อ่านแล้วรู้สึกสงสารนัทจัง
แต่ก็เข้าใจนะว่าการที่จะรักใครไม่ใช่เรื่องง่าย
และยิ่งต้องเลือกระหว่างคนที่รักเราและดีกับเรา
กับคนที่เรารัก และมีความสุขที่ได้อยู่ด้วย
มันเป็นเรื่องที่ทรมาน
มากกกกก
นึกถึงเรื่องของตัวเองเลย เคยมีคนมารักและรอคอยเราแบบนี้ ถึง 5 ปี
จนเราตัดสินใจที่จะรับรักเค้าแล้ว แต่ยังไม่ได้บอกออกไป
(และในใจตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่ต่อคน ๆ นี้
คือความรัก หรือ ความสงสาร ที่เค้ารอเรามานานแล้ว)
ก็มีผู้ชายอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิต กล้าเข้ามาทำความรู้จัก
กับคนในครอบครัว ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่ารู้สึกดีที่เค้ามาชอบ
แต่ก็แค่นั้น แต่พอนานวันไปแล้ว เราก็ไม่รู้ตัวว่าเรารักเค้าไปตั้งแต่เมื่อไร
ส่วนผู้ชายคนแรกที่เค้ารอคอยเรา เราก็ทำได้แต่เพียง ถอยห่างออกจากเค้า
(และก็ไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเอง ออกไป จนถึงปัจจุบันนี้ ก็ยังไม่ได้บอกเค้า)
ต่างคนต่างดำเนินชีวิตของตัวเอง เวลาเจอหน้าเค้า ก็รู้สึกเสียใจมาก เหมือนเรา
หลอกให้เค้ารอคอย เรามาถึง 5 ปี แต่เรากลับตอนแทนเค้าได้เพียงแค่นี้
เพียงแค่ความรู้สึกดี ๆ แบบคนรู้จักคุ้นเคยกันเท่านั้น ไม่สามารถเปลี่ยนมาเป็นคนรู้ใจได้
ทุกครั้งที่เห็นหน้าก็รู้สึกเจ็บรู้สึกผิด และเสียใจ แต่พอไม่เจอก็รู้สึกห่วง อยากรู้ความเป็นไป
ปัจจุบัน 10 กว่าปีแล้ว เค้าคนนั้นก็ยังไม่มีครอบครัวเลย ยิ่งทำให้รู้สึกผิดอย่างแรง
เฮ้อ ชักเพ้อไปกันใหญ่แระ
ปล.ยังสงสัยอยู่ว่า นัท กับเป้ยไปรักกันจนแต่งงานกันได้ยังงัย
ค้างคาใจอย่างแรง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
