อื่อ
มาถึงตอนนี้ก็พอรู้แล้วแหละว่าโดนงอนอยู่
ไม่รู้ก็เรียกกูวัวดินเหอะ
Ex.1
"ไอ้เปยเย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกป่าว"
"...."
"สัสนี่"
"เงียบๆไปเลยนะ ทำงานอยู่"
Ex.2
กูเดินเข้าไปกอดเสือกใส่ศอกเต็มคางกู มันคงตกใจด้วยแหละ แต่คนมันเคยๆอะไรจะตกใจปานนั้น ไม่ขอโทษกูด้วยนะ เจริญ
ก็ผ่านมา3-4วันละ โดนแบบนั้นตลอด บนเตียงยังไม่ให้กูกอดเลย แค่กอดเองนะเว่ย!
บางครั้งแอบเห็นแม่งยืนร้องไห้
อะไรวะ???????
มันมีแต่คำนี้ในหัวกู
ใครผิด
กูหรอ กูผิดอะไรยังจำไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำแล้วจะให้ไปขอโทษอะไรยังไง ก็กูไม่รู้ไง ก็บอกกูดิ่ บอกกูดิ่วะ กูไม่ได้ตรัสรู้ชอบได้โดยตัวกูเองนะเว่ย
นับวันมันโกรธ งอน กูยิ่งโกรธ จนกลายเป็นไม่พูด
อึดอัดมะ
เอ่อ มากเหอะ
ทำไงได้แม่งทำกับกูงี้ก่อนอ่ะ มันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วที่ต้องตามใจ
ถามบรรดาเพื่อนพี่น้อง แม่งเสือกถามกูกลับว่ากูไปทำไรมันรึเปล่า กูคุยกับใครแล้วมันเข้าใจผิดเปล่า แม่งแต่ละการคาดคะเน กูแม่งจำไม่ได้ว่าเคยทำงั้นตอนไหน ไอ้พี่ขุนเสือกบอกว่าอาจเพราะจำไม่ได้นั่นแหละไอ้เปยเลยโกรธ
"เฮ่ออออออ"
"เมิงถอนหายใจจนเสาโรงงานยุบหมดละ"ใครจะพูดอีกหล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้พี่ขุน
"เอ่อ ให้มันยุบทับผมตายเลย ไอ้เปยมันจะได้รู้สึก"
"มันจะทับกูตายและคนอีกหลายหมื่นด้วยไงที่กูเป็นห่วง-*-"
"...."
"ยังไม่คืนดีกันอีก"แม่งเห็นแล้วยังจะถาม
"ยังไม่รู้เลยโกรธไรกันจะคืนดีได้ไง"ตอบเสร็จพี่มันเดินมาตบบ่าบอกสู้ๆนะเว่ยก่อนจะเดินออกไปทำงานของตัวเองต่อทิ้งกูไว้คนเดียว
...............................
คีบมาม่าเข้าปากพร้อมกับสายตาที่จ้องมองทีวี
.
.
.
.
"เฮ่ย!ไอ้เปยเปลี่ยนช่องทำไมวะ"ร้องขึ้นทันทีที่ไอ้คนนั่งแดกมาม่าข้างๆกดรีโมทเปลี่ยน
"จะดูหนัง"มันพูดเรียบๆ
"ก็ขึ้นไปดูข้างบนดิ่วะหนังปัญญาอ่อนแย่งผู้ชายเนี่ย กูขอดูบอลแป๊ปดิ่"พูดจบมันก็ไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนให้กู จะเอามือไปดึงรีโมทจากมันก็เล่นมองหน้ากูซะ
"ไอ้เปย จะเปลี่ยนไม่เปลี่ยนเมิงอ่ะ"
"ก็จะดูหนัง"
"ไปดูข้างบน"
"กินมาม่าอยู่ เดี๋ยวหก"แม่งดูดิ ไอ้เปยของพวกเมิงแม่งเถียงกู
"ไรวะ"วางช้อนเสียงดังเคร้งก่อนจะยกเดินออกมา ยิ่งคุยยิ่งอารมณ์เสียว่ะ
โครตไม่น่ารักเลยไอ้เปยอ่ะ
ไม่น่ารักแบบไม่ น่า-รัก แต่มันรักไปแล้วไง ทำไงได้
กูว่ามาทำให้มันจบๆเหอะว่ะ
เดินไปหาไอ้เปยที่นั่งอยู่กระชากจานที่มันถืออยู่ออกมา ดีนะมันกินแห้งไม่งั้นน้ำกระฉอก
มันขมวดคิ้วมองหน้ากู
"เอาส้อมเมิงมานี่ แล้วรอกูอยู่นี่ อย่าให้กูกลับมาแล้วเห็นว่าไม่อยู่"พูดจบเดินออกมาเอาเสดอาหารเทๆก่อนจะจัดการล้างทั้งของกูและมัน
เดินกลับมาอีกทีแทบอยากเตะทีวีทิ้งแม่งหายไปไหนไม่รู้เสือกเปิดทีวีทิ้งไว้อีก
ไอ้เปย
ไอ้สัสเปย
เดี๋ยวเมิงได้รู้
เนสายโหดไม่ได้โหดแต่ชื่อนะเมิง
กูก็มีวิธีของกูรับรองเมิงไม่เหลือแน่
...................
"เปย"เดินเข้าห้องมาได้ก็เรียกมันเลย เสือกคลุมโปงเนียนไม่ตอบด้วยนะ
"ไอ้เปย จะลุกขึ้นมาคุยดีๆมะ เอาให้เคลียร์เลย"เดินไปนั่งบนเตียงข้างๆมันที่คลุมโปงอยู่
"......"
"สัสเปยอยากให้กูด่าเมิงมะ อยากให้ด่ามะ รับรองลูกคนข้างบ้านเกิดกูก็ยังด่าไม่จบอ่ะ"
"......"
"เมิงคิดว่าที่เมิงทำอยู่เนี่ยดีแล้วหรอ กูถามหน่อยดิ๊?!"
"......"มันยังคงเงียบ ได้ยินแต่ลมหายใจมัน
"เป็นอะไรถามหน่อยเป็นอะไร?! 3-4วันละ เรียกร้องความสนใจเอ่อ?? หรือมีใครเป่าหูไรมาให้ทำ ไอ้ห่าพุหรอไง เสือกจริง ห๊ะ? กูถามอ่ะตอบดิ่"พูดแล้วเอามือผลักๆไอ้เปยที่นอนคลุมโปงอยู่
".....ฮ..."
"ร้องไห้ ร้องไม?! เมิงเมินกูกูยังไม่ร้องเลย แล้วกูมาพูดกับเมิงนิดๆหน่อยๆนี่ร้อง....เปิดออกมาเลยไอ้ผ้าห่มเนี่ย ลุก กูบอกให้เปิดไง"พยายามดึงๆผ้าห่มออก แม่งนอนทับไว้
"ไอ้เปยเมิงซักจะพู..."
"จะอยู่..ฮึก..คนเดียว"
"ห๊ะ?"
"เปยอยากจะอยู่คนเดียว!"มันตะโกนขึ้นมา
"คนเดียวห่าไรเมิง"
"ฮึก...ฮือ..ออกไป"มันร้อง
"ออกไปห่าไร"
"......"
"ได้ข่าวว่านี่บ้านกูนะครับน้องเปย"พูดจบนี่ไอ้เปยปล่อยโฮเลยดิ่ แต่แม่งก็ไม่ยอมออกจากผ้าห่มเหมือนเดิม
"เมิงจะออกมาไม่ออก ถ้าไม่ออกอย่าให้กูเห็นว่าออกมานะ จะตบให้เป็นเอ๋อเลย"พูดจบมันก็ร้องไห้อยู่แต่พยายามเก็บเสียงสะอื้นไว้
.
.
.
เฮ้อ
.
.
.
.
.
"แล้วก็ไม่ต้อมากอดกูเลยนะถ้ายังไม่..."พูดไม่ทันจบแม่งลุกพรวดขึ้นมากอดเฉยเลย ดีนะกูตั้งตัวทัน ไม่งั้นตกเตียงพิการแน่
มันกอดกู..รัดเลยมากกว่า
ร้องไห้กับอกกู
พยายามดึงมือกูขึ้นมากอดมันตอบ
เฮ้อ
ไอ้เปยเอ้ยไอ้เปย เมิงควรไปฝึกการงอนมาใหม่นะ คิดว่ากูไม่รู้หรอว่าต้องทำไงอ่ะ
แกล้งด่ามันนั่นแหละ ในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ก็ต้องไม้แข็งละวะ
"ฮึก..กอด..กอดเปย..ฮือ"
"เนกอดเปย.."มันพูดซ้ำไปซ้ำมา วกไปวนมา ดึงแขนกูขึ้นไปกอดตัวมันเอง แต่กูแกล้งทำแขนอ่อนปวกเปียกหล่นแผละๆ สะใจ งอนดีนัก
"นิสัย..ฮึก..นิสัยไม่ดี..เนนิสัยไม่ดี"มันฟูมฟาย
"กูทำไร นิสัยไม่ดีอะไรเมิง กูพูดกับเมิงทุกวัน พยายามง้อถามทึกวัน นี่กูยนิสัยไม่ดีอีก ถ้ากูไม่พูดด้วยนี่กูไม่กลายเป็น เลวขั้นแมกซิมั่มหรอวะ"แค่นหัวเราะเบาๆ
"....ฮึก.ฮะ...."
"เอ้า ร้องเข้าไปสำลักน้ำลายตายกูจะไปหาเมียใหม่ เอาแบบเมิงตายปุ๊ปกูไปเอาเมียใหม่เลยเป็นไง"พูดจบไอ้เปยกระชากหัวออกจากอกกู มองกูเขม็งเลย
แป๊ะ!
เสียงแรกผ่านไป และตามมาอีกหลายเสียง หลายรอบ
แม่งตบหน้ากู!!
มันไม่ได้ตบแบบเต็มมือไงตบแบบเฉียดๆไง มันจะเจ็บๆแสบๆ ซี๊ดเลยดิ่กู
รีบเอามือคว้าข้อมือมันรวบไว้กระชากแรงๆให้มันรู้ตัว
เสือกร้องไห้อีก
เอากับมันดิ่ จะรู้เรื่องกันไหมชาตินี่ คือหยุดพูดก็ร้องไห้ หยุดร้องก็ตีกู หยุดตีเสียงร้อง
เปลี่ยนมาร้องครางแทนมะ
.
.
.
ร้องคราง
.
.
คราง
.
.
เหมือนเสียงพร้อมภาพขนาด360แว๊บเข้ามาในหัว ภาพมันขาดๆหายๆเสียงร้องของใครบางคนที่คุ้นเคย..เฮ้ย...
ปึก!
เชี่ยยยยยย
ไอ้เปยของพวกเมิงเอาหมัดตบหัวกู
โกรธดิ่โกรธดิ่
ปี๊ดเลย
"....."
"....."
"....."
"..ปะ..เปย..ฮึก...ขอ..ขอโทษ.."
"....."ปล่อยมืออีกข้างของมันออกก่อนจะผลักหัวมันแรงๆแล้วลุกออกไปนั่งขอบเตียง
"...เป็นอะไรไปวะ"
"..เปย..."
"กูกับเมิงเป็นอะไรกันไปวะ มีอะไรทำไมเมิงไม่พูด ให้กูมารู้เองหรอ กูผิดอะไรกูไม่รู้แล้วอยู่ดีๆจะให้กูพูดขอโทษหรอวะ มันใช่หรอไอ้เปย ไม่ใช่กูไม่อยากพูดกูทิฐิอะไรนะ แต่แค่กูรู้ว่าผิดอะไรกูก็พร้อมจะขอโทษ...."
"...บอกกูดิวะได้ไหม"หันไปมองไอ้เปยที่นั่งน้ำตานองหน้า แม่งเปื้อนไปหมดน้ำมูกด้วยไหมนั่น
มันพยักหน้าพร้อมๆกับเอามือป้ายหน้าป้ายตา
แขนบางๆของมันจับชายเสื้อก่อนจะดึงขึ้นออกจากหัว
เฮ้ย!!
ไม่ใช่แล้วมั้ง
"คือตอนนี้ไม่เหมาะมั้งเปย..."
"...."
"กูว่าเราควรคุยให้เคลียร์ๆก่อนนะ แล้วต่อจากนั้น..จะแบบนี้กูก็มะ.....เชี่ยยยย"
"...."มันไม่พูดอะไรเหมือนเดิมแต่ภาพตรงหน้ากูนี่ดิ่
รอยแดงๆตามตัวมันโครตน่ากลัวอ่ะไหนจะตรงเอวคอดๆที่เป็นรอยจ้ำๆสีม่วงๆ คาดว่าน่าจะช้ำมานาน แค่เห็นกูยังเจ็บเลย แล้วคนที่โดนจริงๆละวะ
"ไอ้ห่า..ใคร..ใครทำอะไร..เมิงวะ"ไม่รู้ว่าเสียงพูดกูตะกุกตะกักแค่ไหน
ภาพที่กูเห็นเมื่อกี้เหมือนย้อยกลับมาฉายอีกรอบ ครั้งนี่ระดับภาพอยู่ที่960 แขนเรียวที่ถูกกดลงกับพื้น....บันได เอวคอดที่ถูกมือที่กูโครตจะคุ้นบีบแรงๆ
เอื้อมมือไปกระตุกมือมันเบาๆให้หันหลัง มันก็หันอย่างว่าง่าย
รอยเขียวๆม่วงๆพาด3-4รอยเป็นทางยาวไล่ลงมาตามความยาวหลัง
เอามือลูบตามรอยนั่นเบาๆไอ้เปยเหมือนจะกระตุกไปนิด
"ยัง..ยังเจ็บอยู่ไหม"เห็นมันพยักหน้าเบาๆ
"ทำไมไม่บอกกู"พูดเสียงเบาอีกรอบ
มันแค่ส่ายหัวไปมากลั้นเสียงสะอื้นไว้
"กูทำเมิงหรอ"
"......"
"เมิงสมยอมไหม...หรือกูบังคับเมิง"
"..เปยยอม..ยอมเอง..ฮึก"
.
.
.
.
"ขอโทษ"
.
.
.
มันพยักหน้าเบาๆอีกรอบ
ก้มลงจูบซับน้ำตามันไล่มาเรื่อยๆถึงแนวลาดไหล่
"กูขอโทษ ยกโทษให้กูนะ"มันพยักหน้าตอบแทบจะทันที
แม่งเอ้ยยยย!!!
ฉากทุกฉาก แบบ ทุกๆฉากทุกตอนมันคอยตอกย้ำ กูแม่ง....
กว่าไอ้เปยจะหยุดร้องไห้รอบที่ล้านก็กินเวลาไปโข ระหว่างร้องมันก็ฟูมฟายออกมาหมดมันคิดอะไรยังไง ทำไมโกรธกู
มันโกรธที่กูจำเรื่องนั้นไม่ได้ แต่พอนานวันๆมันกลับกลายเป็นยิ่งน้อยใจกู ที่ยังไม่รู้ตัว
มันโกรธที่กูจำไม่ได้!
เชี่ย!!!
เรื่องนี้เนี่ยนะ
แต่มันไม่ว่ากูเลยที่กูทำอย่างงั้นกับมัน
ที่กูเมากลับมา
ที่กูรุนแรงกับมันยังไง
ที่กูกดมันจนหลังเป็นรอยบันได
แม่งง กูรู้เลย กูโครตเลวอ่ะ
"เมิงจะทำให้กูตกหลุมรักเมิงอีกกี่รอบวะ"พูดเบาๆระหว่างทายานวดให้ไอ้เปยที่ฟุบนอนคว่ำ
"...หลายรอบ"มันตอบ เสือกได้ยินอีกนะ
"หายโกรธละเนอะ"
เสือกส่ายหัว-*-
"ก็เมื่อกี้เมิงยังพยักหน้า!"
"ตอนไหน"
"ตอนนน..เมื่อกี้ใครร้องไห้วะ เหมือนผีบ้าเลย เปย..ฮึก..เปย"
"เน!"หันขวับเลยมันอ่ะ ตายังแดงก่ำอยู่เลย
"ครับๆ"หัวเราะเบาๆ
"ทำไมนิสัยไม่ดีแบบนี้ๆ"
"ไม่ดีแล้วรักรึเปล่าวะ"พูดยิ้มๆให้มัน
"โหยยังต้องถาม ใครเขาโดนแฟนตัวเองทำงั้นแล้วหายโกรธเร็วแบบนี้บ้างหล่ะ"
"สาบานว่าเร็วแล้ว? 5วันเนี่ยนะ"
"เปยหมายถึงตอนง้อ พูดแค่ขอโทษๆแค่เนี้ย"
"ผิดที่เมิงรักกูเอง ใจอ่อนง่ายเอง"
"แหวะ หลงตัวเอง"
"ใช่หลงตัวเอง ตัวเองนั่นแหละ"
"....ฮึ่ยยย/////"มันเอามือปิดหน้าแล้วดิ้นไปมาบนที่นอน
หัวเราะเบาๆขณะล้มตัวนอนทับคนข้างล่าง แอบสูดลมหายใจซอกคอมันแรงๆ
"อื้ออ หนัก"มันพูดเขยิบตัวยุกยิก
"ขอโทษนะเปย"
"อื้อ พูดอยู่ได้ รู้แล้วๆ ทีหลังอย่าลืมอีกนะทำอะไรไว้"มันว่าเอามือลูบหลังกูไปมาเหมือนกูเป็นเด็ก
"แปลว่าทำได้แต่ห้ามลืม"
"ว่าละว่าต้องพูดงี้"
"กูก็ว่าแล้วว่าเมิงต้องรู้"พูดแล้วหอมแก้มมันถี่ๆ
"ก็หื่นแบบเนี้เดาทางไม่ยาก"
"ทำไมไม่โกรธที่กูทำแบบนั้นกับเมิง"
"ก็โกรธไง ใครบอกไม่โกรธ"
"ไม่ๆกูหมายถึงเมิงโกรธเรื่องที่กูลืมมากกว่าเรื่องที่กูทำแบบนั้นไง"
"..รักเนนะ"
"อ้าวเฮ้ย ไม่ตอบคำถามแต่เสือกบอกรักเนี่ยนะ เมิงนี่มัน"โงหัวขึ้นมองหน้ามันขำๆ
"ก็นั่นแหละคำตอบ"
"....."
เหยดดดดดดด
ไอ้เปยยย
เมิงเป็นแค่ไอ้เปยแท้ๆ
เป็นแค่เมียกูแท้ๆ
เป็นแค่ไอ้ที่หัวเราะไปวันๆแท้ๆ
.....................................
จบ จบจริงๆ จูนบริบบ จบบริบูรณ์
.......................................
อยากแถมนิดหน่อย สมัยยังเอ๊าะๆกันอยู่
เพิ่งคบกันงี้ ไอ้เปยยังเรียกไอ้เนว่าพี่อยู่เล้ย
.
.
.
.
.
.
.
"พี่เนทำไรอ่ะ"
"สูบบุหรี่"พูดจบมันขมวดคิ้วเลยดิ่
"สูบทำไม เอามานี่เลย"มันพูดทำท่าทีจะเอื้อมมือไปคว้า หลบวืดทันทีดิ่
"เชี่ยเล่นไรวะเดี๋ยวไฟโดนมือ"รีบเอาบุหรี่จี้ๆดินในกระถางต้นไม้แถวนั้น
"ก็พี่เนสูบบุหรี่"
"ก็มันติด"
"ก็เลิกซิ"มันว่าเอามือมากอดเอวกู หัวนี่แค่อกกูอ่ะ พ่อลูกเลยมะ
"ยากว่ะ ตั้งแต่ม.4ละเมิง"หอมหัวมันเบาๆ มันรีบเอามือตะคุบหัวตัวเอง
กลัวหัวเหม็นมันว่างั้น
เอามือสอดเข้าใต้รักแร้มันยกตัวมันขึ้นนั่งบนคานระเบียง
"เฮ่ยเล่นอะไร!"
"ตัวหนักนะเมิงเนี่ยถ้าข้อมือกูหักนี่เอามือเมิงมาชักให้กูเลยนะ กร๊ากกก"
"กามอีกละ-*-"มันว่าแล้วทำท่าจะลงแต่กูกั้นไว้ก่อน
"ไม่ให้เมิงตกหรอก"พูดจบประกบจูบมันใช้มือดันหลังมันไว้ไม่ให้ตกลงไป
"อื้อออ เหม็นบุหรี่"มันเอามือมันมาปิดปากตัวเองไว้ มีหรือกูจะหยุดจูบมือมันแม่ง จูบถี่ๆจนมันหัวเราะเบาๆ
"เลิกไม่ได้หรอ"
"?"
"บุหรี่หน่ะ "พูดจบมีการอ้อนหอมแก้มกู
ฮึ่ยยย มันน่ารักกกกกกกกกกกก
ข้าวใหม่ ปลามัน ไงเมิง
"กูบอกแล้วไงยาก"พยายามไม่มองตามัน เชี่ยเดี๋ยวกูใจอ่อนไง ชอบอ้อน
"นะ เปยขอนะพี่"
"เมิงไม่ชอบก็อย่าอยู่ใกล้กูตอนกูสูบดิวะ"
"แต่มันไม่ดีกับ..."
"ตกลงตามนั้นกูจะไม่สูบตอนอยู่ใกล้เมิงโอเค้? โอเคไม่โอเค ก็ได้เวลากลับบ้านเมิงละ ป่ะไอ้เสือ"
หันหลังให้มันดระโดดขึ้นขี่ หนักไหมหนักดิ่ ไม่ใช่เด็กทารกนะเมิง แต่ถ้าเทียบกันเด็กม.2ก็ถือว่าเบากว่าเกณฑ์ละวะ
แล้วตั้งแต่วันที่รับปากกับไอ้เปยว่าจะไม่สูบบุหรี่เวลาอยู่ใกล้ๆมันก็ทำให้กูเหมือนตกนรกทั้งเป็น
ในห้องน้ำ
"เมิงจะตามกูเข้ามาไมว้าา"
"เปยจะล้างหน้า"
"ก็รอกูออกไปก่อนดิ่ จะดูน้องชายกูหรอ"
"อ่ะเปยหลับตาละไม่เห็น"
อยู่นอกระเบียง
"กูจะยืนรับลมเมิงออกมาไม"
"ขอยืนด้วยคนนะพี่เน"กอดเอวกูอีก
คือมันตามกูทุกที่เวลาเราอยู่ด้วยกันไง ไม่ใช่ว่ามันขาดกูไม่ได้นะ แต่แม่งกวนตีนกลัวกูสูบบุหรี่ ตามกูจนเวลากูอยู่ที่อื่น อาทิ วิทยาลัยกู อู่รถ กูหลอนไม่กล้าสูบเลยคิดดู
มันทำจนกูเลิกได้อ่ะ โครตเก่งไอ้เปยของพวกเมิง
.
.
.
.
ตั้งแต่อะดูด(มุขเก่าเล่นใหม่)ถึงปัจจุบันทำให้กูเยอะขนาดนี่
จะไม่ให้กูรักมันได้ไงวะ
<3<3<3<3
------------------------------------------
จบแล้วค่ะจบจริงแบบไม่มาต่อแล้ว 555
ตอนนี้ขอโทษด้วยนะคะอาจจะไม่ดีเท่าตอนอื่นๆ มันขี้เกียจมากๆเลยนี่ยอมรับเลย 555 และขอโทษจากใจจริงที่มาจ่อช้ามากๆๆๆๆๆ จะบอกว่าเเตให้จบๆก็ว่าได้(เก๊าขอโทษษษ) ม้งมุขไม่ต้องพูดถึงไม่มีและคิดไม่ออก คือคือจุดประสงค์ที่แต่งเรื่องนี้คือเครียดข้อสอบ มช. ที่ต้องอ่าน แต่พอสอบติดแล้วมันก็แบบ...เฮ้ออออสบาย เล่นกีตาร์บ้าง แกะคอร์ดบ้าง อ่านการ์ตูนบ้าง ไปหลีผู้ชาย(ญี่ปุ่นบ้าง)55 บวกกับอุบัติเหตุรถชน ที่ตอนนี้ยังเจ็บก้นอยู่(แน่ใจว่ารถชน?)
สรุปเรื่องนี้ก็จบแบบจริงจังแล้วนะคะ ขอขอบคุณจริงๆขอบคุณจากใจ ขอบคุณมากจริงๆ ทุกคนที่ติดตามอ่านไม่ว่าใหม่หรือเก่านะคะ เป็นกำลังใจในการแต่งอย่างมากเลยคะ ถ้าเราพิมพ์ผิด(ที่เยอะมาก) หรือบางตอนที่ไม่ดีตรงไหนก็ ขออภัยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆคะ
รักทุกคนน้าาาาาา ><
เนก็รักทุกคน เปยก็รักทุกคนน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
