หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[harumi]

 

[❣☾月亮☽❣]

   ตลกอีพี่ปูอะ ปูอย่างนั้นโจอย่างนี้ พูดเองหมด
แต่แอบน่าสงสารนะเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
อยากให้พี่โจเปิดใจอีกนิดนึง   

[Mouse2U]

ไม่ฟังที่พี่โจเขาจะพูดให้จบก่อนล่ะคะพี่ปู อาจเป็นเรื่องดีๆ ก็ได้น้า

[minneemint]

ตอนนี้รู้เลยว่าปูรักโจ

[mam.nalok]

เฮียปูมาแล้วววววววววววววว วันนี้เฮียเท่มากๆ

[rmlab]

เฮียปู เฮียทำดีที่สุดแล้ว ตื้อต่อน้า

[meepooh2499]

ถ้าป๋าทิวจับตัวคนร้ายได้นี่สนุกแน่ หุห

อิพี่ปูน่าสงสารเชียว แต่กะยังแอบสมน้ำหน้านิดๆอ่ะนะ 5555

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

คือผม คือผม อะไรคะะะ อยากรู้! 

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
❤❤❤❤❤❤❤❤❤

ตอนที่ 17 (ปูกะโจ) ทำเกินไปรึเปล่า?

พาร์ทโจ


ผมทำตัวไม่ถูกครับ ตั้งแต่เรื่องที่ผมตอบตกลงยอมคบกับเขาในฐานะแฟน เหมือนตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออก พอเขาบอกว่ากำลังจะไปผมก็รู้สึกโหวงๆ ที่ใจยังไงไม่รู้ครับ ปากผมเลยตอบตกลงไปทั้งที่ผมยังไม่ทันรู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ มารู้อีกทีก็ตอนที่เขาเข้ามาสวมกอดผมไว้นั่นแหละครับ ผมไม่กล้าขยับหรือไม่กล้ามองหน้าเขา ผมทำได้แค่ยืนนิ่งๆ ให้เขากอดอยู่อย่างนั้น พอสติเริ่มกลับมาทีละน้อยผมก็พูดเรื่องข้อตกลงบ้าบออะไรออกไปก็ไม่รู้ ตอนแรกเหมือนเขาจะไม่ยอมทำตามที่ผมบอก แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกโล่งใจเอาซะเลย จนในที่สุดคำตอบที่ผมได้จากเขาก็คือ... เขาจะยอมทำตามกฏที่ผมตั้งขึ้นมาครับ




หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็มาเก็บเสื้อผ้าที่คอนโดของเขา คือผมว่ามันเร็วมากไปนะครับ ผมปรับตัวไม่ทัน คำพูดต่างๆ ถูกพ่นออกมาจากปากผมโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไปมันแรงไปรึป่าวถึงทำให้เขานิ่งไปขนาดนี้ ปกติเขาจะชอบทำตัวทะเล้นๆ ชอบหลอกล้อให้ผมหัวเราะกับคำพูดตลกๆ ที่เขามักจะนำมาใช้พูดกับผม ถึงแม้มันจะออกไปทางทะลึ่งๆ ก็เถอะ แต่บางครั้งมันก็ทำให้ผมอดหัวเราะตามไม่ได้ครับ พอเขาเงียบไปผมเริ่มรู้สึกไม่ชิน ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดีแล้วครับ บอกตรงๆ ว่าผมรู้สึกผิดที่พูดออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคือเขาทำเพื่ออยากปกป้องผม แต่ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะครับ ถ้าจะให้ใครมาคอยปกป้องผมมันคงจะรู้สึกแปลกๆ ชอบกล




เฮ้ออ!!! ผมอาจจะต้องยอมรับส่วนหนึ่งครับว่า... จิตใจผมยังเข้มแข็งไม่พอ ถึงร่างกายผมจะรู้สึกพร้อมสำหรับทุกๆ เรื่อง แต่พอเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตทีไร มันทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอลงทุกที ทั้งที่ผมควรจะเข้มแข็งและอยู่กับมันให้ได้ เพราะทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง.....


"โจ.... โจ... เป็นอะไร? ทำไมจู่ๆ ก็นั่งเหม่อ"

"ไม่มีอะไร ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ นะ"



ผมมองหน้าเขา มองทะลุเข้าไปในแววตาเขา แต่ทุกอย่างมันดูนิ่งไปหมด แววตาที่เป็นประกายวิบวับ รอยยิ้มกวนๆ ที่เคยยิ้ม คำพูดที่คอยทำให้ผมเขินอายได้หายไปหมด เหลือเพียงแต่ความเงียบที่กำลังก่อตัว แต่ทุกการกระทำของเขาดูเหมือนกำลังฝืน ฝืนยิ้ม ฝืนพูด เหมือนกำลังบอกผมว่าไม่เป็นไร



"กลับเถอะ เดี๋ยวจะกลับไปทำงานต่อไม่ใช่เหรอ?" เขายังคงจำสิ่งที่ผมพูดได้เสมอเลยครับ

"อืม...." ผมพยักหน้าแล้วตอบสั้นๆ

"อืม... ป่ะ กลับกัน"



พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องนอนของเขาโดยมีผมคอยเดินตามอยู่ข้างหลัง ผมหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเข้าไปในห้องเขาอีกครั้ง ทำไมเขาถึงยอมทิ้งห้องนอนกว้างๆ ที่ดูแล้วน่าจะสะดวกสบายกว่าไปนอนโซฟารับแขกที่ห้องพักของผม เพียงเพราะเขาเป็นห่วงผมจริงๆ งั้นเหรอครับ หรือทุกอย่างเป็นเพียงเพราะเขาทำดีเพื่อไถ่โทษกับสิ่งที่เขาเคยทำลงไป อันนี้ยังคงเป็นคำถามที่ผมคอยถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา เพราะผมไม่อยากจะคิดอะไรที่มันเป็นการเข้าข้างตัวเองไปให้มากกว่านี้ครับ



ผมเดินตามเขาออกมาจนถึงรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถด้านล่างของคอนโด เขายังคงเงียบไม่พูดอะไรเหมือนเดิมครับ พอเก็บของไว้ท้ายรถเรียบร้อยผมกำลังจะเดินมาเปิดประตูรถเพื่อเข้าไปนั่งในรถ แต่เขาดันเป็นคนมาเปิดประตูรถให้ผม พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนกำลังฝืนยิ้ม



"ขอบคุณ...."

"อืม... ไม่เป็นไร รัดเข็มขัดด้วยล่ะ"



ผมพยักหน้าตอบกลับไป พอปิดประตูรถเสร็จเขาก็เดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อขึ้นไปนั่งประจำที่ฝั่งคนขับ และขับรถออกไปทันที เขาปรับแอร์ในรถไม่ให้เย็นมาก เปิดเพลงคลอเบาๆ เพื่อไม่ให้ในรถดูเงียบจนเกินไป ผมรู้สึกจุกอยู่ที่อกแปลกๆ มันเหมือนหายใจลำบาก อยากจะพูดบางอย่างก็เหมือนติดอยู่ในลำคอ ดูมันช่างเป็นอะไรที่พูดยากเหลือเกินครับ



"อยากแวะซื้ออะไรก่อนกลับคอนโดรึป่าว?" เขาพูดขึ้นทำให้ผมหันไปมองที่เขาทันที

"อยากซื้อของเข้าห้อง ถ้าคุณสะดวกก็ช่วยแวะให้หน่อยแล้วกัน"

"อืมได้... งั้นแวะซื้อที่ห้างxxxx แล้วกัน"

"อืม... ได้"



แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งจนรถขับมาจอดที่ลาดจอดรถภายในห้างครับ ผมลงจากลงได้ก็เดินตามหลังเขาเข้าไปในห้าง วันนี้ตรงกับวันหยุดผู้คนมากหน้าหลายตาต่างพากันมาจับจ่ายซื้อของ บ้างก็มาเดินเล่นทำให้คนที่เดินอยู่ในห้างค่อนข้างเยอะพอสมควรครับ ผมเลยต้องเดินหลบคนที่เดินผ่านไปผ่านมาบ้าง เพราะคนสมัยนี้เดินไม่ค่อยจะมีมารยาทกันซักเท่าไหร่ แค่เดินชนกันก็สามารถมีเรื่องกันได้ ทั้งที่เรื่องเหล่านี้น่าจะจบด้วยคำขอโทษเพียงสั้นๆ แต่ทุกวันนี้ดูเหมือนจะทำมันได้ยาก ผมเดินตามหลังเขาไปเรื่อยๆ ต่างคนก็ต่างไม่พูดอะไรจน.....



"โจ....." เขายื่นมือมาหาผม ผมหยุดชะงักทันทีแล้วมองไปที่มือข้างนั้น

"ไม่เป็นไร ผมเดินได้"

"วันนี้คนเยอะ เดินใกล้ๆ กัน เร็ว!!" ผมกัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือออกไปวางประกบบนมือของเขา มือข้างนั้นของเขาจับมือของผมไว้ก่อนที่จะยิ้มให้ผม

"ป่ะ ไปเลือกของกัน"

"อืม...."


จากที่ผมคอยเดินตามอยู่ข้างหลัง ตอนนี้ผมได้มาเดินข้างๆ เขา เหมือนเขาจะรู้ว่าผมคงจะอาย เขาเลยจับมือผมแนบข้างลำตัวเขามากที่สุด จนตอนนี้กลายเป็นเราสองคนเดินชิดกันมากๆ ถ้าคนอื่นไม่สังเกตุจริงๆ คงจะไม่เห็นว่าเรากำลังจับมือกันครับ


"แป๊ปนะ...." เขาพาผมเดินไปตรงรถเข็นที่จอดอยู่แล้วใช้มืออีกข้างดึงรถเข็นนั้นออกมา

"ปล่อยมือก่อนก็ได้ เดี๋ยวคุณจะเข็นรถไม่สะดวก"

"ไม่เป็นไร เข็นได้สบายมาก"

"แต่ผมว่า....." คือผมก็เริ่มอายแล้วครับ ไม่ใช่เพราะมีคนสังเกตุเห็นหรืออะไร แต่เป็นเพราะผมอยู่ใกล้เขามากเกินไป เขาดูแลผมดีเกินไป มันทำให้ผมรู้สึกอายนะครับ

"ซื้ออะไรก่อนดี?" เขาถามขึ้นแล้วก็ลากผมให้เดินตามเลยครับ

"ยาสระผม..." ผมก้มหน้าตอบ เงยหน้ามาก็พยายามมองไปทางอื่นครับ

"อ่อ!! นู้นไง... อยู่ตรงนู้นแน่ะ" เขาไม่ได้ใช้มือชี้ให้ผมดูหรอกครับ แต่เขาใช้ปากเขาชี้แทนต่างหากล่ะครับ พอรู้ว่าของที่ผมต้องการซื้ออยู่ตรงไหนเขาก็จัดการพาผมเดินไปทันที

"เอายี่ห้อไหนอ่ะ?" เขายืนมองเชลล์วางของขนาดใหญ่ที่มียาสระผมวางอยู่หลายยี่ห้อแล้วหันมาถามผม

"คุณใช้ยี่ห้ออะไร?"

"ถามกูเหรอ?"

"อืม... ถามคุณนะแหละ ยืนกันอยู่สองคนจะให้ผมไปถามใครล่ะ" เขายิ้มกว้างออกมาทันที

"ไม่รู้อ่ะ ปกติย่าเป็นคนซื้อให้ ย่าซื้ออะไรให้ก็ใช้หมด ไม่ค่อยได้อ่านยี่ห้อหรอก" ผมขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย อายุขนาดนี้เนี๊ยะนะให้ย่าซื้อยาสระผมให้

"พูดจริงเหรอ?"

"อืม... จริงดิ ย่าเป็นคนซื้อให้ทุกอย่าง ยกเว้นน้ำหอมกับเสื้อผ้านะ"

"คึคึ...." ผมขำเล็กน้อยครับ ไม่คิดว่าคนอายุขนาดนี้จะไม่เคยซื้อของใช้ด้วยตัวเอง

"ขำอะไรอ่ะ?"

"ป่าว.... ไม่มีอะไร"

"ก็เห็นขำอยู่..."

"ช่างเถอะ งั้นเดี๋ยวผมเลือกให้แล้วกัน"

"อืม เอาดิ! เลือกให้หน่อย"

"เลือกให้นะไม่อยากหรอก แต่คุณช่วยปล่อยมือผมก่อนได้ไหม?"

"อ่อๆ ลืมไป หึหึ"


หลังจากเขาปล่อยมือผมแล้วผมก็จัดการเดินเลือกยาสระผมที่ดูเหมาะสำหรับเขา ผมมองเชลล์วางสินค้าสลับกับมองไปที่เขาอยู่สักพัก จนตัดสินใจเดินกลับไปหาเขาก่อนที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสที่ปลายผมของเขาเบาๆ เขาดูตกใจเล็กน้อย เพราะผมเดินเข้าไปจับโดยที่เขาไปทันตั้งตัวครับ


"ผมเส้นไม่ใหญ่มาก ปลายผมไม่แห้ง งั้นก็...." ผมหันกลับไปที่เชลล์วางของ

"อันนี้แล้วกัน ผมเคยใช้หอมดี แล้วน่าจะเหมาะกับสภาพผมของคุณนะผมว่า...."


ผมหันไปพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยที่สามารถแนะนำยาสระผมที่เหมาะกับเขาได้ ผมยิ้มออกมาด้วยความดีใจแต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อเขายืนจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่วางตา


"เป็นอะไร ไม่ชอบกลิ่นนี้เหรอหรือว่าแพ้?"

"ป่าวๆ ไม่ได้เป็นอะไร ขวดแบบนี้ยังไม่เคยใช้นะ"

"งั้นดมกลิ่นดูก่อนก็ได้ ถ้าคุณไม่ชอบค่อยเปลี่ยนยี่ห้อใหม่" ผมเปิดฝาขวดขนาดทดลองออกแล้วยื่นไปใกล้หน้าของเขา เขาก้มลงเล็กน้อยแล้วสูดดมกลิ่นยาสระผมเข้าไป

"เป็นไง ชอบไหม?" เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า...

"ชอบ... ชอบดิ หอมดี เอาขวดนี้แหละ" ผมยิ้มออกด้วยความดีใจ

"งั้นเอายี่ห้อนี้นะ?"

"อืม.... ครับผม" พอผมได้คำตอบก็เดินกลับไปที่เชลล์แล้วหยิบขวดยาสระผมขวดขนาดใหญ่สุดแล้วถือเอามาวางลงในรถเข็น

"อ่อ!! เดี๋ยวแป๊ปนึงนะ ของผมก็กำลังจะหมดพอดี ซื้อไปไว้เลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเที่ยว" พูดจบผมก็เดินไปเลือกขวดยาสระผมยี่ห้อที่ตัวเองใช้แล้วมาวางลงที่รถเข็นคันเดิม

"อ้าว!! ทำไมไม่ใช้แบบเดียวกันว่ะ?"

"จะใช้ยี่ห้อเดียวกันได้ไง สภาพผมของเราไม่เหมือนกันนิ"

"เรา?" เขาทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มทันที เฮ้ออ!! ผมไม่ชอบสายตาแบบนี้เอาซะเลย มันดูไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้ครับ

"ไปๆ ไปซื้อของต่อดีกว่า"

"ไปไหนต่อดีครับ หึหึ?" ผมกอดยกคิ้วขวาขึ้นเล็กน้อย กำลังคิดว่าจะต้องซื้ออะไรเพิ่มบ้าง

"อ่อ! ยาสีฟัน อยู่ตรงนู้นเดี๋ยวผมมานะ คุณยืนรอผมที่นี่แหละ" พูดจบผมก็เดินลิ่วไปเชลล์ที่ขายยาสีฟันทันที



ผมเดินเลือกซื้อของใช้ส่วนตัวจนเพลิน หันมาอีกทีของก็เกือบเต็มรถเข็นเลยครับ ส่วนเขาก็ยังคนเข็นรถตามหลังผมมาตลอด พอได้ของใช้เสร็จคราวนี้ผมขอไปดูของสดซักหน่อยครับ เพราะผมชอบทำอาหารกินเอง มั่วบ้าง ดูสูตรอาหารจากยูทูปบ้าง เอาเป็นว่ารสชาติพอกินได้แหละครับ


"โจ อยากกินแกงส้มว่ะ ทำเป็นป่ะ?"

"ก็พอทำได้ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณรึป่าวนะ" ผมเคยทำอยู่สองสามครั้งครับ ทำเองกินเองเลยไม่รู้ว่าถ้าคนอื่นกินจะกินได้รึป่าว

"งั้นซื้อของไปทำให้กินหน่อยดิ"

"อืม... ไม่อร่อยห้ามบ่นก็แล้วกัน"

"โหหห.... ไม่บ่นหรอกน่าา.... เคยบ่นเหรอ?"

"ก็ป่าว!! แค่บอกไว้ก่อนก็เท่านั้น" พูดจบผมก็เดินไปเลือกซื้อวัตถุดิบทำสำหรับแกงส้ม และซื้อของสดอย่างอื่นไปติดตู้เย็นไว้ด้วยครับ


"ซื้ออะไรเพิ่มอีกป่ะ?"

"คุณล่ะ? ของผมซื้อครบแล้ว" ผมตอบแล้วมองไปที่รถเข็น

"ไม่อ่ะ ไม่รู้จะซื้ออะไร"

"งั้นไปจ่ายเงินเถอะ"

"อืม... ป่ะดิ"



ผมสองคนเดินไปต่อคิวเพิ่งจ่ายเงินครับ เมื่อถึงคิวผมจ่ายเงินผมกับเขาก็ช่วยกันหยิบของขึ้นจากรถเข็น พนักงานก็สแกนราคาสินค้าที่ผมซื้อ พอใส่ถุงแล้วเขาก็เป็นคนยกลงใส่รถเข็นทั้งหมด ผมจะเข้าไปช่วยเขาก็เอาตัวเองบังไว้ครับ เฮ้อออ....



"ทั้งหมด 4,598.50 สตางค์ครับ" ผมยื่นบัตรเครดิตไปให้พนักงาน พนักงานก็กำลังจะรับบัตรเครดิตจากผม

"ใบนี้ครับ" เขาดึงบัตรของผมไปถือไว้แล้วยื่นบัตรใบที่อยู่ในมือเขาไปให้แทน

"เฮ้ยย!! คุณเดี๋ยวผมจ่ายเอง"

"ไม่เป็นไร แฟนคนเดียวกูเลี้ยงได้แค่นี้สบายมาก" ผมนี่อ้าปากค้างเลยครับ พนักงานคนนั้นก็อมยิ้มไปรูดบัตรไป

"นี่ครับคุณลูกค้า" พนักงานยื่นสลิปให้เซ็นชื่อชำระเงิน ผมเดินออกมาจากตรงนั้นเลยครับ ไปยืนที่อื่นดีกว่า...

"เฮ้ยยย!! โจรอด้วย!!" เขาตะโกนเรียกผม แต่ผมไม่สนใจครับ ขอไปจากที่นี่ก่อนแล้วกัน ผมเลยเดินไปรอเขาที่รถครับ ยืนรอไม่นานเขาก็เข็นรถตามที่ที่รถ

"โหหห... ไม่รอเลยนะ ให้เดินเข็นของคนเดียวได้ไงเนี๊ยะ!!" เขาเดินบ่นมาแต่ไกล

"แล้วใครบอกให้คุณพูดต่อหน้าคนอื่นเขาอย่างนั้นล่ะ"

"อ้าว!! ก็เรื่องจริง จ่ายเงินให้แฟนตัวเองไม่เห็นจะผิดตรงไหน"

"แต่ว่า!! คุณก็ไม่ควรพูดออกไปแบบนั้น"

"อู้ย!! ขี้บ่นว่ะ ไปๆ ขึ้นไปนั่งรอบนรถเร็ว เดี๋ยวเก็บของหลังรถแป๊ป"

"ใครขี้บ่น บ้ารึป่าว!!" ผมหงุดหงิดเล็กน้อยครับ ไม่อยากคุยล่ะ ขึ้นไปรอบนรถดีกว่า



พอเขาเก็บของเสร็จเขาก็ขับรถพาผมกลับมาที่คอนโด ตอนแรกจะไม่ยอมให้ผมช่วยถือแต่ของที่ซื้อมามันเยอะมากนะครับ แล้วมีแต่ของหนักๆ ทั้งนั้นเลย พอผมเดินนำหน้าแบบไม่รอเขาก็เลยยอมให้ผมช่วยถือ เฮ้ออ!! แต่ถึงยังไงก็ให้ถือแค่สองถุงเบาๆ เองครับ ไม่ยอมให้ถือเยอะไปกว่านี้



"ปกติซื้อของเยอะขนาดนี้รึป่าวว่ะ?" เขาถามขึ้นหลังจากวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะในห้องครัว

"ก็ไม่ค่อยเยอะขนาดนี้ เพราะคุณมาค้างด้วยไงผมเลยซื้อเยอะกว่าปกติ" ผมพูดไปก็ลื้อของไป อันไหนที่ต้องเก็บเข้าตู้เย็นผมก็จัดการเก็บเข้าไปแช่อย่างเรียบร้อย

"กูทำให้ลำบากป่าวว่ะ?" ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา

"ก็.... ป่าวลำบากอะไร"

"หึหึ ขอบคุณนะ" ผมว่าผมหูฝาดแน่ๆ เขาพูดขอบคุณผมนะครับ

"อืม... ไม่เป็นไร คุณไปทำอย่างอื่นเถอะ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง"

"ทำอะไรว่ะอย่างอื่น?" ยิ้มอย่างนี้อีกแหละ เฮ้ออ...

"ดูทีวีไง คิดอะไรอยู่บ้ารึป่าว!!"

"หึหึ ยังไม่ทันบอกเลยว่าคิดอะไร งั้นไปอาบน้ำดีกว่า ร้อนว่ะ!!"

"อืม ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้เก็บในห้องน้ำหยิบใช้ได้เลย"

"คร๊าบบบ.... งั้นเดี๋ยวมานะ"




พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องครัว ส่วนผมก็เก็บของต่อ พอเก็บของเสร็จผมก็ล้างมือเรียบร้อยก็เดินไปห้องทำงานเล็กๆ ของผมที่ใช้ห้องนอนเล็กทำเป็นห้องทำงาน ผมเริ่มเคลียร์งานที่ค้างไว้ ทำไปได้สักพักก็เดินออกไปดื่มน้ำที่ห้องครัวแล้วกำลังเดินกลับมาที่ห้องทำงาน แต่สายตาผมกลับมองเข้าไปในห้องนอนที่เปิดอยู่ มองผ่านประตูระเบียงก็เห็นเขายืนสูบบุรี่อยู่นอกระเบียง ใส่เพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียวเสื้อก็ไม่ยอมใส่ ผมส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปทำงานต่อ ผมนั่งทำงานเพลินจนเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง รู้สึกปวดตานิดๆ เพราะจ้องคอมฯ นานไปหน่อย เลยลุกขึ้นยืนบิดตัวคลายความเมื่อยล้าแล้วเดินออกไปข้างนอก ผมเห็นเขานอนหลับอยู่บนโซฟาครับ ดูท่าทางจะนอนไม่สบายเท่าไหร่เพราะขาเขาค่อนข้างยาว เขาตัวสูงนะครับ ขาเขาเลยยาวเลยโซฟาไปเยอะพอสมควรแล้วอย่างนี้เขาจะนอนได้ยังไง ห้องตัวเองมีให้อยู่สบายๆ ก็ไม่ชอบ





พอถึงเวลาอาหารเย็นผมก็ทำแกงส้มชะอมกุ้งให้เขากินครับ เขาก็กินจนหมดหม้อที่ผมทำเลยนะครับ สงสัยรสชาติจะพอกินได้ พอกินข้าวเย็นเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำแล้วก็ไปนั่งทำงานต่อ ออกมาอีกทีก็เกือบสี่ทุ่มแล้วครับ ผมเดินมาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นเขานอนดูบอลอยู่ที่โซฟาตัวเดิม เขาเห็นผมก็แค่ยิ้มแล้วกูดูบอลต่อ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนเตรียมผ้าห่มกับหมอนมาให้เขา เขาก็รับไปแล้วก็จัดวางพร้อมนอนเรียบร้อย ผลังจากนั้นผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วอาบน้ำอีกครั้ง พออาบน้ำเสร็จก็ปิดไฟเตรียมตัวเข้านอนครับ ผมลมตัวลงนอนบนที่นอนแล้วอีกไม่นานผมก็หลับไป

อ่านต่อด้านล่างค่ะ.....

[Star_ss]

ต่อจากด้านบนค่ะ.....




เช้า.....




ผมตื่นเจ็ดโมงเช้าครับ พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินออกไปข้างนอก ภาพที่ผมเห็นก็คือเขานอนอยู่ที่พื้นแล้วม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม หมอนก็อีกข้าง หัวก็อยู่อีกข้างครับ ผมเดินไปเขาสะกิจปลุกเขาเบาๆ



"คุณๆ คุณตื่น"

"อืออ.... อะไรว่ะ!! คนจะนอน!!" เขาเผลอตะคอกออกมาเสียงดังจนผมสะดุ้งเล็กน้อย

"ตื่นแล้วขึ้นไปนอนดีๆ มานอนที่พื้นทำไม?" ผมสะกิจเขาแล้วพูดบอก

"อืมม... โจเหรอ ตื่นเช้าจังว่ะ ขอนอนต่ออีกหน่อย" เขางัวเงียลืมตาขึ้นมามองผมแล้วก็พูดๆ แล้วก็หลับตานอนต่อ

"อยากนอนก็ลุกขึ้นไปนอนที่โซฟาดีๆ ซิ"

"ไม่อ้าวว.... มันเมื่อย กูขอนอนตรงนี้แหละ" ผมหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะถอยหายใจออกมาเบาๆ

"อืม... ตามใจแล้วกัน"

"อืม... โอเค ฝันดีนะ" เขาตอบผมอย่างนี้แหละครับ ฝันดีบ้าอะไรนี่มันเช้าแล้ว





ผมเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า พอเตรียมเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำแล้วออกมานั่งทำงานที่ห้องทำงาน เขาก็ยังไม่ตื่นครับ จนเก้าโมงเขาก็เดินเข้ามาหาผมด้วยสภาพหัวฟูๆ ผมไม่เป็นทรง ผมเห็นแล้วทนไม่ได้เลยไล่ให้เขาไปอาบน้ำอาบท่าแล้วจะได้มากินข้าวเช้า พอกินข้าวเช้าเสร็จผมก็กลับเข้ามานั่งทำงานต่อส่วนเขาก็นั่งดูหนังอยู่ข้างนอก พอเที่ยงเขาก็ชวนผมออกไปกินข้าวข้างนอก ผมบอกไม่ไปเขาก็ดื้อจนผมต้องไปจนได้ พอตกเย็นผมก็บอกว่าผมจะทำกินเองที่ห้องเพราะผมขี้เกียจออกไปข้างนอกงานยังไม่เสร็จ เขาก็ยอมครับแล้วก็กินอาหารที่ผมทำ ผมทำงานเสร็จอีกทีก็สี่ทุ่ม ออกมาเขาก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อย กางเกงขาสั้นตัวเดียวเหมือนเดิมครับ เสื้อก็ไม่ใส่ไม่รู้อยากโชว์อะไรหนักหนา ผมก็เข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนบ้างครับ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นทำงานแต่เช้า...




"โจ มึงนอนเลยเดี๋ยวไฟกูปิดเอง" เหมือนที่ผมตั้งกฏไว้จะใช้ไม่ค่อยได้กับเขาซะแล้วครับ ทำบ้างไม่ทำบ้าง เอาน่ะ!! อย่างน้อยก็ทำตามบ้างถึงจะทำน้อยกว่าก็เถอะ

"อืม... แล้วอย่าลงมานอนที่พื้นล่ะ"

"โหหห... พื้นนี่แหละดี ข้างบนมันเมื่อยขากูยาวครับ"

"งั้นก็ตามใจ...." พูดจบผมก็กำลังจะเดินเข้าไปในห้องนอน

"โจ.... เดี๋ยว!!" เขาเรียกผม ผมเลยหันกลับไปมองเขาครับ

"อืม... มีอะไร?"

"ฝันดีนะ ฝันถึงกูบ้าง หึหึ" ยิ้มอย่างนี้อีกล่ะ


"....."


ผมไม่ตอบครับ เดินเข้าห้องนอนด้วยอย่างเร็วไม่มองหลัง ผมผิดไฟแล้วล้มตัวลงบนที่นอน พอจะนอนก็นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น มาคิดอีกทีก็รู้สึกสงสารที่เขาต้องนอนที่พื้นเย็นๆ ผมทำเกินไปรึเปล่าครับ เฮ้ออ.... ผมถอนหายใจออกมาเฮื้อกใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจลุกขึ้นเปิดไฟ เดินไปที่ประตูห้องนอนแล้วเปิดออกเพียงครึ่งเดียว พอเขาได้ยินเสียงเปิดประตูก็เงยหน้าขึ้นมามองผม เขาปิดไฟแต่ยังเปิดทีวีดูบอลอยู่ครับ แต่ลงไปม้วนตัวกับผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว



"มีไรป่าว?" เขาเงยหน้าหันมาถามผม

"ถ้าจะนอนก็ปิดทีวีด้วย" ผมพูดออกไป

"อืม... รู้แล้ว ขอดูบอลอีกแป๊ป"

"ปิดทีวีปิดไฟให้เรียบร้อย...."

"รู้แล้วคร๊าบบ...." เขาตอบกลับมา

"อืม... แล้วก็เอาหมอนกับผ้าห่มมาด้วย"

"รู้แล้วคร๊าบบบ..... ห๊ะ!!! เอาหมอนกับผ้าห่มไปไหนว่ะ?" เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วถาม

"ก็เอาเขามานอนในห้องไง!! หรือจะนอนที่พื้นเหมือนเดิมก็ได้แล้วแต่คุณ!" พูดจบผมก็ปิดประตูแล้วขึ้นไปนอนลงบนที่นอนเลยครับ อยากนอนนั้นก็นอนไปเถอะ คนอุตส่าห์หวังดีกลัวจะปวดหลัง พื้นเย็นก็เย็นนอนเข้าไปได้ยังไง



แกร็ก.....



เขาเปิดประตูเข้ามายืนยิ้ม มือก็หอบผ้าห่มกับหมอนมาด้วยครับ จะยิ้มบ้าอะไรก็ไม่รู้..... ผมเห็นได้ไงเหรอครับว่าเขายิ้ม ก็เพราะแสงที่ส่องเข้ามาจากประตูระเบียงไงครับทำให้ผมเห็นรอยยิ้มนั้น



"นอนด้วยดิ นอนพื้นปวดหลังว่ะ หนาวด้วย" เขาพูดขึ้น

"ก็... ก็มานอนซิ เตียงตั้งกว้างแต่คุณนอนฝั่งนู้นนะ" ผมชี้ไปฝั่งระเบียง ตรงกลางระหว่างเตียงผมใช้หมอนข้างกั้นไว้ครับ

"หึหึ งั้นนอนเลยนะ" พูดเสร็จเขาก็เดินผ่านผมไปอีกฝั่ง วางหมอนลงตามด้วยผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนเดียวกับผม ผมรู้สึกได้ถึงความยวบลงของที่นอนอีกฝั่ง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง




"โจ...." จู่ๆ เขาก็เรียกผม


"อืม... มีอะไร?"



"กูขอกอดมึงหน่อยได้ป่ะ?"




"กฏขอที่ 1"




TBC.

ตื่นเต้นแทนพี่ปูมากๆ บอกตรงๆ หึหึ

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[aom2529]

  .. ลุ้นๆ..ปูจะได้นอนกอดโจหลับฝันดีไหมนร๊าาาาาา

[meepooh2499]

แล้วจะกลายร่างเปนหมาป่าขย้ำลูกแกะมั้ยน้าาา

[❣☾月亮☽❣]

เขินอ่า ยอมเหอะโจ อุ่นดีนะ

[Nus@nT@R@]

ว้ายๆๆ โจจะให้กอดป่าวเนี่ย

[alt1991]

  อีกเดี๋ยวก็โดนงาบแย้วววววว

[rmlab]

ดีใจกับพี่ปูมากเลย ใกล้พี่โจเข้าไปอีกขั้นแล้ว

[Mouse2U]

ถ้าตอนรู้สึกตัวไม่ยอมให้กอดก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ปู เดี๋ยวรอให้พี่โจหลับก่อนก็ได้..ค่อยเนียน~~

[Cady]

 

[วายซ่า]

ก็ต้องให้เวลาโจอึกหน่อยนะ  เกือบจะใจอ่อนแล้ว

พี่ปูก็มีพาร์ทมุ้งมิ้งเหมือนกันนะจ๊ะ   

[mam.nalok]

อ้ายยยยยยยได้ย้ายเข้าไปนอนห้องแล้วอะ!

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
❤❤❤❤❤❤❤❤❤

ตอนที่ 18 (ปูกะโจ) กฏมีไว้แหก

หึหึ... หึหึ.... ตอนนี้ผมกำลังนอนหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่ในความมืด โจมันให้ผมเข้ามานอนกับมันในห้องแล้วนะครับ ไม่อยากจะอวด... ผมแกล้งถามมันไปว่าผมกอดมันได้ไหม คำตอบคือ "ไม่" ชัดเจนครับ คือผมต้องทำตามกฏการเป็นแฟนกับมันไง แต่ผม!! ไอ้ปูนะคร๊าบบ ถามว่าผมจะเคารพกฏและทำตามกฏได้ตลอดไหม บอกเลยว่าไม่ครับ อย่าลืมซิครับว่าผมไม่ใช่คนดี แต่ผมพร้อมที่จะเป็นแฟนที่ดีให้มันครับ



"โจ... โจ หลับยัง?"

"อืม... มีไร?"

"กูหนาวว่ะ!!"

"ก็ห่มผ้าซิ ผ้าห่มก็มีนิ" มันตอบผมทั้งๆ ที่ยังนอนตะแคงหันหลังให้ผมนั่นแหละครับ

"ผ้ามันบาง กูหนาวจริงๆ นะ"

"ผมไม่ได้เปิดแอร์แรงเลยนะ"

"แต่กูหนาวจริงๆ นะ"

"งั้นก็ปรับแอร์เอาเอง รีโมทอยู่บนหัวนอนนั่นแหละ"

"ไหนอ่ะ อยู่ไหน ไม่เห็นมีเลย"

"ก็อยู่นี่ไง!!" มันพลิกตัวกลับมา ทันใดนั้นผมก็.....


จุ๊บบบบ......


จุ๊บที่ปากแมร่งเลยครับ ผมเล็งอยู่นานกะว่าถ้ามันหันมาต้องอยู่ระดับประมาณนี้ แมร่ง!! กูนี่เก่งฉิบหายเลยว่ะ


"เฮ้ยยย!!! คุณทำบ้าอะไรเนี๊ยะ!!" มันโวยวายทันทีเลยครับ

"ก็จูบกู๊ดไนท์ไงครับ หึหึ จะได้หลับฝันดีไง"

"ฝันดีบ้าอะไรล่ะ คุณนี่มันจริงๆ เลย ถอยไปเลย... ถอยไปนอนที่ของคุณ"


ตุบ!!!


"เฮ้ยย!! ทำอะไรนะ"

"ก็มันนอนไม่ถนัดกูก็เลยโยนมันทิ้งซะเลยไอ้หมอนข้างเนี๊ยะ!!"

"เรื่องมากจริงๆ ถ้าโอเคแล้วก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า"

"ยังไม่โอเคว่ะ!"

"อะไรอีกล่ะ?" มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยครับ


หมั่บ!!!



"เฮ้ยย!! คุณทำอะไรอีกเนี๊ยะ!! ปล่อย!!" มันดิ้นแต่ผมใช้ความแข็งแรงสู้กับมันครับ

"ขอกอดหน่อยดิ๊ อยากนอนกอดแฟนตัวเองบ้างว่ะ" 

"บ้าเหรอ!! ผมบอกคุณว่าไง!!" มันพูดไปก็ดิ้นไปครับ

"ชู่ๆ เบาๆ ดิ๊ เดี๋ยวข้างห้องเขาจะคิดว่าเรากำลังทำอะไรกันหรอก"

"ห๊ะ!! ผมไม่ได้ทำอะไรกับคุณซักหน่อย!! คุณปล่อยผมซักทีซิ"

"นั่นแหละ!! เนี๊ยะที่กำลังโวยวายๆ อยู่เนี๊ยะคนอื่นเขาได้ยินเขาจะคิดว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่แน่ๆ เชื่อดิ๊"

"ห๊ะ!! เฮ้ย!! ผมเปล่าทำ คุณปล่อยผมก่อน!!"

"จะยอมให้กอดเฉยๆ หรือจะให้ทำอย่างอื่นด้วย หื้มม!!!" ในเมื่อไม่ยอมหยุด งั้นกูขู่แมร่งเลยครับ แฟนใครว่ะพูดยากฉิบหาย!!

"ปล่อย!! ผมไม่นอนแบบนี้!!"

"โจ อย่าดิ้น!! นอนดีๆ นะครับ" ได้ผลครับ หยุดดิ้นเลย คราวนี้นอนนิ่งเลยครับ แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันกำลังเกร็งอยู่ครับ

"ทำไมต้องบังคับด้วย" อยู่ๆ มันก็พูดขึ้นครับ

"โอ๋ๆๆ ไม่บังคับแล้วคร๊าบ นอนซะนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปทำงานแต่เช้านะครับ แค่กอดเฉยๆ ครับ" ผมรู้สึกเลยครับว่ามันผ่อนคลายขึ้น อาการเกร็งตัวในตอนแรกก็หายไป ผมกอดมันไว้แนบอกแล้วลูบที่หลังมันเบาๆ


"หึหึ หลับง่ายดีว่ะ"



ผมลูบหลังมันเบาๆ สักพักมันก็หลับไปครับ ผมไม่รู้ว่าคืนนี้มันจะนอนหลับฝันดีแบบผมรึป่าว แต่ที่ผมรู้คือคืนนี้ผมคงจะนอนหลับฝันดีกว่าทุกๆ คืนแน่นอนครับ ผมแอบจูบลงที่หน้าผากมันเบาๆ หวังว่าพรุ่งนี้มันตื่นมาแล้วจะไม่โวยวายนะครับ หึหึ


 
เช้าวันใหม่.....


"อืออ...." ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าปลุกผมครับ ตื่นขึ้นมาโจมันก็ยังนอนหลับหายใจสม่ำเสมออยู่ในอ้อมกอดของผม มองมันจากมุมนี้ที่ผมไม่เคยได้เห็นรู้สึกดีไปอีกแบบนะครับ


"อืออ..." อุ้ยต๊ะ โจมันขยับตัวแล้วครับ ผมแกล้งตายก่อนนะ เงียบครับเงียบ เอ๊ะหรือว่าโจมันแค่ขยับตัวเฉยๆ ผมหรี่ตามองก็เห็นมันเอาหน้าซบอยู่ที่อกผมครับ


หรือมันจะยังไม่ตื่นจริงๆ ว่ะ พอผมจะลืมตาขึ้นมองจริงๆ โจมันก็ดันเงยหน้าขึ้นมาซะงั้น ผมเลยต้องแกล้งทำเป็นหลับต่อครับ


"คุณ...." ผมเงียบครับ

"คุณตื่น..." ผมยังคงแกล้งตายอย่างต่อเนื่อง


ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก


โจมันทุบเข้าที่หลังของผมเลยครับ อึ่ก!! กูกระอักเลือดแป๊ป แต่เป็นความดีใจอย่างหนึ่งคือได้รู้ว่า... แฟนกูแข็งแรงมาก ฮ่าๆๆๆ


"อืออ.... มีอะไรโจ" ผมแกล้งงัวเงียตื่นขึ้นมา การแสดงกูเป็นเลิศจริงๆ ครับ

"ตื่นแล้วปล่อยซิ ผมต้องอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน"

"คร๊าบบบ... รู้แล้วครับ แต่ขอนอนต่ออีกนิดนะนี่ยังเช้าอยู่เลย" ผมกอดโจมันแน่นขึ้น มันก็พยายามผลักผมออกครับ แต่ผมอ่ะโคตรพ่อโคตรแม่ตุ๊กแกครับ กูเหนียว กูทน กูหน้าด้าน ฮ่าๆๆ


"ไม่ได้!! คุณอยากนอนก็นอนไปซิ!! แต่ปล่อยผมก่อน!!"

"โอเคๆ ปล่อยก็ได้ แต่......" ผมหยุดพูดค้างไว้แค่นั้นครับ

"แต่อะไร?" โจมันยังคงโดนผมกอดอยู่ มันเงยหน้าขึ้นมาถามผมครับ มองจากมุมนี้แล้ว.... แฟนผมแมร่งโคตรหล่อเลยว่ะ

"มอร์นิ่งคิสก่อนดิ"


  (หน้าโจตอนนี้)



ผมจ้องมองลงไปในแววตาของมันอย่างตั้งใจ เพราะแววตามันบอกความรู้สึกเราได้ทุกอย่างครับ ผมคิดว่าการกระทำยังไม่ซื่อสัตย์เท่ากับแววตาที่ส่งผ่านความรู้สึกออกมาเลยครับ แต่ตอนนี้ส่งสัยวิญญาณโจมันหลุดออกจากร่างแล้วมั้งครับ ผมเห็นมันอ้าปากค้างมองผมตาไม่กระพริบเลยครับ



"โจ.... โจเป็นไรป่าวเนี้ย แค่ขอจูบมอร์นิ่งคิสแค่นี้ถึงกับวิญญาณหลุดเลยเหรอว่ะ หึหึ"

"บะ...บ้าเหรอ!! มอร์นิงคงมอร์นิ่งคิสอะไร ปล่อยผมจะไปอาบน้ำ!!" พอได้สติโจมันก็พยายามผลักผมออกจากมันครับ

"น้าา... โจนะ จูบก่อนดิเดี๋ยวปล่อยไง แฟนกันจูบกันไม่เป็นไรหรอก" มันหยุดดิ้นเลยครับ มองผมด้วยสายตาที่ผมขนลุกจนบอกไม่ถูก

"คุณนี่มัน!! เฮ้อออ.... ชอบทำเกินที่ผมบอกตลอดเลยนะ ผมนี่ไม่จะ...."


จุ๊บบบบ.....  


ยังไม่ทันที่โจมันจะบ่นจบดีผมก็จุ๊บปากมันซะเลยครับ อึ่งแดกกันไปเลย ฮ่าๆๆ


"เห็นป่ะ จูบได้... ง่ายๆ ไม่ยากอย่างที่คิด หึหึ" ผมพูดบอก

"พอ... พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยซิ" ผมเห็นหน้ามันแดงๆ นะครับ ถ้าให้ผมเดามันคงกำลังอายผมอยู่แน่ๆ เลย


ฟอดดดด.....



"พอใจแล้วครับ ป่ะไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะขับรถไปส่งที่ทำงานครับ" ผมขโมยหอมแก้มมันไปอีกที มันก็ทำหน้างอๆ ไม่พอใจตามประสามันนั่นแหละครับ แต่ผมรึจะสน... พูดจบมันก็ลุกจากที่นอนเลยครับ เดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องน้ำทันที




ผมรอโจมันอาบน้ำประมาณสี่สิบนาทีได้ครับ อาบน้ำนานมากๆ ผมนี่นั่งรออาบน้ำต่อจากมันจนจะหลับไปอีกรอบ พอโจมันออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดคุมสีขาว ผมก็คว้าผ้าเช็ดตัวของผมเข้าไปอาบน้ำต่อจากมันโดยไม่ลืมส่งยิ้มสยองหยอกล้อแฟนตัวเองครับ โจมันเบี่ยงตัวหลบผมแล้วมือก็จับที่คอชุดคุมที่มันใส่อยู่ไว้จนแน่น ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้ว่ะ พอผมอาบน้ำเสร็จก็เห็นมันยังแต่งตัวไม่เสร็จดีครับ มันยืนผูกเนคไทอยู่หน้ากระจก พอผมเดินออกมามันก็หันมามองผมครับ



"จะแต่งหล่อไปไหนหนักหนาครับคุณโจ หึหึ" ผมเดินพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกับผ้าเช็ดผมผืนเล็กๆ ที่ผมใช้ยีหัวตัวเองให้แห้งเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ มัน


"วันนี้ผมมีประชุมกับลู้กค้า" มันตอบผมโดยที่ไม่ยอมหันมามองผม

"ประชุมทั้งวันป่ะว่ะ?" ผมถามต่อ

"ครึ่งวันบ่าย"

"งั้นตอนเที่ยงกินข้าวที่ไหน จะกินในออฟฟิตหรือร้านตรงข้ามตึกดี?"


ร้านที่ผมหมายถึงก็คือร้านที่ผมไปจอดรถทิ้งไว้ตอนแรกๆ ที่ไปหามันนั่นแหละครับ ร้านอาหารเล็กๆ แต่น่านั่งดีครับ เพราะตกแต่งร้านได้สวยดี เรียบๆ และอาหารก็ไม่ได้แพงอะไรมาก ผมว่ารสชาติอาหารก็ใช้ได้เลยครับ ถึงจะไม่ได้อร่อยเทียบชั้นร้านอาหารหรูๆ ก็เถอะ



"กินในออฟฟิตดีกว่า ผมจะได้มีเวลาอ่านรายละเอียดก่อนเข้าประชุม"

"อืม เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวกูขับรถไปซื้อข้าวให้กิน"

"สั่งข้างล่างก็ได้ อย่าถึงต้องขับรถไปซื้อเลย"

"อืม ตามใจ งั้นอยากกินอะไรก็คิดไว้แล้วกัน" ผมพูดจบก็พาดผ้าเช็ดผมไว้ที่ไหล่แล้วเดินไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะที่ผมวางไว้ตั้งแต่วันที่เข้ามาอยู่กับมัน


"โจ เสื้อผ้ากูไปไหนหมดว่ะ?" ผมหันกลับไปถามมัน มันก็ผูกเนคไทเสร็จพอดีครับ

"อยู่ในตู้ ผมเห็นว่าเอาไว้ในกระเป๋าแล้วเสื้อผ้ามันยับ ผมเลยเอาออกมาแขวนให้"


มันหันมาตอบผม พอผมได้ยิ้นอย่างนั้นก็ยิ้มดิครับ พอโจมันเห็นผมยิ้มมันก็หันหน้าไปทางอื่นแล้วทำเป็นแต่งตัวจัดเนคไทต่อ ทั้งๆ ที่ผมว่าชุดมันโอเคแล้วครับ ผมเดินกลับมาหามัน กอดมันข้างหลังแล้วก็หอมเข้าที่แก้มขวาของมันฟอดใหญ่ๆ ให้ชื่นใจ


"ขอบใจนะ..." แล้วผมก็เดินผิวปากเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้มาสวมใส่



พอเราทั้งสองคนแต่งตัวเสร็จก็ออกมาจากห้องแล้วเดินไปขึ้นรถผมที่จอดอยู่ โจมันก็ว่าง่ายครับ ผมบอกให้เอารถผมไปคันเดียวมันก็พยักน้าเข้าใจและทำตาม ผมขับรถพามันมาส่งที่บริษัทก็มีแซนวิสที่ผมยังคงจ่ายเงินซื้อให้มันเหมือนเดิมวางอยู่ที่โต๊ะเลขาสวย คุณจูนนั่นเอง พอเธอเห็นผมกันเจ้านายเธอเดินเข้ามาก็เดินมาต้อนรับและทักทายผม ผมยิ้มให้เธอพอเป็นพิธีเอาเป็นว่ารู้กันไม่ต้องพูดอะไรมากเธอก็ทำท่าโอเคๆ แล้วยิ้มกลับ พอผมเข้าไปในห้องทำงานโจมันก็เริ่มอ่านเอกสารเกี่ยวกับงานมันทันที ส่วนผมก็ไปนั่งรอมันที่โซฟาที่เดิม รอสักพักคุณจูนก็เอาแซนวิสกับกาแฟมอคค่าแก้วคุ้นตามาเสริฟเจ้านายเธอแล้วเสริฟเอสเปรสโซร้อนให้ผมหนึ่งแก้วด้วยเช่นกัน



"นี่ของคุณปูค่ะ"

"ขอบคุณมากครับ" ผมยิ้มตอบให้เธอ

"ยินดีค่ะ...." แล้วเธอก็เดินไปที่โต๊ะบอสของเธออีกครั้ง

"บอสค่ะ คุณวิชิตโทรมาแจ้งว่าจะขอเลื่อนประชุมออกไปหนึ่งชั่วโมงค่ะ คุณวิชิตฝากมาขอโทษบอสด้วยค่ะ"

"ขอบคุณมากครับ งั้นผมฝากจูนบอกทีมที่จะเข้าประชุมให้ผมทีนะครับ เขาจะได้เตรียมตัวรอครับ"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวจูนบอกให้นะค่ะ"

"ครับ ขอบคุณมากครับ" แล้วคุณเลขาก็ออกไปจากห้องครับ


ผมนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ครับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คเมล์บ้าง เผื่อมีอีเมล์เกี่ยวกับสินค้าที่ผมสั่งซื้อเข้าร้าน บางครั้งก็เป็นไวน์มาเก็บไว้เอง เวลามีเพื่อนๆ มาผมก็จะเอาออกมาดื่มเลี้ยงฉลองกับเพื่อนผมนี่แหละครับ



"นี่คุณ..." กำลังเช็คเมล์เพลินๆ โจมันก็เรียกผมครับ

"อืม... วาไง?" ผมเงยหน้าขึ้นถาม

"ไม่เบื่อรึไง? จะออกไปข้างนอกบ้างก็ได้นะ"

"อืออ... ไม่อ่ะ ทำไม? มึงเบื่อเหรอที่กูนั่งรอมึงในห้องทำงานเนี้ย!!" มันเงียบครับ โจมันไม่ตอบ

"ถ้าเบื่องั้นกูไปนั่งรอมึงที่ร้านกาแฟข้างล่างก็ได้" ผมทำท่าจะลุกขึ้นยืนมันก็รีบอ้าปากทันทีครับ

"ก็ป่าว.... แค่ถามดูเฉยๆ นะ" มันตอบด้วยท่าทีที่ทำเหมือนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ คือปากมันตอบครับ แต่หน้ามันกำลังก้มอ่านเอกสารในมือ เปิดพลิกไปพลิกมาอยู่นั่นแหละ มีกระดาษ A4 อยู่ไม่ถึงห้าใบด้วยซ้ำครับ


"งั้นกูนั้งรอในนี้ต่อได้ไหมว่ะ?" ผมแกล้งถาม

"ก็ตามใจคุณซิ ผมไม่ได้ไล่ออกไปซักหน่อย"

"หึหึ ดี!! เพราะถึงมึงจะไล่กูก็ไม่ไปหรอก กูอยากอยู่ใกล้ๆ แฟนกู" ผมพูดจบก็นั่งลงที่เดิม แต่เปลี่ยนมานั่งตั้งใจมองหน้ามันแทน พอมันเงยหน้ามาเจอผม โจมันก็รีบก้มไปอ่านเอกสารต่อเลยครับ หน้านี่แดงไปถึงหูเลย



ผมนั่งอ่านข่าวในเน็ตไปเรื่อย มามองนาฬิกาอีกทีก็ใกล้ถึงเวลาพักทานข้าว ผมจึงบอกมันว่าเดี๋ยวลงไปซื้อข้าวมาให้กิน มันก็พยักหน้าตอบแล้วก็นั่งทำงานต่อ ผมลงไปซื้อข้าวที่ร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตึกที่มันทำงานนั่งแหละครับ และก็ซื้อขนมมาฝากจูนเลขามันด้วย พอผมได้อาหารเที่ยงมาก็ยื่นให้จูนช่วยจัดใส่จานให้ รอไม่นานนักเธอก็เอาอาหารเข้ามาเสริฟให้พร้อมน้ำดื่ม แล้วเธอก็ขอตัวลงไปทานข้าวเพราะถึงเวลาพักพอดี



"โจ มากินข้าวก่อน"

"คุณทานก่อนเลย ผมขอทำงานต่ออีกสักพัก" มันก้มหน้าอยู่กับเอกสารแล้วตอบผม

"โจ...." ผมเรียกมันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มันเลยเงยหน้าขึ้นมาครับ

"เฮ้ออ.... อืม รู้แล้ว" พูดจบมันก็วางเอกสารในมือแล้วเดินมานั่งลงโซฟาตัวเล็กที่อยู่ข้างผม

"กินข้าวก่อน กูรู้ว่างานนะสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าคือตัวมึงเอง เข้าใจที่กูพูดไหม?"

"อืม... รู้แล้ว" มันตอบเสียงเบา

"รู้แล้วก็กินซะ นี่ทอดมันกุ้งร้านนี้เขาทำอร่อยดี" ผมตักทอดมันกุ้งใส่จานให้มันครับ

"ขอบคุณ... คุณกินเถอะเดียวผมตักกินเอง"

"อืม กินเยอะๆ ล่ะ"



แล้วผมสองคนก็นั่งกินข้าวจนเกือบหมด จะว่าไปผมบังคับมันนิดๆ ครับ เพราะโจมันกินค่อนข้างน้อย ผมอยากให้มันกินเยอะๆ เท่ากับที่มันต้องใช้สมองและใช้พลังงานในการทำงานเยอะ มันก็ฟังๆ ที่ผมพูดครับ ผมว่าผมแมร่งเปลี่ยนไปเยอะว่ะ ขี้บ่นขึ้นนะผมว่า... หรือว่าผมจะซึมซับมาจากโจมันว่ะ หึหึ




หลังจากกินข้าวเสร็จโจมันก็เตรียมตัวเข้าประชุมช่วงบ่าย ผมก็นั่งรอมันในห้องทำงานนี่แหละครับ เกือบๆ หกโมงโจมันก็เลิกประชุม ดูท่าทางมันเหนื่อยๆ ผมก็ออกไปเอาน้ำดื่มมาให้มัน ตอนนี้ต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีครับ มันเหนื่อยผมต้องดูแลมัน ตอนแรกมันจะอยู่ทำงานต่อแต่ผมขอให้มันกลับไปพักผ่อนก่อน เพราะดูมีเหนื่อยๆ มากกว่าทุกวัน มันก็ทำตามที่ผมบอกครับ หึหึ มันคงรู้ตัวว่าเถียงอะไรผมไม่ได้ แล้วเราก็กลับไปที่คอนโดกันครับ พอถึงห้องมันก็เข้าไปอาบน้ำ ส่วนผมก็โทรสั่งอาหารขึ้นมาให้มันกิน ทำงานมาเหนื่อยแล้วไม่อยากให้มันเหนื่อยอีกครับ




ผมใช้ชีวิตอยู่กับมันอย่างนี้อาทิตย์นึงเต็มๆ เช้าก็ตื่นไปส่งมันทำงาน เย็นก็กลับห้องพักผ่อน เรื่องที่นอนก็น่าจะรู้นะครับ หึหึ เรานอนด้วยกันทุกคืน แอบกอดมันตอนหลับบ้าง กอดมันตอนที่ยังไม่หลับบ้าง ตอนแรกๆ ก็ไม่ยอมง่ายๆ หรอกครับ แต่ตอนนี้เหมือนโจมันจะรู้ว่าขัดขืนไปก็ไม่มีผล ฉะนั้น... ผมก็นอนกอดมันได้ทุกคืน โจมันเริ่มพูดคุยกับผมมากขึ้นกว่าเดิมแล้วครับ บางครั้งมันก็ยิ้มแบบไม่รู้ตัว มันน่ารักขึ้นครับ แล้ววันนี้ผมก็ไปส่งมันทำงานเหมือนทุกๆ วัน



ณ ห้องทำงานของโจ


"โจ เดี๋ยววันนี้บ่ายๆ กูว่าจะกลับไปที่บ้านหน่อย เดี๋ยวใกล้ๆ เลิกงานจะกลับมารับ" ผมพูดขึ้นแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม

"ไม่ต้องมารับก็ได้ คุณก็กลับไปก่อนเลยเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับเองได้"

"ไม่ได้!! รอที่นี่เดี๋ยวกูมารับ เข้าใจ๋?"

"อืมๆ แล้วแต่แล้วกัน" มันตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ดีมากครับ ทำตัวอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย หึหึ" ผมยิ้มให้แก่ชัยชนะที่สามารถพูดให้มันทำตามผมได้

"เลอะเทอะ!!" มันบ่นพรึมพรำเบาๆ แต่ผมได้ยินนะครับ



หลังจากกินข้างเที่ยงกับมันอิ่มแล้ว ผมก็ขับรถออกจากที่ทำงานมันมุ่งตรงไปยังบ้านพ่อแม่ของผม ตามที่คิดไว้ล่วงหน้าครับ บ้านเงียบ.... พ่อแม่ผมคงออกไปหาลูกค้าที่ไหนซักที่แหละครับ ผมขึ้นไปเก็บของในห้องนอนที่ผมตั้งใจมาเอาก็คือเสื้อผ้าเพิ่มนะครับ จะกลับไปเอาที่คอนโดก็กลับรถจะติดแล้วกลับมารับมันไม่ทัน เลยเปลี่ยนมาเอาที่บ้านแทน อีกอย่างที่ผมลืมไม่ได้เลยคือให้แม่บ้านทำกับข้าวอร่อยๆ ใส่กล่องให้ครับ คราวที่แล้วเอาไปให้มันก็ไม่ได้กิน เพราะดันเกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นซะก่อน วันนี้ต้องไม่พลาดครับ ต้องเอากลับไปให้มันชิมของอร่อยให้ได้ ป้าเขาทำอร่อยกว่าร้านอาหารอีกนะครับ



พอผมได้ทุกอย่างครบ ผมก็ขับรถกลับไปรับมันทันทีครับ แต่วันนี้รถค่อนข้างติดนิดหน่อยทำให้ผมอาจจะไปรับมันช้า มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหามันแต่ไม่มีคนรับสายครับ มันคงจะยุ่งอยู่มั้ง ผมเห็นว่าอีกสักพักคงจะถึงเลยไม่ได้โทรไปหามันอีก ผมใช้เวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงก็ขับมาถึงที่ทำงานมันครับ ตอนนี้ก็หกโมงกว่าแล้วด้วย พนักงานก็น่าจะกลับกันหมดแล้ว ผมขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นที่โจมันทำงานอยู่ พอลิฟท์เปิดออกผมก็ต้องแปลกใจเพราะจูนเลขาสาวของมันยังอยู่ครับ




"อ้าว!! คุณจูนยังไม่กลับเหรอครับ?" ผมทักเธอ แต่หน้าตาเธอดูไม่โอเคเท่าไหร่

"คุณปูค่ะ บอส...." เธอหยุดพูดไว้แค่นั้นครับ

"โจเป็นอะไรครับ?" ผมรีบเดินสวนคุณจูนไปทันที

"คุณปูเข้าไปดูบอสเถอะค่ะ จูนว่า...." ผมหยุดเดินแล้วหันมามองคุณจูนทันที

"โจอยู่ไหนครับ?"

"อยู่ในห้องพักในห้องทำงานค่ะ บอสไม่ให้จูนเข้าไปค่ะ แล้วบอกให้จูนกลับไปได้เลย แต่จูนเป็นห่วงบอสเลยยังไม่ได้กลับค่ะ จูนอยากอยู่รอคุณปูมาดูบอสก่อนนะค่ะ"


"มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ผมไม่อยู่?"

"คือ... คือจูนบอกไม่ได้ค่ะ คุณปูเข้าไปถามบอสเองดีกว่านะค่ะ" เธอทำท่าลำบาคใจที่จะพูดผมก็ไม่อยากถามต่อครับ และตอนนี้ผมก็เป็นห่วงโจมันมากด้วย


"อืม... ผมเข้าใจ คุณกลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวผมจะเข้าไปดูเอง คุณไม่ต้องห่วง"

"จูนฝากบอสด้วยนะค่ะ"

"ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูแลโจแทนผมตอนที่ผมไม่อยู่" ผมยิ้มให้กับเธอเพื่อให้กำลังใจเธอ ดูเธอก็ไม่ค่อยสบายใจ
เหมือนกันครับ


"งั้นจูนกลับเลยนะค่ะ สวัสดีค่ะ"

"ครับ สวัสดีครับ"


หลังจากผมพูดจบผมก็เดินเข้าไปในห้องทำงานโจมัน เดินตรงไปยังห้องพักที่ผมเคยเข้าไปล้างหน้าแต่ประตูปิดครับ ผมเลยเคาะเรียกมันทันที



ก๊อก ก๊อก ก๊อก....


"โจ.... มึงอยู่ข้างในใช่ไหม?" มันเงียบครับ



ก๊อก ก๊อก ก๊อก....



"โจ.... เปิดประตูให้กูหน่อย!!" มันไม่ตอบครับ ผมแมร่งกะจะพังประตูอยู่ล่ะ แต่พอจับลูกบิด แมร่ง!!! ไม่ได้ล็อค กูเคาะเรียกอยู่ตั้งนาน....



ผมเดินเข้าเปิดประตูเข้าไปห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดครับ ผมก็ลืมว่าเปิดไฟตรงไหนนี่ดิ เลยเปิดไฟฉายที่มือถือแทน ผมส่องไปทั่งห้องก็เห็นโจมันนอนขดตัวหันหลังให้อยู่บนที่นอน ผมเดินเข้าไปไกลๆ แล้วนั่งลงข้างๆ ตัวมันครับ ผมวางโทรศัพท์มือถือคว่ำหน้าจอลงแล้วเอื้อมมือไปสะกิดที่ไหลมันเบาๆ



"โจ มึงเป็นอะไรทำไมมานอนอยู่มืดๆ อย่างนี้? หื้ออ" มันค่อยๆ หันหน้ากลับมาหาผมแล้วโผลเข้ากอดผมเลยครับ

"กลับมาแล้ว อึ่ก!!"

"มึงเป็นอะไรโจ ร้องไห้ทำไม?" ผมกอดมันตอบแล้วลูบหลังมันเบาๆ ครับ

"กลับบ้านกัน ผมอยากกลับบ้าน"

"มึงเป็นอะไร บอกกูโจ... บอกกูมาว่ามึงร้องไห้ทำไม?!!"

"ปู.... ผมอยากกลับบ้าน พาผมกลับบ้านเถอะนะ อึ่ก!!"



"ครับๆ งั้นเรากลับบ้านกันนะ"



ผมจะทำอะไรได้นอกจากทำตามที่โจมันต้องการก่อน ตอนนี้มันคงจะรู้สึกแย่มากๆ มันถึงพูดอยู่คำเดียวว่าอยากให้ผมพากลับบ้านครับ



TBC.

TBC.

  สงสารโจ 

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[angelhani]

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย กรี้ดดดดด ค้างค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

    แอร๊ย. พี่โจ. ใครทำอะไรพี่อะบอกมาเลยนะ ให้พี่ตุ๊กแกเอ๊ยพี่ปูไปจัดการเลย

มีคำผิดค่ะ. แขวน ตรงแขวนเสื้อผ้า

[Cady]

 

[mam.nalok]

เกิดอัลไรขึ้นนนนนนค้างอะ

[meepooh2499]

โอ๋เอ๋อย่าร้องน้าาาพี่โจ เด่วให้อิพี่ปูไปกระทืบให้มิดเลย

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อด่วนเถอะค่ะ 

[Mouse2U]

ถึงขั้นมาทำให้พี่โจเสียน้ำตาแบบนี้ คงจะปล่อยผ่านไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะพี่ปู

[makone]

Oh! no เกิดอะไรขึ้นกับโจล่ะเนี่ย ค้างอ่ะ