หัวข้อ: [เรื่องสั้น]อีหนูของป๋า บทที่10 THE END

[Gril]

บทที่ 8


"รู้ใช่มั้ยว่าเพชรตามไปไม่ได้"มารติพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมานานในห้องทำงานลูกชาย


"ครับ"พชรทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างคนหมดแรง


"ม๊าไม่เข้าใจเพชร เพชรได้โอกาสแล้วแต่เพชรไม่เอาโอกาสนั้นทำไมละเพชร"พชรหมุนเก้าอีกกลับมามองหน้ามารติ


"ผมไม่ได้ทำอะไรม๊า ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดนิตยาเป็นน้องสาวของเพื่อนผมที่เปิดร้านจิวเวอรี่ผมตั้งใจจะสั่งทำแหวนให้ไมล์แต่ต้องติดต่อผ่านนิตยา แล้ววันนั้นนิตยาก็โทรมาบอกว่าแหวนที่ให้ผมมามันคือของลูกค้าอีกคนเธอหยิบผิดกล่องแล้วเธอก็เป็นคนนัดผมไป ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะทำแบบนี้"มารตินั่งเงียบ มือทั้งสองข้างเย็นชืดและสั่นเทาด้วยความโกรธ


"แล้วทำไมเพชรไม่อธิบายให้น้องฟัง"


"ม๊าผมมันเลวจนทำดีไม่ขึ้น สำหรับผมการอธิบายไม่ต่างไปจากการแก้ตัวให้เรื่องมันผ่านไปผมไม่อยากให้มันผ่านไปทั้งๆที่ความรู้สึกของไมล์ยังคลุมเครือ ผมอยากให้ไมล์อยู่กับแบบคนรักไมใช่อยู่แบบคู่เวรคู่กรรม"พชรยกมือกุมขมับ มารติถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย


"ม๊าจะสั่งระงับพาสปอร์ตทันทีที่น้องขึ้นเครื่อง ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เราตกลงเอาไว้"มารติลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป พชรนั่งมองวิวของกรุงเทพยามเย็นตลอดจนดึกดื่นและเช้าตรู่จนเขาเริ่มรู้สึกตัวว่าร่างกายเมื่อยขบไปทั้งตัว


"อ้าวคุณพชรทำไมมาเช้าจังค่ะ"ปุ้มทักทายตอนที่เขาเปิดประตูออกไปพอดี


"อ่อเมื่อคืนนอนไม่หลับนะ ผมขอกาแฟดำแก้วนึงตอนขึ้นมานะ"เขาเดินออกไปที่ชั้นล๊อบบี้ข้างล่างกวาดสายตามองว่าอาหารร้านไหนที่น่ากิน พชรละได้กับข้าวติดไม้ติดมือมาเต็มมือทั้งสองข้างจนเขาเองก็รู้สึกว่าไม่รู้จะซื้อมาทำไมคงจะกินไม่หมด


"โหคุณพชรค่ะหิวโซมาจากไหนค่ะ ของกินเต็มมือไปหมด"ปุ้มทักทันทีที่เห็นเขายืนนิ่งๆอยู่หน้าห้องตัวเองแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไป พชรหันมามองหน้าเธอและวางของทั้งหมดที่ซื้อมาไว้ที่โต๊ะทำงานของปุ้ม


"กาแฟดำผมได้หรือยัง"


"ค่ะ อยู่ในห้องค่ะ"พชรพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้าไปในห้องโดยไม่หยิบของสักชิ้นเข้าไปกิน


"อะไรของเขาซื้อมาให้เราเหรอไง" ปุ้มได้แต่บ่นเบาๆ


ภายในห้องทำงานยังปิดไฟอยู่ พชรหมุนเก้าอี้เข้าหาหน้าต่างมือของเขาประสานกันไว้ตรงหน้า ทุกความรู้สึกเหมือนหมุนคว้างอยู่บนอากาศ เขาหมุนเก้าอี้กลับมาซองจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะถูกหยิบขึ้นมาอ่านทบทวนเพื่อความแน่ใจ เขาจ้องมันอยู่นานจนมารติเข้ามา


"นั้นซองอะไร"พชรยื่นซองให้มารติ เธอรับมาเปิดอ่านอยู่พักใหญ่ก่อนจะพับมันเก็บตามเดิมแล้วถอนหายใจหนักๆ


"แล้วจะไปเมื่อไหร่"


"อีกสองอาทิตย์ ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วจะลงไปดูแลไร่เอง"ไร่ยางพาราที่เป็นของบริษัทซึ่งจะมีผู้จัดการฝ่ายดูแลและหลายๆครั้งก็มักจะเกิดปัญหา พชรจึงทำจดหมายขอยื่นเรื่องย้ายตัวเองไปทำงานที่สตูล


"งั้นทำงานชิ้นสุดท้ายให้ม๊าหน่อย.."มารติยื่นการ์ดแต่งงานสีหวานแหววมาให้พชร


"อาทิตย์หน้าลูกสาวเพื่อนม๊าจะแต่งงานม๊าไม่ว่างเพชรไปทแนม๊าหน่อยละกัน ยังไงเพชรก็ลูกม๊าแต่ม๊าก็ช่วยเพชรได้แค่นี้ละนะ"มารติลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกชายยังจมอยู่กับการ์ดสีชมพูนมใบนั้น


"น้องจะไปรอหน้างาน"


"ขอบคุณนะม๊า"ถึงแม้จะเป็นเสียงเบาๆแต่มารติก็ได้ยินชัดเต็มสองหู เธอระบายยิ้มอย่างคนที่ผ่านเหตุการณ์มาเยอะก่อนจะเดินออกจากห้องไป จากคนที่เคยวิ่งตามความรักจนเหนื่อยเธอรู้ดีว่าเวลาคือตัวช่วยทุกอย่างให้ดีขึ้น







                ผมยืนนิ่งอยู่หน้างานแต่งงาน ชายทะเลแสนสวยกำลังมีพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์เกิดขึ้นบรรดาญาติเพื่อนพี่น้องของทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังพูดคุยกันเสียงดังเซ็งแซ่
บรรยากาศที่ถูกตกแต่งจนให้ความรู้สึกหวานเลี่ยนคนที่ชอบงานแต่งงานอย่างผมในวันนี้กลับรู้สึกไม่อยากจะเหยียบเข้างานเลยแม้แต่น้อยถ้าคนที่กำลังเข้าพิธีไม่ใช่คนสำคัญ


                "มาแล้วเหรอ รอตั้งนาน"ผมหันไปมองต้นเสียงพี่เพชรอยู่ในชุดทักซิโด้เหมือนผม แม้ใบหน้าเขาจะมีรอยยิ้มระบายอยู่อ่อนๆแต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความเสียใจที่ถ่ายทอดออกมาจากดวงตาคู่นั้น พี่เพชรยื่นมือมาให้ผมมองด้วยหัวใจที่สั่นไหวทั้งๆที่มันควรจะรื่นเริงแต่ในเวลานี้ก็เหมือนมีม่านน้ำมาบดบังความรื่นเริงของงานไปหมดสิ้น ผมกับพี่เพชรเดินเข้าไปทักทายคนในงานและไม่ว่าเราจะเดินไปตรงไหนมือของเราก็ไม่ปล่อยออกจากกันเลย แดดของยามเย็นทอแสงตะวันอ่อนๆช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะมากในงานแต่งงานของคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดในชีวิตผม


                "เป็นอะไรไปทำไมทำหน้าไม่ค่อยดี"พี่เพชรหันมาถามระหว่างที่ผมกำลังเหม่อลอยอยู่กับความคิดของตัวเอง


                "พี่เพชรนั้นแหละที่ทำหน้าไม่ดี"ผมหันไปมองสบตากับพี่เพชร เขามองตาผมเพียงแว่บเดียวก็ละสายตาหันไปมองอย่างอื่นแทนผมกลืนน้ำลายลงคอหากวันนี้เราจะเลิกรักกันเพราะเราทั้งคู่ต่างก็ทำในสิ่งที่ผิดพลาดและเมื่อเราทั้งคู่รู้สึกตัวมันก็หมือนเราไม่เคยรู้จักกันเลย


                "ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษที่เพชรทำไม่ได้อย่างที่พูด และถึงแม้ว่าเพชรอยากจะอธิบายแต่เพชรไม่อยากให้ไมล์คิดว่าเพชรแก้ตัว.."พี่เพชรพูดช้าๆแม้จะเป็นประโยคที่ไม่ยาวและน่าจะพูดง่ายฟังดูไม่น่าจะมีความรุนแรงใดๆเลยแต่ใจผมกลับปวดร้าวเหมือนกำลังถูกมือลึกลับบีบอย่างรุนแรง ผมบังคับขาตัวเองให้เดินจากออกมาผมไม่ได้หันไปมองเพราะถ้าหันไปน้ำตาของผมคงไหลออกมาแน่นอน

                บรรยากาศตอนท้ายของงานแต่งหลังจากผ่านช่วงวุ่นวายของการโยนช่อดอกไม้ไปแล้วผมก็ปลีกตัวออกมาจากงาน ริมหาดตอนกลางคืนมันโคตรเงียบเหงาแต่ก็โชคดีที่ยังมีไฟจากแสงในงานที่ส่องมาพอให้เห็นทางเดิน ไม่ให้ผมเดินเตะก้อนหินแถวนี้ล้มหน้าคว่ำไปซะก่อน

                "มาทำอะไรคนเดียวมืดๆ"ผมสะดุ้ง หันไปยิ้มให้กับคนข้างๆ

                "นึกว่าเข้าไปเต้นรำกับคนในงานซะอีก"ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนข้างๆพร้อมกับความอบอุ่นที่เข้ามากอบกุมอุ้งมือผม คนข้างผมกำลังยิ้มหวานให้กับพระจันทร์ดวงโตที่ส่องแสงอย่างไม่อายใครในยามกลางคืนแต่ใครจะรู้ละว่าเบื้องหลังพระจันทร์สีสว่างจะมีดวงอาทิตย์คอยช่วยส่องแสงอยู่ด้านหลัง มันก็คงจะเหมือนกับผมที่มีเขาคอยส่องแสงช่วยให้ผมมีตัวตนแม้จะเป็นในยามกลางคืน

                "ก็คู่เพชรอยู่นี้"พี่เพชรดึงแขนผมไปโอบรอบคอเขาก่อนมือเขาจะโอบที่รอบเอวผม

                "ทำอะไรไม่อายคนเหรอ"ถึงแม้ผมจะอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ แต่ถ้ามีคนมาเห็นเข้าคงจะไม่ดีพี่เพชรกระชับเอวผมจนกลายเป็นการกอดเสียมากกว่า สายตาในความมืดของเขาส่องสว่างชัดเจนความรู้สึกที่เราสองคนต่างก็รู้ถึงแม้จะไม่ต้องพูดอะไรก็ตาม ผมซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดแขนผมโอบรอบคอพี่เพชรแน่นวางใบหน้าไว้ที่ไหล่กว้าง เราสองคนขยับตัวไปตามเสียงเพลงที่ได้ยินมาแผ่วเบา ความรู้สึกผมตอนนี้มันไม่สามารถจะอธิบายได้จริงๆมันให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกใจหาย ผมรู้สึกได้ถึงปลายจมูกกับลมหายใจอุ่นๆที่ต้นคอผมเราต่างรู้ดีว่าเวลากำลังจะหมด มือของผมกำแน่นขึ้นเมื่อเพลงที่ได้ยินดำเนินมาถึงฮุคสุดท้าย ผมมองหน้าพี่เพชรชัดๆก่อนจะเขย่งตัวขึ้นริมฝีปากเราแตะเข้าด้วยกันลิ้นอุ่นสอดเข้ามาในปากผม ผมยังได้กลิ่นค็อกเทลอ่อนๆในปากเขา ความหวานละมุนที่ได้สัมผัสมันช่างยากที่จะปล่อยมือออกจากมันแต่เมื่อปลายทางของเรามันสุดแค่นี้ยื้อต่อไปก็รังแต่จะเจ็บปวดกันทั้งคู่

                "I love you"เสียงพี่เพชรเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ พี่เพชรจับมือผมแน่นขึ้น

                "I love you, too"มือผมกลับมาเย็นชืดทันทีหลังจาก พี่เพชรปล่อยมือผมยิ้มให้ก่อนจะเดินจากออกมา ทั้งที่มันเป็นคำบอกรักแต่มันก็เป็นเหมือนเข็มที่เสียดแทงเข้ามาที่ใจผมทีละเล่ม การเลิกกันไม่ได้แปลว่าเราไม่ได้รักกันในทางตรงกันข้ามผมรู้ส่าเรารักกันมากกว่าอะไรแต่แค่ความรักอย่างเดียวมันไม่สามารถทำให้ชีวิตคู่ยืดยาวถ้าขาดความพอดีเราแค่เดินถอยออกมาให้เกิดความพอดีของกันและกัน..
               
 

            'เมื่อทุกข์ในวันเมื่อวานคืนกลับมาหาใจอันอ่อนแอ เหตุที่ใจแพ้ เพราะเราต่างหากที่แพ้ใจ ความทุกข์จึงเป็นกลางคืนอันยาวนาน แต่แล้วมันจะผ่านไป ตราบใดเวลายังหมุนผ่าน ความทุกข์จะผ่าน เพราะไม่มีคืนใดเป็นนิรันดร์
วันคืนต้องผ่าน นั่นคือเวลาอันเป็นนิรันดร์..( เพลง - คืนอันเป็นนิรันดร์ )'

 
 
                PACHARA

                แผ่นหลังที่กำลังจะถูกกลืนหายไปกับความมืดเหมือนกับหัวใจของผมถูกพรากออกไปด้วย ทั่วทั้งตัวผมเหมือนมันเย็นชืดไม่ต่างจากศพที่อยู่ในตู้แช่เย็น เพราะความรักอย่างเดียวมันทำให้เราไปไม่ถึงจุดนั้นได้เพราะเราก็ต่างมีทิฐิที่ต่างคนก็ต่างไม่ยอมลดมันลง เราเลิกกันไม่ได้แปลว่าเราไม่ได้รักกันเราแค่ถอยมาให้พอดีกับความรักของเรา ความเจ็บปวดนี้ก็คงเหมือนดวงจันทร์ที่พอถึงเวลาเช้าของวันใหม่มันก็จะหายไปแต่เมื่อไหร่ที่ถึงตอนกลางคืนมันก็จะกลับมาและมันก็จะค่อยๆลดลงตามกาลเวลาจากพระจันทร์เต็มดวงก็จะเหลือแค่ครึ่งเสี้ยวและจะค่อยๆลดหลั่นลงจนหมดไปและถึงแม้มันจะกลับมาใหม่ ผมเชื่อว่าวันนั้นเราจะเข้มแข็งพอที่จะมองดวงจันทร์ให้เต็มตาอีกครั้ง..


                ถนนระยะทางจากพัทยาเข้ากรุงเทพในเวลานี้ช่างเงียบสงัด เงียบจนผมได้ยินเสียงจากภาพความทรงจำเก่าๆในหัวผม เสียงเง้างอนเวลาไม่ได้ดั่งใจความอบอุ่นที่แม้จะไม่อยู่ตรงหน้าแต่ก็สัมผัสได้ในเวลานี้มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่า ความรู้สึกผมตอนนี้มันเหมือนฟองน้ำที่ดูดซับน้ำไว้จนอิ่มและรอวันที่มันจะปล่อยน้ำออก น้ำตาผมไม่ไหลออกมาให้เห็นคงเพราะคิดได้ว่าน้ำตามันไม่ได้ทำให้เรื่องของเราดีขึ้น พรุ่งนี้ผมยังต้องไปทำงานมากมายถึงแม้ปลายทางของเราจะสุดลงแต่ปลายทางของผมยังอีกไกลสุดลูกหูลูกตา ใครจะรู้ว่าในปลายทางที่ยาวสุดสายตาของผมอาจจะมีทางๆนึงที่เราจะเดินมาบรรจบกันอีกครั้ง หรือไม่ก็เป็นทางคู่ขนานที่เพียงแค่ยื่นมือออกมาเราก็จะได้เจอกัน ผมเองก็ไม่รู้และไม่อยากมั่นใจว่าผมจะพบทางนั้น..

[moobarpalang]

คิดได้แค่นี่เหรอ

ถ้าชีวิตคู่ต้องอาศัยความเหมาะสมกับการเข้ากัน

แล้วทำไมตอนได้กันไม่พูดว่าเราเข้ากันไม่ได้

หรือเพราะเข้าไปแล้วเลยบอกว่าเข้ากันไม่ได้

[wi_OoO_wi]

จะจบแล้วนะ 

ชื่อพระเอกอ่านว่า พะระชะ หรือ พะ รด

 

[ชะรอยน้อย]

เฮ้อ เพชรก็ทำผิดมาเยอะ ไมล์ก็ทนมาเยอะ ต่างคนต่างเหนื่อย ขอให้การพบกันครั้งหน้าเป็นการเริ่มต้นใหม่เหอะ

[Maytbb]

 

[RenaBee]

  ขอให้เข้าใจกันได้นะคะ

[NOoTuNE]

 


ไม่รู้ซิ ไม่เห็นอิพี่เพชรจะพยายามอะไรเลย


แต่เราว่าทางนี้ก็ดีที่สุดเหมือนกัน รักกันไปแต่มีความเจ็บปวด ถ้าใช่เวลา มันทำให้ทั้งคู่มาเจอกันอีก

[♠DekDoy♠]

ไม่เห็นว่าเพชรจะทำอะไรเพื่อความรักเลย ไม่อธิบายเพราะไม่อยากให้ไมล์คิดว่าแก้ตัวถุยชีวิตว่ะ
เลวมาตลอดกะอีแค่พูดไปมันทำไม่ได้ พูดไปเหอะแล้วไมล์จะเข้าใจยังไงก็แล้วแต่ คำบอกรักแม่งไม่น่าเชื่อถือสุด ๆ
ถูกพรากแค่นี้ทำอะไรไม่ได้ ยอมง่าย ๆ อืม....ปล่อยไมล์ไปเถอะกะอีแค่คนที่พูดว่ารักแค่ลมปาก แต่การกระทำแม่งไม่ใช่สักอย่าง

[EverGreen™]

รักอย่างเดียวมันไม่พอสินะ

 

[หมูกระต่าย]

โอ๊ยใจจะขาดแล้วเอ้ย

[quiicheh.]

ห่างๆกันไปจะได้รู้อะไรกันมากขึ้น
คู่กันแล้วมันไม่แคล้วกันหร้อก

[ormn]

  เค้าเรียกว่ายังพยามไม่พอหรอกนะถ้ารักมากจริงอะ

[Anyann]

เลิกทั้งๆที่รักกันนี่เจ็บจริงนะ หวังว่าเวลาจะช่วยอะไรได้จริงๆ

[fay 13]

 

[sunshinesunrise]

อาจดูกล้าหาญแต่แฝงไปด้วยความขี้ขลาด อาจดูฉลาดแต่โง่เขลาอยู่ในที

[full69]

 

 

[yanggi]

จะจบแล้วนะ 

ชื่อพระเอกอ่านว่า พะระชะ หรือ พะ รด

 

อ่านว่า พะ ชะ ระ ค่ะ

[fuku]

ป๋าโง่อ่ะ

แต่ก่อนอื่นไปดับตบนิตยาก่อน นังหน้าด้านนนนนนนนนนนนนนน
ไมล์ห่างป๋าก็ดีแล้ว แต่อยากให้ไมล์หัดทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างนะ ถ้าจะกลับมาหาป๋าก็อยากให้กลับมาเพราะยังรักอยากรักกล้าที่จะบอกว่าอะไรเป็นของตัวเอง

เพราะที่รักแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ก็เพราะทั้งสองฝ่ายแหละ
ป๋าโง่ ส่วนไมล์ไม่กล้า

[GETIIZ]

จนกว่าจะถึงวันนั้น .... วันที่จะได้พบกันอีกครั้ง
หวังว่าเวลาจะทำให้มองเห็นอะไรๆได้ชัดเจนมากขึ้น  แม้กระทังหัวใจตัวเอง

[seaz]

ปวดใจอีกแล้ว

[babimild1985]

หวังว่าบทเรียนคราวนี้คงให้อะไรกับ ไมล์ และเพชร บ้างนะ

[capool]

ควายเอ๊ย! ทำมาบอกไม่กล้าพูด แล้วอีนังสารเลวนิตยาอ่ะก็ปล่อยไว้เฉยๆไม่จัดการไรเลยเหรอ เลิกคบเลยเพื่อนคนนั้นอ่ะโทษฐานที่ไม่สั่งสอนน้องต้วเองปล่อยให้ร่านไปทั่ว  อีสัมพเวสี

[Lily teddy]

  ทำไมมันง่ายแบบนี้อะ ถึงจะเคยทำเรื่องไม่ดีมากมายยังไง
แต่ในเมื่อต่างคนต่างก็ยังรักกันทำไมถึงเปลี่ยนมันไม่ได้ละ
เหมือนต่างคนต่างถอย แต่มันดูเหมือนไม่มีความพยายามมากกว่ารึเปล่า
ก็ขอให้พี่เพชร กะ น้องไมล์ เข้มแข็ง ห่างกันก็คงเข้าใจกันมากขึ้น
และได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกน๊า เพราะถ้ารักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมันทรมานออกเนอะ 

[Chichi Yuki]

เฮ่อ! หนักใจจัง
คนหนึ่งไปทางหนึ่ง ส่วนอีกคนไปอีกทางหนึ่ง
หากแต่ใจของทั้งคู่ไม่มีทางแยกห่างกันไกล
หวังว่าทุกอุปสรรคของคนทั้งสองจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ
พี่เพชร พันไมล์ สู้ๆ

[thepopper]

 

[maytarapat]

ช็อค !
เจ็บทั้งคู่
 

[punchnaja]

ก็ต้องใช้เวลาอ่ะเนอะ

รอตอนต่อไปตอนทั้งคู่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่ค่ะ

[maemix]

เจ็บทั้งสองคน  พักใจ คิดทบทวนหัวใจตัวเองให้ดี จะเอายังไงต่อไป
แล้วค่อยกลับมาเริ่มต้นใหม่ 

[loveyou15379]

ไม่อธิบาย คิดว่าเป็นคำแก้ตัว ถุ้ยชีวิตเถอะ ไมล์อาจรอฟังก็ได้
เฮ้ออ ขอให้เจอกันบนทางคู่ขนานที่ดีด้วยเถ้อะ 

แอบมึน เบาๆ 

[sukaz]

พยายามไม่มากพอที่จะรั้ง
หรือ
ไม่พยามยามกันแน่