หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[EoBen]

พี่นายมาเองเลยตอนนี้ ยังคิดถึงเหมือนเดิม กัดกับเชฟหมิงเหมือนเดิม  55555

พี่กันต์ดาม่าแฮะ ตอนนี้ ไม่เคยพอเคยเห็น 5555 พอเบนอ่านแล้วคิดว่าถ้ามีใครสักคนเดินไปกอดนะ เรื่องมันก็จบแล้ว แล้วมันก็ใช่จริงๆ เวลาไม่สบายใจอะ กอดกันมันโคตรรู้สึกดี  เข้าใจกันแล้วก็ดีคร่าาา พอดีกันปุี๊ป ความลามกบันเกิด อย่างไวเลยนะคะ 5555


เบนชอบเรื่องนี้มากคะ อ่านแล้วบรรยากาสมันอบอุ่นดีจัง


   มอบให้ค่ะ

[ichnuan]

แมร่ม แล้วตูจะร้องไห้ตามธามทำไมมมมมมมม
โคตรเข้าใจธามเลย อินมาก อึดอัดตาม
อยากพาลพี่กันต์สุดๆด้วย 555

แต่ที่ดีคุยกันนะ เออแบบตอนแรกก็ึคิดว่าพี่กันต์จะปลอบหวาน
ที่ไหน ก็ผู้ชายห่ามๆที่ปลอบคนร้องไห้ไม่เก่ง ไม่โรแมนติก แต่กลับรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก

เฮียๆ ขอเฟสพี่กันต์หน่อยอยากได้ อยากส่องบ้าง

[KilGharRah]

หมอคงเหนื่อยจริงๆแหละ อยู่กับพี่กันย์หลุดมาดบ้างก็ได้นะหมอธาม 5555

[Nankoong]

พี่กันต์จะเพอเฟ็คเกินไปแล้วนะ............

[ASSASSIN]

ชอบหมอธามเวอร์ชั่นเหวี่ยง + ก๊อกแตกจัง ดูน่าทนุถนอมจริง 
งานนี้พี่กันต์จัง(ไร)ได้กำไรเต็มๆเลย  จิตตกหน่อยเดียว  ได้กอดหมอธามซะงั้น 

[Aprodite_19]

ไปโหวตมาละ...ไม่ต้องบอกนะคะว่าโหวตเรื่องให้ใครเนี่ย

[beautifuldead]

ถ้ามีตอนพิเศษคู่นายกับเชฟนี่ท่าจะสนุกมาก แค่อ่านตอนเดียวตอนนี้ ที่เปิดมา
เป็นมุมมองของนาย555555 ไม่ไหวแล้วชอบคู่นี้

คู่ธามดีใจที่จะหมดดราม่า เลิกอึมครึม(ใช่มั้ยค้า><)

[bangkeaw]

ตอนเคลียร์กันนี่ทำเราน้ำตาร่วงเลยอ่ะ แต่ก็จะได้หมดบรรยากาศอึมครึมสักที
คนอยู่ใกล้ชิดกันก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดา
ที่สำคัญจะต้องเข้าใจกันและกันให้ได้ นี่สิรักกันจริง

เฮียธนช่วยธามด้วยนะ

[Dee^daY]

นานๆ ที จะเห็นว่า คุณนาย มาขึ้นก่อน..

[MADWHALE]

“แต่ถ้าธามสน พี่เอาจริงก็ได้นะ”

อั้ยย่ะ 55555555

[MoMoRin]

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮียมีเหตุผลมากค่าาาา

[yisren.]

อบอุ่นแบบจิตตก(?) 

[malula]

คนนอยด์ต้องมาปลอบคนเหนื่อย น่ารักซะ
พี่กันต์มั่นใจในตัวเองและมั่นใจในตัวธามให้มากกว่านี้หน่อย

[gonna.be]

อ่านทันเเล้วกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สองวันมาราทอนมากค่ะ ฟินจริงอะไรจริง ไม่เป็นอันทำการทำงาน
อ่านไปก็ยิ้มไป เเอรัํยเขินพี่กันต์ 
สนุกมากค่ะขอบคุณที่เเต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน 
รอตอนต่อไปนะคะอยากกอดน้องธามน่ารัก
ปล.คิดถึงพี่ยศเหมือนกันนะ เฮียเเกออกมาที่ไรฮาน้ำตาจะไหลทุกทีเลย 

[serena]

ประทับใจตอนนายพูดถึงพี่กันต์(จัง)
รู้สึกว่าทำให้เราปรี๊ดได้ จะเป็นไรมั้ย ถ้าจะขออีกๆ ชอบอ่ะ
เอาใจช่วยนะค่ะคุณนักเขียน
ทำเราเสียใจมาครั้งหนึ่งแล้ว อย่าทิ้งเราไปอีกนะ(ไม่ได้มีความนัยน์เลยจริงจริ๊งงงงงง)

[AdLy]

ขอบคุณน้องภาส เจ๊นุช ที่(มีส่วน)ช่วยให้เฮียธน เห็นใจธาม ฮา

[CoMa]

เมื่อจิตตกกับกวนตีนมาเจอกันก่อให้เกิดดราม่านี่เอง เอิ๊กๆๆ

[gargoyle]

65
รู้เขารู้เรา

..................................... ............................


ผมกำลังจะกลับ อาม่ายังนอนนิ่งเหมือนเดิมเข้าวันที่ห้าแล้ว อาหารให้ผ่านหลอดอาหาร ใช้เครื่องช่วยหายใจ อาการทรงตัว ไม่ขึ้นไม่ลง หัวใจเต้นปกติ และไม่ฟื้นเช่นเดิม ผมจับมืออาม่าก่อนที่จะเดินออกมา อาม่าคงไม่รู้สึก แต่ผมก็จับมือแกทุกครั้งที่เข้ามาเยี่ยมและก่อนกลับ ไอ้หมูภาสไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมอาม่าในห้องไอซียู มันเลยได้แต่มองผ่านกระจกประตูที่เฮียธนต้องคอยแบกขึ้นให้ดูชัดๆ ผมสงสารเฮียนะ เพราะไอ้หมูภาสไม่ได้ตัวเบาๆเลย แต่ก็ต้องอุ้มเพื่อให้ได้เห็นอาม่าจากในระยะไกลๆ โกป่านนั่งเฝ้าอาม่าไม่ค่อยพูดอะไร ตราบที่เวลาเขาอนุญาตให้เข้าเยี่ยมโกป่านก็จะไม่ไปไหน คอยนั่งเฝ้าข้างเตียงอยู่ตลอด เหมือนผม ตอนที่ต้องมานั่งเฝ้าทั้งพ่อและตามมาด้วยแม่ก่อนที่จะเสียท่านไปทั้งคู่

ผมยกมือไหว้โกป่านที่พยักหน้ารับแบบฝืนๆ คนเฝ้าสุขภาพดีแต่สุขภาพใจใกล้จะป่วยตามอาม่าที่นอนไม่ฟื้น...

“กู๋ไปไหนๆ” ไอ้ภาสถามเสียงดังจนเฮียธนต้องเอามือปิดปากมันเอาไว้ แต่ด้วยความตัวใหญ่เกินขนาด ไอ้หมูภาสดิ้นแล้ววิ่งมาเกาะขาผมเขย่าๆ ดึงๆ ดีนะใส่ยีนส์แบบตัวฟิตๆมา ถ้าผมใส่ตัวหลวมๆ มันคงดึงจนหลุดกลางโรงพยาบาล

“กู๋ก็กลับดิ เบื่อภาสละ อ้วน ไขมันจะเยิ้มมาติดเดี๋ยวกู๋ไม่หล่อ” ผมแกล้งพูด แต่ไอ้ภาสไม่เชื่อหรอก ถึงเชื่อมันก็ไม่สนใจ เฮียคงนึกสงสัยว่าเลี้ยงลูกชายมาทำไมลูกชายไม่เห็นติดแบบนี้เลย

“เออ ไอ้นี่นิ มานี่ๆ เดี๋ยวกู๋กางเกงหลุด อุจาดๆ” เฮียธนดุลูกทำไมเหมือนกระทบผมวะ

“กลับละ ถ้าอาม่ารู้สึกตัวก็โทรบอกธามนะ” ผมบอกเฮีย แกล้งขยำพุงไอ้ภาสเล่น มันน่าหมั่นไส้จริงๆ

“เออๆ แล้วก็... ธาม ไม่ว่าจะเป็นไงแกก็น้องเฮียนะเว้ย” อยู่ๆประโยคชวนขนลุกก็ออกมาจากปากเฮียธน ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ผมรู้จักเฮียธนมาทั้งชีวิต เฮียไม่เคยพูดอะไรทำนองนี้ให้ผมไดยินแม้แต่ครั้งเดียว บ้าแล้ว อะไรเข้าสิงเฮียผม

“เฮ้ย มาพูดอะไรขนลุก” ผมทำท่าลูบแขนประกอบคำพูด เฮียธนทำให้เหมือนพยายามจะขรึม แต่ไม่ขรึม มันเหมือนเฮียปวดขี้มากกว่าจริงๆ

“ไอ้ภาสนั่งตรงนี้ อย่าไปไหน ป๊าไปคุยกับกู๋แปปนึง” เฮียธนวางลูกชายไว้บนเก้าอี้นั่งรอหน้าห้อง ไอ้หมอตอนที่ถูกทิ้งกระทันหันทำหน้าเหรอหรา สมกับเป็นลูกเฮีย ไม่ทันไรผมก็โดนเฮียลากออกมายืนคุยหลังเสา อะไรมันจะเป็นความลับขนาดนั้นวะ
 
“มีอะไรเฮีย”

“เฮียไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แกคิดมาก เฮียยอมรับได้ในสิ่งที่แกเป็น” พูดจบก็ตบไหล่ผมเบาๆ พร้อมรอยยิ้มอันเขร่งขรึม ผมควรจะตีหน้ายังไงดี ผมเข้าใจแล้วว่าเรื่องที่เฮียพูดหมายถึงอะไร

“เอ่อ เฮีย ขอบใจ แต่เฮียไม่ต้องคิดมาก ธามโอเค จริงๆ” ผมตบไหล่เฮียกลับบ้าง

“ก็ดีแล้ว เฮียก็ไม่อยากจะทำให้แกอึดอัด แต่อย่าว่างั้นงี้เลยว่ะ นี่มึงเป็น... เอ่อ นั่นแหละ ตั้งแต่ตอนไหน มัธยม มหาลัย หรืออนุบาล” อนุบาล... เฮียจะให้ผมเป็นตั้งแต่ตอนอนุบาลเลยก็บ้าแล้ว ตอนเด็กใครมันจะไปมีอารมณ์จะรู้วะ แต่คำถามนี้เหมือนจะง่ายแต่ก็ตอบยาก ผมเลียริมฝีปาก ขมวดคิ้ว

“เอ่อ ไม่ๆ ธามไม่แน่ใจ แต่ไม่ใช่อนุบาล แน่ๆ จริงๆ แฟนผู้หญิงที่ผ่านมาธามก็คบจริงๆนะ เผื่อเฮียสงสัยว่าธามคบสร้างภาพ” ผมตอบ เฮียถอนใจหายเฮือกเหมือนโล่งใจอะไรบางอย่าง

“อ้อ เอ่อ แล้ว... เอ่อ งั้นก็ เฮียก็ไม่อยากก้าวก่ายแต่คือคบแบบนี้มากี่คนแล้ววะ” ไหนไม่อยากจะยุ่งไงเฮีย แบบนี้มันไม่อยากยุ่งไม่จริงนี่หว่า

“คนแรก...” และอาจจะเป็นผู้ชายคนเดียว ที่ผมคบด้วย ไม่ใช่ว่ายังไง แต่ผมนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าเป็นคนอื่นแล้ว มันจะเป็นยังไง

“จริงดิ เป็นแฟนกันนานยัง” ไหนว่าไม่ค่อยอยากรู้วะ

“ไม่ใช่! พอละๆ เฮียจะเยอะไปละ บอกแล้วว่าไม่ต้องห่วง ไปห่วงอาม่าเลี้ยงลูก ดูแลเมียโน่นเหอะ ธามไปละ” ผมรีบตัดบทก่อนที่จะโดนสัมภาษณ์ไปมากกว่านี้

“เออๆ ก็อยากรู้อยากเห็นมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์นี่หว่า”

ยังจะมาอ้างธรรมชาติมนุษย์อีกนะเฮีย แม่งน่าจะด่าสักทีจริงๆ ผมรีบเดินออกมา ที่รีบไม่ใช่เพราะอยากหนีไปให้ไกลๆ แต่เพราะมีคนที่เฮียถามถึงรออยู่ที่ด้านล่าง ผมลงลิฟต์มาก็เห็นพี่กันต์นั่งปะปนไปกับคนที่มารอหาหมอตรงที่นั่งรอตรวจ ถึงจะคนเยอะแต่ก็เห็นได้ชัดจากระยะไกล เพราะท่ามกลางคนที่ปวดกระเซาะกระแซะ พี่กันต์ดูจะมีความสุขดีกับการนั่งตรงนี้ต่างจากคนอื่น พอเห็นผมเดินมาก็ยิ้มมองมาที่ผม ออร่าเหมือนจะแผ่ออกมาได้ แต่มันดูผิดที่ผิดทางแบบแปลกๆ พอพี่กันต์ลุกจะเดินมาหาผม พยาบาลที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่นานก็รีบเดินเข้าไปถามแบบบริการชั้นเลิศ คงคิดว่าพี่กันต์อาจจะรอนานจนต้องลุกไปถามรวมทั้งมีจุดประสงค์เข้าไปทำความรู้จักด้วย

“เออ ไม่ทราบว่าคิวที่เท่าไหร่คะ หรือนัดกับคุณหมอท่านไหนไว้” คุณพยาบาลหน้าตาน่ารัก แต่เสียดาย.. ดันถามผิดคน

“อ้อ เปล่าครับ มารอแฟนเฉยๆ” พี่กันต์พูดพร้อมยิ้มกว้างโชว์ฟันแทบครบทั้งปาก คุณพยาบาลหน้าเสียไปแล้ว ผมอยากจะเดินหนีพี่กันต์จริงๆ แต่ไม่ทันแล้วไง เดินมาจนถึงแล้ว ก็ได้แต่ยิ้มเพื่อเป็นการถนอมน้ำใจ ที่คุณพยาบาลคนสวยอุตส่าห์ใจกล้าไปพูดกับพี่กันต์จนต้องตีสีหน้าไม่ถูกเมื่อพี่กันต์เดินตรงมาหาหนุ่มหล่อหน้าตาดี ขาว สูง ใส่แว่น น่ารักๆแบบผม ถึงจะเดินมาไม่ได้มีท่าทีพิเศษ แต่ดันเล่นไปบอกว่ามารอแฟน แล้วเดินมาหาผมคำพูดมันบอกหมดแล้ว

ผมทำอะไรได้ นอกจากยิ้มหวานให้คุณพยาบาล ไว้ก่อนนะครับ เจ็บจากคนนี้เมื่อไหร่ผมจะมาโรงพยาบาลนี้อีกครั้งเพื่อมารักษากับคุณพยาบาล...

“คนไหนแฟนพี่กันต์ ไม่เห็นรู้เลยว่ามี” ผมถามพี่กันต์ พร้อมกับแกล้งมองด้วยหางตาอย่างสงสัย

“อ้อ พี่พูดถึงแฟนอนาคต พูดไม่หมด” ไหลได้ไปเรื่อยๆ

“อ้อเหรอ” ผมแกล้งพยักหน้าทำเหมือนเข้าใจ แฟนอนาคต... อนาคตเมื่อไหร่ ผมไม่ได้ต้องการคำนี้มากมายแต่ผมก็แอบสงสัยลึกๆว่า พี่กันต์จะรอพูดมันเมื่อไหร่ หรือรอผมพูดกันแน่ แต่ผมจะถือว่าผมไม่ใช่คนเริ่ม อยากจะเปลี่ยนสถานะก็พูดเองแล้วกัน เพราะแค่คำว่า แฟน หรือไม่ใช่แฟน สุดท้ายมันก็ไม่ได้บ่งบอกอะไรได้เท่าการกระทำที่เป็นอยู่ตอนนี้หรอกสำหรับผม ผมพอใจแล้ว

“อันที่จริงทำไมเราไม่ไปบริจาคสเปิร์มกัน” พี่กันต์ชวนผมเข้าเรื่องใต้สะดืออีกละ ตอนนี้ผมกับพี่กันต์เดินผ่านหน้าแผนกสูติ ขนาดคนท้องยังแอบเหล่มองพี่กันต์ หล่อไปก็เป็นบาป ดีละที่ผมชวนพี่กันต์มาทำบุญบ้าง

“อายุปูนนี้ยังจะมีอยู่อีกเหรอ”

“พูดเหมือนห่างกันจังเลยนะ มีไม่มีธามอยากรู้ก็มาลองดิ” พี่กันต์เดี๋ยวนี้หัดพูดประชดผมแล้วนะ ผมกับพี่กันต์อายุห่างกันปีกว่าๆแค่นั้นแหละครับ ไม่เยอะเลย เทียบกับคนอื่ๆนรอบตัว ผมห่างกับเฮียธนห้าหกปีได้ หมอยศที่เรียกแบบไม่มีคำนำหน้า นั่นก็2ปี ส่วนเจ๊แป้งนี่ผมไม่รู้แต่น่าจะมากกว่า4ปี ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอไม่เคยบอกอายุผมเลยสักครั้งเดียว เจ๊จะกลัวอะไรของเจ๊ก็ไม่รู้

“แก่ก็หัดยอมๆบ้างเหอะ” ผมแกล้งตบไหล่พี่กันต์เบาๆ

“เขาเรียกว่าแก่ประสบการณ์ครับน้องธาม” รู้สึกขนลุกแปลกๆเวลาถูกเรียกว่าน้องธาม มันหลอนๆ

“ประสบกามอ่ะดิ คิดถูกแล้วพามาบริจาคเลือด จะได้เอาเลือดชั่วๆออกจากตัวบ้าง” ผมสวนกลับ


“อุ้ย เจ็บมาก” พี่กันต์ยิ้มหน้าระรื่น เอามือมาจับข้อมือผมดึงให้เดินเข้าประตูกระจกของห้องบริจาคเลือดให้คนรอบๆมองเล่น ก็ไม่ผิดครับ พี่กันต์ไม่แคร์ หล่อ รวย เก่ง เปิดเผย จริงใจ เลือกได้ ทำไมต้องแคร์… เออ แต่ผมอ่ะพี่กันต์ ควรแคร์ผมนิดนึงป่ะ

หลังจากที่ทะเลาะกันเบาๆไปเมื่อรอบที่แล้ว พี่กันต์ก็ดูจะเพิ่มดีกรีความกวนผมมากขึ้น และผมก็กล้าพูดกวนกลับมากกว่าเดิม เหมือนเวลาอยู่ด้วยกันจะฮามากขึ้น เหมือนเผยตัวตนทีละนิด ก็ไม่ได้แย่นะ ก็คือพี่กันต์ในแบบเดิมที่เหมือนจะสนิทกันมากขึ้นแค่นั้นเอง

‘ธนาคารโลหิต’

“เขาน่าจะมีแบบ ดูดจากซอกคอเหมือนแวมไพร์” พี่กันต์พูดขึ้นมาก่อนเดินเข้าประตู ไม่คิดว่าพี่กันต์จะพูด ผมหัวเราะจนคนแถมนั้นหันมามองว่ามาบริจาคเลือดมันตลกตรงไหน ไม่ตลกหรอกครับ แต่ตลกเพราะมากับพี่กันต์เนี่ยแหละ

ผมกับพี่กันต์มาบริจาคเลือด ดูเป็นกิจกรรมการกุศลช่วยเหลือสังคมและดูดีมาก นอกจากจะได้บริจาคเลือดช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ พี่กันต์ก็ยังถือว่าได้ตรวจสุขภาพแบบย่อยๆฟรีอีกด้วย แต่พี่กันต์ไม่รู้หรอกว่าผมมีจุดประสงค์แอบแฝง ผมไม่ใช่คนแบ้วๆใสๆ และยังซิงนะครับ และพี่กันต์ผมก็ค่อนข้างมันใจว่าก็คงผ่านอะไรๆมาพอสมควรแต่ผมสองคนไม่โฟกัสตรงนี้ว่าผ่านมายังไงกับใคร มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทั้งผมทั้งพี่กันต์เองโดยพื้นฐานก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยกันทั้งสองคนเลยไม่มีใครคิดอยากจะคุ้ยขึ้นมาให้เป็นเรื่องเปล่าๆ คุ้ยแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเอามาคิดกัน แต่ที่ผมพามาตรวจเลือดแฝงไปกับการบริจาครอบนี้ จะหาว่าผมขี้ระแวง หรือเวอร์ก็ช่างเหอะ แต่ผมถือคติอยู่หลายอัน หนึ่งในนั้นคือ

ชีวิตตั้งอยู่ในความไม่ประมาท และ... รักคู่กับเซ็กส์

เมื่อเอาสองอย่างนี้มารวมกัน ก็จะได้คติที่ว่า รักจะเซ็กส์ต้องอยู่ในความไม่ประมาท

คือมันก็คงสักวันที่ผมจะพลาดพลั้งเสียประตูให้แก่พี่กันต์หรืออาจจะเป็นพี่กันต์ที่ต้องมาเสียประตูให้ผม(ในกรณีหลังท่าทางผมต้องคงต้องร้องเพลง I tried so hard and got so far) แต่ว่าก่อนที่มันจะเกิดขึ้นไม่ว่ากรณีไหน ผมขอวิตกจริตตามสไตล์หมอ ถึงแม้ว่าจะเป็นหมอหมาหมอเหี้ยก็เหอะ ขอแอบตรวจเลือดพี่กันต์แบบไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัวหน่อยได้ไหมว่าไม่ได้เป็นโรคอะไรแอบแฝงที่จะทำให้เกิดเรื่องราวดราม่าน้ำตาแตกตามมาทีหลัง

...คือไม่ได้ว่าพี่กันต์มั่วนะ แต่มันก็ไม่ประมาทไง ‘ไม่ประมาท’

พี่กันต์ไม่รู้หรอกว่าผมชวนเพราะเหตุนี้ ถ้ารู้ผมว่าศพผมไม่สวยแน่ ถ้าไม่ด่าผม ก็คงจะน้อยใจผมได้ทะเลาะกันอีกสักรอบ หรือไม่ก็คงจับผมกดลงเตียงพิสูจน์โรคกันไปเลย(ข้อนี้เป็นไปได้มาก) เพราะไม่รู้ก็เลยอารมณ์ดีลั้นลา ทำตามขั้นตอนด้วยความกระตือรือร้น พี่กันต์ไม่เคยบริจาคเลือด แต่เคยไปบริจาคสเปิร์มมาตอนเรียนนอกเพราะผ่านเกณฑ์การทดสอบไอคิวอีคิว และมันก็ช่างเป็นการบริจาคที่พี่กันต์บอกว่าเป็นการทำบุญที่รู้สึกมีความสุขสุดๆ ก็พอจะรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไง...

“ทำไมให้กรอกเยอะอ่ะ” พี่กันต์มองแบบฟอร์มที่ต้องกรอกแล้วนิ่วหน้า ใครเคยบริจาคเลือดก็คงจะรู้ดีว่ามันมีให้ตอบเยอะพอสมควร แต่ก็ใช้เวลาไม่นานอย่างที่คิดหรอกครับ แล้วแต่ก่อนจะมีคำถามเจาะจงที่เกี่ยวกับรสนิยมทางเพศ แต่ตอนนี้คำถามก็เหมือนจะลดความเจาะจงลงไปแล้ว

“กรอกไปเหอะ แปปเดียว” ผมเองก็นั่งติ๊กอยู่เนี่ย ปกติผมบริจาคเป็นปกติทุกๆ3-4เดือนอยู่แล้วแล้วแต่ว่าจะว่างหรือไม่ว่างมา ผมเป็นคนไม่ค่อยเข้าวัดเข้าวา สวดมนต์ถูกๆผิดๆ ทำบุญแบบเห็นชัดๆแบบนี้แหละเหมาะสุดแล้ว เผื่อตอนตายเขาจะได้มีเรื่องพิจารณาให้ไม่ต้องลงนรกบ้าง

“ไม่เป็นเอดส์ใช่ไหม” ผมแกล้งถาม

“ถ้าเป็นก็จะได้เป็นด้วยกันดีไหม” พี่กันต์พูดไปกรอกแบบสอบถามไป

“เห้อ” ผมถอนหายใจกับพี่กันต์ จะหยุดเรื่องจังไรสักวินาทีได้ไหมพี่กันต์

การบริจาคเลือดครั้งนี้เป็นไปตามปกติ พี่กันต์ดูสบายดีกับเรื่องพวกนี้ สนุกสนานกับการบีบลูกยาง และมองเล็กไหลจนเต็มถุง ซาดิสม์รึเปล่าก็ไม่รู้ ชอบความเจ็บปวดอะไรพวกนี้หรือเปล่า ไม่ได้รู้เลยว่าโดนหลอกมาตรวจเลือดเป็นการแอบแฝง และเรื่องนี้จะเก็บเป็นความลับตลอดกาลตราบชั่วชีวิตผมจริงๆ สัญญาว่าวันนี้จะว่าง่ายไม่ทำให้พี่กันต์หงุดหงิดเป็นการตอบแทน ผมนอนบีบลูกยางไปเรื่อยๆ เลือดจะเต็มถุงเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของคนบริจาค ผมก็ถือว่ากลางๆ ส่วนพี่กันต์เหมือนใกล้จะเต็มถุงแล้ว สุขภาพดีใช้ได้เลย

“นี่หลอกพาพี่มาตรวจเลือดรึเปล่าเนี่ย” ถ้าจะรู้ทันไปหมดทุกเรื่องขนาดนี้ผมว่าก็โหดไปหน่อยแล้ว

“คิดได้นะ”

“ใครจะไปรู้ใจธาม ก็เห็นชอบคิดอะไรแผลงๆ” ใครจะไปรู้ใจผมน่ะเหรอ ไม่รู้ตัวใช่ไหมว่าพี่กันต์รู้ใจผมสุดแล้ว รู้มากเกินไปจนผมชักกลัวแล้ว

“ไม่แผลงเท่าพี่กันต์หรอก”

“ถ้ารู้ว่าหลอกมาตรวจนะ จะโดนลงโทษหนักๆ” คำขู่ที่ไม่ได้ผล เพราะพี่กันต์ไม่มีทางรู้ ผมไม่มีวันบอก จะเก็บเอาไว้ตลอดกาล จริงๆ ต่อให้เอาอะไรมาง้างปากผมก็จะไม่พูด! อาย!



........................................................ ................................................. ...........................



(กันต์)


วันนี้เป็นวันที่ผมยิ้มมากที่สุดในรอบสัปดาห์ ปกติผมก็ยิ้มมากอยู่แล้ว แต่วันนี้มากกว่าเดิม คงเป็นเพราะได้อยู่กับธาม ได้เดินออกมาข้างนอก ไปบริจาคเลือดทำบุญ ปกติธามก็ว่าง่ายอยู่แล้วแต่วันนี้ดูเหมือนจะตามใจผมเยอะ ไม่ได้ชัดเจนว่าเอาใจแต่ก็เหมือนจะมีอารมณ์นี้อยู่นิดๆหน่อยๆ

ที่สำคัญ... อาสาขับรถให้ด้วย ปกติจะขอผมขับเฉพาะวันที่ผมเอาZ4มา แต่วันนี้ไม่ใช่ก็ยังขับให้ วันพิเศษอะไรหรือเป็นเพราะมันเป็นวันของผม... น่ารักจริงๆ

“นั่งยิ้มอะไร เป็นบ้าเหรอ” ธามถามผม

“ทำไมวันนี้ดูเอาอกเอาใจดีจัง ทำความผิดอะไรมาหรือเปล่า” เป็นไปได้นะ

“ไม่มีอะไร ก็ไปทำบุญมาสบายใจ ก็เลยอารมณ์ดี อยากให้ธามเป็นแบบพี่นายเหรอ” พูดชื่อออกมาผมก็นึกถึงวันที่ไปห้องไอ้หมิงเลย ถ้าธามเป็นแบบนาย ผมว่าผมคงตายกับความโหดแบบของนาย แต่ไอ้หมิงคงชอบ มันชอบความท้าทาย

“ถ้าธามเป็นแบบนายพี่ก็จะเป็นแบบไอ้หมิงนะ” สนุกล่ะคราวนี้

“จะดีเหรอพี่กันต์ ถ้าเป็นแบบพี่หมิงธามคงเปลี่ยนใจนะ” ธามเรียกยิ้มจากผมได้อีกแล้ว ถ้ามีกดคะแนนให้แต่ละคำพูดวันนี้คงให้เป็นหลายร้อย

“เป็นแฟนกันไหมธาม”


คำนี้... ผมน่าจะพูดตั้งนานแล้ว แต่ผมลืมจริงๆ เหมือนหาจังหวะไม่ได้ และสิ่งที่เป็นอยู่มันก็แทบไม่ต้องใช้คำนี้มาผูกมัดเลยจริงๆ ผมรู้สึกว่ามันมั่นคงกว่าตอนไหน มั่นคงกว่าใครๆที่เคยผ่านมา


“ให้ตอบว่าไงดี...” แก้มขาวๆเหมือนเรื่อขึ้นนิดๆ พร้อมกับยิ้มที่อยู่บนหน้าธาม ไม่ต้องตอบผมก็ไม่ว่านะ แค่นี้ผมก็กดคะแนนให้ไม่ทันแล้ว ถ้าไม่ติดว่าธามขับรถคงดึงมาจูบให้หนักๆ

“ไม่เอาๆ อย่าพึ่งตอบ ไว้ก่อนดีกว่า สถานที่ไม่โรแมนติกพอ” ผมว่ารอก่อนดีกว่า ขอบรรยากาศดีๆกว่านี้ จะได้น่าจดจำ

“ตามใจๆ” น่ารักเนอะ... บางทีผมก็เป็นเอามาก



ไปส่งธามที่คอนโดเสร็จ ผมก็บึ่งรถตรงไปบ้านไอ้ภู ไม่ใช่บ้านตัวเองแต่อย่างใด มีเรื่องต้องไปติดต่อทำการซื้อขายสินค้าเล็กน้อย บ้านภูที่จริงไม่ใช่บ้าน แต่ภูอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นส่วนใหญ่ ร้านขายยาภูเป็นร้านขายยาใหญ่กลางย่านสถานบันเทิง คงไม่ต้องเดาว่าหลักๆแล้วภูขายอะไรและเชี่ยวชาญที่จะขายอะไร บางทีมันคงขายด้วยสาธิตด้วย  ความสามารถทางด้านนี้ของภูเรียกได้ว่าเกิดมาเพื่องานนี้ มีไม่กี่คนหรอกที่ขนถุงยางจากบ้านเป็นโหลๆเอาไปขายให้เพื่อนตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ทุกอย่างส่งให้มันเกิดมาเพื่อเป็นเภสัชกรแท้ๆ

หาที่จอดรถยากชิบหาย... แต่เภสัชกรประจำร้านใจดี เดินออกมาพักสูบบุหรี่พร้อมโบกรถให้ ครบวงจร ร้านขายยาขอภูเปิดทุกวันยกเว้นวันที่ภูเที่ยวจนตื่นมาขายไม่ไหว แต่ปกติภูมันไหว เภสัชกรหน้าตาดี ยิ้มรับผมที่ก้าวลงมาจากรถ พึ่งสังเกตว่ามันเปลี่ยนแว่นตาใหม่ ตัดผมใหม่ ให้ผมเดาคงเริ่มคบแฟนคนใหม่ด้วย

“ นี่หมายความว่าไงมาหากุถึงที่ร้านแบบนี้” หน้ามันให้ที่เป็นเภสัช ตี๋ แว่น ดูสะอาดสะอ้าน  แต่นอกนั้นคือติดลบ นิสัย คำพูดคำจา ความสนใจ ไลฟ์สไตล์

“มาซื้อของ” ผมยักคิ้วให้มันอย่างมีความหมาย ไอ้ภูหัวเราะก๊าก ใช่ซิ ผมไม่ใช่มันที่ได้ใช้ของที่ร้านตลอด ป่านนี้เอดส์แดกหรือยังก็ไม่รู้

“นี่มึงยังไม่ได้อีกเหรอวะ...” ถ้าธามมาได้ยินแบบนี้ ผมคงต้องรออีกนาน แต่ธามไม่ได้ยิน ผมว่าคงรออีกไม่นาน

“กุไม่ใช่มึง” ผมพูดแล้วดึงบุหรี่จากในมือมันโยนทิ้งมันทั้งมวน คนที่จะตายก่อนใครผมว่าก็ไอ้ภูนี่แหละ ทั้งเหล้า บุหรี่ เซ็กส์ แต่เสือกเป็นเภสัชกร ใช่ว่าผมเองจะไม่เคยนะ บุหรี่ผมสูบตอนเรียนอยู่ที่อเมริกายังดีที่ผมไม่ค่อยสูบจัด พอกลับมาไทยก็เหมือนเลิกไปโดยปริยาย เหล้านี่ก็แต่ไหนแต่ไร ส่วนเซ็กส์ผมก็ปกตินะ ไม่มั่ว และไม่ซิงแล้ว... 

“หรือน้องได้มึงแล้ว ฮ่าๆ” พูดเป็นลางนะมึง...

“จะหยามกุไปแล้วนะมึง”

“ไม่ได้หยาม กุแค่ให้เกียรติน้องว่าน้องมีศักยภาพ” ไม่ต้องแถเลย ผมยิ่งกลัวๆอยู่ว่าเกิดธามพูดขึ้นมาผมจะทำยังไง ไม่ยอมนะเว้ย

“ไม่ให้เกียรติกุเลย”

“ก็มึงไม่ยอมให้กุ” กับเพื่อนกับฝูงยังไม่เว้น

“วันนี้กุไปบริจาคเลือดมาว่ะ กุว่าธามกะพากุไปตรวจเลือดด้วยแน่เลย” จริงไม่จริงไม่รู้แต่ผมก็เดาเล่นๆ เพราะไอ้ภูนี่แหละโคตรตัวดี มันจัดหนักก็จริงแต่มันก็เลือก สมัยเรียนมหาลัย ด้วยความที่มันเรียนเภสัชอยู่ในมหาลัยดังที่อยู่ใกล้สภากาชาดไอ้ภูชอบหลอกพาแฟนมันไปบริจาคเลือด นอกจากจะดูเป็นคนดีแล้วยังได้ความปลอดภัย เพราะก่อนจะให้เลือดถุงนึงผ่านไปเขาก็ต้องตรวจโรคก่อน ผมรับรู้ทุกวีรกรรมของมันแม้ตัวผมจะไม่ได้เรียนกับมัน แต่เดี๋ยวนี้มันคงไม่ได้ใช้วิธีนั้นแล้ว คาดว่าการรอผลเลือดอาจจะนานเกินรอ

“ธามไม่เจ้าเล่ห์ขนาดนั้นหรอกมั้ง แต่ก็ดีแล้วมึง น้องสบายใจ มึงได้ทำบุญๆ ชีวิตรักราบรื่น เลือดคุณภาพดีไม่มีโรค เพราะแบบนี้ใช่ไหมมึงเลยมาซื้อของเผื่อ ร้ายมากมึง” ไอ้ภูพูดไปก็หยิบของที่ผมจะซื้อออกมาจากตู้ไป

“กุใช้ชีวิตอยู่ในความไม่ประมาท”

“น่ายกย่องมาก กุควรโทรไปบอกธามดีไหมว่ามึงมาซื้อถุงยางแล้วจะได้บอกน้องเตรียมตัว” จะบอกเพื่ออะไรวะ ถ้าบอกธามคงเลิกไว้ใจผมไปเลยนี่ดิ

“บอกก็เหี้ยแล้ว นี่ได้คุยกับหนึ่งป่ะมึงอ่ะ”

“กุอยากคุยแต่หนึ่งคงไม่อยากคุยว่ะ คุยยากแล้วเดี๋ยวนี้ แต่ก่อนว่าเสน่ห์แรงเดี๋ยวนี้ยิ่งแรงกว่าเดิม เข้าไปแล้วเป็นปัญหาอีกเดี๋ยวจะมีเรื่องอีก ให้เขาไปเจอดีๆเหอะมึง” ไอ้ภูพูดเสียงเหนื่อยๆ เห็นเหี้ยๆแบบไอ้ภูก็มีความปรารถนาดีแสนบริสุทธิ์ ประเภทไม่แตะต้อง ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ภูมันก็ไม่ค่อยยอมเล่าอะไร พวกผมเลยตัดสินใจให้ว่าน้องหนึ่งคือน้องชายร่วมสาบานที่มันหวงสุดๆ หรือไม่ก็หนึ่งเดียวในดวงใจ คืออยู่แต่ในใจ ไอ้ภูไม่ทำอะไรทั้งสิ้น สวมบทบาทเป็นพี่ชายแสนดีอย่างที่ไม่คิดว่ามนุษย์กิเลสหนาตัณหาหนักอย่างมันจะมีมุมนี้

“พ่อพระมากครับ”

“มึงจ่ายตังค์แล้วไปไหนก็ไปปะไอ้กันต์ กวนตีนกุละเนี่ย ถุงยาง เจล ยาแก้ไข้ ยาแก้แพ้ ยาแก้อักเสบ ยาอม แป้งโรยเห็บเพื่อนมึง หมดนี่กุคิด500 คิดซะว่ากุสงเคราะห์” นี่คือสาเหตุที่ผมถ่อมาถึงนี่ ยาราคาพิเศษต่ำกว่าทุนคุณภาพดีคนขายกันเอง สบายใจสบายกระเป๋า ที่สำคัญเป็นร้านขายยาเดียวที่ผมรู้จักที่ขายพวกยาใช้ภายนอกของหมาด้วย (ภูบอกว่ามันขายก็มีคนซื้อ เพราะคนเลี้ยงหมาเยอะ) จ่ายยาโดยไอ้ภูเองเช่นเดิม

“รักมึงว่ะ” ผมพูดกับไอ้เภสัชที่ตีหน้าเอือมโลก

“รักกุก็ปิดร้านขึ้นห้องเลย ผลัดกันก็ได้คนละรอบ กุแฟร์ๆ”

…ผมรีบเดินออกจากร้านเพราะประโยคลาของมัน ภูมันพูดจริงทำจริง ไม่ไหวครับ ขนลุก อย่าให้ถึงขั้นได้กันเองเลย








............ ............................... ............................................27-10-2012

เอ้า  ใกล้จบแล้ว คาดว่าไม่น่าเกิน70ตอน จะเปิดเทอมแล้ว เวรแท้ๆ แต่คาดว่าจะพยายามเข็นจนจบอ่ะ เพราะไม่งั้นก็ต้องยืดยาวไปอีก ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ ขอให้โปรดติดตามตอนต่อไป และต่อไปจนจบ 555
บทที่แล้วเราชอบอ่านคอมเม้นต์มากเลยเหมือนหลายคนพร้อมใจกันคอมเม้นต์ยาวๆมาให้ ขอบคุณนะๆ คือจริงเราก็แอบคิดอยากจะให้มันสื่อโน่นสื่อนี่ในการกระทำของตัวละครบ้าง อาจจะมีคนเห็นบ้างไม่เห็นบ้างก็ไม่เป็นไร แต่มันสนุกตอนที่เราคิด ทำไมพี่กันต์ต้องจิตตก ทำไมธามถึงอยู่ๆก็ไม่มีเหตุผล

อาม่าก็ยังไม่ฟื้น เอ้ออออ อะไรก็ไม่รู้ ช่วงนี้สับสนในชีวิต เป็นผลอันเนื่องมาจากใกล้เปิดเทอม อยากจะเขียนตอนพิเศษของภู-หนึ่งสักตอนเบาๆ ถ้าว่าง

โปรดติดตามตอนต่อไป รักเสมอนะจ้ะ จุบุ

ปล.มาแก้จากหลอดลมเป็นหลอดอาหาร 5555 (เมาจัด ให้อาหารอาม่าทางหลอดลมไปแล้ว) และมาแก้คำผิดอีก และมาแก้เนื้อเพลงอีก บทนี้คือบทแห่งความผิดผลาดของฉันจริงๆ TT ขอบคุณคนอ่านที่ช่วยเหลือในการตรวจทาน 5555

[bobie]

ธามพาพี่กันต์มาตรวจเลือดงี้ก็ใกล้จะได้เวลาเสียตัวให้พี่ธามแล้วอ่าสิ ><
ส่วนพี่กันต์ก็พร้อมเชียวเนอะ
5555
ว่าแต่ตอนนี้อาม่าก็ยังไม่ฟื้นเลย

[bow55]

อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข
จะจบแล้ว คงคิดถึงพี่กันต์กับน้องธามมากๆ
จะรวมเล่มหรือเปล่าคะ อยากได้เก็บไว้ อิอิ

[urmein]

พอกันทั้งคู่ 5555+
ตอนนี้น่ารักมากๆ ก็เหลือลุ้นให้อาม่าฟื้นเนอะ
อ่อๆ แล้วก็ลุ้นว่าพี่กันต์จะได้ใช้ของที่ซื้อวันนี้เมื่อไหร่ด้วยยย คิคิ

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ

[winndy]

พี่กันต์....น่ารักจริง ๆ อ่ะ เตรียมพร้อมอย่างไวเลย
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ อ่านแล้วยิ้มฮาได้ตลอดเลย
ถ้าจบแล้วรวมเล่มเลยนะค๊ะ ชอบมากค่ะ

[emmybblood]

ใกล้ละๆ น้องธาม  รอการพัฒนาความสัมพันธ์ของคู่นี้อยู่นะ

แอบงง  อาม่าต้องให้อาหารทางหลอดอาหารหรือเปล่าคะ  คงไม่ใช่หลอดลม

[Ball]

ใกล้ถึงเวลาที่จะได้กันต์แล้วใช่ม้ายยยยย
เชียร์มานานแล้วเนี่ยยยยย ฮ่าๆ
ธามโคตรน่ารักเลยอะ ดีแล้วๆที่ใช้ชีวิตบนความไม่ประมาท 
พี่กันต์นี่ก้รู้ทุกเรื่องของธามเลยปะ เซ้นส์แรงมากกกกก
อ่านตอนนี้แล้วโคตรครึ้มใจ น่ารักที่สุด

บวก1เป็นกำลังใจและจะรอตอนต่อไปนะคะ

[PoP~Pu]

อั้ยย่ะ!ธามเตรียมตัวแล้วใช่มั้ย หลอกตรวจเลือดเนียนๆอย่างนี้ฮ่าๆ
ส่วนพี่กันต์นั่นเตรียมเสียยิ่งกว่าเตรียมอุปกรณ์พร้อมมาก ฮ่าๆ
จะจบแล้วหรอไม่นะไม่อยากให้จบ 

[carmel]

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้
ถ้าจะเปิดจองรวมเล่มจะขอจองล่วงหน้าเลย
ชอบมากๆติดตามตั้งแต่เปิดเรื่องจนถึงตอนนี้
ใช้เวลานานพอสมควร
หายไปนาน
แต่ก็รอได้เสมอ
เพราะสนุกและชอบมากคะ

[LadyOneStar]

เหมือนมีลางว่า ธามใกล้ยอมเสียตัว 555+++

[KilGharRah]

หมอธามก็คงเริ่มใจอ่อนแล้วแหละ เชื่อเถอะ..อีกไม่นานพี่กันย์คงได้สมหวัง 5555555555
แต่ก็อย่าทำให้น้องผิดหวังนะคะ 

[เด็กหญิง]

เตรียมพร้อมมากทั้งสองคน
ฮาประโยคสุดท้ายของภู5555555555

[loyal_mook]

ก่อนจะจบขอโดนฉากเสียตัวเต็มๆสักแปดตอนนะคะ
รักคนเขียนและเป็นห่วงอาม่ามาก