คิดถึงครั้งที่ 16
‘นิเทศฯเล่นละคร ละครเพื่อน้อง'นั่นคือชื่อเต็มๆของโครงการที่พี่ๆนิเทศปีสี่จัด พี่ช่านัดเวลาล้อหมุนตอน 8 โมงตรง พวกเขาเดินทางไปบริจาคของให้น้องที่ จ.ราชบุรี มันไม่ไกลมากเพราะงบประมาณที่มีน้อยและเวลาจัดซึ่งอยู่ช่วงเกือบๆปลายเทอม
“หิวไหม?” สิงหาถามเขา นายน์ส่ายหน้าก่อนหน้านี้เขากินข้าวเช้ามาแล้ว
หลังจากวันที่ได้จดหมายครั้งแรก นายน์ได้มาอีก 2 ครั้ง ครั้งแรกสิงห์เอาไฟเผาทิ้งไปแล้วส่วนครั้งที่สองไนซ์ซี่ไปแย่งมาจากปากของพี่เขียวได้ทันก่อนที่พี่เขียวจะกลืนลงไป แน่นอนว่าเป็นฝีมือของสิงห์ที่เอาไปให้พี่เขียวกัดเล่น ตอนแรกสิงห์ทำท่าทางไม่พอใจที่ไนซ์ซี่ไปแย่งออกมา แต่พอไนซ์ซี่บอกว่าให้เก็บไว้แจ้งความสิงห์ก็ยอมเข้าใจ...
นั่งรถทัวร์มาจนเข้าเขตอำเภอสวนผึ้งได้สักพัก พี่ช่าก็ให้ทุกคนลงจากรถแล้วไปนั่งท้ายรถกระบะของชาวบ้านแทน ระยะทางต่อจากนี้ไม่ใช่ยางมะตอย พวกเขาต้องข้ามเขาไปอีก 2 ลูกกว่าจะถึงโรงเรียนของน้องๆ
“ว้ายยยยย!!!!!!” พี่แน๊ตตี้ร้องออกมาเมื่อน้ำกระเซ็นมาโดนขณะรถแล่นผ่านฝายน้ำล้น แต่ละคนเปียกมากเปียกน้อยตามตำแหน่งที่นั่งท้ายกระบะ แต่นายน์ไม่เปียกเพราะเสื้อยีนส์แขนยาวของสิงหาคลุมหัวเขาอยู่...
“อีกไกลป่ะพี่” ชินหันไปถามพี่ช่า
“ไม่รู้ พี่ก็ไม่เคยมา..” พี่ช่าตอบปากสั่นเพราะลมฤดูหนาวที่พัดมา ประกอบกับเสื้อผ้าที่เปียกจากน้ำเมื่อครู่ หลายคนเองก็เริ่มเอามือกอดอก
“ทำอะไร” นายน์เมินการโต้เถียงของชินและพี่ช่าแล้วหันมาถามคนข้างตัวที่เอามือมาโอบไหล่เขา
“กอดหน่อย... หนาว..” สิงหาดึงเขาเข้าไปใกล้
“เอาเสื้อคืนไหม” นายน์ทำท่าจะถอดเสื้อคืนให้อีกฝ่าย
“ไม่ต้องหรอก ใส่ไปเถอะ”
“แล้วจะหายหนาวไหม”
“ก็ดึงมานั่งใกล้ๆแล้วไง” สิงห์ออกแรงดึงให้นายน์เข้ามาใกล้อีกครั้ง
”นั่งกอดอกยังอุ่นกว่าเลย...” นายน์เปรยคนเดียวเบาๆ เขาไม่เห็นว่าการที่สิงห์เอามือมาโอบเขาจะทำให้เจ้าตัวอุ่นขึ้นตรงไหน กลับกันฝ่ายที่อุ่นน่าจะเป็นนายน์เสียอีก
“ไม่อุ่นกาย แต่อุ่นใจไง” สิงห์ยิ้มมุมปาก นายน์เดาว่าดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีน้ำตาลเข้มนั่นต้องกำลังยิ้มเป็นประกายไปด้วยแน่ๆ วันนี้สิงห์ใส่เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายกราฟิก กางเกงยีนส์ขายาวสีดำ แถมด้วยแว่นกันแดดสีน้ำตาลเข้ม เสื้อผ้าปกติที่ใครๆก็ใส่ได้แต่มันกลับดูดีมากเมื่ออยู่บนไม้แขวนเสื้อดีๆอย่างสิงหา ยิ่งถ้ารวมกับเสื้อกันหนาวสียีนส์บนตัวเขาก็ยิ่งทำให้เจ้าตัวหน้ามองขึ้นไปอีก...
“มองอะไร หืม?” สิงห์ถามเมื่อเขาเผลอมองหน้าอีกฝ่ายนานไป
“เปล่านี่...” นายน์เสมองตนไม้ข้างทาง
“นี่ วันนี้สิงห์หล่อไหม” จู่ๆสิงห์ก็ถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“พี่ช่าก็บอกไปแล้วนี่” ตั้งแต่พี่ช่าเห็นสิงห์ก็ชมคนตัวสูงไม่ขาดปาก
“มันไม่เหมือนกัน... สิงห์หล่อไหม” สิงห์ถามอีกครั้ง
“ก็... หล่อมั้ง” นายน์รู้ว่าตัวเองกำลังโกหก แต่ก็อายเกินกว่าจะกล่าวชมอีกฝ่ายตรงๆ
“มั้งหรอ อะไรกัน... จำรองเท้าคู่นี้ได้ไหม” สิงห์ชี้ไปที่รองเท้าสีน้ำตาลบนเท้า นายน์มองรองเท้าคู่นั้นอย่างวิเคราะห์ เขาเองก็รู้สึกคุ้นๆกับรองเท้าคู่นี้เหมือนกัน...
...แต่ก็นึกไม่ออก
“อะไร สิงห์ชอบคู่นี้มากเลยนะ” นายน์จ้องรองเท้าอีกครั้ง... รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล มีโลโก้สีดำ รองเท้าธรรมดาที่ไม่น่าจะมีอะไรพิเศษ นอกจาก...
มันเป็นรองเท้าคู่แรกและคู่เดียวที่นายน์เลือกให้สิงห์ตอนที่ไปเที่ยวห้างครั้งสุดท้ายเมื่อสามปีก่อน
“ยังใส่ได้อยู่อีกรึไง” นายน์ถามเพราะสิงห์สูงขึ้นมากจากเมื่อสามปีก่อน ขนาดตัวเองก็ใหญ่ขึ้นด้วย
“อือ ดีนะซื้อเผื่อไว้” สิงห์ตอบยิ้มๆ
“นายน์ กลับมาเล่นไอจีกันไหม”
“...เอาดิ ไว้กลับกรุงเทพเมื่อไหร่ค่อยโหลดลงเครื่อง” นายน์เคยเล่นอินสตราแกรมอยู่ช่วงหนึ่งตอนที่คบกับสิงห์ มันเป็นเรื่องตลกๆของเด็กสองคนที่ใช้แอคเค้าท์เดียวกัน
เด็กสองคนที่ไม่เคยรู้ว่าสักวันหนึ่งอินสตราแกรมจะกลายเป็แอพต้องห้ามที่ไม่กล้าเข้า...
เด็กสองคนที่ไม่รู้ว่าแอคเค้าท์นั้นจะถูกนำกลับมาใช้อีกรอบหลังจากปล่อยทิ้งร้างไปสามปี...
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คิดถึงใครอยู่เนี่ย” สิงหาถามเขา
“ใครสักคน...”
“อย่าให้รู้นะว่าใคร สิงห์ตามไปต่อยมันแน่”สิงห์พูดอย่างหาเรื่อง
“เอาดิ ถ้าต่อยตัวเองได้ก็ลองดู...”
“ฮะ!?” สิงห์ทำหน้างงก่อนจะยิ้มออกมา ตั้งแต่กลับมาคุยกันสิงห์ก็หยอดมุขเสี่ยวๆทุกครั้งที่มีโอกาสจนเขาที่รู้สึกเสียเปรียบต้องไปปรึกษากับแจม แจมก็บอกให้เขาทำบ้างเพื่อความเท่าเทียม นายน์ไม่เห็นว่ามันจะเท่าเทียมตรงไหน ทำไมเขาถึงเขินตลอดเลยเล่า?
“ว้าาา ทำไมสิงห์รู้สึกอย่างต่อยตัวเองวันละหลายๆรอบจัง” สิงห์เอาแก้มแนบกำปั้นจากมืออีกข้างที่ไม่ได้โอบเขาอยู่แล้วเอียงคอ ท่าทางอย่างนั้นทำให้นายน์หลุดหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้
“คิดว่าทำแล้วน่ารักรึไง” นายน์ถามพลางหัวเราะคิกคัก
“ไม่คิดหรอก... ในสายตาสิงห์ไม่มีใครน่ารักได้เท่านายน์หรอก...” สิงห์ส่งยิ้มหวาน
โอเค... สิงหาชนะ
รถกระบะเก่าๆของชาวบ้านพาพวกเขามายังโรงเรียนแห่งหนึ่งกลางป่า อาคารเรียนเป็นปูนชั้นเดียวมีห้องเรียนเพียงสามห้องอันเกิดจากการบริจาคของหน่วยงานที่มาก่อนหน้าพวกเขาเมื่อปีที่แล้ว คุณครู 3 คนคอยสอนนักเรียนกว่า 80 คนโดยเรียนร่วมกันแบบคละชั้น ตอนที่มาถึงพวกชาวบ้านก็ออกมาต้อนรับและเอาอาหารมาเลี้ยง
มันเป็นเสน่ห์ที่หาไม่ได้ในเมืองที่เจริญแล้ว...
หลังจากกินข่าวอิ่มพี่ๆเอาของไปแจกน้องๆทั้งหนังสือเรียน หนังสือนิทาน อุปกรณ์กีฬาและเสื้อกันหนาว จากนั้นก็แบ่งน้องและพี่ออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มแรกจะสอนหนังสือน้อง กลุ่มที่สองจะเล่นละครและนันทนาการ ส่วนกลุ่มที่สามคือเล่นกีฬากับน้อง แน่นอนว่านายน์ที่ไม่ชอบกีฬาและไม่เก่งเรื่องแสดงก็ต้องอยู่ฝ่ายสอนหนังสือน้องไปตามระเบียบ ส่วนสิงห์รายนั้นก็ไปอยู่ส่วนกีฬา
“เพ่คับ เพ่เช่ออะไยหยอ” เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินมาถามเขา สำเนียงที่พูดออกมาบอกได้ชัดเจนว่าไม่ใช่คนไทยแท้ๆ
“พี่ชื่อนายน์ครับ แล้วน้องล่ะ” นายน์ย่อตัวลงไปคุยกับเด็กคนนั้น
“ป๋มชื่อนินฮะ” น้องนินตอบเขา
“แล้วน้องนินมาหาพี่ทำไมหรอครับ”
“จ๋อนป๋มหน่อย” น้องนินชูหนังสือการเขียนภาษาไทยมาให้เขาดู
“หาที่นั่งสิ เดี๋ยวพี่สอน” น้องนินพาเขามานั่งที่มุมห้องเรียน พี่แต่ละคนจะคอยสอนหนังสือน้องประมาณ 2 คน ตอนแรกเขาไม่คิดว่าจะมีเด็กๆมาหาเลยนั่งเฉยๆดูพี่คนอื่นไป สอนไปสักพักน้องนินก็ชวนคุยนอกเรื่อง น้องเล่าให้ฟังว่าอยู่กับแม่ซึ่งเป็นคนพม่าแล้วก็น้องสาวอีกคน ส่วนพ่อที่เป็นคนไทยไปทำงานในเมืองกลับมาบ้านเดือนละครั้งพร้อมกับของเล่นนิดๆหน่อยๆ ทุกคนสอนน้องอ่าน เขียน แล้วก็วาดรูปกันลืมเวลา จนพี่ช่าที่อยู่ฝ่ายสันทนาการต้องมาเรียกให้พวกเขาปล่อยน้องกลับบ้านเพราะหมดเวลาเรียน บ้านของเด็กๆอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน บ้านที่อยู่ไกลสุดเดินมาแค่ 10 นาทีก็ถึงแล้ว
ตกดึกเป็นการโชว์ฝีมือทำอาหารของพวกรุ่นพี่ ยิ่งมืดอากาศก็ยิ่งหนาวทำให้ต้องก่อกองไฟแล้วนั่งเล่นกัน สนามกว้างที่ใช้เข้าแถวถูกเปลี่ยนเป็นสถานที่กางเต็นท์ของผู้ชาย ส่วนผู้หญิงนอนในอาคารเรียน สามทุ่มกว่าๆพี่ๆก็ดับไฟแล้วเข้านอน ชาวบ้านแถวนี้นอนเร็วมาก พวกเขาเลยไม่อยากส่งเสียงดังรบกวน
“เหนื่อยไหม” สิงห์ถามเมื่อเขาเข้ามาในเต็นท์ ตอนแรกนายน์ต้องนอนเต็นท์เดียวกับน้องริว แต่ด้วยอำนาจมืดจากคนที่คุณก็รู้ว่าใครทำให้ผลมันออกมาแบบนี้
“เหนื่อยแต่ก็สนุกดี” นายน์ตอบตามจริง เขาไม่ใช่คนที่รักเด็กอะไรมากมายแต่วันนี้เขาก็รู้สึกดีที่ได้มาสอนเด็กๆเหล่านี้
“สิงห์อ่ะ” นายน์ถามกลับ
“อือ สนุกมาก วิ่งเล่นกันจนเหนื่อยเลย ฮ่าๆๆ”
“เจอเพื่อนรุ่นเดียวกันก็งี้แหละ”
“นายน์นั่นเด็ก 7 ขวบ!” สิงหาโวยวาย
“อ้าวหรอ? โทษทีๆ ฮ่าๆๆ” นายน์เม้มปากกั้นหัวเราะ
“พอเลยๆ สนุกไหม? นอนๆ เดี๋ยวตื่นสายนะ” สิงห์ว่าแล้วล้มตัวลงนอน นายน์ก็ทิ้งตัวลงข้างๆกัน
“นายน์” สิงห์ส่งเสียงเรียก
“หืม?” นายน์ปรือตามองสิงห์ ถึงเมื่อกี้จะไม่ง่วงแต่พอหัวถึงหมอนความเพลียตลอดทั้งวันก็ทำให้นายน์จะหลับได้เหมือนกัน
“...จะนอ จะนอ ไจ๊เด๊ะ...”“ฮะ!?” นายน์หันไปมองหน้าสิงห์ด้วยความงง
“เปล่า... เด็กมันสอนมา... นอนเหอะ...” สิงห์รวบตัวนายน์เข้าไปกอด ชันตัวขึ้นมาหอมแก้มคนตัวเล็กแล้วหลับตา นายน์เองเมื่อได้อ้อมกอดอุ่นก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันทีเนื่องจากความเหนื่อยล้า
เช้าวันต่อมานายน์ตื่นสายกว่าปกติเพราะอากาศที่เย็นสบายเกินไปทำให้เขาหลับเพลิน มื้อเช้าเป็นอาหารฝีมือชาวบ้านที่ทำมาให้พวกเขา นายน์อยู่ทำกิจกรรมครึ่งวันจนถึงเที่ยง ทานอาหารเสร็จก็ทยอยกันไปเก็บของแล้วออกเดินทางกลับ ระหว่างทางกลับพี่ช่าให้คนขับจอดรถแวะซื้อของฝากกันนิดหน่อย นายน์เดินรอบๆร้านเพื่อหาของฝากไปให้เพื่อนของตน
“พี่คะๆ พี่มากับรถทัวร์คันนั้นป่ะคะ?” เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาถามเขาแล้วชี้ไปที่รถทัวร์ที่เขานั่งมา
“ใช่ครับ มีอะไรหรอ”
“พวกพี่มาทำอะไรกันหรอคะ มาเที่ยวหรอ” เด็กอีกคนถามบ้าง
“มาบริจาคของให้โรงเรียน...น่ะครับ” นายน์บอกชื่อโรงเรียนที่พวกเขาเอาของไปบริจาค
“อ้าว? พี่มาจากที่ไหนกันหรอ”
“มหาลัย... ครับ” เด็กกลุ่มนั้นตาวาวเมื่อได้ยินชื่อมหาลัย
“พี่หนูก็อยากเข้าที่นี่เหมือนกัน สอบยากไหมอ่ะ”
“ไม่ยากหรอกน้อง แต่ต้องขยันอ่านหนังสือเยอะๆ”
“พี่คะ หนูขอเฟสได้ไหม เผื่อทักไปถามเรื่องเรียนอ่ะ พี่อยู่คณะอะไรคะ?”
“สถาปัตครับ”
“เพื่อนหนูก็อยากเข้าคณะนี้ เนอะ” เธอหันไปพยักพเยิดกับเพื่อนสาว
“ขอเฟสหน่อยนะคะ” เธอยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้านายน์
“อ่า... ครับ แต่พี่ไม่ค่อยได้เล่นหรอก” นายน์รับโทรศัพท์มาอย่าง งงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนไม่รู้จักมาขอเฟสบุ๊คเขา
“เอาของพี่แทนไหมครับ” สิงห์กอดไหล่นายน์แล้วยิ้มถามพวกเธอ
“กะ... ก็ได้ค่ะ” เธอหน้าแดงก่อนจะตอบอย่างตะกุกตะกัก
“นี่ครับ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอรับโทรศัพท์คืนแล้วเดินหนีไปทางอื่น
“ชอบหรอ เด็กม.ปลายอ่ะ” นายน์ถามลอยๆ
“ไม่อ่ะ ชอบรุ่นเดียวกัน” สิงห์ฉีกยิ้มมุมปาก
“แล้วให้เฟสไปทำไม” นายน์กำลังอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบเลยที่สิงห์ยิ้มให้คนอื่น ยิ่งอีกฝ่ายสวยซะขนาดนั้นก็ยิ่งไม่ชอบ
“หึงหรอ”
“เปล่านี่...” แค่ไม่ชอบต่างหาก
“หรอ... แต่สิงห์หึงนะที่นายน์ไปคุยกับผู้หญิงสวยๆแล้วยังจะให้เฟสน้องเขาอีก”
“คนคุยกันมันหึงกันได้ด้วยหรือไง ...แล้วก็สุดท้ายคนที่ให้เฟสไปก็สิงห์ไม่ใช่หรอ” สิงห์นิ่งไปเมื่อนายน์พูดจบ
“...ขอโ...” นายน์เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป แต่สิงห์ก็ขัดขึ้นมาก่อน
“นั่นสิ... แต่เฟสสิงห์เพื่อนเต็มแล้ว... ช่างมันเถอะ ไปซื้อของฝากกัน” สิงห์จูงมือเขาไปเดินดูพวกกุญแจที่ร้านแถวๆนั้น
“น้องเขาจะถามเรื่องเรียนนะ” นายน์ที่เพิ่งจะประมวณผลคำพูดสิงห์ได้เอ่ยทัก
“น้องเขาอยากเรียนสถาปัตหรือไงถึงจะไปแนะนำเขาได้น่ะ”สิงห์หยิบตุ๊กตาแกะสองตัวมาเทียบกัน
“เพื่อนน้องเขาไง คนเสื้อฟ้าอ่ะ เจ้าของโทรศัพท์”
“หรอ.. สิงห์เห็นโพสต์ล่าสุดบอกว่าจะติดบัญชีให้ได้” สิงห์วางตุ๊กตาลงแล้วหยิบเทียนหอมมาดูแทน
“....” นายน์มองหน้าสิงห์ด้วยสายตาไม่เชื่อถือ
“จริงๆนะเว้ย เดี๋ยวเปิดเฟสน้องเขาให้ดูเลย” สิงห์ทำท่าจะวางเทียนหอมแล้วหยิบโทรศัพท์
“เชื่อก็ได้ เลือกได้ยัง” สิงห์พยักหน้าหยิบตุ๊กตาแกะสองตัวและเทียนหอมอีกสามอัน นายน์เลยหยิบของตัวเองตามไปคิดเงิน
หลังจากซื้อของฝากกันเสร็จรถทัวร์ก็วิ่งตรงยาว พี่ๆหลายคนก็นอนหลับเนื่องจากความเหนื่อยล้าตลอดสองวันทำให้บนรถเงียบมาก
“ง่วงหรอ” สิงห์ถามนายน์ที่นั่งสัปหงก
“อืม...” นายน์ส่งเสียงตอบในลำคอ
“นอนไปดิ ใกล้ถึงแล้วเดี๋ยวปลุก”
“ไม่นอนหรอ” นายน์ถามสิงห์ที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์
“คุยกับแม่อยู่ครับ เดี๋ยวก็นอน”
“อืม...” นายน์นั่งหลับตาพิงเบาะ จนตอนที่ใกล้จะหลับก็รู้สึกเหมือนหัวตัวเองถูกเอียงไปพิงใครอีกคน...
“...นายน์ ...ตื่นได้แล้ว จะถึงแล้วนะ” สิงห์สะกิดคนข้างตัวเมื่อรถทัวร์เข้ามาในเขตมหาลัย
“อืมมม...” นายน์เอามือขยี้ตาตัวเองให้หายง่วง ทำให้เสื้อกันหนาวของใครอีกคนตกจากไหล่
นายน์หยิบขึ้นมาแล้วหันไปหาสิงห์ “เห็นนอนกอดอกเลยคลุมให้” สิงห์บอกแล้วเก็บซองขนมใส่ถุงขยะ
สักพักรถก็จอดหน้าคณะนิเทศ นายน์ลาพวกรุ่นพี่แล้วเดินไปที่รถสิงห์ ตอนขามาสิงห์แวะมารับเขาที่หน้าหอโดยอ้างว่ากระเป๋าเดินทางมันใหญ่เกินกว่าจะขึ้นรถเมล์แถมนั่งแท็กซี่ก็เปลืองเงิน... ถึงนายน์จะคิดว่ากระเป๋าที่มีแค่เสื้อผ้าสองชุดกับอุปกรณ์อาบน้ำมันไม่ได้ใหญ่เลยก็ตามที...
“คืนนี้นอนคอนโดสิงห์นะ” สิงห์พูดแล้วหักพวกมาลัยเลี้ยวรถไปทางคอนโดสิงห์... ที่มันอยู่คนละทางกับหอของนายน์
“เฮ้ย! ทำไมอ่ะ”
“สิงห์เหนื่อยอ่ะ นะๆ เหนื่อยมากเลย” สิงหางอแง
“แต่ว่า...”
“ชุดใช้ชุดสิงห์นอนก็ได้ ชุดนี่ก็เอาไปซักแล้วใส่กลับพรุ่งนี้...”
“แต่...”
“นะๆ”
“สิงห์....”
“เหนื่อยจังเลยยย วันนี้เตะบอลกับน้องทั้งวันเลยยยย”
“สิงห์ คือมัน....”
“พรุ่งนี้น้ำมันขึ้นด้วย ทำไงดี สิ้นเดือนเงินก็จะหมด...”
“สิ...”
“เดือนนี้โดนตัดเงินด้วย จะมีเงินกินข้าวพอถึงต้นเดือนไหมเนี่ยยย”
“......”
“เดี๋ยวนี้ค่าครองชีพก็สูงขึ้นเรื่อยๆทุกวั....”
“โอเคๆ ไปก็ได้ๆ” นายน์ตกลงอย่างจำยอม
แค่ไปค้างคอนโดคืนเดียว จำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ไหม?สิงหายิ้มกว้างแล้วอาศัยจังหวะที่รถติดไฟแดงก้มมาหอมแก้มนายน์ไปฟอดใหญ่ จากนั้นก็ขับรถไปยิ้มไปจนถึงหน้าห้องก็ยังไม่เลิกยิ้มสักที
“ยิ้มอะไร”
“เปล๊าาาาา...” สิงห์ตอบเสียงสูง
“.....” นายน์มองหน้าสิงห์อย่างคลางแคลงใจ
“หิวแล้ว กินอะไรดี” สิงห์ถามแล้วกดเบอร์รูมเซอร์วิสของคอนโด นายน์ไม่ใช่นายเอกที่ดีที่จะเก่งเรื่องทำอาหาร สิงห์เองก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆที่ทำเป็นแค่ต้มมาม่ากับไข่เจียว พวกเขาเลยต้องพึ่งร้านอาหารข้างทางกับรูมเซอร์วิสเพื่อประทังชีวิต
“ข้าวผัดพริกแกงหมู”
“เบื่อบ้างไหมเนี่ย...” สิงห์ทำหน้าเอือมๆแล้วบอกรูมเซอร์วิสไป สิงห์ไล่เขาไปอาบน้ำรออาหารมา
ประมาณ 30 นาทีเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดัง นายน์เลยออกไปเอาแทนสิงห์ที่อาบน้ำอยู่
“ข้าวมาแล้วหรอ” สิงห์นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้อง
“อือ ไปแต่งตัวไป” เขาเข้าใจว่าปกติใครๆก็ออกมาแต่งตัวข้างนอก แต่เวลามีแขกอยู่มันก็ควรแต่งตัวให้เรียบร้อยสิ ขนาดเขายังเอาชุดนอนสิงห์ไปใส่ในห้องน้ำเลย
“มองอะไร” นายน์ถามสิงห์ที่แต่งตัวเสร็จแล้วและออกมานั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้าม
“หึๆ หนีรด.มาหรอครับ” สิงห์ถามยิ้มๆ ทำเอานายน์รู้สึกร้อนที่ใบหน้า
เขาใส่ชุดนอนสิงห์ไม่ได้... นั่นคือข้อเท็จจริงที่ได้รับการพิสูจน์ก่อนที่เขาจะไปอาบน้ำ นายน์เลยได้เสื้อยืดรด.ของสิงห์กับกางเกงขาสั้นตอนม.ปลายของเจ้าของห้องมาใส่แทน...
บ่งบอกถึงความแตกต่างของสรีระมาก...
“กินข้าวไปเลย” นายน์ขึ้นเสียงใส่
“คร้าบๆ” สิงห์ชูมือสองข้างแนบลำตัวสื่อว่ายอมแพ้แล้วกินข้าวต่อ
กินข้าวเสร็จนายน์ก็ไปแปรงฟันแล้วออกมาดูทีวีที่โซฟาข้างนอก จานข้าวก็โทรลงไปเรียกรูมเซอร์วิสให้ขึ้นมาเก็บ
“นอนได้แล้ว ดึกแล้วนะ” สิงห์เดินมายืนบังทีวีแล้วพูดกับเขา นายน์กดปิดทีวีพร้อมๆกับสิงห์ที่เดินไปปิดไฟข้างนอก
“นายน์” สิงห์เรียกเมื่อเขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
“หืม?”
“เป็นแฟนกันนะ”
“ฮะ!?” นายน์หันไปมองหน้าสิงห์ที่ยืนอยู่ปลายเตียง
“เป็นแฟนกัน”
“คนคุยกันมันหึงกันไม่ได้ เพราะฉะนั้น...”
“เป็น แฟน กัน นะ”“คบกันเลยดีกว่า เดี๋ยวค่อยๆเปลี่ยนทีหลัง”
“.....” ขอเวลาให้ณภัทรได้ประมวณผลสักครู่...
“นายน์...”
“.....”
“สิงห์คิดมาตั้งนานนะเว่ย จะขอเป็นแฟนยังไงให้มันโรแมนติกอ่ะ แต่มันก็คิดไม่ออก... ที่คิดได้ก็มีแต่คนทำไปแล้ว...”
“.....” เหมือนสมองของนายน์จะลาพักร้อนหนีไปไหนสักแห่ง
“นายน์.... นายน์ครับ...”
“.....” เขาขอเวลาไปตามหาสมองที่หายไป
“นับ 1-3 ถ้าไม่ตอบจะถือว่าตกลงนะ”
“.....”
“หนึ่ง...”
“....”
ฮะ? เดี๋ยว? อะไร?
“สอง...”
“....”
เดี๋ยว!หลังจากที่หาสมองเจอ นายน์กำลังจะหาเสียงของเขาเป็นลำดับต่อไป
“ส...”
“เดี๋ยว!”
“อะไร พูดคำอื่นก็ถือว่าตกลงนะ...”
“....” สิงหาแม่งขี้มโน...
“โอเค สาม... สวัสดีณภัทร เราเป็นแฟนกันแล้ว นอนเถอะ” สิงห์ทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วดึกเขาไปกอด สักพักคนตัวโตก็หลับ สงสัยจะเหนื่อยแบบที่เจ้าตัวบอกจริงๆ
แต่... มีใครเข้าใจสิงหาไหม?
อธิบายที...
************************************************************
ภาษาเพื่อนบ้านวันละคำขอเสนอคำว่า... “จะนอ จะนอ ไจ๊เด๊ะ”
จะนอ ใช้แทนตัวผู้ชาย ส่วน ไจ๊เด๊ะ แปลว่ารัก ค่ะ ซึ่งก็คือวิธีบอกรักภาษาพม่านั่นเอง //เสียดายที่นายน์ไม่เข้าใจ
Cr. Google 55555 อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่มีความรู้ภาษาพม่า ถ้าใครรู้ช่วยบอกด้วยนะคะ
ปล. อย่าพยายามเข้าใจสิงหา เพราะคนเขียนก็ไม่เข้าใจนางเหมือนกัน ถถถถถ
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 365702 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก