หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[tnkgif]

ไหนแฟนช็อคคะคุณณณณณ

[นางฟ้าเชียงชุน]

โคตรช็อกเลย

[malula]

เข้าใจปิงนะที่ชอบช็อก คนมาทำดีด้วยขนาดนี้ จะคิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ไม่เห็นแปลก
แต่อิช็อกนี่สิ น่าตีให้ตาย มีแฟนแล้วยังเที่ยวมาหว่านเสน่ห์ไปทั่ว
น้องปิงของเราใสซื่อบริสุทธิ์ออกอย่างนี้ โถ ไปบอกชอบเขาก่อน ได้แห้วกลับมาเป็นเข่ง
แล้วปิงก็จะรู้เองว่าชอบแบบเด็ก ๆ กับชอบแบบผู้ใหญ่มันต่างกันยังไง
อิพี่อิสไปเคลียร์เรื่องแฟนเก่าแฟนเก็บซะที ลำไย

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 20

ในวันที่ทนไม่ไหว

 

อาหารเช้าของพี่อิสเริ่มหลากหลายขึ้นเรื่อยๆ จนเมนูไม่ค่อยซ้ำ เช้านี้พี่อิสทำข้าวต้มกุ้งแต่คงต้มนานไปหน่อยเลยกลายเป็นโจ๊กแทน ผมไม่เคยบ่นเรื่องรสชาติอาหารที่เขาทำเพราะกินได้หมด มีแต่เขานั่นแหละที่ทะเลาะกับตัวเองทุกเช้า ไม่เคยพอใจฝีมือตัวเองเลย

“ข้าวต้มเหี้ยอะไรเละฉิบหาย เหมือนอ้วกหมาอะ”

“แค็ก!” ผมสำลักข้าวในปากเพราะคำพูดของเขา รีบยกน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่

“ค่อยๆ กินดิ ใครจะแย่งหรือไง เด็กตะกละจริงๆ”

“สำลักเพราะพี่อิสแหละ อ้วกหมาอะไรเล่า”

“ก็มึงดูดิ เละเป็นขี้”

“พี่อิส!”

“อะๆ ไม่พูดละ กินเข้าไป วันนี้กูไปส่งที่โรงเรียนนะ”

“พี่อิสจะออกไปไหนเหรอ”

“ไม่ได้ไปไหน ไปส่งมึงเฉยๆ”

“งั้นไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้”

“ไอ้ช็อกมันรอมึงอยู่ที่ปากซอย ถ้ามึงเดินไปมึงจะต้องเจอมันแต่ถ้าไปกับกู กูจะขับรถผ่านมันไปเฉยๆ”

ผมนิ่งมองพี่อิส แปลกที่เขารู้ใจผมว่าผมยังไม่อยากเจอช็อกในเช้านี้

“มึงลองคิดดูดีๆ ว่าจะไปกับกูหรือจะไปกับมัน”

“ไปกับพี่ครับ”

“ฉลาดมากเจ้าแพนด้าของพี่” เขาว่าแล้วลุกเอาชามข้าวตัวเองไปทิ้งอ่างล้างจาน

“พี่อิสไม่กินแล้วเหรอ”

“ไม่กินแล้ว ปวดขี้ ไปขี้แป๊บ”

เกลียดพี่อิส...

 

วันนี้ที่โรงเรียนผมไม่ได้เจอช็อกเลย จากที่เคยมาเล่นฟุตบอลตอนกลางวันก็ไม่เห็น แต่ก็ดีแล้ว ผมไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เพียงแค่ยังทำตัวไม่ถูกเลยขอเวลาก่อน หากว่าทำได้ผมจะกลับไปเป็นเพื่อนเขาเหมือนเดิม หวังว่าผมคงไม่ได้ทำให้ช็อกอึดอัด

วันนี้ผมเลิกงานเที่ยงคืน ตอนนี้ดึกมากๆ แล้ว ยังคงมีลูกค้าสองสามโต๊ะนั่งอยู่แต่ไม่มีงานอะไรให้ทำ ผมก็เลยมานั่งอยู่เฉยๆ กับพวกพนักงานคนอื่นในครัว ฟังพวกพี่ๆ เขาคุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ได้มีบทพูดใดในบทสนทนา ผมกำลังรอเวลาเลิกงานในอีกไม่กี่นาที

ครืด...ครืด

ผมก้มลงไปใต้โต๊ะเพราะรู้สึกว่ามีอะไรสั่นอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเห็นว่าเป็นโทรศัพท์มือถือที่หน้าจอกำลังสว่างอยู่บนพื้นจึงก้มเก็บขึ้นมา

“มือถือใครครับ” ผมถามพลางชูมือถือในมือให้ดู

“ของพี่พิงค์นี่”

“ทำหล่นไว้แน่เลย กดรับเลยปิง”

ผมกดปัดหน้าจอเพื่อรับสายที่โทรเข้ามา

“สวัสดีครับ”

“ใครอะ ใครรับโทรศัพท์เรา”

ผมจำได้ว่าปลายสายคือเสียงพี่พิงค์เลยตอบกลับไป

“ปิงเองครับ”

“ทำไมมือถือพี่ไปอยู่ที่น้องปิงอะครับ”

“พี่พิงค์ทำหล่นไว้ที่ร้านครับ”

“อ้าวเหรอ ก็ว่าหายไปไหน”

“ให้ผมเอาไปให้ไหมครับ”

“เอาๆ เอามาให้หน่อยครับ พี่อยู่ที่...ที่นี่ที่ไหนวะ”

หัวคิ้วผมขมวดเข้าหากันตอนที่ไม่ได้คำตอบจากพี่พิงค์ว่าอยู่ที่ไหน ซ้ำยังเอาแต่หัวเราะใส่ไม่มีเหตุผล

“พี่อยู่ไหนก็ไม่รู้อ่า”

“พี่พิงค์เมาปะเนี่ย” ผมถามเพราะสงสัยตั้งแต่เสียงแปลกๆ ของเขาในประโยคแรกแล้ว

“เปล่าซะหน่อย”

“พี่อยู่ที่ไหนครับ”

ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะคุยกันรู้เรื่องว่าพี่พิงค์อยู่ที่ไหน ก่อนที่ผมจะอาสาเอาโทรศัพท์ไปให้ตามที่บอก ขอออกงานก่อนเวลามาเกือบๆ สิบนาที ขึ้นแท็กซี่ต่อมาแค่แป๊บเดียวก็มาถึงย่านสถานบันเทิงที่พี่พิงค์บอกกับผม ตื่นตะลึงไปพักหนึ่งเพราะร้านเหล้าไม่ได้มีแค่ร้านเดียว ทั้งซอยแทบจะเป็นผับทั้งหมด เที่ยงคืนแล้วแต่คนก็ยังเยอะอยู่ ผมเดินมองหาร้านที่พี่พิงค์บอก ก่อนหันไปเจอพอดีจึงรีบเดินไปที่หน้าร้าน กวาดตามองหาพี่พิงค์แต่ไม่เจอ จะโทรกลับไปหาพี่พิงค์ตามเบอร์ที่เขาโทรมาก็ไม่ได้ เพราะมือถือติดรหัสผ่าน ก็เลยยืนรออยู่ที่หน้าร้าน

ชะเง้อเข้าไปข้างใน หันซ้ายหันขวามองคนที่หน้าร้านและเดินผ่านไปผ่านมา กลุ่มหนึ่งยืนสูบบุหรี่ควันลอยฟุ้งอยู่ใกล้ๆ  อีกกลุ่มหนึ่งเป็นผู้หญิงยืนคุยกันเสียงดัง ผมหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ซึ่งดูเหมือนกำลังมองผมอยู่ จึงหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่พอหันกลับไปอีกทีเขาก็ยังมองผมอยู่ ไม่ทันจะได้คิดอะไรเขาก็ก้าวเท้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม

“มาเที่ยวเหรอครับ”

“เปล่าครับ” ผมปฏิเสธ

“ดื่มกันหน่อยไหม”

“ไม่ครับ”

“เข้าข้างในไหม”

“ผมอายุไม่ถึงครับ” ผมพูดปัดๆ

“พี่พาเข้าได้นะ อยากเข้าไหม”

“ไม่ครับ”

“งั้นไปกับพี่ปะ”

“...” ผมขมวดคิ้วยุ่งเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ คนตัวสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจมูก

“นอนกับพี่ไหม เท่าไรก็ว่ามา”

“ครับ?”

“ชวนไปนอนด้วยเฉยๆ แล้วเดี๋ยวให้ตังค์กินขนม”

“ไม่เอาครับ!” ผมส่ายหน้ารัวก่อนจะเดินหนีออกมา แต่มือใหญ่คว้าแขนผมเอาไว้ก่อน

“อย่าหนีกันดิ!”

ผมได้แต่อึกอัก ฝืนแรงคนที่กระชากแขนให้เข้าไปหา

“คุยกันก่อน” เขายกมือขึ้นกุมไหล่ผมให้เขยิบเข้าไปชิดอก ผมยกมือดันตัวเองออกมา

“ปล่อยนะครับ”

“อย่าเล่นตัวดิ!”

“เฮ้ย!” คนตรงหน้าผมเซไปอีกทางเพราะมือหนึ่งผลักเขากระเด็นออกไป ผมหันขวับไปมองคนที่เข้ามาช่วย ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเขาเป็นคนที่ผมรู้จัก

“ช็อก”

“มึงเสือกไรวะ” คนถูกผลักทรงตัวกลับมาแล้วโผเข้าหาช็อกอย่างเอาเรื่อง ช็อกดึงมือผมเข้าไปใกล้แล้วยกมือกอดไหล่ผม

“พี่นั่นแหละ เสือกอะไร”

“อ๋อ...มีเจ้าของ” อีกฝ่ายเหยียดยิ้ม เลื่อนสายตามองผมสลับกับช็อกแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกที

“...”

“เสียดายเนอะ” เขากระซิบข้างหูก่อนจะพาร่างเมาๆ ของตัวเองออกไปจากตรงนี้ ผมหันไปมองช็อกแล้วผละตัวเองออกจากวงแขนของเขา

“ปิงมาทำอะไรที่นี่”

“เรา...”

“น้องปิง!” เสียงพี่พิงค์ดังแทรกเข้ามา ทั้งผมและช็อกหันไปมองเขา

“พิงค์”

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อชื่อพี่พิงค์ถูกเรียกโดยช็อก ช็อกเองก็ดูตกใจไม่แพ้กันที่พี่พิงค์เดินมาคล้องคอผมด้วยสภาพที่ดูเมาหนักจนยืนไม่ติดพื้น ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

“มาทำไม” พี่พิงค์ที่หันไปเห็นช็อกเอ่ยถามเบาๆ

“มารับพิงค์”

“ใครขอ”

“พี่ต่อโทรมาบอก ก็เลยมารับ”

“ไม่จำเป็นอะ น้องปิง ไหนมือถือพี่ครับ” พี่พิงค์เปลี่ยนเรื่องหันมาหาผม ผมยื่นมือถือให้เขาแต่สายตายังมองไปที่พวกเขาทั้งสองคนสลับกันอย่างงงๆ ...ทำไมสองคนนี้ถึงได้รู้จักกัน

“พิงค์ กลับบ้าน”

“ปล่อย!” พี่พิงค์สะบัดมือช็อกที่ตรงเข้ามาจับ

“ทำไมถึงเมาแบบนี้”

“เสือกอะไร”

“พิงค์!”

“เลิกกันไปแล้วจะเสือกอะไร”

คำพูดของพี่พิงค์ทำให้ผมกระจ่างและตกใจจนนิ่งไป พี่พิงค์เป็นแฟนช็อก ช็อกเป็นแฟนพี่พิงค์ เรื่องที่ผมเพิ่งรู้เป็นครั้งแรก

“พิงค์ พูดกันดีๆ ได้ไหม”

“ไม่พูดแล้วเว้ย ก็เลิกให้แล้วไง จะได้เอาเวลาไปคุยกับคนอื่นไง สบายใจปะ”

“พิงค์”

“ไปเหอะ คบคนรุ่นเดียวกันสนุกกว่า นี่ก็จะหาใหม่เหมือนกัน ไม่เอาเด็กละ ไร้สาระ เนอะน้องปิงเนอะ พี่พิงค์จีบน้องปิงดีกว่า อ้าว นี่ก็เด็กนี่หว่า” พี่พิงค์ว่าแล้วยกมือหยิกแก้มผมเบาๆ  ผมได้แต่ฝืนยิ้มแล้วหันไปหาช็อก เขาขมวดคิ้วด้วยใบหน้าที่ดูขึงขังก่อนจะดึงตัวพี่พิงค์ไป คนเมาที่ไม่มีแรงขัดขืนเซไปหาช็อกก่อนจะโวยลั่น

“เฮ้ย! ปล่อย!”

“ไปคุยกันดีๆ ที่บ้านได้ไหม”

“ไม่!”

“เราพาพิงค์กลับบ้านก่อนนะ ไว้คุยกัน” ช็อกหันมาบอกกับผม แล้วทั้งดึงทั้งลากพี่พิงค์ออกไปจากตรงนี้ ผมมองตามเขาไปก่อนจะถอยหลังเดินออกมาให้พ้นจากหน้าผับนั่น สองเท้าผมเดินช้าลงและหยุดนิ่งไปเมื่อถึงป้ายรถเมล์ หย่อนตัวลงนั่งขณะคิดอะไรอยู่ในหัว

ช็อกกับพี่พิงค์เป็นแฟนกัน ใกล้ตัวเสียจนผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะบังเอิญขนาดนั้น ช็อกมีแฟนแล้วเป็นเรื่องตื้นเขินที่ผมควรจะรู้แต่ดันมองข้ามไป ส่วนกับพี่พิงค์ ผมก็พูดคุยกับเขาบ่อยๆ พูดถึงแฟนเขาบ่อยๆ แต่ไม่เคยรู้ว่าคนคนนั้นคือช็อก และที่สำคัญ ผมดันไปบอกชอบช็อก...ไปบอกชอบแฟนพี่พิงค์

นั่งตรงนั้นอยู่นานก่อนจะลุกจากป้ายรถเมล์ ตั้งใจจะเดินกลับบ้านแต่รถยนต์คันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบฟุตปาท เมื่อคนขับเปิดประตูรถลงมาจึงเห็นว่าเป็นช็อก

“ปิงกลับยังไง เราไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไร”

“ไปเหอะ ดึกแล้ว”

ผมมองเข้าไปในรถ เห็นพิงค์นั่งเงียบๆ อยู่ที่เบาะข้างคนขับโดยไม่พูดไม่จา เลื่อนสายตากลับไปมองช็อกที่บอกให้ผมขึ้นรถอีกที แต่ผมปฏิเสธด้วยการโกหก

“ไม่เป็นไร เราให้พี่อิสมารับแล้ว”

“อ้าวเหรอ งั้น...”

“ช็อก” ผมขัดคำพูดเขาขณะเงยหน้ามอง

เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งแทนคำถาม

“เราไม่รู้มาก่อนว่าช็อกกับพี่พิงค์เป็นแฟนกัน”

“เราก็ตกใจที่ปิงรู้จักพิงค์เหมือนกัน”

“ช็อกกับพี่พิงค์ทะเลาะกันเพราะเราหรือเปล่า”

ช็อกเงียบไปแทนที่จะโต้ตอบ ผมรอให้เขาตอบคำถามเมื่อครู่อยู่นาน เขม้นมองจนช็อกพูดมันออกมาด้วยสีหน้าที่ดูลำบากใจ

“ไม่มีอะไรหรอกปิง ไม่ใช่เพราะปิงเลย”

“เอาความจริงสิช็อก เรารู้สึกผิดนะ”

“พิงค์เห็นไลน์ที่เราคุยกันก็เลยเข้าใจผิดเฉยๆ  เดี๋ยวเราเคลียร์กับพิงค์เอง ปิงไม่ต้องคิดมาก”

“เราขอโทษ”

“บอกแล้วว่าไม่เกี่ยวกับปิงไง ไม่ต้องคิดมากดิ”

ผมทำได้แค่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายบอกลาก่อน

“งั้นเรากลับก่อนนะ”

“อืม”

“ไว้เจอกันที่โรงเรียน” ช็อกว่าแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถแล้วขับออกไป ผมมองตามรถที่แล่นออกไปจนลับตา แล้วหันกลับมาก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นในใจอย่างไม่เคยเป็น ความรู้สึกผิดบีบแน่นอยู่ในอกแบบโคตรอึดอัด...ผมทำพลาดไปแล้ว

...

พี่อิสมาส่งผมที่โรงเรียนอีกวัน ช็อกไม่ได้มารอผมที่หน้าปากซอยเหมือนทุกวัน แต่ก็ดีแล้วที่เขาไม่ได้รอ ผมบอกกับพี่อิสแล้วว่าจะมาโรงเรียนเองแต่เขายืนยันจะมาส่งผม เห็นบอกว่าช่วงนี้มีเงินเยอะพอจะฟุ่มเฟือยกับค่าน้ำมันรถที่ขับมาส่งได้ก็เลยต้องตามใจเขา

“เด็กนักเรียนสมัยนี้แม่งน่ารักฉิบหาย มึงดูคนนั้น เหมือนน้องสาวกูเลย” พี่อิสชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ผมยาวมัดด้วยโบสีน้ำเงิน

“นั่นก็เหมือนน้องสาว นี่ก็น้องสาว น้องสาวเต็มไปหมดเลย”

“พี่เหมือนโรคจิตนะรู้ตัวไหม”

“ไอ้บ้า”

“เดี๋ยวแจ้งตำรวจจับเลย!”

“กูแค่มองเฉยๆ ไม่หึงนะคนดี” พี่อิสว่าแล้วยื่นมือมาหยิกแก้มผม

“หึงอะไรเล่า!”

“หึงจนหน้ายู่ไปหมดแล้ว”

“ไม่ใช่เลย มั่ว!”

“อะๆ ลงไปเรียนได้แล้วไป วันนี้เลิกสามทุ่มเหมือนเดิมใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“โอเค รอที่บ้านนะ ตั้งใจเรียน”

ผมพยักหน้ารับก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าโรงเรียน คาบแรกวันนี้ซึ่งเป็นวิชาคณิตมีสอบย่อย ใช้เวลาไปแค่ครึ่งชั่วโมง สอบเสร็จอาจารย์ก็ปล่อยเลย เมธีหยิบหนังสือวิชาต่อไปขึ้นมาเตรียมตัว ส่วนผมทิ้งหัวหนักๆ ฟุบลงไปบนโต๊ะเช่นเคย ใช้พลังงานในการสอบคณิตไปหมดหลอด คิดคำตอบกี่ทีไม่เคยตรงในตัวเลือกสักข้อ วิชาคณิตนี่เขาคิดค้นมาให้ใครเรียนเหรอ อันนี้อยากรู้เฉยๆ แต่ผมคงไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายแน่ๆ

“ปิง!”

ผมผงกหัวขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ตรงเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรนประหลาด

“มีอะไรเหรอ”

“ไอ้ยิมมันแกล้งปิงอีกแล้ว”

“มันทำอะไร...” ผมยังถามไม่ทันจบเพื่อนก็ส่งมือถือมาให้ผมดู ในกลุ่มไลน์ของห้องมีรูปผมถูกกอดอยู่ที่หน้าผับ เหตุการณ์เมื่อคืนที่ถูกคนเมานั่นเข้ามาขอนอนด้วย หัวคิ้วขมวดแน่นมองดูรูปภาพและข้อความนั่น

 

“เมื่อคืนไปเที่ยวแล้วเจอเพื่อนว่ะ”

“เห็นยืนขายตัวอยู่”

“บอกกูทีว่าใช่ไอ้ปิงเปล่า หรือหน้าเหมือน? 5555”

 

“ไอ้เชี่ย...” เมธีสบถออกมาเบาๆ ตอนที่ผมยังคงนิ่งงัน

“ไม่จริงใช่ไหมปิง”

ผมส่ายหน้าช้าๆ แทนคำตอบ

“ปิงต้องอธิบายกับเพื่อนนะ เดี๋ยวเกิดมีคนเข้าใจผิดแล้วพูดไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่ได้”

ผมกำหมัดแน่นแล้วลุกพรวดออกไปหาไอ้ยิมแต่มันไม่ได้อยู่ที่หลังห้อง จึงก้าวเท้าเร็วๆ ออกมาข้างนอกก่อนจะเจอมันอยู่ที่หน้าห้องน้ำ

“ไอ้ยิม”

“มีอะไร” มันถามเสียงเรียบ

“รูปในไลน์คืออะไร”

“กูดิต้องถามว่าคืออะไร มึงขายตัวจริงปะ”

“ไอ้ยิม!”

“เมื่อคืนกูเห็นมึงพอดี กะว่าจะทักละแต่เห็นยุ่งๆ อยู่ก็เลยไม่ได้เข้าไป”

“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”

“กูแค่ไม่แน่ใจว่าเป็นมึงหรือเปล่าเลยมาถามเพื่อน กูแค่สงสัยไง”

“ยิม นี่มันมากไปนะ”

“ก็ถ้าไม่ใช่มึง มึงก็ไปแก้ตัวดิ”

ผมกำมือแน่นกว่าเดิม โกรธอย่างไม่เคยเป็น โกรธมากเสียจนอยากทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน อย่างเช่นกระโดดถีบหรือซัดหมัดใส่หน้ามันสักที แต่ที่ทำได้กลับแค่พ่นลมหายใจเบาๆ เรียกสติแล้วเงยหน้ามองมัน

“มึงแกล้งกูแล้วมึงได้อะไรวะยิม”

“...”

“มึงไม่ชอบกูขนาดนั้นเลยเหรอ กูไปทำอะไรให้ไม่พอใจนักหนาเหรอ มึงน่าจะรู้ว่าชีวิตกูแย่มากพอแล้ว กูเหนื่อยมากเลย มึงพอได้ไหม ขอร้องละ”

“...”

“มึงช่วยไปบอกเพื่อนทีได้ไหมว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”

“ทำไมกูต้องบอก”

“ก็มึงทำให้เพื่อนเข้าใจผิด แล้วเพื่อนก็ฟังมึงมากกว่ากู”

“ก็ถ้ามันไม่ใช่ความจริงมึงจะเดือดร้อนอะไร”

“แต่เพื่อนเข้าใจกูผิดไง คนอื่นเขาก็มองกูไม่ดีดิ”

“มึงก็ไม่เคยมีอะไรดีอยู่แล้วนี่!”

ผมนิ่งไปเพราะคำพูดของมัน มือกำแน่นเล็บจิกเข้าฝ่ามือจนเจ็บแปลบ

“กูแกล้งมึงแล้วมีความสุขอะ สะใจ มีอะไรปะ”

“ไอ้เหี้ย!” สติขาดผึงอย่างห้ามไม่ได้ ผมยกมือกระชากคอเสื้อมันแล้วดันเข้ากำแพงอย่างเหลืออด

“ไอ้ปิง!”

“มึงแม่งโคตรเหี้ย!” ผมใช้แรงทั้งหมดที่มียกมือบีบเข้าลำคอของมันด้วยมือที่สั่นระริก

“ไอ้ปิง! ปล่อยกู!”

“มึงไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านกูต้องทนแค่ไหน เมื่อไรมึงจะรู้ตัวสักทีว่ามึงมันเหี้ยแค่ไหน!”

“ไอ้ปิง!”

“เมื่อไรมึงจะพอ เมื่อไรจะพอใจ!”

พลั่ก!

ไอ้ยิมยกขาขึ้นถีบผมจนตัวลอยออกมา จังหวะเดียวกันมันก็คว้าร่างผมมาขึ้นคร่อมแล้วสาดหมัดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว หมัดแล้วหมัดเล่าที่มันซัดเข้ามาจนผมหนีไปไหนไม่ได้ ที่จริงก็รู้ตัวแหละว่าผมสู้อะไรมันไม่ได้หรอก แต่ความอดทนของผมทะลุเพดาน ผมคงทนมานานเกินไปถึงจุดที่ล้นจนทนไม่ไหวมันเลยระเบิดออกมา แต่สุดท้ายก็ต้องรับชะตากรรมในสิ่งที่กำลังจะเกิด

“เฮ้ย! หยุดนะ! พอแล้วยิม พอแล้ว!” เสียงเพื่อนที่เข้ามาห้ามไม่ได้ทำให้ไอ้ยิมหยุดชกผม

“ไอ้เหี้ยยิม!”

พลั่ก!

ผมหลุดออกมาจากมือไอ้ยิมเพราะร่างมันลอยออกไปด้วยถีบของใครสักคน หันขวับไปเห็นว่าเป็นเขา...ช็อก

ผมยันตัวเองขึ้นมายกมือเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกและปากจนท่วมมือ เมธีเข้ามาดึงผมให้ออกมาจากตรงนั้น เพราะพอไอ้ยิมที่หันกลับมาเห็นว่าเป็นช็อกก็ตรงเข้าไปเอาเรื่องทันที

“มึงเสือกเหี้ยอะไรไอ้ช็อก!”

“มึงชกปิงทำไม”

“ไอ้เหี้ยปิงมันทำกูก่อน”

ช็อกพุ่งเข้าใส่ไอ้ยิมอย่างไม่สนเสียงห้ามของเพื่อนที่อยู่ด้วย ผลัดกันชก ผลัดกันโดนชก แลกหมัดแลกถีบกันอยู่อย่างห้ามไม่ได้ ไอ้ยิมเหวี่ยงร่างสูงของช็อกไปกระแทกผนังตึก ก่อนจะคว้าคอช็อกกดลงพื้น คร่อมร่างแล้วสาดหมัดใส่เหมือนที่ทำกับผม

“ช็อก!” ผมสะบัดเมธีที่รวบตัวผมเอาไว้ออกแล้วเข้าไปดึงแขนไอ้ยิมเพื่อให้มันปล่อยช็อกออก

“ไอ้ยิม!”

มันสะบัดร่างผมกระเด็นออกมา ผมไม่หยุดแค่นั้นแล้วตรงเข้าไปอีกที รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีถีบมันจนตัวปลิว ไม่รอให้มันยันตัวขึ้นมา ผมยกมือขึ้นชกสุดแรง

พลั่ก!

“เฮ้ย!” เสียงเพื่อนที่อยู่ตรงนี้ร้องลั่น เพราะมันไม่ทันตั้งตัว เมื่อถูกผมชกร่างเลยเซไปอีกทาง แล้วก้าวพลาดจนกลิ้งตกบันไดไป ทุกอย่างรอบตัวเงียบกริบ ผมเบิกตาขึ้นตอนที่ไอ้ยิมยันตัวเองขึ้นมา แล้วหันมามองผมด้วยแววตาเกรี้ยวกราด เลือดไหลซึมออกมาจากหน้าผากของมัน

“ไอ้ปิง” มันเค้นชื่อผมออกมาเบาๆ แล้วก้าวบันไดขึ้นมาแต่ทรุดฮวบลงไปก่อน ลั่นเสียงโอดครวญกุมข้อเท้าของตัวเอง ผมเดาว่าขามันคงพลิกตอนตกบันไดลงไป

“ไอ้ยิม!”

“พามันไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า เร็ว”

ผมได้แต่กำหมัดแน่น ไม่อาจควบคุมลมหายใจหอบถี่และริมฝีปากที่สั่นระริก ผมเป็นคนทำมันเอง...ผมเอง

To be continued.

[pui]

ช็อกไปหลายเรื่องเลย

[ชอบอ่าน]

โอ้ยย ชิบหายจริงๆปิงเอ้ยย 
ชอบพี่อีสอ่ะ มันเป็นสันดาน 555

[kung]

ยังยืนยัน พี่อิสโคตรน่ารัก แมนๆกากๆจริงใจดี เรารักพี่อิส555 ส่วนช็อกกับพี่พิงค์ก็เดาได้อยุ่นะ ปิงก็ยังชอบช็อกเหมือนเดิม ยังไม่ชอบพี่อิส เฮ้อ.. #อ้าแขนรอพึ่อิส   ส่วนปิงปล่อยไปค่ะ

[Ball]

ตอนนี้อึ้งค่ะ ตอนนี้แล้วยังพอเดาได้
แต่ตอนนี้คือ... จุดใต้ตำตอมากมาย
โอ้ยยย สงสารพี่พิงค์ อินังช้อกเอ้ย!!!
ละไอ้ยิมนี่อะไรอะ โรคจิตหรอ
อยากเจอจิตกว่ามั้ยน้อง ตอนหน้าเจอแน่
ถ้าเจอพี่อิสภาคจิตแบบจริงจัง หวังว่าใจน้องคงจะสู้ได้นะ
คนแบบยิม มันต้องลองเจอคนจริงๆซักที
แล้วมันจะได้รู้ บนโลกใบนี้มันไม่ได้เป็นคนเดียวที่แน่ 

[MSeraph]

คอมเม้นตอน19
ความชัดเจนเริ่มมาแล้ววววว แอบเดาๆไว้อยุแล้วว่าปิงต้องชอบช็อกแน่ๆเลย
เพราะโดยพื้นฐานคือปิงขาดความรักขาดคนคอยเอาใจใส่คนคอยตามใจ คอยดูแลมาโดยตลอด
และทั้งหมดที่ปิงขาด ช็อกเข้ามาทำทั้งหมดแบบชัดเจน คือสถานะที่ชัดเจนและเป็นไปได้มากกว่าที่พี่อิสทำ
แต่ก้ยังแอบคิดตอนแรกว่าช็อกอาจจะชอบปิงบ้าง คือจากที่ปูมาตอนแรกคือช็อกโคตรคนดี เฟรนลี่เป็นที่สุด
ซึ่งคนแบบนี้มีโอกาสเสี่ยงให้คนรอบข้างเข้าใจผิดได้ง่ายๆว่าชอบว่าจีบ
ช็อกสุดตอนนี้คือปิงแบบอยู่ดีๆก้บอกออกไปก่อน ไร้เกริ่นนำไร้อะไรใดๆทั้งสิ้น5555555
แต่ก้เออดี จะได้เคลียๆกันไปให้ชัดเจน ปิงก้ไม่ได้เสียใจอะไรมาก อาจจะแค่เฟลๆ อาย เสียหน้านิดหน่อย
แลกกับสถานะเคลียมากๆ+พี่อิสไร้คู่แข่ง+พี่อิสเดินหน้าจีบได้เต็มที่+น้องหัวใจว่าง5555
ปัญหาคือเมื่อไหร่พี่อิสจะเลิกเนียนเลิกเต๊าะน้อง แล้วหันมาจีบจริงจังขัดเจนซะทีคะ!!
เมื่อไหร่จะเคลียชะนีซะที ความชัดดเจนอยู่ที่ไหนนน!!!!
รอออออออออค่าาา
-------------------------------------------------------------------
คอมเม้นตอน20
เป็นไปตามคาดเลยยยเรื่องช็อกกับพี่พิงค์ ไม่ได้รู้หรือสังเกตอะไรด้ทั้งนั้นค่ะ
แค่รู้สึกว่าเออเคมีเค้าเข้ากันดีจังถึงจะไม่มีฉากที่ออกมาพร้อมๆกันก้เถอะ
ส่วนพี่อิสคนกาก alwayกากเหมือนเดิมอะ ไม่จีบซะที
บทน้อยเพราะค่าตัวพี่แพงใช่มั้ย ตอบบบ!! ช่วงนี้ช็อตสินะมาโก่งค่าตัวเนี่ย
พระเอกเราต้องมีตัวตนในเรื่องค่ะ5555555 โอยยย555
ส่วนยิมนี่แบบอยากจะมองบนใส่รัวๆ เป็นอะไรอะแกรรร หาเรื่องนฝปิงทำไมเยอะแยะ
ตอนแรกก้แอบเดาๆว่าอาจจะชอบปิงเลยแกล้ง เลยคอยหาเรื่องงี้
แต่มาตอนนี้คือแบบไม่ใช่ละ นี่แกล้งแรงไปละ แถมชกไม่ยั้งขนาดนั้นอีกอะ
คือไม่เข้าข่ายชอบ แถมเหมือนจะเกลียด จะโกรธ จะแค้นไรปิงมานานขนาดนั้นอะแรงด้วย
ใกล้จบแล้วยังไม่อยากให้จบเลย ก่อนจบวอนพี่อิสโชว์สกิลจีบน้องอย่างจริงจังทีค่ะ
อย่าให้นางกากไปจนจบเรื่องเลย ขอฉากที่ออร่าพระเอกออกมาหน่อยยย
นอกจากฉากเปิดตัวแล้ว พระเอกเราก้กากมาตลอด กากขึ้นเรื่อยๆ สงสารนาง5555
รอค่ะะ

[kdds]

อ่านเรื่องนี้เพราะพี่อิสคนกากเลยนะ ขำดี ว่าแต่เฮียเป็นพระเอกจริงเหรอเนี่ยะ บทเทไปที่ช็อกซะมากกว่า
ส่วนยิม สมน้ำหน้า

[namngern]

โห รู้สึกแย่แทนปิง
ดันไปรู้สึกดีกับแฟนของคนที่ดีกับเรา
แถมยังเลิกกันอาจจะเพราะเราด้วย
แล้วนี่ดันมามีเรื่องอีก
แล้วพี่อิสจะว่ายังไง  เรายังเชียร์พี่อิสนะ

[่patsaporn]

อย่าเพิ่งจบ กำลังสนุกเลยยยย ช็อกอีกตอนที่ช็อกกับพี่พิงค์เป็นแฟนกัน กินเด็กเป็นอมตะเนอะพี่เนอะ
ยิมทำไมเลวงี้วะ เลวไร้มิติ คือเลวไปหมด มีปัญหาทางบ้านแน่ๆ แต่ก็อย่าเป็นไรละกัน สงสารปิง
เจอมาเยอะเกินไปแล้ว

ขอบคุณค่ะ

[XVIII.88]

สมน้ำหน้าไอ้ยิม แต่ก็แอบใจแป้วเหมือนกัน เกิดมันเป็นอะไรหนักขึ้นมา ปิงต้องแย่มาก ๆ
เรื่องแกล้งก็ไปเริ่มทำเขาก่อนแท้ ๆ พอเขาสู้ขึ้นมา ทำเป็นโมโห เก่งเป็นคนเดียวไงว้า 

พี่พิงค์ไม่ได้รู้ใช่ไมอ่า ว่าคนที่ช็อกคุยคือปิง ขอให้ไม่รู้ต่อไป เพราะปิงก็ตัดแล้ว ช็อกเองก็สารภาพแล้ว

[4life]

เบื่ออิพี่อิส ไม่ขอพูดถึง
ส่วนอียิม เกียดคนเเบบนี้มาก
คนนิสัยส้นทีนๆ ที่คิดว่ากูทำคนอื่นเเล้วสะใจ
เเต่คนอื่นไม่มีสิทธิที่จะมาทำเเบบเดียวกับกู
ไอ้ห่านนน ไอ้ส้นทีนนนน
หวังจะมีคนมาช่วยเป็นพยายานนะ
ว่าไอ้ห่านนี่มันหาเรื่องเอง
ไม่ใช่ให้ปิงโดนเกลียดคนเดียว

[tuek]

ไอ้ยิมสมควรโดนแล้วเกลียดมันมากๆๆ

[imymild]

เกลียดช็อกอะ โคตรให้ความหวังแล้วบอกทำดีกับทุกคน

[beerby-witch]

ขอความเห็นใจให้พระเอกด้วยค่ะ อีกห้าตอนจะจบแล้วแม่งยังไม่รักกันเลย 

[hoshinokoe]

ใกล้จบแล้วอ่ะดิ
จริงๆก็สมน้ำหน้ายิมนะ สมควรๆ เวรกรรมตามสนอง ไปยุ่งกับเขาทำไม เฮอะๆๆ
ขอบทเพ่อิสหน่อยค่ะ ช็อคจะเป็นพระเอกแทนอยู่แล้วววว เอ๊ะหรือช็อคเป็นพระเอก แค่ยืมชื่อเพ่อิสมาเป็นชื่อเรื่องเฉยๆ 555
ขอให้โชคเข้าข้างปิงนะ เพื่อนๆเป็นพยานได้ ว่าใครเริ่มก่อน
สุดท้าย ขอประเด็นเคลีย เนยได้นะจ้า ไม่เอาคบซ้อน แอบคุยเหมือนช็อคนะเออออ

[sirin_chadada]

ยิมทำเกินไปนะ แต่ปิงก็ขาดสติไปหน่อย (ถ้าอัดเสียงไว้แล้วเดินไปพูดกับยิม เอาคลิปเสียงนั่นไปลง ก็แก้ข้อกล่าวหาได้แล้ว) แต่ก็อีกนั่นละ... เข้าใจว่าเกิดเรื่องแบบนี้กับใครก็มีแต่ต้องร้อนใจทั้งนั้น จะทำยังไงล่ะทีนี้ เรื่องมันยุ่งวุ่นวายเหลือเกิน

[ming88]

งื้อ สงสารปิงๆ

[why yyy]

ขอบคุณ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ช็อก ทำให้ช็อก ชิส์ ทำดี อ่อยปิง
ที่แท้เป็นแฟนกับพิงค์
พี่อิส น่ารัก ปลอบปิง
"เขาไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ พี่ยังอยู่" 
......
สะใจ สมน้ำหน้าเชี่ยยิม เธ่อ.....ดีแต่รังแก ทำร้ายปิงตลอด
ยังกะปิงเป็นลูกเมียน้อยของพ่อมัน
พยานมากมายน่าจะให้ความเป็นธรรมกับปิง
ก็โดนทำร้ายอยู่คนเดียวทั้งปี
ปิงก็โดนหมัดกระหน่ำรัวๆ จนหน้าตาบวมปูด หน้าแตก
เป็นไรเป็นกัน พี่อิสช่วยปิงอยู่แล้ว
       
 

[malula]

ซวยของแท้ปิงเอ้ย เรื่องพิงค์ช็อกยังไม่คลี่คลาย มีเรื่องยิมเข้ามาอีก
อิยิมนี่จิตของแท้เลย ตอนแรกยังคิดว่าแกล้งเพราะแอบชอบหรือเปล่า
นี่มันตั้งหน้าตั้งตาแกล้งชัด ๆ นิสัยไม่ดี

[river]

พี่อิสเป็นคนเปิดเผย ดีใจน้องอกหักก็แสดงออก

[mareya.no7]

ส่วนหนึ่งเราคิดว่าปิงมีโลกที่แคบมาก่อนด้วยล่ะ พอเจออะไรใหม่ๆ บางทีก็ปรับตัวไม่ทันไม่แน่ใจในอะไรแม้แต่ความรู้สึกตัวเอง เฮ้อ ขอผ่านไปเร็วๆ ละกัน

ส่วนยิมเป็นคนจังไรตั้งแต่เกิดหรือเปล่า อันนี้สงสัยจริงๆ 5555

[Kominum]

สนุกมากกก รอตอนต่อไป

[iceman555]

 

[ammie_mn]

ช็อกเหมือนเป็นของแสลงไปละเมื่อก่อนชอบนะแต่เดี๋ยวนี้พอเห็นชื่อแล้วหมดอารมณ์ พี่อิสจีบน้องมันจริงๆจังๆสักทีเหอะนะะะ ถึงจะแอบระแวงแจ่ก็อยากให้น้องมันลืมช็อกสักที ส่วนอิยิมหมดคำพูดค่ะ

[Snowermyhae]

เกลียดอิยิม ทำไมต้องมาแกล้งน้องของเราด้วย !! 

[manami1155]

อ้าว...ใกล้จะจบแล้ว
แต่คุณพี่อิสยังไม่ได้ทำอะไรให้คืบหน้าไปไหนเลย
นินึกว่าช๊อกเปนพระเอกไปแล้วนะเนี่ย
เดินหน้าหน่อยเถอะพี่อิส ขอร้องงงงงง