หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136

[cher7343]

อยากอ่านแล้วอ่าาา

[NIMME]

ระวังกวินรู้นะเอย
ปล. สั้นจัง

[imissyou]

 

[aorpp]

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ สนุกมากกกกกกก
ชอบบุคลิกของเอย ชอบความเก่งและความโก๊ะนิดๆของเอย เอยน่ารักน่าเอ็นดู
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

[double9JH]

 

[followme]

ตามมาจากนิยายแนะนำนะคะ
สนุกมาก ลงถี่มากเลย
ตอนแรกนึกว่าหนูเอย
จะได้คู่กับไทป์ซะอีก แต่ผิดคลาด!!

[buathongfin]

นี่ขนาดห้ามแล้วนะ เอยนะเอย 

[lnudeel]

โอ๊ยยย เอย ลูกจะน่ารักไปไหนคะ ลูกก 
หวังว่าจะไม่เจคพอตเจอกวินนะ เอย 

ถึงไรท์เตอร์ค่ะ  จะมีแฟนเพจมั้ยคะ? รอกดไลค์อยู่นะคะ 

[BeeRY]

เอาอีกๆ รอนะคะ

[ammchun]

โอ๊ยยยยยยย พลาดเรื่องนี้ไปได้เยี่่ยงไรรร ชอบมากค่ะพระเอกเย็นช้าพูดน้อย ซึนๆๆ แบบนี้ถูกจริตมากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบันเลย

ขอชมเลยค่ะว่าอ่านแล้วเพลินมากกกก ภาษาดีทีเดียวค่ะ ไม่ค่อยเจอคำผิดด้วยยย. เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปค่ะ

[pratoo101]

  คนเขียน มันสั้นไปแฟนคลับไม่โอเคน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[helpmeiiz]

ยังไงต่อๆ มาต่อเร็วๆน๊าา รอลุ้นอยู่

[Poes]

คืนนี้อีกสักตอนมั้ย 

[snowboxs]

ฮือๆ มันค้างอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
อยากรู้ว่ากวิน
จะเห็นก่อน
หรือรู้ทีหลัง

[ROCKLOBSTER]

จะไปจ๊ะเอ๋กับกวินไหมเนี่ย  ยิ่งบอกให้อยู่ห่างๆอยู่ เอ๊ เอยนี่ยังไง คำสั่งท่านประทานเชียวนะนั่นน่ะ
เอยน่ารัก ตั้งแต่มัธยมนะเราว่า น่ารักในแบบของเอย ที่ไม่เฟค ไม่แอ๊บ

[praewp]

กวินค่าตัวแพงหรอคะะะะ มาน้อยพูดน้อย เรายินดีบริจาคทุกช่องทางนะ 555+
 
*อ่อค*

/โดนคนเขียนปาเกือกใส่/

[ReiSei]

ฮึ้ยยย สนุกอะะะ สนุกกกกก ชอบบบบ เอยน่ารักกกกก กอดที    ดูน่าแกล้งอะ ต้องไปสะดุดต่อมซาดิสท์ของกวินเข้าแน่ ๆ  คือแบบมันใช่ ประเภทพวกหมาป่ากับลูกแกะ 55555
เอยเข้าใจว่าพี่ขาวกะกวินคบกันแล้ว ฮาอะะะ สมกับเป็นเอย ซื่อจริง ๆ ลูกเอ๊ย ต่อให้บอกไปว่าชอบเขาก็คงไม่เชื่อแกหรอกกวิน นี่ยังจะอ้อมโลกซะ ซึนซะขนาดนี้เอยไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก ถ้าปากมันห้ามไม่ได้ก็กรุณาแสดงออกด้วยการกระทำเยอะ ๆ ละกัน
ไทป์กับดาวเป็นเพื่อนที่ดีจัง ดีใจที่เอยมีคนดี ๆ อยู่ใกล้ตัว  ชอบไทป์เป็นพิเศษ นิสัยแบบนี้อยู่ใกล้ ๆ น่าจะสบายใจ พูดขวานผ่าซากแต่จริงใจ

[title]

เอย ระวัง กวินรู้นะ    

[Celestia]

พี่กวินรู้งานงอกแน่ค่ะ ระวังตัวดี ๆ น้า

[♫~Eristneth~♪]

 

[loveaaa_somsak]

ติดตามเรื่องนี้ด้วยคน

[Xzharuza]

ขอร่วมติดตามเรื่องนี้อีกคนนะครับ

[monoo]

 

[Teddysdeath]

กวินเอ้ย...จะจีบหนุ่มเอ๋อนี่ทำซึนแบบนี้ไม่ได้น้า... เดี๋ยวเสร็จพี่ขาวน้า...

[THiiCHA]

เพิ่งเข้ามาอ่าน
พลาดมากกมาทันเอาตอนที่ 13 แล้ว ไม่เป็นไรถือว่าเลขสวยเนอะ อิอิ
ชอบวิธีการดำเนินเรื่องในแต่ละตอนค่ะ แปลกเป็นเอกลักษณ์ดี
ภาษาน่าอ่าน เนื้อเรื่องน่าติดตาม
-----------------------------------------------------------
คอมเม้นให้ตอนล่าสุดว่าถ้าท่านกวินองค์ลงขึ้นมานี่ เอยเอ้ยย เอ็งนะเอ็ง 555555

รออ่านอยู่น้าา

[Ipatza]

อยากให้เอยรู้จักแต่งตัวและเชื่อมั่นในตัวเองหน่อย
ส่วนเอย ชอบคิดอะไรเป็นเด็กๆ 555+
ยังคุณกวินจะไปชอบพอกับพี่ขาวเขาได้ยังไง
มันไม่แมตกันเลยแถมเขาไปเรียนเมืองนอกจะเอาเวลาไหนมารุ้จักกับพี่ขาว
ความคิดนี้เด็กเกินบอกเลย
ปล.บางทีก็ไม่ต้องเขินหรืออะไรขนาดนั้นก็ได้มั้ง โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ
ถ้าเขาจับมือคงไม่ใช่สลบไปเลยหรอกนั้น ตลกเกิน

[acidic_crazy]

ชอบเรื่องนี่นะคะ ชอบที่ย้อนไปถึงวัยเด็ก ถึงม หก สมัยนี้จะหาขี้อายแบบที่เอยเป็นสมัยเป็นเด็กยากแล้วก็เหอะ
มึความสุขที่ได้อ่านจ้า แอบขัดใจกวินนิดนึง ซึนใช่ไหมเนี่ย+

ขอบคุณนักเขียนนะคะ

[kimjuy_o]

ขอบคุณนะคะที่ชอบเรื่องนี้กัน บางตอนสั้นไปบ้าง ขออภัยจริงๆค่ะ ขอบคุณที่ชอบน้องเอยที่เอ๋อจนถึงขั้นประหลาด ฮ่าๆ ขอบคุณที่ชอบกวิน(รึเปล่า?)ที่ซึนจนน่ากลัว แต่หลายๆคนชอบไทป์ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีค่ะ ขอบคุณที่ชอบและติดตามนะคะ จะปรับปรุงและพยายามให้ดียิ่งขึ้นค่ะ




# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#

ตอนที่ 14

เหตุใดถึงกล้า




          ร้านอาหารกึ่งบาร์ดูหรูหรา คือสถานที่ที่พี่ขาวพาเอยและพี่แปงมา มีกัปตันของร้านพาทั้งสามคนไปยังโต๊ะด้านใน ซึ่งพี่ขาวบอกว่าโทรจองเอาไว้แล้วก่อนหน้านี้ บรรยากาศของร้านไม่น่าอึดอัดอย่างที่เอยเคยไปตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ร้านนี้เปิดเพลงจังหวะกลางๆเบาๆ ฟังแล้วรู้สึกรื่นหู ผู้คนนั่งเป็นสัดส่วน ให้อารมณ์แบบผู้ใหญ่ ต่างกับผับที่เอยเคยไปตอนนั้น อาจจะเพราะนั่นเป็นผับของวัยรุ่น คนเลยเยอะเบียดเสียดอีกทั้งเสียงเพลงยังกระหึ่มไปเสียทุกทิศทุกทาง

“สั่งเลยเอย ร้านนี้อาหารเค้าอร่อย” พี่ขาวว่า

“พี่แปงกินอะไรดีครับ?” เอยหันไปถามพี่แปงที่แต่งตัวมาสวยแต่นั่งซึมกะทือหมดอาลัยเสียได้

“เอาเรดขวดนึง” พี่แปงสั่งเหล้า เอยกับพี่ขาวมองหน้ากัน พี่ขาวหัวเราะใหญ่

“เออๆ สั่งอยู่แล้วเหล้าน่ะ แต่หากลับแกล้มก่อนสิวะ” พี่ขาวบอกพี่แปง



          อาหารที่สั่งเริ่มทยอยมาแล้ว พร้อมกับเหล้าขวดใหญ่ที่พี่แปงสั่งไว้ก็มาด้วยเช่นกัน พี่ขาวเป็นคนชงให้ เพราะกลัวว่าหากพี่แปงชงเองจะเข้มจนเมาตั้งแต่แก้วแรก พี่แปงดื่มรวดเดียวทุกแก้วจนพี่ขาวเริ่มเตือน

“แปง ค่อยๆดื่มสิวะ”

“นั่นสิครับพี่แปง” เอยเองก็เห็นด้วย เพราะที่พี่ขาวชงมาให้แก้วแรก ของเอยยังไม่หมดเลย เพราะไม่ชอบของพวกนี้เท่าไหร่นัก เอยเลยแค่จิบๆพอเป็นกระษัย

“ชน!!!” พี่แปงส่งเสียงให้ชนแก้ว เอยได้แต่หัวเราะเบาๆ แล้วฟังพี่แปงเล่าเรื่องที่ทะเลาะกับแฟนมา บ่นด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ทั้งด่าไปน้ำตาไหลไป จนต้องหาทิชชู่มาซับเสียอลหม่านเลยทีเดียว

“เอย...พี่..ไปเข้า...ห้องน้ำนะ...” เสียงยานคางของพี่แปงบอกเช่นนั้น เธอเดินโซเซตรงไปยังห้องน้ำ แม้พี่ขาวและเอยจะพาไปส่งที่หน้าห้องน้ำก็ไม่ยอม ตอนนี้เอยจึงนั่งอยู่กับพี่ขาวเพียงลำพัง

“สนุกมั้ยเอย?” พี่ขาวถาม พลางหยิบแก้วเหล้าไปเติมให้

“ก็ดีครับ นานๆมาที” เอยว่า

“เอยสนุกพี่ก็โอเคแล้วล่ะ” พี่ขาวว่าพลางยิ้มหวานให้ จนเอยรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่พิเศษที่พี่ขาวไม่เคยยิ้มให้มาก่อน

“คะ...ครับ”



          เอยรับแก้วมาพร้อมกับดื่มไปอีกนิดหน่อย อาจจะเพราะไม่ได้ดื่มนานแล้ว เอยเลยรู้สึกมึนหัว แม้จะเพิ่งดื่มแค่สามแก้วเท่านั้น หรือเพราะเริ่มรู้สึกว่าตนเองเมาถึงได้เห็นว่าพี่ขาวเริ่มขยับตัวมานั่งใกล้มากขึ้นทุกที ตอนนี้พี่แปงกลับมาจากห้องน้ำแล้ว ก็ซัดเหล้าเข้าปากต่ออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“เฮ้ยขาว....แกชอบน้องเอยใช่มั้ยวะ?” เสียงยานๆของพี่แปงถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้ในแสงไฟสลัวแต่ก็เห็นว่าพี่ขาวหน้าเปลี่ยนสีฉับพลันทันทีที่พี่แปงถามคำถามนั้น

“เมาแล้วเลอะเทอะว่ะแปง” พี่ขาวว่า และเริ่มขยับตัวมานั่งชิดกับเอยมากขึ้น เอยรู้สึกว่าใกล้มากจนรู้สึกอึดอัด

“เอ่อ...พี่ขาวครับ ผมว่าเรากลับกันเลยดีกว่ามั้ยครับ พี่แปงเริ่มจะเมาแล้ว” เอยว่าขึ้น พลางเบี่ยงตัวเบาๆออกจากพี่ขาวอย่างไม่ให้น่าเกลียด 

“ไม่เอา...อย่าเพิ่งสิเอย...” พี่แปงเธอไม่ยอมกลับอย่างที่คิดไว้ เอยเลยต้องนั่งดื่มต่อจนตอนนี้เข้าแก้วที่หกแล้ว และรู้สึกได้แล้วว่าตนเองเริ่มจะไม่ไหวแล้ว



          หัวเริ่มโอนเอนมากขึ้น ความหนักทึบแล่นเข้ามาในหัว รู้สึกโลกกำลังเหวี่ยงซ้ายขวาอย่างรุนแรง

“ไหวมั้ยเอย?” เสียงพี่ขาวถามขึ้นมา พร้อมดันหัวเอยให้ซบกับไหล่ของตนเองไว้

“กลับเถอะครับพี่ขาว” เสียงของเอยยังคงปกติ แต่ร่างกายเริ่มไม่มีแรงแล้ว

“งั้นพี่พาแปงขึ้นรถก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา” พี่ขาวลูบหน้าเอยเบาๆ ก่อนที่จะดันให้เอยซบกับโซฟาตัวเตี้ย แล้วหันไปพยุงพี่แปงหวังจะพาออกจากร้านแต่ดันมีคนมาขัดเสียก่อน

“น้องครับ พี่มารับแปง” แฟนพี่แปงนั่นเองเป็นคนมา สีหน้าเขาดูจะโมโหไม่น้อยที่เห็นพี่แปงในสภาพนี้ พี่ขาวนั้นจำหน้าแฟนพี่แปงได้เลยต้องยกหน้าที่ดูแลพี่แปงให้ไป

“ฝากด้วยนะครับ” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะหันมาเรียกเอยที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนทั้งที่ทรงตัวไม่ค่อยจะอยู่

“เอย รออยู่ตรงนี้ก่อน พี่ไปเข้าห้องน้ำกับเคลียร์บิล เดี๋ยวพี่มา” พี่ขาวว่า ก่อนที่จะหายไป



          เอยนั่งโอนเอนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีใครมายืนจ้องมองอยู่ สายตาแข็งกร้าวนั้นมองอย่างไม่พอใจที่เห็นเอยเมามายอีกทั้งขัดขืนคำสั่งที่ได้สั่งไว้

….
..
.

“เอย...เอยอยู่ไหน?”



          เอยได้ยินเสียงแว่วๆมาจากที่ไหนสักแห่ง รู้สึกเหมือนตัวเองหลับไปสักตื่นเห็นจะได้ เอยพยายามลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนเองอยู่บนรถที่กำลังแล่นด้วยความเร็วสูง

“เอย...เอยได้ยินพี่มั้ย?” เสียงพี่ขาวยังคงแว่วมา เอยเพิ่งจะรู้ตัวว่าตอนนี้กำลังกดรับโทรศัพท์อยู่ และปลายสายคือเสียงของพี่ขาว

“พี่ขาวหรอครับ?”



          เสียงพี่ขาวกระวนกระวายน่าดู สมองประมวลผลมือถือที่กดรับเป็นเสียงพี่ขาว หากพี่ขาวอยู่ในสายแล้วเป็นใครที่กำลังขับรถ เอยรีบหันมองไปทางขวาพบว่าเป็น...

“ท่านประธาน...” เอยพึมพำอย่างตกใจ รู้สึกได้ว่าเกือบจะสร่างเมาในทันที ตอนนี้เสียงพี่ขาวยังคงดังอยู่ในสาย

“เอ่อพี่ขาว..ครับๆ..ผม...ผมอยู่กับเพื่อน..เพิ่งเจอกันครับ ครับ เดี๋ยวเค้าจะไปส่ง....ครับๆ ไม่เป็นไรครับ...ขับรถกลับดีๆนะครับ”



          เอยวางสายไปทันทีที่พูดให้พี่ขาวสบายใจว่าตนเองมากับเพื่อน ทั้งๆที่จะเรียกว่าเพื่อนหรืออะไรเอยก็ยังไม่แน่ใจนัก

“คือท่านประธาน...” เอยเริ่มบทสนทนา เพราะยังคงค้างคาใจว่าเหตุใดตนเองถึงมาอยู่บนรถของกวินได้

“นี่น่ะหรอธุระของเธอที่บอกกับคุณทราย?” น้ำเสียงต่ำๆนั้นไม่อาจบอกได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“คือผม...ผม”

“......” กวินเงียบไป แต่คันเร่งเหยียบเร็วขึ้นกว่าปกติ

“พี่แปง..เอ่อคุณปาริตา เธอไม่สบายใจ พวกผมเลยพาเธอมา” เอยพยายามบอกเหตุผลกับกวิน แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหาเหตุผลมาบอกกล่าวเช่นนี้

“แต่ฉันเห็นมีแค่เธอกับชินภัทร?”

“มะ...ไม่ครับ พอดีแฟนเขามารับไปก่อน และพวกผมก็กำลังจะกลับกันพอดี ไม่ใช่อย่างที่ท่านเข้าใจ...นะครับ” เอยละล่ำละลักบอก เพราะไม่อยากให้กวินเข้าใจผิดว่าตนกับพี่ขาวมีความสัมพันธ์เกินกว่าผู้ร่วมงาน...เพราะกวินคงจะชอบพี่ขาวอยู่ เอยคิดได้แค่เท่านั้นจริงๆ

“....”  กวินยังคงเงียบ ไม่มีสัญญาณว่ารับรู้ที่เอยบอกเล่าหรือไม่



          รถแล่นมาถึงคอนโดของกวินไม่ต่างจากเมื่อวาน แม้เอยจะสร่างเมาไปบ้างแต่ก็ยังมึนหัวอยู่ดี กวินจอดรถสนิทก่อนที่จะหันมองเอยที่นั่งเงียบอยู่

“เอ่อ...งั้นผมขอกลับบ้านนะครับ”

“ยังคุยกันไม่จบ” กวินว่า จากนั้นเปิดประตูรถออกไป พร้อมกับเดินมาฝั่งของเอย ก่อนที่จะเปิดประตูแล้วลากเอยออกมา พาไปยังลิฟต์ที่กดชั้นบนสุด



          เอยถูกลากไปอย่างจำยอม เพราะไม่มีแรงจะขัดขืนมากพอ อีกทั้งแรงของกวินนั้นมากเสียจนคิดว่าถ้าต่อต้านไปก็คงไม่เกิดผลใดๆทั้งสิ้น เสียงลิฟต์ร้องขึ้นว่าถึงชั้นที่กดแล้ว เอยโดนลากมาตลอดทาง จนมาถึงห้อง กวินเหวี่ยงเอยเข้าไปทันที

“บอกไปแล้วหนิ ว่าไม่ให้เข้าใกล้ชินภัทร” น้ำเสียงนั้นเข้มขึ้นจนเอยรู้สึกได้ว่า กวินกำลังโกรธมาก เอยพยายามทรงตัวให้ดีก่อนที่จะถามออกไป

“ผมขอถามหน่อย....ท่านประธานกำลังคิดอะไรอยู่ถึงสั่งผมแบบนั้น?” ไม่รู้เพราะฤทธิ์น้ำเมาเข้าปากหรืออย่างไร เอยถึงกล้าตั้งคำถามที่รบกวนใจตนเองมาเป็นอาทิตย์ออกไป ความกล้าหาญที่ปกติมีน้อยนิดกลับระเบิดออกมาได้

“ผมถามเถอะ ทำไมผมถึงอยู่ใกล้พี่ขาวไม่ได้....” ไร้ซึ่งคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของกวิน

“หรือเพราะท่านประธานชอบพี่ขาว...ท่านประธานเลยไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้ใช่มั้ยครับ?”



          พูดออกไปแล้ว สิ่งที่เฝ้าคิดมาตลอดหลายวันนี้ รู้สึกปวดหนึบไปทั้งใจ เมื่อประโยคนั้นออกมาจากปากของตนเอง ประโยคที่เฝ้าคิดมาตลอด กวินหน้านิ่งไปเมื่อเจอคำถามเหล่านั้นเข้า

“อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น?” กวินถามกลับ

“คือ..ผม..” กลับกลายเป็นเอยที่อ้ำอึ้ง

“ทำไมถึงคิดว่าฉันชอบชินภัทร?”

“เอ่อ...”



          เอยก้มหน้าลงอย่างจนปัญญา เพราะไม่มีเหตุผลจะตอบออกไป ว่าเพราะเหตุใดถึงคิดเช่นนั้น กวินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเอย ก่อนจะคว้าแขนเอยและดึงเข้ามาใกล้ๆตน เอยสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนกวินสัมผัส

“หรือว่า...เธอจะหึงฉันกับชินภัทร?” เอยเงยหน้าเมื่อเจอคำถามของกวิน ก็พบว่าสายตาคมก้มมองสบตาของเอยแล้ว เอยหน้าแดงทันทีที่เจอประโยคนั้นเข้า กวินดึงให้เอยแนบชิดกับตนเองมากขึ้น

“มะ..ไม่ ไม่ครับ...อื้อ....”



          ริมฝีปากของกวินก้มลงปิดปากของเอยทันที เอยเบิกตากว้างอย่างตกใจ พยายามดิ้นอย่างสุดกำลัง แต่กวินก็ไม่ยอมถอย กลับบดคลึงริมฝีปากนั้นอย่างเอาแต่ใจอยู่หลายนาที อีกทั้งดูดดึงตรงริมฝีปากล่างของคนที่อยู่ใต้อาณัติ หมายจะฉกเอาความหวานที่อยู่ภายในให้ได้  เจอแบบนั้นเข้าไปเอยถึงกับเข่าทรุด ไม่รู้เพราะความเมาหรืออะไรก็แล้วแต่ เอยรู้สึกเหมือนถูกพรากเอาพลังงานทั้งหมดไปจากร่างกาย นี่นะหรือคือจูบ จูบแรกของเอยที่ถูกพรากไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อเห็นเอยหมดเรี่ยวแรงเช่นนั้นแล้วกวินจึงยอมหยุดการกระทำทั้งหมด

“จะบอกอะไรให้ เธอน่ะดูออกง่าย...มาตั้งแต่ม.หกแล้ว”

“ท่าน...ว่าอะไรนะครับ?” เอยที่ยังคงตกใจ และได้ยินไม่ค่อยถนัดเพราะกวินพูดเสียงเบามาก

“ฉันไม่ได้ชอบชินภัทร เข้าใจใหม่เสียด้วย” กวินว่า

“ละ...แล้ว” เอยพูดไม่ทันจบ กวินก็ดึงแขนเอยเข้าไปใกล้ๆคนอีกครั้ง

“ถ้าถามอะไรอีก ฉันจะจับเธอจูบอีก จะลองมั้ย?” กวินว่าพร้อมรอยยิ้มเพียงนิดที่มุมปาก เอยส่ายหน้าทันที

“งั้นก็ไปอาบน้ำ คืนนี้ค้างที่นี่ซะ” เป็นอีกครั้งที่เอยเบิกตากว้างอย่างตกใจ

“ค้างที่นี่หรอครับ?”......

   
++++++++++++++++++++++++++++++++

[Yarkrak]

เก็ทหรือยังน้องเอย

 

[monoo]