หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[Yunatsu]

   
ไม่มีคำพูดอะไรจะบอก. แต่ร้องไห้อย่างเดียวเลย ตอนอ่านนน

[Piaanie]

แง๊ๆๆ +1 ให้ทั้งน้ำตา รอตั้งนานขยับแค่นิ้วนี่นะ ม่ายยยยยอมมมมมมมม ฟื้นได้แล้วนอนนานไปแล้ว ลีโอน้ำตาหมดตัวแล้ว

[lolilo]

น้ำตาซึมเลยอ๊ะ อย่าแกล้งเจ้าพ่ออีกเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[First love]

กำลังได้อารมณ์อยู่ดีๆ..... ....จู่ๆก็ตัดฉับไปซะงั้นอ่ะ ฮือ
รออยู่นะคะ น้ำซุปที่รักจะตื่นแล้วววว แอ๊ก!!!!! (โดนลีโอเตะ)
สู้ๆค่าาาาา เป็นกำลังใจให้น้าาาา
ป.ล เรื่องนี้สนุกมากกก 

[roseen]

 

[naneku]

กลับมาอ่านซักที เฮ่อ หายไปนานมวากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[roseen]

บวก1

[celeb199]

ในที่สุดก็ตามทันแล้ว มารอตอนต่อไป 

[a_tapha]

 

[boylove_yj]

 
ไม่มีคำพูดอะไรจะบอก. แต่ร้องไห้อย่างเดียวเลย ตอนอ่านนน

เนอะๆ ชีีวิตมันเศร้า กินข้าวแ้ล้วมันฮา

[boylove_yj]

ตอนเย็น เดี๋ยวเอา Part 46 ลงนะคะ

******* ใครเม้นว่า อ่านแล้วร้องไห้ น้ำตาซึม คนเขียนปลื้ม!~!!!!!!!!!!!!

อ่านเม้นแล้วกระแทกใจมากอ่ะ

[konnarak]

จงฟื้น  จงฟื้น  จงฟื้น  จงฟื้น  จงฟื้น

[nongrak]

อ่านไปแล้วอยากร้องไห้สงสารลีโอมาก
น้ำซุปรีบฟื้นขึ้นมาสิ มีแต่คนเป็นห่วงนะ

[boylove_yj]

Part 46

.
.
.
.
Part 46

.
.
.
.

ร่างสูงมองการเปลี่ยนแปลงบนตัวของร่างบางอย่างตื่นเต้น

 หรือว่า................คนตัวเล็กจะฟื้นแล้ว  ฟื้นขึ้นมาจากนิทราอันแสนยาวนาน

 ร่างสูงค่อยๆวางมือเรียวเล็กลงบนเตียง เพื่อความแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาด เผื่อว่าเขาอาจจะเข้าใจผิดไปเอง แต่แล้วทุกอย่างก็แจ่มแจ้งขึ้น เมื่อนิ้วทุกนิ้วของร่างบางเริ่มขยับและอาการตอบสนองก็มากขึ้นเรื่อยๆ

เพิ่งเข้าใจคำว่า “ดีใจ จนเนื้อเต้น”  ก็วันนี้แหละ!!!!

สายตาคมเหลือบมองไปยังเปลือกตาบางก็เห็นว่ามันขยับขยุกขยิกไปมาอย่างเชื่องช้า เหมือนกับปีกของผีเสื้อที่ขยับปีกระไหวเพื่อโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า มือหนาคว้ามือบางขึ้นมากุม หยาดน้ำตาแห่งความดีใจรินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดวงตาแดงกล่ำ หากแต่ไร้เสียงสะอื้น

กลไกร่างกายของร่างกายช่างซับซ้อนและน่าคนหายิ่งนัก เหตุใดน้ำตาถึงไหลเมื่อเสียใจ และทำไมน้ำตาเจ้าเก่าถึงไหลออกมาอีก ทั้งๆที่ตอนนี้มีเรื่องให้ดีใจ สรุปแล้วว่า ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจ น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผลอยู่ดี

การรอคอยอันแสนยาวนานสิ้นสุดลงทันทีเมื่อเปลือกตาบางของคนรัก ค่อยๆกระเพื่อมขึ้นลงอย่างช้าๆ และในที่สุดมันก็เปิดออกมา...............

ไร้คำพูดใดๆที่เอื้อนเอ่ยออกไป ไร้เสียงพูดจา หัวสมองลืมเลือนแม้กระทั่งคำทักทายที่ในใจหมายมั่นที่จะพูดหากคนรักฟื้นตื่นขึ้นมา ความตื่นเต้นและความดีใจผสมปนเปตีกันไปหมด ถ้อยคำแสนหวานมันจุกอยู่ตรงลำคอ หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาด้านนอก

ในห้องนอนของทั้งสองคนเงียบงัน ได้ยินแม่กระทั่งเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง สายลมพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงนกร้อง และสรรพสิ่งรอบกายช่างเป็นใจให้กับเหตุการณ์ครั้งนี้ ทุกอย่างหยุดนิ่งไม่ไหวติง เหมือนภาพหรือวิดีโอที่ถูกกดปุ่ม “หยุด”  เอาไว้

 จนในที่สุด ลีโอ แอ๊คซายน์ก็หาเสียงตัวเองเจอ …………..

“ที่รัก.........ที่รักของลีโอ”   

ประโยคที่ธรรมดา ใครบางคน หรือ คนอื่นๆ อาจจะได้ยินบ่อย แต่สำหรับ ลีโอ แอ๊คซายน์แล้ว คำนี้ช่างไพเราะและเหมาะสมที่สุดแล้ว  เนิ่นนานเหลือเกินที่ไม่ได้ เรียก “ที่รัก” กับน้ำซุป

นานเหลือเกินที่ตัวเองต้องใช้ชีวิตอย่างเดียวดาย นานจนหัวใจดวงนี้เริ่มจะท้อ แต่......ก็ไม่เคยถอย เพียงเพราะ เชื่อในความรักที่มีให้กันและกัน เชื่อว่าซักวันคนตัวเล็กจะหายจากอาการบาดเจ็บแสนสาหัสครั้งนี้ แล้วกลับมายืนด้วยกันอีกครั้ง

“ขอบคุณมากน้ำซุป  ขอบคุณที่คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้ง”   ความเหนื่อยล้าทั้งหมดสิ้นสุดลงแล้ว รอยยิ้มแห่งความยินดีส่งไปให้ร่างบางที่นอนมองการกระทำของคนรักด้วยใบที่ซีดเซียวแต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกัน

“คิดถึงลีโอ..........เจ้าพ่อของอีหนู...........ที่รักของน้ำซุป”  หากไม่ติดว่าคนตรงหน้าป่วยหนักนะ ร่างสูงจะดึงเข้ามาจูบเสียให้เต็มรัก

น้ำเสียงแววหวานที่ไม่ได้ยินมาร่วมเดือนบัดนี้แหบแห้งอย่างคนที่ป่วยหนัก แต่ลีโอ แอ๊คซาย์ก็ว่ามันไพเราะและอ่อนหวานอยู่ดี ริมฝีปากบางส่งยิ้มให้เขา ดวงตากลมโตปรือเล็กน้อย ร่างบางคงกำลังปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างที่ไม่ได้พานพบมานานร่วมเดือน

“คิดถึงน้ำซุปเหมือนกัน  .........นี่ลีโอฝันไปหรือเปล่า”   ร่างบางมองคนรักอย่างยิ้ม จึงบอกให้ร่างสูงก้มหน้าลงมาให้ใกล้ๆตนเอง

ริมฝีปากบางแตะลงไปยังริมฝีปากหนาของร่างสูงอย่างต้องการยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน หากแต่มันเป็นความจริง เขาตื่นขึ้นมาแล้ว ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ตื่นมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง โลกที่มีคนรักเฝ้ารออยู่ คนรักที่เข้มแข็งทำทุกอย่างเพื่อรอเขากลับมา...

“ไม่ฝันแล้ว....... น้ำซุปหิวน้ำจัง”  ร่างสูงจัดแจงป้อนน้ำร่างบางอย่างช้าๆ  เมื่อคนตัวเล็กค่อยๆกลืนน้ำลงสู่ลำคอ ร่างสูงก็ยิ้มออกด้วยความโล่งใจ หลังจากนั้นก็ค่อยๆพยุงร่างบางขึ้นมาพิงหัวเตียง

“จ้องหน้าอยู่ได้ เขินเหมือนกันนะเนี่ย”   ร่างบางเอื้อนเอ่ยอย่างอายๆ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้ร่างสูงละสายตาไปจากดวงหน้าหวานของตนเสียที 

สงสัยนอนนานเกินไป เลยไม่ชินกับสายตาอันแสนอ่อนเชื่อมของคนรักที่เพียรส่งมาให้อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย มองลึกลงไปข้างในสายตาคมกล้าของลีโอ มันก็สะท้อนแต่เพียงร่างบางเพียงผู้เดียว หนึ่งเดียวในใจของมาเฟียหน้าหล่อคนนี้มีเพียง น้ำซุปคนเดียวเท่านั้น

“ในเมื่อมันไม่ใช่ฝัน ลีโอก็อยากมองน้ำซุปอย่างนี้นานๆ” 

“ปากหวาน.....ตาลีโอบวมมากเลยนะ ร้องไห้เหรอ”

“เปล่าๆไม่ได้ร้อง ใครที่ไหนจะร้อง..................”    ร่างสูงโกหกต่อไปไม่ไหว เมื่อโดนสายตาแห่งความรักและรู้ใจมองมาอย่างรู้ทัน มือบางดึงมือหนาขึ้นมากุมแล้วยกขึ้นจูบอย่างให้กำลังใจ พร้อมที่จะรับฟังหากร่างสูงจะสาระภาพความในใจ

“ลีโอขอโทษที่ร้อง ทั้งที่เคยสัญญากับน้ำซุปไว้แล้ว แต่มันรับไม่ไหวจริงๆนะมันถึงร้อง ความเสียใจเลยระบายออกเป็นน้ำตา น้ำซุปก็รู้ว่าลีโอไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่ายๆ เว้นแต่มีเรื่องให้สะเทือนใจนั่นแหละ”

“ขอโทษที่ทำให้ลีโอต้องร้องไห้....น้ำซุปผิดไปแล้ว” 

“น้ำซุปไม่ผิด ลีโอต่างหากที่ผิด ที่ไม่ดูแลน้ำซุปให้ดีๆ จนต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้”

“........................”  ไร้คำพูดที่เอื้อนเอ่ย มีแต่เพียงสายตาที่ส่งให้กันและกันเพื่อสื่อความในใจออกไป เหตุการณ์ครั้งนี้พิสูจน์อะไรได้หลายๆอย่าง

พิสูจน์ว่าผู้ชายตัวโตธรรมดาๆคนนี้อยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีคนตัวเล็กที่ชื่อน้ำซุป

เมื่อนั่งมองว่าคนตัวเล็กจะไม่หลับไปอีกครั้ง หรือให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันหรือตาฝาดไปจนพอใจ ร่างสูงก็กดโทรศัพท์ไปหาแพทย์ประจำตัวของน้ำซุปทันที หลังจากนั้นก็โทรบอกไปยังมารดาของร่างบาง และเดินไปตามคุณหญิงแพรวที่นอนอยู่ห้องข้างๆ มาดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

คุณหญิงแพรวเดินเข้ามาก็เจอกับร่างบางนั่งพิงหัวเตียงส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนหวาน มันช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน นานแค่ไหนแล้วที่นางไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันแสนหวานนี้จากคนรักของลูกชาย  ภาพตรงหน้าช่างสวยงามเหลือเกิน หนูไวน์ของนางช่างเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆที่เดินทางกลับมาทางการท่องเที่ยวข้างนอกเสียจริงๆ

“นี่แม่ฝันไปหรือเปล่า ลีโอตีแม่หน่อย”  หันไปถามลูกชายก็ได้แต่เพียงรอยยิ้มตอบกลับมา ลองหยิกแขนตัวเองก็พบว่ามันเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย นี่แสดงว่าทุกอย่างที่นางได้เผชิญอยู่ตอนนี้มันเป็นความจริง

“ถ้าลีโอตีคุณแม่ เดี๋ยวก็บาปพอดี .....ไม่ได้ฝันหรอกครับ นี่เรื่องจริง ....คิดถึงคุณแม่จังเลย หนูไวน์นอนหลับนาน คุณแม่เหงาหรือเปล่าครับ”

คุณหญิงแพรวเดินเข้าไปโอบกอดร่างบางเอาไว้ แล้วร้องไห้ออกด้วยความดีใจ นางไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้นอกจากคำว่า ขอบคุณ

ขอบคุณที่ฟื้นขึ้นมา ขอบคุณที่ไม่ทิ้งคนด้านหลังให้ทุกข์และเสียใจไปมากกว่านี้ ขอบคุณจริงๆ

นางพยุงร่างบางของลูกสะใภ้ให้นอนราบบนเตียงเหมือนเดิม เพราะห่วงกลัวว่าถ้านั่งนานๆ ร่างบางจะหมดสติกลับไปเป็นเหมือนเดิมซึ่งนั่นคงยอมให้เกิดขึ้นซ้ำสองไม่ได้

“เหงาซิคะ ไม่มีคนคอยเล่าโน่น เล่านี่ให้คุณแม่ฟัง ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะลูก คนแก่ใจไม่ดี”

“ไวน์ผิดไปแล้วครับ หายดีเมื่อไรไวน์จะเล่นเปียโนไถ่โทษแล้วกันนะครับ”   

ภาพร่างบางที่พูดจาฉอเลาะมารดานั้น ช่างสวยงามและน่าจดจำเสียจริงๆ เสียงเจรจาของน้ำซุปเรียกรอยยิ้มให้ทั้งสองไม่น้อย

“หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะลูกนะ”    มารดาของร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากมนของน้ำซุปอย่างปลอบขวัญ ซึ่งคนไข้ก็ยิ้มให้อย่างขอบคุณเช่นกัน

“เมื่อไรหมอจะมาซักนะแม่  อย่างนี้มันน่าไล่ออกให้หมดจริงๆ ทำงานกันไม่ได้เรื่อง”  คนตัวโตพูดอย่างหัวเสีย ทั้งที่โทรไปบอกก็นานมากแล้ว แต่ทำไมถึงไม่โผล่หน้ามารักษาเมียเจ้าพ่อซักที  ร่างบางได้แต่มองอย่างปรามๆ ลีโอเมื่อรู้ว่าทำให้คนป่วยอารมณ์ไม่ดีก็สำนึกผิด พูดขอโทษต่างๆนานา

“ไม่ไล่ครับ ไม่ไล่ใครออกแล้ว น้ำซุปไม่ต้องโกรธนะ เดี๋ยวจะสะเทือนถึงแผล”

ถึงเหตุผลมันจะเรียกรอยยิ้มได้มากแค่ไหน แต่ร่างบางก็แสร้งตีหน้าขรึมมองคนรักอยู่อย่างนั้น ทำเอาคนโดนมองหงอลงไปถนัดตา มารดาของร่างสูงมองภาพนี้อย่างเอ็นดู จะมีก็เพียงน้ำซุปคนเดียวเท่านั้นที่เอา เจ้าพ่อจอมเอาแต่ใจอย่างลีโอ แอ๊คซายน์อยู่

“รู้ตัวแล้วก็ดี ต่อไปห้ามทำอะไรขัดใจคนป่วยเด็ดขาดนะเข้าใจไหมพ่อลูกชาย”  คุณหญิงแพรวหันไปเล่นงานลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่บังอาจมาทำให้ลูกสะใภ้ของนางอารมณ์ไม่ดี

คนเป็นลูกชายพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆร่างบาง มือหนายกมือบางขึ้นมาจูบอย่างขอโทษแล้วหลังจากนั้น เรือนกายสูงใหญ่ก็ล้มตัวลงนอนหนุนตักของน้ำซุปอย่างอ้อนๆ

“นี่โทรไปบอกยัยหญิงหรือยัง ถ้ารู้ว่าลูกชายตัวเองฟื้นแล้ว คงดีใจจนเป็นลมไปแล้วมั้ง” 

กลัวว่าคำแซวของมารดาของร่างสูงจะเป็นจริง  ยิ่งคุณหญิงเป็นโรคความดันโรหิตสูงอยู่ด้วย ถ้าหากนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอก็อาจจะวิงเวียนศีรษะหน้ามืดและเป็นลมได้  ตื่นขึ้นมากลางดึกไม่ใช่เรื่องดีเลย

“โทรบอกแล้วครับ อีกสักพักเดี๋ยวคงถึงครับแม่”   คนไม่ป่วยเลื้อยมือเข้าไปลูบผิวเนื้อนุ่มเนียนของคนป่วยอย่างเนียนๆ น้ำซุปไม่ได้เอ่ยปากห้ามปรามแต่อย่างใด รู้ว่าที่ลีโอทำอย่างนี้ก็แค่จะหากำไรจากตนเล็กๆ น้อยๆเท่านั้น ร่างบางจึงบีบนวดตรงบริเวณขวับและระหว่างคิ้วของร่างสูงอย่างนิ่มนวล เพื่อคลายความตึงเครียดให้

“ตี3 นี่อ่ะนะ ไว้บอกพรุ่งนี้ก็ได้”  น่าเห็นใจคนที่โดนโทรตามตอนนี้จริงๆ แต่ถ้าหากลองคิดกลับกัน ให้ใครในครอบครัวประสพเหตุหรือเกิดเรื่องอะไร ไม่ว่าจะตอนไหน น้ำซุปก็จะไปเยื่ยมเยียนเหมือนกัน

“ไม่ทันแล้วล่ะน้ำซุป”

คุยได้ซักพักแพทย์ประจำตัวก็มาพร้อมกับมารดาและบิดาของร่างบาง ทั้งสามคนเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอาบไปด้วยความสุขและความยินดี ร่างสูงผละออกจากตัวร่างบางแล้วมายืนอยู่ข้างๆมารดาตนเอง

“ลูกแม่  ปลอดภัยแล้วนะคะ ขวัญอุษามณีจงมาอยู่กับลูกนะ”   คนในห้องต่างพากันหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ในกริยาหยอกล้อของคนทั้งคู่

“ไม่เห็นหน้าคุณหญิงตั้งหลายวัน สวยขึ้นเป็นกองเห็นฟางเลยนะเนี่ย”    สองแม่ลูกโผกอดกันอย่างคิดถึง  ร่างบางกอดมารดาไว้อย่างปลอบประโลม อีกทั้งยังเอ่ยปากขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง

“ว่าไงลูกชายคนเก่ง ไปเที่ยวเล่นที่ไหนมาล่ะ..........พ่อเป็นห่วงลูกมากนะ” 

แววตาของคนเป็นพ่อและแม่มองลูกชายตัวเองอย่างรักใคร่และชื่นชมในความเก่ง ที่สามารถเอาชนะโชคชะตา ฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง

“ขอหมอตรวจคนไข้หน่อยนะ”  สามคนพ่อแม่ลูกจึงผละออกมาจากกัน คุณหญิงยอมหลีกทางให้หมอตรวจเช็คร่างกายลูกชายตัวเองอย่างเต็มที่ 

คุณหมอผู้สูงวัยตรวจชีพจรของร่างบางอย่างละเอียด อีกทั้งวัดความดันดูเพื่อความแน่ใจว่า คนไข้รายนี้จะไม่กลับไปนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอีก เมื่อผลการตรวจออกมาดีและเป็นที่พอใจของประมุขแห่งแอ็คซายน์ คุณหมอจึงได้รับโบนัสพิเศษเป็นจำนวนเงินหลายล้านบาท พร้อมกับบริการส่งถึงบ้านด้วยการบริการของ นิครอส อีกด้วย

“ไปพักผ่อนกันก่อนนะครับ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่ นะครับคุณแม่ทั้งสอง คุณพ่อด้วยนะครับ เดี๋ยวใครเป็นลมขึ้นมาผมจะทำอย่างไรล่ะทีนี้”   

“เห็นแก่น้ำซุปหรอกนะ แม่ถึงไปนอน ไปเถอะยัยหญิงคุณซอให้ผัวเมียเขาคุยกัน”    ผู้สูงวัยทั้งสามคนทยอยออกไปจากห้องนอนใหญ่จนตอนนี้บรรยากาศสงบๆ ก็กลับมาอีกครั้ง

“เพิ่งหายป่วยใหม่ๆ ก็อย่าแรงมากนะ เดี๋ยวเครื่องมันจะพัง”  ร่างบางถึงกับหน้าแดงกับคำแซวของมารดาตัวเองที่แว่วๆมาจากด้านนอก อย่าว่าแต่น้ำซุปเลย ลีโอ แอ๊คซายน์ยังอายในความเป็นวัยรุ่นของแม่ยาย จะมีก็แต่คุณหญิงแพรวที่ยืนหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่หน้าห้อง

“คุณหญิง พูดตรงไปหรือเปล่า  เล่นเอาลูกชายกับลูกเขยอายเลยนะเนี่ย”     ยังมาแกล้งคุยเสียงดังหน้าห้องให้พวกเขาได้ยินกันอีก

“ลูกดกหัวปี ท้ายปีนะ ฮ่าๆ แพรวนำทางไปห้องรับรองแขกซิ คุณซอกับฉันตาจะปิดแล้ว”

คลื่นเสียงเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ สงสัยคราวนี้จะไปกันแล้วจริงๆ

“เช็ดตัวไหมที่รัก จะได้สดชื่นกว่าเดิม”   

“ทำเป็นเหรอ??”    ดวงตากลมโตมองไปที่คนรักอย่างแปลกใจ

ร่างสูงตวัดร่างบางเข้ามากอดแล้วก้มลงกัดจมูกโด่งอย่างหมั่นเขี้ยว

“รู้ไหมตอนที่น้ำซุปยังไม่ตื่น ลีโอทำเองคนเดียวหมดเลยนะ ตั้งแต่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า บีบนวด กายภาพบำบัด ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานเรื่องธุรกิจของแอ๊คซายน์ให้ฟัง ทุกวันๆ เช้า กลางวัน เย็น วนไปวนมาอย่างนี้เรื่อยๆ แต่ก็ไม่เคยเบื่อ”  ร่างสูงล้มตัวลงนอน แล้วรั้งกายบางของน้ำซุปลงมานอนซบ อ้อมกอดแข็งแรงกกกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน

“..........................”   คนตัวเล็กไม่เอื้อนเอ่ยคำพูดอะไรบอกไป เพียงแต่นอนนิ่งซบอกแกร่งของร่างสูงฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ เพื่อยืนยันว่าเขายังอยู่ตรงนี้ไม่ได้ หนีไปไหน

“ตอนร้องเพลง ลีโอก็ร้องไห้ไป ตลกมากๆเลยล่ะ แต่ไม่รู้ทำไมลีโอถึงไม่หัวเราะก็ไม่รู้”

“แล้วลีโอร้องเพลงอะไรให้น้ำซุปฟังครับ”   ร่างบางผงกหัวขึ้นมาจากอกแกร่ง ดวงตากลมสวยจ้องมองใบหน้าของคนรักอย่างชื่นชมและยกย่อง มาเฟียมาร้องเพลงกล่อมเมีย ก็น่ารักไปอีกแบบ

“ไม่รู้จำไม่ได้ เพราะมันเยอะมากไงที่จำไม่ได้ แต่น้ำซุปก็ไม่ตื่นขึ้นมาฟังซักที” 

น้ำเสียงตัดพ้อต่อว่าของร่างสูงบ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่หายสะเทือนใจกับเหตุการณ์นี้ และคงใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตในการลืมเลือนเหตุการณ์สะเทือนขวัญนี้ได้

“รู้ไหม น้ำซุปได้ยินลีโอด้วยนะ แต่มันขยับตาไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไม”  ร่างสูงถึงกับสะดุ้งขึ้นมานั่งเมื่อได้ยินร่างบางพูดจบ ส่งผลให้คนตัวเล็กก็ผลุดขึ้นมานั่งเคียงเขาด้วย

“จริงๆเหรอ น้ำซุปได้ยินที่ลีโอพูดทุกอย่างเลยเหรอ”

“จริงๆครับ ได้ยินหมดเลยว่าลีโอพูดอะไร แต่ก็ไม่มีแรงขยับตัว แม้แต่ลืมตาก็ทำไม่ได้ ลีโอว่าแปลกไหม”

ร่างสูงเก็บความสงสัยเข้าไปในอก ไว้ค่อยพรุ่งนี้เมื่อไรค่อยไปปรึกษาหารือกับอาการแสนกลของน้ำซุปกับคุณแม่ทั้งสองต่อ แต่วันนี้ไม่ไหวแล้ว อยากให้ร่างบางได้พักผ่อนเยอะๆ เพราะเพิ่งฟื้นมาจากพิษอุบัติเหตุร่างกายอาจจะยังไม่แข็งแรงพอ

...

เรือนกายแข็งแกร่งนอนตะแคงมองเรือนร่างผอมบางของคนรักอย่างไม่รู้จักเบื่อ ให้มองทั้งคืนเขาก็ทำได้ ดูอย่างคืนที่ผ่านมาปะไร ด้วยกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่นมาแล้วหลับลึกไม่ตื่นขึ้นมาอีก ร่างสูงจึงนอนเฝ้าเอาไว้ทั้งคืน ยอมที่จะอดตาหลับขับตานอนเพราะยังไม่ไว้ใจในอาการของรัก ถึงแม้แพทย์ประจำตัวของน้ำซุปหรือแพทย์ประจำตะกูลแอ๊คซายน์จะบอกแน่ชัดแล้วว่า ปลอดภัยดีทุกอย่างแล้ว

มือหนากร้านสัมผัสแผ่วๆไปตามโครงหน้าเล็กๆของร่างบางอย่างรักใคร่ ปอยผมที่ตกมาบังหน้าผากเนียนมน ถูกร่างสูงปัดแผ่วๆให้ กลิ่นกายเนื้อของน้ำซุปช่างหอมหวานไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่มันเป็นกลิ่นเนื้อและเป็นกลิ่นประจำตัวของน้ำซุป

ได้สูดดมเข้าไปก็ชื่นใจ เสมือนดมดอกไม้ในสวนไม่มีผิด  บาดแผลตามร่างกายของน้ำซุปได้รับการรักษาจนหายดีแล้ว แผลโดนยิงก็เช่นกัน คนตัวสูงกังวลไม่น้อยกลัวว่าเรือนร่างแน่งน้อยนี้จะมีรอยตำหนิ จึงให้แพทย์มือดีจากต่างประเทศมารักษาเยียวยาให้ 

เปลือกตาบางขยับไหวเล็กน้อย บ่งบอกให้รู้ว่านิทราอันแสนยาวนานของน้ำซุปกำลังจะหมดลงแล้ว

“ไปเที่ยวภูเก็ตกันไหม??”   เมื่อได้ยินดังนั้น  เปลือกตาทั้งสองข้างของน้ำซุปก็เปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว สติสตังค์เข้าร่างด้วยเวลาเพียง 3 วินาที

“นี่เลขอะไร”  ร่างบางยกนิ้วชี้ขึ้นไปแกว่งไปมาต่อหน้าร่างสูง

ที่ทำอย่างนี้เพื่อจะได้แน่ใจว่า ลีโอ แอ็คซายน์ไม่ได้ละเมอ เพราะก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุรอบยิงครั้งนี้ แพลนไปเที่ยวภูเก็ตถูกเตะออกไปนอกโลกแล้วด้วยซ้ำ

“นิ้วชี้ ไม่มีตัวเลข”  ร่างสูงตอบเสียงนุ่ม เจือแววขบขัน

 เมียหนอเมีย พอหายป่วยก็มาทำตัวน่ารักให้หลงยกกำลัง 5 อีกแล้ว

“ลีโอไม่ได้ป่วยครับ แค่อยากพาน้ำซุปไปเที่ยวเท่านั้นเอง ที่ไหนอีกนะที่น้ำซุปอยากไป อืม...น้ำตกที่ภาคเหนือใช่ไหม สัญญาเลยว่าต่อไปนี้ต่อให้น้ำซุปอยากไปดาวอังคาร ลีโอก็จะพาไป”

เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้เขาได้รู้  รีบกอบโกยความสุขที่มีร่วมกันระหว่างเขาและน้ำซุปเอาไว้ให้ได้มากที่ ไม่มีอะไรที่แน่นอนอยู่ในโลกนี้ ต่อไปนี้ทุกๆวัน เขาจะใช้เวลาทุกนาทีกับน้ำซุปให้คุ้มค่าที่สุด

“จำได้ด้วยเหรอ”   มือบางสอดเข้าไปกอดลำคอแข็งแรงของร่างสูง แล้วพลิกตัวคนมานอนเกยอยู่บนอกกว้าง ริมฝีปากบางก้มลงจุมพิตไปยังแก้มสากทั้งสองข้างของลีโอ หลังจากนั้นริมฝีปากน้อยแต่ฤทธิ์ร้ายกาจก็ปัดแผ่วๆไปทั่ววงหน้าหล่อ จนในที่สุดคนที่เก๊กหน้าหล่อก็หลุดหัวเราะออกมา เพราะทนความเซี้ยวของร่างบางไม่ไหว

“จำได้ครับ ....น้ำซุปหายดีเมื่อไร เราก็ออกเดินทางกันเลย”  มือสากหนาสอดเข้าไปในร่มผ้าของร่างบางแล้วลูบแผ่นหลังเนียนไปมาอย่างรักใคร่หลงใหล ผิวเนื้อเนียนละมุนนุ่มมือไม่เคยเปลี่ยน ได้สัมผัสเมื่อไรก็สร้างความวาบหวามให้กับร่างสูงไม่น้อย     

“โอ๊ย!!”   ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ลีโอเห็นดังนั้นจึงค่อยๆจับร่างบางให้นอนราบไปที่เตียง กลัวว่าถ้าเขาจับแรงกว่านี้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างบางยิ่งขึ้นไปอีก

“เจ็บแผลเหรอน้ำซุป ตรงไหน หน้าอกหรือว่าท้อง” 

ร่างบางไม่ตอบคำถาม แต่จับมือหนาของร่างสูงทาบไปยังตำแหน่งของบาดแผลตรงหน้าอก ความเจ็บหลั่งไหลเข้ามากมายอย่างไม่ขาดสาย    ใบหน้าสวยหวานแหยเก บ่งบอกถึงขีดจำกัดของบาดแผลครั้งนี้ได้เป็นอย่างดี

“ไม่ต้องตามหมอนะลีโอ..... เดี๋ยวมันก็หาย”  ร่างบางรีบเอ่ยปากห้ามปรามร่างสูงทันมี เมื่อเห็นร่างสูงจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาแพทย์ประจำตัวของเขา

“แต่น้ำซุปยังไม่หายเลยนะ โทรหาหมอน่ะดีแล้ว” 

“เดี๋ยวก็หาย.........จริงๆ ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอก”  ร่างบางค่อยๆสูดหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อระบายความเจ็บปวด และดูเหมือนว่าวิธีจะได้ผลเสียด้วยซิ

“หายหรือยังครับ .......ที่รัก เจ็บมากเลยใช่ไหม”   ร่างสูงไม่กล้าแม้จะแตะต้องตัวของร่างบาง เกรงว่าถ้าหากเขาจับเรือนกายบางที่นอนอยู่ข้างๆนี้แรงเกินไป มันจะสะเทือนไปถึงแผลทั้งสองแห่ง

“หายแล้วครับ ...ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะลีโอ   เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง”   ร่างบางปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ พิษจากบาดแผลทั้งสองแห่ง เล่นงานเขาอย่างช้า ความง่วงงุนเริ่มกลืนกินเขาไปทีละนิดๆ

เมื่อแน่ใจว่าคนรักหลับสนิทลงไปจริงๆ ร่างสูงก็ค่อยๆผละออกมาจากร่างบางอย่างช้าๆ มือหนาเคลื่อนผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมหน้าอกบางของคนรัก แล้วเดินไปกดโทรศัพท์หาหมอประจำตระกูล
แพทย์ผู้สูงวัยรับปากว่าจะมาตรวจอาการของน้ำซุปในช่วงสาย จึงบอกให้ร่างสูงไม่ต้องกังวล เพราะมันเป็นผลข้างเคียงอยู่แล้ว เมื่อได้รับบาดแผลจากการโดนยิง เป็นธรรมดาที่มันจะต้องเจ็บอยู่แล้ว  ร่างสูงได้ฟังดังนั้นก็เบาใจลงมาได้เพียงเล็กน้อย เพราะอย่างไรถ้าน้ำซุปยังมีอาการอย่างเมื่อซักครู่ขึ้นมาอีก หมอก็หมอเถอะ ถ้าทำให้เมียเขาไม่หายเจ็บ หมอก็ต้องเจ็บแทน!!






ใครไม่กด+ เราขอให้คุณหนาวถึงขั้วหัวใจ!!!!!!!!!!!!!!!


****  I'm Going Crazy

  ( ฉันกำลังจะบ้า @ MUAY )

[punchnaja]

อ๊ายยยยยยยย ได้จิ้มด้วย ดีใจ อิๆ รอมานาน!

น้ำซุปในที่สุดก็ตื่นซะที คนเรามักเห็นความสำคัญเมื่อเสียของรักไปจริงๆเนอะ^^

ปล.เม้นไม่เม้นก็หนาวอยู่ บรื๊อออออออ

ปล.“รู้ไหมตอนที่น้ำซุปยังตื่น ลีโอทำเองคนเดียวหมดเลยนะ ตั้งแต่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า บีบนวด กายภาพบำบัด ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานเรื่องธุรกิจของแอ๊คซายน์ให้ฟัง ทุกวันๆ เช้า กลางวัน เย็น วนไปวนมาอย่างนี้เรื่อยๆ แต่ก็เคยเบื่อ”  ร่างสูงล้มตัวลงนอน แล้วรั้งกายบางของน้ำซุปลงมานอนซบ อ้อมกอดแข็งแรงกกกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน

ตกคำว่า "ไม่"เยอะนะจ๊ะ บางครั้งมันทำให้ตัวประโยคความหมายเปลี่ยนเลยน๊า ระวังด้วยจ้า^^

[tuek]

ดีใจที่น้ำซุปฟื้นขึ้นมา
+1 นะคะ

[boylove_yj]

อ๊ายยยยยยยย ได้จิ้มด้วย ดีใจ อิๆ รอมานาน!

น้ำซุปในที่สุดก็ตื่นซะที คนเรามักเห็นความสำคัญเมื่อเสียของรักไปจริงๆเนอะ^^

ปล.เม้นไม่เม้นก็หนาวอยู่ บรื๊อออออออ

ปล.“รู้ไหมตอนที่น้ำซุปยังตื่น ลีโอทำเองคนเดียวหมดเลยนะ ตั้งแต่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า บีบนวด กายภาพบำบัด ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานเรื่องธุรกิจของแอ๊คซายน์ให้ฟัง ทุกวันๆ เช้า กลางวัน เย็น วนไปวนมาอย่างนี้เรื่อยๆ แต่ก็เคยเบื่อ”  ร่างสูงล้มตัวลงนอน แล้วรั้งกายบางของน้ำซุปลงมานอนซบ อ้อมกอดแข็งแรงกกกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน

ตกคำว่า "ไม่"เยอะนะจ๊ะ บางครั้งมันทำให้ตัวประโยคความหมายเปลี่ยนเลยน๊า ระวังด้วยจ้า^^

โอเคๆ เดี๋ยวหมวยตามแก้ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นะคะ ฮิ้วววววววววววววๆ

[hahn]

ตื่นมาซะทีนะน้ำซุปรอลุ้นอยู่ตั้งนาน

[roseen]

อุ๊ยๆๆกลัวแล้วครับเลยต้องกด+1ให้เลย



ปกติก็เข้ามาอ่านก้เม้นท์ให้ทุกครั้งแต่ไม่ได้กดให้เองแระ ทำเป็นน้อยใจไปได้


ดีใจด้วยนะลีโอ  และแล้วก็เริ่มหวานขึ้นมาติดๆ

[ao16]

 

[kokikung]

  น้ำซุปฝืนแล้ววววววววววววววววว 
กลับมาเป็นน้ำซุปคนเดิมแล้วววววว
ดีใจจริงๆๆๆงานนี้
หมดโศกสะที

[lolilo]

น้องซุป !!!!!!!!!!!!
เย้ๆ นู๋กลับมาแว้ว กรี๊ด !!!

[Yunatsu]

เห้อออออ

ในที่สุดดดดดดดดดดดดดด

น้ำซุปก่ฟื้น

[sam3sam]

ซึ้งอ่า แอบน้ำตาซึมเลย
ลุ้นตั้งนาน กลัวฟื้นมาแล้วจำเจ้าพ่อไม่ได้
ถ้าเป็นแบบนั้นคุณ MUAY โดนเค้าจับเชือดแน่
หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะน้ำซุป
ลีโอจะได้กินอิ่มนอนหลับได้ซักที
 

[ChiOln]

อีหนูของเจ้าพ่อกลับมาแล้ววววว เย้้ ๆ ๆ

[Little Devil]

ฟื้นแล้ว

+1

[sa~waii]

ในที่สุด 

+1  เลยคร่า ฟื้นแล้ววววววววววววววววววววว

[Piaanie]

แง๊ๆๆๆ ฟื้นแล้วๆ หมดน้ำตาไปทั้งเจ้าพ่อ และ คนอ่าน หลายถังเลย 

กลัวหนาวไปถีงหัวใจจังเพราะยังโหวตให้ไม่ได้ เพิ่งจะโหวตไปต้องรอ 24 ชมแน่ะ 

[tawan]

  ตอนรับน้ำซุป

 

[kitty]

 :impress2:น้ำซุปตื่นแล้ววววววววววววววววววววววววววววว


ดีใจ กลับมาหวานเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม