หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[patchybelle]

พี่คิวนี่เรียกว่า ใจดี ขี้เก๊ก หรือกวนติงกันแน่ ฮ่าๆๆๆ

ชอบอ่ะ โหดก็ชอบ ใจดีก็ชอบ ชอบพี่คิว

น้องเค้กก็น่ารัก ><

[Mura_saki]

รักพี่คิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Dr.rain_mark]

“ก็จริง แต่ที่เค้กสงสัย ทำไมทุกคนถึงต้องมาทำงานล่ะครับ ในเมื่อก็มีเงินใช้จ่ายได้ไม่หวัดไม่ไหวขนาดนี้”

คำว่าไม่หวัดไม่ไหว น่าจะเป็น ไม่หวาดไม่ไหว รึป่าวคับ ^^

ขอบคุณเบบี้นะคับ เชียร์หลานคิวต่อปายยย 

[loveyy]

เค้าขอเชียร์พี่ฟ้าได้ป่ะ   

[pak_kikkok]

กดบวก ๆ ๆ  ค่ะ

ชอบเรื่องนี้มากมายอีกแล้ว

[nopkar]

เพิ่งเห็นว่าเบบี้เขียนเรื่องใหม่แล้ววววววว
เรื่องนี้ดูหวานๆดีนะคับบบบ.....

[tarkung]

ใครจะเป็นพระเอกนะ อยากรู้จังเลย

จะติดตามต่อไปนะครับ

[อ้าลาลา]

ได้อ่านเรื่องใหม่ของเบบี้แล้ววว

ปล.นายเอกของเบบี้น่ากินทั้งนั้น....(ข้าว  ขนม  สลิ่ม เค็ก)

[Moonmaid]

รอตอนต่อไปอยู่นะค๊า

[ToeyTato]

จุดเน้ อิชั้นั่งอ่านไป หน้าเป็นแบบนี้ค่ะ -.-  O_O ^___^  >___< หลากหลายอารมณ์จิงๆชั้น ว่าแต่ตอนจบ แก้มตุ่ยเลย กรี๊ดดดเบาๆ ชอบ ติดอีกแล้วอ่ะ

[heaven13]

ไปทำบุญด้วยกัน
น่ารักอ่ะ

[Cupcake]

น่ารักจังเลยอ่ะ

[KaniSui]

แหนะๆๆ พี่กัสนี่ยังไงกับพี่เซ็นรึป่าว ชอบคนเจ้าชู้มันเจ็บปวดนะจ๊ะ =^=

ส่วนน้องเค้ก คิคิ น่ารักน่าฟัดตลอด ดูแบบไม่ซึนอ่า ฮ่าๆๆๆ ปากตรงกับใจ แสดงออกทุกความรู้สึก ><
แต่พี่คนนั้น(พี่คิว) จะดุไปหน่ายยยยยยยยย กลัวแทนเลยจริงๆ

แต่ฮามากอ่า อ่านแล้วขำกร๊ากได้ทั้งเรื่อง เอิ๊กๆ
ว่าแต่.... รวยกันทุกคนเลย วู้วววววววววววว ><

[wan]

เข้ามารายงานตัวครับ เบบี้ ....
อ่านรวดเดียว เรื่องนี้แรงอีกแล้ว 
พระเอกกะนายเอกนี่ ประทะคารมกันดีจริง ๆ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ บี่บี๋ที่น่ารัก 

[ferly]

กรี้ดด เพิ่งเห็นว่าเบบี้ลงเรื่องใหม่แล้ววว

อ่านไปชอบเค้กมากอ่ะ ตลกดี ><

รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

[เบบี้]

~6~

ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“จริงดิ~”
“จริงสิพี่ซี กัสยังไม่อยากจะเชื่อเลย”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้  ยิ้มทักทุกคนในห้อง
“อ่าว พี่กัส” ผมทักพี่กัส  วันนี้ไม่น่าจะใช่เวรของพี่กัส  แต่ตอนนี้พี่กัสยืนอยู่ในห้องพนักงานตรงหน้าผม
“ดีจ้ะ” พี่กัสยิ้มหวาน
“คุยอะไรกันจ๊ะน้องๆ” ผมหันไปมองพี่เซ็นที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง  ผมยกมือไหว้ทักทายพี่เขา
“สวัสดีครับน้องเค้ก” พี่เซ็นหันมายิ้มกว้างให้ 
“งั้นกัสกลับก่อนดีกว่า ไว้คุยกันใหม่นะพี่ซี” พี่กัสตัดบทขึ้นโต้งๆ
“อ่าว กลับแล้วเหรอครับ” ผมรีบถาม
“อืม” พี่กัสพยักหน้าตอบ  ครั้งนี้ไร้รอยยิ้มให้เห็นอีก
“ให้พี่ไปส่งไหม” พี่เซ็นถามพี่กัส
“ไม่ต้องหรอกครับ วันนี้กัสเอารถมา..แล้วพี่ล่ะ จะกลับแล้วเหรอ อุตส่าห์รอเค้กอยู่ตั้งแต่เช้าหนิ” พี่กัสพูดขึ้น  ทำให้ผมถึงกับอึ้งไป  ทุกคนยิ้มท่ามกลางความเงียบ
“หึ..ก็นะ งั้นยังไม่กลับดีกว่า พี่ก็ถามไปงั้น” พี่เซ็นแสยะยิ้มตอบ
“ชิ งั้นไปแระ..หวัดดีทุกคน” พี่กัสโบกมือลาก่อนจะเดินออกจากห้องไป 
“ไอ้เซ็น!” อยู่ๆพี่คิวก็เปิดประตูห้องเข้ามา  ผมชะงัก  พี่คิวจ้องหน้าผมครู่หนึ่งแล้วเหลือบตาหันไปมองพี่เซ็น  ตอนแรกว่าจะยกมือไหว้สักหน่อย  แต่ในเมื่อพี่เขาไม่สนใจผม  ผมก็ไม่ไหว้ก็ได้ครับ..เชอะ
“มึงจะกลับยัง” พี่คิวถาม
“เออ ไม”
“กูฝากของไปให้ไอ้นิกกี้หน่อย มันรออยู่ที่คอนโด” พี่คิวพูด
“ให้กูขับรถเอาของไปให้มันที่คอนโดมันเนี้ยนะ ทำไมมันไม่มาเอาเองวะ” พี่เซ็นบ่น
“กูยืมมันมาใช้..เอาไปคืนมันให้กูหน่อยแล้วกัน อยู่หลังรถอ่ะ ถุงสีน้ำเงิน” พี่คิวพูดพร้อมกับโยนกุญแจรถให้พี่เซ็นและเดินออกจากห้องไป
“ฮื้มมมม” พี่เซ็นถอนหายใจแรงด้วยท่าทางเซ็งๆ
“หึ..” พี่ซีหัวเราะเบาๆก่อนจะเหลือบสายตาไปอีกทาง
“เค้กครับ” ผมสะดุ้งทันที
“ค..ครับ” ผมขานตอบ
“วันนี้พี่ไม่ว่างแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้..กลับด้วยกันนะครับ” พี่เซ็นพูด
“แฮะๆ” ผมยิ้มแหย  รู้สึกชอบใจอยู่ลึกๆที่ผมไม่ต้องกลับพร้อมกับพี่เซ็น
“พี่เซ็น” พี่ซีพูดขึ้นเสียงเรียบ
“เอาน่า ก็พี่ชอบของพี่หนิ..ไปนะครับที่รัก” พี่เซ็นยิ้มพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไปทันที
“อย่าไปถือสาเลยนะเค้ก พี่เซ็นก็เป็นงี้แหละ..ตลอด เจ้าชู้ตลอด” พี่ซีทำเสียงเหวี่ยงด้วยความเหนื่อยใจ
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มให้เล็กน้อย  ผมเดินเข้าห้องล็อกเกอร์เพื่อเปลี่ยนชุดพนักงาน  หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเก็บของเข้าล็อกเกอร์เรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องเพื่อไปที่เคาร์เตอร์
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้ทักพี่ฟ้า
“มานี่สิเค้ก ลูกค้ายังไม่เยอะเท่าไหร่ มาชิมเมนูใหม่ฝีมือคิวเร็ว” พี่ฟ้ากวักมือเรียก  ผมยิ้มเดินเข้าไปในตัวเคาร์เตอร์  พี่ออฟกำลังเสิร์ฟอาหารอยู่  พี่ซีอยู่ประจำที่เครื่องคิดเงิน  พี่หมีกำลังดูแลลูกค้าอยู่เช่นเดียวกัน  ส่วนเจ้าของอาหารที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์นี้กำลังจ้องมองมาทางผม
“ไม่ดีกว่าครับ” ผมยิ้มแหย  ด้วยรู้สึกเกรงใจรวมไปถึงรู้สึกเกร็งกับสายตาของพี่คิวด้วยเช่นกัน
“เสียมารยาท” ผมหันขวับไปมองพี่คิวในทันทีที่ได้ยิน
“ทานเถอะน่า” พี่ฟ้ายิ้มบอกพร้อมกับตักอาหารตรงหน้ามา  พี่ฟ้าจ่อช้อนมาทำท่าเหมือนจะป้อนให้ผม
“คะ..คือ” ผมทำหน้าไม่ถูก  พี่ฟ้ายิ้มพยักหน้าให้  ผมจึงอ้าปากรับอาหารเข้าปากเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ
“..>__<..” ผมพยายามรักษาอาการ  เพราะมัน..อร่อยจังเลยอ่ะครับ
“อร่อยจังครับ” ผมหลุดปากพูดพร้อมยิ้มกว้าง  ลืมไปเลยว่ามีอาหารที่ยังเคี้ยวไม่หมดอยู่ในปาก 
“ใช่ไหม” พี่ฟ้ายิ้ม
“อะไรเหรอครับ” ผมถาม  หน้าตามันคล้ายๆกับสลัดแต่ผมไม่ทราบว่ามันคืออะไร  เพราะเห็นพี่ฟ้าบอกว่าเป็นเมนูใหม่ด้วย
“สลัดแซลมอลน่ะ ที่จริงมันไม่ใช่เมนูใหม่อะไร..แต่คิวเพิ่งคิดสูตรที่เป็นเฉพาะของทางร้านเสร็จ  สูตรนี้จะมีแค่ร้านเรา..เป็นยังไง เค้กก็ว่าอร่อยใช่ไหม” พี่ฟ้าถาม
“ค..ครับ อร่อย มากเลย” ผมพยักหน้าตอบเสียงเบาลงเรื่อยๆเพราะพี่คิวเอาแต่จ้องผมเขม็ง
“พรุ่งนี้จะทำราสป์เบอร์รี่ ครีมชีส บราวนี่..” ผมหันไปมองหน้าพี่คิวที่อยู่ๆก็พูดขึ้นลอยๆเหมือนต้องการบอกใครสักคนตรงนี้
“จะเอาไปให้พวกเด็กๆที่นั่น ถ้าจะช่วย..ก็ช่วยมาเร็วๆด้วยแล้วกัน” พี่คิวพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องครัวไปซะเฉยๆ  ผมยืนอึ้งและงง
“เอ่อ คือ..นั่นคือ ประโยคคำสั่ง หรือประโยคคำถามอ่ะครับ” ผมถามพี่ฟ้า
“หึ..พรุ่งนี้เค้กเข้าเวรแปดโมงเช้าใช่ไหมครับ งั้นมาสักเจ็ดโมงครึ่งได้ไหม ไม่รู้อะไร..คราวก่อนหลังจากที่กลับมาจากมูลนิธิก็เอาแต่ถามพี่ไม่หยุด พรุ่งนี้เค้กมาเร็วหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะให้ค่าแรงเพิ่มพิเศษ แล้วเค้กก็คงต้องเป็นฝ่ายลำบากเอาขนมไปให้เด็กๆอีกนั่นแหละ โทษทีนะ..คิวก็เป็นคนอย่างนี้” พี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้ายิ้มอย่างภูมิใจขัดกับคำพูดที่พูดออกมาอย่างลิบลับ
“แต่ก่อนออกจะน่ารักแท้ๆ” พี่ฟ้าบ่นพึมพำแล้วยกถ้วยสลัดเดินออกจากเคาร์เตอร์ไป
“พี่ซีครับ ให้เค้กช่วยอะไรได้บ้างครับ” ผมเดินเข้าไปหาพี่ซี
“ยังหรอกจ้ะ ลูกค้ายังไม่เยอะนะ พี่ออฟกับพี่หมีดูแลอยู่..เดี๋ยวรอว่าถ้ามีลูกค้าสั่งอาหารเพิ่ม เค้กก็จัดการเอาออร์เดอร์ไปยื่นให้ที่ครัวแล้วก็เสิร์ฟแล้วกัน” พี่ซียิ้มบอก
“ครับ”
“แล้วเย็นนี้เลิกดึกสินะ ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ซีถาม
“พี่ซีเอารถมาเหรอครับ”
“อืม วันนี้พี่เซ็นกลับเร็ว พี่เลยต้องเอารถมาเองน่ะ” พี่ซีตอบ
“แล้วทุกทีพี่ซีจะกลับพร้อมพี่เซ็นเหรอฮะ”
“ก็ไม่ทุกครั้งหรอก เค้กก็เห็น รายนั้นเที่ยวเก่งจะตาย..ออกงานก็ไปเที่ยวละ ตัวไม่เคยอยู่ติดบ้านหรอก” พี่ซีพูดแกมบ่น
“หึ..พี่เค้าก็ดูลั่นล้าดีนะครับ อารมณ์ดี๊ดี” ผมพูด
“ก็นะ..ลดๆลงบ้างก็ได้” พี่ซีเบะปากเล็กน้อย
“เค้ก” พี่หมีเรียก
“ครับ”
“มานี่มา..ไปรินไวน์ให้ลูกค้าหน่อย” พี่หมีสั่ง  ผมรีบเดินไปหาเพราะหน้าพี่หมีโหดจริงๆ..กลัวอ่ะครับ
วันนี้ผมถูกพี่หมีเรียกให้อยู่บริการลูกค้าที่สั่งไวน์ประจำโต๊ะ  โดยที่ผมเป็นคนเดียวที่ต้องคอยรินไวน์ให้กับลูกค้า  ผมรู้ดีว่าพี่หมีทำแบบนี้เพราะต้องการฝึกผม  และก็ได้ผลเพราะผมรินได้คล่องขึ้นมากจริงๆ  ไม่เกร็ง  นุ่มนวลและรวดเร็วอย่างที่พี่หมีเคยพูดเอาไว้ 
หลังเลิกงานทุกคนต่างต้องช่วยกันเคลียร์ร้านให้เรียบร้อย  พี่ซีขับรถกลับบ้านแต่อาสาไปส่งพี่หมีที่คอนโด  ส่วนพี่ออฟให้พี่ซีขับไปส่งหน้าปากซอยเพราะต้องขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน  ส่วนผมพี่ฟ้าอาสาไปส่งผมที่บ้าน  นั่นหมายถึงว่าในรถนั้นต้องมีผม  พี่ฟ้าและพี่คิวซึ่งเป็นเจ้าของรถอยู่ด้วย  ระหว่างทางกลับบ้านพี่ฟ้าชวนผมคุยเพื่อให้ผมผ่อนคลายอยู่ตลอดเวลา  ผมคิดว่าพี่ฟ้าเองก็คงจะรู้ว่าผมเกร็งนะครับ  พี่คิวยังสไตล์เดิม  ไม่พูดอะไรเลยจนส่งผมถึงบ้าน

= = = = = = = =

เช้าวันรุ่งขึ้น  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..


ติ๊ด  ๆ  ๆ


“พี่คิวครับ มันร้องแระอ่ะ” ผมบอก  เตาอบที่อบขนมร้องเตือนแล้ว  พี่คิวเดินมาที่เตาและเปิดเตาออก
“หอมจัง” ผมยิ้มบอกแต่พี่คิวหน้านิ่งสนิทไร้ปฏิกิริยาใดๆ T^T
“...................” พี่คิวที่หยิบเอาไม้เล็กแหลมมา  ผมยืนมองด้วยความสงสัย  พี่เขาเอาไม้จิ้มไปที่เค้กก่อนจะนำไม้ออกมา 
“ใส่ถุงมือ หยิบออกมา” พี่คิวสั่งเสียงเรียบ
“มาพี่ช่วย” พี่เซ็นวิ่งมาทางผม
“ไม่ต้องเลย” พี่คิวว่าทำเอาพี่เซ็นหยุดชะงัก  ผมใส่ถุงมือแล้วหยิบถาดออกมาจากเตาโดยมีเชฟใหญ่ของร้านทั้งสองคนยืนมองอยู่  ผมยิ้มกว้างมองราสป์เบอร์รี่ที่อยู่ตรงหน้า  มันทั้งหอมและหน้าตายั่วน้ำลายผมสุดๆ  แถมนี่ยังเป็นการทำราสป์เบอร์รี่ครั้งแรกในชีวิตของผมด้วยนะครับ
“น่ารักจัง” ผมหันไปมองหน้าพี่เซ็น  พี่เซ็นยิ้มจ้องผมด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มได้อีก  ผมอมยิ้มตอบให้พี่เขาเล็กน้อยก่อนจะก้มกลับมาดูเค้กอีกครั้ง  รู้สึกเขินพี่เซ็นเหมือนกันนะครับ  แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับพี่เขาแล้วจริงๆ 
“รอให้เย็น แล้วเดี๋ยวเอาแม่พิมพ์ตัดออกมาแบบนี้..อย่าให้เศษเหลือเยอะล่ะ เสียของ” พี่คิวลงมือตัดเค้กให้ผมดู  ผมพยักหน้ารับรู้
“แล้วก็จัดใส่กล่อง จนหมดนี่แหละ” พี่คิวบอก
“ไอ้เซ็น มึงมานี่เลย” พี่คิวเรียก
“ไรอ่ะ วันนี้กูอยู่ต่อ..เดี๋ยวกูทำต่อก็ได้” พี่เซ็นพูดแต่ตายังจับจ้องมาที่ผมอยู่ตลอด
“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะความกามของมึง ทำให้ผู้ช่วยเชฟต้องลาออกไปละก็นะ..มึงก็คงไม่ต้องมาช่วยกูหั่นสตรอเบอร์รี่หรอก” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“เออๆ มึงนี่..พูดงี้ น้องเค้กก็กลัวกูหมด” พี่เซ็นส่ายหัวเล็กน้อยแต่ก็เดินตรงไปหาพี่คิว
“หึ..” เสียงพี่คิวหัวเราะเบาๆทำให้ผมต้องหันไปมอง  พี่คิวมองหน้าผมตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
“ไอ้บ้า” ผมได้แต่กัดฟันว่าพี่เขาเบาๆ  พี่คิวหน้านิ่งไป  ผมไม่สนใจ  หันกลับมายืนรอจนเค้กเย็นและจึงทำการเอาแม่พิมพ์ตัดเค้กที่ละอันจัดใส่กล่องจนทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
“เอาไปให้ด้วย” พี่คิวพูดขึ้นตาไม่ได้มองผม  พี่เขายังคงยุ่งอยู่กับการทำอาหารตามออร์เดอร์
“ครับ” ผมตอบพร้อมยกถุงเค้กทั้งหมดออกมาจากห้องครัว
“เดี๋ยวพี่ช่วย พี่..ไปส่ง” พี่เซ็นรีบเปิดประตูออกมาจากห้องครัว
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มบอก
“อ่าวเค้ก เอาไปให้เด็กๆเหรอ” พี่ฟ้าที่เดินออกมาพอดีทักผม
“ครับ เค้กขอตัวสักครู่นะครับ..แล้วจะรีบกลับ” ผมยิ้ม
“อืม ไปเถอะจ้ะ” พี่ฟ้าพยักหน้ายิ้มให้ 
ผมเดินออกมาจากเคาร์เตอร์และหางตาของผมยังเห็นพี่เซ็นยืนมองผมอยู่  แต่พี่เขาเหมือนไม่กล้าเดินเข้ามาช่วยผม  ผมเดินเอาเค้กพวกนี้ไปส่งให้ถึงมูลนิธิ  แต่ไม่ได้เข้าไปทักทายกับพวกน้องๆเพราะกลัวว่าจะติดลม  พอให้เค้กเสร็จก็ขอตัวกลับมาก่อน
“แสดงว่าเค้กสนิทกับพี่คิวมากขึ้นแล้วสิเนอะ ดีแล้วแหละ” พี่ซีพูดระหว่างที่กำลังคิดเงิน  ผมยืนเช็ดเคาร์เตอร์อยู่ถึงกับต้องชะงัก
“เปล่าสักหน่อยฮะ” ผมตอบ
“เปล่าได้ไง..ขนาดที่พี่คิวให้เข้าไปในครัวได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้วนะ” พี่ซีมองผมตาโต  ผมเงียบหันไปมองหน้าพี่ซียิ้มๆอย่างไม่เข้าใจนัก
“จะบอกอะไรให้นะ” พี่ซีพูดเสียงเบาลง
“เค้กไม่สงสัยเหรอว่าทำไมร้านเราไม่มีผู้ช่วยเชฟ” พี่ซีเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นอีก  ผมจึงก้มหน้าเข้าไปใกล้พี่เขาด้วยเพราะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา
“พี่เซ็นก็เจ้าชู้สุดๆ ผู้ช่วยสองคนอยู่ไม่ได้สักคน..ส่วนพี่คิวชอบทำงานคนเดียว น้อยคนที่พี่คิวจะยอมรับน่ะนะ สองคนที่ลาออกไปก็เป็นที่ยอมรับสำหรับพี่คิวอยู่หรอก แต่ไอ้พี่ชายพี่น่ะสิ..นิสัยแย่ชะมัด” พี่ซีบ่นหน้านิ่ว
“พี่คิวน่ะ..ไม่ค่อยชอบให้มีลูกมือหรอก อย่างพวกพี่ยังแทบไม่เคยโดนเรียกให้ไปช่วยเลย เค้กได้เข้าไปนี่..สุดยอดจริงๆ” พี่ซีทำหน้าเชื่อมั่นผมเต็มประดา  แถมยังตบไหล่ผมอีกด้วย
“เหอะๆ ผมควรดีใจว่างั้น” ผมชี้หน้าตัวเองพร้อมกับยิ้มแหย  สุดท้ายก็ยังรู้สึกไม่ภูมิใจอย่างเต็มที่เท่าไหร่
“ก็ใช่น่ะสิ” พี่ซีพยักหน้าตอบแล้วหันไปคิดเงินต่อ
ผมพยักหน้ากับตัวเอง  ถึงแม้จะไม่เข้าใจนักแต่ในใจก็อดรู้สึกดีหน่อยไม่ได้  ถ้ามันเป็นอย่างที่พี่ซีว่าจริงๆ  งั้นแสดงว่าผมคงมีอะไรดีให้พี่คิวเห็นรึเปล่านะ  หรือไม่ก็อาจจะเป็นช่วงที่พี่เขาต้องการคนช่วยจริงๆ  เพราะเวรงานอยู่ต่อวันนี้เป็นเวรของพี่เซ็น  พี่คิวมาทำเค้กกับขนมปังในตอนเช้าเท่านั้น  หลังจากเก้าโมงเช้าก็กลับออกไปแล้ว

= = = = = = = =

วันจันทร์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“วันนี้โชคดีว่ะ ได้กินบานอฟฟี่พายฝีมือพี่คิวด้วย” พี่หมีพูดขึ้น
“แถมได้เอากลับบ้านฟรีๆด้วย สวรรค์สุดๆ” พี่กัสรำพึงรำพันอีกคน
“นั่นนะสิ พี่ละชอบบานอฟฟี่ของพี่คิวจริงๆ..ไม่ว่าใคร ก็ทำไม่เหมือน” พี่ซีพูดบอก
“นี่..ถ้าจะเอากลับ ได้แค่คนละกล่องนะ กล่องนึงมีสามชิ้น” อยู่ๆพี่คิวก็โผล่เข้ามาในห้องพักพนักงาน 
“ค้าบ” พวกพี่ๆยิ้มตอบในทันที  พี่คิวเดินออกจากห้องไป
“มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมถามขึ้นเพราะไม่เคยกินบานอฟฟี่พายฝีมือของพี่คิวเลยสักครั้งเดียว
“มาก!” พี่ๆกระแทกเสียงตอบพร้อมกัน
“เหรอครับ เหอะๆ” ผมยิ้มแหย
“แล้วทำไมถึงได้กินฟรีละครับ” ผมถาม
“วันนี้มีออร์เดอร์ที่บริษัทAislynน่ะ แต่ทำไม่กี่สิบชิ้นหรอกเพราะทำให้เฉพาะผู้บริหาร แล้วพี่บอกว่าอยากกินจังน้า..พี่คิวก็เลยทำเพิ่มเผื่อให้พวกเราเอากลับบ้านน่ะ” พี่ซียิ้มเล่า
“ลาภปากเลยไง” พี่กัสพูดขำๆ
“อยากลองกินบ้างจัง” ผมพึมพำอย่างรู้สึกอยากลองชิมด้วยไม่ได้
“ไปกินสิ ที่เคาร์เตอร์น่ะ อยู่กับพี่ฟ้า..ได้กินอยู่แล้วแหละ” พี่กัสบอก
“ไม่เอาอ่ะครับ กลัว” ผมตอบ
“ไปสิๆ ไปลองชิมดู..มันมีส่วนที่ลองชิมได้อยู่น่ะ มากับพี่มา” พี่ซีบอกแล้วลุกขึ้นยืนผายมือมาให้ผม  ผมยิ้มแล้วจับมือพี่ซีตอบอย่างว่าง่าย  เราเดินออกมาจากห้องพักพนักงานตรงไปที่เคาร์เตอร์  พี่ฟ้ายืนอยู่กับพี่คิวเหมือนกำลังคุยอะไรกันอยู่
“เอ่อ โทษนะคะ” พี่ซีพูด  เดินนำผมเข้าไปในเคาร์เตอร์
“อ่าวเค้ก มาแล้วเหรอ มาลองชิมพายมา” พี่ฟ้าชวนทันที
“นั่น..เห็นไหมล่ะ” พี่ซีกระซิบพูดเหมือนรู้สถานการณ์ล่วงหน้าว่าจะต้องเป็นอย่างนี้แน่
“เอ่อ..” ผมได้แต่ยืนเก้ๆกังๆ  แต่ที่จริงแล้วอยากจะพุ่งเข้าไปหาพายที่วางอยู่บนโต๊ะแทบตาย  ตรงนั้นมีพายวางอยู่บนจานเพียงจานเดียว  แต่พายส่วนอื่นๆถูกจัดใส่กล่องหมดเรียบร้อยแล้ว
“...................” พี่คิวหันมามองหน้าผม  ผมยิ้มให้หน่อยๆแต่กลับไม่มีผลตอบรับใดๆจากหน้าของพี่เขาเหมือนทุกครั้ง
“นี่ลองชิมดู..มีส่วนของเค้กด้วยนะ เดี๋ยวเอากลับไปฝากแม่ฝากน้องก็แล้วกัน” พี่ฟ้าบอก
“ขอบคุณมากครับ” ผมผงกหัวตอบก่อนจะตักพายที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าปากเพียงนิดเดียว  ลิ้นรับรสได้ถึงความอร่อยทันที  ผมรีบหันหลังให้พี่คิวเพราะพี่เขาเล่นจ้องผมเขม็งเหมือนรอคำพูดอะไรสักอย่างจากผม 
“เป็นไง อร่อยใช่ไหมล่ะ” พี่ซียิ้มถาม  ผมพยักหน้าทั้งๆที่อมส้อมอยู่ในปาก  อึ้งอ่ะครับ..ไม่เคยทานอะไรอร่อยแบบนี้นี่ครับ  ปกติก็ไม่ค่อยได้ทานอาหารแพงๆอยู่แล้วด้วย  ส่วนบานอฟฟี่พายก็เคยทานแต่ของราคาถูกอีก
“แล้วหันหลังทำไม เสียมารยาท” พี่คิวพูดเสียงแข็ง  ผมหันกลับไปมอง  แหม..ตัวเองมารยาทดีตายอ่ะ
“ไปว่าน้อง” พี่ฟ้าปราม  ผมอมยิ้มเล็กน้อย
“อร่อยไหมครับ” พี่ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อ..อร่อยครับ” ผมพยักหน้าตอบ  น้ำเสียงของผมเบาจนผมเองก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมต้องตอบเสียงเบาขนาดนั้น
“ที่จริงมันอร่อยมากต่างหาก” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ  ฮื้ม..ไอ้เชฟคนนี้ !!
“ก็ใช่นะสิครับ มันอร่อยมาก..อร่อยจนเหลือเชื่อเลยแหละ ก็ไม่เคยกินนี่นา..มันก็เลยอึ้ง ว่าทำไมต้องมีแต่ของอร่อยๆอยู่รอบตัวผมเยอะแยะแบบนี้ด้วย มองเห็น..แต่จับต้องไม่ได้” ผมพูดยาวทั้งพยายามคงเสียงตัวเองให้เรียบนิ่งแต่ดูมันจะไม่ปกติเสียเท่าไหร่  ทุกคนต่างยืนชะงักไปเหมือนถูกสั่งให้หยุดอย่างนั้น
“อ่ะ..ค คือ เอ่อ..เค้ก” ผมพูดตะกุกตะกักหน้าเสีย  ผมหลุดพูดอะไรบ้าบอออกไปอีกแล้วละครับ..บ้าจริง
“หึ..หึ ฮ่าๆๆๆ ตลกอ่ะ สมน้ำหน้า” อยู่ๆพี่ฟ้าก็หัวเราะลั่น
“ไปว่าน้องมันดีนัก” พี่ฟ้าพูดอีก
“ใช่ พี่คิวอย่าว่าเค้กสิ” พี่ซีพูด  พี่คิวยืนนิ่งไม่ตอบโต้ใดๆ
“ขะ..ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะครับ” ผมพูดบอกเสียงเบา
“ไม่จำเป็น” พี่คิวย้อนตอบทันทีและเดินกลับเข้าครัวไปเฉยเลย  ผมยืนกัดฟัน  ไม่แคร์แล้วว่าพี่ฟ้าหรือพี่ซีจะเห็นอาการของผมในตอนนี้  เพราะมันสุดๆจริงๆครับ  ผู้ชายคนนี้จัดว่ากวนส้นเท้าผมที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยล่ะ
“ทำใจเถอะ” พี่ฟ้าตบไหล่ผมเบาๆพร้อมกับยักคิ้วให้
“เอาไปนั่งกินในห้องไปครับ” พี่ฟ้าบอกพร้อมยื่นจานพายมาให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มกว้างตอบ  รีบรับจานมาถือไว้ทันทีด้วยความดีใจ
ผมกับพี่ซีกลับเข้ามาในห้องพักอีกครั้ง  พวกเราสี่คนนั่งกินพายฝีมือของพี่คิวต่อ  คุยกันไปกินกันไป  ส่วนมากจะแลกเปลี่ยนเรื่องเกี่ยวกับภาพยนตร์  ดารา  อาหาร  ร้านค้าซะส่วนมาก  จนพายหมดและเราต้องเริ่มทำหน้าที่พนักงานที่ดีกันต่อหลังจากนั้น

= = = = = = = =

“วันพฤหัสนี้เค้กมีประกวดดาวเดือนงั้นเหรอ อยากไปดูจัง” พี่กัสพูด
“ใช่ๆ งั้นพี่ไปดูได้ไหม พี่ก็อยากไปดูด้วยอ่ะ” พี่ฟ้าเอาอีกคน  ตอนนี้อยู่ระหว่างทางกลับบ้านผม  หลังเลิกงานพี่ฟ้าอาสาจะมาส่งผมกับพี่กัส  ซึ่งแน่นอนว่ากลับโดยรถของพี่คิว  พี่คิวต้องขับไปส่งผมก่อนถึงจะไปส่งพี่กัสต่ออีก
“เอ่อ คือว่าเค้ก..”
“น้า..ให้พี่ไปดูเถอะ” พี่ฟ้าพูดอ้อนอีก  ผมได้แต่นั่งด้วยรู้สึกลำบากใจ
“ว่างนักรึไง” พี่คิวพูดขึ้น  น้ำเสียงแข็งอย่างทุกทีทำให้พี่กัสนั่งหุบปากไปเหมือนเด็กโดนดุ  ผมนั่งนิ่ง  ส่วนพี่ฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง
“ใช่..คิวว่างนี่ งั้นไปดูกับอาแล้วกัน” พี่ฟ้ายิ้มพูด
“ไม่” พี่คิวตอบ
“ต้องไป..” พี่ฟ้าย้ำ
“ไม่” พี่คิวย้ำตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม  ทำให้ผมยิ่งรู้สึกลำบากใจมากขึ้นไปอีก
“กัสก็อยากไปด้วยอ่ะพี่ฟ้า” พี่กัสอ้อนพี่ฟ้าทันที  ผมคิดว่าในวันพฤหัสคงจะเป็นวันที่พี่กัสต้องทำงานนะครับ
“ได้สิ..เดี๋ยวลองขอให้ออฟทำแทนกัสด้วยแล้วกัน”
“โอเคนะเค้ก เดี๋ยววันพฤหัสพี่จะโทรหา ประกวดประมาณกี่โมงเหรอ” พี่ฟ้าหันมาถามผม
“ถ้าขึ้นแสดง ก็น่าจะประมาณบ่ายโมงครึ่งนะครับ เค้กกับเพื่อนเป็นคู่ที่สาม” ผมตอบ
“งั้นก็ดีเลย กัสก็มาทำงานเช้า แล้วช่วงบ่ายก็ออกพร้อมพี่แล้วกัน..เดี๋ยวให้ค่าแรงออฟเพิ่ม” พี่ฟ้าสรุป
“โอเค” พี่กัสตอบเสียงดัง
“เย้ !!” ทั้งสองคนจะดีใจและร่าเริงออกนอกหน้า  ซึ่งไม่ทราบว่าจะอะไรนักหนาเหมือนกันครับ  กับแค่ผมประกวดดาวเดือนเท่านั้นเอง  ตอนนี้ผมแค่กำลังไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ๆทั้งสองถึงกระตือรือร้นกับเรื่องของผมซะเหลือเกิน  ที่จริงถ้าเป็นคนอื่นที่เพิ่งรู้จักกันคงแทบไม่พูดถึงเรื่องการประกวดของผมเลยด้วยซ้ำ  คงแค่จะถามแล้วปล่อยผ่านไป  แต่นี่ถึงขนาดจะตามไปดู  และผมเองก็พูดแสดงความคิดเห็นอะไรออกไปไม่ได้มากด้วยเพราะจะดูเสียมารยาทเกินไป  มีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้นเลย..

..................>>>><<<<.................

[Phantom]

ตกข่าวนิยายของเบบี้
เพิ่งตามมาอ่าน ชอบน้องเค้กกับพี่คิวอีกแล้ว (ถูกคู่ใช่ป่าว)
รอลุ้นต่อ

ขอบคุณเบบี้ที่มีเรื่องน่ารัก กวน ๆ มาให้ลุ้นอีกแล้ว

อ้าว โพสต์เสร็จเห็นเบบี้มาต่อตอน 6 พอดี เย้
พี่คิวเก่งชมัด อยากกินเค้กร้านนี้บ้างแล้วอะ

[kokikung]

หิว --* อยากกินเค้กขึ้นมาทันได้
ท่าทางน่าอร่อยน่าดู +1ข้อหาทำให้อยากกินเค้ก
คึคึคึคึ
คนไหนพระเอกเนี่ย อิพี่คิวใช่ไหม ทำตัวสมเป็นพระเอกมากๆเลยนะ
55555+++

[knightofbabylon]

เล่นเอาหิวมันกะทันหันตอนนี้กันเลยทีเดียวนะเบบี้  (แต่อยากกาแฟพ่วงมาด้วยทั้งที่ไม่ได้เอ่ยถึง ก๊ากกก)

คือพี่คิวดูโหดแต่ถ้าน้องเค้กถึงขั้นกล้าสวนกลับ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนี่..ไม่ธรรมดาจริงๆ นะ เรามองว่าน่ารักด้วยล่ะคู่นี้ 
(จินตนาการต่อเผื่อตอนหน้าๆ และหน้าๆ โน้นอย่างยาวไกล ฮ่าๆๆๆๆ)

เจ้าคุณพี่เซ็นกับกัสนี่ก็ไม่ธรรมดาในความรู้สึกเราอีกเหมือนกัน


 

[THE MIN]

อัยย๊ะ น่ารักจริงๆๆ

[สมุนไพร]

ดึกๆดื่นๆมันหิวนัก

[l3lackkiss]

อ่านเรื่องนี้แล้ว อยากกินเค้กอ่ะ
เอาแบบที่พี่คิวทำได้ไหม 
ชอบทุกคนในเรื่องเลย
นิสัยดีกันทั้งนั้น (หรือว่าตัวร้ายยังไม่ออก) 
ชอบพี่คิวกับเค้ก จังเลย อิอิ
ลุ้นกันต่อไป อาจจะมีตอนที่พี่คิวพูดหวานๆสัก10วิ 555+
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ

 

[special]

โอ่ย.... อ่านแล้วก็หิวขึ้นมาทันที
อยากจะได้ลิ้มลองอาหารฝีมือพี่คิวแบบน้องเค้กบ้างจังงงงงงงง

[♥a2k♥]

พี่คิวโหดอ่า กลัวว
แอบเชียร์คู่พี่เซ็นกับกัส จะมีไหมหนอ ><

[THiiCHA]

พี่คิวอย่างเซียน ทำขนมอร่อยแบบนี้
อยู่กันไป หนูเค้กปุ๊กลุ๊กแน่ๆ
แต่ที่สุดของที่สุด คือ ตอนหน้า คนอ่านตื่นเต้นอ่ะ
จะประกวดดาวเดือนแล้ว อร๊ายย ลุ้นๆๆๆๆ

[KaniSui]

ชอบผู้ชายแบบพี่คิวจัง โหดแต่ก็รู้สึกดี ><
เค้กน่ารักตลอดดดดด ตอนชิมอาหารต้องทำหน้าน่ารักมากแน่ๆเลย อ่อยยยยย
อยากรู้ว่า.. พี่คิวที่รักคิดยังไงกับน้องเค้กน้าาาาา >///<

อยากอ่านเค้กประกวดเดือนแล้วค่าา

[Yunatsu]

แอบอิจฉาเค้กจัง
ได้กินของอร่อยๆทุกวัน

อยากกินบ้างงงง

พี่คิว อย่าโหดก่าเค้กนักซิ

น้องออกจะน่ารัก

[hikikomori]

เอร้ยยย  เรื่องใหม่เบบี้น่ารักอีกแล้วว  เพิ่งเห็นอ่ะ> <

พระเอกนี่คือพี่คิวสินะคะ เพราะรู้สึกกระแสมาแรงสุด
แต่พี่แกดูดุไปหน่อยเน้อออ  ต้องรอดูต่อไป

[konnarak]

อ่านตอนดึกๆๆ มันหิวนะะะะ     

เค้กน่ารักกขนาดนี้ เดี่ยวอีพีคิวก้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น   

[Horizon]

+1