ตอนที่ 17 : ความชัดเจน“ขอบคุณมากครับ” อินขอบคุณศิระเมื่ออีกฝ่ายมาส่งที่หน้าบ้าน ในรถเหลือเพียงสองคน เพราะชลนทีให้ศิระไปส่งที่บริษัทและลากคูนลงไปด้วย บอกว่าจะส่งกลับบ้านเอง
“ผมขอค่าตอบแทนด้วย”
อินรีบเอนตัวออกห่างจนชิดประตู เมื่อคนขับทวงค่าเหนื่อยด้วยดวงตากรุ้มกริ่ม
“จะเอาเท่าไหร่ครับ” คนโดนทวงทำทีหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา หัวใจเต้นแรง
“ห้าร้อย”
อินชะงัก เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ พอไม่ใช่อย่างที่คิดดันรู้สึกผิดหวังขึ้นมา
“นี่ครับ” อินปัดความคิดออก รีบหยิบธนบัตรออกมายื่นให้ศิระตามจำนวนที่อีกฝ่ายบอก แต่แทนที่อีกฝ่ายจะหยิบเงินไปกลับคว้าแขนของเขาดึงเข้าหาตัว จมูกฝังที่แก้มอย่างรวดเร็ว
คนเกเรถอนหน้าออกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เขา “ขาดอีกสี่ร้อยเก้าสิบเก้าครั้งแล้วผมจะหมั่นทวง”
“คุณศิระ” อินเรียกเสียงอ่อนใจ ระวังแล้วเชียวแต่ก็ยังเสียรู้ให้กับคนเจ้าเล่ห์จนได้
“ช่วยไม่ได้ครับเป็นความผิดของอิน อินทำให้ผมติดใจเอง”
“ผมไปทำตอนไหนครับ” คนพูดหน้ามุ่ยเมื่อถูกโยนความผิดมาให้
“ก็แก้มอินหอม”
“พอเลยครับ” อินเบือนหน้าหนี เขาสู้สายตาวาววับคู่นั้นไม่ได้จริงๆ
“งั้นเหรอ” น้ำเสียงคนพูดฟังครุ่นคิด ถึงรู้ว่าไม่ควรสนใจแต่เขาก็อดหันกลับไปมองไม่ได้
“ได้ พอก็พอ คราวหน้าไม่หอมแก้มแล้วผมจูบปากแทน”
!!!
“ตกลงตามนั้น” คนโมเมยิ้มพอใจ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ อินจึงเผลอทำหน้างอนโดยไม่รู้ตัว
“ผมไม่พูดกับคุณศิระแล้วครับ พูดไปก็มีแต่เสียเปรียบ”
“ถ้าอยากได้เปรียบอินจูบผมแทนก็ได้นะ รับรองว่าผมไม่บ่นสักคำ”
อินมองหน้าเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย ถอนใจออกมาเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงท้อ “เอาคุณศิระคนเดิมกลับมาได้ไหมครับ”
“อย่าเลย ถ้าเอากลับมาผมคงเสียสิ่งดีๆ ในชีวิตไป” น้ำเสียงและสายตาของศิระแทนคำพูดทุกอย่าง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเข้ามาในดวงตาของเขา อินเหมือนถูกสะกดเขาได้แต่สบตาคู่นั้นนิ่ง
“ผมต้องเข้าบ้านแล้ว”
“อิน”
“ครับ”
“ถึงผมจะรู้ตัวช้ากว่าอิน แต่ผมจะรักอินให้มากกว่าที่อินรักผม”
อินหลุบตาลงมองมือที่จับที่เปิดประตู เขาจัดการเปิดและผลักประตูออกไป
“มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ” อินพูดและก้าวเท้าลงจากรถโดยไม่หันไปมอง
“แต่ผมรักอินจริงๆ! ” เสียงร้อนรนของศิระทำให้เท้าของเขาชะงัก อินหมุนตัวกลับไป มือจับขอบประตูก้มศีรษะลงเพื่อมองใบหน้าของอีกฝ่าย ริมฝีปากติดรอยยิ้มอ่อน เสียงพูดแผ่วเบา
“ผมก็ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั่นนี่ครับ”
อินปิดประตูรถหันหลังเดินเข้าบ้านทันที ใบหน้าของเขาแดงก่ำ นึกอายตัวเองขึ้นมา สุดท้ายก็พูดออกไปจนได้สิน่า หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ใจเกินไป เพราะความรักของเขาไม่มีทางน้อยกว่าศิระแน่นอน
• • • • • • • •
“อิน! คุณศิระจีบอินเหรอ”
“ครับ?! อะไรนะครับ” อินมองสีหน้าตื่นเต้นของหัวหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขาตกใจกับคำถามที่ได้รับ ทันทีที่เขามาถึงบริษัทสุดาก็ปรี่มาหาที่โต๊ะทันที
“คุณศิระจีบอินเหรอ” เจ้านายร่างเล็กทวนคำถามซ้ำ
“ทำไมพี่สุดาถามผมแบบนั้นละครับ” อินเลี่ยงที่จะตอบ เขาเหลือบมองโต๊ะข้างๆ คูนยังมาไม่ถึง พวกเขาได้รับอนุญาตจากชลนทีว่าวันนี้ให้เข้าออฟฟิศสายได้ ชดเชยกับที่ต้องไปทำงานวันหยุด
“ก็คุณศิระน่ะสิเอาของฝากมาให้พี่เมื่อเช้า”
“ของฝาก?” อินยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ศิระจะซื้อของฝากมาฝากหัวหน้าของเขาทำไม
“ใช่ ของฝากจากที่อินไปกันมา พี่ตกใจหมด” น้ำเสียงของคนเล่ายังตื่นเต้นไม่หาย
“มันก็ไม่เห็นเกี่ยวกับผมเลยครับ” อินไม่เห็นความเกี่ยวข้องในเรื่องที่เจ้านายเล่า
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็คุณศิระบอกพี่ว่าเอามาฝากเพราะพี่เป็นหัวหน้าของอิน”
อินตกใจจนตาเบิกโพลง คำพูดถึงฟังกำกวมแต่ใครได้ยินก็ต้องคิดไปในทางเดียวกัน
“ไม่เชื่อพี่ก็ถามคนอื่นก็ได้ ได้ยินกันทั้งแผนก อะไรยังไงเล่ามาเร็ว ตกลงคุณศิระจีบอินใช่ไหม”
“นั่นสิอิน ใช่หรือเปล่า คุณศิระพูดอย่างกับมาฝากเนื้อฝากตัวกับพี่สุดา” เพื่อนร่วมแผนกคนหนึ่งตะโกนมาจากโต๊ะ อินหันไปมอง ทุกสายตากำลังมองมาที่เขาจุดเดียว
อินได้แต่ยิ้มแหย เรื่องที่เขาชอบศิระมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ แต่เรื่องที่ศิระจีบเขา ดูเหมือนตอนนี้จะรู้กันทั้งแผนกแล้ว
“เรื่องนี้ถามผมไม่ได้ครับ ถ้าอยากได้คำตอบต้องไปถามคุณศิระว่าจีบผมไหม” อินตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม ไม่รับและไม่ปฏิเสธ
“ใครจะกล้า” เสียงเพื่อนคนเดิมพูดขึ้น “แต่เอาหัวเป็นประกันเลยคุณศิระพูดแบบนั้นจีบชัวร์”
“กูก็ว่าใช่ ไม่น่าเชื่อว่าคุณศิระจะเป็น ไม่งั้นกูจีบแล้ว” สาวไม่แท้คนเดียวของแผนกพูดขึ้นด้วยความเสียดาย
“เขาชอบแมนหน่อยหรือเปล่า อย่างมึงมันเหมือนผู้หญิงเกินไป พูดแล้วกูเสียดายฉิบหาย มิน่าอ่อยยังไงก็ไม่ได้ผล”
“หยุด ห้ามนินทาเจ้านาย” สุดาเตือนลูกน้องเสียงดัง “คือที่พี่ถามเนี่ยเพราะต่อไปจะได้วางตัวถูก ตกลงคุณศิระชอบอินใช่ไหม”
หน้าของอินขึ้นสีแดงเรื่อ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีนี้ เล่นมาประกาศต่อหน้าคนทั้งแผนก กล้าและบ้าเกินไปแล้ว
“ว่าไงอิน ใช่ไม่ใช่” เมื่อเห็นเขายังเงียบ จึงมีคนถามซ้ำขึ้นมา
“ใช่และชัวร์”
อินหันไปมองต้นเสียงเพราะเขาไม่ได้ตอบ คนตอบเพิ่งวางกระเป๋าลงบนโต๊ะหันมายิ้มให้เขา
“จริงเหรอคูน” ความสนใจของทุกคนเปลี่ยนไปจับจ้องที่คูนแทนทันที
“ร้อยเปอร์เซ็นต์พี่”
“กูว่าแล้ว มึงจ่ายมาเลย” เสียงจากโต๊ะห่างออกไปดังขึ้น ดูเหมือนจะมีการพนันขันต่อกันว่าใช่หรือไม่ใช่
“ได้คำตอบแล้วก็แยกย้าย สนใจงานให้เหมือนสนใจเรื่องของคนอื่นหน่อย” สุดาปรามลูกน้องเมื่อเสียงในแผนกดังเซ็งแซ่
“ค่า ครับ” เสียงขานรับดังขึ้นพร้อมกัน สุดาเห็นว่าไม่มีใครสนใจมองแล้วจึงหันมาสนทนากับลูกน้อง
“ยังไงก็เอาตามหัวใจตัวเองแล้วกันนะอิน ชอบก็ตอบรับ ไม่ชอบก็บอกคุณศิระไปตรงๆ พี่เชื่อว่าคุณศิระเข้าใจ ไม่ต้องห่วงเรื่องหน้าที่การงาน”
“ขอบคุณครับ”
"แต่อินก็ชอบคุณศิระไม่ใช่เหรอ”
อินเป็นใบ้ชั่วขณะดวงตาเบิกกว้าง เมื่อหัวหน้าของเขาพูดเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน
“สายตาของเรามันบอก ที่ผ่านมาพี่แค่ไม่อยากยุ่งแต่ก็ห่วงอยู่ตลอด ไม่อยากให้อินเสียใจ รู้แบบนี้ก็โล่งใจ”
“ผมขอโทษที่ไม่เคยบอกพี่สุดา” อินยอมรับออกมา
“ขอโทษทำไม มันเข้าใจได้ว่าทำไมเราถึงไม่บอกพี่ ยังไงก็ดีใจด้วยนะอิน”
“ขอบคุณครับ”
“พี่ไปทำงานก่อน รู้แบบนี้ก็สบายใจแล้ว”
“ครับ”
อินมองตามหลังสุดาก่อนหันกลับมาหาคูน
“กูพูดความจริง” คูนรีบพูดเมื่อเห็นสายตาของเพื่อน “เอาน่า มึงไม่ชอบเหรอที่คุณศิระชัดเจน หรือมึงอยากให้เขาเก็บเป็นความลับ”
“เปล่า กูแค่ทำตัวไม่ถูก” ไม่ใช่เขาไม่ดีใจแต่มันอาย ตอนนี้เขากลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งแผนกไปแล้ว
“เดี๋ยวก็ชิน ทำงานเถอะ”
“อืม” อินพยักหน้า
เขาคิดว่าเรื่องคงจบเพียงเท่านี้แต่เปล่าเลย ก่อนเที่ยงเพียงสิบนาทีศิระกับชลนทีโผล่มายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ที่แผนก พร้อมกับคำพูดเรียบง่าย “ผมมารับอินไปกินข้าว”
ทั้งแผนกแอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นจนอินทำหน้าไม่ถูก เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองเขินอายหรือโคตรอายกันแน่ ได้แต่ทำตาดุใส่ร่างสูงแต่อีกฝ่ายกลับไม่ทุกข์ร้อน ยืนโชว์ความหล่อรับสายตาของทุกคน
“ผมเพิ่งมาเองครับ”
“ไปเถอะผมหิว” เสียงอ้อนนิดๆ ของศิระเรียกเสียงฮือฮาเบาๆ ตามด้วยเสียงยุให้เขารีบออกไป โดยเฉพาะพี่สุดาหัวหน้าของเขาเอง
“อินไปเถอะสงสารคุณศิระ”
อินอยากบอกหัวหน้าว่าคนตัวสูงไม่น่าสงสารสักนิด แต่ใครจะเข้าข้างเขา รอยยิ้มแต่ละคนเอนไปทางศิระทั้งนั้น
“คูนไปด้วยกัน”
“มึงไปเลย กูยังไม่หิว”
“แล้วจะปล่อยให้ผมไปนั่งดูคู่นี้จีบกันเหรอ”
เหมือนระเบิดลูกใหญ่เมื่อชลนทีพูดกับคูนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มน้ำเสียงปกติ แต่ข้อความไม่ปกติสักนิดเพราะมันเป็นการยืนยันสิ่งที่ทุกคนคิดได้ดี
“ไปก็ได้ครับ” คูนหัวเราะถูกใจ มองเพื่อนรักด้วยสายตาล้อเลียน หนีไม่น่าจะรอดแล้วอินเอ๊ย เล่นรุกกันหนักขนาดนี้
“งั้นผมขอตัวก่อนครับคุณสุดาแล้วจะรีบพากลับมาส่ง”
“ตามสบายเลยค่ะคุณศิระ”
“ขอบคุณครับ”
อินหยิบข้าวของเดินตามสามหนุ่มออกจากแผนก เขารอจนห่างพอสมควรจึงหันไปมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ ดวงตาที่มองกลับมาเป็นประกายดูอารมณ์ดีมากจนอินอดบ่นไม่ได้
“ผมโดนแซวทั้งแผนกแน่”
“ผมว่าไม่มั้ง”
“น้อยไปสิครับ ยิ่งคุณชลพูดแบบนี้ผมโดนหนักชัวร์”
เปล่าผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ผมหมายถึงไม่น่าจะใช่ทั้งแผนกนะน่าจะทั้งบริษัทมากกว่า” คนพูดทำตาซื่อ เล่าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“อะไรนะครับ?” อินตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทัน
“ก็หลังจากผมเอาของฝากไปให้คุณสุดาผมแวะไปหาชลที่แผนก จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันแต่สาวๆ ถามว่าเมื่อไหร่ผมจะมีแฟน ผมเลยบอกว่ากำลังจีบอินอยู่”
เท้าของเขาหยุดเดินโดยอัตโนมัติ หันไปจ้องหน้าคนพูด “คุณศิระพูดจริงพูดเล่นครับ”
“จริง ไม่เชื่อถามชลสิหรือไม่ก็ถามคุณสองก็ได้ อินสนิทกับคุณสองไม่ใช่เหรอ”
“คุณศิระ” อินเรียกเสียงอ่อนใจ แม้ในใจกำลังพองโต ศิระยิ้มกริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา
“เตรียมตัวไว้นะเพราะผมจะไม่ช้าอีกแล้ว”
อินหน้าแดงเรื่อ เขาเบนสายตาหนีดวงตาวาววับของศิระ ออกเดินดุ่มๆ ไปข้างหน้า ได้ยินเสียงเรียกดังตามหลังมา
“อิน”
“...”
“อินครับ”
อินไม่คิดจะตอบเพราะหัวใจของเขากำลังทำงานอย่างหนัก เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าเขาจะใจแข็งไปได้อีกนานแค่ไหน ในเมื่อคนที่เขารักน่ารักขึ้นทุกวัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 317410 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก