หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[piggyfree]

 
มารอพ่อเสือ

[jj]

รอพ่อเสือจอมเจ้าชู้ด้วยค่า 

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่ยี่สิบสาม

อาการป่วยของกวางทองไม่ดีนัก และทำให้ข้อสงสัยของเทพเสือโคร่งภูผาพอกพูนมากขึ้น หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เจ้ากวางทองตัวน้อยที่นอนหลับอย่างยาวนานจึงลืมตาขึ้นมามองบิดา ส่งเสียงเล็กๆทักทายแต่ยังไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกเดิน

"เจ้ามันกวางทองติดพ่อเสือโคร่ง จนทำให้พ่อกวาง แม่กวางของเจ้าถึงได้น้อยใจอย่างนั้น เวลาข้าไม่อยู่ก็ต้องรู้จักเอาใจเขาบ้างรู้ไหม"

กวางทองส่งเสียงเล็กแสดงความรับรู้แล้วก็หลับตานอนต่อ
ผ่านไปสองเดือนกวางทองก็ยังทำได้เพียงพลิกตัวขึ้นมานอนหมอบกินผลไม้ที่นางเทพกวางสายลมนำมาให้ ผู้เป็นบิดาต้องพยายามอย่างมากเพื่อให้กวางทองขยับขาเพื่อให้มีเรี่ยวแรง
กระทั่งเข้าสู่เดือนที่สาม กวางทองตัวน้อยจึงพยายามจะลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง จากนั้นอีกนานนับสัปดาห์จึงสามารถก้าวเดินได้
ผู้เป็นบิดาที่รออยู่ถึงกับกำมือแน่น บังคับตนเองไม่เอื้อมมือออกไปช่วยพยุงเจ้าตัวเล็กมากอดไว้
แม้จะเพียงห้าก้าวที่เข้ามาหา แต่เทพเสือโคร่งภูผาก็ถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความยินดี
เทพกวางสายฟ้าที่เป็นผู้รับหน้าที่นำผลไม้มาส่งถึงกับหยุดยืนมองด้วยความประหลาดใจ
"ท่านร้องไห้หรือ"
เทพเสือโคร่งภูผาที่ยังไม่หยุดร้องไห้หันมาบอก "กวางทองเดินได้ตั้งห้าก้าวแล้ว"
เทพกวางสายฟ้ากลั้นยิ้มจนเจ็บแก้ม เมื่อก้าวเข้ามาวางผลไม้ไว้ที่โต๊ะตัวเตี้ยในห้อง แล้วเดินกลับไปที่หน้าถ้ำเพื่อฝากให้เสือโคร่งผู้ทำหน้าที่รักษาปากทางของถ้ำยาช่วยไปแจ้งเรื่องให้นางเทพกวางสายลมรับทราบด้วย

เมื่อกลับเข้ามา เทพกวางสายฟ้ามองผู้ที่กำลังร้องไห้น้ำตาไหลพรากไปพร้อมกับการป้อนผลไม้ให้กับบุตรที่ไม่มีอะไรที่เหมือนกับตนเองสักอย่าง
ทุกสิ่งที่เทพเสือโคร่งผู้ทำลงไปล้วนพิสูจน์ถึงความรักที่ไม่มีขีดจำกัดอย่างแท้จริง

เทพกวางสายฟ้ารู้มานานว่าเทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้ชอบนางเทพกวางสายลม แต่มิกล้าที่จะล่วงล้ำเข้ามาในเขตเทพกวาง
ในวันหนึ่งของการบำเพ็ญเพียร เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้กลับลักลอบออกมาล่อลวงนางเทพกวางสายลมออกจากเขตกวาง ไปไกลถึงเขตป่าสนทางทิศเหนือ ผ่านไปข้ามวัน นางก็กลับมาพร้อมกับกลิ่นไอของเสือโคร่งที่ผนึกอยู่ที่กายของนางอย่างชัดเจน
เทพกวางสายฟ้าแน่ใจ หากนางไม่มีใจให้ เทพเสือโคร่งภูผาย่อมไม่อาจบังคับนางได้
จนกระทั่งอีกหนึ่งเดือนถัดมา นางจึงเปิดปากเล่าเรื่อง และกล่าวด้วยว่า
"ข้าตั้งครรภ์แล้ว และไม่ว่าเขาจะออกมาเป็นเสือหรือกวาง ข้าก็ต้องการเขา"
ด้วยคำกล่าวนี้ เทพกวางสายฟ้าออกไปที่ป่าด้านนอก สาดสายฟ้าทำลายต้นไม้ใหญ่ไปหลายต้น จากนั้นเปลี่ยนร่างกลับไปอยู่ในร่างของกวางเทพนานจนกระทั่งนางเทพกวางคลอดบุตรออกมาเป็นกวางทองตัวน้อย
เพราะนั่นคือกวางทอง หาใช่ลูกเสือโคร่ง เทพกวางสายฟ้ายังพอมีเรื่องที่ให้กำลังใจตนเอง และรักเจ้าตัวเล็กอ่อนแอนั่นยิ่งกว่าบุตรของตนเอง

"กวางทองแข็งแรงขึ้นแล้ว ให้พวกเราดูแลเขาในระหว่างที่ท่านไปพักผ่อนดีหรือไม่"
"ไม่" ดวงตาสีเหลืองไม่ได้หันมามองอีกฝ่ายเลยสักนิด "ข้าจะดูแลเขาเองจนกว่าข้าจะวางใจ"
เทพกวางสายฟ้านับหนึ่งถึงสิบ "เช่นนั้น ข้าขอดูแลเขาสักครึ่งวัน ระหว่างที่ท่านไปกินอาหารให้อิ่ม อาบน้ำให้สะอาด และนอนหลับสักพักดีหรือไม่"
"ไม่"
เทพกวางสายฟ้านับหนึ่งถึงสิบอีกครา "งั้นพวกเราพากวางทองออกไปข้างนอก ข้าจะพาเขาไปเหนือลมระหว่างที่ท่านกินอาหาร รออยู่บนฝั่งระหว่างที่ท่านอาบน้ำและอยู่ใกล้ๆ ระหว่างที่ท่านนอนพักดีหรือไม่"
เทพเสือโคร่งภูผาคิดแล้วคิดอีก "นี่แสดงว่าสภาพข้าในตอนนี้มันต้องย่ำแย่จนท่านทนไม่ได้ถึงกับยื่นข้อเสนอพวกนี้ถึงสามรอบ"
เทพกวางสายฟ้าเม้มริมฝีปาก ขณะที่พยักหน้ายืนยัน

ในเมื่อเทพกวางสายฟ้าลดตัวลงมาขอร้องด้วยตนเองถึงขนาดนี้...
เทพเสือโคร่งภูผา ก้มลงหอมหน้าผากกวางทองตัวน้อย "ออกไปรับแสงแดด และสัมผัสยอดหญ้าบ้างก็ดีเหมือนกัน"

การยื้อชีวิตของกวางทองตัวน้อยไว้ใช้พลังไม่น้อย ในวันหนึ่งเทพเสือโคร่งภูผาก็ไปจนถึงขีดจำกัด และต้องเข้าสู่การบำเพ็ญเพียรที่ยอดเขา แต่ก็ย้ำกับเทพกวางทั้งสองว่าหากกวางทองอ่อนแอลงก็สามารถเรียกให้มาดูแลได้ตลอดเวลา
เวลาผ่านไประยะหนึ่ง เทพเสือโคร่งภูผา ก็ลงมาดูสักคราหนึ่งแล้วก็กลับขึ้นไปใหม่ จากนั้นก็จะกลับลงมาอีก  นางเทพกวางสายลมรู้ว่าห้ามไปก็เท่านั้น จึงขอให้เทพเสือโคร่งภูผามาพบกวางทองในร่างของเทพเสือ เพื่อให้ไอของเทพเสือโคร่งปรากฎขึ้นก่อนที่จะมาถึง
"ท่านนึกจะมาก็มาเช่นนี้ ทำให้กวางตัวอื่นๆ ตกใจกลัว ทั้งกวางทองก็ยังไม่เปลี่ยนร่าง ในเมื่อท่านบำเพ็ญเพียรในร่างสัตว์เทพอยู่แล้ว ก็แวะมาเยี่ยมเขาในร่างนั้นจะดีกว่า"
เทพเสือโคร่งจะต่อรองอะไรได้นอกจากยอมรับ

เพียงแต่เมื่อการบำเพ็ญเพียรครั้งนี้สิ้นสุดลง เวลาก็ผ่านไปนานถึงเจ็ดปี
กวางทองแข็งแรงขึ้นจนสามารถอยู่ในร่างของมนุษย์ได้แล้ว ดังนั้นบรรดาเทพอาวุโสทั้งหลายจึงไม่มีเหตุที่จะมาแสดงความเห็นให้ปล่อยกวางทองไปได้อีก
หลังจากที่เฝ้าอยู่จนแน่ใจ เทพเสือโคร่งภูผาจึงออกจากป่าสีทองมาที่เมืองหลวง

ชายหนุ่มผู้นั้นสวมเครื่องแบบทหารองครักษ์ชั้นตรี ทั้งที่มีอายุเพียงยี่สิบสี่ปี
หากเปรียบกับในตอนที่จากมา คนผู้นี้สูงขึ้นมาก ไหล่กว้างขึ้น ก่อนหน้านี้มีพลังในเชิงยุทธ์ในระดับปานกลาง แต่ยามนี้กลับมีพลังยุทธ์ที่เพิ่มขึ้นไปอีก พาลให้นึกถึงคำถามที่บรรดาองครักษ์ทุกคนมักสงสัยอยู่เสมอว่า อาจารย์ของเฉินอวี้คือใคร
จอมยุทธ์ลึกลับที่เรียกว่าเทพเสือโคร่งภูผาแท้จริงคือผู้ใด

ขณะที่เฉินอวี้เป็นชายหนุ่มรูปงาม แต่เจ้าฮ่องเต้จางฉวนที่เดินอยู่ข้างกัน กลับยังไม่น่ามองอยู่เช่นเดิม
เมื่อทหารองครักษ์เฉินอวี้ตามเสด็จเข้าไปในห้องทรงงานส่วนพระองค์ด้านใน ก็พบว่าเทพเสือโคร่งภูผายืนรออยู่ในห้อง

"ไม่เจอกันนาน" ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งขึ้นก่อน "มีผู้บุกรุกป่าสีทอง หรือมีเทพสัตว์ป่าถูกหลอกลวงออกมาอีกหรืออย่างไร เจ้าถึงมาถึงที่นี่ได้"
เทพเสือโคร่งภูผายักไหล่ "กระเรียนขาว"
พระขนงเข้มขมวดแน่น "คราก่อนก็กระเรียนใช่ไหม"
"ใช่ เมื่อประมาณสิบปีก่อนเป็นกระเรียนโกเมนสีแดง" ดวงตาสีเหลืองกวาดตามองไปรอบห้องแล้วกลับมาหยุดอยู่ที่ฮ่องเต้ "เจ้าไม่ได้ต้องการยาอายุวัฒนะจากกระเรียน"
ทรงพยักพระพักตร์พร้อมรอยพระสรวล "เรารู้วิธีที่จะมีอายุยืนยาวโดยที่ไม่ต้องไปยุ่งกับป่าสีทองของเจ้า"
"กระเรียนขาวฝูงนี้ไม่ได้อาศัยอยู่ในป่าสีทองตลอดปี พวกเขาจะย้ายถิ่นระหว่างป่าสีทองกับเมืองทางใต้ แต่เมื่อหลายวันก่อนพวกเขากลับมาที่ป่าสีทอง และหัวหน้าฝูงเล่าเรื่องที่มีกระเรียนในฝูงสูญหายไปแล้วสามตัว ในช่วงสามปีมานี้"
"เมืองทางใต้หรือ" ทรงหันไปถามเฉินอวี้ "ตอนที่อยู่เมืองทางใต้ ได้ยินข่าวเรื่องนี้หรือไม่"
"ไม่มีกระหม่อม" เฉินอวี้ถวายคำตอบโดยที่ไม่ได้แสดงความเห็นเพิ่มเติม
 
เฉินอวี้รับฟังการสนทนาระหว่างฮ่องเต้กับเทพเสือโคร่งภูผาโดยที่ไม่ได้แสดงความเห็น แต่รู้สึกได้ว่า เรื่องที่ทำให้เทพเสือโคร่งภูผามาที่นี่ อาจเพราะมาพบฮ่องเต้
การบำเพ็ญเพียรที่ใช้เวลานานกว่าเจ็ดปี และผลที่จะเกิดขึ้นตามมาหลังจากนั้น
แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจที่จะยอมรับว่า เมื่อพบกันอีกครั้ง เทพเสือโคร่งภูผาผู้นี้จะหลงลืมความรู้สึกที่ดีที่มีให้กัน แต่การที่อีกฝ่ายมิได้แม้แต่จะหันมามองนั่นกลับทำให้รู้สึกเจ็บปวด

มองข้าสักนิดได้หรือไม่
ยังไม่ต้องกล่าวถ้อยคำใดๆกับข้าก็ได้
เพียงนิดเดียว ให้ข้ารู้ว่าท่านจำข้าได้

เมื่อพระสุธารสในกาเริ่มเย็นลงเฉินอวี้จึงถือโอกาสออกไปเปลี่ยน เมื่อประตูห้องปิดลงจึงทรงรับสั่งถาม
"จำเขาไม่ได้หรือ"
เทพเสือโคร่งภูผาตอบด้วยน้ำเสียงหนัก ๆ "จำได้"
"จำได้ว่าเขาคือเฉินอวี้ หรือจำได้ว่ารักเขา"
ดวงตาสีเหลืองหันมามองฮ่องเต้ "เจ้ารู้เรื่องนี้"
ทรงพยักพระพักตร์ด้วยความยินดี "เจ้าคิดว่าหลายปีที่เจ้าไม่อยู่ พวกเราน่าจะสนิทกันมากขนาดไหน"
"อ้อ..." 
ฮ่องเต้จางฉวน ทรงย่างก้าวพระบาทช้าๆ เข้ามาหาแล้วโอบรอบเอวหนาไว้
"หลายปีก่อน มีเทพเสือโคร่งผู้หนึ่งมาบอกกับเรา ว่าจะกลับไปที่ป่าสีทอง เรารู้ว่าเทพเสือโคร่งผู้นั้นไม่ใช่ท่าน"
เทพเสือโคร่งภูผารับฟังเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสที่ใบหน้า
"แต่รู้สึกว่า เขาน่าจะอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลเฉินอวี้ เพราะมีหลายเหตุการณ์ที่คิดว่าเฉินอวี้ไม่น่าจะรอดพ้นมาได้ แต่ก็รอดมาได้ทุกครั้ง"

ได้ยินเสียงเดินมาหยุดที่หน้าประตูห้อง เสียงของผู้ที่มาถึงประกาศชื่อและตำแหน่งของตน
สายพระเนตรจับจ้องดวงตาสีเหลืองที่สงบนิ่ง ขณะที่ยกตัวขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปากหนา พร้อมกับเสียงประตูที่เปิดออก
ต่างไม่ได้หันไปมองผู้ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง
แต่ความเงียบงันที่เกิดขึ้นทำให้รู้ได้ว่าคนที่ยืนอยู่ใบหน้าซีดเผือด ทั้งกำลังกลั้นหายใจ หรืออาจหยุดหายใจไปแล้ว
เมื่อทรงเลื่อนพระหัตถ์ที่ด้านหลังของเอวหนา คนผู้นั้นก็ค้อมตัว ปิดประตู แล้วหันหลังกลับออกไป

บ้านพักของเฉินอวี้เป็นบ้านพักหลังเล็กๆ ตั้งอยู่ภายในเขตที่พักของทหารองครักษ์ และไม่มีทหารรับใช้ มารดาจึงส่งคนรับใช้ชายผู้หนึ่งมาคอยซักผ้า ทำความสะอาด และเตรียมอาหารให้ทุกวัน จากนั้นก็จะกลับไป ค่ำวันนี้เฉินอวี้กลับมาถึงบ้านพักก็พบว่าอาหารมื้อค่ำจัดเตรียมอยู่ในกล่องเรียบร้อยแล้ว
เพียงแต่ยามนี้ไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด
เมื่อเดินไปเปิดหน้าต่างบ้านแทนที่จะได้พบเจอกับสายลมเย็น หรือกลิ่นหอมของดอกไม้ ก็พบเห็นแต่ฝาผนังของบ้านหลังถัดไป คนรูปงามถอนหายใจ เดินกลับเข้ามาในห้อง สายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามา เงาร่างสูงใหญ่ และไอเทพที่ปรากฎขึ้นทำให้รู้ว่าเป็นผู้ใด

เฉินอวี้หันกลับมามอง "ท่านเทพ...นายท่าน"
"จางฉวนส่งเจ้าไปทำอะไรที่เมืองทางใต้"
คนรูปงามหลับตาแน่น แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง "ไปคุมงานสร้างเขื่อนขอรับ"
"กี่ปี"
"ห้าปีขอครับ"
"ทำไมเขาถึงส่งเจ้าไป"
ดวงตาที่มองมาคล้ายถามว่าเหตุใดถึงไม่ไปถามฮ่องเต้ แต่เฉินอวี้ก็ยังต้องตอบคำถามนั้น "ฮ่องเต้สั่งประหารท่านเสนาฝู่ ผู้เป็นบิดาของพระสนมตำหนักสีฟ้า ด้วยเหตุยักยอกของกำนัล ข้าทัดทานไว้และสืบหาหลักฐานมายืนยันว่าของกำนัลเหล่านั้นถูกปล้นชิง เสนาฝู่พยายามที่จะนำมาคืนแล้ว หากจะมีความผิดก็คือการนำของกำนัลมาถวายล่าช้า มิใช่การยักยอก"
"เมื่อได้ของคืนมา ก็เรียกเจ้ากลับมาหรือ"
"หามิได้ขอรับ เหตุเกิดขึ้นในช่วงที่ข้าน้อยเพิ่งจบจากโรงเรียนองครักษ์ จากนั้นมีการกล่าวโทษเสนาบดีฝู่ ข้าน้อยใช้เวลาหนึ่งปีเพื่อหาหลักฐานมาแก้ต่าง เมื่อได้ของคืนมา และอภัยโทษเสนาบดีแล้ว พระองค์ให้ส่งข้าไปเมืองทางใต้ โดยให้กลับเข้ามารายงานตัวต่อพระองค์ทุกๆ หกเดือนในช่วงห้าปีนั้น เมื่อครบกำหนดแล้วข้าจึงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นองครักษ์ชั้นตรี"
"นับจนถึงวันนี้ เจ้ากลับมาจากเมืองทางใต้นานเท่าใด"
"หนึ่งปีขอรับ"
"เคยพบฝูงกระเรียนขาวในพื้นที่ป่า ที่สร้างเขื่อนหรือไม่"
เฉินอวี้ส่ายหน้า
เทพเสือโคร่งภูผาพยักหน้า จากนั้นก็หยุดยืนมองนิ่งๆ แล้วหันไปมองที่โต๊ะอาหาร
"เจ้ากำลังจะกินข้าวหรือ"
เฉินอวี้อยากส่ายหน้าบอกว่าไม่หิว แต่อีกคนกลับเดินไปเปิดกล่องอาหาร แล้วดึงมือให้นั่งลงที่เก้าอี้ทางขวามือ
"นั่งลงสิ"
เฉินอวี้ไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจอีกฝ่าย และยิ่งไม่เข้าใจตนเอง เมื่อเทพเสือโคร่งภูผาคีบผักชิ้นหนึ่งป้อนจนถึงปาก
"ไม่ต้องป้อนหรอกขอรับ ข้าน้อยมิได้เจ็บป่วย"
"กินสิ"
ผักชิ้นหนึ่งรสชาติขมยิ่งนัก ข้าวคำเล็ก ก็ทำให้รู้สึกเจ็บร้าวที่หัวใจ เนื้อปลาก็ยิ่งทำให้หมดความรู้สึกอยากอาหาร พาลทำให้ขอบตาร้อนผ่าว
"นายท่าน ข้าน้อยอิ่มแล้วขอรับ"
แต่มือที่ถือตะเกียบคีบข้าวให้อีกคำยังไม่ลดลง เฉินอวี้อยากจะแย่งตะเกียบกลับมา แต่มือทั้งสองข้างก็ยกขึ้นมาได้แต่ขอบโต๊ะเท่านั้น
"นี่ใครมาเตรียมให้เจ้า"
"คนรับใช้ที่บ้านขอรับ" เมื่ออ้าปากพูดอีกคนก็ป้อนข้าวให้ทันที
"มาเตรียมไว้ให้แล้วกลับไปหรือ"
เฉินอวี้พยักหน้า รีบกลืนอาหารลงคอ "ขอรับ"
มือใหญ่คีบผักอีกชิ้น "เช่นนั้นก็สมควรกินให้อิ่ม คนทำให้จะได้ไม่เสียกำลังใจ"

ป้อนไปชวนคุยกันไปจนข้าวหมดถ้วย เทพเสือโคร่งภูผาก็บอกให้ไปอาบน้ำ และเตรียมตัวเข้านอน ส่วนตัวเองไปล้างถ้วยชามวางเรียงไว้
เฉินอวี้ที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เห็นว่าอีกฝ่ายสวนเข้าไปในห้องน้ำ จึงเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน
ผ่านไปพักใหญ่ เทพเสือโคร่งภูผาจึงออกมาจากห้องน้ำ โดยสวมเพียงกางเกงนอนตัวหนึ่ง
"ขอยืมกางเกงตัวนี้ มันใหญ่ที่สุดในตู้เสื้อผ้าของเจ้า"
เฉินอวี้กัดริมฝีปาก แล้วพยักหน้า ไม่ได้กล่าวคำว่าอะไร
ไม่ได้บอกว่า เสื้อผ้าตัวใหญ่ทั้งหมดในตู้นั้น ผ้าปูนอนผืนใหญ่ในตู้เหล่านั้นคือของที่เตรียมไว้ให้ท่าน...
เทพเสือโคร่งภูผาวางเสื้อผ้าชุดเดิมไว้ที่หน้าห้องน้ำ แล้วเดินมานั่งมองคนที่ก้มหน้าอ่านหนังสือ
คนรูปงามก็ปล่อยให้มองอยู่ครู่หนึ่งจึงลุกขึ้น
"นายท่านจะนอนหรือยังขอรับ"
"นอนก็ได้"
เตียงนอนในห้องพักของทหารองครักษ์ชั้นตรี ไม่ได้เป็นเตียงกว้าง แต่เทพเสือโคร่งภูผาเดินไปเปิดตู้เก็บผ้าห่มมาปูที่พื้น แล้วนอนลง
เฉินอวี้ก็เดินไปนอนบนเตียงของตนเอง แต่พลิกตัวหันมานอนมองคนที่นอนอยู่ที่พื้น สักพักก็ลุกมานอนลงข้างๆ เทพเสือโคร่งภูผาพลิกตัวหันมาหา
ดวงตาสีเหลืองคู่นั้นที่มองมาว่างเปล่า
ไม่มีน้ำเสียงอ่อนโยนเจือปนอยู่ในถ้อยคำที่สนทนา
ทุกการปฏิบัติต่อกัน เป็นเพียงการเคลื่อนไหวไปในสิ่งที่ร่างกายจดจำได้
มิใช่หัวใจ...
ตอนที่ได้ยินเรื่องราวของท่านหญิงหนานกง แห่งเมืองจงพวน เฉินอวี้รับฟังด้วยความกังวลว่าสิ่งเหล่านั้นอาจมาถึงตนในวันหนึ่ง
จึงตั้งใจไว้ว่า เมื่อวันหนึ่งที่เทพเสือโคร่งจากไปก็พร้อมที่จะยอมรับว่าต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
และหากมีโอกาสได้พบหน้ากันอีกครา ก็ตั้งใจว่าจะลองเป็นฝ่ายไล่ตามอีกฝ่ายดูบ้าง
ในช่วงเวลาหลายปีมานี้ เฉินอวี้หัวเราะให้กับความคิดเพ้อฝันเหล่านั้นอยู่หลายครา

แต่....เมื่อเทพเสือโคร่งกลับมาจริงๆ กับภาพที่เห็นในห้องทรงงานส่วนพระองค์
มาจนถึงการที่เทพเสือโคร่งภูผาติดตามมาถึงที่นี่ การเคลื่อนไหวเหล่านั้น
ใช่ สมควรที่จะเรียกว่านั่นคือการเคลื่อนไหว
เพราะทั้งหมดนั้นไร้ซึ่งหัวใจ
เฉินอวี้เข้าใจความรู้สึกของท่านหญิงหนานกงอย่างชัดเจนแล้ว
เข้าใจแล้วว่า การที่เขาลืมไปแล้วว่ารักเรานั่นก็เรื่องหนึ่ง เพราะอย่างไรคนเราเมื่อคบหากันไปนานๆ วันหนึ่งความรักก็ย่อมจืดจางลง
คู่สามีภรรยามากมาย แม้ความรักห่างหายไป แต่ก็ยังมีความเป็นห่วงกันและกัน อยู่ด้วยกันอย่างเพื่อนสนิท
แต่ที่เกิดขึ้นกับตนในเวลานี้มันมิใช่
เทพเสือโคร่งภูผามิได้มีความรักต่อกันแล้ว
ดวงตาที่มองมาดั่งกำลังมองผ่านไปที่ไหนก็ไม่รู้
รอยยิ้ม คำพูดที่แสดงให้เห็นถึงความใกล้ชิดเหล่านั้นไม่มีอีกแล้ว
แต่เขากลับยังทำดีต่อกันเหมือนวันที่รักกันท่วมท้นหัวใจ
ทั้งหมดนี้ช่างเจ็บปวดยิ่งนัก
เข้าใจแล้วว่า เหตุใดท่านหญิงแห่งเมืองจงพวนจึงเลือกความตาย....
เฉินอวี้ขยับตัวซุกหน้าลงกับท่อนแขนหนา บอกกับตนเอง ว่าเจ็บที่หัวใจ เจ็บที่ดวงตา น้ำตาจึงไม่อาจหยุดไหล

...จบตอนที่ยี่สิบสาม....

[treenature]

ประทับใจ ตอนที่ ยี่สิบสองและยี่สิบสาม มากๆค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

บางทีที่เทพเสือโคร่งเฉยเมย ส่วนหนึ่งเพราะออกจากฌาณ
หรือส่วนหนึ่งมาจากเฉินอวี้ ที่ทำตัวเฉยเมยก่อน
เพราะทำใจว่าจะเป็นเหมือนอย่างท่านหญิงจงพวน

ฮ่องเต้ กอดเอว จูบเทพเสือโคร่งเพื่อยั่วเฉินอวี้ 
หรือเพราะชอบเทพเสือโคร่งซะเอง 
       
 

[jj]

สงสารคนงาม   

[alternative]

อ้าว
อ้าว
อ้าว

ฮ่องเต้น่าตีมาก ท่านเสือโคร่งภูผาก็น่าตี ทำเฉินอวี้เจ็บอีกแล้ว

[onlyplease]

หา 'สามีใหม่' เถอะ ถ้าเขาไม่รักเราแล้ว

[noteno]

หน้าที่ที่ดีที่สุดที่พ่อเสือทำคือการเป็นพ่อจริงๆ....เเต่สำหรับหน้าที่ของการเป็นสามีต้องปรับปรุงอีกนาน

[dekying kukkig]

  ฮ่องเต้นี่เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน เฉินอวี้เลยกลายมาเป็นผู้ถูกกระทำ
เจ็บปวดแทนกับการเรียกที่ดูห่างเหินแบบนั้นอีก โอ้ยยย อยากอ่านต่อตอนต่อไปแล้วค่า 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

แวะมาขอบคุณ  เดี๋ยวกลับมาอ่านนะคะ

[twinmonkey0311]

 

[piggyfree]

หมั่นไส้... อยากจะเกลียดพ่อเสือ ในความเป็นสามีแห่งทั่วหล้า
โชคดีที่พ่อเสือมีกวางทอง และเป็นพ่อที่แสนจะทุ่มเท  เราหยวนให้ก็ได้

ส่วนอีตาฮ่องเต้  ตอนเด็กไม่ได้กินนมแม่หรา 
นิสัยไม่ดี ชอบสร้างความร้าวฉาน หวาดระแวงให้กับคนอื่น

[noteno]

 
มารอตอนใหม่

[twinmonkey0311]

 

[swoooaa]

อยากให้คนงามทิ้งขวางพ่อเสือมั่งเหลือเกิน พ่อคนหล่อเลือกได้ หึยยยย

[dekying kukkig]

  เราเข้ามาดัน

[piggyfree]

ไม่ชอบฝนตกเลย มันออกจะเงียบเหงา
 พ่อเสือมาเหอะ  เราให้อภัยแล้ว...
 

[piggyfree]

อยากอ่านต่อแล้วค่า
 

[twinmonkey0311]

 

[noteno]

 
มารอพ่อเสือคนใจร้ายย

[dekying kukkig]

มายังๆๆๆๆ 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

เอาจริงๆนะ คือสงสัยเรื่องชาติกำเนิดของกวางทองมาตั้งกะภาคโน้นนนแล้ว
ว่าเป็นบุตรของใครกันแน่ หรือ เป็นบุตรจริงๆของทั้งท่านเทพกวาง และ เทพเสือโคร่ง
 พอมาตอนนี้ กระจ่างแระ 5555

[twinmonkey0311]

 

[kail]

 
กระดืบๆๆ มานอนรอ
 

[piggyfree]

พ่อเสือมาเหอะ
เราคิดถึง 

[noteno]

มารอเชียร์เเม่เล็ก

[Iammai2017]

ตามทันละ อิอิ

[twinmonkey0311]

 

[YouandMe]

หมั่นไส้พ่อเสือ...ขอให้ถูกสายฟ้าฟาดบ่อยๆ นิสัยจะได้ดีขึ้น