หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[a_tapha]

แหมๆ เค้าเริ่มจะโอนเอนเข้าหากันแบบมีนัยแล้วแฮะ คึคึ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่ารักมากมาย ความรักเริ่มก่อตัวขึ้นมาแล้ววววววววววว

[kanunsak]

น้องเค้กเขินพี่คิวแน่ๆเลย  ฮิ๊วๆๆ 

[CarToonMiZa]

ใกล้เข้ามาอีกนิด
ชิดชิดเข้าอีกหน่อย

[harumi]

พี่คิวน่ารักแบบดุๆ

[♫~Eristneth~♪]

น่ารัก 

[baka_bunny]

บรรยากาศ น่ารักอ่ะ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป    

[เบบี้]

~30~

ณ  โรงพยาบาล..
“แม่ไปแล้วนะ” แม่เข้ามาหอมแก้มผมเช่นทุกทีที่เราจะต้องจากกัน
“ครับ”
“ถ้ามีอะไรโทรหาแม่เลยนะ”
“ค้าบ เค้กไม่เป็นอะไรหรอก แม่ไปทำงานเถอะ” ผมบอกไป  กลัวว่าแม่จะเป็นห่วงจนไม่เป็นตาทำงานทำการ
“พี่เค้ามาก็อย่าไปดื้อกับเค้าล่ะ” แม่คงหมายถึงพี่คิวละมั้งครับ   
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบ  แม่ยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

~6:30 น. : เพิ่งหกโมงครึ่งเองเหรอเนี้ย  พี่คิวจะมาพี่โมงนะ  หลับรอดีกว่า..~

= = = = = = = =

ก๊อก  ๆ  ๆ


แกรก~~


“นอนกินบ้านกินเมืองรึไง” พี่คิวปากเสียทันทีที่เดินเข้ามา  เมื่อผมได้ยินเสียงคุ้นหูนั่นผมก็สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมองนาฬิกา  เวลาบอกเกือบเจ็ดโมงครึ่งแล้ว
“พี่มาช้า ผมตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วเหอะ” ผมพูดเสียงเครือในลำคอ
“จะล้างหน้าล้างตารึเปล่า” พี่เขาถาม
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  พี่คิวเดินตรงมาที่เตียงและปรับเตียงให้ผม  ผมลุกจากเตียง  พี่คิวทำท่าจะเข้ามาพยุงตัวผมไว้
“ผมไปเองได้ฮะ” ผมบอกก่อนเพราะไม่อยากให้พี่เขาลำบาก  อีกอย่างหนึ่งคือผมไม่ชิน  พี่คิวปล่อยมือออก  ผมเดินช้าๆไปที่ห้องน้ำ  จัดการล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย  พอออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าพี่คิวได้เตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว  ผมเดินกลับไปที่เตียง  พี่คิวเลื่อนโต๊ะอาหารคนไข้ออกให้ผมขึ้นเตียงได้ถนัดขึ้น
“ขอบคุณครับ” ผมบอก  ผมมองสำรวจอาหารบนโต๊ะ  มีมันบดก้อนเล็กอยู่ในถ้วยอีกแล้ว  พี่คิวคงจะรู้แล้วละมังครับว่าผมชอบกินมันบดเอามากๆ  ไส้กรอกรมควันชิ้นใหญ่หนึ่งชิ้น  เบคอนและแฮมอย่างละนิดอย่างละหน่อยพร้อมกับไข่ดาวหนึ่งฟอง
“นี่อะไรเหรอครับ” ผมชี้ถามแซนวิสสามเหลี่ยมชิ้นเล็กสามชิ้นที่วางอยู่บนจาน
“แซนวิสแฮมชีส” พี่คิวตอบ
“นี่นมสดร้อน หวานน้อย..จะได้ไม่เลี่ยน” พี่คิวแนะนำ  ผมพยักหน้า
“ขอบคุณนะฮะ” ผมยิ้ม
“ไม่เป็นไร”
“แล้ววันนี้พี่คิวไม่ไปทำงานเหรอ”
“ทำ..แต่ไปสาย ให้ไอ้เซ็นอยู่ไปก่อน” พี่คิวตอบส่งๆ
“เดี๋ยวประมาณเที่ยงๆป้านิดจะเอาอาหารมาส่งให้ แล้วก็อยู่ดูแลนาย” พี่คิวบอกอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ลำบาก..” ผมพูด
“ไอ้อาหื่นนั่นสั่งป้าไปแล้ว ฉันบอกแล้วใช่ไหม..นายมีหน้าที่หายเท่านั้นพอ” พี่คิวตัดบท
“บ้าอำนาจ” ผมเบะปาก
“ก็ฉันเป็นคนมีอำนาจหนิ” พี่คิวย้อนขำๆ  ผมได้แต่เผยอปากและทำหน้าบอกให้พี่คิวรู้ว่า “ยังมีกล้าย้อนหน้าตายอีกนะ”  พี่คิวอมยิ้มยักคิ้วกวน
“กินไปเลย จะได้กินยา” อยู่ๆพี่เขากลับสั่งขึ้นมาเสียงเข้ม
“ค้าบ” ผมตอบ  ตักอาหารขึ้นทาน  ส่วนพี่คิวเดินไปนั่งที่โซฟา  หยิบหนังสือในกระเป๋าของตัวเองขึ้นไปอ่าน  วันนี้เป็นหนังสือนิยายภาษาอังกฤษเหมือนเดิม  จากที่เห็นหน้าปกน่าจะเป็นนิยายรักโรแมนติก..น่าจะใช่นะครับ
เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที  อยู่ๆพี่คิวก็ปิดหนังสือและวางลง  ผมมองตาม  พี่คิวเดินมาเลือกแผ่นซีดีที่หัวเตียงที่อยู่ข้างๆผม  พี่เขายืนเลือกอยู่สักพักจนได้แผ่นที่พอใจแล้วก็เดินไปที่เครื่องเล่นและเปิดเพลงฟังหน้าตาเฉย  ผมมองตามจนพี่คิวกลับมานั่งที่เดิมและหยิบหนังสือเล่มเดิมขึ้นอ่านในท่านั่งท่าเดิม  สุดยอดเลยผู้ชายคนนี้..ไม่สนโลกได้อีกอ่ะ
“กินไปสิ มองอะไร” พี่คิวพูดทั้งทั้งที่ตายังจับจ้องอยู่ที่หนังสือ
“ไม่ได้มองสักหน่อย” ผมปัด  ผมนั่งทานอาหารเช้าที่พี่คิวทำมาให้จนหมด  มันอร่อยและครบสารอาหารนะครับผมว่า  พี่คิวนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ  เราสบตากันบ้างเป็นระยะ  แต่ก็นะ..ไม่รู้สิครับ  ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

~09:00 น.~

“ฉันไปก่อนนะ” พี่คิวพูดขึ้นเมื่อมือของตนรูดซิปถุงที่ใส่ทัพเพอร์แวร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบ
“จะให้ปิดเพลงไหม” พี่คิวถาม
“เอ่อ ช่วย..พี่ช่วยเปิดการ์ตูนให้ผมหน่อยได้ไหม” ผมพูดอย่างเขินๆ  ส่วนอีกใจหนึ่งก็ไม่กล้าที่จะใช้พี่คิวอย่างเต็มปากเต็มคำนัก  พี่คิวปิดเพลง  เดินตรงมาที่เตียง  พี่เขาหยิบแผ่นหนังที่นำมาไว้ให้ผมนำมายื่นให้ผมดู  ผมเลือกแผ่นหนังอาลาดินให้  พี่คิวรับแผ่นไปถือไว้และเหลือบตามองหน้าผม
“ไร” ผมถามเสียงห้วน
“เปล้า” พี่คิวตอบ  เดินหนีไปที่โทรทัศน์  คำตอบที่พูดว่า “เปล้า” ด้วยเสียงสูงกับหน้าตาเรียบเฉยนั่น  ผมกลับรู้สึกเหมือนเมื่อกี้พี่เขายิ้มกวนผมยังไงไม่ทราบ
“ตอนเด็กไม่เคยดูเหรอ” พี่คิวถามหลังจากจัดการเปิดให้เรียบร้อยแล้ว
“ถ้าคนอย่างผมไม่เคยดู แล้วอย่างพี่นี่ต้องเรียกว่าอะไรครับ คุณเจ้าของแผ่น” ผมกวนกลับ
“ปิดซะดีไหม” พี่คิวพูดอย่างเอาเรื่อง  ผมแลบลิ้นให้  เชอะ..ไม่กลัวหรอก
“เอ่อ พี่คิว” ผมเรียกพี่เขาไว้ก่อน  พี่คิวหยุดเดินและหันกลับมามอง
“รบกวน หยิบ..กระเป๋าใบนั้นให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” ผมชี้ไปที่กระเป๋าที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์  ในนั้นมีหนังสือเรียนและสมุดโน้ตของผมอยู่  พี่คิวหยิบมันนำมาให้อย่างว่าง่าย
“ขอบคุณ”
“แน่ใจนะว่าอยู่ได้” พี่คิวถาม
“แน่สิ” ผมตอบเสียงดังฟังชัด  พี่คิวพยักหน้าไปมา
“หึ..นายเคยเรียนจิตวิทยาไหม” พี่คิวเท้าแขนลงบนเตียง  ผมชะงักเล็กน้อย
“รู้ไหมว่าน้ำเสียงที่นายตอบฉันเมื่อกี้น่ะมันหมายความว่ายังไง” พี่คิวมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์จนผมเริ่มรู้สึกระแวง
“ม..ไม่รู้ พี่คิว..พี่ว่างนักรึไง ไปทำงานซิครับ” ผมว่า  รู้สึกว่าน้ำเสียงเริ่มหลงสูงไปหน่อย  พี่คิวยืนกอดอกแสยะยิ้มมุมปาก
“ระวังล่ะ” พี่คิวเน้นเสียงทุ้มต่ำลง
“ไปเลย” ผมไล่อีกครั้ง
“หึหึ” พี่เขาหัวเราะคิกคักแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี
“..บ้าจริง..” ผมบ่นอย่างนึกหงุดหงิด  สายตาเจ้ากรรมมองไปรอบๆห้อง  ห้องอันสวยหรูนี่มีอะไรอยู่กับเราด้วยรึเปล่านะ..แง่ง~ ไอ้พี่คิวบ้า

= = = = = = = =

ตกเย็น  ณ โรงพยาบาล..
“เป็นไงบ้างเค้ก” พี่ซีเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับพี่กัส  พี่เซ็น  พี่ออฟและพี่หมี
“เกือบหายแล้วล่ะครับ หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” ผมยิ้มตอบ
“เหรอ ดีจังนะ”
“ของฝากครับ” พี่เซ็นวางกระเช้าขนมให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้และรับของมา  ป้านิดรีบมารับกระเช้าไปจากผมและนำไปเก็บให้เรียบร้อย
“แล้วคืนนี้ใครจะมานอนเฝ้าเหรอ” พี่กัสถามด้วยสีหน้าเหมือนเด็กอยากรู้เรื่องอะไรสักอย่าง
“แม่เค้กครับ” ผมตอบ
“แล้วนี่พี่ฟ้าไปไหนอ่ะครับ” ผมถามถึง
“กำลังมาพร้อมกับพี่คิวน่ะ” พี่กัสตอบ
“เหรอครับ เอ่อ..ปิดร้านเร็วเพราะเค้กรึเปล่า” ผมหน้าจ๋อย
“ก็ส่วนหนึ่ง” พี่หมีตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง  นี่เป็นการประชด  พูดตรงหรือว่าแกล้งพูดกัน
“พี่หมี!” พี่กัสและพี่ซีประสานเสียงกันพร้อมกับหันสายตาไปค้อนพี่หมีทันควัน
“หึ..” พี่หมีกับพี่เซ็นหัวเราะชอบใจเหมือนรู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปเมื่อกี้จะต้องโดนดุอย่างนี้อยู่แล้วอย่างนั้น
“พี่พูดความจริงนี่” พี่หมียักไหล่อย่างไม่แยแส  ผมทำหน้างอใส่พี่หมี  พี่หมีส่ายหัวยิ้มให้
“นี่..รีบหายล่ะ มีลูกค้าถามถึงนายตั้งหลายคน” พี่หมีพูด
“จริงเหรอครับ!” ผมตกใจตาโต
“อือฮึ” พี่หมีอมยิ้ม
“ใช้ได้นี่..ทำให้ลูกค้าจำได้” พี่เซ็นชม
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มเขิน  มันทั้งเขินและดีใจเป็นที่สุด  นี่คงเป็นเรื่องที่น่าดีใจที่สุดในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเลยมั้งครับเนี่ย
“มาแล้วววว..” ผมหันไปมองพี่ฟ้าที่เดินเข้ามา  มีพี่คิวและพี่ฝันเดินตามหลังมาด้วย  ผมรีบยกมือไหว้ทุกคน
“สวัสดีจ้ะ” พี่ฝันยิ้มและรับไหว้ผม
“นี่จ้ะ..ขอให้หายไวๆนะ” พี่ฝันถือกระเช้าดอกไม้เข้ามายื่นให้  พี่เซ็นรับจากพี่ฝันนำมายื่นให้ผมอีกทีหนึ่งเพราะพี่เซ็นอยู่ใกล้ผมมากกว่านะครับ
“ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือไหว้  พี่ฝันพยักหน้ายิ้มๆ
“ป้าก็กลับได้แล้วครับ” พี่คิวพูดบอกป้านิด
“ค่ะ” ป้านิดพยักหน้ารับ  ป้าแกรีบจัดแจงเก็บของๆตัวเอง
“ขอบคุณมากนะครับป้า” ผมรีบพูดบอกเพราะกลัวว่าป้านิดจะหนีออกไปซะก่อน  คนเยอะแยะเต็มห้องทำให้ผมขอบคุณป้านิดได้ไม่ถนัดนัก
“ไม่เป็นไร ยินดีค่ะ” ป้านิดยิ้ม  ก้มหัวให้ทุกคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ดูช่องนี้ดีกว่า” พี่หมีถือวิสาสะกดเปลี่ยนช่องที่ผมกำลังดูอยู่  และเดินไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ทางฝั่งด้านซ้ายของผมด้วยท่าทางสบายเสียไม่มี
“นี่เค้ก..น่ารักเปล่า พี่ซื้อมาใหม่ล่ะ” พี่กัสชูพวงกุญแจตุ๊กตาให้ผมดู
“อยากได้บ้างอ่ะ” ผมบอก
“ไม่ให้หรอก” พี่กัสทำปากจู๋ตอบเหมือนต้องการแกล้งผม  ผมยิ้มให้
“เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้ใหม่ เอาของแท้จากฝรั่งเศสเลยเป็นไง” พี่เซ็นพูดพร้อมยักคิ้วให้ผมด้วย
“ชิ เริดตายล่ะ” พี่กัสเบะปากว่า  ทำหน้าลอยหน้าลอยตาไปมา
“โอ๊ะ..Nanda” พี่หมีอุทาน  สายตาจ้องอยู่ที่นางแบบที่อยู่บนโทรทัศน์ไม่วางตา  พวกเราหันไปสนใจตามพี่หมีทันที
“หื่นอ่ะ พี่หมีบ้า” พี่ซีหันไปว่า
“ชอบหน้าแบบนี้ซะจริงนะไอ้หมี” พี่เซ็นพูดแกมหัวเราะ
“แหม ผมก็ไม่ได้ดูแต่นางแบบนู๊ดญี่ปุ่นอย่างเดียวแบบพี่หรอกน่า” พี่หมีย้อนคล้ายเป็นเรื่องปกติ  คนในร้านนี้นี่ยังไง  ผมสังเกตได้หลายครั้งแล้วว่าเวลาที่นอกเวลาทำงานทีไร  พวกพี่ๆเขาจะแซวกันอย่างสนิทสนมจนน่าตกใจ  แต่ตอนทำงานจะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่นักเหมือนต้องการเอามาปลดปล่อยหลังเลิกงานมากกว่าอย่างนั้น  บางครั้งเถียงกันไม่หยุดเลยก็มี..
“เหอะๆ” ผมกับพี่กัสหัวเราะ
“เอาเรื่องจริงมาพูดเล่นอีกละ..คึคึ อย่าไปฟังไอ้หมีมันนะเค้ก” พี่เซ็นปัดมือไปมา
“นี่..ดูนี่ดิพี่หมี” พี่ซียื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้พี่หมี 
“อะไรอ่ะ” พี่กัสกระโดนลงจากเตียงพุ่งตัวไปหาพี่หมีทันที  และทั้งพี่หมี  พี่ซีและพี่กัสก็สนใจแต่มือถือนั่น  ผมก็อยากรู้ด้วยเหมือนกันนะ..แต่ตามไปด้วยไม่ได้อ่ะ
“เป็นไงบ้างเค้ก” พี่ฟ้าเดินเข้ามาลูบหัวผม
“ดีขึ้นแล้วครับ” ผมตอบ
“เอ่อ พี่ฟ้า” ผมเรียกไว้
“ฮื้ม” พี่ฟ้าเลิกคิ้ว
“เรื่องค่าโรงพยาบาลอ่ะครับ คือเค้กอยากจะ..”
“ไม่เป็นไร พี่บอกแล้วไง..นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งในสวัสดิการให้พนักงานด้วย ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า..นะครับ” พี่ฟ้าอมยิ้ม  ผมอยากจะบอกไปว่า..สวัสดิการอะไรแพงขนาดนี้กันครับพี่  แต่คิดได้ว่าพี่ฟ้ากับพี่คิวพูดขนาดนี้ผมควรจะหยุดได้แล้วและรีบทำตัวเองให้หายเป็นปกติซะ  นั่นคือหน้าที่ของผมสินะ..ผมควรยอมรับ
“นี่ออฟ ลงไปซื้อเป็ปซี่ให้พี่หน่อยสิ..อยากกินๆ” พี่ฟ้าเดินกลับไปที่โต๊ะปลายเตียง
“อะไรครับบอส ผิดจรรยาบรรณนะแบบนี้..ร้านห้ามขายเครื่องดื่มอื่น แต่ตัวเองมาอยากกินได้ไง” พี่ออฟบ่นแต่ก็เดินไปหาพี่ฟ้า
“ไปซื้อมาเหอะน่า” พี่ฟ้าขมวดคิ้ว  ยื่นเงินให้พี่ออฟ  พี่ออฟรับเงินจากมือพี่ฟ้าไป
“กัสไปด้วย”
“พี่ไปด้วย” พี่เซ็นชูมือ  พี่กัสหันไปค้อนพี่เซ็นทันที
“จะไปอ่ะ จะทำไม” พี่เซ็นยักคิ้วกวน  พี่กัสทำหน้าเชิดและเดินหนีออกไปก่อน  ผมเห็นพี่เซ็นแสยะหัวเราะและเดินตามพี่กัสไป
“เฮ้ออออ” พี่ออฟถอนหายใจยาวทำให้พวกผมทั้งหมดหัวเราะออกมาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพี่ออฟถอนหายใจแบบนั้นทำไม  พี่ออฟส่ายหัวเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเหมือนเอือมกับอะไรสักอย่าง
“ไง..เมื่อกลางวันกินอาหารหมดรึเปล่า” พี่คิวเดินเข้ามาถาม
“หมดสิครับ” ผมตอบ
“ก็ดี” พี่คิวพยักหน้า  พี่เขาหันไปจัดของบนหัวเตียงให้ผม  ผมเหลือบมองตามว่าพี่เขาจะทำอะไร  พี่คิวหยิบนู่นเรียงนี่จนเข้าที่เรียบร้อย
“พรุ่งนี้ออกจากห้องตอนเที่ยง หมอจะเช็คนายอีกครั้งตอนเช้า บอกแม่นายไปเลยว่าฉันจะมารับนายเอง” พี่คิวพูดเหมือนสั่ง  ผมอ้าปาก  มองหน้าพี่เขาตอบ
“อะไร” คิ้วของพี่คิวเลิกขึ้น  ปากอ้าออกด้วยท่าทางกวนโอ๊ย
“เปล่าครับ” ผมหุบปากลง
“ตอนเช้าจะทำอาหารมาให้ จะเอาอะไร”
“อะไรก็ได้” ผมตอบ
“กินขี้หมาไหม” พี่คิวทำหน้าเซ็งเหมือนเบื่อกับคำว่า "อะไรก็ได้" ของผมเต็มทน
“ฉันเกลียดคำนี้ที่สุด” พี่เขาว่าอีก  ผมเบะปากมองตาขวางบ้าง
“หึ..แบบแห้งหรือแบบเปียกดีล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้ลุงโก๋จัดการให้”
“พี่คิว!” ผมว่าปรามบ้าง  แต่ผลตอบกลับกลายเป็นพี่คิวยืนยิ้มกว้างซะอย่างนั้น
“อยากกินไอติมด้วย” ผมบอกเสียงเบาลง
“ก็แค่นั้น” พี่คิวพูดเหมือนผมเรื่องมากอีก  พี่เขาเดินหนีกลับไปนั่งที่โต๊ะกับพี่ฟ้าและพี่ฝัน
“Oh gosh~ Nikola” พี่ฟ้าอ้าปากค้างมองนายแบบที่กำลังเดินแฟชั่นโชว์อยู่บนจอโทรทัศน์  ผมมองพี่ฟ้าด้วยความแปลกตา  เพราะดูพี่ฟ้าจะปลาบปลื้มกับผู้ชายในจอนั้นเอามากๆ
“อานี่ชอบคนหน้าตาแบบนี้จริงๆนะคะ” พี่ฝันยิ้ม  ทั้งห้องเงียบกริบลงทันใด
“ฝานนนนน..” พี่ฟ้าลากเสียงยาว  มองเหล่ไปที่พี่ฝัน  พี่ฝันหัวเราะคิกคักทันที  ดูพวกพี่เขาสนิทกันจัง..
“Nikola, Diego รึ Dmitriy ก็เหมือนทิกเกอร์ทั้งนั้นแหละ หึ” พี่คิวแสยะหัวเราะ


เพี้ย !!


“ไอ้คิว!” พี่ฟ้าว่า  ผมตาค้างเพราะเพิ่งเคยเห็นพี่ฟ้าลงไม้ลงมือกับพี่คิวเป็นครั้งแรก
“ฮ่าๆๆๆ” พี่ฝันและพี่หมีหลุดหัวเราะเสียงดัง  พี่คิวลูบหัวตัวเองมองพี่ฟ้าตาขวาง  พี่ฟ้านั่งหน้างอเหมือนไม่ชอบใจ
“อย่านะ” พี่คิวห้ามพี่ฟ้าที่ยังเงื้อมมือทำท่าเหมือนจะตีอีกครั้ง  แต่พี่คิวกลับมีท่าทางกลัวว่าพี่ฟ้าจะตีจริงๆ  ทั้งทั้งที่ตัวเองยังขู่ฟ่อๆอยู่อย่างนั้น  ผมนอนมองยิ้มๆ
“ก็หรือไม่จริง ฝันดูแต่ละคน มีคนไหนพ้นสไตล์เดียวกับทิกเกอร์ไหมล่ะ” พี่คิวพูดไม่หยุดเหมือนต้องการเอาชนะให้ได้
“มีเว้ย..ไอ้หลานบ้า หุบปากไปเลย” พี่ฟ้าว่า
“อยู่กับเค้กดีกว่า ไม่คุยด้วยแล้ว” พี่ฟ้าลุกจากเก้าอี้  เดินตรงดิ่งมาหาผมที่เตียงก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงคนไข้ด้วย
“บอสตัวเล็กเหรอ เค้กมันจะอึดอัดเอานะ” พี่หมีพูดขึ้น  ทั้งที่สายตาของตัวเองยังสนใจกับนางแบบที่สับเปลี่ยนอยู่บนจอโทรทัศน์ไม่วางตา
“ไอ้นี่ก็อีกคน ปากแต่ละคนนี่นะ..ไล่ออกซะดีไหม” พี่ฟ้าว่าหน้างอเหมือนตัวเองสู้ไม่ได้แล้ว
“หึ..แคร์เมื่อไหร่” พี่หมีกับพี่คิวแสยะหัวเราะพร้อมกัน T---T
“เหอะๆ” ผมหัวเราะเจื่อนๆ  ทั้งพี่คิวและทั้งพี่หมี  นิสัยดูจะคล้ายกันเกินไปแล้ว  เพียงแค่พี่หมีเป็นคนใจดีกว่าและพูดอ่อนโยนกว่าบ้างบางครั้งเท่านั้นเอง  แต่เรื่องขัดขาพี่ฟ้านี่..รู้สึกจะชอบและรักเป็นงานอดิเรกกันจริงๆเลยละครับคู่นี้

..................>>>><<<<.................

[gupalz]

โอ้ววว ว้าววว อยากให้ยาวเท่าเรื่องสุดท้าย...กรูก็รักมึง จังอ่ะ

[luvY]

 ว้าววว มาต่ออีกแล้ว

 

[สมุนไพร]

 

[POPEA]

ต่างฝ่ายต่างชอบกันสินะ
พี่คิวน่ารักขึ้นเยอะอ่ะ มีการจะให้เค้กกินขี้หมา - -* 5555.

[ฺ13eLIEve]

น่ารักอ่ะ ยิ่งนับวันยิ่งน่ารัก โอ๊ยยยย

มันโดนใจวัยรุ่นอย่างแรง พี่คิวของเค้าาาาาาา

[Running]

ชอบคุ่เค้กกะพี่คิว กัดกันตลอดดดด


ขำพี่ฟ้าอ่ะ หึหึ

รอมาต่อน่ะคับบบ

[StillLoveThem]

...49 ตอนจบ ตอนนี้ พระเอกกับนายเอก ยังมะแลดูกัน แบบหยังเชิงอยู่เลยอะ
...รัก ไม่รัก ชอบ ไม่ชอบ ยังไม่รู้เลย เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบค่อยเป็นค่อยไปมากๆๆ
...ยิ่งอ่าน พี่ฟ้า นี่ยิ่งเหมือนกระเทยไปทุกทีแล้ว ไม่รู้เป็นไงนึกเป็นแบบผู้ชายบึกบึนไม่ออกแล้ว
...ขอบคุณเบบี นะจ๊ะวันนี้พี่ได้อ่าน 2 ตอนเลย แล้วสรุปน้องกัส นี่คู่พี่หมี หรือพี่เซ็นต์หว่า คงต้องตามตอนต่อๆๆๆไป

[Tiamo_jamsai]

จองแรววิ่งไปอ่าน><

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ใช่ Nikola Jovanovic รึป่าว ทิกเกอร์แนวนี้หรอ
ว๊ายยยยยยย หล่อนะฮ๊าาาาาาาาาา

[ladymoon_yy]

พี่เซ็นกับกัส กิ๊กกันป่าว   

[Aimiya]

ช่วงนี้...พี่คิวดูจะน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะคะ
หุหุหุ ชอบอ่ะ

[nunamicky]

พี่คิวพักนี้ยิ้มบ่อยขึ้น
โดยเฉพาะกับเค้ก แล้วเมื่อไหร่จะคลิ้กกันซะทีนะ
แล้วดูดิเบบี้ก็มาบอกว่าอีก 20 ตอนโดยประมาณก็จบแล้ว
 

[DasHimmel]

น้ำเสียงเค้กมันหมายความว่าไงอ่าพี่คิว อยากรู้ๆๆๆๆ ><
พี่คิวจับไต๋เค้กได้ยังหว่า แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยอ่ะเนอะ
พี่ฟ้าก็น่ารักตล๊อดดดดด    แม้แต่นายแบบก็ยังสไตล์ทิกเกอร์ 5555

[skysky]

รู้สึกว่าอ่านจบเร็วจัง อยากอ่านต่อๆๆ 55 รอเสาร์อาทิตย์
เค้กเด็กจริงๆ ดูอาลาดิน
เค้กเก็บอาการชอบพี่คิวไม่ค่อยอยู่แล้วน้า พี่คิวก็ยิ้มง่ายขึ้นนะเนี่ย อิอ้ิิิิิิ อลุ้นกันต่อไป

[kataiyai]

ชอบค่ะ

กี่ตอนก็รออ่าน

[vi2212]

พัฒนาการณ์ความน่ารักของคิว..เพิ่มขึ้นตามลำดับ

[THiiCHA]

โอ้ว ไม่นะซาร๊าอีกแค่ราวๆ 20 ตอนเองหรอเนี่ยย 

อุ๊ปส์ เผลอจิ้นไปถึงตอนจบแล้ว ข่าวว่าตอนนี้พระนายเค้ายังไม่ทันได้ก่อหวอดกันเลย  555

รอน๊าๆๆ วันเสาร์เจอกันค่ะ

[♥KïssKïss_KÚRÚ♥]

เอ๋ 49 ตอนเองเหรอ งั้นก็อีก 19 ตอนเองสิ

ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยเค้กกับพี่คิวยังซึนๆกันอยู่เลยนะ

พี่คิวเริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ เมื่อไหร่จะมีฉากหวานๆกันอีกน้อ อยากอ่านอีกจัง

[omuya]

เฮ้อ น่ารักแบบไม่มีคำบรรยาย ~^^~

[pak_kikkok]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งตกหลุมรักพี่คิว 

พี่คิวเรียนจิตวิทยามาแบบนี้ แอบรู้รึเปล่าค่ะว่าน้องเค้กแอบคิดอะไรอยู่ในใจเนี้ย อ้ายเขิน

น้องเค้กก็หายไวๆนะค่ะ ถึงจะอยากให้น้องเค้กหายป่วยก็เหอะ แต่ใจจริงไม่ค่อยอยากเท่าไร เพราะชอบเวลาพี่คิวมาดูแล คริๆ

น่ารักอ่ะ ทำอาหารมาให้ทุกวันเลย  อาฟ้าก็เป็นอาที่น่ารักจริงๆ ถึงว่าหลานชายถึงได้น่าหลงรักขนาดนี้ เกี่ยวไมนี้ฉัน
 

[-~iK@iZ_KunG~-]

เค้กคิว น่ารักไปไหน (น่ารักตรงไหนหว่า) อิอิ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ก็มาไกลกว่าครึ่งเรื่องแล้วสินะคะ
รอดูท่าทีพี่คิวต่อไปค่า