“ลูกขวัญ นี่คืออะไร?!” เสียงแหวดังเหนือหัว
ภาพถ่ายหลายใบกระจายร่วงสู่เตียงนอนด้วยมือของแม่ รูปถ่ายตั้งแต่ไอ้ไม้ลงจากรถ พยุงพาเดินเข้าลิฟท์ ภาพจากกล้องวงจรปิดในลิฟท์ยันหน้าห้อง ที่ระบุเวลาเข้า-ออกหลายชั่วโมง สาเหตุที่แม่โทรตามให้กลับมาที่รีสอร์ทวันนี้ คอนโดที่แอบซื้อไว้โดนจับได้แล้วสินะ
“นี่คุณแม่สะกดรอยตามขวัญเหรอ?” เงยหน้ามองแม่พร้อมเอ่ยถามเสียงเหวี่ยงด้วยความไม่พอใจ
“ก็ถ้าแกกลับไปนอนที่โรงแรมทุกวันฉันก็ไม่ทำแบบนี้หรอก” คำตอบยืดยาวไม่ต่างจากแม่ตอบ เออ สั้น ๆ หรอก
“ขวัญเบื่อ ขวัญจะอ้วกแล้วแม่ ขวัญอยากอยู่บ้านที่เป็นบ้าน ไม่ใช่บ้านที่เป็นที่ทำงาน ที่นั่นรอบตัวขวัญมีแต่สิ่งที่เรียกว่างาน ลืมตาอ้าปาก แม้กระทั่งหายใจทุกอย่างคืองานหมดเลย ขวัญเกลียด แม่เข้าใจขวัญไหม” ลูกขวัญพรั่งพรูออกมายาวเหยียด เกลียดแม้กระทั่งเวลามองหน้าพ่อตนเอง พ่อผู้แสนดี เหอะ เกลียด...กระทั่งใช้ชีวิตอยู่ในร่างกายนี้
“ลูกขวัญคะ โรงแรมนั้นจะเป็นของลูก ลูกอยู่ที่นั่นก็ถูกแล้ว ลูกควรมีความสุขที่สุดนะคะ เชื่อแม่สิ” ผู้เป็นแม่เสียงอ่อนลง พลางนั่งลงข้างกันพร้อมยกมือมาลูบหลังปลอบประโลม
“เราอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วแม่...ขวัญจะขาดใจตายตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่จนตอนนี้ขวัญก็ยังเกลียดไม่หาย แล้วขวัญจะมีความสุขได้ยังไงครับ”
“แต่ทุกอย่างคือของของแก! เป็นสิ่งที่แกควรได้และต้องได้ แกไม่มีสิทธิ์ไม่ชอบหรือไม่ต้องการ สิ่งที่แกควรทำคือยิ้มรับมันอย่างมีความสุข เหมือนชีวิตแกทุกวันนี้ไง” แม่จับสองไหล่พลางจ้องหน้าบอกเสียงหนักแน่น รอยยิ้มของแม่ คือสิ่งที่ขวัญรักที่สุดในชีวิต “ลูกขวัญของแม่ จะทำทุกอย่างตามที่แม่บอกใช่ไหมคะ”
“คุณแม่ร้องไห้ทำไม” ลูกขวัญในวัยเด็กมองหน้าแม่ฉงนหลังจากพ่อออกจากบ้านไป พ่อที่นาน ๆ มาหาแต่ไม่เคยมีสักครั้งตั้งแต่จำความได้ว่าพ่อเคยนอนด้วยกันที่บ้านหลังนี้
“คนบ้านนั้น เพราะผู้หญิงคนนั้นกับลูกของมันทำร้ายแม่กับขวัญ”
“ที่นี่ที่ไหนครับแม่” ขวัญแหงนหน้ามองแม่ซึ่งจูงมือไว้อยู่ แม่ซึ่งมองตรงไปยังบ้านหลังใหญ่เบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“บ้านของเราไงลูก เรามาก่อน เราต้องทวงของของเราคืน”
“ขวัญเกลียดที่นี่ เกลียดทุกคนที่นี่!” ขวัญมองตามสายตาแม่พร้อมประกาศกร้าว
“พี่มาเล่นด้วยกันสิครับ” คนอายุน้อยกว่าถือรถบังคับในมือพร้อมเอียงหน้าอ้อนใส่ “คุณแม่บอกว่าพี่เป็นลูกเพื่อนคุณพ่อ ดีจังเลยนะครับแก้วเหมือนมีพี่ชายเลย แก้วอยากมีพี่ชายครับ”
“ฮึก ฮึก” คนอายุน้อยกว่าปีเดียวในชุดสีดำดึงชายเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อย
“น่ารำคาญ ไปไกล ๆ ไป!” ลูกขวัญดึงมือออกก่อนผลักคนตัวเล็กกว่าให้ล้มลงไป
“คุณพ่อบอกว่าเราเป็นพี่น้องกัน หมายความว่ายังไงครับ? แล้วทำไมคุณแม่พี่ลูกขวัญต้องว่าแม่แก้วว่าเป็นคนไม่ดี” เด็กชายตัวน้อยพูดไปน้ำหูน้ำตาไหลไป
“เพราะแม่มึงเป็นเมียน้อยแย่งพ่อไปจากแม่กูไงล่ะ และมึงก็คือไอ้ลูกเมียน้อย ไอ้มารหัวขน ถ้าไม่มีมึงพ่อก็จะมีลูกคนเดียวคือกู พ่อจะต้องอยู่กับกูทั้งวันทั้งคืน พ่อจะต้องไปโรงเรียนกับกูทุกครั้งที่มีงาน คนที่สมควรโดนล้อว่าลูกไม่มีพ่อต้องเป็นมึง ไม่ใช่กู!”
น้ำมูกน้ำตาสีใสของอีกคนกลายเป็นกำเดาสีแดงสดจนลูกขวัญต้องตกใจตาม
“ไอ้ ไอ้แก้ว” ขวัญลนลานมองซ้ายมองขวาก่อนคุกเข่านั่งลงตรงหน้าลูกแก้วแล้วดึงชายเสื้อสีดำของตนเช็ดจมูกให้น้อง
“ลูกขวัญ! ทำอะไรน่ะ” แม่ดึงตัวขวัญจนถลาถอยออกห่างก่อนพยุงลูกชายลุกยืนแล้วปัดฝุ่นออกตามเสื้อผ้าให้
“ลูกแก้วเลือดกำเดาไหลอีกแล้วแม่” ขวัญเงยหน้าบอกแม่เผื่อแม่จะช่วยให้กำเดาน้องหยุด
“ปล่อยมันไว้อย่างนี้แหละ” แม่บอกอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนก้มหน้าลงไปใกล้ลูกแก้วพร้อมกระซิบแผ่วเบา “ให้มันตายตามแม่มันไปเลยยิ่งดี” แม่ยิ้มแล้วจูงแขนขวัญเดินจากไป
ความสุขของแม่คือความทุกข์ของไอ้แก้วกับแม่มัน ขวัญจำได้ขึ้นใจ
“ใช่ไหมคะลูก” แม่ถามย้ำเมื่อลูกเงียบไปนาน
“...ครับ” ขวัญมองเข้าไปยังนัยน์ตาเปล่งประกายของแม่ ถ้าขวัญทำได้ แม่คงมีความสุขมาก
“อ้อ อีกอย่าง แม่ไม่ชอบที่ลูกโอบกอดกับผู้ชายเลย แล้วไอ้กุ๊ยนั่นแม่จำได้มันมากับไอ้แก้ว ลูกขวัญจะไม่เป็นเหมือนไอ้ลูกเมียน้อยใช่ไหมคะ อย่าลืมนะว่าคุณพ่อต้องรักลูกขวัญมากที่สุด ลูกจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังใช่ไหมคะ” แม่ยื่นมือมาลูบศีรษะอย่างเอ็นดู แววตาที่ภาคภูมิใจในตัวลูกชายฉายประดับบนหน้าแม่เด่นชัด
ลูกขวัญยกมือขึ้นกอบกุมมือแม่ไว้แนบแก้มก่อนหลับตาลง
“...ครับคุณแม่”
ลูกแก้ว ลูกขวัญ ลูกที่พ่อแม่รักที่สุด เหอะ จะรักที่สุดได้ยังไงในเมื่อไอ้ขวัญคือลูกนอกสมรส แถมไม่ต้องสืบให้ยาก ชื่อนี้ก็ตั้งตามไอ้แก้วล้วน ๆ
แต่ลูกขวัญยังต้องเป็นที่รักของทุกคน แม้ไอ้พงษ์ไม่รักก็ตาม
........................................................
สวัสดีค่ะทุกคน /หมอบกราบ มองให้เป็นตอนพิเศษนะคะ
คือ คือ เค้าจะรวมเล่มอะค่ะ เลยเอาตอนพิเศษที่จะใส่ในเล่มมาอวด ใน word มันสิบหน้านะคะแต่ลงในนี้น่าจะสั้น แบ่งพาร์ทงงไหมคะ ในเล่มก็จะประมาณนี้แหละ T^T
ตอนแรกกะว่าเล่มน่าจะเสร็จกลางเดือนนี้ แต่เลยมาถึงวันนี้ก็ลืมมันซะเถอะ ฮ่าาา คือเรากำลังเพิ่มตอนพิเศษอีกตอน การรวมเล่มจึงเลื่อนออกไปอีก แต่สัปดาห์หน้าจะไปขอราคาที่โรงพิมพ์ แล้วจะแจ้งในเพจกับในเล้าอีกทีค่ะ กำลังลังเลว่าจะทำเล่มเดียว 600 กว่าหน้า เป็นคู่แข่งกับหนังสือดูดวงของคุณตา นอนอ่านอยู่หล่นใส่หน้าดั้งหักพอดี /ร้องไห้ หรือจะแบ่งสองเล่ม 300กว่าหน้าก็จะบางไป
ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ นิยายจบไปนานมากกกกก ก็ยังมาเม้นท์ให้ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ เราอ่านทุกคอมเม้นท์นะคะเพียงแต่ไม่ได้เข้ามาตอบเพราะนิยายไม่ได้อัพเดทอะไร แต่ปลื้มปริ่มจริง ๆ ค่ะ^^ กอด ๆ จุ้บ ๆ
ปล.ภาพร่างประธานสาย ๕x (ซึ่งไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษ ว่าซื่อ ๆ อยากอวด ฮ่า ๆ)