หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[mystery Y]

ไม่มีใครไว้ใจได้สักคน...

[Yร้าย]

นี่ก็เป็นหนึ่งในพวกที่ต้องการเพชรเหรอนี่....
ตำรวจมีดีมีชั่วเนอะ....

[piggyfree]

คำเดียว "ความโลภ" สามารถทำร้ายคนอื่นๆ ได้ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่
แต่ "ความตะกละ" มันทำให้ชั้นอ้วน อ้วมมาก อ้วนที่สุด .... #เกี่ยวไหม #บอกเพื่อ

[lizzii]

เป็นห่วงเด็กๆ จัง

[gayraygirl]

ตำรวจต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆ เลย โอยยยยพี่เพียงอย่าทิ้งข้าวพองไว้นะ

[B52]

ลุ้นสะลืมหายใจเลย

[nolirin]

กลุ่มนายตำรวจ มีชายชุดดำด้วย น่าสงสัยมากกกกก

[puppyluv]

ผู้หญิงลึกลับ
ผู้ชายตำรวจชุดดำ
 
บวกและเป็ดขอบคุณ

[dekying kukkig]

  มันตัดตอนได้ขัดใจมากกกกกกกก 
......แล้วใครจะเป็นรายต่อไป >>>>>>> สาธุ ๆๆๆๆ มันเหนื่อยนะคะคนเขียนไอ้การลุ้นแบบนี้น่ะ 
ไอ้พวกตำรวจชั่วววว ลอยนวลมานานแระอีกไม่นานกรรมที่ทำไว้จะมาถึงแระ

  JiveTea

[nongrak]

ทำไมไอรีนถึงหนีไปได้ น่าสงสัยตำรวจนะ

[Love U All]

เรื่องเพชรเนี่ย  เป็นขบวนการใหญ่เลยเนอะ  มีตำรวจมาเกี่ยวด้วยอ่ะ
อยากรู้สุด ๆ ก็คือนายใหญ่ ตัวบงการเรื่องทั้งหมดคือใคร
ส่วนตอนท้าย  ข้าวพองอย่าเป็นอะไรน้า  ขอให้พี่เพียงไหวตัวทัน
รวมทั้งให้เกียมาทัน  เพราะการที่ข้าวพองอยู่กับเกียน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว

[uknowvry]

คนในเครื่องแบบสินะ....ตัวดีเลย

[@PurPle SuN@]

อ๊ากกก ลุ้นๆ ไม่นะพี่เพียงอย่าทิ้งน้องไว้ แมรี่รีบมาดูพองเร็วๆ พี่เกียรีบกลับมาหาน้องสิ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 35

ห้องที่มโหธรคุยกับรองขจรอยู่ถัดจากห้องพักของพยาบาล ห่างจากห้องของข้าวพอง
ส่วนป๋อมยังอยู่ห้องไอซียู ซึ่งอยู่อีกชั้นหนึ่ง
การฝากน้องชายไว้กับคนแปลกหน้าในเวลาเช่นนี้ไม่ถูกต้องโดยสิ้นเชิง
 
“เราทราบว่า คุณขอให้ตำรวจอังกฤษเข้ามาเกี่ยวข้องกับคดีนักเรียนที่ถูกฆาตกรรมในโรงเรียน” รองขจรเริ่มต้นจากคดีแป๋ม
“ผมไม่ได้ขอให้เขาไปแทรกแซงคดี แต่เพราะแป๋มเป็นเพื่อนของน้องผม พวกเขาแค่ต้องการเพื่อน” มโหธรอธิบาย
แต่รองขจรขัดขึ้น “ถึงกับต้องส่งตำรวจผู้หญิงคนนั้นไปอยู่ด้วยเลยหรือ”
“เรื่องนั้นผมไม่ทราบ” มโหธรโกหก “ผมเพิ่งเจอเธอ บอกว่าตามแอนดรูว์มาเที่ยวเมืองไทย ส่วนเธอจะไปไหนมาไหน หรือทำอะไร ผมไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเธอ”
“เพิ่งเจอกัน”
“ใช่” มโหธรยืนยัน “คุยกันยังไม่ถึง 5 ประโยคเลย”

นายตำรวจใหญ่พยักหน้าช้าๆ แล้วหันไปพยักหน้าให้หมวดมานพ
คนที่กำลังต้องการสร้างผลงานรีบพูด “เธอตรวจสอบคอมพิวเตอร์ของผู้ตาย”
“หรือครับ” มโหธรทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง “แล้ว...ทำไมต้องทำอย่างนั้นครับ”
“เพราะมันต้องมีอะไรอยู่ในนั้นนะสิ หยุดทำเป็นไม่รู้เรื่องสักทีคุณมโหธร”
“ผมควรต้องรู้อะไรหรือครับ อย่างคอมพ์ของไอ้พอง ผมยังไม่เห็นจะไปอยากรู้อะไรของมันเลย” ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ “หรือในนั้นมีอะไร ครอบครัวของแป๋มแจ้งความหรือครับ”
หมวดมานพบอกต่อ “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ คือถ้าสิ่งที่เธอรู้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับคดีก็ควรบอกเราใช่ไหมครับ”
มโหธรทำท่าทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แล้วทำเป็นไม่เข้าใจ “เดี๋ยวนะครับ เรื่องนี้พองเล่าให้ผมฟังว่า คุณสรุปปิดคดีไปแล้วไม่ใช่หรือครับ แล้วไอรีนที่คุณว่าเป็นฆาตกรก็ถูกจับเข้าคุกไปแล้ว มันยังมีอะไรกันอีกล่ะ”
“อย่าบอกนะว่าคุณรู้แค่นี้” หมวดมานพถาม
แต่มโหธรยืนยัน “นี่คือสิ่งที่ผมรู้ ผมน่ะแค่เรื่องธุรกิจ วิ่งเต้นแย่งงานประมูลกับไล่ตามจับน้องชายก็เหนื่อยแล้ว”
“แล้วเพชรล่ะ” จู่ๆ รองขจรก็ถามถึง
“เพชร น้องคนกลางผมน่ะหรือครับ”

“เครื่องเพชรของแม่คุณต่างหาก” รองขจรมีท่าทีหงุดหงิดที่มโหธรดูงุ่มง่ามเชื่องช้า
...มิน่า คดีของแม่และน้องสาวถึงได้ไม่ไปถึงไหน
แต่เพราะตำรวจอังกฤษ 3 คน ที่เข้ามาเกี่ยวข้องทำให้เรื่องราวมันถึงได้ขมวดปมเข้ามาถึงขนาดนี้ และทั้ง 3 คนก็มาจากผู้ชายคนนี้เพียงคนเดียว
แล้วจะมาบอกว่าไม่รู้ ไม่เห็นอะไรเลย มันจะเป็นไปได้อย่างไร

“เพชรจากอังกฤษที่แม่ของคุณได้มา แล้วนักธุรกิจฮ่องกงติดต่อขอซื้อผ่านน้องสาวคุณน่ะ”
มโหธรมองรองขจรด้วยดวงตาไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม “ผมบอกท่านรองไม่ได้”
“ทำไม”
“พ่อฆ่าผมทิ้งแน่ๆ” มโหธรบอก ขณะที่นึกในใจอยากให้แมรี่ที่อยู่กับแม่ของป๋อมที่ชั้นล่าง แวะขึ้นมาดูข้าวพองที่ชั้นนี้ “เพราะพ่อบอกกับทุกคนไปว่า เราไม่มีเพชรนั่น เป็นความเข้าใจผิด”
รองขจรชะโงกตัวมาข้างหน้า มีรอยยิ้มชั่วร้าย “เพชรนั่นอยู่ที่ไหน”
มโหธรกำลังจะขยับปากพูดแต่นึกขึ้นได้ หันไปมองประตูห้องที่กำลังคุยกันอยู่
“ข้าวพอง”
รองขจรพูดช้าๆ “ผมไม่ชอบวิธีการนี้เลยจริงๆ นะ แต่การที่ไอรีนลงมือกับนักเรียนคนนั้น ตามมาด้วยการที่น้องชายของคุณถูกลักพาตัว มันทำให้เห็นว่า คุณมีเพชรอยู่จริงๆ อย่างที่ทุกคนเชื่อ” รอยยิ้มของตำรวจชั้นผู้ใหญ่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย “และมันก็ยังมีบางคนที่บอกว่า คุณเก็บเพชรไว้ในที่ที่ไม่มีใครคาดคิด”
มโหธรส่ายหน้า “ผมเคยได้ยินเรื่องนั้น แต่มันเป็นไปไม่ได้” ชายหนุ่มลูบหน้าตัวเอง “ตอนที่ปิดร้านเพชรของแม่ ผมเก็บเพชรไปฝากไว้ที่ธนาคาร แล้วถึงได้รู้ว่า แม่เองก็มีตู้เซฟธนาคารอีกแห่งเก็บเครื่องเพชรของเขาอยู่เหมือนกัน”
ทั้งรองขจรและหมวดมานพแทบจะยื่นหน้าเข้ามาติดมโหธร
“จะบอกว่านั่นเป็นอีกเรื่องที่คูณเพิ่งรู้ได้ไม่นาน”
“ผมทำก่อสร้างนะ เขาซื้อเขาขายอะไร ผมจะไปรู้ได้อย่างไร” มโหธรขยับตัว “ผมกับไอ้เพชร ไม่รู้เรื่องเพชรนั่น มีแต่พ่อที่รู้ แล้วเขาก็ไม่ยอมขาย กลับปล่อยให้คนเข้าใจผิดเรื่องข้าวพองกับเพชรนั่น”
“หมายความว่า....” หมวดมานพกลืนน้ำลาย

“ขอผมอธิบายอย่างนี้นะ” มโหธรเจตนาเล่าเรื่องช้าๆ “ที่ผมรู้ก็คือ เพชรนั่นมีราคาแพงมาก แม่ผมรักมันมาก ส่วนพ่อก็รักแม่มาก แล้วผมก็เชื่อว่า เมื่อเขาเห็นมัน รู้ราคาของมันเขาต้องรักมันเหมือนกัน มีคนติดต่อมาหลายคนแต่แม่ไม่ขาย จนกระทั่งเขาถูกฆ่าตาย ไอ้เพชรมาดูร้านต่อก็ถามหาเพชรนั่น บอกว่ามีคนติดต่อขอซื้อ แต่พ่อก็บอกแต่ว่าไม่มี แล้วสั่งคนคุมเข้มไอ้พอง ห้ามไอ้พองสารพัด คนก็เริ่มสงสัยว่า มันอย่างไรกันแน่ ไอ้พองต้องรู้เรื่องแน่ๆ คิดกันไปไกลถึงขนาดที่ว่า เพชรต้องอยู่ในตัวข้าวพอง” หมวดมานพเผลอพยักหน้ารับ ทำให้มโหธรหันไปหา
“ซึ่งในความจริง ข้าวพองไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณบอกว่าผมไม่รู้อะไรเลย แต่ไอ้ข้าวพองน่ะยิ่งไม่รู้อะไรเลยหนักกว่าผม มันเป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่งของพ่อ เหมือนไอ้เพชร เหมือนผม” ชายหนุ่มมองตาของนายตำรวจใหญ่เพื่อแสดงความจริงใจ “ในฐานะที่ผมเป็นพี่ ผมไม่ชอบการกระทำของเขา ยิ่งผมไม่รู้เรื่องค้าขายเพชรด้วยนะ ผมก็ยิ่งรีบปิดร้านแล้วขายของออกไปให้หมด ใครอยากได้อะไร มาซื้อไปเลย จะกำไรหรือขาดทุนผมไม่สนใจ เพราะมันเป็นทางเดียวที่ผมจะได้ระบายความไม่พอใจของผมให้เขาได้รับรู้”
 
รองขจรหันหน้าด้านข้างมองมโหธร อย่างใช้ความคิด
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ภาพของอัคราและมโหธรคือนักธุรกิจที่เพิกเฉยต่อความสูญเสียในครอบครัว
แต่เรื่องของข้าวพองยังไม่ชัด

“แต่เรื่องที่ห้ามข้าวพองขึ้นเครื่องบิน”
“ผมไม่เคยห้าม แล้วมันก็เคยเดินทางด้วยเครื่องบิน” มโหธรเถียงทันที “ผมกับไอ้เพชรไปเรียนอังกฤษ คิดหรือว่าพ่อกับแม่จะทิ้งมันไว้ที่บ้านคนเดียวได้ ใครบอกคุณว่าผมห้าม”
รองขจรนิ่งอึ้ง ขณะที่หมวดมานพถาม
“แล้วทำไมต้องเรียกเพื่อนมาจากอังกฤษ”
“ข้าวพองมันเกเรหนักขึ้นเรื่อยๆ หนีเรียน เล่นยา ปาร์ตี้หนัก แถมยังทำตัวติดอยู่กับไอรีน ผมก็ไม่รู้จะหาครูจากไหนให้มันแล้ว พอดีเกียเขาเจ็บหนักต้องออกจากราชการก็เลยลองชวน ยังไม่คิดเลยว่าเขาจะเอาจริง” มโหธรส่ายหน้าหนักใจ “แต่มันยิ่งทำให้ทุกคนพุ่งตรงเข้าไปหาข้าวพอง”
“ทั้งหมดนี่เป็นแผนของคุณอัคราหรือ” รองขจรไม่ค่อยอยากเชื่อ
มโหธรพยักหน้าช้าๆ “ท่านรองไม่เคยสงสัยเลยหรือ แม่กับน้องสาวผมตาย ผมพยายามวิ่งเต้นตำรวจรอบตัว เพื่อให้คลี่คลายคดีนี้ แต่พ่อผมกลับให้หยุด เขาทำท่าว่าของสำคัญอยู่กับไอ้พอง แต่ตัวเขาเองกลับไปอยู่บ้านเมียใหม่”

“คุณนวลพรรณ” หมวดมานพพูดเบาๆ
มโหธรยกนิ้วชี้ทันที เชิงบอกว่า นั่นแหละคือคนสำคัญ

“ส่วนผมถึงจะอยู่ใกล้ไอ้พอง แต่เมียผมก็อยากได้แต่เพชร ...”
พูดมาถึงตรงนี้รองขจรก็ส่งเสียงในลำคอ จนมโหธรฉุกใจคิด ต้องระงับปากไว้ก่อน 
นายตำรวจใหญ่ขยับตัว
“เอาเป็นว่า ผมต้องการเพชรนั่น ไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหน ถ้าอยู่ในเซฟ...”
“คุณต้องถามรหัสจากพ่อผม”
“งั้นเราก็เริ่มจากที่มันง่ายก่อน”

รอยยิ้มเหี้ยมโหดที่มุมปาก ทำให้มโหธรรู้สึกกลัว
“เพชรไม่ได้อยู่ที่ไอ้พอง...”

“แล้วถ้าเกิดว่ามันอยู่ที่นี่”
“แต่มันไม่ได้อยู่ที่นี่! ไอ้สิ่งที่ทุกคนคิด ทุกคนพูดกันน่ะ มันหมายถึงการฆ่าน้องของผมนะ!”
หมวดมานพจ่อปืนที่ขมับของมโหธร “อย่าเสียงดัง”
มโหธรร้องขอ “ได้โปรด เพชรไม่ได้อยู่กับมันจริงๆ อย่าฆ่าข้าวพองเพราะเรื่องนี้เลย”
“เราแค่ไม่อยากเสียเวลา”
มโหธรย้ำคำเดิม “เพชรอยู่ที่ธนาคาร พ่อผมถือรหัสไว้ มันเสียเวลาไม่มากถ้าคุณจะส่งคนไปเอาจากเขา ส่วนผมกับข้าวพองน่ะหนีคุณไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว”

รองขจรลุกขึ้น ทำให้มโหธรแทบจะลุกขึ้นไปรั้งแขนหนาๆ ไว้ ติดที่ปืนของหมวดมานพที่จ่อขมับอยู่
นายตำรวจใหญ่หันมาบอก
“ง่ายนิดเดียว เราแค่ต้องการดูรอยแผล ที่ตัวของข้าวพอง”
แต่มโหธรรู้ทัน
“ต่อให้ที่ตัวมันไม่มีแผล พวกคุณก็จะไม่ไว้ชีวิตมัน” มโหธรนิ่งไปอึดใจแล้วพูดต่อ “รวมถึงผมด้วย”
รองขจรยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “ทำไมถึงคิดว่าเราจะใจร้ายอย่างนั้น”
“เพราะผมรู้ว่าคุณไม่ได้ต่างจากทุกคนที่เข้ามาหาพวกเราเพราะเพชรนั่น”

นายตำรวจใหญ่มองประตูห้อง รู้สึกประหลาดใจ
เวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่คนที่ให้คุมตัวข้าวพองไว้กลับยังไม่มาที่ห้องนี้
มันเกิดอะไรขึ้น...

“คุณจะไปหารอยแผลที่ตัวข้าวพองก็ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าถ้าไม่เจอ คุณต้องไม่ฆ่าเขา เอาผมไปเป็นตัวประกันไว้ต่อรองกับพ่อก็ได้ บอกให้เขาบอกรหัสกับคุณ”
ยิ่งพูดมโหธรยิ่งร้อนรน เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดที่หน้าผาก

รองขจรเองก็กำลังกังวลที่ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบเกินไป
“ออกไปดูกันก่อน”
“ไม่ คุณต้องให้คำมั่นว่าจะไม่ทำอะไรข้าวพอง”
หมวดมานพที่ใช้ปืนจี้มโหธรอยู่พูดขึ้น “คุณมีอะไรที่เหนือกว่าท่านรอง ถึงได้คิดจะมาต่อรอง”
“ผมไม่ได้เหนือกว่า แค่ขอชีวิตน้องชายของผมไว้เท่านั้น”

นายตำรวจใหญ่พยักหน้า แล้วเดินนำออกมาจากห้อง
ทางเดินแคบเงียบกริบ ห้องพักพยาบาลมีผู้ช่วยพยาบาลทำงานอยู่ทางด้านหลังเพียงคนเดียว
ทั้ง 3 คนเดินต่อไปโดยมโหธรถูกปืนจ่ออยู่ที่เอว
และเมื่อเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป
ในห้องว่างเปล่า!
ชายชุดดำที่รองขจรสั่งให้เฝ้าข้าวพองไม่อยู่
และข้าวพองก็ไม่อยู่
มโมธรทั้งตกใจ และโกรธ!
แต่เมื่อหันไปมองสีหน้าของหมวดมานพกลับรู้สึกว่ายังมีความหวัง
เพราะมีหน้าของหมวดมานพ คือ คำถามว่าเกิดอะไรขึ้น!
สมองของมโหธรประมวลผลอย่างรวดเร็ว
“ผมอยากไปถามพยาบาล ว่าเขาเอาข้าวพองไปตรวจที่ห้องไหน” 
รองขจรหันมาพยักหน้าอนุญาตโดยมีหมวดมานพตามมาด้วย

ทุกก้าวที่เดินกลับมา มโหธรยิ่งแน่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าชายชุดดำคนนั้นไม่ได้พาข้าวพองไป

มโหธรถามผู้ช่วยพยาบาลเรื่องที่ข้าวพองไม่ได้อยู่ในห้อง แต่เธอบอกว่า ไม่มีคำสั่งของแพทย์ให้พาข้าวพองไปตรวจที่ไหน
“เขาไม่อยู่ในห้อง!” มโหธรเสียงดัง จนหมวดมานพกดปากกระบอกปืนที่เอว
ผู้ช่วยพยาบาลรีบวิ่งออกมาดูที่ห้องพัก
แต่ท่าทางในตอนที่เธอหันหลังให้ ขณะที่พูดโทรศัพท์ทำให้รองขจรผิดสังเกต รีบเดินกลับไปดูที่ห้องพักของข้าวพองแล้วชี้บอกให้หมวดมานพ พามโหธรออกไป
การรอเรียกลิฟท์ไม่ทันใจ รองขจรสั่งให้ทุกคนลงทางบันได ทำให้สวนกับแมรี่ที่เดินขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้น” แมรี่ถาม
“ข้าวพองไม่อยู่” มโหธรพูดสั้นๆ
“ไปไหน”
“พยาบาลกำลังถาม”
รองขจรท่าทางร้อนรน “ขึ้นไปดูเองสิ”

ทั้ง 3 คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าล้วนเป็นคนที่มีพิรุธทั้งสิ้น ประกอบกับโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ ทำให้แมรี่ไม่ยอมหลีกทางให้

“ตามมา” หมวดมานพขยับมือให้แมรี่รู้
เมื่อมโหธรพยักหน้า แมรี่ก็ก้าวถอย รองขจรก้าวเข้ามาแย่งปืนจากด้านหลังเอวของแมรี่ไปง่ายๆ แล้วจับข้อมือของแมรี่ให้เดินมาด้วยกัน
แม้จะอาวุธจะโดนชิงไปง่ายๆ แต่ตำรวจหญิงจากลอนดอนมั่นใจว่าสามารถจัดการสถานการณ์ในปัจจุบันได้

เพียงแต่ต้องรอให้พ้นจากเขตอาคารโรงพยาบาลที่มีคนพลุกพล่านออกมาที่ลานจอดรถ
ยังไม่ทันที่แมรี่จะตัดสินใจลงมือ หมวดมานพก็หันมาจ่อยิง
เป็นการยิงในระยะเผาขน เพียงนัดเดียวตัดขั้วใจ!
มโหธรช็อคจนไม่มีเสียงลอดออกจากลำคอ
หมวดมานพดันหลังมโหธรเข้าไปในรถ แล้วฟาดจนหมดสติ แต่ยังไม่วางใจใส่กุญแจมือ
รองขจรตามเข้ามานั่งคุมเชิงมโหธร

“ศพไอ้ดำอยู่ในห้องน้ำ เราต้องลงมือเองแล้ว”

*-*จบตอนที่ 35*-*

อีกจิ๊ดเดียวละ อีกจิ๊ดเดียวจริงๆ
ตอนต่อไปมาวันพฤหัสบดีนะครับ
น้ำชา

[puppyluv]

เค้าช็อคจนสะอื้นตรงมโหธรบรรทัดท้ายๆ นี่แหละ
ฮืออออออ
 
บวกเป็ดอย่างชอกช้ำ

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

อยากรู้จริงบิ๊กเบิ้มตัวจริงคือใคร ทำเป็นขบวนการเลยอ่ะ ตั้งแต่ตำรวจไทยยันมาเฟียข้ามชาติพ่วงด้วยนางนกต่อ เออเนอะ!! ต้องการเพชรกันขนาดนั้นเชียว

[nolirin]

  แมรี่ก็โดนยิงตาย(ตัดขั้วหัวใจน่าจะตาย)!!!!
เกียมาช่วยข้าวพองทันใช่ไหม
หรือไอรีนกับพวกจะมาเอาไป

[Ginseng]

เข้มข้นมาก แต่คนตายเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ นะเนี่ย

เครียดเลย แต่สนุกมากค่ะ

[B52]

ตื่นเต้นๆ

[aehJTS]

สงสารแมรี่นะ พวกนี้อำมหิตมากอะยิงแบบไม่คิดเลย 
ข้าวพองหายไปกับใครไม่น่าจะใช่เกียนะ
ศพไอ้ดำที่อยู่ในห้องน้ำคือคนที่ไอ้ขจรสั่งเฝ้าพองใช่ไหม
รอลุ้นตอนต่อไป

  คะ

[pahpai]

อึ้งกับการตายของแมรี่ รวดเร็วมาก
ใครจะต้องตายอีกละนี่ เพชรต้นเรื่องอยู่ที่ใด
ผู้บงการสูงสุดคือใคร รอติดตามต่อ

[dekying kukkig]

ขอให้เป็นเกียทีเถ้อะ สาธุ...ขอให้เป็นเกียทีเถ้อะ สาธุ...ขอให้เป็นเกียทีเถ้อะ สาธุ... สาธุ
ขอให้เป็นเกียที่มาเอาตัวข้าวพองไป / แมรี่จะน่าสงสารมากไปนะ ยังไม่ได้หวีดกะ แอนดรูว์ เลยอ่า 

เอิ่ม....มาตอนนี้เราลืมผู้หญิงคนนี้ไปเลยจริง ๆ นะเนียะ "นวลพรรณ" 
เล็งเป้าเป็นไอรีน กะ นิรมล เท่านั้่นเอง แหะ แหะ 

แต่ มโหธร ขอเถ่อะ ได้โปรดดดดดดดด คงไม่ตายใช่ไม๊

  JiveTea สนุกมาก และ 

[malula]

ผู้ช่วยทยอยตายแบบนี้ก็แย่สิ ผู้ร้ายเก่งเกินไปล่ะ


“ผมกับไอ้เพียงไปเรียนอังกฤษ >>>>>>>>ไอ้เพชร

[uknowvry]

โอ้ย! ตายๆๆๆๆๆ ลุ้นไป ลุ้นเกิน!!!!!!

[natalee22]

ไม่นะ!!!  แมรี่ตายเหรอ ฮือออออออออออออ  ขอให้แมรี่ใส่เสื้อเกราะด้วยเถอะ อย่าตายนะๆๆๆ

ใครมาพาข้าวพองไปเนี่ย ขอให้เป็นเกียเถอะ อย่าให้เป็นคนร้ายเลย

หรือนิรมลกับนวลพรรณจะร่วมมือกันชักใยอยู่เบื้องหลังนะ ไอรีนอีกคน

โอ๊ยๆๆๆๆ อยากให้ถึงวันพฤหัสเร็วๆ

[MiSS-U]

ช็อก    ภาวนาให้แมรี่ปลอดภัย อย่างการใส่เสื้อเกราะไรเงี้ย

ตกลงจะมีพี่บิ๊กอยู่เบื้องหลังท่านรองนี่อีกมั้ย

แล้วข้าวพองไปไหน แมรี่พาไปซ่อนไหนรึเปล่า

มีแต่คำถาม รอตอนหน้าดีกว่า

บวกเป็ด

 

[river]

อึ้งอีกรอบ แงๆๆๆๆๆ แมรี่

[Love U All]

เพชรนี่  มันมีมูลค่ามหาศาลแค่ไหนกันนะ  ทำไมถึงได้ฆ่าคนเพื่อเอาเพชรได้ง่ายดายขนาดนี้
ชีวิตคนไม่รู้กี่คนที่ต้องจากไป ล่าสุด  แมรี่ สงสารผู้บริสุทธิ์ทุกคนจริง ๆ 
ชื่อเมียใหม่ของพ่อข้าวพอง  โผล่มาเป็นปริศนาอีกคนแล้ว เรียกว่าคดีนี้
ผู้ต้องสัยอยู่รอบตัวข้าวพองจริง ๆ ผู้บงการวางแผนมาดีมาก ๆ
ตอนท้าย  ข้าวพองหายไปไหน  หวังว่าข้าวพองคงอยู่กับคนที่ไว้ใจได้นะ  เป็นห่วงข้าวพองมากอ่ะ

[sukie_moo]

อ้าปากค้างเลย  แมรี่ตายแล้วเหรอ  มันช็อกกว่าตอนแป๋มอีกนะ

[lizzii]

มีคนตายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โอ้ยยยยย