รอยชัง ๑๙
"กูซื้อมาให้มึงใส่ มึงคือคนของกูนะจอมขวัญ"จอมขวัญนอนครุ่นคิดถึงคำที่คนข้างๆพูด คำว่าคนของกูที่ได้ยินคราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ไม่ใช่คำขู่ ไม่ใช่คำตอกย้ำ แต่เป็นเหมือนการอ้อนวอนและแสดงความเป็นเจ้าของ รอยสัมผัสร้อนผ่าวยังติดอยู่ที่ข้อเท้า เขาไม่อยากจะคิด ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนใจร้ายกำลังอ่อนโยนกับเขามาก มากเสียจนไม่เหลือความเกลียดชัง
"ตื่นแล้วเหรอไง" อ้อมกอดอันอบอุ่นที่ได้รับตั้งแต่เมื่อคืนกระชับขึ้น อัศวินก้มลงมองกลุ่มผมสีดำนิ่มก่อนจะกดจูบลงไปบนกระหม่อมบาง
"ยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า" มือสากลากไล้แก้มนิ่มอย่างนุ่มนวล เขาเองก็ยังงัวเงีย แทบไม่อยากจะตื่นเมื่อเนื้อกายหอมยังนอนอยู่ข้างๆ
"ม .. ไม่" เสียงร้องขาดหายไปเมื่อริมฝีปากหนาก้มลงมาฉกชิมความหวาน ใบหน้าเล็กถูกมือสากประคองให้ขึ้นมารับจูบอันอ่อนโยนก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน
"ฮื่ออออ" จอมขวัญครางอือเมื่ออีกฝ่ายจับมือเขาไปสัมผัสส่วนแข็งขืนที่กำลังร้อนผ่าว
"ช่วยหน่อย .. นะ" อัศวินจับมือเล็กให้สอดเข้าไปใต้ร่มผ้า เขากอบกุมมือเล็กให้ขยับอย่างเชื่องช้า สัมผัสนิ่มกับส่วนที่ตื่นตัวตอนเช้าทำให้เขารู้สึกดี
"ปล่อย .. อื้อออ" จอมขวัญรู้สึกกระดากอาย แม้จะเคยทำเรื่องอย่างว่ากับคนตรงหน้ามามาก แต่ก็ไม่เคยชิน มือเล็กถูกจับโยกตามแรงอยาก อัศวินคำรามด้วยความพึงพอใจ เขาคลึงเคล้าบดเบียดลำตัวเข้าหา กระชับร่างเล็กให้ชิดกายหนา ก่อนจะถอดกางเกงนอนของทั้งเขาและมันออก
"ผ .. ผมไม่ อ่ะ อื้ออ" จอมขวัญพยายามท้วงแต่ก็ไม่เป็นผล
"อย่าห้ามกูเลย" เขาแยกขาเรียวออกกว้าง เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวน่ารักที่กำลังมีอารมณ์เช่นกัน "กูอยากมีอะไรกับมึง .. อยากเข้าไปในตัวมึงมากที่สุด"
"อ๊ะ .. เจ็บ" จอมขวัญสะดุ้งตอนที่ท่อนเอ็นแทรกผ่านเข้าสู่ภายใน ริมฝีปากถูกโลมเล้าให้หายเจ็บ
อัศวินเหลือบมองคนที่หลับตาหอบหายใจตอนที่เขายอมปล่อยปากมันเป็นอิสระ แต่ก็เพียงครู่เดียว เขาก้มลงกัดริมฝีปากของมันใหม่ซ้ำๆ
คนด้านบนดูดรัดปลายลิ้นเล็กอย่างกระหายอยาก คนข้างใต้ก็ได้แต่นอนตัวอ่อนโยกเอนตามจังหวะการสอดใส่
อัศวินครางกระเส่าอย่างลุ่มหลง ภายในของมันร้อนจัด ทั้งยังบีบกระชับอย่างไร้เดียงสาราวกับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แม้จะร่วมรักกันมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง มันก็ยังดูไร้เดียงสาในสายตาเขา น่ารัก และน่าทะนุถนอม
แม้จะทำเป็นขึงขังโกรธเกลียด แต่เอาเข้าจริงเขารู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของมัน และจะต้องเป็นเขาคนเดียวที่ได้เห็นมันนอนครางใต้ร่างเขาแบบนี้
.. เป็นเขาคนเดียวที่ได้ครอบครองร่างกายของมัน ..
"ไม่ไหว" จอมขวัญจิกเล็บที่บ่าแกร่ง "ผม .."
"ชู่วว .. อีกนิด" อัศวินจับร่างเล็กนอนตะแคง สอดมือที่ใต้ขาพับดึงให้แนบชิด บดเบียดแท่งร้อนเข้าหา ภายในของมันตอดรัดแน่น เขากระทุ้งจุดอ่อนไหวถี่ๆ ให้มันครางเสียงหวาน
"ฮ้าาา .. คุณ" จอมขวัญร้องเสียงหลงเมื่อคนด้านหลังกำลังเล่นอยู่กับจุดกระสัน อัศวินแทรกนิ้วแกร่งให้ร่างเล็กกัด มืออีกข้างลูบไล้หน้าท้องเรียบแบนอย่างเบามือ
เมื่อความต้องการกำลังจะถึงปลายทาง อัศวินรั้งใบหน้าหวานมารับจูบก่อนจะกระแทกตัวลงในช่องทางนุ่ม สวนเอวเข้าออกถี่กระชั้น ช่วงเวลาสุดท้าย อัศวินดึงตัวออกเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่จนทั้งร่างบดเบียดกันแนบแน่น กระชากออกอีกครั้งก่อนกดย้ำให้ชิดใกล้
"อ่าส์" เขาจงใจหลั่งความสุขสมเข้าไปภายในเต็มแรง น้ำรักร้อนจัดถูกผนังนุ่มรีดเร้นทุกหยาดหยด จอมขวัญหอบหายใจ นอนตัวสั่นหมดแรงอยู่ในอ้อมแขน เขาสอดเอวเข้าออกอีกคราจนพอใจแล้วค่อยๆหยุดการกระทำไว้เพียงเท่านั้น
"เหนื่อยหรือเปล่า" อัศวินพลิกร่างเล็กให้หันมา เขากระชับร่างมันไว้พลางลูบบั้นท้ายนุ่มอย่างอ่อนโยน
"ผม .. รู้สึกอยากอ้วก" จอมขวัญว่า ภายในร่างกายมันตีขึ้นมาจนรู้สึกมวนไปหมด
"มึงรังเกียจกู .." อัศวินโกรธจัดที่มันรู้สึกอยากจะอ้วกที่ร่วมรักกับเขา
"ไม่ใช่แบบนั้น .. มัน .. อ่อก .. อื้อออ" จอมขวัญรีบปิดปากก่อนจะลุกวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เขาเปิดน้ำก่อนจะอาเจียนออกมาเป็นน้ำขมๆ
"มึงเป็นอะไร" อัศวินช่วยมันลูบหลัง หน้าของเด็กตรงหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด มันอาเจียนออกมาจนไม่มีอะไรจะออก
"ไม่รู้ .. ผมไม่รู้" จอมขวัญส่ายหัวหน้ากระจก เขากวักน้ำล้างหน้าล้างตาตัวเอง พอรู้สึกตัวอีกทีขามันก็ไร้เรี่ยวแรง
"มา .. กูจะเอาน้ำออกให้" อัศวินประคองร่างเล็กไปนั่งในอ่าง "วันนี้นอนพักไปก่อน ถ้าไม่หายกูจะพาไปหาหมอ"
อัศวินเอ่ย ใช้นิ้วกวาดน้ำรักภายในออกมาจนหมด เขาช่วยมันทำความสะอาดก่อนจะอุ้มมันออกมานอนที่เตียง
"อยากไปหาหมอเลยไหม" เขาถามเด็กที่หลับตานอนอยู่บนเตียง เขาทำไม่ดีเอง คราวนี้เขายังจะให้อารมณ์ความอยากมาครอบงำ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่ามันไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืน
"ผมอยากพัก" จอมขวัญตอบ รู้สึกเวียนหัวจนไม่อยากจะลุก
"กูไม่ไปทำงานดีไหม" อัศวินรู้สึกไม่ดีที่เห็นมันเป็นแบบนี้
"คุณไปทำงานเถอะครับ ผมอยู่ได้ ไม่ได้เป็นอะไรมาก" จอมขวัญส่ายหัว เขาแค่อยากนอน ได้พักสักนิดคงหาย เมื่อคืนเขาคงมัวแต่คิดมากเกินไป นอนไม่พอร่างกายมันเลยตีรวน
"อื้ม เดี๋ยวกูจะฝากป้านวลให้ดูมึง" อัศวินว่า "พักผ่อนเยอะๆ"
เขาก้มลงจูบหน้าผากเล็ก แช่ไว้สักพักถึงละออก อัศวินเดินออกไปจัดการธุระของตัวเองแล้ว จอมขวัญได้แต่นอนหลับตาแน่น สัมผัสที่หน้าผากเมื่อครู่ทำให้ภายในใจวูบโหวง สัมผัสอบอุ่นที่เคยได้รับจากพ่อ ตอนนี้เขาได้รับแบบเดียวกันอีกครั้งจากคนคนนั้น
.. อบอุ่นแต่ก็เผาไหม้ในเวลาเดียวกัน ..
....
น้อยจอดรถที่หน้าห้องทำงานของคนเป็นนาย ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาด้านใน
"ครับนาย มีอะไรจะใช้ผมครับ" เขาถามทันทีที่ถูกเรียกพบ
"จอมขวัญมันไม่ค่อยสบาย" อัศวินเอ่ย "มันอาเจียน เวียนหัวอยู่บ่อยๆ"
"มันกินข้าวตรงเวลาหรือเปล่าครับ มันเป็นได้หลายสาเหตุ พักผ่อนไม่เพียงพอ โรคกระเพราะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็อาจจะท้อง นังพรเมียผมก็อาเจียนบ่อยๆตอนมีเจ้าคุณ" น้อยเอ่ย
"มันคงไม่สบาย กูคงใช้งานมันมากเกินไป" อัศวินว่าก่อนจะก้มลงอ่านเอกสาร
"นายมีอะไรกับมันล่าสุดเมื่อไหร่" น้อยถามคำถามตรงๆ ดิบๆ อย่างไม่กระดากอาย
"กู .. เมื่อเช้า" อัศวินเงยหน้าขึ้น "พอมีอะไรกันเสร็จมันก็วิ่งไปอ้วก" เขายังจำภาพที่มันวิ่งไปอาเจียนหน้ากระจกได้ดี
"ช่วงที่มันไม่สบายนายก็อย่าเพิ่งทำอะไรมันเลยครับ ถือว่าสงสารมันเถอะ" น้อยเอ่ยอย่างกังวล ถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆเขาคงรับไม่ได้
"กูจะพยายามแล้วกัน" อัศวินบอก เขาจะพยายามไม่ล่วงเกินมันช่วงที่มันไม่สบาย แม้ความต้องการของเขาที่มีต่อมันจะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน แต่ถ้าเขายิ่งฝืนอาการมันจะยิ่งแย่
"ถ้ามันเป็นหนักหรือยังไม่หายนายก็เรียกผมนะครับ" น้อยบอก เห็นสีหน้ากังวลของคนตรงหน้าเขาก็รู้เลยว่านายเขาเป็นห่วงมันมากขนาดไหน ถ้าไม่เป็นห่วง นายคงไม่มาปรึกษาเขาแบบนี้
"กูจะบอกมึงเรื่องนี้แหละ ขอบใจมาก" อัศวินว่า ที่เขาเรียกลูกน้องมาก็เพื่อจะบอกสิ่งนี้
"สรุปว่านายยังเกลียดมันอยู่หรือเปล่าครับ โสภณมันก็ตายไปนานแล้ว นายเองก็ไม่มีใคร ถ้ามันสามารถเติมเต็มให้นายได้ นายก็น่าจะเลิกเกลียดชังมันเสียที" น้อยเอ่ย "ความผิดของพ่อก็ส่วนของพ่อ มันเป็นแค่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นายอย่าทำร้ายมันอีกเลยนะครับ"
"กูก็ลดลงให้มันเยอะแล้ว ตอนแรกกูคิดว่าจะให้มันชดใช้ในสิ่งที่พ่อมันทำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กูเองที่ไม่อยากจะปล่อยมันไป" เขาพิงพนักกอดอก "กูสับสนไม่เป็นตัวของตัวเองอีกเลยตั้งแต่มีมันเข้ามา กูกำลังหลอกตัวเองว่าทั้งหมดคือการแก้แค้น แต่แม่ง ยิ่งทำกูก็ยิ่งผูกพันธ์" เขาไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเขาขาดมันไปไม่ได้จริงๆ
"นายรู้สึกดีกับมันบ้างหรือเปล่า รู้สึกเอ็นดูมัน อยากปกป้อง หรือคิดถึงมันบางทีที่ต้องห่างไกลบ้างไหม"
อัศวินฟังที่น้อยมันพูดแล้วก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแม้แต่น้อย เขาเอ็นดูมันมากกว่าเดิมจริงๆ อยากปกป้องให้มันพ้นอันตรายตลอด และเวลาที่มันไม่ได้อยู่ข้างกายเขา เขาก็อดคิดถึงมันขึ้นมาไม่ได้
"หยุดเพ้อเจอแล้วไปทำงานซะ" อัศวินแสร้งไล่คนตรงหน้า "กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น อย่ามารู้ดี"
สุดท้ายเขาก็กลัวใจตัวเอง
"ครับๆ ผมไม่เซ้าซี้ละ"
กลัวว่าตัวเองจะตกหลุมรักเด็กที่ชื่อจอมขวัญ
...
"อุแหวะ ค่อกๆ อื้อ อ่อก" เสียงอาเจียนที่ดังขึ้นในห้องน้ำทำให้นวลรีบทิ้งมีดเดินมาดู นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วที่จอมขวัญมีอาการหน้ามืด กินอะไรไม่ค่อยได้ อาเจียนบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ถือกับมาก
"เมื่อไหร่จะหายสักที" ป้านวลช่วยลูบหลัง "เหม็นกระเทียม หัวหอม ปลาทอด แถมยังอ้วกแบบนี้ถ้าเอ็งเป็นผู้หญิงป้าคงนึกว่าท้อง" นวลเอ่ยส่ายหัว อยากจะคิดแบบนั้น แต่คงไม่มีทางเป็นจริงได้ ผู้ชายที่ไหนจะท้องได้ ถึงแม้จอมขวัญจะมีอะไรๆกับนายหล่อนแล้วก็เถอะ
"ไปหาหมอในเมืองเถอะ หมอในเกาะคงไม่ช่วย" นวลเอ่ย สองวันที่แล้วน้อยพาหมอบ้านมาช่วยตรวจ หมอก็สันนิษฐานว่าเป็นโรคกระเพาะ ให้กินข้าวให้ตรงเวลา พักผ่อนเยอะๆ ก็เพราะกินแล้วอาเจียนอยู่แบบนี้ จะหายได้อย่างไร
"ผมอยากเข้าห้อง ปวดหัวมากเลยครับ" จอมขวัญบอก ให้ป้านวลช่วยพยุงเข้าห้อง จอมขวัญค่อยๆนั่งลงบนเตียงพลางหลับตา
"เอาข้าวต้มสักหน่อยไหม" ป้านวลลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
"ครับ ขวัญอยากทานไก่รวนเค็ม รบกวนป้านวลทำให้หน่อยนะครับ" จอมขวัญเอ่ย เขาอยากทานอะไรแห้งๆเค็มๆหน่อย ทานกับข้าวต้มคงจะไม่อาเจียนอีก
"ได้ลูก รอเดี๋ยวนะ ป้าทำกับข้าวให้นายด้วยเลย" นวลเอ่ย เพิ่มแอร์ในห้องให้อุณหภูมิไม่เย็นจนเกินไปก่อนจะออกมาทำอาหารต่อ ช่วงนี้ที่บ้านถ้าจะตำพริกแกงหรือน้ำพริกอะไรที่ใช้กระเทียมหัวหอมนายก็สั่งให้ซื้อสำเร็จมาให้หมด กับข้าวก็มีแต่ต้มจืดต้มส้มไม่มีแกงเผ็ด ปลาเค็มก็แจกให้ป้านวลกับน้อยไปคนละสองกระปุก นายบอกว่ารำคาญเวลามันบ่นเหม็น นวลก็เลยต้องเปลี่ยนตามที่นายสั่ง
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
จอมขวัญหันมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหัวเตียง เขารอสักพักก่อนจะกดรับเพราะเป็นเบอร์ของคนใจร้ายโทรมา
"ครับ"
( รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม )
"ยังอาเจียนอยู่"
( พรุ่งนี้กูถึงจะว่าง เดี๋ยวจะพาไปหาหมอในเมือง )
"ไม่เป็นไร ผม .."
( อย่าดื้อนักจอมขวัญ มึงเป็นมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ ถ้ามันเรื้อรังจะทำอย่างไร )
จอมขวัญได้แต่เงียบ เขารู้สึกอยากจะงอนใส่คนในสายขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
( ฮัลโหล งอนอะไรอีก )
"เปล่า" เสียงกระแทกลงไปในสาย
( เสียงมึงขนาดนี้ยังจะกล้าพูดว่าเปล่า )
"ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากจะนอน" จอมขวัญเหวี่ยงใส่คนในโทรศัพท์ ไม่รู้ทำไม แต่พอได้ยินเสียงเขามันก็หงุดหงิด
( อืม ถ้าอย่างนั้นพักซะ กูทำงานเสร็จจะรีบกลับ )
"อือ"
จอมขวัญวางสายหลังจากคุยเสร็จ ช่วงนี้ไม่ว่าคนใจร้ายจะทำอะไรมันก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด คงจะเป็นเพราะว่าเขาป่วย อารมณ์มันเลยแปรปรวนง่าย คนใจยักษ์ไม่ได้ทำอะไรเขามาตั้งแต่คราวที่แล้ว ถึงแม้จะพยายามแต่พอจอมขวัญไม่ยินยอม คนใจร้ายก็ยอมถอย จอมขวัญไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ พอคิดถึงช่วงเวลาที่ถูกเนื้อหนาบดเบียด มันก็อยากจะอาเจียนออกมา
"ข้าวต้มน้ำใบเตยกับไก่รวนเค็มของเอ็ง" ป้านวลยกกับข้าวมาเสิร์ฟ ให้มันกินในห้องนั่นแหละไม่ต้องออกมา
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญไหว้ก่อนจะลงมานั่งข้างๆ ในห้องมีโต๊ะกางไว้ เอาไว้สำหรับตั้งกับข้าว ปกติอัศวินไม่เคยเอาข้าวเข้ามาทานในห้อง แต่กับมันถือเป็นกรณีพิเศษ
"เดี๋ยวป้าเก็บกวาดเสร็จจะกลับบ้านแล้วนะ อีกไม่นานนายคงกลับ อยู่ได้ใช่ไหม" ป้านวลถาม ฝนทำท่ากำลังจะตก ถ้าไม่รีบกลับจะลำบาก
"ได้ครับ ขอบคุณป้านวลมากนะครับ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าอีกครั้ง
"ดูแลตัวเองด้วยลูก" นวลเอ่ยก่อนจะออกมาเก็บกวาดห้องครัว
ไม่นานทั้งบ้านก็เงียบสงบ จอมขวัญเดินไปล้างจานก่อนจะออกมาเตรียมตัวอาบน้ำ เขารู้สึกดีขึ้นแล้วหลังจากที่ได้กินข้าว
แกร๊ก
"เข้ามาทำไม!" จอมขวัญสะดุ้งทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดเข้ามา
"ฝนตกหนัก กูเปียกหมดเลย" อัศวินล็อคห้องน้ำก่อนจะถอดเสื้อผ้าจนล่อนจ้อนแล้วเดินเข้าไปหามัน
"ให้ผมอาบเสร็จก่อนไม่ได้หรือไง" จอมขวัญปกปิดส่วนที่เปลือยเปล่า เขาตั้งใจจะแช่น้ำสักพักกะว่าจะขึ้น
"ฮึบ .. ไม่ได้" อัศวินลงไปนั่งในอ่างก่อนจะรั้งใต้แขนยกร่างเล็กมานั่งซ้อน
"ปล่อยผมนะ" จอมขวัญหงุดหงิดอีกครา ตัวเองก็เปลือยขนาดนั้น จับเขามานั่งแบบนี้อะไรที่มันกำลังผงาดก็ชนบั้นท้ายเขาเต็มๆ
"อยู่เฉยๆสักสิบนาทีได้ไหม.." อัศวินรั้งร่างเล็กมาแนบอก จับมันที่ดิ้นอยู่บนตัวเขาให้นิ่ง ยิ่งดิ้นแบบนี้ เนื้อกายก็ยิ่งแนบชิด ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่คอ จอมขวัญขัดขืนได้ไม่นานก็ยอมแพ้
"ผมจะขึ้น" เขาเอ่ยเสียงเบา เมื่อคนด้านหลังสัมผัสซุกไซ้ไปทั่ว
"ยังอาเจียนอยู่หรือเปล่า" เขาถาม จอมขวัญส่ายหน้า "พรุ่งนี้ไปหาหมอมึงจะได้หายสักที" อัศวินกดจูบที่ลาดไหล่ กวักน้ำลูบไล้เนื้อเนียนขาว
"อย่าทำแบบนี้" จอมขวัญสะบัดช่วงไหล่
"ทำแบบไหน" อัศวินถาม เขายังไม่ได้ทำอะไรสักนิด
"อย่าอ่อนโยนกับผม" จอมขวัญเอ่ย "เพราะอย่างไรผมก็ไม่มีวันลืมว่าคุณเป็นคนสั่งฆ่าพ่อผม"
"จอมขวัญ!" อัศวินโดนเสียดแทงเข้าอย่างจัง มันคือเรื่องจริง เขาไม่มีทางได้รับการให้อภัยจากมัน
"ปล่อยเถอะครับ แล้วก็อย่าอ่อนโยนกับผมอีกเลย ทำเหมือนเดิมเถอะ ข่มเหง บังคับ ผมยังรู้สึกดีเสียกว่าคุณทำแบบนี้" จอมขวัญเอ่ย อัศวินค่อยๆหลับตา เขาเจ็บที่ใจเวลาที่มันเข้มแข็ง
"ทำกับผมที่เป็นแค่นางบำเรอเหมือนเดิม ผมจะได้เกลียดคุณให้มากกว่านี้" จอมขวัญค่อยๆลุกขึ้น "คุณเองก็เกลียดผมให้มากๆเถอะ ผมมันก็แค่ลูกของคนที่เคยทรยศคุณ" เขาว่าก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
"โธ่เว้ย!!!!" อัศวินตีน้ำในอ่างจนกระจาย เขากำมือแน่น มันพูดมาทุกอย่างเหมือนตอนที่เขาพยายามจะให้มันชดใช้ไม่มีผิด เขาด่ามัน ให้ค่าร่างกายมันแค่นางบำเรอ ทำกับมันราวสัตว์ที่ไม่มีชีวิต ข่มขืนมันแม้มันจะอ้อนวอนร้องขอเขาก็ไม่ใส่ใจ
.. ความผิดที่เขาทำกับชีวิตมันมากเกินกว่าที่จะได้รับการอภัย ..
"ลิขิต .. ฮึ่ก" จอมขวัญกอดแมวเหมียวแน่น เขาหลบมานอนห้องเดิมที่เคยอยู่ จอมขวัญกลัว กลัวว่าตัวเองจะอ่อนแอให้เขาง่ายๆ เวลาที่เขากอดมันอบอุ่น เวลาที่เขาปลอบปนะโลมมันยิ่งเบาใจ ยิ่งเฉพาะเวลาที่เขาอ่อนโยน หัวใจมันก็พาลจะยอมอ่อนให้คนตรงหน้าอยู่เรื่อย
"เขาฆ่าพ่อขวัญ ลิขิต ฮึ่ก เขาฆ่าพ่อขวัญ" จอมขวัญย้ำตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะยอมใจอ่อนแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ได้ คนใจร้ายไม่มีท่าทีว่าจะทำร้ายเขาแล้ว ทุกวันนี้ชีวิตเขาอยู่ดีกินดี ไม่เหมือนตอนแรกๆที่เขาพามา มันทำให้จิตใจที่แสนจะเหนื่อยล้าอบอุ่น และนั่นคือสิ่งที่จะยอมให้เป็นไปไม่ได้
จะใหอภัยเขาไม่ได้ ..
อัศวินนอนกระสับกระส่ายไปมา เขาอยากจะเข้าไปกระชากมันเหมือนแต่ก่อน จับให้มันมานอนครางใต้ร่าง แต่เขาทำไม่ได้อีกแล้ว ทำไม่ได้
.. สุดท้ายเขาก็แพ้ใจตัวเอง ..
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องข้างๆเข้ามา เห็นร่างเล็กที่เขากอดทุกคืนกำลังนอนกอดแมวน้อยหลับสนิทอยู่ก็รู้สึกเจ็บแปลบ
.. มึงเกลียดกูมากเลยใช่ไหมจอมขวัญ ..
เขาเดินเข้ามาลูบหัวมัน จะอุ้มแมวออกจากอ้อมแขนแต่มันร้องอือไม่ยอม เขาเลยต้องปล่อย
เขาก้มลงจูบกระหม่อมบางเบาๆ ก่อนจะห่มผ้าขึ้นให้มันจนถึงคอ
.. สุดท้ายเขาก็ทำดีกับมันไม่ขึ้น ..
"กูต้องทำอย่างไรจอมขวัญ" มึงถึงจะยอมให้อภัยกู
TBC.
Talk: ท้องยัง? ตอนหน้ารอเหลยยยย 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 735136 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก