หัวข้อ: เพลิงแค้นแรงรัก By : แพลงก์ตอน

[singsayam]

กิตติกรรมประกาศ  

นิยายเรื่องนี้ขออนุญาต  ผู้แต่งมาโพสต์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และขอยกความดีทั้งหมดให้กับผู้แต่งแต่เพียงผู้เดียว
ส่วนที่ผิดพลาดหรือตำหนิลุงขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียว

เขา..เป็นสาเหตุให้น้องสาวของเธอตาย เธอจึงกลับมาแก้แค้น แต่การแก้แค้นเป็นสิ่งดีจริงหรือ? เพราะมันไม่ต่างจากบูมเมอแรงที่มุ่งแต่พุ่งแรงกลับมาหาเธอให้เจียนตาย  



  ลุงขอ 2 เม้นต์นะหลาน เด๋วมาต่อให้  

*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[nanalonely]

 


โหม่ง ลุงสิงห์


 :m4:เย้ แนนจองคนแรกเลย

[singsayam]

ลุงยังรอดีรีนึงอ่ะ...

เด๋วต่อให้ทันทีเลย...

บอกไว้ก่อนเรื่องนี้สไลต์ละคนหลังข่าว...อ่ะ

[MiTo™]

แฮะ ๆ

หลงเข้ามารอ ไม่รู้ว่านับ ป่าว

แฮะ ๆ

[Haney]

ลงชื่อรออ่านมั่งครับ

[singsayam]

  ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ 



บทที่ 1 >>> สงครามเริ่มต้น

ผมจะต้องแก้แค้น...

 

นั่นคือคำมั่นปณิธานของผม...

 

และในสงครามครั้งนี้ผมจะต้องเป็นผู้ชนะ...

 

 

ร่างสูงบางรีบก้าวปราดลงจากรถหรูมุ่งตรงสู่คฤหาสน์หลังใหญ่เบื้องหน้า อากัปกิริยาของเขาร้อนรนประหนึ่งหนูติดจั่น ใบหน้างามหมองจนคล้ำ ใต้ดวงตาคมปรากฏน้ำใสนองหน้า เขาวิ่งกราดเมื่อเข้ามาบริเวณบ้านเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายแล้วพบคนจำนวนมากกำลังมุงดูร่างแบบบางที่นอนนิ่งสงบอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอนหรูบนชั้น 3

 

อินอรชุน..ทรุดฮวบแล้วร้องไห้โฮเมื่อเห็นร่างของ..อิงอวตาร..น้องสาวบังเกิดกล้านอนนิ่งไร้ซึ่งลมหายใจ บ่าวรับใช้เข้าใจถึงความรู้สึกการสูญเสียของเขาดีจึงเงียบเสียแต่ก็อดไม่ได้ที่จะสะฮึกสะอื้นตาม อินมองน้องทั้งน้ำตาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพบเข้ากับรอยคล้ำที่ลำคอระหง เข้าใจทันทีว่าน้องใช้วิธีอะไรในการฆ่าตัวตายแต่ยังไม่ทราบว่าทำไม ก่อนจะมานี่เขาได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่าอิงน้องสาวของเขาฆ่าตัวตายทำให้เขารีบบึ่งมาที่คฤหาสน์วิมานฝันอย่างสุดแสนเสียใจ

 

“ท..ทำไมน้องฉันถึงฆ่าตัวตาย” อินถามคนรับใช้เสียงแห้ง เขาไม่ได้พักอยู่ที่คฤหาสน์เลยทำให้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับน้องสาวของเขา ทางบ้านโทรไปบอกคุณอรหันและคุณหญิงอมิตรดาแล้ว ทั้งสองกำลังเดินทางมาจากวอร์ชิงตันดีซี

 

“เท่าที่พวกเราทราบ คุณหนู 'โดนหักอก' จากรุ่นพี่ที่โรงเรียนคนหนึ่งน่ะครับ แต่พวกเราคาดไม่ถึงว่าคุณหนูจะใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญหา” หัวหน้าคนรับใช้เอ่ยอธิบายทำให้อินถึงกับร้องไห้หนักแล้วเริ่มโกรธแค้นถึงคนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้อิงอวตารต้องเสียชีวิต

 

“ขอฉันอยู่คนเดียว”

 

“ครับคุณหนูอิน”

 

บ่าวรับใช้นับสิบพากันทยอยออกจากห้อง

 

“ทำไมแกจะต้องใช้วิธีนี้ด้วย มันสิ้นคิดแล้วก็ไร้สาระ กับไอ้แค่ผู้ชายคนเดียว แกต้องสละชีวิตของตัวเองเชียวหรอ” อินพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งแค้นกึ่งเสียใจหลังจากที่คนรับใช้พากันออกไปจนหมดแล้ว อินอรชุนเงียบไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะพูดขึ้นคล้ายเป็นคำสัญญา

 

“พี่จะแก้แค้นให้แกเอง”

[nanalonely]

จิ้มลุงสิงห์


 :m22:ไปอ่านก่อนน๊า


เอ่อ ลุงสิงห์ค้าบ แนนขอตัวใหญ่กว่านี้หน่อยได้ไหมค้าบ มันตัวเล็กไปนิดส์ แบบว่าสายตาไม่ดีอ่ะ

ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ 
ผมจะต้องแก้แค้น...

นั่นคือคำมั่นปณิธานของผม...

และในสงครามครั้งนี้ผมจะต้องเป็นผู้ชนะ...
[/color][/size]

[singsayam]

แหม...โพสต์ปั๊บ เม้นต์ปุ๊บอย่างนี้

ลุงก็ต้องจิ้มหลานตอบแล้วละ...

เด๋วจะมาต่อให้อีกสักตอนนึง..

[tonsai_2520]

แรงหึง . . . แรงเงา

[singsayam]

บทที่ 2 >>> เริ่มแผนการ

ร่างสูงบางในชุดดำทะมึนกำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้า ‘บ้านลัลน์ลลิต’ หลังใหญ่สองชั้นกลางกรุงรอคนมาเปิดประตู หลังจากที่เขาขอรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่หักอกน้องสาวเขามาแล้วเขาก็ทราบว่ารุ่นพี่คนนี้คือ..เวียร์ศรุต พี่ชายของ..วุฒิคม รุ่นน้อง ม. 4 ที่โรงเรียนของเขาที่หลงรักเขาอย่างหักปักหัวปำ โลกช่างกลมเหลือเกิน..เขาแอบคิดในใจอย่างยิ้มเยาะ เขาจะใช้วุฒิเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้ ในเมื่อนายนั่นทำให้น้องสาวของเขาตาย เขาก็จะทำให้น้องชายของมันตายทั้งเป็นได้เหมือนกัน!!

 

และไม่ใช่แค่นั้นเขาจะเอามันลงไปในนรกอเวจีพร้อมกับน้องของมันด้วย คอยดู!!

 

“มาหาใครครับ..อ้าวพี่อิน!” ใบหน้าชวนฝันของวุฒิคมโผล่ออกมาจากประตูบานเล็กแล้วเมื่อเห็นคนมาเยือนวุฒิก็ถึงกับยิ้มแก้มปริแล้วปรี่มาหาด้วยความดีใจ

 

“ใช่พี่เอง” อินยิ้มจนตาหยีเกือบทำให้เด็กหนุ่มเคลิ้มฝัน

 

“พี่มาทำอะไรที่นี่ครับ”

 

“พี่คิดถึงเรานั่นแหละก็เลยมาหา” ใครว่าผู้หญิงมีร้อยเล่มเกวียนเพียงอย่างเดียว ผู้ชายอย่างเขาก็มีเหมือนกัน ทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้นวุฒิถึงกับตัวลอยแล้วยิ้มเยื้อน

 

“พ..พี่ว่าอะไรนะครับ” เด็กหนุ่มถามย้ำให้แน่ใจ  ใช่..เขาแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าเขาหลงรักรุ่นพี่อินแต่ไม่เคยคิดว่า..พี่อินจะรักเขาตอบ

 

“พี่คิดถึงเรานั่นแหละ ทำไม ไม่เชื่อหรือ” อินเดินเข้ามาชิดร่างสูงจนใบหน้าของทั้งสองเกือบติดกัน

 

“ปละ..เปล่าครับ ผม..ผมแค่ตกใจ” เสียงของวุฒิสั่นงกๆ

 

“ฮ่ะ ๆ ๆ แล้วจะให้พี่ยืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนหรอ”

 

“อ..เออ..ข..ขอโทษ ค..ครับ ช..เชิญพี่..เข้ามาเลยครับ” ถึงน้ำเสียงของวุฒิจะสั่นแค่ไหนแต่ก็กระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด

 

ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย เต็มไปด้วยพฤกษานานาพันธุ์อวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้หลากชนิด ทางเดินโรยกรวดเม็ดเล็กจิ๋วให้ความรู้สึกสบายตา วุฒิเดินนำเขาเข้าไปในตัวบ้านที่ปูด้วยหินอ่อนลายสวยแล้วเย็นเท้า

 

“อยู่คนเดียวหรือ” อินอรชุนเอ่ยถามแล้วกวาดหาเหยื่อ เขายังไม่เคยเห็นหน้าไอ้ฆาตกร ได้ยินเพียงแต่ชื่อเสียงเรียงนามจากคนข้างกายเท่านั้น

 

“พี่เวียร์ออกไปซื้อของที่เซเว่น เดี๋ยวก็คงกลับมาครับ”

 

“อืม” ร่างสูงบางเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวนุ่มพลางตบที่นั่งข้างๆ เบาๆ เหมือนเป็นการเรียกให้วุฒิเดินมานั่งข้างๆ ทั้งสองเงียบกันไปพักหนึ่งก่อนที่รุ่นพี่อินจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานหยด  ”รู้มั้ยพี่เองก็ชอบวุฒินะ”

 

“!!!” หน้าของวุฒิถอดสีไปเลย คงจะตะลึงที่ได้ยิน ‘คำลวง’ ของรุ่นพี่ที่ตนหลงรักแบบนั้น

 

“นี่คือของแทนใจจากพี่นะ” อินยื่นสร้อยรูปหัวใจครึ่งเสี้ยวให้กับวุฒิ “อีกครึ่งเสี้ยวอยู่ที่พี่นะ”

 

“อ..อ..อ”

 

“พี่สวมให้นะ หันหลังมาสิ” อินไม่ปล่อยช่องว่างให้รุ่นน้องพูดอะไร วุฒิทำตาม เขาเพียงกระดกยิ้มที่มุมปากแล้วสวมสร้อยเส้นดังกล่าวให้

 

“ผ..ผมไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย ว..ว่าพี่ชอบผม”

 

“จะพิสูจน์ก็ได้” อินว่าแล้วเขยิบตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะมอบจุมพิตที่เขาเสแสร้งนั้นให้กับวุฒิที่ดูจะตกใจเป็นอย่างมาก เรื่องแบบนี้เขาเองก็ไม่เคยผ่านมาเหมือนกัน นี่นับเป็นครั้งแรก แต่เขาก็สามารถทำได้ดีจนวุฒิเองไม่ยอมผละออกจากเขาเลย จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ได้ยินแล้วรู้สึกผวาแต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น

 

“ทำอะไรกันน่ะ!!”

 

“พี่เวียร์!!!!” วุฒิร้องลั่นแล้วกระโดดผลุงถอยร่นห่างจากตัวเขาไปอย่างรวดเร็ว พี่เวียร์หรือ? อ่า เป้าหมายเขามาถึงแล้ว และเมื่อเขาได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาประพิมพ์ประพายคล้ายน้องชายนั้น ความโกรธแค้นที่เขามีก็ปะทุขึ้นมาจนเขาเผลอตัวแสดงออกทางสีหน้าอย่างปกปิดไม่อยู่

 

“เวียร์ศรุต...” โดยไม่รู้ตัวเขาพูดชื่อของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเคืองแค้นที่เขากลั่นออกมาจากขั้วหัวใจอย่างแท้จริง เจ้าของชื่อหันมาทางเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรระคนสงสัยว่าเขารู้ชื่อของตนได้อย่างไร

 

“คุณเป็นใคร!?” น้ำเสียงนั้นอินฟังออกว่ามันแสดงออกถึงความรังเกียจและขยะแขยงเขามากแค่ไหน แต่อินก็หาสนใจไม่ เขาเพียงยืดอกแล้วจับจ้องร่างสูงตรงหน้าด้วยสีหน้าแน่วนิ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดประมาณ

 

“ฉัน..อินอรชุน ภักดีวรการ เป็นพี่ชายของ อิงอวตาร ภักดีวรการ นายรู้จักดีไม่ใช่หรือ หึ เราจะได้พบกันอีกแน่..เวียร์ศรุต” อินอรชุนเดินตัดผ่านสองพี่น้องจนร่างลับหายไป...

 

แผนที่หนึ่งสำเร็จลุล่วง หึหึ...

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป >>>

[/color][/size]

[nanalonely]

ลุงสิงห์


ต่อแผนสองด่วนๆ

[sakiko]

เพิ่งเข้ามาอ่านอะ

อยากบอกว่า สั้น ด้าย จาย มาก มาย


 

[Haney]

มันส์มากครับ รออ่านต่อ

[MiTo™]

หุหุ

เรื่องนี้คงบีบรัดหัวใจสุดๆ อีกเรืองแน่

เป็นกำลังใจนะครับ

[poom]

 ...เรื่องนี้เคยอ่านจบไปแล้วววว...แต่ชอบ...มาตามอ่านอีกรอบ

[THIP]

  ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า

[zunako]

รอต่อไป 

[pongsj]

ท่าทางงงงงงงงงงงงงง จะฟาดฟันกันน่าดู อิอิ

[singsayam]

  เป็นปลื้มที่หลานๆ โปรดเรื่องนี้กัน 



: บทที่ 3 >>> สงสัย

“โอ๊ย พี่ผมเจ็บ!!” วุฒิคมร้องลั่นเมื่อโดนพี่ชายตบหน้าจนล้มคว่ำ

 

“ใครสั่งใครสอนให้แกเป็นพวกรักร่วมเพศฮะ ไอ้น้องชั่ว!!”

 

พลั่ก ๆ ๆ

 

เวียร์ศรุตทุบตีน้องอย่างไม่บันยะบันยัง

 

“ฉันขอสั่งให้แกเลิกยุ่งกับมันเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อกับแม่”

 

“ผมไม่สนหรอก ผมรักพี่อิน แล้วก็ไม่มีใครจะหยุดผมได้ด้วย! อั่ก” น้องชายโต้กลับแล้วต้องล้มคว่ำลงไปกองอยู่ที่พื้นเมื่อโดนตบหน้าอีกฉาด

 

“นี่เป็นคำขาด!! ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพี่แล้วยังเห็นหัวพ่อกับแม่อยู่แกอย่าให้ฉันเห็นมันกับแกทำอะไรบัดสีแบบเมื่อตะกี้อีก ไม่งั้นฉันไม่ไหวทั้งแกแล้วก็มันแน่ๆ”

 

เวียร์ศรุตเดินกระทืบจากไป...

 


ชายหนุ่มนอนก่ายหน้าผากอย่างเคร่งเครียด พี่ชายของอิงโผล่มาหาที่บ้านเขาทำไมกันนะ มันต้องมีจุดประสงค์หรือเป้าหมายอะไรสักอย่าง ปกติมีแต่ยัยอิงเท่านั้นที่มาที่นี่ มา ‘ขอความรัก’ จากเขาแล้วเขาก็ปฏิเสธไปอย่างอ่อนนุ่มที่สุด แต่ใครจะคาดคิดว่ายัยอิงตัวกะเปี๊ยกจะฆ่าตัวตายเพราะเขา..เพียงแค่เขาไม่รับรักจากเธอเท่านั้น เขาเสียใจอย่างสุดซึ้งและจะขอไปร่วมไว้อาลัยเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็โดนทางนั้นปฏิเสธอย่างทุเรศที่สุดและเขาจำได้ขึ้นใจว่าเสียงนั้นเป็นของอินอรชุนอย่างไม่ต้องสงสัย

 

เวียร์ศรุตกลับมาคิดถึงเรื่องอินอรชุนต่อ เขาเชื่อว่าอินต้องมีเหตุผลบางอย่างที่เข้ามาที่บ้านหลังนี้เพราะปกติเขาไม่เคยเห็นอินอรชุนมาที่บ้านหลังนี้เลย เอ..หรือว่าจะแค่เข้ามาทำเรื่องบัดสีกับน้องชายของเขาเท่านั้น มันก็ไม่น่าจะใช่อีก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นอินอรชุนก็ต้องมาที่นี่มากกว่าหนึ่งครั้งแล้วสิ แต่นี่เพิ่งจะมาปรากฏตัวหลังจากที่น้องสาวตายให้เขาได้เห็นความงามที่ไม่เหมือนบุรุษเพศเอาเสียเลยแต่งดงามเฉกเช่นอิสตรี...

 

คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกหรือว่าเขาต้องไปคุยกับเจ้าตัวให้รู้แล้วรู้รอดไปนะ.. ดีเหมือนกันจะได้บอกให้อินอรชุนเลิกยุ่งกับน้องชายของเขาไปด้วยเลย..เราได้เจอกันตามที่คุณขอแน่

 

อินอรชุน…

 

 

 

                                                                                                                โปรดติดตามตอนต่อไป >>>

[THIP]

 
โหม่งคนเขียน 

[singsayam]

โหม่งคนเขียน 

ทำเบาๆ หน่อยนะ ลุงแก่แล้วนะหลาน เหอๆๆๆๆ

แต่ลุงก็ดีใจนะที่หลานโมมาเม้นต์ให้ลุงแก่ๆ คนนึง

[anna1234]

  ลุงสิงห์น่ารักจัง อุสาเอามาลงให้อ่าน

+1 ให้ลุงสิงห์อิอิ

[singsayam]

ลุงสิงห์น่ารักจัง อุสาเอามาลงให้อ่าน

+1 ให้ลุงสิงห์อิอิ

ลุง +1 คืนในแล้วเด้อหลานจ๋า

แต่ดูหลานคนคงเคยอ่านแล้วอ่ะ...



ไม่หรอก...ถึงอย่างไรลุงก็จะเอามาลง...นะ นะ เผื่อหลานๆ บางคนยังไม่ได้อ่าน

[~NeMeSiS_PURE~]

มาอ่านนิยายใหม่  ยังไม่เคยอ่าน

ลงไปเรื่อย ๆ นะ +1

[BLkaiwhan]

สนุกค่า  อยากอ่านต่อไวๆแล้ว
ขอบคุณนะค๊า..เอาไปเรย +1 ค่ะ 


ปล. แอบถูกใจลายเซ็นต์คุณต้นสาย..มากๆอ่ะค่ะ...อิอิ กด+1 ให้ค่ะ..ชอบบบบบ

[maabbdo]

ท่าทางเรื่องนี้จะมันหยด

อยากอ่านต่อเเล้ว

+ 1 ให้คนโพสต์ด้วย

 

[bellbomb]

 

น่าสนุกดีค่ะ (พล็อตเหมือนจำเลยรักไปหน่อย) จะรออ่านต่อนะค้า

[singsayam]

  ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ 




บทที่ 4 >>> หัวใจประจัน


สวนสาธารณะแห่งหนึ่งกลางกรุง

 

อินอรชุนมักจะมาออกกำลังกายที่นี่เป็นประจำทุกเช้าแล้ววันนี้ก็เช่นกัน ตอนนี้เขากำลังวิ่งเหยาะๆ อย่างเลื่อนลอยไปตามทาง สมองคิดถึงแต่อิงอวตารอย่างเหลือแสน น้องสาวของเขาเป็นคนน่ารัก ปากกล้าใจถึง รักใครแล้วรักจริง ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แต่เขาไม่เชื่อเลยว่าอิงจะต้องมาจบชีวิตลงกับเรื่องแบบนี้เพราะมันคนเดียว...คิดถึงตรงนี้สีหน้าก็แสดงออกชัดถึงความโกรธเกลียดจนผู้คนที่วิ่งผ่านไปผ่านถึงกับมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

 

อินนั่งพักลงที่เก้าอี้ริมทางแล้วดื่มน้ำรวดเดียวหมดขวด ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเหงื่อตามใบหน้า สายตาทอดมองออกไปยังบึงน้ำใส ลมเอื่อยพัดมากระทบกายให้ผ่อนคลายความร้อนที่เริ่มระอุ แต่แล้วเขาก็รู้สึกถึงเงื้อมเงาของใครบางคนที่กำลังยืนค้ำหัวเขาอยู่ อินอรชุนหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจอย่างยิ่งยวดเมื่อได้เห็นผู้มาเยือน..เวียร์ศรุตมาหาเขากระนั้นหรือ มาหาทำไม?

 

“นาย..”

 

“ใช่ผมเอง” เขารับคำเสียงเรียบเรื่อยแต่ก็ทุ้มต่ำจนแหบพร่า เมียงมองร่างบางในชุดเสื้อกล้ามสีขาวเผยผิวขาวนวลเนียนและเด่นสะดุดตา แม้แต่เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง..เขารู้แล้วว่าทำไมน้องชายของเขาถึงรักอินอรชุนโดยไม่สนถึงความถูกต้อง

 

“บังเอิญจริงนะที่ได้เจอกันที่นี่” อินลุกขึ้นยืนเพื่อประจันหน้ากับเขา

 

“ก็ว่างั้น ผมมีเรื่องจะคุย..แล้วถามคุณ”

 

ร่างบางเอียงคออย่างพิจารณา มันจะมาไม้ไหน

 

“ก็ว่ามา ฉันมีเวลาไม่มากนัก เดี๋ยวต้องไปหา –วุฒิ- อีก เดี๋ยวเขาจะรอเอา” อินพูดเน้นๆ แล้วแอบยิ้มอย่างพอใจอยู่ในใจเมื่อได้เห็นกิริยาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปอย่างถนัดตา

 

“คุณต้องเลิกยุ่งกับน้องชายผม!!” คำกล่าวนั้นแทบจะเป็นตะคอก “พ่อกับแม่รักเจ้าวุฒิมาก คุณอย่าทำให้มันต้องมาเสียอนาคตเพราะคุณเลย”

 

นั่นแหละที่ต้องการ...อินแอบคิดในใจ

 

“นี่หรือเรื่องที่นายจะมาพูดกับฉัน”

 

เขาไม่ได้ตอบแต่เขม้นมองอีกฝ่ายอย่างบันดาลโทสะ

 

“คุณมีเหตุผลอะไรที่เข้ามาที่บ้านผม”

 

เริ่มสงสัยแล้วสินะ หึหึ...

 

“เหตุผลง่ายๆ ไม่เห็นต้องคิดเสียให้ยาก ฉันกับวุฒิเรารักกัน ทำไมฉันจะเข้าไปในบ้านแฟนของฉันไม่ได้ล่ะฮะ คุณพี่เขย”

 

“น่าขยะแขยง คนห่าอะไร” เวียร์ศรุตสบถหยาบคายแล้วเหยียดสีหน้าอย่างดูแคลน คำพูดของเขาดูเหมือนมันจะไม่ต่างจากเชื้อเพลิงที่เติมลงในเตามากนัก

 

“แล้วอย่างนายล่ะ มันไม่น่าขยะแขยงมากกว่าฉันหรอกหรือ ไอ้ฆาตกร!!” เมื่อเจออย่างนี้ไป เวียร์ถึงกับโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาไม่ได้เป็นฆาตกร เขาไม่ได้เป็น...

 

“ผมไม่ได้เป็นฆาตกร!!” เขาสวนขึ้นมาทันควันแล้วเขยิบเข้ามาบีบแขนขาวเล็กบางนั่นอย่างห้ามไม่ได้

 

“นายมันฆาตกร ทำร้ายได้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอิง นายมันก็ไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งเท่านั้น!!” แรงแค้นยิ่งทวีคูณเมื่อความเจ็บที่เริ่มจะทนไม่ไหวเป็นตัวบีบคั้นอารมณ์ทั้งหมด แต่อินไม่สนใจหรอกว่ามันจะเจ็บแค่ไหน เขาสนแต่ว่าจะต้องทำร้ายคู่ต่อสู้ให้ได้มากที่สุดต่างหาก ด้วยคำพูดที่กรีดแทงของเขา

 

“บอกให้หยุด บอกให้หยุด!!” เวียร์ออกแรงบีบมากขึ้นอีกจนข้อแขนของอินแดงช้ำ

 

“ไอ้-ฆาตกร-เลือดเย็น --”

 

พลั่ก!

 

เวียร์ผลักร่างบางลงไปที่พื้นเต็มแรงแทนที่จะชกหรือต่อยให้หน้าคว่ำเมื่อความเดือดมาถึงจุดปะทุ แต่นี่เขากลับทำแค่ผลักร่างนั้นให้ล้มลง เขาเองก็ไม่สามารถระบุได้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำร้ายใบหน้าขาวใสที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้ ความรู้สึกเขาบอกเพียงว่า เขาทำไม่ลง...

 

อินอรชุนกักเก็บความเจ็บไว้ข้างในแล้วทรงตัวลุกขึ้น จ้องหน้าศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างไม่ยอมแพ้ พลางเอ่ย

 

“ฉันจะไม่หยุดอยู่เท่านี้หรอก เวียร์ศรุต นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น เราสองคนจะต้องได้พบกันอีกบ่อยๆ แน่ แล้วฉันขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าฉันจะไม่เลิกยุ่งกับน้องของนายจนกว่าทุกอย่าง..มันจะลงตัว”

 

ร่างบางหมุนตัวกลับพร้อมเสียงสะบัดห้วนแต่ต้องหยุดชะงักกึกเมื่ออีกฝ่ายยังจะมายื้อแขนเขาไว้ แต่การณ์กลับไม่เป็นดังที่คาด เมื่ออินอรชุนใช้วิชาเทควันโดที่ร่ำเรียนมาจับพลิกข้อมือชายหนุ่มแล้วออกแรงหมุนจนอีกฝ่ายตีลังกาคะมำหงายไปกระทบพื้นเสียงดังพลั่ก

 

“ฉันไม่ตกเป็นเหยื่อของนายอีกรอบที่สองหรอก จำเอาไว้!!” อินลั่นวาจาอย่างเย้ยหยันก่อนจะจากร่างสูงที่นอนแซ่วอยู่เทียมพื้นไปอย่างไม่หันหลังกลับมา...

 

โปรดติดตามตอนต่อไป >>>

[~NeMeSiS_PURE~]

^
^
^
^
จิ้ม ๆ

ยังไม่ได้อ่านเรย 

ยังไม่ได้กลับบ้านซักที

[THIP]

นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ขอถามนิดนะคะ

เรื่องนี้คุณสิงห์ไม่ได้แต่งเองใช่มั๊ยคะ ถ้าใช่ได้ทำการขออนุญาตผู้แต่งว่านำเรื่องมาลงที่บอร์ดนี้แล้วหรือยัง แต่ถ้าแต่งเองก็ไม่มีปัญหาค่ะ