หัวข้อ: เพลิงแค้นแรงรัก By : แพลงก์ตอน

[DeShiWa]

เป็นธรรมดาที่พระเอกกับนายเอกต้องคู่กัน อิอิ

ครับรอวันที่คนทั้ง2ปวดใจ ห่วงหา กัน อิอิ

[tatum1234]

  :m1:มาต่อเร๊วๆๆนะคร๊าฟฟฟฟ

[singsayam]

  เห้อ...ลุงไม่ค่อยสบายอ่ะหลานๆ

ไม่รู้ใครนินทา ดูซิลุงสำลักน้ำหมากหู ตา แดงไม่หมดแล้ว....  

เด๋ว...บ่ายแก่ๆ มาต่อให้นะครับหลานๆ   

[singsayam]

บทที่ 7 >>> แรงเงา  


เวียร์ศรุตหยุดการเคลื่อนไหวใดๆ แล้วแน่นิ่งอยู่เหนือร่างอินอรชุนอยู่พักหนึ่ง ริมฝีปากสูดดมซอกคอขาวตามความต้องการ เขาเลื้อยขึ้นแล้วมอบสัมผัสหวานที่ริมฝีปากให้กับอินที่ตอนนี้นอนแน่วนิ่งไม่พูดจาใดๆ กับเขา จากนั้นเขาก็ถอนตัวออกแล้วลงไปนอนข้างกายของอีกฝ่าย นัยน์ตาของเวียร์ทอดมองร่างบางที่ยังไม่ขยับและสายตาของอินยังคงมองอยู่ที่เพดาน..เลื่อนลอย

 

เขาทำอะไรลงไป...ชายหนุ่มคิดอย่างเสียใจ

 

แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขามีความสุขเหลือเกินที่ได้มีอะไรครั้งแรกกับอินอรชุน เป็นความสุขอย่างยิ่งยวดที่เขาอยากจะลิ้มลองอีกครั้ง...ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่แสดงกิริยาที่นิ่งเหมือนหินแล้วนัยน์ตาแดงก่ำกับน้ำตานองหน้าแบบนั้น

 

“ออกไป” น้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็งเอ่ยขึ้นในที่สุดแต่เจ้าของเสียงก็ยังไม่หันมามองที่อีกฝ่าย ชายหนุ่มหงึกหงัก ทำตัวไม่ถูก “ฉันบอกให้ออกไป!!” คราวนี้ไม่ได้มีแต่เสียงเท่านั้นเพราะมันมีข้าวของต่างๆ วิ่งตรงมาทางเวียร์ศรุตด้วย ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว อยากจะขอโทษกับสิ่งที่ทำไปแต่เวลานี้คงไม่เหมาะนัก ชายหนุ่มออกไปแล้วทิ้งให้ร่างบางนั่งร้องไห้โฮอยู่เพียงลำพัง

 

ฉันแพ้แล้ว ฉันแพ้มันแล้ว ฮืออ..

 

ไม่..นายยังไม่แพ้อิน.. นายจะล้มเลิกแผนทุกอย่างที่นายทำเกือบสำเร็จแล้วงั้นหรอ วุฒิหลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อีกเพียงนิดเดียว ก็ได้เวลากำจัดแล้ว อีกเพียงนิดเดียว นายจะถอยไม่ได้

 

นั่นสิ ฉันจะถอยไม่ได้ ฉันจะต้องแก้แค้นมันทั้งพี่ทั้งน้อง..

 

ต้องอย่างนั้นสิอิน ต้องอย่างนั้น...

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป >>>>>

[three]

 :m29:ทำไมไวปานวอกงั้นอ่ะนายเอกเรา :m31:สู้ๆนะครับผมเดาว่าจากนี้ไปคงเข้มข้นมากๆเลยล่ะขอบคุณนะฮะคุณลุง

[THIP]

อ่านเรื่องนี้แล้ว เหมือนอ่านนิยายเก่าๆ หรือไม่ก็คิดว่ากำลังดูหนังยุคมิตร-เพชรา ยังไงไม่รุ

การเรียกชื่อเต็มๆ อินอรชุน เวียร์วิศรุต สำนวนก็เชยๆ (แต่พล็อตแบบนี้หากินได้ตลอด)

แต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ

 

ไม่จิง สมัยมิตรไม่มีเซ่เวน แน่นอนขอบอก555  :laugh5:แซงทิพย์เล่นระหว่างรอลุงสิงห์ อิอิ

แหะ ๆ สมัยนั้นไม่มีเซเว่นอยู่แล้วละ
แต่ไม่รู้เป็นไงนะ อ่านเรื่องนี้แล้ว นึกถึงตัวละครแต่งตัวแบบโบราณ เสื้อคับ กางเกงขาบาน ไว้จอน แล้วมาพูดแข็งๆ อ่ะ  "อินอรชุน ผมยอมให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้" 
(หรือเราจะจิ้นมากเกินไป) 

[singsayam]

หา..อะไรน่ะ

รีบนนี่อ่ะนะหรือที่ "จิ้น" ลุงหูฝาดไปหรือป่าวหลาน

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม เสียตัวซะละ

สงสารดีหรือป่าวครับ

เพราะพระเอกก็ต้องคู่กับ นายเอกวันยังค่ำ

เลยไม่อยากให้เสียใจ อิอิ

 

[singsayam]

บทที่ 8 >>> ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ  


ทุกอย่างก้าวของอินอรชุนพกแต่ความมั่นใจ เขาเดินตรงเข้าไปกดกิ่งที่หน้าบ้านลัลน์ลลิต สักพักหนึ่งวุฒิคมก็เปิดประตูออกมายื่นหน้าแฉล้ม ร่างบางโผเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างเคยชิน หลังจากวันนั้น วันที่เขาเสียพรหมจรรย์ให้กับเวียร์ศรุต เขาก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่เป็นเวลากว่าสองอาทิตย์แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาล้มเลิกแผนการทุกอย่างไปแล้วหรอกนะ เขายังนัดวุฒิคมให้ออกมาเจอข้างนอกเกือบทุกวัน จนตอนนี้เรียกได้ว่าพร้อมแล้วที่จะส่งวุฒิคมไปขึ้นหลักประหารแต่มันก็ยังไม่ถึงเวลานั้น อีกพักก่อน

 

“เข้ามาก่อนเลยครับพี่อิน”

 

“จ้ะ” อินจูงมือวุฒิเข้าไปข้างในแล้วมาจบที่สวนดอกไม้แปลงเล็กๆ แปลงหนึ่ง

 

“ผมรักพี่อินครับ” วุฒิพูดเสียงหวานเยิ้ม

 

“บอกรักพี่ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรอไงฮะ”

 

“ไม่เลยฮะ ก็ผมรักพี่นี่ครับ จะให้บอกว่าเกลียดได้ยังไงล่ะ”

 

“ฮ่ะๆ นั่นสิ – นี่วุฒิ..สมมติว่าพี่บอกเลิกวุฒิขึ้นมาล่ะ” อินเริ่มแผนการ

 

“ผมก็คงคลั่งตายแน่ๆ เลย” วุฒิคิดว่านั่นเป็นคำหยอกของอิน

 

ตายไปเลยยิ่งดี เหมือนที่ยัยอิงเป็น...

 

“แต่ผมจะไม่ทำให้พี่บอกเลิกผมหรอกเพราะผมจะเติมรักให้พี่ทุกวัน แบบนี้ไง!” จู่ๆ วุฒิก็พุ่งตัวเข้ามาหาเขาเพื่อจะจูบแต่อินกลับเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง

 

“ทำไมครับ” เสียงของวุฒิอ่อยไปเลย ในขณะเดียวกันสายตาของอินก็เหลือบไปเห็นเงาของเวียร์ศรุตที่กำลังแอบมองเขากับวุฒิอยู่หลังประตูบานเลื่อนอยู่บนบ้านอย่างช่วยไม่ได้และเมื่อเวียร์ศรุตเห็นว่าถูกจับได้ก็ถึงกับหลบวูบไปเลย ทำไมนายนั่นจะต้องมาแอบมองเขาด้วย ทำไมนะ ปกติเห็นบุ่มบ่ามเข้ามาเลยไม่ใช่หรือ ดีล่ะ..เขาคิดอะไรอย่างหนึ่งออกแล้ว เขาหันไปหาวุฒิคม

 

“ทำไมครับ” วุฒิยังถามประโยคเดิมซ้ำด้วยสีหน้าจืดเจื่อน

 

“...” อินไม่ตอบกลับแต่คลี่เสื้อตัวนอกออกที่ใส่ไว้หลวมๆ จนเผยผิวขาวนวลเนียนโดดเด่นสะดุดตา ร่างบางเข้าไปแนบชิดอกของวุฒิคมจนรุ่นน้องถึงกับหายใจแรงและตกใจวูบ ขณะที่วุฒิคมกำลังจะเข้ามารับสัมผัสหวานจากร่างบางอยู่นั้นเองร่างสูงที่หลบฉากอยู่เมื่อครู่ก็พุ่งโพล่งออกมาคว้าต้นแขนบางแล้วผลักโครมจนล้มลงไป

 

“โอ๊ยย!!”

 

“พี่อิน!”

 

เพี๊ยะ!

 

“โอ๊ย!!”

 

“ฉันบอกแกแล้วใช้มั้ยว่าอย่าให้ฉันเห็นอีก”

 

“ก็ช่วยไม่ได้ใครสั่งให้มาแอบดูล่ะ” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลังของเวียร์ศรุต เขาหันไปเห็นร่างบางยันตัวลุกขึ้นและตรงหัวเข่าปรากฏรอยถลอกเป็นทางยาว เขาใจหายวูบ อินอรชุนเดินกะเผลกๆ ไปยืนข้างวุฒิคม ตอนนั้นเองที่เวียร์ศรุตรู้สึกเจ็บปวดอย่างแปลกประหลาด คนที่อินอยากอยู่ใกล้เมื่อเจ็บกลับเป็นน้องชายของเขาอย่างนั้นหรือ ทำไมไม่ใช่เขา...

 

“พี่อินเลือดออก!” วุฒิคมร้องลั่น

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไปที่อื่นกันเถอะ ที่นี่ชักจะหายใจไม่ออกแล้ว”

 

“ครับ”

 

“จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

 

“มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง”

 

“มีแน่นอน...คุณเองก็น่าจะรู้ดีนี่ อินอรชุน” คำพูดแฝงนัยนั้นทำให้อินสะอึก

 

“ฉันจะไป ไปเถอะวุฒิ ไปคอนโดพี่” ทั้งสองกำลังจะหมุนตัวแต่ทว่าเวียร์ศรุตกลับมุ่งตรงมาหาอินแล้วกระชากร่างของอินให้ออกห่างจากน้องชายของเขา

 

“พี่เวียร์จะทำอะไรพี่อิน ปล่อยนะ พี่อินเป็นแฟนผม ผมดูแลพี่อินได้”

 

“...” เวียร์ศรุตไม่ตอบกลับจ้องตาน้องชายของตัวเองเขม็ง

 

“แกจะไปคอนโดของอินอรชุนไม่ได้ ถ้าแกไป ฉันจะฟ้องพ่อกับแม่แล้วฉันกับแกก็ตัดขาดกัน!!” คำขาดนั้นคล้ายเป็นคำประกาศิตที่วุฒิคมไม่มีทางขัดขืน “ฉันเคยบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอินอรชุนไม่ได้รักแกจริงๆ แกต้องเชื่อฉันนะวุฒิ แกกำลังจะตกเป็นเหยื่อของเขา ฉันไม่ยอมให้แกเป็นอะไรเพราะเขาแน่ แกต้องเลิกยุ่งกับเขาตั้งแต่นาทีนี้!!”

 

“อย่าไปฟังนะวุฒิ เขากำลังปั่นความรักของเราให้ล่ม พี่รักวุฒินะ รักมากด้วย” เสียงของอินอรชุนดังออกไปคล้ายเป็นตัวกระตุ้นให้เวียร์ศรุตโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

 

เขาหันมาทางอินอรชุนด้วยแววตาเกรี้ยวกราด

 

“อยากรอบสองใช่มั้ยฮะอินอรชุน” คำกล่าวนั้นเป็นเสียงกระซิบที่ให้ได้ยินกันสองคน อินอรชุนสะอึกรอบสอง เขายังจำวันนั้นได้ดีและฝังใจ

 

“กลัวหรอ” เวียร์อดไม่ได้ที่จะยิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเงียบไป

 

เพี๊ยะ!!

 

โดยไม่ตั้งใจ..อินอรชุนฟาดฝ่ามือลงที่แก้มใสของเวียร์ศรุตจนหน้าหัน จากนั้นอินอรชุนก็ผละตัวออกแล้วรีบลากวุฒิออกจากบริเวณบ้านไป...

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป >>>  

[DeShiWa]

 

ดุเดือดจริงๆเลยครับผม

แต่ผมว่าน่าจะมุ่งไปที่พี่ชายมากกว่าน้องชายนะครับ

ยังไงๆน้องชายก็ไม่รู้เรื่องด้วยเลย ผมสงสารอะครับ

 

[singsayam]

ไม่งั้นเขาจะเรียกว่า...หรือจ๊ะหลานลุง

[nanao]

ลุงสิงห์ลงไว ถูกใจมากมายเลยครับ

เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ นานไหมเนี่ยกว่าจะมีตอนหวาน ๆ กัน 

[anna1234]

  ลุงสิงห์ลงต่อเถอะ ค้างอย่างแรงอ่ะ

[singsayam]

  บทที่ 9 >>> หัวใจลังเล  




วุฒิคมนั่งคุกเข่าทำบาดแผลให้อย่างนุ่มนวลเมื่ออินอรชุนซื้ออุปกรณ์ทำแผลทั้งหมดมาแล้ว เห็นอย่างนี้ ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากทำร้ายเด็กรุ่นน้องคนนี้เลย วุฒิเป็นเด็กดี หัวอ่อน เรียบร้อย และที่สำคัญเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย แต่อินอรชุนไม่มีทางเลือก เขามีเหตุผลต้องทำ เขาต้องแก้แค้น แก้แค้นให้อิง น้องสาวที่เขารักมากกว่าสิ่งใด มากกว่าชีวิตของเขาเอง...

 

“ขอบใจนะวุฒิ”

 

“ไม่เป็นไรครับพี่อิน” คนข้างกายบอก

 

“วันเสาร์นี้ว่างมั้ย”

 

“ว่างครับ ทำไมหรอ”

 

“ไปกินเซเวนเซ่นกัน”

 

“ได้ครับ”

 

“จ้า เดี๋ยวพี่ขอตัวกลับก่อนนะ นี่ก็เย็นแล้ว”

 

“ให้ผมไปส่งนะ”

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

 

“ครับ ขับรถดีๆ นะ รักนะครับ”

 

“อืม...”

 

+ + + + + + + + + + + + + + + +

 

 

อินอรชุนต้องจอดรถลงข้างทางเมื่อรู้สึกแปลกๆ กับรถหรูของตัวเอง และเมื่อเขาหันไปยังเบาะหลัง เขาแทบจะกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา

 

“เวียร์ศรุต...ข..ขึ้นมาได้ไง!!”

 

“หึ..มันไม่สำคัญหรอก..”

 

“แล้วขึ้นมาทำไมลงไปนะ!”

 

“อยากขึ้นนักแหละ คุณทำเสื้อหล่นไว้ ไม่อยากเก็บไว้ให้เป็นเสนียด” แล้วเขาก็โยนเสื้อคลุมตัวที่เขาคลี่ออกใส่หน้าอินอรชุน

 

“แค่นี้ใช่มั้ย เสร็จธุระแล้วก็ลงไป” เวียร์ศรุตแปลกใจมากที่อินอรชุนไม่โวยวายหรือด่าเขาเหมือนอย่างทุกๆ ครั้ง แต่เขายังไม่อยากลงนี่ ทำไงดีนะ

 

“หลอกเด็กมันไม่สนุกหรอกนะ ทำไมไม่ลองหันมาคบกับรุ่นเดียวกันล่ะ” เขาเอ่ยอย่างยียวนเพื่อกระตุ้นให้อีกฝ่ายปะทุ

 

“หึ..ก็เพราะว่าเด็กมันขบเผาะเย้ายวนกว่ารุ่นเดียวกันเป็นไหนๆ”

 

“หมายความว่ายังไง” ดูเหมือนเวียร์ศรุตจะหน้าซีดไปทันใด

 

“หึ ก็ฉันกับน้องนาย..หึหึ ลงไปได้แล้ว”

 

“หมายความว่ายังไง!!!” คราวนี้อินอรชุนถึงกับผวาเฮือกกับน้ำเสียงอันทรงพลังของเขา

 

“โอ๊ย ปล่อย ฉันเจ็บ อ้ากก!!” อินร้องลั่นเมื่อถูกมือแกร่งจับตัวเขาลากจากเบาะหน้ามาเบาะหลัง “ปล่อยนะ!!”

 

“หมายความว่ายังไง คุณหมายความยังไงฮะอินอรชุน!!” เวียร์ศรุตคาดคั้นเสียงจริงจัง

 

“เล่นละครทั้งทีมันต้องเล่นให้สมบทบาท”

 

“คุณนี่มันสำส่อนไม่เลือกเลยใช่มั้ยฮะ” พูดพลางก็ควานหาริมฝีปากบางสีชมพูนั้นอย่างโหยหา อินอรชุนเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่สามารถหลุดเงื้อมมือเขาได้และไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าจูบของเขากับวุฒิคมช่างแตกต่างกันเหลือเกิน “พี่ทีน้องที ร่านมากนักหรอไง”

 

เพียะ!!

 

“หยาบ! มันตัวของฉัน มันหนักหั -- อุ๊บบ!”

 

ไม่ทันจบคำชายหนุ่มก็บรรจงบดเบียดริมฝีปากของตัวเองเข้ากับปากนุ่มอย่างไม่รอช้า ทั้งดูดดื่ม อ่อนหวาน และรัญจวนใจ เป็นสัมผัสที่เขาต้องการลิ้มลองอีกครั้ง อีกครั้งที่เขาไม่อยากให้มันจบสิ้น 

 

อึดใจต่อมาเวียร์ศรุตก็ถอนริมฝีปากออกแล้วประสานสายตาเข้ากับอินอรชุนที่จ้องเขาตอบกลับมา ในแววตานั้นกำลังคิดอะไรอยู่เขาไม่มีทางรู้ได้เลย ทั้งคู่มองหน้าซึ่งกันและกัน ในตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เขาเป็นอะไร ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้าอินอรชุนหัวใจเขาก็พองโตแล้วสั่นแปลกๆ เวลาที่น้องชายของเขากับอินอรชุนไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือนี่ มันคือความรัก ความรักที่เขาเองไม่เคยรู้จักกันนะ

 

อินอรชุนเองก็รู้สึกหวั่นไหวแล้วร้อนวูบวาบเช่นกันเวลาที่เวียร์ศรุตอยู่ใกล้ ทั้งที่โกรธแค้น หมั่นไส้ แต่เอาเข้าจริงก็กลับไหวหวั่น พรั่นใจ วาบหวาม เหลือคณนา หรือว่าเขาเองก็คงจะหลงรักไอ้หมอนี่เข้าแล้วเหมือนกัน?

 

อินเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่โวยวายหรือสั่งการให้มือทั้งสองผลักร่างสูงนั่นออกไปกลับแต่ปล่อยให้เวียร์ศรุตโน้มใบหน้าลงมาจูบตนอีกครั้งและเป็นอีกครั้งที่อินรับสัมผัสนั้นมาโดยไม่ขัดขืน แปลกใจที่ความคิดเรื่องการแก้แค้นในนาทีนี้เริ่มจางไปทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการและปรารถนามากที่สุดไม่ใช่หรือ?

 

เวียร์ศรุตถอนริมฝีปากออกก่อนจะพูดในประโยคที่อินอรชุนคาดไม่ถึง

 

“ผมคิดถึงคุณ ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย ไปหาที่คอนโดทำไมเปิดประตูให้ผม ผมอยากจะขอโทษคุณในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษนะ” นั้นคือความสัตย์จริงที่เขาต้องการจะบอก ตั้งแต่วันนั้น..เขาเองก็รู้สึกผิดแล้วสับสนหนักว่าตัวเองเป็นอะไรก่อนจะรู้ในที่สุดว่า

 

เขารักอินอรชุนเข้าเสียแล้ว!

 

วุฒิคมพูดถูกความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์และมันไม่ได้เกิดกับเฉพาะชายหญิงอย่างเดียวเท่านั้น

 

ทางร่างบางถึงกับเงียบอึ้ง ไม่คาดคิดและคิดไม่ถึงว่าประโยคนั้นจะหลุดออกมาจากปากนายเวียร์ศรุต คนที่ขยะแขยงและเกลียดเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น

 

“ถ้าคุณอยากแก้แค้นให้ยัยอิง คุณมาลงที่ผมได้มั้ย ผมจะยอมทำทุกอย่างที่คุณต้องการ วุฒิมันไม่เกี่ยวอะไรด้วยกับเรื่องนี้ ผมรักน้องผมมากเหมือนที่คุณรักยัยอิง”

 

เริ่มใจอ่อน ลังเล ไม่แน่ใจ...

 

“นะครับอิน” นัยน์ตาคู่คมไม่กะพริบ เมียงมองดวงหน้าหวานชวนมองอย่างสื่อความหมาย อินอรชุนเริ่มสองจิตสองใจ จะให้เขาตอบว่าอะไรดีละ จะให้ล้มเลิกแผนการทุกอย่างเพราะคำพูดหวานๆ ของเขาแค่นั้นอย่างนั้นหรือ?

 

“ฉันยังไม่เปลี่ยนคำพูด..การแก้แค้นพวกนายสองคนคือสิ่งที่ฉันต้องการและปรารถนามากที่สุด”

 

เวียร์ศรุตหน้าซีดไปก่อนจะปรับสีหน้าแล้วพูดเสียงขึงขัง

 

“ถ้านั่นมันคือคำมั่นปณิธานอย่างแรงกล้าของคุณ ผมเองก็จะต่อต้านคุณทุกวิถีทางเหมือนกัน อินอรชุน!! ด้วยวิธีของผม แบบนี้!!”

 

ไม่พูดพร่ำให้มากความเวียร์ศรุตก็ก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างบันดาลโทสะก่อนจะฉีกกระชากเสื้อตัวบางเบาให้ขาดออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วลงมือจับตัวของอินอรชุนให้พลิกคว่ำท่ามกลางเสียงกรีดร้องระงมอย่างเจ็บปวดและแค้นแสนสาหัสและทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองที่เวียร์ศรุตต้องการบ่งการให้มันเป็น... 

 

 


 

โปรดติดตามตอนต่อไป >>> 

[DeShiWa]

 

หื่นกันได้ใจจริงๆเลยครับผม อิอิ

เป็นกำลังใจให้ลุงครับผม

หลานคนนี้รักลุง นะครับ จุ๊บๆๆ

 

[singsayam]

หื่นกันได้ใจจริงๆเลยครับผม อิอิ

เป็นกำลังใจให้ลุงครับผม

หลานคนนี้รักลุง นะครับ จุ๊บๆๆ

 

มาเร็วจริงๆ สมกับที่เป็นสปอนเซอร์หลักของลุงจริงเลย

ลุงก็รักหลานครับ....

บ่ายๆ ถ้าลุงพอมีเวลาว่าง จะแวะมาลงให้อีกนะครับ

[anna1234]

  ตอนนี้เริ่มได้ความรู้สึกเดียวกะทิพย์แล้ว ผมคุณ สุภาพจริงจริ๊ง

สมวัยพวกเราเลยเน้อลุงสิงห์เน้อ  ลุงสิงห์สู่ๆ ต่อให้จบนะลุงนะรออ่านทุกวันเลย

[sakiko]

 

[nanao]

สนุกดีคร้าบ

พระเอกต้องงี้สิ เถื่อน ๆ หื่น ๆ 

[three]

 :oเอ่อนิยายเรื่องนี้คุณพิศาลเขามากำกับเองหรือเปล่าครับ :oอยากบอกว่าชอบมากๆเลยไอ้ตบจูบๆเนี้ย :m4:ขอบคุณครับคุณลุง

[Junrai_Hyper™]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ในรถ

ชนะเลิศ

[THIP]

 

[YO DEA]

 

ชอบอย่างสุดซึ้งเรื้องนี้

อิอิ

[singsayam]

  ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ 




: บทที่ 10 >>> ผู้ชนะในสงครามทว่าแพ้ราบคาบ



วันเสาร์

 

ในที่สุดมันก็ดำเนินมาถึงจนได้ วาระสุดท้ายของวุฒิคมแล้วแผนการที่เขาวางเอาไว้มันก็จะลุล่วง วุฒิคมจะคลั่งจนเจียนตายเหมือนตายทั้งเป็นแล้วพี่ชายของมันจะต้องโศกเศร้าและเจ็บปวดไม่ต่างจากเขา นายไม่ได้ทำให้สงครามของเรามันยุติลงหรอก แต่นายนั่นแหละที่เป็นคนเติมเชื้อเพลิงให้มันลุกลามและทวีความรุนแรงด้วยมือของนายเอง..เวียร์ศรุต

 

“มาสายนะวุฒิ ^^”

 

“รถติดครับพี่อิน” พูดพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มหวานจับใจ

 

“กินอะไรดีล่ะ ไอศกรีมมะม่วงมั้ย”

 

“ก็ดีครับ”

 

แล้วจากนั้นอินอรชุนก็หันไปสั่งเมนูกับพนักงานในชุดสีสันฉูดฉาดก่อนจะหันกลับมาหา

 

“พี่อินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ดูเพลียๆ ไปนะ” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง

 

จะไม่ให้เพลียได้ไงก็ในเมื่อเวียร์ศรุตขืนใจเขาทุกวัน ตั้งแต่ขืนใจในรถวันนั้นแล้วตามไปต่อที่คอนโดในวันรุ่งขึ้นแล้วต่อๆ ไปทุกวันเพียงเพราะต้องการบังคับให้เขาจบแผนการทุกอย่างซะแต่เขาไม่ยอม ตาบ้านั่นก็เลยใช้กำลังเข้าปลุกปล้ำขืนใจเขาทุกวี่วันจนร่างอันบอบบางเจ็บช้ำระกำใจอย่างหนัก แต่ในเมื่อเขายอมเสียตัวเสียใจถึงขนาดนั้นแล้วจะให้เขาจบแผนการง่ายๆ ได้ยังไงละ วันนี้ล่ะคือวันที่เขาจะเอาคืนเวียร์ศรุตบ้าง เป็นการเอาคืนที่คุ้มแสนคุ้มกับสิ่งที่เขาต้องเสียไป...พรหมจรรย์

 

“วุฒิ..เราเลิกกันเถอะ”

 

อินอรชุนชี้ความตายให้กับอีกฝ่ายไปเรียบร้อยแล้วโดยไม่เสียเวลาพูดพร่ำให้มากความและทันทีที่ประโยคนั้นไปถึงหูของรุ่นน้องหนุ่ม ใบหน้าชวนฝันก็ถึงกับเจื่อนสนิทแต่ก็ยังยิ้มแหยๆ เป็นทัพหน้าไว้ก่อน

 

“พ..พี่อินล้อเล่นใช่มั้ยครับ”

 

“ป่าว..เราเลิกกันเถอะ” เขายังย้ำประโยคนั้นอย่างไม่เปลี่ยนแปลงทำให้วุฒิคมตอนนี้เริ่มใจไม่ดีแล้วตกใจวูบ

 

“พ..พี่อินล้อเล่น ช..ใช่มั้ย” น้ำเสียงและสีหน้าเริ่มซีดและถอดสี

 

“พี่ไม่ได้ล้อเล่น เราเลิกกันเถอะ!” อินอรชุนเริ่มขึ้นเสียงและปั้นสีหน้าจริงจังจนคนเป็นรุ่นน้องเริ่มสะอึกสะอื้นเพราะการบอกเลิกสายฟ้าแลบเช่นนี้วุฒิคมไม่ได้คาดคิดมาก่อนก็ในเมื่อรักของเขาออกจะราบรื่นและหวานชื่นขนาดนั้นแล้วทำไมจู่ๆ พี่อินถึงมาบอกเลิกกับเขาได้

 

“ท..ทำไมครับ” เสียงนั้นแผ่วจนคนฟังเริ่มรู้สึกผิด

 

“เราไปด้วยกันไม่ได้ พ..พี่ขอโทษ” ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ดีเลยนะ ทั้งที่นี่คือแผนการที่เขาคิดจะทำตั้งแต่ต้นแล้วไม่ใช่หรือ การบอกเลิกเด็กรุ่นน้องคนนี้คือสิ่งที่เขาปรารถนาและต้องการที่สุดไม่ใช่หรือ และการที่ได้เห็นมันร้องไห้และเจ็บเจียนตายคือสิ่งที่เขาอยากเห็นมันไม่ใช่หรือและทำไมพอเอาเข้าจริงเขาถึงรู้สึกหวั่นๆ พิกลแบบนี้..ทำไมกันนะ

 

เงียบกันไปพักใหญ่ๆ ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากสายตาของทั้งคู่ที่มองสบกันตรงๆ วุฒิคมน้ำตานองหน้าในขณะที่อินอรชุนขอเลือกที่จะเบือนสายตาของตัวเองไปทางอื่นในโค้งสุดท้าย แต่ทว่าจู่ๆ ร่างสูงของรุ่นน้องหนุ่มก็โผเข้ามาหาแล้วกกกอดคนเป็นรุ่นพี่อย่างไม่อายสายตาของใครและละล่ำละลักบอก

 

“พ..พี่อิน..อย่าเลิกกับผมนะครับ ฮือออ ผมขาดพี่อินไม่ได้ ฮือออ ผมขอโทษถ้าผมทำอะไรให้พี่โกรธ ฮือออ อย่าเลิกกับผมเลยนะครับ” วุฒิคมรำพึงรำพันจนคนถูกกอดอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลรินและรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยเลย

 

“ปล่อยพี่นะวุฒิ เราสองคนไปด้วยกันไม่ได้ ปล่อยพี่นะ!!” อินอรชุนแสร้งทำเสียงแข็งแล้วผลักร่างสูงให้ออกไปก่อนที่ตัวเองจะผุดลุกขึ้นพลางเอ่ยลา “เราจบกันแค่นี้นะ”

 

แล้วอินอรชุนก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปโดยไม่หันกลับมา...

 

ในที่สุดสงครามครั้งนี้เขาก็เป็นผู้ชนะ

 

แผนการทุกอย่างสำเร็จลุล่วง...แต่ทำไมอินอรชุนถึงไม่ได้มีความรู้สึกดีใจกับการแค้นในครั้งนี้เลย เขาแก้แค้นให้อิงได้สำเร็จทุกประการ นับจากนี้วุฒิคมจะคลุ้มคลั่งและเจ็บเจียนตาย ไม่ตายก็เหมือนตาย แต่ก็นั่นแหละเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนผู้ชนะเลยแม้แต่น้อยเพราะอะไรกัน ใครก็ได้ช่วยตอบเขาที...

 

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

 

 

ประตูบ้านเปิดออกทำให้เวียร์ศรุตหันไปมองแล้วได้เห็นน้องชายเดินเข้ามาซึ่งบอกได้คำเดียวว่าเหมือนศพเดินได้.. ชายหนุ่มตกใจแล้วลุกพรวดพราดไปหาวุฒิคมอย่างรวดเร็ว

 

“ไอ้วุฒิ!!”

 

“พี่เวียร์ ฮือออ” คนเป็นน้องโผเข้ากอดพี่ชายอย่างสุดแสนเสียใจ

 

“ก..แกเป็นอะไร”

 

เขาใจหายวูบเหมือนรู้ตงิดๆ ว่าที่น้องชายของเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะอะไรและ..เพราะใคร

 

“ฮืออ..พ..พี่อิน ข..เขาบอกเลิก ผ..ผมแล้ว ฮืออ พ..พี่เวียร์พูดถูก พ..พี่อินเขาไม่ได้รักผมเลย ข..เขาหลอกให้ผมรักแล้วก็จากไป ฮืออ ท..ทำมายอะครับพี่เวียร์ ฮืออ~~”

 

“อินอรชุน!!”

 

ความโกรธแค้นเริ่มเข้าครอบงำชายหนุ่มอีกหนทำให้เขาต้องประกาศชื่ออีกฝ่ายออกมาเสียงกร้าว

 

“ฮือออ”

 

“แกต้องไม่เป็นอะไรนะวุฒิ แกยังมีพี่อยู่”

 

“ฮือออ พ..พี่เวียร์ ผมเจ็บเหลือเกิน ผมอยากตาย ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ฮืออ”

 

“แต่แกต้องอยู่! แกจะตายเพราะผู้ชายอย่างอินอรชุนไม่ได้! ฉันจะไม่ปล่อยให้แกเป็นอะไรไปแน่ ฉันไม่มีวันยอม แกต้องไม่เป็นไรนะวุฒิ ยังไงพี่ก็จะอยู่ดูแลแกเอง” ปากได้แต่พร่ำปลอบหากในใจก็กรุ่นโกรธเต็มไปด้วยโทสะอันร้อนรุ่มดังไฟสุม อินอรชุนชนะเขาแล้ว ชายหนุ่มได้แต่เก็บความโกรธแค้นไว้ในใจ คืนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้อินอรชุนลอยนวลเด็ดขาด เขาจะเอาคืนทั้งต้นและดอกเหมือนทุกๆ คืนที่ผ่านมา...

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป >>> 

[noonid19]

โหยยยยยย

จะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยเหรอ
เก็บล่วงหน้าไปแล้วไม่ใช่เหรอเนี่ยยย

[tatum1234]

  :m29 ลุงจ๋ามาเร็วๆนะครับ  มันค้างงงงงงงงงงงงงงงง

[singsayam]

ลุงก็อยากจะมาต่อให้นะ

แต่หลานๆ เข้ามาอ่านกันแล้วไม่ค่อยเม้นต์ให้คนแก่บ้างเลยอ่ะ

[nanalonely]

ลุงสิงห์อย่าน้อยใจน๊า

แนนมารีหั้ย

แบบว่าลูกแนนก้อเพิ่งซ่อมเสร็จเหมือนกัน

เนี่ยรีของลุงเป็นรีแรกน๊า

มาต่อน๊า

[singsayam]

ลุงสิงห์อย่าน้อยใจน๊า

แนนมารีหั้ย

แบบว่าลูกแนนก้อเพิ่งซ่อมเสร็จเหมือนกัน

เนี่ยรีของลุงเป็นรีแรกน๊า

มาต่อน๊า

+1 ให้ในความน่ารักของหลานแนนนะครับ...

ลุงก็บ่นๆ ไปงั้นแหละ ตามประสาคนแก่อ่ะ

[anna1234]

ลุงสิงห์โพสให้ทุกครั้งที่มาอ่านเลยอ่ะ

โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะลุงนะ +1เป็นกำลังใจให้ลุงสิงห์ฮ่ะ