.....คิดถึง วันนี้เป็นวันหงุดหงิดแห่งชาติหรือยังไงกันนะ อากาศก็ร้อน คนไข้เลยเยอะ แถมเจอแต่เรื่องมาก อาจารย์หมอทวงงาน และอีกสารพัดเอกสารที่ยังไม่ได้ตรวจกองอยู่บนโต๊ะทำงานจนแทบไม่มีที่ว่างให้วางแขน
"เฮ่อ!~" เหนื่อยชะมัด!!
ทำได้แค่ทิ้งตัวลงไปบนเก้าอี้ ปลดเน็คไทน์ออกหลวมๆ แล้วก็....เหลือบมองนาฬิกาโดยไม่ได้ตั้งใจ....ถ้าเป็นวันปกติล่ะก็....
"คุณเนส! เหนื่อยไหมครับ" เพียงแค่เปิดประตูห้องเข้ามา ก็จะเจอกับเจ้าหมานอกตัวโย่งที่นั่งกระดิกหางหูตั้งพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างรออยู่
หรือไม่ก็...
"เมื่อยไหม ผมหนวดไม่เป็น แต่..." หนวด(?) ไอ้ปลาหมึกลูกครึ่ง!! หนวดไม่เป็นพูดมาได้!! ทั้งๆ ที่เหนื่อยแต่ก็ยังจะหัวเราะพรืดออกมา ภาษาไทยเพี้ยนๆ วันละคำของไอ้เจ้าแตงกวา
เมื่ออาทิตย์ก่อน....
"ต้องกลับบ้าน วันเกิดแม่..." ฟังคล้ายคำขออนุญาต....อาจจะเป็นอย่างงั้น ถ้าตามความหมายของไอ้เจ้าหมาโย่งล่ะก็นะ เวลาจะไปไหนไกลๆ ก็จะเข้ามาบอกก่อนทุกครั้ง และ...ครั้งนี้...ก็ทำได้เพียงพยักหน้าว่ารับรู้ ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำว่า 'ไกล' แต่จะให้เอ่ยปากห้าม....ก็คงไม่ได้
ผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์....
.....อุตส่าทำตัวให้ยุ่งแทบตาย เวลาเพิ่งผ่านไปได้แค่ 1 อาทิตย์....
ไม่อยากให้ตัวเองมีเวลาว่าง...แล้วต้องมานั่งซังกะตายแบบนี้ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่พอจะปรึกษาได้ทุกเรื่องก็อยู่ไกลเสียแล้ว ...ไกล....ไปเสียทุกอย่าง
นี่ถ้าหากไอ้เสือตัวแสบมันมาเห็นท่าทางแบบนี้ล่ะก็ คงได้โดนเอาไปแซวข้ามวันข้ามคืน ...แต่นั่น...ก็ยังดีกว่ามานั่งเบื่อคนเดียวแบบนี้
....จะกลับมาเมื่อไร...? ทำไม?ตอนนั้นไม่ถามออกไป....
"บ้าจริง!! ไอ้หมอเนสนะเว้ย จะมายอมตายด้วยเรื่องแค่นี้ได้ไง!" ทำเป็นลุกนั่งหลังตรงเรียกกำลังแรงใจให้ตัวเอง....แล้วก็ได้แค่แป๊บเดียวนั่นแหละ ก็ต้องกลับไปนั่งท่าเหนื่อยเหมือนเดิม พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด กับเปลือกตาที่ปิดลงอย่างอ่อนล้า....
....เมื่อไหร่...จะกลับมา.... คำถามในใจสำหรับตัวเองที่มีเพียงความเงียบแทนคำตอบ....
----------------
ผ่านไปอีกวันกับชีวิตที่ทำให้ยุ่งเหยิงสมใจเสียจนแทบจะไม่มีเวลาได้พักหายใจ กว่าจะรู้ตัวว่าเกินเวลา ก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน พอได้กฤษ์บอกลาเวรประจำวันก็ขับรถออกมาเรื่อยเปื่อย จนมาจอดอยู่หน้าสตูดิโอถ่ายรูปได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจมาหรอกนะ...ก็แค่ทางผ่านจากโรงพยาบาลไปห้องพัก ก็แค่...แวะเข้ามา...
ข้างในปิดไฟเงียบ...มืดสนิทไร้ซึ่งเงาผู้คน...แน่ล่ะ...ใครมันจะไปอยู่ในยามนี้
นั่งนิ่งเหม่อมองอยู่ในรถสักพักถึงได้ตัดสินใจ คว้ากุญแจสำรองที่เคยได้มา ไขประตูเปิดเข้าไป ห้องพักชั้นบนยังคงเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว มีบ้างครั้งคราวที่เจ้าของห้องมันมาค้างที่นี้ คุณตากับคุณยายจึงให้คนมาทำความสะอาดให้ตลอด
พอเห็นเตียงนอนกลางห้อง ความเหนื่อยล้าที่ถาโถมตลอดหลายวันที่ผ่านมาก็เหมือนจะตรงเข้าเล่นงาน หมอเนสเพียงแค่ปลดกระดุมเสื้อออก แล้วทิ้งตัวลงไปอย่างเหนื่อยอ่อน กลิ่น...เจ้าของเตียงยิ่งทำให้เปลือกตาหลับพริ้มลงได้ไม่ยาก
"ไอ้หมาบ้า....ถ้ากลับมาล่ะน่าดู.....!!" เสียงบ่นพึมพำทั้งที่สติกำลังจะหลุดลอยไปสู่ห้วงของความฝัน
เศษเสี้ยวส่วนหนึ่งในความฝันนั้น รู้สึกเหมือนเตียงมันยวบยาบ และไออุนวาบที่ประทับลงบนใบหน้า พร้อมกับเสียงกระซิบราวกลับจะขับกล่อมให้ฝันดี
"คุณเนสของผม...กลับมาแล้วครับ...."=================
ได้มีโอกาสเข้าบ้านรักร้ายฯ อีกครั้ง(หาทู้ไม่เจอ 
)
เลยแวะมาลงตอนพิเศษสั้นกุด(โพดๆๆๆ>////< 
) เรื่องสั้นเฉพาะกิจ
อัพไปเพราะความ"คิดถึง"ต่างๆ นานา แบบว่านึกอยากเล่นกับไอ้เจ้าแตงกวาขึ้นมา
คิดถึงหมอเนส คิดถึงไอ้เสือแสบกะพี่ปุ่น
และที่สำคัญ คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยฮว้าบบบบบ 
กอดแน่นๆ และแน่นๆ หอมอีกฟอดแล้ววิ่งหนี 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
