เมียหลวงตอนที่ 6
หลายครั้งผมเหม่อมองท้องฟ้ายามเย็นอย่างเลื่อนลอย ไร้จุดหลาย หลายครั้งที่ผมสับสนกับหนทางข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำอย่างไงต่อดี ผมแค่อยากให้คนที่รักมีความสุข เป้าหมายของผมมีแค่นั้น ความรักของผมอาจไม่สมหวัง แต่ขอแค่...คนที่ผมรักที่สุด เขาคนนั้นมีความสุขก็พอ
แต่วันนี้
ผมถูกทำร้ายด้วยน้ำมือของคนที่ผมรักที่สุด ผมรู้สึกเหมือนโดนน้ำกรดสาด เจ็บแสบร้อนไปหมด หัวใจของผมเหมือนถูกกรีดด้วยมีด แหลกเละไม่เหลือชิ้นดี
“ปล่อยพี่เถอะนะ สมาร์ท พี่ขอ....ปล่อยพี่เถอะ พี่เจ็บ”
ผมยังจำได้เสียงร้องขอความเมตตาที่ผมเปล่งออกมา
ผมยังคงจำได้ว่าแววตาที่มองผมนั่นชิงชังผมมากแค่ไหน
ผมยังคงจดจำการกระทำป่าเถื่อนของคนที่ผมรักที่สุดได้
สมาร์ทกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้2วันแล้ว แต่เรื่องคลิปเสียงผมก็ยังไม่ได้ปล่อยไปผมแค่รอเวลาที่เหมาะสมอยู่ แต่ก็นะจะช้าจะเร็วทุกคนก็จะได้เห็นความชั่วของเด็กคนนั้นอยู่ดี
ผมหยุดคิกถึงเรื่องนั้นแล้วลงมือจัดผ้าปูที่นอนในห้องอย่างใจเย็น
แอ๊ด!
ปัง!
“ทำไม! มึงต้องใส่ร้ายมายด์”เสียงโวยวายของสมาร์ททำให้ผมต้องหยุดปูผ้าปูที่นอนอย่างกะทันหัน
“สมาร์ทมีอะไรหรือ ถึงเสียงดังโวยวายหรือว่าเจ็บแผล”ผมมองเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเอื้อมมือไปจับข้อมือของเขาไว้หมายจะดู แต่เขากลับสะบัดมือของผมอย่างรังเกียจ
“ไม่ต้องมาเสือก กูถามว่ามึงใส่ร้ายแฟนกูทำไม ทำไม!”ผมยังคงจ้องผมด้วยสายตาชิชังรังเกียจ
“พี่ไม่ได้ใส่ร้ายนะ ทุกอย่างมันคือความจริง พี่ทำไปเพราะพี่รักเรานะ ”
เพี๊ยะ!
ผมหน้าหันไปตามแรงตบ
“กูไม่ต้องการความรักจากอีพวกผิดเพศอย่างมึง แค่กูต้องมาอยู่กับมึงกูก็ขยะแขยงจะแย่แล้ว”
“สมาร์ท!”ผมมองคนพูดด้วยสายตาเจ็บปวด
“ทำไม รับไม่ได้เหรอที่กูพูดแบบนี้ ถ้าบ้านกูไม่ล้มละลาย กูก็คงไม่ต้องมาอยู่กับกะเทยผิดเพศอย่างมึง”เขาชี้หน้าผมแล้วมองผมอย่างกับผมเป็นตัวน่ารังเกียจ
“เธอไม่มีสิทธิมาพูดูถูกพี่แบบนี้นะ เธอเองไม่ใช่เหรอที่มาคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากพี่ให้ช่วยครอบครัวเธอ”
“หุบปาก!”
“ทำไม! มันแทงใจดำเธอสินะ”
“หุบปาก! มันเพราะมึงอยากได้กูเป็นผัวจนตัวสั่นต่างหาก”
“สารเลว พี่ไม่คิดว่าเธอจะพูดกับพี่แบบนี้นะ สมาร์ท”
“กูสารเลวแล้วไง แต่มึงก็ได้ไอ้สารเลวคนนี้เป็นผัว”
เพี๊ยะ!
ผมตบหน้าเขา ผมตบหน้าสมาร์ท ผมทนฟังคำพูดที่กรีดหัวใจของผมไม่ได้ ต่อให้ผมเข้มแข็งแค่ไหน แต่สุดท้ายผมก็ต้องอ่อนแอเพราะเขานี้เสมอ แต่คราวนี้ผมยอมเขาไม่ได้จริงๆ
“สัส! มึงกล้าตบกูใช่ไหม ได้ๆ”
ผมมองเขาที่รุกรานเข้ามาอย่างหวาดกลัว
“ไหนๆมึงก็อยากได้กูเป็นผัวจนตัวสั่น กูจะสงเคราะห์ให้มึงเป็นบุญแล้วกันอีวิปริต”
เสียงโต้เถียงของเขากับผมยังคงดังกล่องในโสตประสาท
ผมลืมตามองเพดานห้องอย่างทุกข์ทรมาน บาดแผลที่ร่างกาย ยังไม่เจ็บปวดเท่าบาดแผลที่ใจ ตอนนี้หัวใจของผมมันแหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว
ผมผิดเหรอ ?
คำถามที่ผมถามตัวเองตลอดเวลาที่นอนจมอยู่กับความเจ็บปวดบนเตียงนี้
ผมผิดเหรอที่รักเขา ?
ผมผิดเหรอที่อยากครอบครองเขา ?
ผมผิดเหรอที่อยากให้เขามีความสุข ?
ผมผิดเหรอที่อยากให้เขาตาสว่าง ?
ทุกคำถามหลั่งไหลแข่งกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
ผมร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว มันมีเพียงแต่เสียงสะอื้นอย่างน่าสมเพส
แก๊ก!
ปัง!
“นี้มันอะไรกันเนี่ย!”
“พี่เกมส์ มันทำอะไรพี่ บอกหนูมานะ บอกหนู พี่เกมส์ พูดสิค่ะ พี่เกมส์”
“พี่เกมส์ ฮื่อ…ไอ้สารเลวนั้นใช่ไหมที่มันทำพี่ พี่ชายของเค้กเจ็บตรงไหน บอกเค้กสิ บอกเค้ก เค้กจะเป่าให้นะ เป่าเหมือนที่พี่เกมส์เคยเป่าให้เค้กไง พี่จำได้ไหมที่เค้กเคยหกล้มแล้วร้องไห้ พี่เกมส์ก็เป่าแผลให้เค้ก...ฮื่อ....แล้วมันก็หายเจ็บ พี่เกมส์เค้กเป่าให้นะ ที่ใจใช่ไหม พี่เจ็บตรงนี้ใช่ไหม โอมเพียง! หายนะ หายเจ็บ ฮื่อ ฮื่อ”
“พี่ไม่เหลือใครแล้ว เขาเกลียดพี่ เขาไม่เคยรักพี่เลย เขารังเกียจพี่”ผมพูดอย่างเลื่อนลอย ผมไม่หลงเหลือความเป็นตัวของตัวเองเลย น่าสมเพส ผมมันน่าสมเพส
“ไม่จริง พี่ยังเหลือเค้ก เหลือเค้กคนที่รัก พี่ยังเหลือน้องสาวของพี่คนนี้ไง พี่พูดแบบนี้เค้กเจ็บปวดนะรู้ไหม พี่พูดเหมือนว่าเค้กไม่เคยมีค่าในสายตาพี่ พี่พูดเหมือนว่าพี่มีตัวคนเดียวในโลกเน่าๆใบนี้ ทั่งที่พี่มีเค้ก ฮื่อ!..ฮึก”
ภาพตรงหน้าคือเด็กสาวที่กอดขาผมแล้วร้องไห้ สายตาของเธอเจ็บปวดรวดร้าว สายตาของเธอทำให้ผมมีสติ นี้ผมทำให้คนที่รักและคนที่รักผม เจ็บปวดอยู่เหรอ ทำไมผมถึงคิดว่าผมไม่เหลือใคร ผมนี้มันโง่จริงๆ ผมยังเหลือคนที่จะไม่ทิ้งคนนี้ น้องสาวร่วมโลกของผม
“พี่ขอโทษ”ผมพูดอย่างเจ็บปวด
ผมนั่งให้เธอกอดอยู่นานจนผมรู้สึกดีขึ้นแต่อยู่ๆเค้กก็พูดในสิ่งที่ผมมองข้ามไป
“ไหนๆก็ต้องจัดการอีเด็กใจแตกนั่นแล้ว ก็จัดการไอสารเลวตัวนี้ไปด้วยเลยล่ะกัน”เค้กพูดแต่ก็ยังคงซุกหน้ากอดขาผมไว้เหมือนเดิม
“ไม่ต้อง!”ผมรีบบอกปัดไป
“ทำไมพี่ยังรักมันอยู่อีกเหรอทั่งที่มันทำร้ายพี่นะ มันข่มขืนพี่นะ”เค้กเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างสงสัยในสิ่งที่ผมทำ
“ใช่พี่ยังรักเขา แต่เรื่องของสมาร์ทพี่ขอจัดการเอง พี่จะทำให้เขาทุกข์ทรมานไปจนวันตาย”
“เรื่องนี่ฉันคงไม่ห้ามพี่ แต่ฉันก็หวังว่าพี่จะไม่เจ็บปวดอีก ฉันขอแค่นั่น”
สุดท้ายแล้วความรักจากคนใกล้ตัวก็ไม่เคยผันแปร ความรักที่บริสุทธิ์
ความรักที่ไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทน ผมเคยมองข้ามมันไป แต่สุดท้ายมันก็เป็นสิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจที่บอบช้ำของผม
ความรัก มันเป็นต้นเหตุของความเจ็บปวดแต่มันก็มักจะสวยงามเสมอ
คนโง่ๆต่อให้เพชรอยู่ในมือ มันก็โยนทิ้งอย่างไม่เสียดาย
แฮ่ะๆ ผมไม่ได้หายหัวไปไหนนะฮ่ะ แค่การบ้านเยอะมาก ผมพยายามจะว่างให้มากๆนะฮ่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะฮ่ะ
ช่วงเดือนนี้ ผมมีเรียน 8 วัน ผมจะพยยามอัพให้เยอะนะฮ่ะ
หัวข้อ: ((เรื่องสั้น))เมียหลวง ตอนที่ 13 up 9 มิถุนายน 2562 (รักกันแค่ตอนหายใจก็พอ) (อ่าน 132847 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก