ตอนที่ 19 : สุดท้ายก็ฉวยโอกาส
“นี่อะไรครับพี่ฌาน”
“กุหลาบแดงแทนความรัก”
ท่ามกลางสัปดาห์นรกของนิฌาน คนทำงานหนักจนตาโหลไม่วายแอบซื้อดอกไม้มอบให้ผมในเช้าวันถัดไป จะบอกว่ากระตือรือร้นในการทำคะแนนก็ไม่ถูก เพราะดอกไม้ในมือเขานั้น...เอ่อ ค่อนข้างเหี่ยว แถมยังช้ำเลือดช้ำหนอง ดูไม่น่ามองเกินกว่าจะมอบให้คนในดวงใจ
“ความรักของพี่มีแค่ดอกเดียวเหรอครับ” ขณะนี้เวลาหกโมงตรง ผมนั่งรถไฟฟ้ามารับเขาที่คอนโด เพื่อเป็นสารถีช่วยขับไปทำงานโดยให้เจ้าของรถนอนพักระหว่างเดินทาง
แต่คนที่ควรจะงีบกลับยื่นดอกไม้จ่อหน้าด้วยท่าทางมีเลศนัยจนผมต้องรับมาพลิกดูหาว่ามีทริคอะไรแอบซ่อนไว้หรือเปล่า
“เพราะเป็นดอกเดียวต่างหากน้องเจเลยยอมรับ ถ้าพี่ซื้อเป็นช่อ น้องเจคงปาใส่หน้าแล้วบอกว่าให้เลี้ยงข้าวดีกว่าเพราะดอกไม้กินไม่อิ่ม”
แทงใจตรงจุดจนสะอึกกันเลยทีเดียว
“วันหลังพี่ฌานไม่ต้องซื้อมาแล้วนะ” หลังดูทุกซอกทุกมุมแล้วไม่พบความผิดแปลกอะไร ผมซึ่งรับมาแล้วก็ได้แต่เอ่ยเตือนอย่างหวังดี เพราะไม่ใช่คนที่จะดีใจกับดอกไม้ ไม่ว่าจะหนึ่งช่อหรือหนึ่งดอกก็ไม่ต่างกัน
“พี่ไม่ได้ซื้อ พี่ขอมาต่างหาก” นิฌานรีบอธิบาย “เมื่อคืนหลังน้องเจกลับไปแล้วพี่ออกมาซื้อของกินเล่นเพราะหิวมาก เจอร้านดอกไม้ที่กำลังปิดอยู่คัดดอกไม้ช้ำๆ ทิ้งถังขยะ เลยขอมาหนึ่งดอก”
มิน่าสภาพถึงดูไม่จืดขนาดนี้
“พี่ฌานนึกอะไรของพี่เนี่ย” ผมมองดอกกุหลาบในมืออย่างสนใจมากขึ้น ถ้าได้ฟรีมาก็ไม่มีเหตุต้องปรามให้เปลืองน้ำลาย
“ไม่ได้นึกพิเรนทร์อะไรหรอกครับ แต่กุหลาบดอกนี้น่ะ...เคยสวยงาม สีสันสดใสมากแท้ๆ แต่พอหมดวันก็ถูกคัดทิ้ง กลายเป็นขยะข้างทางซะงั้น ก็เหมือนกับตัวพี่ ที่เป็นดารามีคนชื่นชมห้อมล้อม แต่ใจจริงแสนจะเงียบเหงาเหลือตัวคนเดียว อยากให้คนเห็นค่าเห็นใจกัน แม้ว่าจะช้ำหมองไม่น่าดูแล้วก็ตาม”
ผมมองเขาตาปริบๆ กับมุกแถจนเลือดซิบ
“ฝากน้องเจให้ความรักกับพี่ เอ๊ย ดอกไม้ของพี่มากๆ ด้วยนะครับ”
ผมไม่ตอบ แต่เสียบดอกไม้ตรงกระเป๋าเสื้อตัวเองจนนิฌานยิ้มแก้มปริ
“ผมซื้อแซนวิซกับนมมาด้วย พี่ฌานกินก่อนค่อยงีบนะครับ”
“ได้เลยครับน้องเจ”
วันนี้เริ่มต้นอย่างสดใส ผมถ่ายรูปเขาส่งให้แม่นิฌานเป็นธรรมเนียม หลายวันผ่านไปเราสองต่างเริ่มชิน และคาดว่าแม่ของเขาเองก็คงชินชาไม่ต่างกัน ถึงได้เปิดอ่านแต่ไม่เคยตอบกลับ เอาเถอะ แค่อ่านก็นับว่ามีความคืบหน้าแล้ว ผมเองก็สนุกกับการเป็นช่างภาพส่วนตัวด้วย
“น้องเจ สวัสดีวันศุกร์หน่อย!”
รวมถึงเป็นนายแบบให้นิฌานเอาไปทำเป็นรูปไลน์บ้าๆ บอๆ อย่างสวัสดีวันจันทร์ สวัสดีวันอังคาร ฮึ่ม อย่าเห็นว่าส่งมาเชียวนะพ่อจะลบให้หมด!!
“ขอเสียงปรบมือให้กับแขกรับเชิญวันนี้กับนิฌาน ชาญชัยค่า!”
กลับสู่การทำงาน วันนี้นิฌานมาอัดรายการสัมภาษณ์ชื่อดังของทางช่อง ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้จนต้องมานั่งจ๋องอยู่กลางสตูดิโอพร้อมแฟนคลับนับร้อยคนที่ร่วมสนุกกัน และผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น...
อย่าเข้าใจผิด ผมมาเป็นหน้าม้าให้เฉยๆ! ไหนๆ ก็ต้องนั่งรอเขาอยู่แล้วเวลาอัดรายการที่ต้องมีคนดูเลยมักถูกจับมานั่งรวมกลุ่มด้วยเพราะวัยกำลังเหมาะเป็นผู้ชม อย่างตอนนี้ผมก็ตั้งใจทำหน้าที่ ปรบมือต้อนรับพร้อมกลุ่มแฟนคลับอย่างแนบเนียน
นิฌานแอบชะงักเล็กน้อยตอนเห็นผมนั่งหน้าสุด ตรงอกเสื้อมีดอกกุหลาบประดับจนดูโดดเด่นจากคนอื่นๆ
ผมถลึงตาใส่เขา ส่งโทรจิตให้อย่าคิดไกล ที่นั่งหน้าเพราะโดนหัวหน้าแฟนคลับของกลุ่มคนชอบนิฌาน ชาญชัยจับลากมาต่างหาก ผมกับเธอเจอกันหลายงานจนรู้จักกันในระดับหนึ่ง และเธอเองก็ดูจะชอบผมมากด้วย มากขนาดไม่ยอมให้ปฏิเสธจนจำใจนั่งตรงนี้ไง!
ส่งโทรจิตสำเร็จ นิฌานก็รีบสวมภาพลักษณ์ของสุภาพบุรุษแสนเป็นกันเอง หันมาทักทายพิธีกรสาวอย่างสนิทสนมคุ้นเคย
“กว่าจะขอคิวได้เนี่ยยากมากเลยนะคะ” พิธีกรสาวบ่นอุบทันทีเมื่อเชิญนิฌานนั่งลง “นึกว่าจะไม่ได้เจอคุณนิฌานซะแล้ว”
“สำหรับสาวสวย ผมมีเวลาให้เสมอครับ”
วี๊ดวิ้ว!
ผมตกใจแฟนคลับที่พร้อมใจกับผิวปากล้อเลียน นิฌานเองก็หันมายิ้มรับอย่างไม่ถือสาแถมยังขยิบตาใส่อีก ความเจ้าชู้ของเจ้าตัวเป็นที่รู้กันดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยมีคนควงจริงจังสักครั้ง จนบรรดาแฟนคลับถือเป็นเรื่องขำขันอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวแล้ว
“ถ้าไม่นับเมื่อยี่สิบก่อนที่ได้รับรางวัล ปีนี้ถือเป็นปีทองที่สุดของคุณนิฌานเลยใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ โอกาสเข้ามาผมก็รีบรับ อายุป่านนี้จะมัวเล่นตัวไม่ได้แล้ว”
“แหม อายุป่านนี้อะไรกัน ยังไม่สามสิบสักหน่อย แถมคุณนิฌานยิ่งโตก็ยิ่งมีเสน่ห์ ฉันเองก็ตามดูตั้งแต่คุณเพิ่งเริ่มแสดง เห็นทุกช่วงวัยแล้วรู้สึกประทับใจมากเลยค่ะ!”
“เดี๋ยวนะ ตอนผมแปดขวบคุณอายุเท่าไหร่”
“เอ่อ...น่าจะสองขวบได้”
“สองขวบแต่ดูหนังรู้เรื่องด้วย เก่งนะเราเนี่ย” นิฌานแกล้งหยอกพร้อมหัวเราะเสียทุ้มนุ่มจนพิธีกรเขินม้วน
“งั้นมาถามแฟนคลับบ้างดีกว่าว่าติดตามคุณนิฌานมานานแค่ไหนแล้ว”
“สองปีค่ะ!”
“หกปีค่ะ!”
“ยี่สิบปีค่ะ!”
เสียงที่ดังที่สุดและตะโกนอย่างภูมิใจที่สุดย่อมหนีไม่พ้นหัวหน้าแฟนคลับซึ่งนั่งอยู่ข้างผม เล่นเอาสะดุ้งจนต้องแอบเนียนคว้ารูปนิฌานจากหัวหน้าแฟนคลับที่พกอุปกรณ์เชียร์สารพัดมาถือเพราะกล้องแพนมาพอดี เดี๋ยวก่อน แล้วเขาจะยิ้มทำไม
อ้อ รูปนี้เขียนว่า ‘รักนิฌานที่สุดในโลก’
แฟนคลับกรี๊ดกระหึ่มเมื่อนิฌานยิ้มตาหยี ส่วนผมรีบส่งรูปคืนหัวหน้าแฟนคลับพร้อมสะกิดยิกๆ ขอเปลี่ยนเป็นอุปกรณ์ที่เธอถืออยู่
“ผมขอถือป้ายไฟได้มั้ยครับ”
“แต่รูปเบากว่านะน้องเจ” หัวหน้าแฟนคลับอายุสี่สิบต้นๆ เธอจึงค่อนข้างเอ็นดูผู้จัดการวัยคราวลูกอย่างผมมากทีเดียว
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอถือป้ายไฟดีกว่า”
ได้ถือป้ายไฟแล้วอุ่นใจกว่าเยอะ ตัวนิฌานเองก็ไม่ได้หันมามองอีกเพราะพิธีกรเริ่มสอบถามอย่างใคร่รู้
“ช่วงนี้ไม่ควงใครเลย มีคนในดวงใจแล้วหรือเปล่าคะ”
ใคร่รู้ในเรื่องความรักของคนเจ้าชู้ที่ไม่ยักจะจีบดะเหมือนเคย!
ประเด็นนี้เป็นที่พูดถึงมากในโซเชียล ก็ตั้งแต่เรื่องของสมฤดีนั่นแหละครับ เพราะจู่ๆ นิฌานก็ทำตัวดี ไม่สลับควงสาวจนนักข่าวตามเก็บภาพไม่ทันอีก งานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน งานฉลองเฮฮาก็แทบไม่ไป เรียกว่าทำตัวดีมีวินัย ผิดนิสัยของเขาเข้าเต็มเปา
“เรื่องนั้น...” นิฌานหรี่ตาพร้อมยิ้มกริ่มมีเลศนัย เรียกให้เหล่าแฟนคลับใจระทึกยิ่งว่าลุ้นหวย เพราะทำงานมาหลายปี แฟนคลับของเขาเลยมีหลายช่วงวัย ถ้าโตหน่อยอย่างคุณหัวหน้าแฟนคลับข้างผมคนนี้ จะเน้นสนับสนุนผลงานไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว แต่ถ้าเป็นเหล่าเด็กสาววัยรุ่น จะค่อนข้างเพ่งเล็งเรื่องความรัก
“ผมยังไม่มีใครหรอกครับ ทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น หัวถึงหมอนก็หลับป็อก จะไปมีเวลาจีบสาวได้ยังไง จริงมั้ยครับ ฮะฮะฮะ”
พิธีกรหัวเราะ นิฌานหัวเราะ แฟนคลับหัวเราะ
ส่วนผมยกป้ายไฟปิดหน้าตัวเอง...จะบอกได้ไงล่ะไม่มีเวลาจีบสาว แต่มีเวลาจีบหนุ่ม!
ดอกไม้ตรงอกเสื้อคือหลักฐาน!!
“ถ้าอย่างนั้นพูดเรื่องผลงานกันบ้าง” พลันพิธีกรสาวขยับตัวยุกยิกอย่างตื่นเต้น “ช่วงนี้คุณนิฌานวิ่งออกงานเยอะมาก แต่ยังแอบไปถ่ายเช็กเมทได้อีกนะคะ ปิดพวกเราซะมิดเลย! รู้มั้ยว่าตอนเห็นพี่ชายมิสเตอร์เอส ฉันแทบจะกรีดร้อง แต่พอเห็นว่าคนแสดงคือใคร ฉันก็ร้องออกมาดังลั่น กลั้นไม่อยู่จริงๆ ค่ะ เซอร์ไพรส์มากเลย”
“แหม ขอบคุณครับ” นิฌานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แล้วเป็นไงมาไงถึงร่วมงานกับซีรีส์เช็กเมทได้คะเนี่ย คุณนิฌานไม่รับเล่นละครไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ”
“แล้วทำไมถึงตอบตกลงล่ะคะ วงในบอกว่าเคยติดต่อแต่โดนปฏิเสธนี่นา”
“เพราะตอนนั้นผมยังไม่รู้จักเช็กเมทดี เลยปฏิเสธไป แต่ใครจะคิดว่าหลังจากนั้นพอลองดูแล้วผมดันติดหนึบเองซะนี่” นิฌานพยักหน้าหงึกหงักอย่างไม่จริงจังนัก “ย้อนไปดูสัมภาษณ์เมื่อเดือนก่อนสิครับ ตอนนั้นผมล่ะเสียดาย จะขอกลับคำก็ไม่ได้เพราะใกล้เปิดกองแล้ว เลยต้องแอบสปอย เพราะได้ข่าววงในมาจากคนที่ติดต่อขอคิวผมไปร่วมงานด้วยเนี่ยล่ะ!”
“ฉันจำได้ค่ะ คุณนิฌานเคยให้สัมภาษณ์ว่าติดดูเช็กเมทและแง้มว่าซีรีส์กำลังเปิดกองแล้ว”
“และนี่คือบทเรียนว่าหากมีโอกาสจงรีบคว้า ไม่งั้นจะเสียใจทีหลัง” นิฌานทำหน้าขรึม เรียกเสียงขบขันจากแฟนคลับเป็นระยะ
“แต่สุดท้ายคุณนิฌานก็ได้กลับมาเล่นนะคะ”
“ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ที่ให้โอกาสอีกครั้งครับ” นิฌานพยายามเลี่ยงถึงอุบัติเหตุของดาราดังอีกคน เพราะไม่งั้นจะกลายเป็นดีใจขณะที่อีกคนต้องเจ็บตัว
“แสดงว่าคุณนิฌานรับเล่นซีรีส์ครั้งแรกเพราะชอบสินะคะ”
“ใช่ครับ ผมชอบ...เรื่องนี้” นิฌานคลี่ยิ้มนุ่มนวล แต่สายตาตอนเหลือบมองผมนั้นวับวาว ไม่ต้องอ่านโทรจิตก็รู้กันว่าไอ้ช่องว่างนั้น...หมายถึง ‘ชอบน้องเจที่รักเรื่องนี้เลยรับเล่น’ ช่างเป็นจอมเนียนจริงๆ พูดจบยังทำหน้าขึงขัง เรียกคะแนนจากแฟนคลับได้มากโข “อยากเป็นส่วนหนึ่งในซีซันสุดท้ายของเช็กเมทจริงๆ และหวังว่าทุกคนจะชอบนะครับ”
รอยยิ้มอ่อนกลายเป็นเจ้าเล่ห์ในบัดดล แฟนคลับไม่ทันฉุกใจเพราะมัวแต่กรี๊ดรับคำ แต่ผมน่ะ...ผมน่ะ...
รู้ทันทีว่าเขากำลังสะใจ! รอเวลาหักหลังคนดูทั้งหมดจนกรีดร้องโหยหวน!
“พูดถึงบทที่ได้รับหน่อยสิคะ”
“อืม...ตัวละครตัวนี้พิเศษมากครับ” นิฌานขยับตัวเล็กน้อยคล้ายไม่อยากพูดถึงมากเพราะกลัวสปอย แต่ก็ไม่วายยอมคายออกมาอย่างนึกสนุก “หลังจากนี้จะได้ร่วมก๊วนกับกลุ่มตัวเอกแน่นอน สำหรับแฟนคลับมิสเตอร์เอสทุกคนผมอยากให้เอาใจช่วยพี่ชายของมิสเตอร์เอสแทน รับรองจะไม่ผิดหวัง!”
ไม่ผิดหวังนิดหน่อยแต่ผิดหวังมากๆ จนอยากจะบีบคอน่ะสิ!
“แหม อยากติดตามใจจะขาดแล้วคะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เช็กเมทฉายเจ็ดวันเลย”
“นักแสดงกับผู้กำกับคงขาดใจกันก่อน” นิฌานพูดติดหัวเราะ “ผมว่าความสนุกของเช็กเมทอยู่ที่ระหว่างรอฉาย คนดูจะวิเคราะห์แสดงความเห็นกันเนี่ยแหละครับ”
“สุดท้ายนี้มีอะไรอยากบอกทุกคนบ้างมั้ยคะ”
“ช่วงนี้คงเห็นหน้าผมบ่อยหน่อย ออกสื่อตามงานแล้วยังมาเจอในโทรทัศน์อีก ก็อย่าเพิ่งเบื่อหน้ากันนะครับ ให้โอกาสนักแสดงหน้าใหม่...หมายถึงใหม่ในจอแก้วคนนี้ด้วยนะ”
ปิดท้ายการสัมภาษณ์อย่างสวยงามด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม หลังจากนั้นมีการเล่นเกมแจกรางวัลกันอีกเล็กน้อย ก่อนจะจบการถ่ายทำด้วยดี
เพราะนั่งหน้าสุด ผมเลยยืนส่งเหล่าแฟนคลับที่ทยอยเดินออกจากสตูดิโอด้วยความซาบซึ้งใจเพราะพวกเธอมารอกันแต่เช้าตรู่ ไม่ลืมส่งป้ายไฟคืนหัวหน้าแฟนคลับ ก่อนจะไหว้ขอบคุณเพราะเธอคือผู้นำการรวมพล
“ขอบคุณที่ชวนกันมาในวันนี้นะครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเราพร้อมสนับสนุนนิฌานอยู่แล้ว แต่น้องเจ...พี่ขอถามอะไรอย่างได้มั้ย”
“ได้สิครับ”
“ตรงอกนั่นมัน...อะไรน่ะ”
ผมชะงักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ก้มมองดอกไม้ที่ยังคาในอกเสื้อ
มะ...เหมือนมีชนักติดหลังชอบกล ผมลอบปาดเหงื่อขณะตอบด้วยเสียงเรียบไร้พิรุธ
“กุหลาบแดงน่ะครับ”
“กุหลาบแดง? พี่ว่าเหมือนกุหลาบดำมากกว่านะ...” หัวหน้าแฟนคลับถามกลับอย่างงุนงง ไม่ทันฉุกคิดเชื่อมโยงระหว่างผมกับนิฌานแม้แต่น้อย เพราะคนเจ้าชู้ยอดนักรักจอมทำคะแนนอย่างเขา...ไม่มีทางให้ดอกไม้ช้ำๆ กับใครแน่ ไม่รู้ว่านิฌานจงใจรึเปล่า แต่เขาทำให้ผมยอมรับดอกไม้ แถมยังไม่ทำให้คนอื่นสงสัยสำเร็จ
เห็นผมยิ้มบางไม่ตอบ หัวหน้าแฟนคลับจึงไม่ซักไซ้ต่อ เธอเปลี่ยนมาสอบถามตารางงานนอกสถานที่แทน พอรู้ว่าอาทิตย์หน้านิฌานเตรียมเข้ากองถ่ายเช็กเมทยาวๆ ก็ทั้งดีใจและเสียดายเพราะตามเฝ้าไม่ได้
“หากมีงานที่อยากให้รวมแฟนคลับไปเชียร์ติดต่อพี่ได้เลยนะ!”
“ครับ” ผมกับเธอต่างมีเบอร์โทรศัพท์ของกันและกัน เพราะการสานสัมพันธ์กับหัวหน้าแฟนคลับนั้นก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ของผู้จัดการ หลังมองส่งผมก็เดินกลับไปหานิฌานในห้องแต่งตัว เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วและกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่คนเดียว
“ช้าจัง พี่เหงาจะแย่”
ผมพยายามจะไม่กลอกตา แต่เดินไปตรวจดูรอบๆ ห้องว่าเขาไม่ลืมอะไรไว้ตรงไหน ก็คนนอนน้อยบางทีมีมึนงง ชอบลืมโน้นลืมนี่อยู่เรื่อย
“น้องเจ ระวัง!”
แต่ผมคงลืมไปอย่าง...ว่าตัวเองก็นอนน้อยจนตาโหลไม่แพ้กัน
พอก้มๆ เงยๆ มากเข้าเลยหน้ามืดซะงั้น ผมตกใจ นิฌานตกใจ แต่ผมจับกำแพงตะกายตัวเองทันก่อนหน้าทิ่มพื้น ส่วนนิฌานที่ถลาเข้าหาเตรียมเป็นเบาะรองกันกระแทกก็ได้แต่นอนหงายทำหน้าเซ่อซ่าเมื่อไม่เป็นตามที่คิด
“...”
“...”
ผมตัดสินใจที่จะไม่พูด แต่มองนิฌานยันตัวเองขึ้นยืนเงียบๆ ด้วยสายตาขบขัน
“มานึกขำพี่ทำไมครับ น้องเจจะเป็นลมพี่เลยสละตัวช่วยรองแท้ๆ”
“ก็ผม...” พูดจบผมก็หุบปาก รู้สึกมึนเบลอกะทันหันจนต้องทิ้งตัวนั่งกับพื้น
“น้องเจ!”
“พี่...เงียบก่อน ผมมึน”
นิฌานปิดปากทันที ก่อนจะรีบรินน้ำเย็นให้ผมดื่ม ระหว่างนั้นคล้ายได้ยินเสียงทีมงานเคาะประตูสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น แตเขาบอกปัดอย่างแนบเนียน
แล้วคนตีหน้ายิ้มโกหกทีมงานก็เดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าผมพร้อมขมวดคิ้วมุ่น
“ต่อให้ใจไหวแต่ร่างกายน้องเจไม่ไหวแล้วนะ” พอเห็นผมสีหน้าดีขึ้น คนที่นั่งจ้องอย่างรอจังหวะดุมาตลอดก็เอ่ยเสียงเครียดทันควัน แต่ไม่วายช่วยเช็ดหน้าซึมเหงื่อให้อย่างอ่อนโยน “ส่งพี่ที่คอนโดแล้วกลับไปนอนบ้าน ก่อนจะตื่นแต่เช้านั่งรถเมล์มารับพี่เพื่อขับรถไปทำงานอีก น้องเจต้องนอนน้อยกว่าพี่ตั้งสองเท่า เตือนก็ไม่ยอมฟัง แล้วเป็นไงครับ สภาพแบบนี้จะทำงานต่อได้มั้ย”
“ได้สิ” ผมเอ่ย ก่อนจะหดคอเล็กน้อยเมื่อสายตาของนิฌานกร้าวขึ้นจนต้องแก้ตัวเสียงอ่อน “พักนิดหน่อยก็หายแล้วครับ”
ผมหลบสายตา แต่โดนเขาจับคางให้เงยขึ้นประจันหน้า
“ไม่ต้องมารับมาส่งพี่แล้ว ตกลงนะ”
“ไม่ตกลง!” ผมจ้องเขม็งกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงจะนอนน้อยกว่าเขาสองเท่า แต่คนที่ทำงานหนักว่าสองเท่ามีสิทธิ์สั่งกันด้วยเหรอ
“แต่...”
“ไม่มีแต่ครับ”
“น้องเ...”
“ผมจะนอนค้างห้องพี่” ผมหาข้อสรุปให้ตัวเองทันที “พี่ฌานยังจะแต่อีกมั้ยครับ”
คนที่เรียกชื่อผมไม่ทันจบประโยคดีอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายกุมหน้าตัวเองอย่างจำยอมด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยเป็นคนละคนกับที่ดุผมจนหงอ
“ไม่...แต่แล้วครับ”
หลังเลิกงานตอนดึก ผมก็กลับบ้านไปเก็บเสื้อและของใช้ส่วนตัว พ่อกับแม่รู้ตั้งแต่ช่วงสายที่ผมโทรไปบอกแล้ว ส่วนพี่จิ...ไว้ค่อยบอกวันหลังแล้วกัน เพราะวันนี้พี่ชายผมค้างบ้านแฟน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องชายไม่กลับห้อง ฮึ่ม!
อันที่จริงพ่อผมยังลังเล แต่พอเห็นนิฌานถือกระเป๋าตามหลังผมต้อยๆ ด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มเหมือนอยู่ในห้วงอวกาศอันไกลโพ้น พ่อก็มาตบไหล่ผม กระซิบบอกว่าคนคนนี้น่าจะเคลมผมไม่ไหวหรอก แค่นอนค้างยังดีใจจนเป็นบ้าซะขนาดนี้
“น้องเจ...จะค้างจริงๆ เหรอ”
แต่คนบ้าก็ยังมีช่วงตั้งสติได้ทัน แม้จะช้าไปสักหน่อยเพราะผมและเขามาถึงคอนโดแล้วก็เถอะ สีหน้าของนิฌานค่อนไปทางเหลือเชื่อ เหมือนไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้จะมาถึง แม้มักชวนอยู่เสมอ แต่เขารู้ว่าพูดไปผมก็ปฏิเสธหน้าตาย เป็นอย่างนี้ประจำไม่มีวันเป็นอื่น
“ผมจะค้างเฉพาะวันที่เลิกงานดึกเท่านั้น หากวันไหนเลิกตั้งแต่ตอนเย็นก็จะกลับบ้าน” ผมอธิบาย “หรือพี่ฌานมีวิธีที่ดีกว่านี้”
“น้องเจเลิกระแวงกันแล้วจริงอ่ะ” นิฌานตอบคำถามด้วยคำถาม ทำไมเขาถึงคิดเยอะกว่าคนนอนค้างอย่างผมอีกล่ะเนี่ย
“พี่ฌานไม่เห็นจะน่าระแวงเลย”
“แล้วที่ปฏิเสธพี่ครั้งก่อนล่ะ”
“ครั้งก่อนกับครั้งนี้เหมือนกันตรงไหน” ผมย้อนถามพลางเลิกคิ้ว พอได้รู้ว่าตัวเองมีความสำคัญแค่ไหนในใจเขา ก็บอกเชื่อใจได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่านิฌานไม่กล้าจับกดผมอย่างที่พี่จิระแวงแน่นอน
ก็ลองทำผมผิดหวังหรือโมโหจนหนีเตลิดสิ คนตัวโตมีหวังร้องไห้โฮแน่
เมื่อโดนต้อนนิฌานก็จนคำพูด เขาผายมือเป็นเชิงว่าตามสบายเลย
“ผมนอนโซฟานะ”
“ไม่ได้ๆ พี่จะให้น้องเจนอนโซฟาได้ยังไง เดี๋ยวพี่นอนโซฟาเองครับ” ก่อนจะรีบปฏิเสธแทบไม่ทัน ขวางหน้าโซฟาเหมือนเป็นอาณาเขตต้องห้าม
“มันใช่เวลาทำตัวสุภาพบุรุษ ทำคะแนนตอนนี้มั้ยเนี่ยพี่” ผมจิ้มอกเขาจึกๆ “พี่ฌานรักผม อยากให้ผมนอนสบายๆ แต่ผมเป็นผู้จัดการพี่ ให้ดาราในสังกัดนอนหลังขดหลังแข็งไม่ได้หรอก”
พูดจบผมก็กัดปาก เดี๋ยวนี้พูดคำว่า ‘พี่ฌานรักผม’ ออกมาโต้งๆ ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พลันหน้าเห่อร้อนอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่เพราะเขินตัวเอง แต่ผมเขินกับสายตาล้อเลียนของเขา!
“มองอะไรครับ”
“ไม่มองครับไม่มอง น้องเจไม่อยากให้มองพี่ก็ไม่มอง”
นิฌานยกมือปิดตา กลับทำให้ผมยิ่งหน้าแดงก่ำ ไม่เอาแล้ว ไม่ยืนโต้เถียงกับเขาแล้ว ผมสะพายกระเป๋าเดินเข้าห้องน้ำ เตรียมจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
ก่อนจะสะดุดกับกุหลาบที่ช้ำจนคล้ำตรงอกเสื้อ
ผมหยิบสมุดจดตารางงานขึ้นมาแล้ววางดอกไม้ลงไปในหน้าสุดท้ายเพื่อทับเป็นดอกไม้แห้ง จากนั้นจึงปอกเปลือกตัวเองวิ่งผ่านน้ำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาเยือนห้องของนิฌาน จึงไม่ค่อยตื่นเต้นกับอ่างน้ำโอ่อ่าราคาแพงและห้องน้ำที่ใหญ่เท่าห้องนอนของบ้านทองคำดี โดยเฉพาะตอนนี้ที่เริ่มง่วงหาว ตาแทบจะปิดอยู่ทุกเมื่อ
พอเดินออกมานิฌานก็เข้าต่อทันที ผมสบโอกาสนี้รีบจับจองโซฟา เกาะแน่นเป็นปลาหมึกไม่ให้เขาค้านอีก
นอนหลับตาได้ไม่นานเจ้าของห้องก็เดินมาหยุดยืนด้านข้างพร้อมถอนหายใจยาว
“น้องเจ” นิฌานเขย่าผมเบาๆ คนอะไรเห็นเด็กหลับแล้วยังหักใจปลุกได้ลงคอ “น้องเจ”
ผมแสร้งตายแล้ว
พลันได้ยินเสียงตุบเบาๆ คาดว่านิฌานคงนั่งยองๆ อยู่ข้างโซฟา จ้องผมอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
“อุ้มไปเลยดีมั้ยน้า”
ไม่ดี!
“ไม่เอาดีกว่า ถ้าตื่นมาน้องเจต้องโกรธแน่เลย”
ใช่ๆ!
“น้องเจตัวเล็กน่ารัก นอนโซฟาแล้วพอดีกำลังสบาย แต่พี่ฌานตัวสูง ถ้านอนโซฟาขาคงเลยไปไกล ตื่นมาต้องเมื่อยมากแน่ๆ”
...ข้อดีของคนตัวเล็กสินะ แต่ทำไมฟังแล้วมันน่าหงุดหงิดอย่างนี้นะ!?
“อยากทำตัวเป็นสุภาพบุรุษจังน้า แต่ถ้ารู้ทั้งรู้ว่าทำแล้วเมื่อย นอนหลับไม่สนิท ทำงานพรุ่งนี้ไม่เต็มที่ น้องเจต้องโกรธแล้วก็โกรธแบบคูณสาม งั้นพี่ฌานจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังน้องเจแล้วไปนอนในห้องนะครับ”
ดีมาก รีบๆ ไปนอนได้แล้ว!
“อยากจูบจังเลย”
ผมลอบสะดุ้งเบาๆ
“ถ้าแอบลักหลับน้องเจจะรู้มั้ยน้า”
...ผมควรตื่นดีมั้ย
“ไม่เอาดีกว่า จูบแรกของน้องเจต้องยินยอมด้วยตัวเอง”
ดีมากไอ้พี่ฌาน
“งั้นขอตรงนี้แทนแล้วกัน”
พลันผมรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นนุ่มนาบบนหน้าผาก
“ฝันดีนะครับน้องเจ”
ผมลืมตาทันที แต่นิฌานชิ่งหนีไว ลงมือแล้วก็วิ่งเข้าห้องนอน รีบร้อนยิ่งกว่าโดนกระทิงตกมันไล่กวดซะอีก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทันเห็นหรอกว่าหูเขาแดงก่ำขนาดไหน
มีหรือคนฉลาดอย่างนิฌานจะไม่รู้ว่าผมแกล้งหลับ
ไอ้ที่เรียกตัวเองว่า ‘พี่ฌาน’ น่ะเป็นหลักฐานชั้นเยี่ยม!
รู้ทั้งรู้ยังกล้าจูบหน้าผากกันได้ลงคอ ไม่ใจกล้าหน้าด้านคงทำไม่ได้แน่ ผมทั้งฉุนทั้งขัน ที่ฉุนเพราะโดนฉวยโอกาส ส่วนที่ขันเพราะไอ้ท่าวิ่งตลกๆ เหมือนกลัวโดนด่าจนขาแทบขวิด
พอนึกภาพนั้นก็โกรธไม่ลง ผมส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะขยับท่านอนสบายๆ ก่อนหลับตาไม่วายลูบสัมผัสที่ยังร้อนผ่าว
“ฝันดีนะครับ...พี่ฌาน”
----------------------
ฮือ อิจฉา ได้เนียนจุ๊บหน้าผากของหน่องเจด้วย!
ส่วนพิธีกรคนนี้เจ้าเก่าเจ้าเดิมนะคะ จากเรื่องของเตโชจิระยอดนักชงค่ะ คู่นั้นเปิดตัวได้เพราะจิระให้อิมเมจแรงๆ และเตโชดูมึนๆ แต่เราตั้งใจให้คู่ของนิฌานเจคบแบบปิดค่ะ เพราะภาพลักษณ์ของนิฌานนั้นตกแฟนคลับมาทุกวัย อยู่ในวงการมานาน แตกต่างกับจิระดารายอดข่าวฉาวพอสมควรเลย (ฮา)
เม้ามอยอย่าลืมติดแฮชแทค #น้องเจที่น่าลัก หรือทวิตเตอร์นักเขียน
@MajaYnaja ( อ่านว่า มาจะ”วาย”นะจ๊ะ )
เพจนักเขียนมาจะกล่าวบทไปเจ้าเก่าเจ้าเดิม
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 143770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก