หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[Dee^daY]

ได้เวลาออกศึก..

[badcow]

มีแววว่าจะจบไม่ทันปิดเทอมนี้ซะละม้างง
.
ต่อให้จะค้างจนถึงปิดเทอมหน้า ก็จะรอนะ

[ease supsnerv]

ไป ตจว. มา ไร้สัญญาณ ไม่ได้อ่านเลยยย

ตอน 63 นี่ ดีมากเลยอ่ะ ซึ้งงง  คือบางทีคนเรารักกันก็ทำเลาะกันด้วยเหตุผลง่ายๆแบบนี้แหละ  มันก็แค่นี้แหละ  มุมมองแสนง่าย แต่ลึกซึ้ง  ชอบอ่ะค่ะ T^T

ใกล้จบแล้วเหรอ  โธ่  ยังอยากอ่านอีกอ่ะค่ะ

[PlenG]

ธามแผนสูงมากแอบพาพี่กันต์มาตรวจเลือดแต่ดันรู้ทันอีก บางทีพี่ก็ฉลาดเกินไปนะ ฮ่าๆ
ดราม่าก็ไม่มีแล้ว(มั้ง) จะขอเป็นแฟนก็ฮามากมีสถานที่ไม่โรแมนติกพออีกนะ
ยังไงก็ขอแสดงความยินดีกับพี่กันต์ล่วงหน้าเลยแล้วกันจะได้แฟนแล้ว หลังจากรอมานาน
คิดถึงพี่หมิงด้วยเมื่อไหร่พี่นายจะยอมล่ะเนี่ย ฮ่าๆ

[Mickii]

เรื่องนี้ใกล้จบแล้วเหรอเนี้ย.... แอบรู้สึกใจหายเล็กๆๆ

แต่ละคนเตรียมตัวกันคนละแบบ อย่างนี้หมายความว่า

หมอธามมีโอากาสจะเสียใช่มั๊ยเนี้ย อยากให้เปลี่ยนจากหมอธามเป็นพี่กันต์จัง

คงจะดีไม่น้อยเนอะ ถ้าเรื่องนี้จบก้อคงจะคิดถึงแย่ ถ้ามีโอกาสได้รวมเล่มก้อคงจะดีนะคะ

รออ่านต่อไป คนเขียนสู้ๆ นะคะ ^^

[smirnoi]

ตอนนี้ยอมๆกันไปเลยนะ ลุ้นมาก แบบจะขาดใจ5555555

[wan]

บางสิ่งบางอย่าง รู้แต่ไม่พูดก็ไม่ดี แต่บางสิ่งบางอย่างรู้แล้วพูดก็ดีเหมือนกัน อยู่ที่เหตุการณ์นั้น ๆ
เอาเป็นว่า สิ่งควรพูดก็พูด สิ่งไม่ควรพูดก็เก็บเอาไว้ แหละดีที่สุด สำหรับคนสองคน 
+1 พร้อมกับคำว่า รู้เขารู้เรา 

[isBelle__]

แหมพี่กันต์เตรียมพร้อมแล้วใช่มะ เตรียมทำประตูหมอธามแล้ว แน่ใจกันทั้งสองฝ่ายแล้วก็จัดไปเลยอย่ามห้เสีย เพราะมีคนเชียร์อยู่เยอะมาก

เอาใจช่วยให้อาม่าฟื้นไวไว

[snooppy]

 

[netsu]

อาม่าจะเป็นยังไงบ้างนะ
อยากให้ครอบครัวของธามยอมรับความรักของสองคนนี้จัง

[slurpee04]

 

[Youch06]

คิดถึงพี่ธามแล้วววววอ่าา

คนเขียนไม่เปิดแฟนเพจบ้างเหรอค้าา
เอาเฟสคนเขียนก็ได้ค่ะ อยากจะแนบชิด 5555555555555

[loyal_mook]

คิดถึงพี่หมิงแล้ววอ่า อ่า อ่าาซ์

อยากแนบชิดคนเขียนแบบรีบนเหมือนกันค่าาาาา ตั้งเพจเลยยยย

[Azitten]

เอ๊ะๆๆๆ หรือว่าครั้งหน้า หลังจากตอบรับเป็นแฟน แล้วจะฉลองกันเลย
เตรียมพร้อมกันขนาดนี้แล้ววววววววอะ 5555555555

ชอบหมอธามกับพี่กันต์มากกเลยอะ มันดูรักกันได้จิงๆๆ ไม่เวอร์
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น อยากจะมีสักคนที่พอดีๆๆ แบบนี้บ้างงง
พี่กันต์นี่ ผชดีเว่อร์อะ
หมอธามก็แบบน่ารักเว่อร์ เข้าใจง่าย ไม่งี่เง่า

ปลื่้มมากกกกกก อยากจะขอโคลนนิ่งมาเป้นของตัวเองบ้าง

[DraCo_SLa13]

ธาม คิดจริงๆเหรอว่า พี่กันต์ตามไม่ทันอ่ะ  คิดผิดนะน้อง

[mixmix]

ฮิ้วววววววววววว เข้ามาจุดพุให้กับ "รางวัลนิยายสุดฮา" ประจำปีนี้ค่าาาาา อิอิ 

แอบเสียดายจังที่พี่กันต์กับธามที่เลิฟของเค้าไม่ได้รางวัลพระ-นายยอดเยี่ยม 
แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยอดเยี่ยมที่สุดในใจเค้าหล่ะ กอดๆธามที่เลิฟกับคนเขียนgargoyle 
ส่วนพี่กันต์*เอามือตบไหล่ๆ แปะๆ*พอ (ไหนแกเคยบอกว่าเลิฟๆทั้งกันต์ธามไง นี่มันลำเอียงชัดๆ) กร๊ากกกกกกกกกกกกก

อ่อ แล้วก็ดีใจด้วยกับ "รางวัลเรื่องสั้นประทับใจ" ประจำปี นะคะ 

[savada]

ว้าพี่ธามไม่ได้อะ   ไม่เป็นไรพี่ธามไม่ได้แต่เราก็รักพี่ธามจ้าาาาาาาาา  อิอิ

[littlesmall]

 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจที่สุดดดดด และยินดีกับคุณgargoly ด้วยค่า ที่กวาดมาได้ถึง 2 รางวัล
~ รางวัลนิยายสุดฮา ~ และ ~ รางวัลเรื่องสั้นประทับใจ ~  

  ขอโอบกอดพี่กันต์ + ธาม ..ด้วยรักและผูกพัน 
ถึงแม้จะไม่ได้รางวัล แต่ข้าพเจ้ายกให้เป็นพระเอกและนายเอกในดวงใจ 

[tune]

 
เย้ๆ พี่กันต์จังได้ไปอุดหนุนร้านยาซะที อิอิ จะบรรลุจุด(เป้า)หมายแล้วสินะคะ 


ไม่น่าจะเกี่ยวเท่าไหร่ แต่ขอแสดงความยินดีแบบเชฟต่างด้าวเอฟซีด้วยสิ่งนี้



วาดผิดไปเบาว์ๆ ที่จริงอาหมิงเขียนแปะตู้เย็นว่า 原来等待也可以如此的美丽. ;w;

[befol2e]

ว๊ากกกกก พี่กันต์เตรียมพร้อมมากกก
งานนี้หมอธานจะรอดมั้ยยย?? 

รออ่านตอนต่อไปจ้า

[Hope2TheEnd]

ตามทันแล้วววววว ..
ว่าแต่พี่กันต์ซื้ออุปกรณ์พร้อมแล้ว แล้วเมื่อไหร่คนจะพร้อมคะ 5555

[Youch06]

คนเขียนเปิดเทอมแล้วหรอออ
คิดถึงพี่กันต์อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ><

[phasau]

ท่าทางจะไม่รอดนะหมอธามม
แต่ถ้าไม่ได้ ก็สงสารพี่กันต์แย่เลย เตรียมพร้อมสะขนาดนี้ 5555

[nightsza]

ธามแอบเจ้าเล่ห์นะ พี่กันต์จะเตรียมพร้อมไปหน่อย พี่ภูยิ่งน่ากลัวอะ โดยเฉพาะตอนชวนพี่กันต์ขึ้นห้อง

[NewYearzz]

คิดถึงพี่กันต์ 

[Emolian]

เมื่อไหร่จะมาต่อคร๊าบบบบ รอนานแล้ว 

[badcow]

ตกลงมาปิดเทอมหน้าเลยเน๊อะ
งั้นขอไปอ่านเรื่องอื่นก่อนนะครับ

[kogomon]

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน

เอาใจช่วยธามให้ผ่านไปได้ ^^

[gargoyle]

66
โชคดี

.................... ............................................ ..................................



“เฮ้ยธามๆ กุมีเรื่องอยากถาม” อยู่ดีๆไอ้เสี่ยปาล์มมันก็พูดขึ้นมา วันนี้เป็นวันเจอหน้าระหว่างผมกับไอ้เสี่ย ไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่ผมติดผู้ชาย เฮ้ยไม่ใช่! เพราะมีเรื่องเกิดหลายเรื่องแล้วต่างคนต่างยุ่งต่างหาก วันนี้เลยถือโอกาสมานั่งกินข้าวร้านหรูกลางห้างแบบส่วนตัวมุมร้านกระหนุงกระหนิงกันสองคน กะอยู่ว่าถ้าในห้างมีเด็กขายดอกไม้เดินมาขายแบบตามร้านเหล้าจะซื้อให้มันสักช่อ เป็นของที่ระทึกชวนสะท้านจากเพื่อนชายคนสนิทที่รักกันราวกะแหกตูดดมตั้งแต่ยังนอนฉี่ราดที่นอน

“อะไรมึง ทำไมต้องเกริ่น” หรือมันจะถามอะไรทุเรศๆ

“ห้ามด่ากุ”

“กุจะด่ามึงถ้าถามอะไรไม่เข้าหู” ให้ผมทายนะ เรื่องพี่กันต์แน่นอน คิดเหรอว่าจะไม่ด่า แต่ละคำถามที่ออกมาจากปากมัน ไม่พ้นเรื่องต่ำๆ ต่ำในที่นี้ไม่ใช่ต่ำช้าสามานย์ แต่เป็นต่ำกว่าเข็มขัด ต่ำกว่าสะดือ แต่เหนือหัวเขา

“กุรู้ละมึงจะถามอะไร”

“พี่กันต์เด็ดไหมวะ” ฮึ... ถามมาได้

“กุเด็ดกว่า พี่กันต์เป็นเมียกุเรียบร้อยแล้ว” ผมตอบพร้อมหัวเราะร่วน สะใจ สะใจที่ได้พูด คิดแล้วก็ขำ ตลก ชอบ และอยากให้เกิดขึ้นจริงอย่างที่สุด ผู้ชายทุกคนเกิดมามีสายเลือดผู้นำอยู่ในตัว และตอนนี้สายเลือดนั้นมันกำลังพลุ่งพล่านในตัวผมเลย ยิ่งพี่กันต์ไม่อยู่คอยข่มเนี่ย โอ้ย เรียกได้ว่ามีความสุขที่ได้หลอกตัวเอง สีหน้าเสี่ยปาล์มตอนนี้คือ อ้าปากหวอ มองผมเหมือนไม่เชื่อสายตา

“เชี่ย จริงดิ”

“ใช่” ผมยังคงจัดหนักในการหลอกลวงชวนเชื่ออย่างต่อเนื่อง

“กุไม่เชื่อ พี่เขายอมเหรอวะ” ปาล์มมันเป็นเพื่อนรักของผมมานาน มันย่อมจะมีมุมมองต่อผมในสไตล์ที่มันเคยเห็นมาทั้งชีวิต โดยเฉพาะชีวิตในแง่ที่ผมมีแต่สาวๆรายล้อม ในแง่มุมปัญญาอ่อนหวานอ่อนโยนร้อมห่มร้องไห้ของผมมันก็มีเห็นบ้าง แต่พี่กันต์จะเห็นมากกว่า

“มึงมองกุดีๆเสี่ย มึงเห็นความแมนจากภายในของกุไหม” ผมวางช้อนส้อมนั่งหลังตรงแล้วยักคิ้วให้มัน หลอกตัวเองเข้าไปเหอะผม

“แต่พี่เขาตัวใหญ่กว่ามึงนะ”

“สูงต่างกันไม่ถึง10เซนติเมตร ไม่มีผลในแนวนอน” ผมพูดแล้วก็หัวเราะอีก ยังฮาได้อยู่ เพราะคนที่ผมพูดถึงไม่รู้เรื่องสักหน่อย

“มึงโกหกชัวร์ ถ้ามึงพูดคล่องขนาดนี้ ไอ้ตอแหล” เสี่ยปาล์มส่ายหัวอย่างหงุดหงิด ผมก็ยังหัวเราะต่อ ขำ ที่ขำเพราะเรื่องโกหกที่บอกเสี่ยปาล์มไป เรื่องจริงนั้นยังไม่มีใครได้ใคร แม้ว่าจะวูบๆไปบ้างตามประสาผู้ชายแต่ผมก็ยังรักสาความเป็นชายได้อย่างเหนียวแน่นหนึบ

“เออไง ไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่พี่กันต์ไม่เด็ดหรอก กุเดาเอานะ ฮ่าๆ” ป่านนี้พี่กันต์คงจามไปหลายรอบ เพราะโดนผมนินทา

“เดี๋ยวเหอะมึง กุจะเอาไปฟ้องพี่กันต์”

“ก็เหี้ยแล้ว กินๆ เปลี่ยนเรื่อง อย่ามาวนถึงเรื่องชีวิตกุได้ไหมมันขมุกขมัวตอบยาก” ผมหั่นเนื้อเข้าปาก ไม่สนใจสายตาเสี่ยปาล์มที่ยังมองผมเหมือนอยากจะถามอะไรต่ออีก

“แล้วตอนนี้มึงกับพี่เขาเป็นอะไรกัน”

“เป็นเหมือนเดิม”

“มึงรู้ไหมว่าตั้งแต่กุเกิดมากุไม่เคยเจอใครหลอกตัวเองได้หน้าด้านๆเท่ามึงเลยไอ้ธาม เหมือนเดิมเหี้ยไร ตลก เชื่อมึงก็ควายละ” อะไรวะ ตอบผิดนิดเดียวก็ด่าซะเสียหายเลย

“กุพูดผิดตรงไหน พี่กันต์ก็เหมือนเดิม ตั้งแต่แรก เป็นยังไงก็เหมือนเดิมกุพูดผิดตรงไหน ถาม” ผมก็แถไปเรื่อย เอาเป็นว่าพี่กันต์เหมือนเดิมแต่ผมไม่เหมือนเดิมแล้วกัน แต่ก่อนไม่รัก เดี๋ยวนี้รักแล้วไง ส่วนพี่กันต์ รายนี้เขาก็มาจุดประสงค์เดิมไม่มีเปลี่ยนอยู่แล้ว เสี่ยปาล์มเบ้หน้า เคี้ยวข้าวตุ่ยๆ แต่สักพักก็เริ่มขมวดคิ้ว...

“มึงอย่าบอกนะว่าคบกันมาตั้งแต่ตอนนี้แล้วกุไม่รู้ ไอ้เชี่ย”

“ไร้สาระ กินๆไปปะมึง ที่มาเจอกุเนี่ยจะสนแต่เรื่องนี้ใช่ไหม”

“ชีวิตรักมึงน่าสนใจตลอดแหละ” เออ ก็ถูกของมัน

“แล้วสรุปยังไง พี่กันต์เด็ดไหม ได้กันยังวะ เจ็บป่ะมึง เล่าหน่อยดิๆ”

“ไม่ได้มีอะไรกัน” ผมพูดหน้าตาเฉย เรื่องนี้ไม่ได้โกหกแต่ไอ้เสี่ยปาล์มทำไมมันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อวะ จนผมตั้งย้ำกลับไปอีกรอบว่า “จริงๆ”

“ทำไมมึงยังรอดวะ กลัวท้องเหรอ”

“ท้องพ่อง”

“มึงป๊อดเหรอ” โอ้โห ไม่เจอกับตัวมึงไม่รู้หรอก

“มึงกล้าเป็นเมียกุเดี๋ยวนี้ไหมล่ะไอ้สัส” ผมเอาส้อมชี้หน้ามันพร้อมกับประกาศกร้าว

“เฮ้ย มึงจะบ้า”

“เห็นมะ มึงยังไม่กล้าเลย” เซ็ง รักก็รักนะ แต่กลัวจริงๆ กลัวสารพัดอย่าง ไม่รู้กลัวอะไรนักหนา อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ พี่กันต์คือคนที่ไม่น่ากลัวสักนิด มองก็รู้ว่าใจดี แสนดี ยิ้มเก่ง แต่พอคิดถึงพี่กันต์ช่วงติดเรทเล่นจริงแสดงจริงแล้วมันคนละคนกันเลย... ส่วนผมน่ะ ก็คนละคน

“ไอ้ทุเรศ ขนลุกเลย อย่านะเว้ย กุมีพระ” เสี่ยปาล์มด่าผมพร้อมล้วงเอาสร้อยคอห้อยพระมาชูให้ผมดู นี่มันคิดว่าผมเป็นอะไร ผีปอปกินตับมันเหรอ เอาไปชูให้เมียคนปัจจุบันมันดูเหอะ โดนหลอกแดกตับหมดตัวเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน เรื่องอื่นเสี่ยปาล์มฉลาดแต่เรื่องผู้หญิงนี่โดนหลอกแดกมานับครั้งไม่ถ้วนและไม่เจ็บซ้ำยังไม่จำ

“งั้นมึงก็เปลี่ยนเรื่อง”

“โห ก็ตอนนี้เรื่องนี้คือหัวข้อที่น่าสนใจที่สุดของมึงแล้วอ่ะ ไม่ถามมึงเรื่องนี้จะถามเรื่องไหนวะ” เรื่องอาม่า เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องดินฟ้าอากาศ เรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ ถามเรื่องพี่กันต์ แต่ ก็ถูกของมัน เรื่องอื่นๆมันเก่าแล้ว เรื่องนี้คือข่าวใหม่ล่าสุด มาแรงแซงข่าวอื่นของผมจนมิด

“สนใจเรื่องกุหรือสนใจพี่กันต์ อย่าบอกนะว่ามึงแอบชอบพี่กันต์อ่ะ” เป็นตามที่ผมพูดก็บ้าแล้วครับ บ้ามาก

“ถ้ากุชอบมึงจะหลีกให้กุไหมล่ะ กุเพื่อนรักมึงนะ”

“ได้ๆ กุยกให้มึงเลย กุรักมึงที่สุดอยู่แล้วเสี่ย ถุ้ย พูดไปเหอะมึง เดี๋ยวกุแช่งให้อีชุนปล้ำซ้ำต่อด้วยตกเป็นเมียไอ้หนึ่ง ฮ่าๆ” ไอ้ปาล์มได้ยินก็ทำหน้าสยอง ชุนกระเทยกลูต้าปล้ำว่าสยองแล้ว แต่เป็นเมียหนึ่งผมว่ามันคงรับไม่ได้ ไอ้เกย์รักเด็กที่เป็นต้นแบบแห่งเกย์รับที่ผมว่าเกย์รุกทั้งหลายคงต้องการ เอวบาง ร่างเล็ก รักเด็ก ร่าเริง น่าถนุถนอมบอบบาง(ตอนอยู่ต่อหน้า) เอามายืนกันกับบผม ผมก็ดูเป็นไอ้หมอเหี้ยสุดเถื่อนได้ เทียบกับไอ้ปาล์ม ไอ้เสี่ยอาจจะถึงขั้นแปรสภาพเป็นมหาโจรห้าร้อย ลองคิดดูแล้วกันว่าถ้าตกเป็นเมียไอ้หนึ่ง ผู้ชายคนนั้นจะสมรรถภาพแย่ขนาดไหน เป็นเมียผู้ชายหุ่นทอมแบบไอ้หนึ่ง

“อย่าเลย สงสารสาวๆเขาจะเสียใจที่ผู้ชายหล่อๆแบบกุจะหายไป” เบื่อเสี่ย อยากพ่นกระดูกไก่ใส่หน้ามัน


บทสนทนากระหนุงกระหนิงของเสี่ยปาล์มกับผมก็ดำเนินไปเรื่อยอาจจะมีสายตาของคนอื่นมองมองแปลกๆสักหน่อยที่ผู้ชายสองคนนั่นกินข้างตรงข้ามกันในมุมร้านอาหาร แต่สมัยนี้ก็มีเยอะจนน่าใจหายแล้ว ธรรมดา ใครคิดอะไรก็ให้คิดไปเพราะผมกับเสี่ยแสนบริสุทธิ์ใจ อาหารคาวหมดก็สั่งของหวานต่อเหมือนท้องผมสองคนเป็นหลุมดำ เหลือบมองนาฬิกา พึ่งนึกขึ้นได้เลยว่าใกล้เวลานัดที่นัดเอาไว้กับพี่กันต์แล้ว ต้องเข้าใจนะครับว่าผมมันคนดี ใครๆก็อยากอยู่ด้วย

“นี่มึงนัดใครต่อ ทำไมมองนาฬิกา” ฉลาดแสนรู้สมเป็นเสี่ยครับ

“นัดพี่กันต์” ผมยักคิ้วให้ไอ้เสี่ยที่หรี่ตามองด้วยความฉงนสนเท่

“อะโห คิวมึงแน่นจังเลยวะ”

“ไม่ต้องห่วง ไงมึงก็ที่หนึ่งในใจธามนะเสี่ย” ผมพูดเสียงหวาน ไอ้เสี่ยพึมพำขมุบๆอ่านปากได้ว่า จะเชื่อมันดีไหม



เช็คบิลเสร็จเสี่ยก็ขอลาผมเพราะเกรงใจที่จะไปเป็นก้างขวางคอพี่กันต์ ผมว่ามันคงเกรงใจพี่กันต์ด้วยแหละ เสี่ยมันเป็นคนประเภทไม่ค่อยยุ่งกับแฟนเพื่อน แต่จะชอบถามลับหลัง ต่อหน้าไม่กล้าเจอ ไม่รู้เป็นบ้าอะไรของมัน ภารกิจมิตรภาพลูกผู้ชายหมดไปผมก็ต้องไปดูแลภารกิจหัวใจของลูกผู้ชายต่อ พี่กันต์มาชอปปิ้งครับ จากที่รู้จักกันมาพี่กันต์ไม่ใช่คนใช้เงินเก่ง แต่ใช้ทีก็จัดหนักพอสมควร ส่วนผมใช้เงินไม่เก่งเพราะไม่มีเงินให้ใช้นนั่นเอง อนาถาน่าสงสารกันไป



พี่กันต์ยืนเลือกเสื้ออยู่ในร้าน ออร่ากระจายเด่นเป็นสง่า พนักงานในร้านยืนประกบทิ้งระยะแต่จ้องไม่วางตาแต่ที่เด็ดกว่านั้นคือผู้หญิงสูงอายุท่านหนึ่งแต่อายุที่เห็นก็ยังนับว่าดูไม่แก่เท่าไหร่เมื่อรู้อายุจริง ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในร้าน พี่กันต์เล่นผมแล้วไง

...แม่มาด้วย แล้วยังให้ผมมาอีกไม่บอกล่วงหน้า

“ชิบหาย” ผมพูดกับตัวเองเบาๆเมื่อสายตาของคุณหญิงป้ามองมาเจอผมพอดี รอยยิ้มหวานแบบที่ถอดกันมาเปะๆกับพี่กันต์บังคับให้ผมต้องยิ้มรับหน้าชื่นตาบานแล้วเดินเข้าไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างสามัญธรรมดา นึกอยากโทรตามเสี่ยปาล์มมาลากผมออกไปเหลือเกิน แต่ไม่ทันแล้วธามเอ้ย

“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ก่อนเป็นมารยาทอันดีที่ควรพึงกระทำใช่ไหมครับ ใช่ครับ จากนั้นก็ยิ้ม สวมบทบาทนายสัตวแพทย์ธาม ที่บังเอิญเจอลูกค้าคนสำคัญ

“สวัสดีค่ะคุณหมอ พอดีต้องขอโทษด้วยที่ขอตามมาด้วยคน อยากจะรู้จักกับคุณหมอน่ะคะ เห็นว่าช่วงนี้สนิทกับลูกชายป้า”

“สนิทสุดๆ” พี่กันต์เสริมให้พร้อมกับยิ้มแบบเดียวกันกับคุณหญิงป้าเป๊ะ! โคตรเหมือนแม่ ถึงหน้าตาจะไม่ได้เป๊ะโขกพิมพ์มาแต่วิธีการยิ้มได้ใครมารู้เลย

“เอ่อออ ครับ” จนซึ่งคำพูด ไม่เคยมีใครสอนว่าผมจะวางตัวในสถานการณ์แบบนี้อย่างไร ไปไม่ถูกครับ

“แม่ไม่ให้บอก อยากจะเซอร์ไพร์ส พี่ก็เลยบอกไม่ได้ โทษทีๆ” พี่กันต์ยังคงร่าเริงแจ่มใสอยู่

“ไม่เป็นไรพี่กันต์” ผมพูดเสียงลอยเลยครับ กำลังประมวลผลอยู่ว่าจะเดินเกมไปทางไหนต่อ

“ไม่อึดอัดใช่ไหมคะหมอ” ไม่อึดอัดก็บ้าแล้วคุณหญิงป้า ผมพยักหน้ายิ้มๆ นึกขอบคุณตัวเองที่วันนี้แต่งตัวมาออกสื่อได้ โกนหนวดโกนเครา นอนพอตาไม่คล้ำ อยู่ในแอร์มาทั้งวันหน้าไม่มัน ผมไม่เสียทรง เพราะคุณหญิงป้าก็มาสไตล์คุณหญิงป้า เสื้อเชิ้ตแขนคลุมทับด้วยคาดิแกนราคาแพง กางเกงพร้อมรองเท้าส้นสูงสไตล์สตรีสูงวัยแต่ป้ายังมั่นอยู่ ส่วนกระเป๋าถือนั้นอยู่ในมือพี่กันต์

คุณหญิงป้า กับลูกชายหน้าตาดี.... และผม แขกรับเชิญ

บรรยากาศคล้ายรายการไฮโซสัมผัสชีวิตเซเลปแต่ผมว่าความจริงแล้วมันคือรายการประเภทสาระแนจัง นั่งยางโชว์สำหรับผมชัดๆ

“ไม่หรอกครับ” ยิ้มเข้าไปครับ ตอนเด็กๆเสียค่าจัดฟันไปหลายหมื่นวันนี้ก็ยิ้มเอาจนคุ้มล่ะ

“ป้าน่ะอยากได้ลูกสาวสักคน” ป้าจะพูดเพื่อครับ... เห็นไหมครับว่ายืนลูกกระเดือกแข็งอยู่นี่

“ไอ้กฤษณ์จะหาให้ไง มันหาได้เยอะเลยนะ” พี่กันต์พูดแทรกขึ้นมา แต่เหมือนจะปล่อยผมรับมือแม่พี่กันต์แต่เพียงลำพัง เพราะเสื้อสามสี่ตัวที่อยู่ในมือนั้นบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังจะเดินเข้าห้องลองเสื้อไปแล้ว

“ไม่หรอก แต่แม่มาคิดไปคิดว่า อยู่กับลูกชายหลายๆคนก็ดี แม่ชอบ อยากได้ลูกชายอีกสักคนเป็นสัตวแพทย์เก่งๆจะได้มาดูแลเด็กๆของแม่” นั่นไง เหมือนพี่กันต์จนน่าขนลุก ผมพึ่งเคยเห็นนี่แหละครับแม่ที่ช่วยลูกชายจีบผู้ชาย คุณหญิงป้าเอื้อมมือมาคล้องแขนผมอย่างแนบเนียนอย่างกับคุณหญิงป้าในละคร...

“เล่นงี้เลยเหรอครับ”

“มาเป็นลูกชายป้าไหมจ้ะ” เขินว่ะ... โดนแม่พี่กันต์พพูดงี้ใส่ เขินเพราะโดนจีบผ่านแม่ และตัวการที่กำลังจะเดินไปลองเสื้อก็หันมายิ้มให้ผมขำๆ เชื่อแล้วว่าแม่พี่กันต์ใจดีจนน่าใจหาย ผมยิ้มๆให้ แม่ลูก ถอดแบบกันมาเป๊ะ

“เอ่อ...” ใบ้แดกครับ ไม่รู้จะต่อยังไง

“วันนั้นไปที่คลินิกยังพูดเก่งอยู่เลยวันนี้ทำไมไม่ค่อยพูด ไม่ต้องเกร็งหรอก ป้าแค่อยากรู้จักเฉยๆน่ะ ไม่ต้องกลัว” เชื่ออยู่ว่าไม่มีอะไรต้องกลัวแม่พี่กันต์ แต่ผมก็ยังกลัว จะบ้าเหรอ มันไม่ใช่สถานการณ์ปกตินะครับ

“ครับ” ธามเอ้ย มึง จบสิ้น

“กันต์เขาเล่าให้ป้าฟังว่ารู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วเหรอจ้ะ” นี่เล่าอะไรไปบ้างวะพี่กันต์ นั่งยางโชว์ของจริงใช่ไหม

“ครับ ธามเรียนที่เดียวกันกับพี่กันต์” เรียนมาตั้งแต่ยังใส่ชุดนักเรียนแบบที่ต้องติดกระดุมกับขอบกางเกงนั่นแหละ น่ารักซะไม่มี

“อื้อ งั้นป้าเรียกน้องธามแล้วกันเนอะ อ่อนกว่ากันต์กี่ปีล่ะลูก” อ่อนกว่าเหรอ... อายุก็ปีเดียว แต่ประสบการณ์ผมไม่มั่นใจ

“ปีเดียวครับ” คุณหญิงป้าพยักหน้ายิ้มหวานเหมือนจะพออกพอใจ รู้สึกแปลกๆเหมือนเป็นเด็กออฟของคุณหญิงป้าแทนที่จะรู้สึกเหมือนถูกชำแหละแบบในทีแรก พนักงานร้านยิ้มให้ผม ดูแลลูกค้าอย่างดีเพราะท่าทางว่ายังไงยอดขายต้องขึ้นเพราะรายนี้แน่นอน คุณหญิงป้าหญิงคล้องแขนพาผมเดินไปที่โซนเครื่องหนังของร้าน ผมก็สวมรอยเป็นลูกชายคนที่สี่ของคุณหญิงไปเรียบร้อย

“เป็นไงจ้ะใบนี้” กระเป๋าสตางค์หนังของผู้ชาย เรียบๆ แต่ดูดี ผมชอบ เพราะผมก็ใช้ แบรนด์นี้แพงแต่อาม่ากับอาโกซื้อให้ผมเป็นของขวัญให้ตอนผมได้งาน ถึงอาม่าจะงกแต่เวลาให้ของอะไรลูกหลานแกก็ไม่เคยให้เสียชื่อเจ้าของร้านทองหรอก ส่วนตัวผมเองไม่ซื้อแพงขนาดนี้หรอกครับ ทุกวันนี้เงินสดในกระเป๋าใส่ไม่เคยถึงมูลค่ากระเป๋าสักที

“สวยดีครับ ผมก็ใช้อยู่หนังทนดี”

“หืม อย่างงี้กันต์มันจะมีปัญญาเลี้ยงไหมล่ะเนี่ย หมอรวยซะขนาดนี้” อู้ย... คุณหญิงป้า พูดมาไม่ดูเลยว่านิ้วคุณหญิงเพชรตั้งกี่กะรัต แล้วนาฬิกาเรือนประจำพี่กันต์ราคาตั้งท่าไหร่ กระเป๋าตังค์ผมนี่ราคาเบาไปเลยมื่อเทียบกัน

“อาม่าให้เป็นของขวัญเฉยๆครับ ผมเป็นสัตวแพทย์ไม่รวยหรอกครับ” ผมใช้สกิลเข้าหาผู้ใหญ่อันน้อยนิดประคับประคองบทสนทนา กดดัน อย่างกับสอบสัมภาษณ์งาน

“กันต์ไม่ค่อยเล่าอะไรให้ป้าฟังเลย หมอเป็นลูกคนเดียวหรือเปล่า พ่อแม่หมอเป็นไงบ้างจ้ะ เขาว่าอะไรไหมที่กันต์มันไปพรากลูกชายเขาเนี่ย” คำถามที่ผมไม่ลำบากใจจะตอบเท่าไหร่แล้ว แต่คนฟังนี่ซิ ฟังแล้วชะงักทุกคน

“ลูกคนเดียวครับ แต่พ่อแม่เสียนานแล้ว เลยอยู่เดียว” คุณหญิงป้าพยักหน้า แต่ก็ไม่มีท่าทางตกใจอะไรขนาดนั้น บางทีอาจจะรู้อยู่แล้ว แต่ถามผมเองอีกรอบรึเปล่าเพื่อจะดูว่าผมจะตอบยังไง

“ป้าเสียใจด้วยนะลูก ยังไงมีอะไรก็บอกกันต์มันได้ ลูกชายคนนี้ป้าดูปกติสุดแล้ว ทีเหลือก็ขาด อีกคนนึงก็เกิน กันต์ไม่เคยพาใครมาเจอแม่สักคน หมอเป็นคนแรกและคนเดียวนะ ป้าก็อยากให้หมอดูแลลูกชายป้าด้วย บางทีมันก็บ้างานเกินไป” คำพูดของคุณหญิงป้าแม่พี่กันต์ไม่ได้ดูเสแสร้งแต่คือความห่วงใยจากใจจริง พี่กันต์เป็นคนที่เกิดมาโชคดีอย่างน่าอิจฉา สิ่งที่เป็นจุดสะดุดในชีวิตของพี่กันต์จุดเดียวที่คบกับผู้ชายนั้นกลับไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรเลยเมื่อคนรอบข้างยอมรับและปฏิบัติราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ

ในตอนนี้แม่พี่กันต์ก็ปฏิบัติเหมือนผมเป็นคนรักธรรมดาๆคนหนึ่งของลูกชาย เป็นห่วง และฝากฝัง ไม่ได้ตั้งแง่ หรือกดดัน อิจฉาพี่กันต์นะ ทั้งรักทั้งหมั่นไส้...

“ม๊า ทำตัวเหมือนป้าแก่ๆควงเด็ก” พี่กันต์ออกมาจากห้องลองแล้ว ผมยุ่งนิดๆ แต่ก็ยังหล่อกระชากใจเหมือนเดิม

“แกก็เหมือนพวกพรากผู้เยาว์เหมือนกันแหละ ม๊าไม่กวนละ ป่านนี้คุณหญิงเขาคงมารอ” พอได้ยินว่าคุณหญิงป้าจะไป ในใจผมงี้แทบเต้น ไม่ใช่รังเกียจหรือเบื่อนะครับแต่ทำตัวไม่ถูกเวลามีผู้ใหญ่ร่วมด้วย คุณหญิงป้ากัญญาหันมาหาผม ยิ้มหวาน

“ป้าไม่กวนละนะ ชอปกันตามสบาย กันต์อย่าลืมพาน้องไปเอาน้ำหอมด้วย ม๊าเปลี่ยนใจละ ซื้อให้หมอธามดีกว่า แกค่อยซื้อเอาเอง” แล้วคุณหญิงป้าก็เดินออกจากร้านไป พี่กันต์โบกมือบ้ายบาย ส่วนผมก็ยิ้มเหมือนไม่รู้จะทำอะไร พี่กันต์หัวเราะฮึๆข้างหลังผม

“เอาน้ำหอมพี่ไปเฉยอ่ะด้วย อะไรจะถูกใจขนาดนั้น” ผมนี่ดิที่ควรถามพี่กันต์ ก็พามาเจอเองไม่ใช่หรือไงเล่า

“พี่กันต์เอาไปเหอะ ธามเกรงใจว่ะ” แม่พี่กันต์คงได้กลิ่นน้ำหอมของผมอย่างแน่แท้ ไอ้ขวดที่พี่กันต์กำลังจะได้เลยเปลี่ยนคนรับกระทันหัน

“ไม่เป็นไร ใช่ด้วยกัน” พี่กันต์พูดสั้นๆ แต่ผมน่ะคิดไปโน่นนนนนนน

“แล้วเป็นไง บอกแล้วว่าไม่ต้องกลัวไม่ต้องคิดมาก แม่พี่ใจดีที่สุดแล้ว” ได้ทีก็ย้อนเรื่องที่ผมคิดมากเลยนะพี่กันต์

“อ้อๆ งั้นญาติธามก็ใจดี ไม่ลองไปเจอดูบ้างล่ะ” เงียบ พี่กันต์กลอกตาไปเหมือนใช้ความคิด แต่สักพักก็หันหลับมามองผม

“ได้ๆ วันไหนนัดมาเลย” กันต์ในบางเวลาก็เหมือนเด็ก

“ขี้โม้วะ” ผมพูดลอยๆ

“ว่าพี่เหรอ ท้าทายใช่ไหมเดี๋ยวนี้” ก็ท้าทายมาตลอด ก็ไม่เห็นจะทำอะไรสักอย่างเลย ผมก็เลยสนุกกับการกวนประสาทพี่กันต์มาเรื่อยๆในช่วงระยะหลัง

“ทำไมอ่ะ ไม่รักแล้วเหรอ” ผมแกล้งพูดหน้าสลด พี่กันต์เองก็คงนึกไม่ถึงว่าผมจะกล้าพูดเอาซะกลางร้าน

“เปล่าก็รักเหมือนเดิม” พี่กันต์ขยับมากระซิบให้ผมฟัง คำพูดเรียกรอยยิ้ม แต่ผมว่าคงจะผิดที่ผิดเวลาไปหน่อย เพราะเหลือบไปเห็นพนักงาน ยืนถือของหน้าบอกไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าควรจะยื่นสินค้าถุงใหญ่ให้คุณลูกค้าตอนไหนดีเพราะดูท่าทางคุณลูกค้าจะกำลัง “จีบ” กับคุณลูกค้าอีกท่านอยู่


พี่กันต์ซื้อเสื้อผ้าเหมือนจะโละตู้ เข้าออกหลายร้าน หมดไปเยอะ แล้วด้วยความที่ผมมันคนแมนๆ ผมเลยได้ช่วยถือให้มือไม่ว่างถุงนึง รวมกับถุงใส่กล่องน้ำหอมที่ทีแรกพี่กันต์อ้อนแม่จนได้มาก็รวมเป็นสองถุง น้ำหอมขวดนี้ผิดพลาดตรงที่คุณหญิงป้าบังเอิญได้กลิ่นว่าผมก็ใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันกับพี่กันต์ ของที่กำลังจะเป็นของพี่กันต์เลยถูกโอนมาเป็นของผมโดยปริยาย เกรงใจแต่ก็ดีใจ เพราะอย่างแรกคือแม่พี่กันต์ให้ เข้าใจอารมณ์ลูกสะใภ้ที่เอาชนะใจแม่สามีได้ในละครแล้วครับว่ามันเป็นยังไง สองคือขวดนึงก็ราคาแพงซื้อทีก็ขนหน้าแข้งร่วง แต่มันก็ต้องมีติดเอาไว้เวลาไปไหนมาไหน หรือนัดเจอกับคนที่สำคัญๆ เพราะเป็นกลิ่นอ่อนหอมเย็นแบบกลางๆ ใช้ได้แทบทุกกรณี กลิ่นน้ำหอมแบบนี้ดีกว่ากลิ่นอาฟเตอร์เชฟปกติเยอะ

[gargoyle]

“เปลี่ยนที่นั่งกัน” อยู่ๆพี่กันต์พูดขึ้นระหว่างที่ผมกับพี่กันต์กำลังนั่งพักกินกาแฟ ผมขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมลุกเปลี่ยนโดยที่ไม่ถามอะไร พอเปลี่ยนที่กันเสร็จสรรพ ผมก็เห็นสายตาพี่กันต์ฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างผู้ชนะขึ้นมาโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ

“เป็นอะไรพี่กันต์”

“เปล๊า” ปฏิเสธเสียงสูง พร้อมกับสายตาที่หันไปมองที่โต๊ะเยื้องๆกัน หรือจะเหล่ใครวะเลยขอเปลี่ยนที่ โคตรร้ายเลย ไม่ทันที่สมองจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ผมก็หันไปมองตามพี่กันต์  เท่านั้นล่ะ... อะไรๆก็ดูจะชัดขึ้นทันที

ผู้ชายโต๊ะข้างหลังพอเห็นผมหันไปมอง ก็ขยับยิ้มมุมปากให้... ผมแกล้งทำเป็นมองทางอื่นก่อนรีบหันกลับมาจ้องแก้วกาแฟตัวเอง... นี่กุเริ่มมีผู้ชายมามองแบบเปิดเผยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ... หรือเพราะมากับพี่กันต์

“ถ้าเป็นร้านเหล้าคงได้มีไปเคลียร์” พี่กันต์พูดเปรยๆขึ้นมา ชวนให้นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่พี่กันต์ไปต่อยแฟนเก่าไอ้หนึ่งจนคว้ำในผับ อย่าให้มีเป็นรอบที่สองเลย ไม่อยากจจะซื้อโอเลี้ยงข้าวผัดไปเยี่ยม อนาถพิลึก

“หึงเหรอ”

“เปล่า แค่ไม่ชอบคนแบบนี้เฉยๆ ออกตัวแรงไป” ความหมายมันก็ใกล้ๆกันล่ะว้า... ทีงี้อ่ะปากแข็ง พูดรักง่ายสบายๆแต่พอหึงไม่ยอมรับยังไงวะเนี่ยพี่กันต์

“งั้นถ้าไม่ธามไปคุยกับเขาได้ไหมล่ะ เหมือนเขาอยากรู้จักธาม”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” สวมบทบาทเป็นพระเอกมาดนิ่งทันที ก่อนหน้านี้ฮามาตลอดทาง ผมพยักหน้า แล้วด้วยความอยากวนประสาทพี่กันต์ ผมก็ลุกขึ้นไปจริงๆ ฝ่ายนั้นนั่งคนเดียวเป็นผู้ชายที่มาคนละมาดกับพี่กันต์ พี่กันต์เป็นสไตล์ผู้ชายเย็นๆ ใจดี แต่คนนี้ออกแบบเซอร์ๆ แบดบอย พี่กันต์เหลือบตามองผมเหมือนอึ้งไม่คิดว่าผมจะลุกไปจริงๆ

“เห็นยิ้มให้ เลยไม่แน่ว่าเราอาจจะรู้จักกันหรือเปล่า” ผมก็ใช้ได้นะ สกิลด้านนี้ ไม่ได้ใช้นานเคาะสนิมสักหน่อย อยู่กับพี่กันต์นานๆจะกลายเป็นลูกหมาแล้ว เชื่องเกิน ไม่ได้หันไปมองว่าพี่กันต์ทำไง แต่ว่าก็คงปุดๆ ดีๆ เดี๋ยวค่อยไปตามง้อ

“เปล่าหรอกครับ เห็นคุณน่ารักดี คนที่มาด้วยนี่พี่หรือแฟน หรือเพื่อนครับ” โอ้โหเว้ย เปิดเผยออกตัวแรงจัดกว่าพี่กันต์อีก ผมก็พึ่งรู้ว่าเกย์เขาจีบกันซึ่งๆหน้าแบบนี้เลยเหรอ นึกว่าแต่จะเนียนๆกว่านี้ซะอีก ผมยิ้มเป็นมารยาท เหลือบมองไปหาพี่กันต์ที่หน้าบูดสนิท... แปลก ทีตอนรักก็แสดงออกชัดเจนแต่ตอนหึงทำไมถึงปากแข็งนักวะ

“เป็นพี่ที่น่าจะค่อนไปทางแฟนมากกว่า เอาเป็นว่าถ้าเราไม่รู้จักกันก็ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่ชมนะครับ ขอตัว” ผมยิ้มให้อีกฝ่ายตามมารยาท อีกฝ่ายยิ้มรับแต่ก็แตะแขนผมให้รอเขาหยิบนามบัตร

อ้อ... เป็นเอเจนซี่โฆษณา มิน่าออกตัวแรงชัดเจน... 

“เผื่อเปลี่ยนใจอยากรู้จักนะครับ” แรงว่ะ ผมยกนิ้วให้เลย พยักหน้ารับนามบัตรมาเดินกลับโต๊ะ พี่กันต์มองผมเคืองๆ ผมยื่นนามบัตรสีดำที่ได้มาให้พี่กันต์ เห็นไหมล่ะว่าผมแค่อยากแกล้งเล่นเฉยๆ

“ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” พี่กันต์ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

“แลกเบอร์กันยังล่ะ” โกรธจริงเหรอวะเนี่ย

“ไม่ได้แลกอะไรเลย แค่ไปถามเขาเฉยๆว่ายิ้มให้ธามทำไม เฮ้ยๆ ไม่เอาๆ อย่าโกรธดิ” ชิบหายแล้วไหมล่ะผม ทำพี่กันต์นอยด์แตกสองรอบติด หมายความว่ายังไง ผู้ชายอารมณ์ดีใจกว้างราวมหาสมุทรคนนี้อารมณ์เพราะผมมาแล้วถึงสองครั้งสองคราในระยะเวลาที่ทิ้งห่างกันไม่นานเลย นี่ผมควรพิจารณาตัวเองหรือเปล่าวะเนี่ย

“กลับกันเหอะ” พี่กันต์ไม่คิดจะแตะต้องนามบัตรที่ผมยื่นให้ ลุกคว้าถุงชอปปิ้งแบบไม่ให้สัญญาณกันล่วงหน้า ยังดีนะที่ยังยืนรอผมไม่พุ่งออกจากร้านแบบปล่อยให้ผมวิ่งตาม เดินออกมาจากร้านข้างๆกัน จนไปถึงที่จอดรถ ผมก็เดินตามพี่กันต์ต้อยๆ ทั้งๆที่รถผมก็อยู่อีกชั้นนึง แต่จะให้แยกบอกว่าธามไปก่อนนะ แบบนี้มันก็จะโหดร้ายไปหน่อยไหมวะ

พูดเลยว่าซวยแล้วไงล่ะมึงไอ้ธาม อยากลองดี...

“โกรธเหรอ” ถึงรถแล้วครับ พี่กันต์เปิดรถวางของไปแบบไม่มีอารมณ์ใดๆ เหมือนปกติ แค่ไม่ยิ้มเท่านั้นเอง

“รู้ว่าโกรธแล้วไปหามันทำไม” เชี่ย... ไม่เคยรู้เลยว่าเป็นคนขี้หึง หรือเป็นเพราะหึงแล้วแต่สถานการณ์วะ

“ก็แค่อยากแกล้งพี่กันต์เลยเฉยๆ ธามขอโทษ” ทำไมต้องเป็นลานจอดรถด้วยวะ คือจะอ้อนวอนขออภัยกันออกหน้าออกตาก็ไม่ได้ รถวิ่งเข้าวิ่งออก ลุงป้าน้าอาหอบลุกจูงหลานขึ้นรถ ลงรถเปิดประตูกันพรึบพรับ

พี่กันต์เปิดประตูรถตรงที่นั่งด้านหลัง

“เข้ามาคุยกัน” ผมขึ้นไปก่อนตามด้วยพี่กันต์ ประตูปิดเสียงดังตามหลัง รถพี่กันต์ติดฟิล์มดำทึบ แบบนี้ค่อยสะดวกจะเคลียร์หน่อย

“ขอเหตุผลดีๆที่พี่ควรยกโทษให้” พี่กันต์ถามผมเรียบๆ

“ธามรักพี่กันต์นะ” ถึงเขินก็ต้องพูด เพราะพี่กันต์โกรธ ต้องง้อให้สำเร็จ ผมไม่ชอบเวลาพี่กันต์นิ่งใส่แบบนี้ ตอนแรกก็น่ารักดีแต่มากเข้ามันน่ากลัว มันสลด มันหดหู่ และรู้สึกผิดจนปวดใจ

“รักแล้วทำกันแบบนี้เหรอ” เจ็บเลย

“ธามขอโทษ” บีบน้ำตาดีไหมกุ... ตอนนั้นใช้ได้ผล แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรให้เข้าข้างตัวเองได้เลย หาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ น้ำตาไม่ไหลทำไงดี...

“อย่าทำแบบนี้อีกนะพี่ไม่ชอบ พี่ไม่อยากแสดงตัวเป็นเจ้าของธามเพราะมันดูไม่ดีในสายตาคนอื่น แต่พี่ทำแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าธามฟรีที่จะเดินไปหาใครก็ได้แบบนี้เข้าใจไหม”

ชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยอะไรวะ... ถึงได้คนแบบนี้มาอยู่กับตัว

“หายโกรธนะ” ผมยิ้มหวาน... และพี่กันต์ไม่ยิ้มตอบ เหมือนได้ยินเสียง เพล้ง! ในหัวเลยตอนนี้

“อืม หายละ” แล้วทำไมไม่ยิ้ม หายแล้วทำไมไม่ยิ้ม

“หายโกรธแล้วทำไมไม่เห็นยิ้มเลย”

“หายแล้ว ไปเหอะ เดี๋ยวธามไปเยี่ยมอาม่าสาย”

“อะไร ไหนว่าหายโกรธ ไม่ยิ้ม แล้วยังไล่ ธามผิดไปแล้วธามขอโทษครั้งหน้าจะไม่ทำอีก สัญญา อะๆ ให้ทำอะไรไถ่โทษ ยอมอย่างนึง” นี่ผมยอมเสี่ยงขนาดไหนคิดดู พี่กันต์จะขออะไรแผลงไหมก็ไม่รู้ รอปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก้ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก โกรธยาก หายยากด้วยใช่ไหม

“รีบไปเหอะน่า เดี๋ยวสาย” พี่กันต์ยิ้มให้ผมแล้ว แต่ยิ้มแบบไร้คุณภาพไม่วิ้ง ไม่น่ารัก ไม่จริงใจ ไร้อารมณ์ อีกฝ่ายกำลังจะเปิดประตูย้ายไปนั่งที่คนขับและให้ผมออกไปจัดการชีวิตตัวเองต่อ เหลือบมองนาฬิกาเวลายังมีเหลือเฟือ เพราะพี่กันต์รีบออกมาจากร้านทั้งๆที่พึ่งเข้าไป

...ไม่มีอะไรเสียหาย แค่ง้อพี่กันต์คนเดียวทำไมจะทำไม่ได้วะ

ผมรีบพุ่งตัวข้ามพี่กันต์ไปดึงประตูปิด

“อะไรอีก”

ผมไม่ตอบอะไร แค่ดึงมือพี่กันต์มาจับเอาไว้แล้วประกบปากจูบมันซะเลย จูบกันมากี่ครั้งนับไม่ถ้วนแล้ว ทำไมผมจะรู้หรือไม่รู้ว่าพี่กันต์ชอบแบบไหน ถ้ายังโกรธอยู่ก็ให้มันรู้ไปซิวะ นี่ทุ่มสุดตัวนะ เกิดมาไม่เคยจูบใครในที่สาธารณะแบบนี้มาก่อน ดีที่พี่กันต์หันหน้ารถเข้าผนังลานจอด ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาเห็นว่ามีผู้ชายสองคนกำลังนัวเนียกันอยู่ในรถ ในท่าที่ผมนั่งคร่อมหันหน้าเข้ารุกพี่กันต์ก่อนแบบนี้

จากที่พยายามอยู่คนเดียวพี่กันต์ก็เริ่มจูบกลับ แขนที่อยู่เฉยยกขึ้นมาโอบเอวผม... แบบนี้แหละพี่กันต์

“หายโกรธยัง” ผมเบี่ยงหน้าไปกระซิบข้างหูพี่กันต์ กลิ่นหอมเย็นๆทั้งจากน้ำหอมและแชมพูทำให้ผมก้มหน้าลงไปซุกกับซอกคออุ่นๆ

“อย่าเบียดเข้ามา” พี่กันต์กระซิบผมเสียงพร่า เพราะรู้ว่าผมจงใจเบียดตัวเข้ามาให้รู้สึก... ไม่หายโกรธก็ให้มันรู้ไปวะ

“ไม่ชอบเหรอ ธามชอบนะ” ผมแกล้งพูด ล็อคพี่กันต์ติดกับเบาะ ริมฝีปากร้อนไล่เลียซอกคอผม นิ้วเรียวยาวจับหน้าผมบังคับให้ก้มหน้าลงมารับรสจูบที่รุนแรงของพี่กันต์ ปลายลิ้นอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากก่อนจะค่อยรุกเข้าไป จูบที่นานและหนักหน่วง จนผมต้องดึงตัวออกมาหายใจเพราะอากาศที่เข้าไปเลี้ยงปอดไม่พอซะแล้ว พี่กันต์กอดผมแน่น

“จะตายแล้ว” เสียงพี่กันต์หอบกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับลมหายใจร้อนๆที่ยิ่งทำให้ผมเตลิดไปไกล

“หายโกรธยัง”

“ไม่อยากหายแล้ว” พี่กันต์พูดพร้อมยิ้มกว้างตามแบบฉบับพี่กันต์คนเดิมก่อนจะใช้ปลายจมูกค่อยๆไล้แก้มผมช้าๆ

“หายเถอะ แบบนี้มันเหนื่อยน่า”

“จูบอีกทีซิ” คำขอร้องที่ทำให้เลือดสูบฉีดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แล้วผมก็บ้าจี้ทำตาม ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้วะ ทำไมถึงน่าหลงขนาดนี้ ทำไมถึงดีขนาดนี้ ผมมันเก่งขนาดไหนที่ใจแข็งมาได้ตั้งนานกับพี่กันต์ อีกฝ่ายปล่อยให้ผมจูบช้าๆ แต่มือไม่อยู่สุขก็ค่อยๆเคลื่อนผ่านใต้เสื้อ ค่อยๆลูบหลังผมปลุกให้อารมณ์ยิ่งกระเจิง

...นี่มันในรถ ตอนเย็นๆ กลางห้าง คนเยอะชิบหายเลยด้วย แต่ผมไม่อยากหยุด

“ธามโทรศัพท์ดังสองรอบแล้ว” พี่กันต์บอกผมขำๆ ทำไมผมไม่เห็นได้ยินวะ ไม่พูดเปล่ายังช่วยผมด้วยการล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงให้อีก... จะตายจริงๆ

“ขัดเวลา” อีกแล้ว โทรศัพท์อีกแล้ว ผมเห็นมิสคอลก็ต้องตั้งสติ เพราะเฮียธนโทรมา เกี่ยวกับอาม่าหรือเปล่า ผมเริ่มใจไม่ดี กระชากอารมณ์ผมที่ค้างๆลอยๆให้กลับมาสู่ความจริงบนพื้นโลก ผมขยับมานั่งข้างๆ สูดสายใจลึกๆ กดโทรศัพท์โทรกลับหาเฮียธน พี่กันต์มองผมยิ้มๆ สภาพก็ตามนั้น ผมยุ่ง เหงื่อหยด... โคตรเอ็กซ์

“ฮัลโหลเฮีย” ผมพยายามคุมเสียงแล้ว แต่หอบอยู่ อารมณ์ยังค้าง ทำไงดีวะ...

“ทำไมมึงหอบ ทำอะไรวะ ออกกำลังกายเหรอ เออดีๆกายจะได้แข็งแรง” ใช่ออกกำลังกาย ในรถ กลางห้าง...วอร์มก่อนกิจกรรมเข้าจังหวะ ถ้าไม่โทรมาขัดป่านนี้อาจจะได้มีหนังสดแล้วไง

“เออๆ ช่างเหอะ มีอะไรเฮีย” ท่าทางจะไม่ร้ายแรงเพราะเฮียไม่มีน้ำเสียงที่น่าเป็นห่วง ออกจะสดใสร่าเริง

“อาม่าฟื้นแล้ว แกตื่นมาเมื่อกี้ ยังงงๆอยู่ พึ่งหลับไปอีกรอบ แต่แกลืมตาแล้วเว้ย!” เสียงเฮียดีใจ ผมก็ดีใจ ดีใจมากด้วย อาม่าฟื้น เหมือนอะไรที่ค้างไว้ในใจมันโล่งหายไป ผมรู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองยิ้มจนสุด

“เฮ้ย ดีใจว่ะ เดี๋ยวธามจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ ขอบใจมากเฮีย”

“เออๆ แล้วเจอกันเว้ย” แล้วเฮียก็วางสาย

ผมหันไปยิ้มให้พี่กันต์ โคตรมีความสุข สุขมากที่สุด รู้สึกดี รู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะเข้าที่ รู้สึกได้เลยว่ากำลังจะมีเรื่องที่ดีเกิดขึ้น ผมมั่นใจว่าถ้าอาม่าฟื้นมาได้อาม่าต้องกลับมาแข็งแรง พี่กันต์ยกมือขึ้นมาลูบหัวผม

“ว่าไงบ้างล่ะ”

“อาม่าฟื้นแล้วพี่กันต์ โคตรดีใจเลย” ผมกอดพี่กันต์แน่นๆอีกรอบ

“พี่ว่าอาม่าธามรู้เรื่องเราแน่เลย” ไม่อยากจะคิดอกุศลนะแต่ที่พี่กันต์พูดมานี่มันก็ตรงเป๊ะเลย ทุกรอบ แต่รอบนี้ผมยอมให้ขัด อาม่าฟื้นผมดีใจเพราะเหมือนเป็นเรื่องที่คอยทำให้ผมกังวลอยู่ลึกๆตลอดตั้งแต่อาม่านอนนิ่งอยู่บนเตียงเป็นสัปดาห์

“ไปเยี่ยมอาม่ากันไหมพี่กันต์” ผมหันไปชวนคนข้างๆ อยากให้ไปเจอบ้าง อยากให้พี่กันต์เห็นคนอีกลุ่มที่ผมแคร์

“ได้เหรอ”

“ไปเหอะ นะ” การพยักหน้าของพี่กันต์ถือเป็นอันว่าตกลง...

“ธามรักพี่กันต์” ผมอยากพูด อยากพูดให้ฟัง...

“พี่รักธามมากกว่าอีก”

เป็นครั้งที่สองของวันที่ผมถามตัวเองอีกรอบในเวลาติดๆกันว่านี่ผมทำบุญด้วยอะไรถึงมีคนแบบพี่กันต์เข้ามาในชีวิตผม เรื่องเพศที่ผมพยายามเลี่ยงมาตั้งแต่แรกแทบจะไม่ใช่เหตุผลแล้วในเวลาที่ผมอยู่กับพี่กันต์ ผมโชคดีขนาดไหนที่ได้คนที่พอดีแบบพี่กันต์เข้ามาในชีวิต

............................... ........................................................ ...............................3-11-2012

ขอบคุณทุกคนมากที่ทำให้เรื่องนี้ติดเซ็งเป็ดหัวข้อนิยายสุดฮา ขอบคุณจริงๆ เพราะแต่ละเรื่องสนุกๆทั้งนั้นอ่ะ เรื่องนี้แต่งขึ้นมาเอาสนุกไม่ได้คาดหวังอะไรมาก เรื่องฮามันก็ฮาด้วยความบังเอิญเพราะคนเขียนไม่ค่อยชอบนิยายเศร้าโศกา ในหัวข้ออื่นที่ไม่ติดแต่เห็นคะแนนโหวตมีคนโหวตให้ก็ดีใจแล้ว (แอบรู้สึกรอดตัวมากที่ไม่ติดนิยายดองเค็ม 5555) แล้วก็ขอบคุณคะแนนโหวตสำหรับเรื่องสั้น"ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ" ด้วยนะ ที่ติดหัวข้อเรื่องสั้นอีกเรื่อง

กลับมาที่เรื่องนี้ รู้ตัวว่ามาช้าเพราะเปิดเทอมแล้ว คงไม่ได้อัพถี่สองวันครั้งเหมือนก่อนแต่จะไม่เว้นช่วงไปปิดเทอมหน้าแบบรอบอื่นแล้วเพราะกะเอาให้จบ ขออภัยคนอ่านที่ต้องให้รอ ใจเย็นๆ แล้วกัน

ตอนที่เหลือจะปลอดดราม่า แต่ที่พี่กันต์ไปเยี่ยมอาม่าจะมีอะไรพิลึกๆเกิดขึ้นไหมนั้นไม่รับประกันนะ 55555555555555555

โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณทุกคนมากๆ รักนะจ้ะจุบุ

ปล.เรื่องรวมเล่มคิดว่าคงมีถ้าไม่มีเกิดความผิดพลาด แต่เราต้องคุยกับสนพ.ก่อนนะ คืบหน้าอะไรจะแจ้งให้อีกทีนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล2. คนเขียนไม่มีแฟนเพจ ไม่มีอะไรทั้งสิ้นจ้า เรื่องอะไรสงสัยถามได้ในนี้หรือไม่ก็ส่ง PMแล้วกันเน้อ