บทที่ 7 : นกหน้าโง่
“อ้าว…กานต์” เขายิ้ม “ตื่นแล้วเหรอ”
ตอนนี้ผมกำลังหลับมั้ง ที่เห็นว่าเดินลงมาเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วแล้วก็ดื่มอยู่นี่ล่ะก็นะ ละเมอล้วนๆ
“เมื่อคืนเราหลับปุ๋ย”
ฟังแล้วก็พยายามนึก ไม่รู้ว่าเป็นคนหลับลึกขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ และสาเหตุคงไม่ใช่ใครอื่นไกลนอกจากจะเป็นเพราะเจ้ายาตัวดี
ปกติผมนอนไม่ค่อยหลับ ควรเรียกอย่างไรดี การนอนไม่เหมือนคนสุขภาพดีทั่วๆไป ผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะโรควิตกกังวลจากเหตุการณ์ต่างๆรอบตัวส่งผลให้สมองกลายเป็นผู้พึงระแวงแม้ในยามค่ำคืน ทำให้การพักผ่อนเป็นไปได้ไม่เต็มที่ รู้สึกตัวอยู่แทบตลอดเวลาแม้จะง่วง ซึ่งมันค่อนข้างแย่กับสุขภาพแน่นอนอยู่แล้ว
“ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น พี่เลยอุ้มกานต์ขึ้นไปนอน” น้ำเสียงเอ็นดู แลดูมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ
ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง?
ผมควรจะร้องไห้เพราะความซาบซึ้งหรือโน้มตัวก้มลงจุมพิตฝ่ามือเขาแทนคำขอบคุณดี
ผมล่ะโคตรเกลียดรอยยิ้มของเขาจริงๆ เสแสร้ง กระหยิ่มกระหย่อง น่ารำคาญ
“หิวหรือเปล่า”
“นิดหน่อยครับ”
“พี่ซื้อโจ๊กมา” เขาพยักพเยิด “ไปนั่งไปเดี๋ยวแกะให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาคงฟัง ก็แค่เหมือน ยิ้มแล้วก็เดินไปหยิบชามก่อนจะทำตามประโยคของตัวเอง
“อาบน้ำหรือยัง”
“อาบแล้วครับ”
จู้จี้ยิ่งกว่าแม่
“ปวดตรงไหนมั้ย”
“ครับ?…ไม่…หมายถึงอะไร”
“พี่หมายถึงที่นอนน่ะ นอนสบายหรือเปล่า ปวดหลังมั้ย” อีกฝ่ายรีบไขข้อสงสัย
“ครับ สบายดีครับ”
เขาวางชามบนโต๊ะ มือแตะไหล่ผมเบาๆ ยิ้มแล้วเดินไปเปิดทีวีก่อนจะกลับมานั่งลงข้างๆ
ผมเหรอ อ่า ถ้าหมายถึงผม ผมทำได้เพียงเดินไปนั่งตามคำสั่งของเขาแค่นั้น อย่าทำอะไรให้มันมากมายซับซ้อนไปกว่านี้เลย เดี๋ยวจะปวดหัวกันเปล่าๆ
มันเป็นเช้าที่แสนปวดหัว
ผมไม่แน่ใจว่าขณะหลับตัวผมเองอาจจะแอบไปสร้างวีรกรรมในแดนฝันเฟื่องไว้สักที่ คงเป็นอย่างนั้น ไม่แปลกหากกลายเป็นว่าตื่นมาผมพบว่าตัวเองใช้เวลากับเรื่องอันมีสาระไปครึ่งค่อนวัน จึงทำให้เวลาในโลกสากลสำหรับผมเหลือแค่ครึ่งวันเช่นกัน ความจริงที่พูดมาทั้งหมดผมแค่อยากบอกคุณว่าวันนี้ผมตื่นสาย
ก็ยังดีที่ไม่ใช่วันที่มีเรียน
ผมให้ความสำคัญกับเรื่องนี้นะ เพราะเท่าที่ดูมันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าผู้คนจะมองเราว่าดี ส่วนใหญ่สังคมจะปรามาสไว้ก่อนอยู่แล้วว่าใครเก่งมักเป็นคนดีน่ะนะ เขาเป็นเด็กเรียนเก่งนะจะทำแบบนั้นได้ยังไง ตลก เธอล้อเล่นหรือเปล่า เขาเรียนเก่งนะจะจ้างคนไปทำร้ายคนอื่นได้ยังไง เขาอย่างนั้นเขาอย่างนี้ รู้ไหมประโยคนี้มันหลุดออกมาจากปากผู้ให้ความรู้คนหนึ่งที่ผมได้พบเจอ ฟังแล้วผมขำแทบเกือบลืมหายใจ
ก็อย่างว่าตรรกะโง่ๆแนวนี้มีอยู่ถมไป แต่คือ มันก็ไม่ทั้งหมดน่ะนะ อย่างน้อยถ้าผมมีความรู้และโดยเฉพาะใบการันตีว่าผมมีมันจริงๆช่องทางการมีชีวิตอยู่น่าจะมากขึ้นมานิดหน่อย
เวลาเหยียบหัวคนอื่นเพื่อก้าวข้าม
ผมก็แค่อยากลองทำดูบ้างคงจะสนุกไม่น้อยเหมือนกัน
“แล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี้มีความสุขหรือเปล่า”
มันเป็นการยกมุมปากครั้งแรกของผมสำหรับเขาในบทสนทนา
“กานต์ใช่มั้ย?”
แน่นอนว่าอีกอย่างผมไม่ได้มีแค่สังคมครอบครัวสังคมเดียว
ถึงจะไม่ค่อยอยากจะมีสักสังคมเลยก็เถอะ
โรงเรียน
“ใช่”
“อาจารย์ให้มาตามไปคุยเรื่องทุน หลังหมดคาบ”
“อาฮะ ขอบคุณ”
เด็กเก่ง เด็กเก เด็กหลังห้อง เด็กเส้น เด็กพ่อแม่มีตังค์ ลูกรักลูกชัง นู่นนี่นั่น สารพัดการแบ่งแยก ความจริงมันอาจไม่ได้แย่ลงไปกว่านี้ถ้าหากพวกบุคลากรเลิกลำเอียง บ่อยครั้ง ผมเห็นพวกเอ่อ จะเรียกยังไงดี จะพูดว่าอาจารย์ก็คงไม่เต็มปาก ในฐานะทางโรงเรียน ใช่ ผู้ให้ความรู้ แต่ในทางกลับกันความเคารพที่มีให้เรียกได้ว่าต่ำกว่าศูนย์
ผมกำลังจะกลายไอ้เด็กอกตัญญูหรือเปล่านะ โธ่ ด้วยความเคารพ บุคลาการดีๆก็มี แต่นั่นเป็นยิ่งกว่าตำนาน
ทุกคนมีความดีเลวต่างกัน
ผมล่ะแปลกใจถ้าหากนกตัวนึงกลับถูกด่าว่าโง่เง่าเพียงเพราะมันว่ายน้ำไม่ได้
แต่พวกเขาไม่คิดอย่างนั้นหรอก คุณต้องหัวเราะให้เสร็จก่อนจะไปคุยกับเขานะ มันโคตรขำเลยผมบอกตรงๆ คุณก็รู้ว่าผมเป็นพวกเส้นตื้น
พอนกว่ายน้ำไม่ได้ มันก็จะจมอยู่กับคำว่ากล่าว หาคุณค่าของตัวเองไม่เจอ ซึมเศร้าหงอยเหงากระทั่งลืมไปว่าความต้องการแท้จริงของมันคืออะไร
แทนที่จะได้โบยบิน ท้องฟ้าใสๆรอมันอยู่ทุกวัน
แต่มันกลับต้องกลายเป็นนกพิการจมปลักกับคำว่าโง่
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อะไรน่ะเหรอ ไม่รู้สิ อ่านแล้วก็ลองใช้สมองไตร่ตรองดูเอาเอง ผมคงไม่กล้าไปยัดเยียดอะไรให้พวกคุณหรอก ได้โปรด ผมไม่อาจเอื้อมเลยจริงๆ บอกแล้วนี่มันแหล่งรวมตรรกะวิบัติ
“สามโมงนะ อาจารย์บอก”
ถ้าถามว่ามีเพื่อนไหม มีสิ มี มันเป็นเรื่องปกติของเด็กเรียนเก่งที่มักจะถูกตราให้เป็นหัวโจทย์สำหรับคนในห้องไว้คอยลอกการบ้าน ต้นฉบับอะไรแบบนั้นนั่นแหละ
หรือเปลี่ยนเป็นถามว่าเพื่อนแบบไหน เพื่อนร่วมโลก เพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมโรงเรียน เพื่อนกิน แน่นอนอีกครั้งว่าผมมีอยู่แล้ว
“เออ…กานต์”
ยังไม่ทันได้ก้าวขาหลายก้าว ก็หันกลับมา
เธอ
ชื่ออะไรนะ เหมือนจะเคยเห็นหน้า แค่นั้น แค่เหมือน แต่ไม่รู้ได้จักสนิทชิดเชื้อ รุ่นเดียวกันหรือเปล่า ก็ถ้าไม่มีสรรพนามอื่นขึ้นหน้าตอนเรียกเมื่อกี๊ก็คงอย่างนั้น
ผู้หญิง
น่ารักไหม โอ้ น่ารักสิ ผมยาวผูกโบว์
ดูยังไงก็น่ารัก
แววตาสั่นไหว ไม่หยุดนิ่ง ไม่กล้าสบ สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังแฝงความกังวล แต่ความเขินอายยังปิดไม่มิดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ยังไงซะก็ดูเหมาะสมกับเพศกับวัยและพฤติกรรมดี
ในทางกลับกัน วัยที่เริ่มสนใจเพศตรงข้าม อารมณ์ทางเพศ ความต้องการในการสืบพันธุ์มันช่างเป็นเรื่องปกติ
“เพื่อนฝากมาให้”
วางกล่องขนมกับกุหลาบสีแดงลงบนโต๊ะก่อนจะเดินฉับออกไปอย่างรวดเร็วต่างจากตอนที่เดินเข้ามาลิบลับ
“แหม ไอ้กานต์ เสน่ห์แรงนะมึง”
และเสียงโหยหวนรอบกายก็ไม่ได้เข้าหูเท่าที่ควร
“เรียนเป็นไงกานต์”
“ก็ดีครับ”
“ตั้งใจเรียน จะได้เข้ามหาลัยดีๆ”
แล้วถ้าเข้ามหาลัยไม่ดี ผมจะกลายเป็นอมนุษย์ไปเลยหรือเปล่า
ยัดเยียดกันจัง
ไม่สิไม่ นั่นเรียกว่าความหวังดี ขออภัยที่ผมตีความผิดไป
เขายิ้ม ยกมือข้างนึงลูบหัวผมเบาๆก่อนจะกลับไปวางไว้บนพวงมาลัยรถ
แม่ยังไม่กลับ ไม่มีวี่แววในเร็ววัน
ย้ำอยู่กับที่ ไร้พัฒนาการ ก็เหมาะสมดี
เธอคงคิดถึงผมน่าดูขณะที่อยู่ต่างสถานที่ ผมไม่รู้ว่าอีกนานไหม แต่แม่บอกว่าอยากให้เรื่องจบไม่ยืดเยื้อจึงขออยู่ทำธุระให้เสร็จไปแค่รอบเดียว ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาหลายครั้งให้วุ่นวาย โอเค ผมน้อมรับในการตัดสินใจของเธอ ความจริงมันก็เป็นอย่างนั้นเรื่อยมาเพราะผมไม่เคยเถียงหรือขัดเธอสักแอ่ะ
“แล้วนั่นอะไร”
“ขนม…แล้วก็ดอกไม้ครับ”
“เดี๋ยวกลับไปอย่าลืมเอาไปใส่แจกันในห้องรับแขกล่ะ จะได้ไม่เฉา ว่าแต่ใครให้มาเหรอครับ”
“เพื่อนครับ”
“เพื่อนผู้หญิง?”
เขาเลิกคิ้ว ดูแปลกใจแต่ก็ไม่แปลกใจ ผมอธิบายไม่ถูกแฮะ อารมณ์ประมาณว่าไม่แปลกใจหากผมจะมีเพื่อนผู้หญิงแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ดี
“ครับ”
“เพื่อนหรือแฟน” เขาพูดเสียงหยอกเย้าเหมือนจะล้อเลียน แล้วไง คนมันหน้าตาดี จะได้แล้วผิดตรงไหน
“เพื่อนครับ”
“แน่เหรอ โตเป็นหนุ่มหล่อแบบนี้ พี่เชื่อดีมั้ย”
“เพื่อนจริงๆครับ” ผมย้ำอีกครั้ง ตัดความรำคาญโดยการหันหน้าออกไปทางกระจกรถอีกฝั่ง ผมไม่คิดว่าการต้องมานั่งโต้เถียงกับเขาด้วยเรื่องพรรค์นี้จะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมานอกจากเสียพลังงาน
“เพื่อนก็ดีแล้วครับ”
เขาหัวเราะเบาๆอย่างไม่จริงจังนัก
“ตอนนี้เรายังเรียนอยู่ อย่าเพิ่งไปทำอะไรไร้สาระแบบนั้นเลย เดี๋ยวจะพาเสียการเรียนกันเปล่าๆ เด็กสมัยนี้โตเร็ว ยับยั้งชั่งใจไม่เป็น พอมีปัญหาขึ้นมาก็เดือดร้อนพ่อแม่”
เขาสั่งสอนออกมาเป็นชุดราวกับตั้งโปรแกรมไว้แล้วอย่างนั้นล่ะ ฟังแล้วรู้สึกผิดเป็นทวี
“เมื่อไม่กี่วันก่อนพี่ก็เจอเด็กมัธยมนั่งกันตามริมฟุตบาทเป็นคู่ๆ ตรงสวนสาธารณะบ้างก็มี ดึกๆดื่นๆมานั่งพลอดรักกัน เห็นแล้วถอนหายใจเลย สงสารพ่อแม่จริงๆที่มีลูกอย่างนี้”
น้ำเสียงเขานุ่มเป็นโทนที่ฟังแล้วสบายใจที่สุด ทว่าในหัวผมได้ยินประโยคสุดท้ายชัดเจนเกินไปไหมนะ หรือเป็นเพราะสมองดันตอกย้ำสนใจในคำพูดไม่เท่ากัน อะไรแบบนั้น บลาๆ
พ่อกับแม่ของผมเข้าข่ายไปเต็มๆเลยหรือเปล่า พวกเขาได้กันก่อนวัยอันควรเสียด้วยสิ
นี่ผมมีพ่อแม่เป็นพลเมืองไม่ดีในสังคมมานานแล้วเหรอนี่ ช่างน่าอับอายเสียจริงๆ ผมควรจะปาดคอตายด้วยความรับไม่ได้ดีไหมนะ แบบว่า นั่นจะทำให้ผมขายขี้หน้าเพื่อนๆขายขี้หน้าสังคม
แล้ววัยไหนถึงเรียกว่าควร
ก็คงเป็นวัยที่เรียนจบแล้ว หาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่น ไม่ต้องเกาะพ่อแม่หรือครอบครัว หรือจริงๆผมว่าถ้าคุณเรียนอยู่และทำงานไปด้วยแต่จะมีลูกมันก็ไม่ผิด ถ้าหากคุณแบ่งเวลาไหวและรับกับสภาพสังคมดีเลิศอย่างที่นี่ได้ พวกเขาจะมองคุณเหมือนตัวประหลาด เอาเถอะ ต้องเข้าใจว่าคนพวกนี้เขาเป็นคนดีมากๆ และการได้ดูถูกคนเลวๆอย่างนี้มันเป็นเรื่องที่โคตรบันเทิง
แม่ประสบพบเจอยิ่งกว่าที่เขาพูดมา เขาจะรู้บ้างหรือเปล่า ณ ส่วนนี้ผมคิดว่าเขาคงไม่รู้ ผมเองก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายในความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ รู้แค่ว่าแม่เลี้ยงผมมา และเขาเองก็ให้เงินผมเพื่อใช้ชีวิตอยู่ที่ดีขึ้นแค่นั้น
“เห็นแล้วพี่นึกถึงกานต์คนแรก เป็นห่วงจริงๆ ถึงเราจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ก็อดห่วงไม่ได้”
สีหน้า รอยยิ้ม น้ำเสียง อาจไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม แต่นี่เรียกว่าเป็นการดักทางไว้แล้วก่อนหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบ
เด็กสมัยนี้ขาดความยับยั้งเหรอ ไม่รู้สิ สมัยก่อนวัฒนธรรมนิยมอะไรนะที่รีบจับลูกให้แต่งงานตั้งแต่ยังไม่สิบห้า โทษที ผมลืมชื่อเมืองไปแล้ว ว่างๆจะเปิดหนังสือหาอ่านดูว่านั่นคือที่ไหนน่ะนะ
ความเสื่อมทรามมันมีมานานฝั่งรากลึกยิ่งกว่าโคนเสาเข็มของตึกใหญ่ ขาดแค่การกระจายในวงกว้างๆ
อย่าหลับตาขณะพูดจะได้ไหม
นกหน้าโง่นี่มันก็หน้าโง่เสียจริงๆ
“แล้วถ้าผมจะมีแฟน ผมมีได้ตอนไหนเหรอครับ”
ค่อนข้างบ้ามากเมื่อผมเป็นฝ่ายถามกลับ แต่ความไม่แน่นอนมันเกิดขึ้นได้เสมอ
รอยยิ้ม นั่นแหละ มันเป็นมุกเดิมๆ เพื่อให้เขาได้มีเวลาถ่วงคิด
“ถ้ากานต์จะมีแฟนเหรอ อืม เรียนจบก่อนดีมั้ย แต่พี่ก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะ กานต์อย่าเพิ่งเข้าใจไปอย่างนั้น ถ้ากานต์พร้อมและคิดว่ากานต์แบ่งเวลาเป็น มันไม่ผิดหรอกครับถ้ากานต์จะมี”
เขาหันมา
“หรือกานต์มีแฟนจริงๆครับ?” และเขาทำเหมือนว่าคำถามนั้นเป็นการกลั่นแกล้ง บันเทิงใจ
“เปล่าครับ ถามเฉยๆ”
“ครับ พี่เชื่อ” ยกมือมาโยกหัวผมเบาๆ “พี่ดีใจนะครับที่กานต์เป็นเด็กดี…”
น้ำเสียงนุ่มนวล
“แม่เขาถึงได้รักกานต์มาก”
กุหลาบเฉาลงมาบ้าง
แต่ก็ยังสวยอยู่ดี
อีกอย่างวันรุ่งขึ้น
ดอกไม้ซึ่งควรคู่กับแจกัน เหตุใดมันถึงได้มาอยู่ในถังขยะเร็วขนาดนั้น
ผมก็ดันลืมถามหาเหตุผลไปซะแล้ว
TBC
[26/09/2557]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
