บทที่ 24 Summer in Summer
“เออ กวนตีนนะไอนุ” แอคซ์หันไปว่า
แล้วพวกผมก็แยกย้ายกันกลับบ้าน “อ้าว แอคซ์จะไปนอนไหนล่ะเนี่ย” เออแล้วมันทำไมไม่ยุบ้านวะ ตามมาทำไมเนี่ย
“บ้านมิวได้ป่ะ” ส่งตาหวานมาไม
“บ้า ได้ที่ไหนล่ะ”
“ล้อเล่นบ้านไม้อ่ะแหละ” ไม้พยักหน้าแบบเฉยๆ
“อ้าว จะไม่ไปรบกวนที่บ้านไม้เหรอ” ผมหันไปถามแอคซ์
“ไม่หรอก บ้านไม้มันไม่ค่อยมีคนอยู่อยู่แล้ว พ่อแม่ก็อยู่ต่างประเทศพี่น้องก็ไม่มี มีแต่แม่บ้าน มันถึงชวนเราไปนอนด้วยทุกครั้งที่มากรุงเทพฯเลยล่ะ”
“มาแล้ว” ไม้พูดบอกแอคซ์ รถตู้เบนซ์คันโตก็มาจอดตรงหน้า “เดี๋ยวไปส่งบ้านนะ ขึ้นรถสิ” ไม้กระซิบผมที่ข้างหู
“อือ” ผมก็ไม่อยากเสียค่ารถเลยตอบตกลง แล้วก็ขึ้นรถตามแอคซ์ไป
“อ้าว มิวจะไปนอนกะเราเหรอ” แอคซ์ไอลามก
“บ้า ไม้จะไปส่งเราก่อนต่างหาก” แล้วพวกผมก็ขึ้นไปนั่งบนรถ เห็นไม้เดินไปคุยอะไรกับลุงคนขับรถ พอขึ้นรถมาได้สักพัก แอคซ์ก็ชวนคุยอะไรต่อมิอะไร วุ่นวายไปหมด คนเราก็ยิ่งง่วงๆอยู่ กวนตั้งแต่คืนยันเช้า และมานี่ยังจะกวนอะไรนักหนาเนี่ย แต่ผมก็หลับไปในที่สุด
หลังจากนั้นสักพักได้ ประมาณครึ่งชั่วโมง ไม้ก็มาส่งผมที่หน้าบ้าน
“อย่าลืมซัมเมอร์นะ มิว” แอคซ์โผล่หน้ามาย้ำกับผม
“อือ” แล้วผมก็เข้าบ้านไป แต่เท่าที่ผมรู้สึก มันไม่เห็นจะเหมือนซัมเมอร์ตรงไหนเลย จะเรียกว่าซัมเมอร์ก็เรียกได้ไม่เต็มปาก คล้ายๆเป็นเรียนล่วงหน้าซะมากกว่า เป็นเทอม 16 พฤษภาคม แต่มีเรียนซัมเมอร์ ช่วง 20 กว่าวันก่อนเปิดเทอมเนี่ยนะ ประมาณว่า เปิดเรียนก่อนชาวบ้านเค้าเพราะวันหยุดเยอะ และปิดก่อนโรงเรียนทั่วไปมากกว่า
หนึ่งวันก่อนวันเปิดเรียนซัมเมอร์(ความรู้สึกมันไม่ใช่) ผมซึ่งเป็นนักเรียนประจำก็ต้องมาที่โรงเรียนก่อนนักเรียนทั่วไป 1 วัน เพื่อมาจัดของหนังสือหนังหา และข้าวของให้เรียบร้อย ซึ่งต้องเจอ แอคซ์ ไม้ และต้น ด้วยสินะ คาดไม่ผิดจริงเชียว เฮ้อ
“มิวครับ มาเย็นเชียว ต้นมาตั้งแต่บ่ายแล้วล่ะ ขนของมาเยอะเชียว ต้นช่วยขนนะครับ” เอ่อจะว่าไปเยอะจริงๆด้วยอ่ะ ไม่แม่จะให้หนุย้ายบ้านฤๅไงกัน แต่แล้วมือมารก็มาคว้าของที่ผมกำลังส่งให้ต้น ผมจึงหันไปทางนั้นทันที
“แอคซ์”
“เราถือให้เองดีกว่า ไม่ต้องรบกวนนายหรอก แฟนเรา เราคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนอื่นหรอก สายตาของแอคซ์ จ้องต้นแบบแทบจะกินเลือดกินเนื้อกันเชียว แต่ไมต้องตัดหน้าเราด้วย ผมหันไปมองหน้าแอคซ์อย่างเคืองๆ “ไมต้องบอกให้คนอื่นรู้ด้วย ไม่ใช่เรื่องที่ควรเปิดเผยซะหน่อย”
“ทำไมนาย ไม่รักษาหน้ามิวเลย พูดออกมาได้เต็มปาก กลัวคนอื่นเค้าจะไม่รู้รึไง”
“กูไม่ได้จะบอกคนอื่น กูต้องการบอกเมิง ที่รู้อยู่แล้วว่ามิวเป็นแฟนกู แต่เสือกมาข้องแวะอยู่นั่นแหละ มิวเคยก็บอกปัดเมิงไปแล้ว เมิงก็ไม่เลิกยุ่ง แต่เพราะมิวไม่ชอบปฏิเสธน้ำใจคนอื่น เมิงถึงมายืนหน้าสลอนอยู่นี่ไง”
"แอคซ์ พูดแรงไปนะ" ผมจะดึงแอคซ์ออกจากที่นั่น แล้วอยู่ๆ แอคซ์ก็โดนลากออกไปอย่างรวดเร็ว
“มานี่” ผมหันตามแอคซ์ไปไม้กระชากแอคซ์ไปนี่เอง “ฝากมิวด้วย” ไม้มองไปทางต้น “อือ” ต้นรับคำแต่ดูสลดและแววตาดูหมองๆลงไปเยอะ ผมจึงหันไปทางแอคซ์ที่เห็นไม้ลากไปจนลิบตา “ต้นช่วยเราขนของหน่อยสิ” “อือ ได้สิ” แววตาของต้นดูมีประกายขึ้น แล้ววันนั้นแอคซ์ก็หายไปเลย เจออีกทีที่เตียงในสภาพที่สงบเสงี่ยมมากยิ่งขึ้นกับรอบช้ำที่มุมปาก 1รอย ซึ่งพอรู้ได้ว่าฝีมือใคร
เช้าวันต่อมา เปิดเรียนแล้ว
“แอคซ์ ลุกไปได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ระวังตัวเลยอ่ะ เดี๋ยวมาสเตอร์ก็มาเจอหรอก”
“อื้อๆ ไปแล้วน่า”
“แล้วจะเอาผ้าห่มเราไปทำไมอ่ะ” แอคซ์ทำหน้างัวเงีย แล้วก็ส่งผ้าห่มกลับมาให้ผม หึหึหึ หน้าตอนนี้ดูหน้ารักดีออก ไม่น่าจะแสบได้ถึงกึ๋นเลย
“แล้วไปนอนต่อไมเล่า”
ต้องขอโทษด้วยครับ เนื่องจากมีเห็นขัดข้องบางประการที่ทำให้ผมหายหน้าไปนานพอสมควร อาจจะฟังดูเป็นขอแก้ตัวแต่ก็จะบอกว่าขอโทษคร้าบ เนื่องจากลืม+ฟิลลิ่ง+ฟอแมทคอม+ไม้(ไม่เกี่ยวนี่หว่า)
จะพยายาม ไม่ดอง ไม่อู้ ไม่เซง ไม่... ไม่... ไม่... พอแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
