค้อนหรือไม่ก็บ่นว่าไปแล้ว แต่รอบนี้มันจะยอมเงียบก็แล้วกัน เห็นแก่ว่าพี่แจ่มซื้อนั่นซื้อนี่ให้มันตั้งเยอะหรอก แต่ว่า…

                        “ถ้าไม่ติดว่าต้องไปงานเลี้ยงเต้นรำต่อพี่แจ่มว่าพี่แจ่มคงจะพาน้องมิ่งกลับไปทำลูกที่บ้านแล้วแน่เลย”เสียงทุ้มก้มลงมากระซิบข้างหู

                        พอได้ยินอย่างนั้นไอ้มิ่งนี่ตาโตเท่าไข่ห่านเลย มันถลึงตามองพี่แจ่มก่อนจะมองซ้ายทีขวาทีกลัวใครจะได้ยิน พี่แจ่มก็คือพี่แจ่มนั่นแหละ ดีได้ไม่นานก็กลายมาเป็นผีร้ายเหมือนเก่า

                       

--------------------------------------------------------------------

เขียนไปก็อิจฉาตาร้อนไป ตอนนี้แปลงโฉมเป็นไอ้คุณมิ่งแล้ว ตอนหน้าเจ๊จะพาไอ้คุณมิ่งไปแดนซ์ออนเดอะฟลอ

[kinjikung]

อิจขั้นสุด ซินเดอเรลล่าตัวจริงก็ไอ้มิ่งนี่แหล่ะ เจ้าชายแจ่ม มิ่งมันจะโชว์สเตปแด๊นท์ยังไง

[titansyui]

 

[k2blove]

 
น่ารักนะเนี่ย มิน่าพี่แจ่มถึงเฝ้ามาตั้งแต่เด็กๆ