พิเศษนอกรอบ8
แสบกะปาน
(มีผัวกับเค้าคนก็)
“ฮัลโหล พี่แสบอยู่ไหนอ่ะ” ผมถามปลายสาย
“อยู่บ้านไอ้ทิตย์ เดี๋ยวกลับแล้ว” พี่แสบบอก ที่ผมโทรไปตามเพราะว่าพี่แสบดันกลับช้าผิดเวลาปกติ
“หรอ อืมๆ..โทรหาพี่แมนด้วยล่ะ เมื่อกี้พี่แมนโทรเข้าเบอร์บ้านอ่ะ” ผมบอก
“เออๆ” พี่แสบตอบ
“แล้วรีบกลับมานะ” ผมย้ำ
“เออ” มันตอบส่งๆแล้วตัดสายไปทันที ผมไม่ได้คิดอะไรมาก..ใช่ ไม่คิด ก็แค่ไม่พอใจเท่าไหร่ที่มันกลับช้าเพราะอยู่บ้านพี่ทิตย์ แต่ก็ไม่อยากพูดไรมากมายเพราะเดี๋ยวจะโดนมันด่าอีก ผมนอนพักสายตารอพี่แสบ เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงมันก็มาถึง มันบีบแตรเรียกให้ผมไปเปิดประตูเป็นปกติ..ตกลงกูเมียหรือคนใช้ =_=
“ช้าจัง ปานหิวจะตายอยู่ละ” ผมบ่น พี่แสบเปิดท้ายรถแล้วหยิบถุงยื่นให้ผม
“ไอ้ทิตย์ฝากข้าวตังมาให้” พี่แสบบอก
“ไปอาบน้ำไป” มันบอก
“ไปไหน” ผมถาม
“ไปบ้านไอ้ข้าว” พี่แสบบอก
“ทำไมล่ะ” ผมถามไปอย่างงั้นแต่ที่จริงอยากไปม้ากมาก เพราะคิดถึงน้องเพลงแล้วก็อยู่บ้านก็เบื่อๆแล้วด้วย
“ไอ้แมนจะแดกเหล้า” พี่แสบพูด
“อีกแระ” ผมบ่น
“จะไปไม่ไป หรือจะนอนอยู่นี่” มันพูดหน้าเข้มอีก โด่..ไม่เห็นต้องมาทำขู่
“ไปสิ จะให้ปานนอนคนเดียวรึไงกัน” ผมบ่นแบบน้อยใจ
“บ่นอยู่ได้ ไปหาไรมาคาบไป” มันว่าแล้วเดินเข้าบ้านหนีผมไป
“ปานไม่ใช่หมานะ” ผมรีบเข้าไปกอดแขนพี่แสบไว้ มันหัวเราะมองเหล่ๆสายตามาทางผม ผมขึ้นห้องไปพร้อมกับพี่แสบ ผมอาบน้ำก่อนแล้วพี่แสบก็อาบหลังจากนั้น เราสองคนเดินทางไปบ้านของพี่ข้าวด้วยกัน พอไปถึงก็เห็นรถจอดเต็มบ้านไปแล้ว
“อาปานนนนนนนนนนนนนนน !!” เสียงน้องเพลงเรียกผมซะดังแล้ววิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว พอน้องเพลงมาเจอพี่แสบก็ถึงกับชะงักไปหน่อยแต่ก็ยกมือไหว้ผมทั้งสองคน
“เออ ให้มันรู้ผู้หลักผู้ใหญ่ซะบ้าง” พี่แสบพูดแล้วทำตาขวางใส่น้องเพลงอีก
“มาแล้วหรอ” พี่ข้าวยิ้มเดินออกมาจากห้องครัว ผมยกมือไหว้พี่ข้าวกับพี่เป้ที่เดินออกมาพร้อมกัน
“มาแล้วหรอมึง” พี่แมนเดินออกมาพร้อมกับทรงผมทรงใหม่และสีผมสีใหม่ด้วย
“เออ รวยอะไรมาล่ะ” พี่แสบพูดแล้วเดินเข้าห้องนั่งเล่นไป ผมจูงมือน้องเพลงให้เดินเข้าไปด้วยกัน
“มี้กูจะเปิดร้านให้อีกสาขานึง” พี่แมนบอก
“มึงก็เลยมาเลี้ยงพวกกูแทนที่จะเลี้ยงมี้มึง” พี่ข้าวพูดว่า
“อ๊ะไอ้เหี้ย นี่กูมาเลี้ยงนะเนี้ย บ่นทำเหี้ยไร” พี่แมนว่า
“เปล้า กูก็แค่พูด” พี่ข้าวพูดแล้วนั่งลงข้างๆพี่เป้
“แล้วตามมาด้วยทำไมน่ะเรา กินก็ไม่กิน” พี่เป้พูด
“มาด้วยไม่ได้หรอ วันนี้ปานไม่ให้กินเยอะหรอก..เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็น็อกอีก” ผมพูดแล้วหันไปมองหน้าพี่แสบ
“หึหึ..” พวกพี่ๆเค้ายิ้มแล้วขำเยาะพี่แสบ
“รู้งี้ไม่เอามาก็ดีอ่ะ” พี่แสบพูดแล้วตะหวัดสายตาใส่ผมอีก
“ปานไม่มาแล้วพี่จะกลับยังไง” ผมพูด
“ก็ไม่ต้องกลับไง” มันย้อน
“.........................” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะเถียงอะไรมันอีก พวกพี่ๆก็นั่งจ้องอยู่ด้วย
“เปิดดิ” พี่แสบพูดสั่งเหมือนให้จัดเหล้ามาสักที
“หึ..” พี่เป้หัวเราะแล้วหลังจากนั้นพวกพี่เค้าก็เนรมิตพื้นที่ในห้องนั่งเล่นเป็นห้องนั่งเหล้าไปทันที ไม่นานพี่ไม้ พี่ปอง พี่ป๊อด และหลายๆพี่ก็มาถึง บ้านเสียงดังไปถึงข้างนอก แต่ดีนะที่บ้านแต่ละหลังไม่ได้อยู่ติดกัน ไม่งั้นคงได้มีคนโทรแจ้งตำรวจเป็นแน่
ผมนั่งเล่นกับน้องเพลง สอนการบ้านแล้วก็พาน้องเพลงเข้านอนตอนประมาณสี่ทุ่มได้เพราะทั้งพี่ข้าวและพี่ตาร์ก็แทบไม่ลุกจากวงเหล้าไปไหนกันเลย รักลูกกันมากๆอ่ะ -_-
“พี่แสบ กลับรึยัง” ผมเดินเข้าไปถาม เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว
“เออ แป๊บ” มันบอกเหมือนไม่สนใจผมแล้วหันไปกินเหล้าต่อ
“กินมากขนาดนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาบ่นว่าง่วง เหนื่อย ปวดหัวอีกอ่ะ” ผมบ่น
“เอาน่า นานๆทีจะมาสังสรรค์กันทีนะน้องปาน” พี่ไม้พูดตัวก็เอนไปเอนมาด้วยอาการเมา กลายเป็นว่าผมต้องนั่งเฝ้าพี่แสบจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีว่ามันจะลุกขึ้น พวกพี่บางคนโดปหนักไปหน่อยถึงกับนอนพับหลับกันที่พื้นบ้างก็มี ผมเองก็ง่วงแทบตาจะปิดอยู่แล้วด้วย..ง่วงมากมายเลยอ่ะ
“พี่แสบ ปานง่วงแล้วอ่ะ” ผมบอกอีก
“จิ้..” มันจิปากใส่ผมเหมือนหงุดหงิดอีก
“งั้นปานนอนนะ” ผมบอกเพราะสุดท้ายก็ต้องตามใจมันอีก เดี๋ยวพ่อคุณพ่อทูนหัวจะโวยวายหงุดหงิดอีกผมล่ะรำคาญ
ติ๊ด ๆ ๆ ๆ
“โทรศัพท์อ่ะ” ผมบอกพี่แสบแต่ดันลุกจากโซฟาไปหยิบมือถือของพี่แสบที่วางอยู่ใกล้ๆมันนั่นแหละ พอผมเห็นว่าเป็นข้อความเข้าผมก็รีบกดเข้าไปดูทันที มันเป็นเบอร์ของ “น้องปาร์ค” พี่แสบมันบันทึกไว้อย่างนั้น
“ปาร์คส่งอีเมลไปให้พี่แสบ รบกวนเชคด้วยนะครับ ^^” มันส่งมาแค่นี้..ไม่ได้มีมูลอะไรมากเลย แต่ผมดันรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาแปลกๆ พี่แสบหันมามองผมเหมือนถามผมว่า “กำลังทำอะไรกับมือถือกูอยู่” ผมยื่นให้มันอ่านดู พี่แสบก็หรี่ตาอ่านไปครู่หนึ่ง
“ปิดสิ” มันสั่ง
“ทำไมต้องส่งมาในมือถือด้วย” ผมพูด
“สะดวก” มันพูดตอบ
“ปานไม่ชอบเลยอ่ะ” ผมพูด
“ก็ไม่ต้องอ่านสิ” มันพูด ดูมันพูดสิ..ดูมันพูดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“พี่รู้ตัวไหม พี่เหมือนเข้าข้างน้องมันเลย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ก็มันไม่ได้มีอะไร แล้วมึงจะให้กูพูดอะไร” พี่แสบหันมาว๊ากใส่อีก เง้อออออออออออ..ไอ้บ้า กลัวมันก็อีตอนเมาเหล้านี่แหละ เหวี่ยงทีไรแม่งเหวี่ยงสุดลิมิตทุกที O_o
“....................” ผมเงียบเพราะเถียงไม่ออก เพราะมันก็ไม่มีอะไรอย่างที่พี่แสบมันพูดจริงๆ ผมก็แค่รู้สึกไปเอง..มันก็เลยเหมือนไปหาเรื่องมันอีก
“ขอโทษ” ผมพูดเบาๆกดปิดหน้าจอมือถือให้พี่แสบแล้วขึ้นมานอนบนโซฟาต่อ
“มีครั้งไหนที่พวกมึงมาแดกเหล้ากับพวกกูแล้วไม่ทะเลาะกันบ้างไหม” พี่เป้พูด
“ไม่เหมือนคู่เราเนอะ ออกจะรักกันๆ” พี่เป้หันไปยิ้มให้พี่เข็มอีก แต่กลับโดนพี่เข็มดันหน้าหนีเหมือนรำคาญซะงั้น
“นอนนี่ไปแล้วกัน ไม่ต้องกลับแล้วบ้านอ่ะ” ผมบอกแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้วงเหล้า ไม่นานผมก็หลับไปคงเพราะเพลียมากจริงๆ ตื่นมาอีกทีก็เช้า..ผมมองประมวลก็พบไอ้พี่แสบนอนอยู่ข้างโซฟา พี่ไม้นอนอยู่บนโซฟาอีกตัว ส่วนพี่เป้กับพี่เข็มนอนอยู่มุมห้อง -_- เฮ้อ..แต่ละคน อายุอานามก็ไม่ใช่สิบเจ็ดสิบแปดกันแล้วนะ ทำกันไปได้อ่ะ
“พี่แสบ” ผมเรียกอีกฝ่ายที่นอนอยู่แล้วหันไปดูนาฬิกาที่บอกเวลาเก้าโมง
“พี่แสบ เก้าโมงแล้วอ่ะ” ผมสะกิดบอกมันอีก
“หื้อออ..เก้าโมง โอยยยย” มันร้องโอดครวญบิดตัวไปมา
“เอามือถือมาดิ” มันบอก ผมเลยหยิบมือถือให้ พี่แสบโทรไปขอลากิจกับทางคณะเรียบร้อยมันก็โยนมือถือกลับมาให้ผม
“เที่ยงค่อยปลุก” มันพูด =_=
“แต่..” ผมกำลังจะท้วง เพราะนี่มันกะไม่อาบน้ำอาบท่า กินข้าวกินปลาเลยรึไงกัน
“.......................” มันไม่พูดอะไรแต่ดันดึงแขนผมให้ลงไปหามันที่นอนอยู่ ผมที่เสียหลักก็ต้องรีบจัดที่จัดทางเพื่อให้นอนให้ถนัด
“เหม็นเหล้าอ่ะ” ผมบ่นเพราะกลิ่นมันแรงมากจริงๆ
“บ่นมากชิบหาย” มันพูดแล้วโอบเข้ามากอดผมไว้ ผมก็กอดตอบมันเขินๆเพราะมันเสือกมาหวานแต่เช้าแบบนี้ก็ต้องเขินเป็นธรรมดาดิ คึคึ ผมดึงๆผ้าห่มที่อยู่บนโซฟาที่ผมใช้ห่มเมื่อคืนมาห่มผมสองคนแล้วนอนต่อตื่นมาอีกทีเพราะมีสายเข้าโทรศัพท์ของไอ้พี่แสบนั่นแหละ
“ค้าบ” ผมกดรับแทนเพราะดูเจ้าของเครื่องจะหลับลึกหรือขี้เกียจก็ไม่ทราบ
“.....................” เสียงปลายสายเงียบไม่ตอบ
“ฮัลโหล” ผมพูดอีก แต่ปลายสายก็เงียบอีก ผมเลยเหลือบดูเบอร์โทรเข้า มันเป็นเบอร์ของน้องปาร์คซึ่งทำให้ผมอึ้งไปนิดหน่อย
“ได้ยินรึเปล่าครับ” ผมถามเสียงปกติ
“ครับ” ปลายสายตอบ
“ขอสายพี่แสบหน่อย” มันพูด
“พี่แสบหลับอ่ะครับ” ผมตอบ
“......................” ปลายสายเงียบไป
“พี่เป็นแฟนพี่แสบหรอ” มันพูด
“......................” ผมเงียบไม่ตอบเพราะกลัว ถึงแม้เรื่องของพี่แสบมันจะไม่ได้ปิดอะไร แต่ใครไม่ถามมันก็ไม่พูด ถึงแม้ว่ามันจะคบผมอย่างเปิดเผยแต่ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นขี้ปากของเด็กนักเรียนและนักศึกษาที่มหาลัย แค่พวกอาจารย์บางท่านรู้ก็คงมากพอแล้ว
“ผมรู้นะว่าพี่สองคนคบกัน” มันพูดอีก
“แล้วไงครับ” ผมย้อน
“หึ..” ไอ้เด็กนี่หัวเราะแค่นี้แต่ผมกลับรู้สึกกลัวมันขึ้นมา เพราะไม่เข้าใจในคำพูดและอาการของมันเลยจริงๆ
“ใคร” พี่แสบลืมตาถาม
“........................” ผมไม่ตอบแต่ยื่นมือถือให้พี่แสบ
“ว่าไงปาร์ค” ก่อนที่พี่แสบจะรับไปก็มองหน้าจอมือถือดูเบอร์คนโทรเข้าก่อน
“อ๋อ เย็นนี้พี่คงไม่ไปสอนนะ พี่ยกเลิกคลาส..ฝากบอกเพื่อนด้วยล่ะ” พี่แสบพูด
“อืม เมานิดหน่อย” พี่แสบบอก
“โอเค เดี๋ยวพี่ดูให้แล้วกัน..แต่คงช้าหน่อยนะ” พี่แสบพูด
“ครับ หวัดดีครับ” แล้วมันก็วางสายไป พี่แสบเหลือบมามองหน้าผมที่นอนจ้องหน้ามันตาเขม็ง
“แล้วก็ไม่ยื่นให้กูล่ะ” พี่แสบพูดเหมือนผมผิดอีกที่ไม่เอามือถือให้มัน
“......................” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง ผมลุกขึ้นนั่งแล้วขึ้นมานั่งบนโซฟา พี่แสบก็มองตาม
“เป็นไร” มันถาม
“เปล่า” ผมตอบ
“แปลกๆขึ้นทุกวันนะมึงน่ะ” มันพูดบ่น ผมนั่งตั้งสติอยู่สักพักก่อนที่จะช่วยพี่ข้าวเก็บเหล้า เก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดนี่ ผมเก็บของให้พี่ข้าวจนเสร็จ พี่ข้าวเดินลงมาจากข้างบนบ้านก็มาช่วยผมล้างจานต่ออีก ส่วนน้องเพลงก็ไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว พี่เจ้ามารับไปส่งให้ กลายเป็นว่าวันนี้ทั้งพี่ข้าวและพี่ตาร์ก็ลาหยุดกันทั่วหน้า พอผมเป็นลูกมือช่วยพี่ตาร์ทำกับข้าวซึ่งไม่รู้ทำให้พี่ตาร์ลำบากมากกว่าเดิมรึเปล่า แต่สุดท้ายอาหารมือเที่ยงของพวกเราก็ผ่านไปได้ด้วยดี พวกพี่ๆลุกมากินข้าวกันก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ผมก็ด้วยเช่นกัน
..................
..................
“ปาน” ปล่อยให้มันเรียกไป
“ปาน” พี่แสบเรียกอีก มันคงต้องเรียกใช้ให้ผมทำอะไรอีกแน่ๆเพราะวันนี้มันเพิ่งแฮงค์เหล้ามาด้วย คงขี้เกียจบวกเพิ่มไปอีกประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นต์
“ปาน !” มันเรียกเสียงแข็งกว่าเดิม ผมหันไปมองหน้างอ
“ค้าบ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ เพราะวันนี้ตั้งแต่กลับมาจากบ้านพี่ข้าวก็โดนมันเรียกใช้ตลอดเลยอ่ะ
“มานอนดิ” มันสั่งแล้วตบที่ข้างเตียงที่มันนอนอยู่
“ปานเล่นเนตอยู่เนี้ยเห็นไหม” ผมพูด
“มานอนด้วยกันเด้” มันสั่งอีกแระ สั่งๆๆๆๆ..บ้าอำนาจ ผมเดินเซ็งๆไปหามันที่เตียงแล้วโดนมันดึงเข้าไปกอด
“นอนเฉยๆล่ะ” ผมพูดก่อน
“อือ” มันตอบเสียงในลำคอแต่ปากดันไม่เป็นไปตามที่รับปาก
“พี่แสบ ปานบอกว่าอย่าไงฮะ” ผมพูดแล้วเบี่ยงตัวหนีนิดหน่อย วันนี้อยากพักผ่อนมันก็จะเอาอีกแระ
“ไหนๆก็หยุดน่า” มันพูดแล้วคลอเคลียอยู่ตรงลำคอผม
“เคยให้ปานได้พักบ้างไหมเนี้ยพี่อ่ะ เดี๋ยวเรียกใช้บ้างล่ะ เดี๋ยวต้องไปนั่งเฝ้าพี่กินเหล้าบ้างล่ะ” ผมบ่น
“....................” พี่แสบหยุดคลอเคลียแล้วมองหน้าผมเหมือนเอือมๆที่ผมบ่นมันอีกแล้ว
“ก็มันจริงนิ” ผมพูด
“มีเมียแล้วไม่ใช้ แล้วให้ไว้ทำอะไรวะ” มันพูด
“เมียนะ ไม่ใช่คนใช้” ผมพูด
“อ่าวหรอ” มันพูดแกมหัวเราะ
“ปานล่ะเบื่อ” ผมพูด
“...................” ผมเงียบเพราะดูเหมือนพี่แสบมันจะไม่ฟังไอ้ที่ผมบ่นไปเมื่อกี้เลย มือมันเริ่มลูบเอวลูบสะโพกผม ผมมองต่ำเพราะไม่กล้ามองหน้ามัน ผมก็เป็นอย่างนี้ตลอดแหละครับเวลาจ้ำจี้กับมันทีไรก็ไม่ค่อยกล้าสบตาพี่แสบมันเท่าไหร่หรอก หน้ามันหื่นอ่ะ..เห็นแล้วเขิน คึคึ
“...................” พี่แสบยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มันทำให้ผมเริ่มขนลุกแล้วหายใจไม่เป็นจังหวะได้และดูเหมือนมันจะพอใจมากซะด้วย
“จุ๊บ” พี่แสบจุ๊บปากผมเบาๆก่อนที่จะจูบ ไอ้ผมก็นะ..มีปากมีเสียงหรอ จะไปห้ามอะไรคนอย่างมันได้กัน สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลยอีกตามเคยนั่นแหละครับ
“พี่แสบ..ปิดผ้าม่านก่อน” ผมเตือนมัน เพราะเปิดผ้าม่านอ้าไว้ซะทั่วห้อง
“ช่างมันเหอะ” ดูมันพูด -_-
“ไม่เอา ไปปิดก่อน” ผมบอกแล้วดันตัวพี่แสบ
“จิ้” มันจิปากทำน้ำเสียงเซ็งๆแล้วลุกเดินไปปิดผ้าม่านที่อีกบ้านสามารถมองลอดเข้ามาได้ ก่อนจะกลับมาที่เตียงมันก็ยืนมองผมที่นอนอยู่บนเตียงแล้วถอดเสื้อของตัวเองออก
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกอายกูสักที” มันพูดแล้วขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้
“ใครอาย” ผมย้อนแต่เสือกไม่กล้ามองหน้ามัน
“หึ..” พี่แสบหัวเราะแล้วจับผมถอดเสื้อออก
“อึ..” ผมสะดุ้งเมื่อนิ้วมือพี่แสบลูบแตะเข้าที่หน้าอกผม
“พี่แสบๆ” ผมเรียกแต่มันยังคงไซร์ผมไม่หยุด
“หื้ม” มันขานตอบ
“งั้นเย็นนี้เราสั่งอาหารมากินกันนะ” ผมบอกเพราะอยากดินเนอร์โรแมนติกที่บ้านกับสามีในวันหยุดยามเย็นกันสองคนบ้าง
“อื้ม” พี่แสบตอบ หลังจากนั้นมันก็ไม่ยอมให้ผมพูดอะไรนอกเรื่องอีก พอเวลาที่ผมจะอ้าปากพูดห้ามอะไรมันก็เอาปากมามาประกบจูบผมทันที ผมโดนพี่แสบทำอะไรต่อมิอะไรเป็นไปตามความพอใจของมันซึ่งผมก็ได้แต่รับความ..เสียว อย่างเดียว ก็คงพอแล้ว..เพราะเค้าทำอย่างอื่นไม่เป็น เค้าเขิน
“อ๊ะ..อื้อพี่แสบ” ผมร้องแล้วดันหน้าท้องมันไว้เพราะรู้สึกว่ามันจะกระแทกซะเร็วเหมือนแกล้งผม
“ซี๊ดดด อื้อ” พี่แสบครางแล้วก้มลงมาจูบผม ไม่รู้ว่าวันนี้มันไปคึกอะไรมา..สงสัยเพราะไม่ได้จ้ำจี้มาหลายวันพี่แสบมันถึงเล่นซะนานขนาดนี้
“อ่ะ อ่า..” พี่แสบจับขาผมพาดขึ้นบ่าของตัวเองข้างนึงแล้วดันขาอีกข้างให้อ้ามากขึ้นทำให้ผมเสียวมากกว่าเดิมและดูเหมือนพี่แสบมันจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
“อ่ะพี่แสบ..อ่า พี่แสบบบบบ~~อ๊ะ” ไปละเรียบร้อยโรงเรียนไอ้พี่แสบมัน ระหว่างที่ผมกำลังเสร็จพี่แสบปล่อยให้ผมขึ้นสวรรค์ไปแป๊บเดียวมันก็เริ่มขยับเอวต่อ ไม่นานมันก็เสร็จตามผมอีกคน ผมนอนหอบกอดพี่แสบก่อนที่จะบอกให้มันเอาน้องชายมันให้ออกไปจากตัวผม
“เช็ดดิ” พี่แสบบอกแล้วยื่นกระดาษทิชชู่ให้ ผมหยิบแล้วเอามาเช็ดตัวเองแล้วหยิบเสื้อที่อยู่ใกล้มือมาใส่กันอายไว้ก่อน
ตื๊ด ๆ ๆ
“โหล” พี่แสบหยิบมือถือมารับ เสื้อผ้ามันก็ไม่ใส่..ไม่ได้อายผีสางนางมายเลย ให้ตาย
“พรุ่งนี้หรอ เออ..กูมีสอนเช้า แล้วก็ที่เรียนพิเศษตอนเย็นนั่นแหละ” พี่แสบบอก
“ได้..แต่เป็นวันศุกร์ได้ไหมวะ” พี่แสบพูด
“เออ กูว่าง..มาตอนเช้าเลยก็ได้” พี่แสบบอก
“เออ ได้..อืมๆ เออเค บาย” แล้วพี่แสบก็วางสายไป มันหยิบบ๊อกเซอร์มาใส่ลวกๆ
“ใครหรอ” ผมถาม
“ไอ้ทิตย์” พี่แสบบอก พี่ทิตย์อีกแระ..นี่ถ้าไม่ถือว่าพี่ทิตย์เป็นพี่ที่พี่แสบสนิทที่สุดในที่ทำงานนี่ผมคิดลึกไปแล้วนะ วุ่นวายอยู่กับอีครอบครัวนี้จริงๆ
“ทำไมอ่ะ” ผมถามอีก ก็มันสงสัยนี่น่า
“มันฝากให้ปาร์คมาอยู่ด้วยน่ะ วันศุกร์..มันจะให้กูสอนเพิ่มเพราะมันไม่ว่างต้องไปสัมมนา” พี่แสบพูด
“หมายถึง..มาที่บ้านเราหรอ” ผมถามเพราะผมพอจะตีความเป็นอย่างนั้นจากที่ฟังเรื่องที่พูดเมื่อกี้แล้ว
“อืมสิ” พี่แสบพยักหน้าตอบแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมานุ่งแล้วถอดบ๊อกเซอร์ออก แล้วเมื่อกี้มึงจะใส่บ๊อกเซอร์ทำไมในเมื่อมึงก็แก้ผ้าต่อหน้ากูมึงก็ไม่อายอยู่แล้วอ่ะ
“......................” ผมเงียบมองหน้าพี่แสบ
“พี่แสบจะบอกว่า วันศุกร์น้องปาร์คนั่นจะมาบ้านเราหรอ” ผมพูด
“ไม” พี่แสบถามหน้าเครียดเหมือนสงสัย
“ทำไมต้องบ้านเราด้วยล่ะ” ผมพูด
“ก็อีกอาทิตย์เดียวไอ้ปาร์คมันมีสอบ ส่วนไอ้ทิตย์มันก็สอนแทนไม่ได้เพราะมันไปสัมมนา” พี่แสบพูดเสียงยานคางอธิบายเหมือนรำคาญ
“แล้วคนอื่นสอนไม่ได้รึไง” ผมพูด
“ก็มันสนิทกับกู กูเป็นครู..มึงจะให้กูปัดรับผิดชอบเด็กรึไง อีกอย่างไอ้ทิตย์มันก็เพื่อนกูด้วย” มันพูด ปกติมึงก็ปัดความรับผิดชอบตลอดไม่ใช่รึไง..ทีงี้ทำมาเป็นพูดดี
“แต่..” ผมกำลังจะเถียง
“แต่อะไร” พี่แสบถามเหมือนคาดคั้นให้ผมพูด
“ก็ปานไม่ชอบนี่” ผมพูด
“.....................” พี่แสบเงียบมองหน้าผมแล้วส่ายหัวให้แล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเลย ผมได้แต่นั่งเซ็งเพราะไปเถียงอะไรมันไม่ได้มากเพราะมันก็ไม่ได้มีมูล ไปเถียงเดี๋ยวโดนมันโกรธแล้วเป็นงานที่ผมต้องไปง้อมันอีก เหนื่อยอีก..เซ็งจิตจริงๆ มีผัวควาย..ฉลาดให้มันได้ครึ่งนึงของพี่ตาร์พี่ข้าวหน่อยไม่ได้รึไงก็ไม่ทราบ
..................................................
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2651186 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก