ตอนนี้เป็นตอนจบแล้วนะครับ สำหรับตอนพิเศษ วันที่ 5 ธ.ค. ที่ผ่านมา ขอโทษด้วยนะครับที่หายไปหลายวัน พอดีไม่ค่อยสบายด้วย เรียนก็หนักด้วยใกล้สอบแล้ว งานก็หนักเหมือนกัน สุขภาพใจก็ย่ำแย่ แต่ก็ได้แต่ภาวนาว่าปีใหม่อะไรๆๆ จะดีขึ้น เจอกับรักครั้งใหม่เร็ว ๆ แต่ไม่เอาอีกแล้วนะครับกับการรักเขาข้างเดียว เพราะอะไรนะหรอครับ ก็เพราะว่าผมคงเหนื่อยต่อไปแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
ยิ่งตาม
ก็เหมือนยิ่งไกล
+
+
+
เพื่อนลากไปดูหมอดู หมอทักว่า ชีวิตนี้จะไรคู่ เศร้าหนักกว่าเดิมอีก
สงสัยชาติที่แล้วทำกรรมไว้เยอะมั้ง
ต่อกันเลยดีกว่าคับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ้า มาแล้ว แบงก์” สักพักมันถืออะไรมาก็ไม่รู้เลยครับ เยอะแยะไปหมดเลย นี่จะกินกันหมดไหมเนี่ย
“อู้หู ทำไมเอามาเยอะจัง แล้วจะกินกันหมดไหมเนี่ย”
“หมดอยู่แล้ว 5555555”
“น่าจะชวนสามาด้วยเนอะ” น้าน ปากตรู ไปเอ่ยชื่อมันทำไมก็ไม่รู้
“อยากให้มาจริง ๆ หรอ” มันพูดพร้อมทำหน้าล้อเลียนครับ
“ทำไมหรอ” ผมงงอะดิครับ
“ปล๊าว” เมิงนี่ แปลกๆๆ
ระหว่างนั้น เราก็นั่งกินจิ้มจุ่มไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรกัน จนมันเริ่มพูดขึ้นก่อน
“แบงก์”
“หือ”
“ตอนนี้แบงก์ทำงานอะไรอะ”
“อ้อ ตอนนี้แบงก์ทำงานที่xxxxxxxxx นะ แต่ตอนนี้แบงก์เรียนโทอยู่ด้วยอะ แม่งโคตรเหนื่อยเลยวะ”
“โห เก่งจัง”
“ไม่เก่งหรอก ฟลุ๊กมั้ง 55555+” แหม ชมกรูอย่างนี้กรูก็เขินหมดอะดิ”
หลังจากนั้น เราทั้งคู่ก็เงียบกันไปสักพักหนึ่ง ตอนนั้นผมกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะลองตัดสินใจลองบอกมันอีกสักครั้ง แม้ว่าผมคาดว่าคำตอบคงจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด
ผมเงยหน้ามองมันนิดหนึ่ง ก็เห็นมันกำลังนั่งซดน้ำซุปอยู่ ผมคิดว่าอย่างไรซะ ผมคงต้องบอกมันอีกสักครั้งเพื่อให้มันรู้ว่าผมยังรู้สึกกับมันเหมือนเดิมนะ
“กั๊ก”
“หือ” มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมตาแป๋วเลยครับ
“กั๊กจำสวนสนได้ไหม”
“อือ จำได้ดิ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าเขาจะสร้างอาคารเรียนเพิ่มนะตรงนั้นอะ
“อือ หรอ น่าเสียดายเนอะ อย่างน้อยกรูก็เคยบอกชอบเมิงที่นั่น” หลุดไปจนได้ครับ ตอนนี้ก็เพียงแค่รอแต่ปฏิกิริยาตอบรับจากมัน
“แบงก์ยังจำได้อีกหรอ” มันถามผมครับ
“อือ จำได้ดิ” กรูจำได้ดีทีเดียวแหละ
“และที่กรูจำได้อีกอย่างนะ คือว่าเมิงยังไม่ได้ตอบกรูเลยนะ”
“ทำไมแบงก์ชอบเราหละ” อ้าวทำไมเมิงถามยังงั้นหละ
“อืม..............................................ไม่รู้ดิ แบงก์ไม่รู้หรอก”
“ทำไมแบงก์ไม่รู้หละ” เมิงจะซักกรูทำไมเนี่ย
“ก็คงเหมือนกับที่กั๊กชอบสานั่นแหละ แต่มันต่างกันตรงที่ไอ้สาเขาก็ชอบแกด้วยเหมือนกัน”
“แล้วแบงก์รู้ได้ไงว่าเราชอบสา” โอ้โห เมิงไม่แสดงออกเลยเนอะ
“กรูไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ดูไม่ออกหรอนะ ว่าแกสองคนเป็นแฟนกันอะ”
“โห ดูง่ายขนาดนั้นเชี่ยะ”
“นานยัง” รู้สึกว่าคำถามนี้คุ้นๆๆ ยังไงไม่รู้
“อืม นานแล้ว” มันก้มหน้าตอบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่
นี่เราช้าไปอีกแล้วใช่ไหม
ไม่ใช่ช้าสิ ไม่มีโอกาสเลยต่างหาก
ระหว่างนั้นเราทั้งคู่ต่างนั่งกันเงียบกริบ ไม่มีใครแตะต้องอาหารกันอีกเลย
“เอ้ย โทษทีนะ ทำเสียบรรยากาศหมด” ผมบอกมันไปหลังจากดูมันนิ่ง ๆๆ
“กินต่อดิ หิวไม่ใช่หรอ” ผมบอกกับมัน พร้อมกับคีบลูกชิ้นใส่ลงไปในถ้วยมันครับ
“แบงก์” อยู่ดีๆๆ มันก็เรียกชื่อผมขึ้นมาครับ
“อย่าเลยนะ” อย่าอะไรของเมิง
“อย่าอะไร” ตอนนั้นงงมากครับ
“................................อย่าพยายามเลยนะ กั๊กรู้ว่าแบงก์คิดกับกั๊กยังไง แต่กั๊กคงไม่ได้เป็นยังแบงก์ กั๊กคงรู้สึกอย่างแบงก์ไม่ได้”
“...................................................................เออ กรูเข้าใจ............แต่.......” ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงยังไงไม่รู้เหมือนกัน ขอบตาร้อนผ่าวๆๆ
“แต่ไร” มันเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ขอแค่ชอบไม่ได้หรอ” น่าน หน้าด้านอีกกรู
“อย่าเลย”
“ทำไมอะ กั๊กก็ทำตัวของกั๊กให้เป็นปกติ ไม่ต้องมาสนใจกรูก็ได้ เมิงก็เป็นของเมิงยังงี้ต่อไป เพราะยังไงกรูก็คงทำอะไรไปไม่ได้มากไปกว่านี้หรอกนะ”
“สาเขาถามกั๊กอะ ว่าแบงก์ชอบกั๊กหรอ”
“แล้วกั๊กตอบไปว่าไงหละ” อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะตอบไปว่าอะไร
“กั๊กก็ ไม่ได้ตอบไรไป”
“ทำไมกั๊กไม่บอกสาไปหละ ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“แต่สามันรู้ว่าเมิงชอบกรูอะ” อ้าว นี่กรูดูง่ายขนาดนี้เลยหรอว่ะ
“แบงก์”
“หือ”
“กั๊กกับสาจะแต่งงานกันแล้วนะ”
+
+
+
+
+
+
+
+
“เมิงคงไม่อยากให้สาเขาลำบากใจใช่ปะ” ผมถามมันครับ ฮือๆๆๆ แล้วกรูหละ
“.....................................”
“ไม่ได้เลยใช่ไหม” ผมขอโอกาสต่อ
“........................................”
“อือ กรูเข้าใจหละ
จบจริง ๆ แล้วสินะ นี่ใช่ไหมที่เราต้องการ คำตอบที่ต้องการ แม้ว่าจะคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่ามันต้องออกมาเป็นแบบนี้ เมิงมันเป็นผู้ชายนิ ไม่ใช่เกย์เหมือนกรู
กรูคงไม่มีสิทธิ์อะไร........แม้แค่จะขอรักเมิง กรูก็ไม่มีสิทธิ์
“อืม กรูจะพยายามนะเว้ย แต่เป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม"
“อืม”
“ขอบใจนะ” ผมพูดกับมันครับ
“เรื่องไรหรอ” มันถามผมพร้อมทำหน้างง ๆ
“ขอบใจนะที่เมิงยังเป็นเพื่อนกรู” ตอนนั้นผมรู้สึกน้อยใจตัวเองมาก ๆๆๆ
“อย่าพูดยังงั้นดิ” เอ้า แล้วเมิงจะให้กรูพูดยังไง หน้ามันก็เสียไปนิดนึง
“ยินดีด้วยนะ แล้วแต่งเมื่อไหร่หละ อย่าลืมชวนกรูด้วยหละ” ฝืนฉีกยิ้มสุดชีวิต
“คาดว่าคงเป็นปีหน้าอะ”
ผมเห็นมันทั้งคู่รักกัน ผมก็คงต้องอวยพรให้มันหละครับ ผมคงไม่มีหน้าไปแยกมันทั้งคู่ออกมา แค่ผมเกิดมาเป็นเกย์ก็บาปมากพอแล้ว ไม่อยากสร้างบาปไปมากกว่านี้
“แล้วแบงก์กลับกรุงเทพเมื่อไหร่”
“คืนนี้หละ”
“โห นี่ดึกแล้วนะ จะกลับยังไง” ไม่ต้องห่วงกรูหรอก
“อ้อ เดียวให้น้องขับกลับนะ มันจะขึ้นกรุงเทพพร้อมกันเลย”
“งั้นเก็บตังค์เลยดีกว่านะ เดียวดึก” ไม่อยากกินกับกรูก็บอกมาเหอะ
“อืม ได้ เดียวแบงก์เลี้ยงนะ”
“ขอบใจนะ” มันพูดครับ
หลังจากที่เราจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปที่รถเพื่อที่จะกลับครับ
ระหว่างที่ผมนั่งซ้อนถ้ายรถมันกลับบ้านนั้น น้ำตาผมเผลอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เผลอแอบซบหลังมันซะด้วย รวมถึงเผลอใช้หลังมันเช็ดน้ำตา รู้สึกตัวอีกที หลังมันก็แฉะไปด้วยน้ำตาผม ผมคิดว่ามันรู้ว่าผมร้องไห้ ผมสังเกตได้ว่ามันขับรถช้ามากๆๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่สำหรับผมแล้ว ผมพยายามจดจำภาพปัจจุบันของมันให้มากที่สุด เพราะผมคิดว่า อีกนานกว่าผมจะได้เจอมันอีก หรือว่าอาจจะไม่ได้เจออีกเลย เพราะตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้วครับ ว่าหลังจาก จบโท ผมคงจะไปอยู่เมกา หรือไม่ก็ที่ไหนซักแห่ง หลังจากลังเลอยู่นานหลายเดือน
หลังจากลงจากรถมัน มันก็จะหมุนล้อกลับไปเลย
“กั๊ก เดี๋ยว” ผมตัดสินใจเรียกมันไว้
“มีไรหรอ”
“กรูว่าหลังจากกรูเรียนโทจบแล้วกรูจะไปเมกาวะ”
“อืม................หรอ” เมิงพูดแค่นี้หรอ
“อีกนานกว่ากรูจะได้เจอเมิงอีกนะ หรือว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ”
“อืม นั่นสินะ”
“ขอกอดทีได้ไหม”
“......................................................”
“แบบเพื่อนนะเมิง”นี่เมิง เมิงลำบากใจมากเลยหรอ
มันไม่ตอบแต่ก็ยื่นมือดึงผมเข้าไปกอดหลวม ๆๆ น้ำตาที่กลั้นมานานก็ไหลออกมายังกะเขื่อนแตก่อีกรอบ ยิ่งวันนี้ไปดูรักแห่งสยามมาด้วย ยิ่งอินหนักเข้าไปใหญ่
ตอนนี้ผมอยากจะบอกรักมัน แต่ผมก็ไม่กล้าครับ กลัวว่ามันจะลำบากใจ จึงทำได้แค่พูดอยู่ในใจ
“อืม พอแล้ว กรูอึดอัด” ผมพูดแบบขำ ๆ ครับ หุหุหุ
“กลับบ้านดี ๆ หละ”
“อืม ขอบใจ”
“ลาก่อนนะโว้ย” ผมพูดกับมันครับ เพราะว่าคงจะเป็นคำบอกลาที่เหมาะสมที่สุดแล้ว
“อืม”
แล้วมันก็ขับรถหายไปในความมืดบนท้องถนน
หลังจากมันขับรถออกไปแล้ว ผมก็นั่งสงบสติอารมณ์อยู่หน้าบ้านพักหนึ่ง ก่อนที่จะทำหน้าร่าเริงเข้าบ้าน เพื่อเตรียมตัวกลับกรุงเทพ จำไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนั้นกี่โมงแล้ว แต่เข้าบ้านได้ ก็รีบเก็บของพร้อมกับเร่งน้องให้เตรีมตัวกับกรุงเทพกัน ขากลับต้องให้น้องขับกลับครับ เพราะว่าสติสตังไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวผมแล้ว
สภาพผมตอนนั้นยอมรับว่าแม้ข้างนอกจะดูปกติ แต่ข้างในไม่มีอะไรเหลือแล้วครับ
หัวใจที่ให้มันไป ถูกทำลายด้วยคำว่าเพื่อนจากมัน
ความรักของผม ถูกส่งไปไม่ถึงมัน แม้ว่าผมจะพยายามเต็มที่แล้วก็ตาม
ผมไม่มีสิทธิ์แม้แค่จะขอรักมัน ถ้าเพื่อน ๆ จำได้ ผมเคยบอกไปแล้วนะครับว่าผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องมาอาย หรือต้องมาลำบากใจเพราะผม ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะหายไปเอง หายไปจากสารบบของชีวิตมัน ให้มันไปใช้ชีวิตปกติตามแบบฉบับที่มนุษย์เขาควรจะมีกัน
ส่วนผมนะหรอก็คงจะใช้ชีวิตในแบบฉบับของผมเหมือนเดิม
อยู่คนเดียว
สุขคนเดียว
เศร้าคนเดียว
เหงาคนเดียว
กินข้าวคนเดียว
ดูหนังคนเดียว
เพื่อน ๆ เคยรู้สึกไหมครับ ว่าในขณะที่เราไปงานปาร์ตี้ มีเพื่อนล้อมหน้าล้อมหลังเยอะแยะ แต่วูบหนึ่งกลับรู้สึกเหงาอย่างประหลาด สำหรับผมนะหรอความรู้สึกอย่างนี้เป็นความรู้สึกที่เชี่ยมาก ๆ เลยหละครับ
ก็อย่างว่า ความรักของผม ใครเขาจะมาอยากได้ละครับ ต่อจากนี้คงต้องรักตัวเองให้มากๆๆ เหงาก็กอดตัวเอง สุขก็ยิ้มคนเดียว นี่แหละครับชีวิตของแบงก์ละครับ
หลังจากนี้สิ่งที่ผมทำได้ก็คือ เก็บภาพทุกภาพของมันลงลิ้นชักในความทรงจำที่ปิดตายและคงจะไม่มีโอกาสที่จะได้เปิดมันขึ้นมาอีก เพราะลูกกุญแจดันอยู่ที่มันครับ ไอ้กั๊ก ที่ไม่ใช่เป็นไอ้กั๊กของผมอีกต่อไปแล้ว...................................
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนมากนะครับที่เป็นกำลังใจให้แบงก์นะครับ ขอบคุณด้วยใจจริง และต้องขอโทษเพื่อน ๆ ทุกคนด้วยที่ต้องทำให้หดหู่ แต่ทำไงได้ละครับ ก็ความรักของผมมันไม่ได้แฮปปี้เอ็นดิ้ง จบแบบสวยงามเหมือนเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ในนี้
หลาย ๆ ครั้งที่ผมอ่านเรื่องของคนอื่น ๆ แล้วผมอิจฉามากเลยครับ ว่าทำไมเขาถึงมีคนที่รักเขาอยู่ข้าง ๆ แต่ผมหละ ไม่มีใครเลยหรอ.............แต่ว่าผมก็รู้ตัวและเจียมตัวมาตลอดนะครับ ว่าผมคงไม่มีใครสนใจหรอก ก็เราเป็นแค่ไอ้แบงก์นิเนอะ 555+
ผมคงไม่มีโอกาสมาเล่าเรื่องราวความรักของผมอีกแล้วหละครับ เพราะมันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว แต่ยังไงก็ตาม ผมก็จะพยายามเข้ามาที่บอร์ดนี้ทุกวันนะครับ ก็ทำไงได้ คนมันติดแล้วนิเนอะ 55555555+
ปีใหม่นี้ขอให้เพื่อน ๆทุก ๆ คนมีความสุขมาก ๆ นะครับ ใครที่มีความรัก ก็เก็บรักษาเอาไว้ให้ดี ดูแล และทะนุถนอามันเอาไว้ เวลามีปัญหากันก็ให้คิดเสียว่า คุณยังโชคดีกว่าแบงก์นะครับที่มีคนที่คุณรักอยู่ข้าง ๆ และที่สำคัญ มอบความรักให้กับคนที่เขารักคุณ เผื่อผมด้วยนะครับ เพราะการวิ่งตามความรัก มันเหนื่อยมากครับ ผมเข้าใจดี
เขียนที่
22 ธันวาคม2550
ใต้ตึกนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ปล. ทำไมผลซวยอย่างนี้ก็ไม่รู้นะครับ วันนี้เรียนเสร็จปวดหัวหนักมาก ไปหาหมอ หมอให้นอนโรงบาลดูอาการก่อน ระหว่างรอหมอ ก็เลยแอบมา up ให้นะครับ ช้าไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยครับ
ขอบคุณด้วยใจคารวะครับ
สวัสดีปีใหม่ครับ
แบงก์
++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
