ตอนที่ 30 แล้วเว๊ยย 
ผมกลับมาที่บ้านตัวเองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก..พรุ่งนี้ไอ้เมลล์...จะมา สารภาพรักกับผม...แล้วผมควรทำยังไง...ถ้าให้บอกก็คงไม่รู้...เป็นผมจะดีแน่ แล้วหรอ...ไอ้เมลล์ มันควรจะได้เจอคนที่ดีกว่าผมรึเปล่า...ผมรักไอ้เมลล์ไหม...ผมไม่แน่ใจอะไร สักอย่าง...ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง...ความคิดสับสนวุ่นวายอยู่ในหัว...ไม่รู้ ว่าจะเริ่มคิดยังไง...ไม่รู้ว่าสิ่งที่คิดจะทำ...มันดีที่สุดสำหรับทุกคนรึ เปล่า...
เช้าผมออกไปทำงาน ทั้งๆ ที่เมื่อคืนไม่ได้นอน...ผมไม่อาจข่มตาให้หลับในขณะที่ ความคิดยังคงวนเวียนอยู่แบบนั้น...วันนี้เรื่องทุกอย่างคงจบ...แต่ผมจะทำให้ จบยังไง...
ผมเดินเข้าไปในออฟฟิศด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก..ประหม่า ...กังวล..และกลัว...ผมไม่สมารถบอกอารมณ์ในขณะนี้ได้ แม้เท้าจะก้าวเข้าไปในออฟฟิศ แต่ในใจ อยากให้ระยะทางมันเพิ่มขึ้น...ทันทีที่เข้าไปถึงออฟฟิศ ผมหันไปทางโต๊ะไอ้เมลล์โดยอัตโนมัติ...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร...อาจจะ เป็นเพราะที่ผ่านมา ไม่ว่าผมจะดุ...หรือพยายามห่างจากมันเท่าไหร่...แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าผม ...ไอ้เมลล์ยังคงยิ้มอย่างดีใจในแบบของมันให้ผมเสมอ...ผมหันไปมองที่โต๊ะมัน ....ว่างเปล่า....ไม่มีใคร...แปลก...ที่ผมใจหาย....ปกติมันต้องนั่งรอผมอยู่ ตรงนั้น...ส่งยิ้มมาให้...วันนี้มัน....ไม่มี.....ทำไมผมในใจผมมันถึงได้เบา โหวง...อาจจะมาสาย ผมบอกตัวเองอย่างนั้น ก่อนจะเดินไปที่ห้องของตัวเอง...
บ่าย แล้ว....โต๊ะของคนที่ผมรอ ยังว่างเปล่า....หน้าผมยังคงนิ่งเฉย...แต่ข้างใน ปฏิเสธไม่ได้ ว่า...ห่วง...มันหายไปไหน? จนในที่สุดผมก็ทนไม่ได้ เดินไปหาไอ้กอล์ฟที่โต๊ะ
"กอล์ฟ...ไอ้เมลล์ไปไหนวะ" ไอ้กอล์ฟ มองหน้าผม ตอบห้วนๆ
"ไม่รู้!"
"เป็นอะไรของมึง กูถามดีๆ"
"กูก็ตอบดีๆ นี่แหละ ไม่รู้!"
"มึงเป็นพี่เทคมันไม่ใช่รึไง...มันไม่บอกหรอว่าหายไปไหน" ไอ้กอล์ฟมองหน้าผมนิ่งๆ
"มึงถามถึงมันเพราะอะไร?"
"..ก็...กูเห็นมันไม่มา"
" งั้นกูบอกให้มึงรู้ไว้นะ...ไอ้เมลล์อ่ะ มันฝึกงานครบ ผ่าน ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วแล้ว...แต่มันก็ยังมาทำงานทุกวัน เพื่อมาดูมึงออกไปกับคนอื่น...ไปเที่ยว ไปสนุกสนาน....มึงเคยสังเกตบ้างไหมล่ะ ว่ามันเจ็บแค่ไหน?...เออ ไม่ต้องทำหน้างง...กูกำลังจะบอกว่าไอ้เมลล์มันชอบมึง! ใช่กูรู้ตั้งแต่กูไปบอกรักมันแล้ว...กูแม่งว่าจะไม่บอกมึงหรอก...แต่กูเห็น มันเจ็บ...กูว่าตอนนี้มันคงไม่ไหวแล้ว...ความจริงมันก็เรื่องของพวกมึงแหละ กูก็ไม่อยากเสือกหรอก แต่ก็นะ...นั่นก็น้อง...กูก็ยังรักยังห่วง แม้ไม่ใช่แบบที่กูห่วงโม่ก็ตาม...ทีนี้มึงก็คงสบายใจแล้วล่ะ...ไม่ต้องไป เที่ยวประชดใคร...ไอ้เมลล์มันคงไม่มาให้มึงเห็นแล้ว"
ผมฟังแล้ว ความรู้สึก...มันบอกไม่ถูก...จากห่วง กังวล ตอนนี้ผมโกรธ...พวกมันทำอะไรกัน เห็นผมเป็นอะไร? ปล่อยให้ผมรอ...ไหนบอกว่ามันจะมาบอกรักผม...แล้วนี่อะไร...จะเล่นมุขห่างให้ ผมคิดถึงงั้นหรอ...ผมไม่โทษไอ้เมลล์ เรื่องนี้มันต้องจัดการที่ตัวต้นคิด เสียงรอสายดังไม่นาน
"ว่าไง..ตกลงว่าไงวะ"
"มึงไม่ต้องมาทำเสียงซื่อมิ้งค์...มึงทำอะไร! มึงจะเล่นอะไรอีก นี่แผนไหนของมึงล่ะ?"
"อะไรของมึงไอ้มาร์ช...มาถึงก็ตะคอกกู ปัญญาอ่อน"
" มึงไม่ต้องทำไม่รู้เรื่องมิ้งค์...ไหนมึงบอกมันจะมาบอกรักกู...นี่กูยังไม่ เห็นหัวมันเลย มุขไหนล่ะมึง..มุขห่างให้กูคิดถึงหรอ...กูอยากบอก นอกจากไม่คิดถึงแล้วตอนนี้กูไม่พอใจด้วย"
"ไอ้มาร์ช...มาถึงก็ตะคอกๆ กู มึงโกรธเป็นคนเดียวรึไง กูก็โมโหเป็นนะเว่ย!แม่ง ในเมื่ออยากจะรู้นัก ด๊ายย กูจะบอกให้ ฟังให้ชัดๆนะมึง กูจะบอกให้ เออ กูยอมรับว่ากูอ่ะ วางแผน แต่แผนกูอ่ะ กูบอกให้ไอ้เมลล์มันตัดสินใจเองว่าจะบอกหรือไม่บอกรักมึง เพราะเป็นเรื่องของมัน ตอนที่ตกลงกัน มันบอกกูว่ามันจะทำ...เออ กูก็มีหน้าที่ไปบิ้วมึง พูดให้มึงสำนึก...แผนกูมีแค่นั้น...ที่เหลือก็อยู่ที่การตัดสินใจของมึงกับ ไอ้เมลล์ แค่นั้น! ไม่มีอะไรมากกว่านี้...เห็นกูเชี่ย ชอบวางแผนอย่างงี้ กูก็ยังมีสามัญสำนึกว่ะ กูรู้เรื่องอย่างงี้สุดท้ายมันก้ต้องอยู่ที่คนสองคน กูบังคับใครให้รักกันไม่ได้...กูทำได้แค่พูดให้สำนึกแค่นั้น...เรื่องไอ้ เมลล์หายไป กูบอกตรงๆ กูไม่รู้เรื่อง...แล้วขอบคุณที่อุตส่าห์โทรมาตะคอกบอกกรูว่าน้องกรูหาย กรูจะได้ตามหา...ขอบใจว่ะ ซึ้งน้ำใจเชี่ยๆเลย"
"..กู..."
"ไม่ต้องพูด อะไรหรอกมาร์ช กูเข้าใจ....ไอ้เมลล์มันก็แค่ตัวน่ารำคาญของมึง มันหายไปก็ดีแล้วนี่ มึงจะได้ไม่ต้องลำบากใจปฏิเสธมัน...กูเองก็คงไม่รบกวนให้มึงตามหาหรอก กูรู้ว่ามึงไม่พอใจ"
"มึงอย่ามาประชดกู"
"กูไม่ได้ประชดว่ะ กูพูดจริง...แค่นี้กูก็เข้าใจแล้วว่ามึงอ่ะ ไม่ได้ต้องการมัน กุเข้าใจแล้ว...แค่นี้นะ กูห่วงมัน กูจะไปโทรหามัน"
ยัง ไม่ทันได้พูดอะไร มันก็วางสายไป...ผม รู้สึกผิด...ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้...ผมรู้ว่าถึงไอ้เพื่อนผมมันจะเจ้าเล่ห์ ชอบวางแผน แต่ก็พอจะรู้ว่า ถ้าทำมันก็ยอมรับว่าทำ...แต่ถ้าไม่ได้ทำก็แปลว่าไม่....ผมแค่รู้สึกเหมือน ตัวเองกำลังโดนปั่นหัว..จนลืมที่จะรักษาน้ำใจมัน...ผมตัดสินใจโทรไปอีกครั้ง
"มีอะไรอีก..จะด่าไรกูอีก"
"มึงอย่าเพิ่งดิ...กูแค่...เอ่อ...มึงโทรหาไอ้เมลล์รึยัง"
"โทรแล้ว..ไม่ติด มันปิดเครื่อง...กูกำลังพยายามติดต่อมันทางอื่น ว่าจะไปดูที่คอนโดมันอยู่"
"เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน"
" เพื่อ?....ถ้าอยากเป็นคนดีก็ไม่ต้องหรอกมาร์ช...เดี๋ยวน้องมันยิ่งเจ็บ... ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรกับมัน ก็อย่า...กูบอกตรงๆ ตอนนี้กูไม่สนับสนุนให้มึงไปหามัน...การเป็นคนดี รังแต่จะทำให้อีกคนเจ็บ...มึงจำความรู้สึกนั้นไม่ได้รึไง?"
ผมได้ แต่เงียบ...แล้วปล่อยให้มันวางสายไป...ใช่...การเป็นคนดี ทั้งๆ ที่ไม่ได้คิดอะไรมันทำให้เจ็บ...แล้วความรู้สึกของผมตอนนี้...แค่อยากเป็นคน ดีงั้นหรอ?...ผมไม่แน่ใจ....แค่รู้ว่าเป็นห่วงมัน...เท่านั้น..
TBC.....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
