หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[sirin_chadada]

เอยจะมีอันตรายมั้ยอ่ะ ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเป็นสายให้กวิน
ชื่อเรื่องเป็นของกวินใช่มั้ยอ่ะ แบบว่าอย่าบอกใครนะ ไม่งั้นเอยอาจเป็นอันตราย 55 มโนไปไกลละ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.บอกอีกครั้งว่าชอบมาก...(ก.ไก่ล้านตัว)
อยากให้มาต่อทีละหลายๆตอนทีเดียว แต่ว่าถ้าคนเขียนจะรักษาไว้ที่อัตราวันละหนึ่งบทได้ตลอดไปคนอ่านจะดีใจมาก 

[snowboxs]

กลัวเอยโดนจัดการจังเลยอ่ะ
ถ้าท่านประธานรู้ข่าวนี้
จะดูแลเอยบ้างมั้ยน้อ

[::UsslaJlwaJ::]

เนื้อเรื่องกับการเล่าเรื่องน่าสยใจมากเลย ติดตามนะคะ สู้ๆนะน้องเอยย

[cher7343]

ตัดฉับดื้อๆเลย

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 8

หรือเพราะความบังเอิญ?



          เอยเดินเข้าไปในห้องทำงานของกวิน ห้องทำงานใหญ่โต พื้นที่กว้างขวาง ที่พอจะจำได้จากการที่มาเมื่อครั้งที่แล้ว

“เอ่อ...ท่านประธานครับ ผมพีระนัม...”

“จะให้ชั้นเชิญนั่งทุกครั้งหรือพีระนัม?” วันนี้กวินสวมแว่นกรอบสายตา ทำให้ดูเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม เอยใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียวตอนที่กวินเงยหน้าขึ้นมาสบตาผ่านกรอบแว่นนั้น

“ขะ..ขออภัยครับ” เอยนั่งลงทันที แปลว่าครั้งต่อไป ต้องนั่งลงโดยไม่ต้องเชื้อเชิญสินะ

“มีอะไรคืบหน้าบ้าง?”

“เอ่อ...วันนี้ผมเห็นคุณเอกภพคุยกับคุยอุมาวดีครับ” เอยเริ่มรายงาน

“คุยว่ายังไงบ้าง?” กวินยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารต่อไป


          เอยเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้ยินมาจากปากของเอกภพและอุ้ม รวมถึงบุคคลที่สาม ท่านสุเดช หนึ่งในผู้อาวุโสบอร์ดบริหารของบริษัท

“คุณสุเดชเล่นด้วยอย่างนั้นหรือ?”

“ผมได้ยินมาอย่างนั้นครับ”

“อืม ขอบใจมาก แล้วนี่จะกลับรถเมล์เหมือนเดิม?”

“ค...ครับ งั้นลาละครับ” เอยยกมือไหว้ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกมาทันที รอบนี้กวินไม่ได้รั้งหรือบอกว่าจะไปส่งแต่อย่างใด ความคาดหวังเล็กๆที่มีก่อนเข้าห้องก็แตกตัวเหมือนฟองสบู่ไปเสียแล้ว

“หวังอะไรอยู่ไอ้เอยเอ้ย” สบถตัวเองที่เอาแต่คาดหวังลมๆแล้งๆ คาดหวังว่ากวินจะไปส่งเหมือนครั้งที่แล้ว

 
          ขึ้นรถเมล์มาด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวชอบกล ฝนเริ่มตกเปาะแปะกระทบหน้าต่างกระจกใสบนรถ เอยแนบใบหน้ากับกระจกบานนั้น พลางขบคิดในใจถึงความรู้สึกของตัวเอง ว่าทำไมถึงกลับมาคิดถึงเรื่องของกวินอีก ทำไมเมื่อตอนม.หก สายตาเอาแต่ไล่มองหากวินโดยที่ไม่รู้ตัว จดจำเรื่องราวทั้งหมดได้โดยไม่ต้องเค้นความทรงจำแต่อย่างใด ทำไมถึงต้องใจเต้นทุกครั้งที่ได้สบตา ทำไมกัน?


          กลับมาถึงก็พบว่าแม่ทำกับข้าวรอไว้แล้ว กลิ่นหอมฉุยแบบนี้ทำให้เอยรู้สึกดีขึ้นบ้าง เอยรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างมือล้างเท้ามาทานข้าวทันที อย่างน้อยการทำแบบนี้ก็ให้เรื่องที่ขบคิดอยู่ภายในใจเบาบางลงไปบ้าง ดูท่าพรุ่งนี้ต้องคุยกับดาวไม่ก็ไทป์ ถึงความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นเสียแล้ว
...
..
.
   

               เช้าวันอาทิตย์ อากาศยังคงครึ้มไปด้วยเมฆฝน ลมพัดแรงแทบจะตลอดเวลา เอยโทรหาดาวกับไทป์ โชคดีที่ทั้งสองว่าง เลยว่าจะชวนไปกินข้าวกันสักหน่อย อีกอย่าง..อยากจะลองปรึกษาทั้งสองเรื่องความรู้สึกเหล่านี้อย่างจริงๆจังๆ แต่ก็คงไม่กล้าบอกว่าคนนั้นเป็นใคร

“กูมาแล้ว” ไทป์ตบไหล่เอยก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ วันนี้ทั้งสองนัดมากินร้านอาหาญี่ปุ่นร้านเดิม อาจเพราะบรรยากาศกันเองและมีความเป็นส่วนตัว ส่วนดาวโทรมาบอกว่าอาจะช้า เพราะรถติด ไทป์อยู่ที่ร้านเพชรเลยมาไวกว่า

“นี่กูถามจริงๆวันๆมึงแดกอะไรบ้าง แม่งถึงผอมขนาดนี้?” ไทป์ถามพลางพลิกดูตัวซ้ายทีขวาที

“ก็กินปกตินั่นแหละไทป์”

“ปกติบ้านมึง ผอมซะจนคิดว่าเป็นโรค หาหมอบ้างมั้ย?”

“บริษัทตรวจสุขภาพทุกปี ไม่เห็นจะมีอะไร”

“เออๆ หัดกินๆเข้าไปซะบ้าง”


          ไทป์บ่นไปเรื่อย พลางเล่าให้ฟังว่าตอนที่ไปกาญจนบุรี โดนพ่อค้าโขกราคามาบ้าง เล่าเรื่องที่บ้านบ้าง แต่ดูไทป์มีความสุขกับร้านของตนเอง แค่นี่เอยก็ดีใจแล้ว

“มาแล้วจ้าหนุ่มๆ”    


          ดาวแต่งตัวสวยตามเคย นั่งลงปุ๊บก็สั่งอาหารปั๊บ พลางบ่นว่าฝนตกหนัก รถติดเป็นห่างว่าว

“ไทป์ แกเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าจะจัดงานแฟชั่นโชว์เครื่องเพชรหนิ?” ดาวถาม

“ก็เออ ที่จริงกูก็จะนัดพวกมึงแต่ไอ้เอยตัดหน้าซะก่อน” ไทป์ว่า

“ไทป์มีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยมั้ย?” เอยถาม ก่อนที่จะรินน้ำชาให้ไทป์ที่พร่องลง

“ไอ้ดาว มึงช่วยกูออกแบบเสื้อผ้าด้วย คอนเซปต์งานกูหรูได้ทุกชนชั้น”

“หรูได้ทุกชนชั้น คือหรูแต่ไม่จำเป็นต้องรวย แบบนั้นหรอ?”

“ใช่ คือกูอยากให้ทุกคนใส่เพชรได้โดยไม่จำเป็นต้องรวย อีกอย่างกูออกแบบเซ็ทราคาถูกสำหรับคนทำงานด้วย คราวนี้ไอ้เอย มึงต้องช่วยกู”

“ให้เราทำอะไรหรอไทป์” เอยถาม

“เดินแบบให้กู”

“ห๊า!! เดินแบบ บ้าแล้วไทป์ งานออกแรงออกสมองได้หมด แต่งานใช้ร่างกายไม่เหมาะกับเราหรอกไทป์ เราไม่เป็นเลยจริงๆ”

“ก็กลุ่มลูกค้าที่กูเล็งคือพนักงานธรรมดา กูต้องการบรรยากาศแบบมึง ถ้ากูจ้างพวกดารานายแบบก็ผิดคอนเซปต์กูพอดี”

“แต่ว่า...” เอยไม่มั่นใจเลยกับการที่ต้องทำอะไรแบบนั้น

“ลองดูเอย ดาวอยู่ทั้งคนเดี๋ยวดาวจะช่วยเอง ให้ชั้นเป็นแม่งานได้มั้ยไทป์?” ดาวพูดกับเอย ก่อนจะหันไปถามไทป์

“เอาสิ ไม่ขอกูก็จะบอกให้มึงทำ” ไทป์ว่า

“ดาว มันยากนะต้องเดินต่อหน้าคนเยอะๆแบบนั้น ถ้าพลาดล่ะ?” เอยกังวลอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ง่ายเลยที่จะไปปรากฏตัวต่อสายตาผู้คนมากมายแบบนั้น

“ไม่หรอก เอยจะไม่ทำอะไรขายหน้า ตราบใดที่ดาวอยู่ เป็นอันตกลงนะ” ไม่ถามไม่อะไร โดนเออออห่อหมกไปเสียแล้ว

“ก็ได้...แต่ถ้าพลาดขึ้นมา อย่าว่าเรานะไทป์” เอยไหล่ตกทันทีที่ตอบตกลง

“กูไม่ด่ามึงหรอกน่า กูเชื่อว่าไอ้ดาวจัดการมึงได้ นี่ๆกูเตรียมเซ็ทหลักๆมาหลายอันเลย มึงเอาไปดาว ดูว่าจะออกแบบชุดยังไงให้เข้ากัน”

“ดีเลย ชั้นจะได้เครดิตให้ห้องเสื้อที่กำลังจะเปิดด้วย”

“เดี๋ยวกูช่วยโปรโมท”



          ไทป์กับดาวคุยกันถึงเรื่องแฟชั่นโชว์อย่างสนุกสนาน แต่ละคนขุดไอเดียต่างๆกันออกมา เอยถอนหายใจยาว เรื่องที่อยากจะปรึกษาคงต้องพับเก็บไปก่อน เพราะเรื่องนายแบบเดินแบบพาเอยคิดหนักมากกว่าเรื่องความรู้สึกพวกนั้นแล้ว

“นี่ไทป์ แกจะเชิญใครมาเป็นแขกบ้าง?” ดาวถาม

“กูลิสต์ชื่อไว้แล้ว มีแต่พวกหนุ่มๆสาวๆเพื่อให้งานกูดูเป็นคนรุ่นใหม่”

“อย่างนั้นหรอ นี่ชั้นคันไม้คันมืออยากออกแบบชุดให้เอยจะแย่แล้ว”

“อ่อ กูลืมบอก เอยเมิงเป็นต้องเดินแบบชุดฟินาเล่นะ”

“อะไรคือฟินาเล่หรอไทป์?” เอยถามอย่างงงๆ

“ก็ชุดที่เด่นที่สุด เดินปิดงานไงจ้ะเอย” ดาวดูดีใจมากกว่าเอยเสียอีก

“เดี๋ยวนะ เด่นที่สุดหรอ ไม่เอาอะไทป์” เอยส่ายหน้าพรืด

“ทำเพื่อกูไม่ได้หรือไงวะ?” ไทป์หน้าเศร้านิดๆ

“แต่...อื้อ ก็ได้” มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าหากไม่ช่วยไทป์ เอยก็ดูจะเป็นเพื่อนที่ใจร้ายมาก

“ต้องอย่างนี้สิไอ้เอยเพื่อนรัก” ไทป์เหนี่ยวคอเอยมากอดก่อนจะขยี้ผมซะยุ่ง พลิกอารมณ์เศร้าเมื่อครู่นี้ทันทีทันใด

“แล้วนางแบบคนอื่นๆล่ะไทป์” ดาวถาม

“กูก็คงต้องฝากมึงแล้วล่ะ หาคนที่ดูธรรมดาไม่ได้โดดเด่นเหมือนพวกนางแบบมืออาชีพนะ”

“งั้นชั้นจะหาให้ ใช้เวลาเดินยังไง”


          ทั้งสองก็พุดคุยในภาษาที่เอยไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ รู้แค่ว่างานแฟชั่นนี้จะเริ่มเดือนหน้า และเอยจะต้องไปฝึกเดินกับดาวในอาทิตย์หน้า ใจจริงไม่ชอบอะไรทำนองนี้เลยจริงๆ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะไทป์ขอร้อง ไม่ใช่เพราะอยากตอบแทนไทป์ที่ช่วยเหลือมาตลอด ก็คงไม่รับปากทำ

“ทั้งสองคน เราไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา”


          อาหารที่สั่งไปก็ยังไม่มา เพราะวันนี้ลูกค้าแน่นร้าน เอยจึงขอตัวไปทำธุระในห้องน้ำระหว่างที่อาหารยังไม่มา เอยเดินไปห้องน้ำภายในชั้นเดียวกัน พอจัดการเสร็จก็ล้างไม้ล้างมือเดินออกมา ก็พบใครบางคนเข้า

“พี่กวินคะ วันนี้มิวอยากทานอาหารญี่ปุ่น” หญิงสาวสวยสะพรั่งกำลังเกาะแขนอ้อนคนที่เอยคุ้นตา กวินนั่นเอง..

“ไหนว่ามาซื้อแค่กระเป๋า?” สีหน้าเรียบนั้นบ่งบอกเหมือนจะรำคาญในที

“แต่มิวหิวหนิคะ นะๆพี่กวิน” เธออ้อนอย่างไม่ลดละ

“มีงานต้องทำ เดี๋ยวจะให้คนไปส่ง” กวินปฏิเสธอย่างหนักแน่น และไม่มีทีท่าจะเห็นแก่ลูกอ้อนใดๆด้วย

“พี่กวินเราเป็นแฟนกันนะคะ อย่าเย็นชากันแบบนี้สิ” ใบหน้าบึ้งบูดอย่างไม่ชอบใจ

“เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่?” คำถามจากปากกวินทำเธอฉุนกึก เปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน

“พี่กวินหมายความว่าไงคะ?”


          บทสนทนาที่ดูจะชวนทะเลาะกันขึ้นเรื่อยๆ เอยได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กวินมากับสาวคนใหม่อีกแล้ว นี่แปลว่าเขาไม่เคยคบใครซ้ำหน้าเลยหรือ ผู้ชายอย่างกวินนี่น่ากลัวจริงๆ แล้วสาวๆพวกนั้นทำไมถึงยอมกันขนาดนี้  ทำไมถึงยอมเป็นของเล่นให้กวินได้ถึงขนาดนี้

“โทรไปบอกอ้นให้ไปส่งคุณมิว”


          กวินโยนให้คนที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้ติดตามโทรบอกหาใครคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นคนขับรถ จากนั้นก็เดินจากผู้หญิงคนนั้นไปโดยไม่ที่ไม่เหลียวหลังไปมอง ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นยืนสะบัดแขนขา น้ำตาคลอเบ้าอยู่อย่างนั้น และไม่ทันคาดคิด กวินหันมาเจอเอยเข้าพอดี

“พีระนัม...” กวินเอ่ยเรียก ไม่รอช้า เอยรีบหันหลังก้าวเร็วๆ ทำเป็นไม่ได้ยินที่กวินเรียก แล้วเดินตรงดิ่งกลับไปยังร้านอาหารทันที

“เอย มาแล้วหรอ นี่ๆอาหารที่สั่งมาแล้ว” อาหารเต็มโต๊ะ ไทป์และดาวดูท่าจะรอเอยอยู่

“โทษที พอดีห้องน้ำคนเยอะไปหน่อย”

“ช่างหัวเหอะ มากินๆกันได้แล้ว” ไทป์ว่า


          ทั้งสามคนลงมือกินอาหารตรงหน้า เอยได้แต่คิดอยู่ว่าไม่น่าเดินหนีคนที่เป็นถึงท่านประธานแบบนั้น แต่นี่มันก็นอกเวลางาน ไม่สมควรจะพูดคุยกัน คิดไปคิดมาอยากเอาตะเกียบตีหัวตัวเองเสียจริง

“กวิน!!”


          จู่ๆดาวก็เรียกชื่อนั้น ไทป์และเอยหันมองที่มาของชื่อนั้นทันที ใครจะคาดคิกว่าจู่ๆ...กวิน จะเดินตามเอยเข้ามาถึงในนี้ อีกทั้งมาพร้อมกับผู้ติดตาม แถมมายืนนิ่งตรงโต๊ะของเอยอีกด้วย สายตาจ้องมองเอยด้วยความโมโห ดูท่าการจากมาเมื่อครู่นี้ทำกวินไม่ประทับใจมากนัก ไทป์อึ้งมือถือตะเกียบค้างอยู่อย่างนั้น ส่วนดาวตั้งสติได้ก่อนใครจึงเอ่ยถามออกไป

“กวินใช่มั้ย?”

“ใช่ ขอนั่งด้วยได้มั้ย?” กวินยิ้มมุมปาก ยืนยันว่าตนคือกวินจริงๆ

“ดะ...ได้สิ” ดาวว่า ที่นั่งว่างตอนนี้ก็มีแต่ที่ข้างๆเอย เพราะไทป์ย้ายที่ไปนั่งกับดาวเพื่อจะคุยเรื่องแฟชั่นโชว์ กวินนั่งลงข้างๆเอย จากนนั้นผู้ติดตามจึงเดินออกไปจากร้าน...แล้วไหนว่ามีงานต้องทำ?

“เดี๋ยวนะ...มึงรู้หรอว่าพวกกูเป็นใคร ที่มึงจะมานั่งด้วยน่ะ?” ไทป์ขยับตัวได้แล้ว ถามด้วยสีหน้ายุ่งๆไม่ชอบใจนัก

“เรียน ม.หกด้วยกัน เรื่องนั้นจำได้ นี่ดาวห้องสอง ส่วนนายก็ไทป์ห้องเดียวกันกับชั้น” พูดจบก็เลื่อนสายตามาเอย ที่อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ให้ได้

“แล้วไอ้แห้งนี่ล่ะ จำมันได้มั้ย?” ไทป์ชี้มาที่เอย ที่ตอนนี้อยากจะแทรกแผ่นดินหนี

“จำ...ไม่ได้” กวินพูดออกมา พร้อมยกยิ้มมุมปากน้อยๆ

“ดีจังที่เจอกัน กวินเป็นไงบ้าง?” ดาวถามกวินอย่างตื่นเต้น

“สบายดี แล้วพวกนาย?” กวินถาม ไทป์เดาะลิ้นก่อนตอบ

“ก็ดี นี่กูนึกสภาพไม่ออกว่าจะมานั่งแดกข้าวกับมึงได้ยังไง?” สมกับเป็นไทป์ที่ไม่ชอบกวินได้อย่างคงเส้นคงวา

“นี่ไทป์ แกพูดให้มันดีๆหน่อย” ดาวปราม ก่อนจะชวนกวินทานอาหารตรงหน้าด้วย

“นี่น่ะเอย ก็เรียนห้องเดียวกับไทป์กับกวินนั่นแหละ เอยบอกว่ากวินเป็นประธานกรรมการที่จีเอสด้วย” เอยนี่แทบจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ที่ดาวพูดแบบนั้นออกมา

“อย่างนั้นหรอ....ใช่ ชั้นทำตำแหน่งนั้นอยู่” พูดไม่พอ ปรายตามองเอยอย่างมีเลศนัย สายตาแทบจะมองทะลุ แม้ยังคงมีความนิ่งบนหน้าอยู่ก็ตาม

“งั้น เดือนหน้ามาร่วมงานแฟชั่นโชว์ของไทป์สิ” ดาวเอ่ยชวนทันที

“ของร้านเพชรไทวาใช่มั้ย? ได้สิ” ไทป์อ้าปากค้าง คงเพราะตกใจที่กวินรู้แม้กระทั่งชื่อร้านเพชรของตนเอง

“กูว่าลำบากเปล่าๆ อย่าเลย” ไทป์ปฏิเสธ เอยโล่งอกนิดๆที่ไทป์ไม่อยากชวนกวินไปร่วมงาน

“ไม่หรอก ไหนๆก็เพื่อนกัน” อีกคำที่ทำไทป์อ้าปากค้างเป็นรอบที่สอง

“งั้นตกลงนะกวิน เดี๋ยวเราจะให้เอยเอาบัตรเชิญไปให้ เนาะเอย” ดาวพยักพเยิดมาทางเอย


          เอยพยักหน้าช้าๆ ราวกับโลกกำลังจะแตก ที่ต้องมาอยู่ในโต๊ะ วันนี้ตอนนี้  ไหนใจเจ้ากรรมจะเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากปากนี่อีก ส่วนไทป์ดูเหมือนจะช็อคไปเลยที่เจอกวินที่เป็นแบบนี้ เลยไม่มีข้อกังขาที่จะไม่ชวนกวินไปเป็นแขกผู้มีเกียรติในงานแฟชั่นโชว์ด้วย...

++++++++++++++++++++++++++++++==

[Yarkrak]

เอย เอ้ยยย หนีไม่พ้น

 

[sirin_chadada]

ดูๆไปก็เหมือนกับว่ากวินชอบพาตัวเองเข้ามาอยู่ใกล้ๆเอยเลยนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[B52]

ลุ้นทุกประโยคทุกตอนจริงๆ

[pim14]

 :katai2-1:เรื่องเข้มข้นกำลังรออยู่ใช่มั้ยคะ กวินนี่ขี้เก๊กจริงๆ แอบชอบเอยแน่ๆ ส่วนเอยก็คงคิดว่าตัวเองต้ำต้อยไม่กล้าหวังแน่ๆเลย จริงๆเราแอบเล็งไทป์นะ ดูห่ามดี น่าจะมีลุ้นเป็นตัวกระตุ้นให้กวินแสดงความรู้สึกต่อเอยออกมาเร็วๆได้บ้าง หุหุ คิดแล้วน่าสนุก เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะคะ พล็อตนี้น่าสนุกค่ะ หนุ่มขี้เก๊กจะเริ่มจีบยังไง อยากรอดู

[nabby]

อร้ายยยยยย สนุกมากครับ เป็นกำลังใจให้เน้อ ว่าแต่มาวันละสองตอนได้มั้ย T  T

[snowboxs]

กวินเจ้าเล่ห์ว่ะ
ต้องจำเอยได้แน่ๆ
คราวนี้เอยไม่ต้องยิ่งแอบเหรอ
อีกคนก็ชอบแกล้งแบบแปลกๆ
อีกคนก็กลัวได้กลัวดีเหลือเกิน

อยากอ่านอีก มาต่ออีกนะ

[cher7343]

กวินร้ายมากกกก

[bulldog17]

กวินคิดว่าไทป์เป็นแฟนเอยป่าว

อืมมม...ไม่น่าใช่นะ

[hembetaro]

กวินน่าจะจำน้องเอยได้สินะ  ถึงทำหน้ามีเลศนัย 

[dragon123]

กวินต้องจำน้องเอยได้แน่นอนอยู่แล้วล่ะ 

[Roman chibi]

กวินขี้แกล้ง 

[lnudeel]

กวินนนนนนนนนนนนนนนนนน นายคิดจะทำอะไรน่ะ!!!!!!!    จะทำอะไรเอยน่ะ
เอยหนูต้องระวังนะลูก กวินอันตราย!!!

[pang_mingi]

กวินต้องโกหกแน่ๆอ่ะที่จำเอยไม่ได้
กวินต้องสนใจเอยบ้างแหละ 5555555555555

[wan_sugi]

ชื่อเรื่องดูเด็กๆ แต่ที่ไหนได้สนุกและน่าติดตามมาก อ่านรวดเดียวเลย

[naruxiah]

เป็นนิยายที่อ่านเพลินมากเลยค่ะ เพลินจนรู้สึก ไรวะสั้นอ่ะ 555 โอ๊ยยยยยอยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆ

 

[buathongfin]

ให้ตายสิ กวินดูท่าจะขี้แกล้ง ถ้าชอบเอยขึ้นมาจริงๆอ่ะ

[ฝัullล้วlv]

สับสนกับท่านประธานจริงๆ หลอกคนอ่านว่าชอบเอยหรือเปล่า หรือแค่แกล้ง โอ้ยยย

[Ploy-ha]

กวินนี่ร้าย!!!

[snowboxs]

ย่องๆ เข้ามารอเอยกับกวิน

[kimjuy_o]

# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 9

จดหมายรัก


   
          ทั้งสี่คนทานอาหารกัน โดยที่มีเสียงดาวพูดเจื้อยแจ้วเสียส่วนใหญ่ ไทป์กินไปมองกวินไปด้วยสายตาไม่ชอบใจนัก ด้านกวินเองก็กินเงียบๆ พยักหน้าเป็นครั้งคราวเวลาดาวถาม แต่ส่วนใหญ่จะใช้หางตามองเอยเสียมากกว่า

“ใส่สูทวันอาทิตย์แบบนี้ กวินจะไปทำงานหรอ?” ดาวถาม

“ใช่ เดี๋ยวจะเข้าบริษัท”

“จริงสิ กวินได้เจอเอยบ้างมั้ย เอยก็เป็นพนักงานที่นั่น?” ดาวว่า

“เหมือนจะเคยเจอ ใช่มั้ย?” กวินว่าก่อนจะหันมาถามเอย ที่พยายามนั่งกินให้เงียบที่สุด

“อะ...อืม” เอยได้แต่ตอบไปแบบนั้น เพราะไม่อยากจะพูดอะไรเลยจริงๆ

“เอยเค้าบ้าแต่ทำงาน ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ยังไงก็ฝากๆหน่อยนะ” ดาวว่าพลางยิ้ม

“ได้สิ...จะดูแลให้เป็นอย่างดี” คำตอบนี้พาลเอยเคี้ยวกระพุ้งแก้มตนเอง วันนี้กวินมาแปลก ไหนจะพูดเยอะขึ้น แล้วไหนจะจำดาวกับไทป์ได้ แต่ดันจำเอยไม่ได้

“ไทป์ เดี๋ยวจะไปไหนกันต่อดี?” ดาวหันไปถามไทป์

“เอย มึงล่ะ อยากไปไหน?”

“ไปไหนก็ได้” เอยตอบ ก่อนจะวางตะเกียบลง

“งั้นดูหนังกันอีกมั้ย?” ดาวว่า

“กูไม่อยากดูว่ะ กูว่าไปรอบนอกกรุงเทพมั้ย? ไปทะเลกัน” ไทป์เสนอ

“ทะเลหรอ พัทยามั้ย ค่ำๆค่อยกลับกัน” ดาวเห็นด้วยกับไทป์

“ว่าไงเอย ไปทะเลกันดีกว่านะ แถวนี้น่าเบื่อแล้ว” ดาวช่วยเชียร์อีกแรง

“แบบนั้นก็ได้” เอยตอบ

“นี่ถ้ากวินไม่ไปทำงาน พวกเราก็อยากชวนนะ” ดาวเหล่ไปทางกวิน

“ว่าไปไอ้ดาว คนเขาทำงานทำการ” ไทป์พูดเหมือนจะหวังดี แต่สีหน้าเห็นได้ชัดว่าไม่อยากชวนกวินให้ไปด้วยเลย

“น่าเสียดาย ไว้โอกาสหน้าละกัน” กวินบอก ก่อนที่จะวางตะเกียบลง

“มื้อนี้ชั้นเลี้ยงเอง ดีใจที่ได้เจอ” กวินว่าต่อ สีหน้านั้นไม่ได้บอกว่าดีใจ เพราะเรียบขรึมเสียจนบอกไม่ถูก

“พวกเราก็ดีใจเหมือนกัน เนอะเอย” อีกครั้งที่ดาวหันมาพยักพเยิดใส่เอย

“อืม”

“ไว้เจอกัน จะรอบัตรเชิญไปร่วมงาน ลาล่ะ” กวินลุกออกไปและไม่วายก่อนไปก็หันไปมองเอยพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ที่มองอย่างไรก็ดูมีเลศนัย

“ดาว มึงจะชวนคุยกับมันมากไปมั้ยวะ กูแม่งไม่ชอบขี้หน้ามันจริงๆ โตจนป่านนี้ยังขี้เก๊กไม่หาย เผลอๆแม่งมากกว่าเดิม”

“เอาน่าไทป์ นั่นเพื่อนห้องเดียวกับไทป์นะ อีกอย่างกวินจำพวกเราได้ นั่นก็เรื่องดีไม่ใช่หรอ?”

“ดีกับผีสิ ไม่ต้องมาจำกูยังเป็นบุญกว่าอีก ใช่มั้ยเอย?” ไทป์ถามอย่างหาพวก

“ชะ..ใช่”

“มึงนะเอย อยู่บริษัทก็ทำเฉยๆ ไม่ต้องไปทักมัน ทำเหมือนไม่รู้จักยิ่งดี”

“ได้ไงไทป์ ไปสอนเอยแบบนั้นได้ไง?” ดาวก็เถียงไม่ยอมไทป์

“พอเลยทั้งสองคน จะไปมั้ย ทะเลน่ะ” เอยห้ามทัพ

“ไป/ไป”

“งั้นก็หยุดเถียงแล้วเตรียมตัวเดินทาง”

...
..
.


          กลับจากพัทยาก็ปาไปเกือบสองทุ่ม ทั้งสามกิน เล่น เที่ยวกันเต็มที่ นานๆทีจะได้ออกต่างจังหวัดพร้อมกัน ไทป์ขับรถมาส่งเอย ก่อนจะพาดาวกลับไปเอารถที่ห้างที่จอดทิ้งไว้

“กลับมาแล้วครับแม่” เอยถอดรองเท้า เห็นแม่กำลังเตรียมของไว้ทำกับข้าวขาย

“ไปไหนมาทั้งวันเอย” แม่ถามพลางนั่งปลอกเปลือกมันฝรั่ง คาดว่ากับข้าวของวันพรุ่งนี้คงเป็นแกงมัสมั่นแน่

“ไปพัทยากับดาวแล้วก็ไทป์ครับแม่”

“งั้นอาบน้ำเถอะลูก แล้วมากินข้าว”


          หลังจากอาบน้ำกินข้าว เอยก็ใช้เวลาก่อนนอนนิดหน่อยนั่งท่องโลกอินเตอร์เน็ตก่อนเข้านอน เข้าไปเช็คข่าวสาร ข่าวเศรษฐกิจ หุ้นต่างๆรวมถึงข่าวที่กำลังเป็นที่พูดถึง และไม่วายเจอข่าวหนึ่งเข้า

“นักธุรกิจหนุ่มไฮโซ ควงนางแบบสาวทานข้าวที่ห้างดัง” จั่วหัวข้อข่าวได้น่าสนใจ ไม่รอช้าเอยจึงกดเข้าไปดู พบว่าเป็นรูปแอบถ่ายลักษณะคล้ายกวินมากจริงๆ ถ่ายที่ร้านอาหารอิตาลี นางแบบสวมเดรสสีดำ ต้องเป็นวันนั้นที่เอยและดาวไปทานข้าวแน่ๆ

“เสน่ห์แรงจังแหะ”


          เหลือบมองนาฬิกาก็ถึงเวลาต้องนอนแล้ว เอยปิดทุกอย่างในห้องเหลือแค่โคมไฟหัวเตียง เอนกายลงนอนช้าๆ ถอดแว่นออกพร้อมสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนอย่างที่ทำเป็นประจำ

“กวิน...ทำไมถึงจำเราไม่ได้...” พึมพำเบาๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ แล้วกลับตาลงอย่างครุ่นคิดจนหลับไป

ฝัน...

ฝันถึงเรื่องราวในครั้งนั้น...


   
         วันนี้ ม.หกมีการประชุมเรื่องแนะแนวการเรียนต่อจากมหาวิทยาลัยต่างๆในเวลาช่วงบ่าย คาบเรียนตอนบ่ายจึงถูกตัดไปหนึ่งชั่วโมงและต้องเป็นแบบนี้ไปถึงหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เพราะมีหลายมหาวิทยาลัยติดต่อเข้ามาเพื่อทำการแนะแนวชักชวนเข้าเรียนต่อยังมหาวิทยาลัยของตน

“มึงคิดจะเรียนคณะอะไรวะ?” ไทป์ถามเอย ขณะที่กำลังกินขนมหลังอาหารเที่ยง

“อยากเรียนหมอ ไม่รู้จะไหวรึเปล่า”

“คะแนนมึงน่ะไหว แต่ค่าใช้จ่ายสูง มึงจะไหวมั้ย?”

“นั่นสิไทป์ แต่ถ้าไม่ไหวก็เรียนอย่างอื่นแล้วกัน”

“แต่กูเสียดายความรู้มึงนะเอย ถ้ามึงไม่เรียนหมอ”

“แต่กำลังเงินก็สำคัญ จะขอทุนก็ยาก ช่างเถอะไทป์ ให้เป็นเรื่องอนาคตดีกว่า”

“กูอยากช่วยมึงนะ” ไทป์เริ่มเปรยๆขึ้นมาแล้ว

“ไม่ต้องหรอกไทป์ ที่ผ่านมาก็มากแล้ว เรื่องนี้ขอให้เราจัดการเองนะ”

“เฮ้อ...แล้วแต่มึงล่ะกัน”



          นั่งคุยไปกินไปหันซ้ายหันขวามองหาดาวที่บอกว่าจะมาหา จนตอนนี้ใกล้จะเข้าแนะแนวก็ยังไม่มาเสียที เอยมองนาฬิกาของโรงอาหาร นี่ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้วแท้ๆ

“ทำไมดาวยังไม่มา” ไทป์บ่นพลางมองไปซ้ายขวา


          พูดไม่ทันขาดคำ ดาวก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาทั้งสองคน นั่งลงไม่พูดไม่จาเอาแต่หอบแฮ่กอยู่อย่างนั้น จนเอยต้องยื่นน้ำขวดที่ยังไม่แกะให้

“หายเหนื่อยก็ดื่มนี่นะดาว”

“มึงจะวิ่งหาป้ารึไงวะดาว พวกกูไม่หนีไปไหนหรอก” ไทป์ว่าเข้าให้

“โทษที คิดว่าตัวเองสายเลยรีบ” ดาวดื่มน้ำอึกใหญ่ก่อนพูด

“แล้วมึงไปทำอะไรถึงมาช้า?”

“ก็...คือว่า ไม่มีอะไร” ดาวตอบพร้อมหัวเราะเบาๆแก้เก้อ ดูก็รู้ว่าท่าทางแปลกๆ

“ไม่มีอะไรแน่นะ กูว่าไม่น่าใช่”

“ไม่ต้องมาจับผิดเลย เออๆไทป์ แกไปซื้อมะม่วงให้หน่อยสิ”

“ใช้กู?” ไทป์ชี้ตัวเอง

“ก็เหนื่อยอะ ไทป์สุดหล่อ ซื้อให้ชั้นหน่อยสิ นี่เงิน”

“ใช้กูจริง” ไทป์ก็จำยอมลุกไปซื้อมะม่วงให้ตามที่ดาวขอ พอไทป์เดินห่างออกไป ดาวก็หันมาสะกิดเอยทันที

“เอย...ดาวมีเรื่องรบกวน” ไม่ผิดอย่างที่เอยคิดไว้จริงๆ

“อะไรหรอดาว?”

“ก็แอน เพื่อนดาวคนนั้นไง เค้าเขียนจดหมายรักมาล่ะเอย แต่ไม่กล้าเอาไปให้”

“แล้วทำไมหรอ? จะให้ใคร?”

“ดาวรบกวนเอย...เอาไปให้กวินหน่อยได้มั้ย?”

“บ้าน่าดาว เราทำไม่ได้” เอยส่ายหน้าทันทีเมื่อสิ้นประโยคขอร้อง

“นะเอยนะ ดาวเองก็ไม่กล้า จะให้ไทป์ทำนี่ไม่มีทาง เหลือแต่เอย ช่วยเพื่อนดาวหน่อยนะ”

“แต่ว่าดาว เรา...”



          ดาวไม่ฟังคำขอร้อง ล้วงจดหมายจากประเป๋ากระโปรงนักเรียนก่อนจะยัดใส่มือเอย ในขณะที่ไทป์กำลังเดินกลับมาจะถึงพอดี สุดท้ายเอยเลยต้องรับจดหมายนั่นใส่กระเป๋านักเรียนอย่างจำยอม รู้สึกหนักใจจริงๆที่ต้องมาทำเรื่องแบบนี้ ดาวยิ้มเชิงขอโทษที่ยัดเหยียดจดหมายมาแบบนั้น


          การแนะแนวเต็มไปด้วยเสียงดังจอแจ กว่าจะสงบได้อาจารย์หลายท่านมาปรามถึงจะหยุด มีรุ่นพี่ของโรงเรียนที่เข้ามหาวิทยาลัยนั้นๆมาพูดให้น้องๆฟัง ถึงความสนุกในรั้วมหาวิทยาลัย อีกทั้งวิชาการหรือกิจกรรมต่างๆที่น่าสนใจ เอยเองก็เริ่มคิดถึงชีวิตการออกจากโรงเรียน เรื่องคณะที่ตัวเองอยากเรียน หรือเรียนอะไรไปแล้วถึงจะหางานได้ง่ายมากกว่ากัน คิดไม่ตก เลยคิดว่าจะอ่านเอกสารพวกนี้ประกอบการตัดสินใจ


          และยังมีอีกเรื่องที่ยังคิดไม่ตก คือจะเอาจดหมายในกระเป๋าให้กวินได้อย่างไร เอยเองก็เป็นผู้ชาย จะเดินทื่อๆไปยื่นจดหมายให้แบบนี้คงดูแปลกมากทีเดียว แล้วถ้าหากใครมาเห็นเข้าจะทำอย่างไร มิวายโดนล้อยันลูกบวชแน่ๆ

“เอย เค้าพล่ามเสร็จแล้ว กลับห้องๆ” ไทป์สะกิดชวนเอยให้ยืนขึ้น ในขณะที่คนอื่นๆก็พากันลุกกลับเข้าห้องเรียนกันแล้ว

“คงต้องให้ตอนเลิกเรียนละมั้ง” เอยบอกกับตนเองแบบนั้นก่อนที่จะเดินไปกับไทป์ กลับไปเรียนต่อ


          ระหว่างเรียน ได้แต่แอบมองกวินที่นั่งนิ่งๆ ฟังอาจารย์พูดอยู่หน้าชั้น ยอมรับว่ายากทีเดียวกับการที่ต้องไปยื่นจดหมายรักแทนคนอื่น ยังจำได้ตอนที่ชมพูสารภาพรักแล้วโดนตอกกลับหน้าหงายมา แล้วนี่เอยจะทำอย่างไรดี หรือจะไม่ให้แล้วทำเป็นลืมไปเสีย แต่ถ้าทำแบบนั้นก็อดสงสารเพื่อนของดาวคนนั้นไม่ได้ อุตส่าห์ตั้งใจหอบความกล้าเขียนจดหมายมาแบบนี้แล้ว เห็นท่าคงต้องเอาให้กวินจริงๆ ให้แล้วค่อยวิ่งหนีกลับก็แล้วกัน


          วันนี้รู้สึกว่าเวลาเดินไวกว่าปกติ ไม่ทันเท่าไหร่ก็เลิกเรียนแล้ว ทุกคนต่างรีบพากันวิ่งออกจากห้องด้วยความลิงโลดที่จะได้กลับบ้าน บางคนนัดไปเที่ยวกันต่อบ้าง หาของทานกันบ้าง ไทป์เองวันนี้ก็รีบกลับเช่นกัน

“กูกลับนะเอย แม่กูบอกว่าวันนี้จะไปรับอาอี๊ที่สนามบิน บังคับกรูอีก ไปนะ กลับบ้านดีๆล่ะ”


          เอยได้แต่พยักหน้า มองกวินที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า ตอนนี้เพื่อนๆออกไปจากห้องหมดแล้ว จึงเป็นโอกาสดีที่เอยจะให้จดหมายกับกวิน

“เอ่อ...กะ..กวิน” เสียงเรียกสั่นๆที่รู้สึกว่าน่าตลกสิ้นดี นี่เป็นครั้งแรกที่เรียกชื่อของกวิน

“อะไร?” กวินหันหน้ามาทางเอยพร้อมคำถาม

“คือ..” เอยยื่นจดหมายซองสีชมพูหวานแหววให้ ความร้อนเริ่มแผ่ไปทั่วหน้าจนรู้สึกได้

“นายให้ชั้น?...” ยกยิ้มมุมปากแบบนั้น ยิ่งทำให้เอยรู้สึกอยากจะวิ่งหนี

“ปะ...เปล่า มีคน...ฝากมา” หน้าของกวินกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกรอบๆตัว

“ใครอยากให้ ก็มาให้เอง” กวินทำท่าจะหันหลังกลับ แต่เอยรู้สึกว่าภารกิจไม่สำเร็จ นี่ไม่ได้หมายความว่ากวินได้รับจดหมายแล้ว

“แต่ แต่ว่ารับหน่อยเถอะ”

“อยากให้ชั้นรับ?”
 
“อะ...อืม”

“จะรับก็ได้...แต่นายต้องแกะมันแล้วอ่านให้ชั้นฟัง”

“คงไม่ได้หรอก คือ..นี่เค้าให้กวินนะ”

“งั้นชั้นไม่รับ ไปล่ะ” กวินจะออกเดินอีกครั้ง เอยรีบร้องห้าม

“ก็ได้ๆ อ่านก็ได้”


          เมื่อเป็นอย่างนั้น กวินก็นั่งลงบนโต๊ะนักเรียน พร้อมกระล้วงกระเป๋ากางเกงรอฟังจดหมายที่เอยจะอ่าน เอยสูดลมหายใจเข้าแรงๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง มือที่สั่นๆเริ่มแกะจดหมายแล้วอ่านมันออกมา โชคยังดีที่จดหมายไม่ได้ยาวนักในความรู้สึกของเอย

“วะ...หวัดดี เราชื่อแอน อยู่ห้องสอง เราอยากจะบอกว่าเรา....” จู่ๆก็ไม่กล้าเอยคำต่อไป รู้สึกอายจนบอกไม่ถูก

“ต่อสิ ไม่งั้นชั้นกลับ” กวินทำท่าจะลุกอีกครั้ง

“ไม่ๆ ต่อก็ได้...เราอยากจะบอกว่า เอ่อ แอบชอบกวินตั้งแต่แรกเห็นเลยนะ รู้สึก เอ่อ..ชอบดวงตาของกวิน ชอบทุกอย่าง แม้เวลาหน้าบึ้ง ชอบมากจริงๆ เราแค่อยากบอกนะ ไม่ต้องการอะไร แค่อยากให้เธอรู้แค่นั้นเอง หวังว่าจะไม่รังเกียจกันนะ” อ่านไปเหมือนตัวเองบอกเองอย่างไรก็ไม่รู้

“จบแล้ว?”

“จบแล้ว...งั้นรับจดหมายไปเถอะนะ”

“ไม่รับ” กวินกลับคำ ลุกขึ้นเดินหน้าตาเฉย เอยรู้สึกเหมือนโดนกวินปั่นหัว

“นี่! ทำไมนายไม่รับ แค่จดหมายเอง เค้าก็บอกแล้วว่าเค้าแค่อยากบอก ไม่ต้องการอะไร แค่รับความรู้สึกเค้าแค่นั้นเอง นายมันใจร้ายเกินไปนะ!” เอยเสียงดังมาก ชนิดตั้งแต่จำความได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ต่อว่าคนอื่นด้วยเสียงที่ดังขนาดนี้

“โกรธแทนหรอ?” กวินที่หยุดฟังเอยว่าเมื่อสักครู่ ก็หันหลับมาพร้อมดึงแขนของเอยเข้ามาหาตนเอง

“มะ..ไม่ คือ...” เอยรู้สึกว่าตัวเองพูดเกินกว่าเหตุไปแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องของตนเองที่จะมาตำหนิกวินแบบนี้

“รับก็ได้ ถ้าต้องการอย่างนั้น” กวินพูดพร้อมใช้มืออีกข้างดึงจดหมายออกจากมือเอย

“แค่นี้ก็พอใช่มั้ย?”

“อืม” เอยได้แต่พยักหน้ารับ

“ไม่ต้องอายหน้าแดงขนาดนั้นก็ได้ คิดว่าตัวเองกำลังสารภาพรักชั้นหรอ?”


          กวินก้มลงกระซิบข้างหูเอย ริมฝีปากบางนั้นปัดผ่านหูของเอย ก่อนที่จะปล่อยมือและเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เอยใจเต้นโครมครามกับลมหายใจอุ่นๆใกล้หูที่ไม่ยอมจางหาย ก้าวขาแทบไม่ออกอยู่ตรงนั้น ด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังเล่นรถไฟตีลังกาทั้งที่ไม่เคยเล่นเลยในชีวิต

“เมื่อกี้...มันอะไรกัน?” เอยถามตัวเองซ้ำอยู่อย่างนั้นจนถึงบ้าน...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เอยจะโดนกวินแกล้งไปแบบนี้ตลอดไม่ได้นะ เอยต้องลุกขึ้นสู้ด้วยการสารภาพรัก เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว
เอยแอบชอบกวินเหรอ ใช่ไหมๆ แต่กวินนี่เดาอะไรไม่ได้เลย พ่อคนเงียบขรึม เย็นชา

[B52]

รัก

[janamanza]

กวินนี่ขี้แกล้งน่าหมั่นไส้มาก  แต่ท่าทางน้องเอยก็น่าแกล้งจริงๆนั่นแหละ ฮะๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากกกกก

[pang_mingi]

อีตากวินบ้า
ชอบแกล้งเอย หึหึ

[buathongfin]

โหย อีตาขี้แกล้งงงง