หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...)

[snoopy]

สู้ๆนะ
บางทีปัญหาที่เราเผชิญอยู่มันก็ไม่ได้เกิดกับเราแค่คนเดียว
กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ
ทุกๆคนเค้าก็เป็นกำลังใจให้อยู่และแหละ
แต่เราก็ต้องอดทน และก็สู้ด้วย โอเคร๊!!

[imageriz]

เป็นอะไรคุณชาย 
สู้ ๆ นะ คุณชาย เหนื่อยก็พัก
หันหน้าเข้าวัดก็ดีนะ
จะรอนะคุณชาย รอคุณชายและน้องเอกนะ
เป็นกำลังใจให้นะ   

[StillLoveThem]

 ...ทุกอย่างมันต้อง.มีเหตุ...ผล..มันถึงตามมา
...นอนหลับซัก 2-3 ชั่วโมง ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยๆ
...คิดหาเหตุที่เกิด..แล้วก็แก้ที่..ต้นเหตุ..นั่นแหละ  
...ในเมื่อทุกอย่างดีพร้อม สมบูรณ์แบบ แล้วจะไปนั่ง..ทุกข์
...ทำให้..สุขภาพ..เสื่อมทำไม คิดถึงพ่อแม่ ที่จะเกาะชายผ้าเหลืองในอีกไม่นาน
...คิดถึง..ที่รัก ที่จะเป็นคนแบก ตั้ม พาพ่อแม่เกาะชายผ้าเหลืองและคนรอบข้างที่รักตั้ม
...อย่าคิดมาก ทำทุกวันให้มีความสุข ถึงแม้จะมีทุกข์ก็รีบแก้ไข อีกไม่กีชั่วโมง
...โลกอาจแตก ไข้หวัดอาจจะระบาด จะนั่งอมทุกข์ อยู่ทำไม จริงมะหรือว่า..วัยทองฟะ
...เดี๋ยวน้องเอกน้อยใจ ทำไมไม่เม้นเลยวะ อ่านความในใจแล้ว
...บอกได้คำเดียว ...ผู้ชายคนนี้...น่ารักว่ะ มีใจที่มั่นคง รักเดียวใจเดียว
...ไม่คิดโรเนียว เก็บไว้แจกจ่าย เหมือน..ปู้ชายอีกคน..ใครวะ

[Gu_Ton_Za]

 

สู้ๆ นะ ก้าบ

เป็น กำ ลัง ใจ ให้ อีก หนึ่ง ดวง อ่ะ

ปัญ หา มี ไว้ ให้ แก้ มี ไว้ ให้ เผชิญ กับ มัน อ่ะ

ถ้า รู้ สึก เหนื่อย ก็ พัก บ้าง นะ

ผม เพิ่ง เข้า บอร์ด มา ครั้ง แรก

รู้ สึก ว่า เอก เป็น ที่ สุด ยอด คน หนึง เลย ก้าบ

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะ ก้าบ

[DexTunG]

เปนกำลังใจให้นะคับ น้องตั้ม น้องเอก

อยากบอกว่า คนใต้ก้อต้องรักคนใต้นะ

พี่ก้อคนใต้ เปนคนสงขลาคับ

แล้วจะแวะมาใหม่คับ

[sexyman]

“ตั้ม  ตื่นได้แล้ว”  ผมปลุกตั้มในเช้าวันสุดท้ายของปี  เพราทุกคนได้มานั่งรอที่บ้านกันเกือบครบทุกคนแล้ว  และกำลังจะออกเดินทางเพื่อไปซื้อวัตถุดิบที่จะนำมาทำเป็นอาหาร
“อือ  ขอนอนอีกนี๊ดน๊า  ยังสบายอยู่เลย”
“ตื่นได้แล้ว  เพื่อนมากันเต็มหมดแล้ว” 
“อือ  ให้มันนั่งรอไปก่อน” 
“ไม่ตื่นใช่ไหม”  พูดจบผมก็ดึงขาตั้ม  แล้วลากลงมาจากที่นอน
“อ๊กกกกก  ไอเอกปล่อยกู  โอ๊ยยยย”  และตั้มก็สลบไปหลังจากหัวกระแทรกกับพื้นจนเสียงดังสนั่นห้อง
“เห้ย  ตั้ม  เป็นไร  ตั้มได้ยินไหม  ไม่เล่นนะ”  ผมเข้าไปดูว่าตั้มเป็นอะไรมากไหม  แต่แล้วตั้มก็พลิกตัวแล้วขึ้นค่อมตัวผม
“กูเจ็บนะมึง  จะชดใช้ให้กูยังไง”  ผมไม่ได้ตอบอะไร  ได้แต่ส่งยิ้มไปให้  แล้วตั้มก็มองดูท่าทางจะอึ้งๆ จนผมงงว่าเกิดอะไรขึ้น  แล้วตั้มก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเลย  ปล่อยให้ผมบืนงงอยู่อย่างนั้น
“มึงอย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครเห็นอีกนะ  เดี่ยวได้โดนฉุดหรอก”  ตั้มโผล่หน้ามาจากห้องน้ำ  ตอนที่พูดกับผม
“ไอบ้า” 
   ผมลงมาข้างล่างเพื่อมานั่งคิดเมนูอาหาร  และจดรายการอาหารที่ต้องซื้อ  ซึ่งเมื่อได้รายการที่ต้องการแล้วเราก็จะประเมณราคากันอย่างคร่าวๆ  ก่อนจะลงขันกัน  และไม่นานคุณชายก็เดินลงมาจากบนห้องและตามความคาดหมายของทุกคน  ตั้มเริ่มที่จะพูดจาแขวะใส่ทุกคนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“ขอโทษนะครับ  มาหาใครมิทราบ  วันนี้บ้านผมไม่รับแขกนะครับ  เชิญกลับได้เลย”
“ไงมึง  กว่าจะเสด็จลงมาได้  แมร่งพวกกูรอตั้งนาน”  เบียร์เริ่มที่จะบ่นใส่ตั้มก่อนใครเพื่อน
“มากันนานแล้วหรอ   แล้วมาบ้านกูพวกมึงขออนุญาตใครยัง”  ตั้มเดินเข้าไปในครัวคงจะไปชงกาแฟ  ผมเลยเดินตามเข้าไปแล้วจัดการชงให้ตั้ม  ตั้มก็นั่งรอผมบนซิงค์ข้างๆกับที่ผมยืนชงกาแฟอยู่  แต่ก็ยังตะโกนแหกปากเพื่อสนทนากับทุกคนอยู่
“เชี่ย !!!  งั้นเรากลับ”  โมเดินตามเข้ามาแล้วยืนกอดอกหน้าประตูห้องครัวแล้วพูดกับตั้ม  ผมก็หันไปยิ้มกับโม
“กลับเลยนะ  ใครออกไปวันนี้ขาดกัน” 
“เออ  ทีใครทีมัน”  โมยืนชี้หน้าตั้มพร้อมกับพูดออกมา  ก่อนจะเดินจากไป
“ขอบคุณครับ  น่ารักนะมึงใครได้เป็นแฟนคงน่าอิจฉาใครต  หน้าตาก็น่ารัก  แล้วยังเอาใจเก่ง”  ตั้มพูดกับผมในครัว  ให้ได้ยินกันสองคน
“น่ารัก  แล้วรักได้เปล่าล่ะ”  ผมย้อนถามตั้ม  แต่ตั้มไม่ตอบอะไร   ยักไหล่ให้ผมแล้วก็เดินออกไปคุยกับเพื่อนๆต่อ
“แล้วทำไมมากันแต่เช้าว่ะ  กูจัดงานตอนเย็นนะโว้ย” ตั้มถามทุกคน
“มึงจะจัดงานทั้งที  แต่ไม่ซื้อของมาแดกเลยหรอ” อาร์มเลิกสนใจรายการในโทรทัศน์หันมาพูดกับตั้ม 
“ก็เดี่ยวโทรสั่งก็ได้  หรือไม่ก็ไปซื้อสำเร็จรูปเอา”
“เปลืองตังค์ว่ะมึง  มึงก็เห็นว่าแค่นี้ก็แปดคนแล้ว  แล้วถ้าพวกพี่ๆเค้ามากอีก  มันก็เยอะคนอยู่น๊า  ซื้อมาทำเองดีกว่า  ประหยัดเงินได้เยอะ”
“เอองั้นมาลงขันกันเลยมา  เอามาคนพัน” 
“เห้ยพันหนึงเลยหรอ  มากไปป่าวว่ะ” 
“เออ  เยอะไปป่าวว่ะมึง จะแดกอะไรกันนักกันหนา” เจษหันมาสนับสนุนกับความเห็นของอาร์ม
“เชี่ยดิ  อย่าบ่น  ทีมึงเอาไปเลี้ยงสาวๆมากกว่านี้  มึงไม่เห็นจะเคยบ่น”  ตั้มตรอกกลับใส่ทุกคน  จนไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก  ต่างก็เอาเงินออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วว่างไว้บนโต๊ะ  และผมก็กำลังจะเอาออกมาจ่ายเหมือนกัน  แต่โดนตั้มเอามือมาปัด
“อะนี้  ของกูกับไอเอก  กูให้ 3 พันเลย  ในฐานะเป็นเจ้าของสถานที่  หยุดเลยนะมึง  ถ้าขืนพูดมากกูเอาคืนจริงๆ” ตั้มรีบชิงโมพูด  เพราะโมกำลังจะพูดอะไรออกมาแต่โดนตั้มดักทางไว้ก่อน  โมเลยไม่ได้พูดอะไรออกมา
   จากนั้นเราก็พากันไปเดินห้างสรรพสินค้าและตามร้านต่างๆ  รวมไปถึงตลาดสดเพื่อจะเลือกซื้อของ  หลังจากได้ของเสร็จแล้วพวกผมก็กลับมาถึงบ้าน  ก็เจอพี่บิ๊กกับพี่เดียร์มานั่งรออยู่หน้าบ้าน  เราแบ่งหน้าที่กันออกไปตามความถนัดของแต่ละคน  ผมอาสาที่จะเข้าครัว  จะบอกว่าอาสาก็คงไม่ได้เพราะผมโดนบังคับมากกว่า  เพราะองค์ชายบอกว่ายังไม่อยากตายด้วยรสอาหารที่ไม่ได้โมทำ  จากนั้นสองคนนั้นก็เริ่มที่จะลับฝีปากกันอีกรอบ   ส่วนคนที่เหลือก็ไปจัดสถานที่ยกเครื่องเสียงออกมาจากห้องตั้ม  ยกโต๊ะเก้าอี้มาเพิ่ม  ประดับสายรุ้งให้เข้ากับบรรยากาศปีใหม่  ออกมาตกแต่งสร้างบรรยากาศให้เข้ากับงานในสวนข้างบ้าน ตกเย็นพี่ปิง พี่เต้ และพี่เอฟก็ตามมาสมทบกันที่บ้าน  และงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น
   ตลอดเวลาตั้มจะโดนพี่เอฟตามเอาอกเอาใจตลอด  ผมไม่สามารถแทรกเข้าไปได้  อาจจะเป็นเพราะผมไม่อยากเข้าไปทำให้บรรยากาศงานเลี้ยงต้องกร่อยลง  เพราะผมไม่สามารถเดาอารมณ์ของตั้มได้ว่า  ถ้าผมเข้าไปทำตัวยุ่มย่ามกับตั้มแล้ว  ตั้มจะชอบใจหรือเปล่า   ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะคอยบริการตั้มหรอกน่ะ  ผมอยากเสนอตัวเลยมากกว่า  แต่ในเมื่อมีคนทำหน้าที่นั้นแล้ว  ผมก็ขอมองดูอยู่ห่างๆก็แล้วกัน  จนมาถึงวินาทีสำคัญของคืนนั้น  โมก็เรียกพวกผมมารวมกัน  แล้วเรื่มนับถอยหลัง
10....9....8......7.......6
5.....
4....
3......
2......
1.....
“สวัสดีปีใหม่”  ผมไม่รู้ว่าใครจะทำแบบที่พวกผมทำกันหรือไหม  แต่พวกผมมักจะทำแบบนี้กันนั้นคือ  เรารุ่นน้องทุกคน  จะยกมือไหว้และรับพรจากรุ่นพี่กัน  แล้วจากนั้นผมก็เดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มคนเพื่อจะโทรหาพ่อกับแม่ของผม   และพ่อกับแม่ของตั้ม  เพื่อจะสวัสดีปีใหม่  และขอพรจากท่านทั้งสี่คน  หลังจากได้พรครบจากทุกคนแล้ว  ผมก็เดินกลับมาก็เจอว่าทุกคนกำลังยืนตะโกนอะไรกันอยู่  ผมก็เลยตามเข้าไปสมทบ  คำที่ทุกคนตะโกนออกมาก็จะแตกต่างกันออกไปไม่ว่าจะเป็น

“ปีใหม่นี้  ขอให้เบียร์รักโมคนเดียววววว”  อันนี้ของโม
“ขอให้โมรักเบียร์คนเดี่ยวเหมือนกานนนนน”  และเบียร์ก็ตะโกนตามออกไปติดถึง  เหมือนกับเป็นการเอาใจโมไปด้วย  เลยส่งผลให้ผู้ถูกกล่าวถึง  ถึงกับอายหน้าแดงม้วนตัวไปหลายตลบ  ผมเห็นว่าน่าสนุกดีเลยตะโกนตามไป
“ขอให้คนที่ผมรัก  รับรักผมด้วย” เมื่อผมตะโกนจบทุกคนก็พร้อมกันเงียบ  ผมมองหน้าทุกคนก็พบว่าพี่เอฟจ้องมาทางผมอย่างรู้ทันว่าผมหมายถึงใคร  และพี่เอฟเองก็คงไม่อยากแพ้ผม  ถึงไดเตะโกนออกไปว่า
“ขอให้น้องตั้มรักโผ้มมมมม” 
   ทุกคำพูดของแต่ละคนก็ทยอยกันออกมาด้วยการตะโกนจนเหลือตั้มเพียงคนเดียว  และทุกคนก็คะยั้นคะยอให้ตั้มทำตามเพื่อนทุกคน  จนตั้มใจอ่อนและตะโกนออกมา
“ขอให้ปีนี้  เรทติ้งกูไม่ตกกกกก”  ผมถึงกับสำลักน้ำออกมา  หลังจากได้ยินที่ตั้มตะโกน  และทุกคนก็คงเป็นเหมือนผมเพราะดูท่าทาแต่ละคนจะอึ้งๆ  และหน้าเหวอไปตามๆกัน
“พวกมึงจะตกใจไปถึงไหนว่ะ  เอ้า  ชนๆๆๆๆๆ  ไม่หมดไม่เลิก”
“ไม่หมดไม่เลิก  ชนนนนน” 
   งานเลี้ยงฉลองก็ดำเนินไปเรื่อยๆ  บางคนก็มึนเมาจนไม่ไหวพากันขึ้นไปนอน  บางคนก็ฟุบหลับบนโต๊ะเอาดื้อๆ  ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้ดื่มของมึนเมาเพราะผมคิดว่าคืนนี้คุณชายต้องเมาหนักเป็นแน่แท้  ถ้าหากผมเมาไม่ได้สติไปอีกคนก็จะไม่มีใครคอยดูแลตั้ม  เพราะถึงจะเมาแต่ถ้าไม่ได้อาบน้ำหรือเช็ดตัวคุณชายก็จะนอนไม่หลับกะสับกะส่ายทั้งคืนเป็นแน่แท้  แต่ถึงผมจะไม่ดื่มผมก็ยังสามารถนั่งร่วมวงกับทุกคนได้  คอยช่วยหยับโน้นจับนี้ไปตามเรื่องตามราว  ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นพี่เอฟก็ถามคำถามที่ผมเองก็สงสัยอยู่เป็นนัยๆ

“พี่ขอถามตรงๆนะ  น้องตั้มกับออม  ตกลงเป็นอะไรกัน” ตั้มหันไปทางโมและเบียร์และสองคนนั้นก็พร้อมใจกันส่ายหน้า  ผมคิดว่าสามคนนี้ต้องมีอะไรที่กำลังปิดบังทุกคนอยู่  แต่เป็นอะไรนั้นก็ยากเกินกว่าที่จะเดาได้  เอาไว้ค่อยถามวันหลังก็ได้
“ก็แฟนกันไงครับ   ถามทำไมหรอพี่”
“เป็นแฟน  แต่ไม่อยู่ด้วยกันเนี๊ยนะ”
“ก็ตัวไม่ได้ติดกันนี้ครับ  อีกอย่างพี่ออมไปต่างจังหวัดกับ.....” 
“แต่เมื่อตอนเที่ยงพี่เห็นออมไปดูหนังกับไอเกมส์เพื่อนพี่”
“เออ.....”  ตั้มอ้ำอึ้งไม่พูดอะไรออกมา  เบียร์ทนเห็นตั้มจนตรอกไม่ไหวจึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วย
“พี่คงจำผิดคนมั้งครับ  อาจจะไม่ใช่พี่ออมก็ได้ที่ไปกับเพื่อนพี่”  แต่เหมือนพี่เอฟจะดักทางได้  จึงพูดสวนออกไปอีกครั้ง
“แต่พี่ว่าไม่น่าจะผิดนะ  เพราะพี่เดินเข้าไปทักทั้งสองคนด้วย  แล้วอีกอย่าง   พี่ก็เจอออมอยู่กับไอเกมส์หลายครั้งแล้วด้วย”
“เออ  คือ.......”   คราวนี้ไม่มีใครสามารถช่วยพูดแก้ต่างให้กับตั้มได้  ทุกคนหันหน้าไปมา  เพื่อจะให้ช่วยกันพูดแต่ก็ไม่มีใครออกความเห็นคงต้องให้ตั้มไขข้อข้องใจเอาเอง

“ไม่เอาน๊ามึง  เรื่องของน้องเค้า  เราคนนอกจะเข้าไปยุ่งทำไม”  พี่ปิงคงเห็นน้องรักอย่างตั้มกลืนไม่เข้า  คลายไม่ออกเลยยื่นมือเข้ามาช่วย
“เอก  ย่างกุ้งให้หน่อยดิ  อยากกิน  ปลอกมาให้ด้วยนะ”  ตั้มส่งยิ้มมาให้ผมพร้อมกับยื่นจานมาให้  ผมก็ส่งยิ้มกลับไปให้  แต่สายตาผมก็ลอบเห็นว่าพี่เอฟกับพี่ปิงมองมาทางผมด้วย  และยังมีพี่เต้คอยมองผมกับพี่ปิงสลับไปมา  ผมเริ่ทรู้สึกไม่ดีกับบรรยากาศแบบนี้  ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่เตาย่างทันที 

“พี่ช่วยนะครับน้องเอก”  พี่ปิงมายืนข้างๆผม  และพูดกับผม
“ไม่เป็นไรครับ  ผมทำเองได้  พี่ปิงไปนั่งกินต่อดีกว่าทางนี้ผมจัดการเอง”
“แต่พี่อยากช่วย    นะครับให้พี่ช่วยนะ”  พี่ปิงไม่พูดเปล่าแต่ดึงจานกับที่คีบไปจากมือผม แต่ก็โดนผมกระชากกลับมาพร้อมตะคอกเสียงดังใส่พี่ปิงไปจนผมเองอดตกใจกับอากัปกิรินาของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
“ผมบอกแล้วไง  ผมทำเองได้  เออ.....เอกขอโทษครับ  เอกไม่ได้ตั้งใจ  เพียงแค่ไม่อยากรบกวนพี่ปิง”
“พี่เข้าใจครับน้องเอก  ว่าพี่ไม่ได้สำหลักสำคัญสำหรับน้องเอก  พี่แค่อยากจะพูดคุย  อยากไปไหนมาไหน  ไปเที่ยวด้วยกันกับน้องเอกเหมือนเดิม  แต่พี่คงขอมากไป  พี่เข้าใจครับ”  พี่ปิงพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อมและน่าตาพี่ปิงก็แสดงออกมาอย่างที่พูดจริงๆไม่ว่าจะน้ำเสียง หรือแววตา
“พี่ปิงก็มีคนที่เขารักพี่อยู่แล้ว  พี่ก็น่าจะพอใจนี่ครับ  อีกอย่างเอกก็ไม่อยากมีปัญหาผิดใจกับพี่เต้ด้วย  ไม่อยากขึ้นชื่อว่าไปแย่งคนรักคนอื่นมาและทำให้เขาสองคนต้องแตกแยกกัน”
“แต่ถ้าน้องเอกต้องการที่จะกลับมาคบกับพี่  พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ให้ใครมาครหาน้องเอกได้  พี่สัญญา”
“พี่ปิงพูดแบบนี้ได้ยังไง  ถ้าพี่เต้มาได้ยินพี่จะรู้สึกยังไง  พี่ไม่รกเขาหรือไง  เขาเป็นคนดีรักพี่จริง  ทำไมพี่ถึงคิดแบบนี้กับคนที่รักพี่ได้”  ผมรู้สึกโกรธแค้นแทนพี่เต้  ที่พี่ปิงพูดแบบนั้นออกมา  ผมได้ยินเองยังไม่สบายใจ  แล้วถ้าพี่เต้มาได้ยินละจะเสียใจ เจ็บปวดรวดร้าวชนาดไหน
“แล้วคนที่รักน้องเอกล่ะจะรู้สึกยังไง  เมื่อได้ยินน้องเอกพูดตัดสัมพันธ์กัน  น้องเอกเคยคิดถึงจิตใจพี่บ้างหรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไงเมื่อครั้งที่น้องเอกบอกเลิกลากับพี่  พี่ต้องเป็นฝ่ายทนทุกข์ทรมานขนาดไหนน้องเอกเคยสนใจบ้างหรือเปล่า  น้องเอกใจร้ายกับพี่มากเลย  น้องเอกรู้ตัวบ้างไหม”  พี่ปิงต่อว่าต่อขานผมเสียยาวมันทำให้ผมรู้สึกผิดด้วยเช่นกัน  แต่เพื่อให้พี่ปิงตัดผมออกไปจากใจได้  ผมต้องยอมเป็นผู้ร้ายในสายตาพี่ปิง
“เอกเป็นคนแบบนี้  เห็นแก่ความสุขส่วนตัว  เพื่อความสุขของตัวเองเอกพร้อมทำได้ทุกอย่าง  เอกเป็นคนแบบนี้พี่ยังจะรักเอกหรือเปล่า”
“ถ้ามันคือน้องเอก  พี่ก็พร้อมที่จะรับและศึกษาเรียนรู้ไปด้วยกัน  เพียงแค่น้องเอกกลับมาหาพี่นะครับ  พี่ขอร้อง”
“พี่ปิงอย่ามาทำโง่ใส่เอกเลย  นี้ชีวิตจริงไม่ใช่นิยายที่ใครสักคนพร้อมจะรับทุกอย่างที่ดีและไม่ดีของอีกคน  และเผชิญสู่วันข้างหน้าถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันจะไปในทางที่ดีหรือเลวยังไง  เพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตคู่กัน  พี่อย่าคิดถึงเอกอีกเลย  พี่ควรเอาเวลาที่พยายามจะคืนดีกับผมไปเอาเอกเอาใจดูแลแฟนพี่ดีกว่า”  ผมพูดอย่างเหลืออด  เพราะไม่ว่าผมจะพูดยังไงพี่ปิงก็ยังไม่ยอมที่จะถอยออกไป
“น้องเอกบอกพี่สักคำซิครับว่าทำไมน้องเอกถึงกลับมาหาพี่ไม่ได้”
“ง่ายๆเลยนะครับพี่ปิง  ผมไม่เคยรักพี่  และไม่เคยคิดที่จะรัก   ที่ผมทนคบกับพี่เพราะผมไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธและทำร้ายความรู้สึกดีๆที่พี่มอบให้  แต่พอมาถึงจุดหนึ่งผมก็รับมันไม่ไหวผมเลยต้องตัดสินใจที่จะเลิกกับพี่  และอีกเหตุผลที่สำคัญนั้นก็คือ  ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว  รักมาตลอดเวลาก่อนที่ผมจะคบกับพี่  ผมคิดจะใช้พี่เป็นเครื่องมือเพื่อจะให้ผมสามารถลืมคนนั้นได้  แต่มันก็เปล่าเลย   มันเหมือนเป็นเครื่องตอกย้ำว่าผมรักคนๆนั้นมากขนาดไหน  เป็นไงครับ  ผมเลวพอที่พี่จะลืมผมได้หรือยัง”
“น้องเอกคิดแบบนี้กับพี่ตลอดเวลาเลยหรือครับ  พี่เสียใจว่ะ  พี่เจ็บพี่ปวด  แต่พี่ทนได้ถ้าบาดแผลนี้มาจากคนที่พี่รัก  พี่ยอมแล้ว  พี่แพ้แล้วครับ  ต่อไปพี่จะเลิกมาตอแยกับน้องเอกเลิกวุ่นวาย  แต่ถ้าน้องเอกมีปัญหาอะไรที่พอจะให้พี่ชายคนนี้ช่วย  พี่ก็พร้อมและเต็มใจที่จะช่วยนะครับ”  ผมรู้สึกว่าพี่ปิงกำลังใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการพูดประโยคนี้กับผม  ผมเกือบจะเห็นใจและสงสารพี่ปิงแล้วยอมกลับไปคบกับพี่ปิง  แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้  ไม่ใช่เพราะตัวผมเองเท่านั้น  เพื่อตัวพี่ปิงเองและคนที่รักพี่ปิงอีกด้วย



กลับมาแล้ว  กลับมาด้วยใจคิดถึง  ที่มาลงตอนนี้ให้  เพราะเป็นอีกตอนที่เอกเขียนแล้วผมรู้สึกชอบครับ  ผมว่าผมเริ่มที่จะเขียนก่อนเอก  แต่ทำไมวิธีการเขียนมันถึงได้แซงหน้าผมไปแล้วอ่า  แต่ถึงยังไงผมก็ชอบนะครับ  อ่านวันละหลายๆรอบด้วย  เพราะคิดถึงคนเขียนมากมาย  แต่ไม่เป็นไร  เด่ววันศุกร์นี้ก็จะเจอกันแล้ว 

ปล.คิดถึงและห่วงใยทุกคนนะครับ  แล้วทุกคนละครับคิดถึงผมบ้างไหม  สำหรับคนที่ไม่คิดถึงผม  จงระลึกไว้ว่าผมคิดถึงคุณตลอด  หึหึ 

[manami1155]

^
^

จิ้มๆๆๆลุงตั้ม
คิดถึงลุงตั้มค่า เป็นห่วงมากๆด้วย

ว่าแต่ตอนล่าสุดนี้ยาวดีจัง
พี่เอกใกล้จิสมหวังแล้ว
แอบสงสารพี่เต้ พี่ปิงบ้าคบกะพี่เต้อยู่ยังมาพูดงี้กะพี่เอกอีก

[C2U]

ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึก สงสาร พี่ปิง  น้องเอก  อ่อ พี่เต้ด้วย
รักสามเศร้ามากๆ   

[khun_Kling]

คิดถึง แต่ มี๊เอก คนเดียวววววววววววววววววววววววว

[rero]

ยังตามอ่าน
และคิดถึงเช่นกันน๊า

[mist]

ดูท่าน้องตั้มจะหายจิตตกแล้วสินะ แถมศุกร์นี้ยังจะได้เจอหวานใจแล้วด้วย 

[broke-back]

คิดถึงและห่วงใย เช่นกัน
  เอก    ตั้ม
เพราะ...เอก-ตั้ม...นั้นคู่กัน

[namtaan]

ขอบคุณน้องตั้มที่คิดถึงกันและมาลงเรื่องให้นะจ๊ะ
ไม่ว่าตอนนี้เป็นยังไงแต่ขอให้ผ่านทุกช่วงเวลาไปได้ด้วยดีนะ
ขอบคุณน้องเอกด้วยที่เล่าเรื่องไ้ด้อย่างชัดเจน
ถึงแม้จะเป็นเรื่องเดียวกัน
แต่อ่านคนละมุม ก็ได้อรรถรสคนละแบบจริงๆ
บวก 1 แต้มให้ทั้งน้องเอกและน้องตั้มจ้า

[luvY]

อ่านตอนนี้ที่น้องเอกเขียน

รักเดียวใจเดียวมั่นคงจริงๆ

  เอก&ตั้ม รักกันนานๆตลอดไปนะจ๊ะ

[speedboy]

+1   ก่อนนะคร้าบ

อ่านกี่ทีก็ชอบ  ผมรักพวกคุณสองคนจังเลยละคร้าบ

เฮ้อ  ความเข้าใจมันยากจะบอกว่าเราเข้าใจกันได้อย่างไร

แต่เราก้เข้าใจโดยม่ายมีเหตุผลเนอะ


รักกันนานนานๆๆๆๆๆๆๆๆให้พวกผมอิจฉาไปเลยนะคร้าบ


 

[ToeY_@_KP]

เป็นกำลังใจให้ตั้มนะครับ..


ทำใจให้สบาย..แล้วก็มองรอบๆ..

ที่ที่มีความรักให้กับเรา..

[StillLoveThem]

 ...อารมณ์ดีแล้ว..ที่รักจะมาวันศุกร์..เนอะคนเรา..
...น้องเอก ก็คงคอนเสป...รักเดียวใจเดียว..น่าภูมิใจชะมัดแฟนใครหว่า..

[aekporamai2]

น้องเอกน่ารักจริงๆๆ
มีมุมความคิดที่แปลกดี

[RAKDEK_KA]

กลับมาแล้ว  กลับมาด้วยใจคิดถึง  ที่มาลงตอนนี้ให้  เพราะเป็นอีกตอนที่เอกเขียนแล้วผมรู้สึกชอบครับ  ผมว่าผมเริ่มที่จะเขียนก่อนเอก  แต่ทำไมวิธีการเขียนมันถึงได้แซงหน้าผมไปแล้วอ่า  แต่ถึงยังไงผมก็ชอบนะครับ  อ่านวันละหลายๆรอบด้วย  เพราะคิดถึงคนเขียนมากมาย  แต่ไม่เป็นไร  เด่ววันศุกร์นี้ก็จะเจอกันแล้ว 
ปล.คิดถึงและห่วงใยทุกคนนะครับ  แล้วทุกคนละครับคิดถึงผมบ้างไหม  สำหรับคนที่ไม่คิดถึงผม  จงระลึกไว้ว่าผมคิดถึงคุณตลอด  หึหึ   

ใครว่าทุกคนไม่คิดถึงตั้มละจ๊ะ คนที่อ่านเรื่องราวของตั้มเกือบทุกคนเค้าก็เป็นกำลังใจให้ตั้มทั้งนั้นแหละ  อ้ายพวกเสียงนกเสียงกาก็ไม่ต้องไปสนจายมัน  อย่าเก็บมาเป็นสาระ  แล้วอีกอย่างเราก็กำลังจะบวชเพื่อทดแทนคุณให้กับผู้มีพระคุณ ตอนนี้ ตั้มก็ต้องตั้งสติให้ดีๆ นะ   ทำใจให้สงบ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

ปล. อนุโมทนาสาธุอีกที     
ปล.2  เออ แล้วจะได้อ่านทั้ง 2 เรื่องต่อเมื่อไหร่เนี่ย บวชกี่วันหว่า 

[Gu_Ton_Za]

  เอกอ อ่ะ ก้าบ

น่า สง สาร อ่ะ

ต้อง ยอม รับ ว่า เอก เป็น คน ที่ อด ทน มาก เลย อ่ะ

ไป อ่าน มา แล้ว ทั้ง ของ ตั้ม ของ เอก อ่ะ

ตั้ม เนี่ย สุดๆ เลย อ่ะ

แต่ ก็ เข้า ใจ ความ รุ้ สึก ตั้ม นะ

ไง ก็ ขอ ให้ รัก กัน นาน นะ ก้าบ

มี ปัญ หา ไร ก้ ขอ ให้ คิด ถึง ตอน ที่ รัก กัน อ่ะ

กว่า จะ รัก กัน ได้ ต้อง ผ่าน อุป สรรค ไร มา บ้าง อ่ะ

แต่ ชอบ เอก มาก มาย อิ อิ

[ToeY_@_KP]

  คิดถึงทั้งสองคนอ่ะ..

วันนี้ก็วันเสาร์ละ

เอกเข้ามาทักทายเพื่อนๆหน่อยจิ

แล้วก็เอาเรื่องมาต่อด้วยนะ 

[aekporamai2]

เข้ามารอเอกน่ะครับ
คิดถึงจัง

[ToeY_@_KP]

สงสัยจะงานยุ่ง...

มาส่งข่าวหน่อยเด้อ..

รวมถึงข่าวคราวของเจ้าของอีกเรื่องด้วย...

 

[RAKDEK_KA]

มาดันทู้ รอน้องเอก  กะน้องตั้ม 
(อยู่วัดก็นั่งสมาธิสงบจิตสงบใจเน้อ )
 

[luvY]

รอน้องเอกอยู่นะคะ
หรือว่ากำลังยุ่งงานบวชคุณชาย
มาแจ้งข่าวด้วยนะคะ

[Yurameki]

ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนานมากมาย
สบายดีใช่มะ พี่ตั้มพี่เอก
บางที เวลาบอกเลิกใครจริงๆ มันก็ต้องใจแข็งแบบนี้แล่ะนะ
อย่าปล่อยให้มันนานวัน มันจะยิ่งเรื้อรังกับอีกฝ่ายที่บอกเลิก
พอถึงเวลาที่มันนานเกิน เพิ่งไปบอกเนี่ย  คนๆ นั้นจะเสียใจมากมาย


คิดถึงพี่ตั้ม กะ พี่เอกก้ะ

 

[kittyfun]

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ

ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้กับทั้งสองคนด้วยนะคะ

ทั้งคุณเอกและคุณตั้มเลยค่ะ

[luvY]

ดันทู้ตกไปหน้า2แย้ว

น้องเอกหายไปไหน

ส่งข่าวด้วย   

[RAKDEK_KA]

    มะไหร่จะมาหว่า รออยู่เน้อ 

[Gu_Ton_Za]

มาดันก้าบ