ผมไม่รู้ตัวเองว่าทำไมต้องวิ่งตาม ไม่รู้ตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกเจ็บในอก กับภาพที่เด็กหนุ่มสองคนทรุดตัวลงกับพื้น
ชายหนุ่มสองคนที่ตอนนี้กำลังก้มร้องไห้อย่างที่สุด
“ฮืออออ ๆๆ”ภาพบาดจิตที่แสนปวดร้าว ตอกย้ำการกระทำ หากแต่ในใจยังมีบางอย่างที่ยังไม่มีคำตอบ
“พวกนายร้องไห้ทำไม”ผมย่อลงถามข้างๆกุน
“อึ๊ก เปล่า ไม่ไปหาพี่ไก่ พี่วอกหล่ะ”กุนเห็นว่าเป็นใคร ก็รีบกลั้นน้ำตาทันที
“ใช่ อึ๊กๆ การ์ฟิลไปหาพวกพี่เขาเถอะ อย่ามาอยู่แถวนี้เลย”ต่ายปาดน้ำตา บอกอย่างยากเย็น
“ใช่จริงๆด้วย ขอบอกพวกนายสอบตก”ผมเอ่ยอย่างเยาะๆ ก่อนที่จะยืนขึ้นกอดอก
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหล่ะ แต่นายจำไว้นะว่า วันที่นายไม่มีใคร”กุนเอ่ยพลางลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก
“ขอให้นึกถึงพวกเรา”ต่ายว่าก่อนที่จะลุกตาม ก่อนที่ทั้งสองจะหันหลังเพื่อเดินหนี
“พวกนายไม่ได้รักชั้นจริงๆหรอก ใช่ไหม”ผมตะโกนถามออกไปทันที
“ทำไมจะไม่รัก ไม่รักจะเจ็บเหรอไง”กุนหันมามองอย่างไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร
“รักเหรอ แค่ชั้นบอกว่าชอบพี่นายสองคน พวกนายก็ถอยแล้ว อย่างนี้เรียกว่ารักเหรอไง”
“ก็พวกพี่เขาดีกับเราทุกอย่าง ทำดีกับเราทุกอย่าง จะให้แย่งแฟนพี่ได้ไง”ต่ายตอบกลับอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วทำไมต้องยอม พวกนายก็บอกชั้นมาสิ”
“ฮึ บอกแล้วได้อะไร”กุนเดินเข้ามาจับข้อมือผมไว้ จนเจ็บก่อนที่สบตาอย่างสื่อความหมาย
“เพราะอย่างไร หากคุณก็ไม่ได้รักผมนี่”แม้ข้อมือจะเจ็บ หากแต่ผมไม่ยอมที่จะสะบัดออก
“ชั้นไม่เหมือนพวกนายนะ ที่พูดคำว่ารักง่ายๆ เหมือนไม่มีอะไร”ผมตะโกนใส่อย่างโมโห
“ไม่ใช่นะ ผมรักคุณนะการ์ฟิล ไม่ใช่สักแต่พูด”ต่ายเองที่รีบมาจับข้อมืออีกข้างพลางเขย่า
“อย่าพูดดีกว่า ไม่ใช่แค่เรื่องพี่พวกนาย เรื่องนายสองคนก็ด้วย เมื่อกี๊นี้พวกนายก็แทบจะยกชั้นให้กันและกัน
แล้วไม่ใช่เหรอ”ผมเอ่ยพลางนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อครู่ (แหมนึกว่าบ้าบวกโง่นะเนี่ย)
“ก็ให้ทำไงหล่ะ ผมกับพี่วอกมันลูกกำพร้า ถ้าไม่มีคุณไก่กับกุน เราสองพี่น้องต้องเป็นเด็กเร่ร่อน นอนตามข้างถนน
ไม่ได้มีการศึกษาดีๆ หรือ มีงานทำอย่างทุกวันนี้นี่”ต่ายเอ่ยอย่างระบายความ
“อย่างที่คุณก็รู้การ์ฟิล ผมเป็นลูกคนใช้ในบ้าน คุณพ่อผม ท่านนายพล ชาญเดช เลิศไพศาลมณี นั้นเป็นข้าราชการ
ทหารปัจจุบัน ได้แต่งานกับคุณแม่ใหญ่ นั่นคือคุณหญิงเพ็ญจันทน์ที่นายเจอ พี่ไก่ต้องทำตามความพอใจทุกอย่างของคุณแม่
เพื่อที่จะให้ผมกับแม่อยู่ที่บ้านหลังนั้นได้ พวกเราสองคนได้เจอพี่วอกกับต่ายตอนไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน
สองคนนั่นกำลังถูกนักเลงที่คุณแม่ใหญ่ใช้ให้ไปไล่ที่ทำร้าย เราจึงขอให้พวกเขามาอยู่ด้วย จนถึงทุกวันนี้
ทีนี้คุณเข้าใจหรือยัง”กุนจับไหล่ผม ก่อนที่จะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพวกตน
“แล้วไง”ผมเอ่ยอย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะปัดมือทั้งสองข้างออก
“ทำไมชั้นต้องกลายเป็นคนรักที่ถูกเขี่ยให้กันไปมาด้วย นี่เหรอพวกนายเรียกว่ารัก ได้ชั้นก็ขอบอกไว้ ชั้นจะรักพวกนาย
เหมือนกัน แต่ไม่ได้รักคนเดียวชั้นจะรักคนที่มารักชั้นด้วย นายจะยอมไหมหล่ะ”
“คุณอย่าล้อผมเล่นนะ นายบอกชอบพวกพี่ไก่ไม่ใช่เหรอ”กุนถามอย่างสงสัย
“ใช่ทำแบบนี้พี่วอกน่าสงสารนะ”นายร้องเสียงหลง
“แล้วชั้นก็ต้องให้ไก่กับวอกมาเขี่ยให้กันต่ออีกเหรอ”ผมจ้องหน้าสองคนอย่างแค้นใจ
“พวกนายอยากรู้คำตอบเหรอ วันนี้พวกนายมาที่บ้านชั้นสิวันนี้ ชั้นจะตอบ”
ผมว่าเสร็จก่อนที่จะเดินออกมา ไม่คิดจะสนใจหันไปมองหน้าสองคนนั้นอีก
http://www.youtube.com/watch?v=yEkrQz-8lMIเคยโดนทำให้เจ็บไปทั้งหัวใจ
เป็นเพราะฉันวางใจ เชื่อใจทุกทุกคน
คนบางคนเข้ามาทำให้วกวน
ทำให้ฉันหลงกล เพียงเพราะคำพูดว่ารัก
ที่เธอบอกจริงหรือเปล่า จริงหรือเปล่า
ไม่ได้ล้อเล่นกันใช่ไหม
เพราะฉันเป็นคนที่เมื่อรักใคร
ก็เชื่อใจและยอมให้แต่เขา
อย่ารังแกคนที่ไม่มีใคร ด้วยคำว่ารักเลย
จะกี่ครั้งก็ลงเอย แพ้คำพูดว่ารัก
ได้ไหมคนดี ถ้าคิดจะบอกรักกัน
ช่วยบอกกันด้วยหัวใจที่มี
แค่นี้ที่อยากขอเธอ