“ใครมาน่ะ” ผมพูดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้มองไปหน้าบ้าน
“ออกไปดูสิ” พี่แสบบอก นี่ตกลงมันบอกผมหรือมันสั่งผมกันแน่นิครับ
“รู้ละ” ผมพูดแล้วหันไปค้อนใส่มันแล้วเดินออกไปหน้าบ้านก็เห็นพี่ตาร์กับพี่ข้าวและน้องเพลงยืนอยู่
“มาฝากของหน่อย” พี่ข้าวพูด
“เพลงเป็นคนนะ” น้องเพลงพูด
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้ทั้งคู่
“ฝากหน่อย เดี๋ยวเย็นๆพี่มาเอาตัว” พี่ข้าวบอก
“ได้ครับ” ผมตอบรับ
“พ่ออ่ะ..ไอ ว้อนน่า โก วิท ยู” น้องเพลงพูด ผมได้แต่ยืนยิ้มเพราะน้องเพลงดันพูดเป็นภาษาอังกฤษใส่พี่ข้าว
“เข้าไปกับอาปานเดี๋ยวนี้” พี่ข้าวทำตาอาฆาตใส่ น้องเพลงทำหน้าเซ็งแล้วเดินมาเกาะแขนผม
“พี่ต้องไปเชคของที่โกดังน่ะ มีเรื่องนิดหน่อย ยังไงฝากด้วยนะ..ส่วนไอ้คนในบ้าน ปานก็รับหน้าแทนพี่ไปแล้วกัน” พี่ข้าวยิ้มบอกแล้วพยักหน้าเข้าไปในบ้านหมายถึงพี่แสบ
“โอเคนะ เดี๋ยวพี่มา ขอบใจมาก” พี่ข้าวบอกแล้วเดินกลับไปที่รถ
“พ่อ! รีบๆกลับมานะ” น้องเพลงเรียกซะดัง
“ภาษาไรอ่ะ พ่อฟังไม่รู้เรื่องหรอก” พี่ข้าวพูดปัดทำหน้ากวนใส่น้องเพลงแล้วขึ้นรถไปเลย
“หึ..ไปทำอะไรไว้ล่ะครับ” ผมพูด
“เมื่อเช้าเพลงแค่อาบน้ำสายแค่นั้นเอง” น้องเพลงบอก
“แค่นี้เอง” ผมถาม
“แล้วเพลงก็ไม่ยอมทำการบ้าน ก็การ์ตูนมันสนุกนี่ฮะ” น้องเพลงพูด ผมจูงมือน้องเพลงแล้วพาเดินเข้าบ้าน
“อ่าว..” พี่แสบอ้าปากมองมาที่น้องเพลงงงๆ
“วันนี้พี่ข้าวมีธุระที่บริษัท เห็นไปกับพี่ตาร์เลยฝากไว้ก่อนเดี๋ยวตอนเย็นมารับ” ผมบอก
“หวัดดีครับ” น้องเพลงยกมือไหว้ น้องเพลงมองไปที่น้องปาร์คแล้วยกมือไหว้เหมือนงงว่าคนนี้เป็นใคร
“อากินข้าวอยู่ เพลงกินมารึยังครับ” ผมถาม
“กินแล้วครับ” เพลงตอบ
“งั้นอากินข้าวก่อนนะครับ น้องเพลงไปเล่นที่ห้องนู้นไป” ผมชี้ไปที่ห้องนั่งเล่น น้องเพลงก็วิ่งเข้าห้องไปทันที ผมกลับมานั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม
“ไอ้เหี้ยข้าวนี่จริงๆ ตลอด” พี่แสบบ่น
“ตัวเองไม่ได้เลี้ยงสักหน่อย บ่นทำไม” ผมพูดแล้วกินข้าวต่อ พอกินเสร็จไอ้น้องปาร์คก็ออกตัวขอล้างจานให้เพราะรู้สึกเกรงใจ
“โอเคครับ ขอบใจมากนะ” ผมก็ตอบรับทันทีเพราะกูจะได้ไม่ต้องล้างเอง มึงอยากล้างก็ล้างไปแล้วกัน
“เดี๋ยวพี่ช่วย” พี่แสบบอกแล้วช่วยน้องปาร์คยกจานเข้าไปในครัว แหม..ไอ้ผัวเลว ที่กูเวลากูจะต้องล้างเองมึงเดินปัดตูดหนี..ทีอย่างนี้ล่ะเสือกจะช่วย
ผมเข้ามาดูน้องเพลงในห้องนั่งเล่นก็เห็นว่าน้องเพลงหลับไปแล้ว อยู่ดีๆก็หลับไปซะเฉย..เด็กๆนี่มันดีจริงๆนะครับ อยากทำอะไรก็ทำ อยากหลับตอนไหนก็หลับ สบายจริงๆไม่ต้องคิดอะไรมากดี ผมเดินไปหาน้องเพลงแล้วจัดที่จัดทางเพื่อหาทางลงนอนบ้าง นี่มันก็บ่ายกว่าๆแล้วขอนอนพักผ่อนหน่อยก็แล้วกัน ไหนๆก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้วนิ
.............
.............
“อ่าว ตื่นนานแล้วหรอครับ” ผมถามน้องเพลงที่นอนระบายสีอยู่ข้างๆ
“No I .. โอ๊ะ ขอโทษฮะ” น้องเพลงพูดเหมือนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ต้องพูดภาษาอังกฤษต่อหน้าผมก็ได้
“หึ ทำไมพ่อต้องบังคับให้พูดภาษาอังกฤษด้วยล่ะ” ผมถามไปงั้น เพราะที่จริงผมรู้แล้วเพราะผมเคยถามพี่ข้าว ครั้งแรกที่ผมเห็นพี่ข้าวลงโทษน้องเพลงโดยการให้น้องเพลงเล่านิทานเป็นภาษาอังกฤษให้ฟังเพราะน้องเพลงดันดื้อไม่ยอมฟังพี่ข้าวเลย พี่ข้าวก็ไม่ยอมคุยด้วยเพราะต้องการให้น้องเพลงฝึกภาษาหลังจากที่กลับมาจากอเมริกาด้วยกันใหม่ๆ ตอนนั้นน้องเพลงค่อนข้างจะติดเพื่อนทำให้พี่ข้าวไม่รู้จะปรามให้น้องเพลงตั้งใจเรียนตรงไหน ก็เลยต้องบังคับด้วยวิธีนี้แทน
“พ่อชอบดุ” น้องเพลงพูดไประบายสีไป
“แล้วก็ชอบบังคับให้เพลงออกไปนั่งหน้าบ้านเวลาที่เพลงไม่ยอมท่องศัพท์” น้องเพลงพูด
“เพลงก็เลยต้องพูด ไม่เห็นจะอยากพูดสักหน่อย” น้องพูดอีก
“หึ..” ผมหัวเราะแล้วลูบหัวน้องเพลงอย่างเอ็นดู
“อาปานคับ เพลงอยากกินไอติมอ่ะ” น้องเพลงหันมาบอกผม
“อืม อาไม่ได้ซื้อไว้ซะด้วยสิ” ผมบอก
“เดี๋ยวอาบอกให้อาแสบไปซื้อให้นะ” ผมบอกน้องเพลงเมื่อนึกได้ว่าหาวิธีแกล้งไอ้ปาร์คนี่ดีกว่า ผมเดินไปหาพี่แสบที่ห้องรับแขก
“พี่แสบ ออกไปซื้อไอติมให้ปานหน่อยสิคับ น้องเพลงอยากกินน่ะ” ผมบอก
“ออกไปซื้อเองสิ เห็นไหมว่าไม่ว่าง” พี่แสบบอกหน้าเครียด
“ไม่เอา ปานขี้เกียจ” ผมตอบตรงๆ
“พี่แสบ..ไปซื้อให้หน่อยสิครับ หยุดสอนแป๊บนึงไม่ได้รึไง” ผมพูดกัดๆแล้วมองไปทางปาร์ค มันก็เหล่ตามองมาทางผมเช่นกัน
“พูดไม่รู้เรื่องวะ” พี่แสบบ่นอย่างหงุดหงิด
“.......................” ผมยืนเงียบจนพี่แสบหันมามองหน้า
“เออๆ” มันตอบแล้วลุกขึ้นเดินผ่านผมออกจากห้องไปเลยเพราะคงหงุดหงิดผมมาก
“หึ..ไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เลยนะ” ไอ้น้องปาร์คพูด
“ก็ยังดีกว่าเด็กชอบทำตัวแก่แดด ชอบหวังแย่งของชาวบ้านแหละ” ผมพูดย้อนบ้าง
“นี่..พี่จะเอายังไง” มันขึ้นเสียง ผมหยุดเงียบจนได้ยินพี่แสบมันขับรถมอเตอร์ไซด์ออกไปจากบ้านแล้ว
“น้องแหละจะเอายังไง มายุ่งกับพี่แสบอยู่ได้ บ้ารึเปล่า โรคจิต..ก็รู้อยู่ว่าเค้ามีแฟนแล้ว” ผมพูด
“ก็แค่แฟน” มันแสยะพูด
“อาปานฮะ” น้องเพลงเดินเข้ามาหาผม
“เล่นเกมเศรษฐีกันเหอะ” น้องเพลงพูดชวน
“เดี๋ยวอาตามไปนะครับ” ผมยิ้มบอก น้องเพลงมองหน้าผมงงๆแล้วเดินไปยืนอยู่หน้าประตู
“หยุดมายุ่งกับพี่แสบ อย่าหาว่าไม่เตือน” ผมกัดฟันพูดด้วยเพราะเริ่มโมโหแล้ว
“หึ ผมต้องเชื่องั้นสิ ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแก่ๆอย่างพี่ กับเด็กๆอย่างผมนี่เค้าจะเลือกใคร” มันพูดเยาะเย้ยผมอีก
“.......................” ผมได้แต่ยืนกำหมัดแน่นด้วยเพราะกำลังข่มอารมณ์อยู่
“สงสัยจะพูดไม่รู้เรื่อง” ผมยิ้ม ไอ้ปาร์คมองหน้าผมเขม็ง
“แล้วจะทำไม” มันยังเย้ยไม่เลิก ผมเดินเข้าไปหามันที่นั่งอยู่ที่พื้น พอมันเห็นว่าผมเดินเข้าไปใกล้มันก็จะลุกขึ้นยืนแต่ผมเข้าไปถึงตัวมันก่อน มือผมที่ปัดไปโดนที่หน้ามันเพียงนิดเดียวไอ้ปาร์คมันก็ตะหวัดมือกลับมาตบเข้าที่หน้าผมอย่างแรง ผมเซไปเล็กน้อยแต่ก็ตั้งตัวเข้าไปผลักมันอย่างแรงอีก อีเด็กเหี้ยนี่ก็แรงดีชิบ..แต่ดีนะครับที่มันตัวพอๆกับผม ไม่งั้นผมคงสู้มันไม่ได้แน่ ผมเข้าไปตบมันอีกครั้งจนโดนมันจิกเข้าที่หัวจนผมหน้าหงาย
“ทำไรอาปานอ่ะ!” เสียงน้องเพลงโวยวายอยู่ข้างๆ
“น้องเพลงออกไปครับ” ผมบอกแล้วดันตัวน้องเพลง จังหวะนั้นที่มันกำลังเผลอผมก็ตบเข้าที่หน้ามันสามทีติดจนมันปล่อยมือออกจากผมของผม
“เด็กเปรต” ผมด่าแล้วกระชากผมมันอย่างแรงจนมันดิ้นเหมือนจะให้ผมปล่อย ตัวมันจากที่นอนหงายอยู่ก็นอนคว่ำไปโดยปริยาย
“โอ้ยยยยยยย” มันร้องเสียงดัง
“โอ้ย โอ้ย..ปล่อยนะอีบ้า” นั่นไง..กูบอกแล้วว่ามึงเป็น แอ๊บไว้ซะดีเชียวนะอีห่า
“พี่คุยกับน้องดีๆแล้วนะ น้องพูดไม่เข้าใจเอง” ผมพูดมือก็กระชากหนักมากกว่าเดิม
“ต่อไป ห้าม..มายุ่งกับผัวกูอีก” ผมกระซิบบอกข้างหูมันเพราะกลัวน้องเพลงจะได้ยินคำที่ต้องสงวนละไว้
“เข้าใจไหมครับ น้อง ปาร์ค” ผมกดหัวมันกระแทกโซฟาอย่างแรงไม่หยุดจนมันร้องบอกว่าเจ็บนั่นแหละ
“พี่เตือนแล้วนะ” ผมพูดย้ำอีกครั้งแล้วปล่อยผมของมันก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วจับน้องเพลงให้ถอยห่างออกมาด้วย
“.....................” ผมยืนหอบหายใจแรงมองหน้ามัน ไอ้ปาร์คก็ลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าผมแทบแดกเช่นกัน
“จะฟ้องพี่แสบ” มันพูด
“เอาเลย” ผมย้อนยิ้มๆแต่ในใจก็กลัวอยู่นั่นแหละครับ แล้วพี่แสบก็ขับรถกลับเข้ามา มันทำไมไปซื้อซะเร็วขนาดนั้นก็ไม่ทราบ สงสัยคงหงุดหงิดมากไม่งั้นคงไม่ไปเร็วกลัวมาเร็วขนาดนี้
“อ่าว มีไรกัน” พี่แสบถามแล้วมองหน้าพวกผม
“........................” พวกผมเงียบมองหน้ากันและกัน
“อะไร ปาน” พี่แสบถามผม
“เปล่า” ผมตอบ
“พี่ปานตบปาร์ค” ไอ้น้องปาร์คพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“เมื่อกี้พี่ปานเค้าตบปาร์ค เค้าไม่พอใจที่ปาร์คให้พี่แสบมาสอนพิเศษให้” มันพูดอีก เออกูไม่พอใจ..ใช่ กูไม่พอใจอย่างแรงเลยล่ะ
“มึงทำรึเปล่าปาน” พี่แสบหันมาถามผม
“พี่คิดว่าปานทำรึเปล่าล่ะ” ผมพูด มือก็กำมือน้องเพลงแน่นเพราะรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องตรงหน้ามาก ถ้าพี่แสบมันโกรธผม ผมต้องซวยแน่ๆ
“อย่ามาย้อน ทำหรือไม่ทำ ตอบมา” พี่แสบพูดเสียงเริ่มนิ่งกว่าเดิม
“ไม่ได้ทำ” ผมตอบชัดคำ
“ไม่จริง พี่แสบดูหน้าปาร์คสิ” มันพูดแล้วเดินเอาหน้าไปให้พี่แสบดูอีก
“ละเมอแล้ว ตบตัวเองรึเปล่าน้อง” ผมพูด
“ใช่!” น้องเพลงพูดแทรกขึ้น
“หุบปากไปไอ้เพลง ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” พี่แสบพูด
“..................” พี่แสบมองหน้าปาร์คก่อนที่จะกลับมาจ้องหน้าผมเหมือนจับผิด
“ปาน ไม่ ได้ ทำ” ผมย้ำคำชัดเจน
“พี่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่พี่” ผมพูดแล้วจูงมือน้องเพลงให้ออกมาจากห้องรับแขกทันที พอผมกลับมาที่ห้องนั่งเล่นได้ไม่ถึงสิบนาที พี่แสบก็เดินเข้ามาหน้าตาถมึงถึงมาเชียว
“ทำใช่ไหมเมื่อกี้” พี่แสบพูด
“ไม่ได้ทำ” ผมตอบแล้วจ้องหน้าพี่แสบตอบ
“ไปมีเรื่องกับน้องมันทำไม” พี่แสบพูด
“ปานบอกว่าปานไม่ได้ทำ พี่จะไม่เชื่อใช่ไหม” ผมพูด
“.....................” พี่แสบยืนเงียบ
“จะไม่ให้เชื่อได้ไง หน้าน้องมันแดงขนาดนั้น” พี่แสบพูดอีก
“....................” ผมจ้องหน้าพี่แสบตอบไม่พูด
“ถ้าปานทำพี่จะทำไม” ผมพูด
“ปาน” พี่แสบถอนหายใจแต่เสียงมันกลับเข้มขึ้นเรื่อยๆ
“ก็พี่ไม่เชื่อปาน พอปานบอกว่าทำ แล้วพี่จะทำยังไง” ผมขึ้นเสียง
“ตกลงมึงทำหรือไม่ทำล่ะ” พี่แสบย้อน
“ไม่ได้ทำ!” ผมพูดกระแทกเสียงดัง
“....................” ทั้งผมและพี่แสบเงียบต่างจ้องหน้ากันเหมือนให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแพ้กันไปข้าง
“เอ่อ พี่แสบ..ปาร์คจะกลับแล้วครับ” ไอ้ปาร์คเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง พี่แสบหันกลับไปมอง
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่แสบพูด
“กลับแท็กซี่ไม่ได้รึไง” ผมพูดแทรก
“ปาน” พี่แสบหันมาตะหวาดใส่ ผมลุกขึ้นยืนมองหน้าพี่แสบอย่างโมโห
“เดี๋ยวจะเรียกแท็กซี่ให้” ผมพูดแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์
“ปาน..เดี๋ยวกูจะไปส่งน้องมัน” พี่แสบบอกแล้วเข้ามาหยิบมือถือผมไป
“.......................” ผมเงียบหันไปมองไอ้ปาร์คตาขวาง
“พี่แสบกับพี่คนนี้เป็นแฟนกันหรอครับ” อยู่ๆไอ้ปาร์คมันก็ถามขึ้น ผมละไม่เข้าใจจริงๆครับว่ามันจะถามทำไมในเมื่อมันก็รู้อยู่แล้ว
“.......................” พี่แสบเงียบมองหน้าปาร์คคิ้วขมวด
“พี่นึกว่าปาร์ครู้แล้วซะอีก” พี่แสบพูดหน้าตายเหมือนไม่ได้คิดอะไร
“หึ..” ผมหัวเราะใส่เพราะไอ้น้องปาร์คมันอึ้งไปเลย
“พี่ยอมรับหรอ” ไอ้ปาร์คพูดอีก
“พี่ก็ไม่ได้ปิดบังนิ” พี่แสบพูดยิ้มอย่างงงๆ
“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องป่าวประกาศ และก็ไม่ใช่เรื่องที่ปาร์คต้องพูดใช่ไหมล่ะ” พี่แสบพูดเหมือนเตือนปาร์คไปแต่ผมว่าไอ้พี่แสบมันคงไม่ได้คิดอะไรหรอกครับกับคำพูดที่มันพูดออกไปน่ะ
“......................” น้องปาร์คเงียบอึ้งตาค้างไปแล้ว กร๊าก สมน้ำหน้า
“ปาร์คจะกลับเอง พี่ไม่ต้องไปส่งหรอก..ขอบคุณสำหรับวันนี้” ไอ้ปาร์คพูดเสียงแข็งแล้วเดินหนีไปเลย
“อะไร” พี่แสบหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
“ไม่รู้ ตามไปถามสิ” ผมตอบเล่นหน้าเล่นตาใส่
“อย่ามากวนนะปาน อะไรของไอ้ปาร์คมันวะ” พี่แสบบ่น หน้าตามันตอนนี้คงงงมากจริงๆอ่ะครับ นี่ตกลงมึงไม่รู้ใช่ไหมว่าไอ้ปาร์คมันรู้สึกยังไงกับมึงน่ะ ควายจริงๆเลยผัวกู
“สติวปิด” น้องเพลงพูดมองหน้าพี่แสบ
“หุบปากไปไอ้เด็กเวร” พี่แสบว่า
“หึ ฟังออกด้วยหรอ” ผมแซวเพราะปกติภาษาอังกฤษพี่แสบถ้าจัดอันดับได้นี่ต้องอยู่ระดับที่ ติดลบเหี้ย เลยล่ะครับ
“กูเด็กอินเตอร์เก่านะเว้ย” พี่แสบพูด
“กล้าเนอะ” ผมแซวยิ้มๆ
“กูยังงงอยู่เลยเนี้ย อะไรวะ” พี่แสบบ่นแล้วนั่งลงพิงกระจก
“ห้ามเข้าใกล้ไอ้น้องปาร์คอะไรนั่นอีก ปานไม่ชอบ” ผมพูด
“หึงหรอ” มันย้อน
“ก็นิดหน่อย” ผมตอบไม่มองหน้ามัน พี่แสบนั่งเงียบไปจนผมหันไปมองมันนั่งจ้องผมอยู่แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อีก
“เด็กมันกระสั่น อะไรก็ไว้ใจไม่ได้หรอก..อย่างกับตัวเองความประพฤติดีนักนิ” ผมพูด
“ตอนตัวเองเป็นเด็กตัวเองไม่กระสั่นอยากได้กูเป็นผัวเลย” พี่แสบย้อนยิ้มๆ
“พี่แสบ” ผมเรียกมันปรามๆ
“ระวังคำพูดหน่อยสิ น้องเพลงอยู่ด้วยนะ” ผมบอกเพราะก็เขินมันด้วยแหละ เอาความจริงมาพูดต่อหน้าคนอื่นได้ไงวะ ไอ้บ้า><
“แคร์หรอ” พี่แสบพูดแล้วกระเถิบเข้ามาใกล้ผมแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“อะแฮ่ม” น้องเพลงทำเสียงแล้วจ้องหน้าผมสองคนที่หน้าแทบจะติดชิดกันอยู่แล้ว
“หลับตาไปสิ” พี่แสบสั่ง
“อาลามก” น้องเพลงพูด
“มึงรู้จักคำว่าลามกด้วยหรอวะ” พี่แสบพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ให้ตายดิ..มีเด็กเวรแบบมึงอยู่บนโลกนี้กี่ตัววะ” พี่แสบบ่น
“เพลงออกจะมีแต่คนรัก ไม่เหมือนอาแสบหรอก..แล้วอีกอย่างนะฮะ คนเค้าใช้แทนว่าคน ไม่ใช่ตัว..ตัวเค้าใช้กับสัตว์ฮะ” น้องเพลงพูด
“ก็กูแทนมึงว่าตัวไง งั้นมึงต้องเป็นอะไร” พี่แสบย้อนยักคิ้วแกล้งน้องเพลงอีก
“ถ้าเพลงเป็นตัว อาแสบก็ต้องเป็นตัวเหมือนกันแหละฮะ..เพราะอาแสบคุยกับเพลงรู้เรื่อง ชิ” น้องเพลงพูดแล้วแลบลิ้นใส่พี่แสบ แต่ไอ้พี่แสบมันไวกว่าเอามือไปปาดลิ้นน้องเพลงซะน้องเพลงหลบไม่ทัน
“จะฟ้องพ่อ” น้องเพลงพูด
“กูกลัวพ่อมึงตายอ่ะ” พี่แสบย้อน
“พี่แสบนี่ก็ชอบไปแกล้ง” ผมว่า
“ตกลงเมื่อกี้มึงตบน้องมันรึเปล่า แล้วตบเรื่องอะไร แล้วถ้าไม่ตบแล้วมีรอยแดงที่หน้าได้ยังไง แล้วทำไมไอ้ปาร์คมันแปลกๆวะ อะไรวะ..งงว่ะ” มันบ่นยาวเหมือนไม่ต้องการคำตอบอะไรแล้วนอนลงเอาหัวมาหนุนตักผม
“มีผัวโง่เง่าเต่าตุ่นจริงๆ” ผมบ่น
“พี่เชื่อว่าปานทำหรอ” ผมถาม
“จะไปรู้ไหมล่ะ” มันย้อน
“พี่เชื่อรึเปล่าล่ะ” ผมย้อนอีก
“พี่เชื่อปานหรือเชื่อน้องมัน” ผมถามไม่เลิก
“....................” พี่แสบเงียบ
“ห๊ะพี่แสบ..พี่เชื่อใคร” ผมถามซ้ำ
“วู้ อย่าคาดคั้นได้ป่ะล่ะ กูจะรู้ไหม” พี่แสบพูดอย่างหงุดหงิด
“แสดงว่าพี่เชื่อน้องมันใช่ไหม แล้วมาหงุดหงิดใส่ปานทำไมครับ” ผมทำเสียงนิ่ง
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้ได้ไหม” มันพูด
“ปานเปล่าทำเสียง” ผมบอก
“โอเคๆ กูเชื่อ จบไหม ห่า..” มันพูด
“ถ้าน้องมันตบปานก่อนพี่จะทำยังไง ถ้าปานฟ้องพี่จะเชื่อไหม พี่จะเชื่อปานหรือเชื่อน้องมัน แล้วพี่จะโกรธน้องมันเหมือนที่โกรธปานไหม” ผมพูดไม่หยุด
“ปาน..มันคนละเรื่องกัน มันคนละคนกัน มึงอย่าโยงเรื่อง” พี่แสบพูดเหลือบตามองหน้าผม ผมก้มหน้าจ้องหน้าพี่แสบตอบกลับ
“นี่มันเรื่องเดียวกันพี่แสบ” ผมย้ำบอก
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย” พี่แสบพูด
“มึงเป็นเมียกูนะ นั่นมันลูกศิษย์” พี่แสบพูดบอกทำให้ผมได้แต่อมยิ้มอยู่ในใจอย่างดีใจ
“คนเราก็ต้องอบรมคนในบ้านก่อนอยู่แล้ว จะได้ไม่เที่ยวไประรานคนอื่นเค้า” นั่นไง..กูว่าแล้วว่ามึงดีกับกูได้ไม่นานหรอก ไอ้ห่าพี่แสบบ้า
“โอ้ยย..หึ” พี่แสบร้องแล้วจับมือผมที่ตีเข้าที่ท้องมันไว้ มันยิ้มมองหน้าผมแล้วเอาหน้ามาซุกท้องผมอีก
“เหนื่อย ง่วงด้วย” มันบอก ผมเลยต้องยอมๆให้มันนอนหนุนตักไปอย่างนั้นแล้วเล่นเกมเศรษฐีกับน้องเพลงไปด้วยจนพี่แสบมันหลับไปได้ ตอนเย็นพี่ข้าวกับพี่ตาร์ก็มารับน้องเพลงตามที่บอกไว้และพาผมกับพี่แสบออกไปเลี้ยงข้าวนอกบ้านด้วย ลาภปากเลยได้กินอาหารฟรีแถมแพงอีกต่างหาก..
........................................
จบ !!!! ไม่มีต่อแล้วค่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2491563 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก