หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[ju_on]

“งั้นก็ฝากบอกน้องพี่ด้วยว่า.....ตี๋นะ...พ่อเลี้ยงมันหวง”โก้พูดจบก็วางสายไป
(ความเดิมจาก ระเบียงรัก)

เชื่อใจพี่โก้นะคะ คิดว่าตัวเอง เป็นพ่อเลี้ยง มาตลอด ไม่ได้ชอบตี๋แบบนั้น
ใช่ไหม ใช่ไหม    เค้าไม่อยากให้เนมเข้าใจผิดแล้ว สงสาร

พักนี้น้องทำตัวดีมาก เรเวลความน่ารัก อัพๆๆ จนไม่อยากให้น้องเสียใจแล้วค่ะ

ปล. คุณจี คงกำลัง อยากอ่านแล้ว เร่งวันเร่งคืนให้ถึงวันอาทิตย์โดยไว

[greensoda]

"เรื่องกูชอบมึง" 
เอ๊ะ ยังไง พี่โก้ชอบใคร
แอบช็อคน้า พี่โก้ชอบตี๋หรออ
สงสัยมากก รออ่านต่อไป

อย่าได้มีมาม่าอีกเลย 

[LadySaiKim]

โอ้วววววว ไม่น๊าาาาาาาาา 

[sapphire_yaoi]

ช็อค! โก้เคยชอบตี๋นึกว่าจะเคยชอบเจคนเดียวซะอีก แต่กลัวเนมมาได้ยินจัง

[8X]

พายุผ่านเข้ามาลูกแล้วลูกเล่า เมื่อไหร่ฟ้าหลังฝนจะสดใสซาบซ่าถาวรซะทีนะ
เนมใจเย็นๆ นะ โก้เป็นคนไม่พูดไม่บอก ในเมื่อเราสงสัยก็ถาม ไม่รู้ก็ถามเพื่อให้รู้

[kimboom]

รอๆๆๆ ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก....

[KOWPOON]

ตื่นมาอับแรกที่ทำคือเปิดดูว่าเรื่องนี้อัพรึยัง  !!!

[KOWPOON]

ยังๆ ยัง จะเปิด จะรีกี่ครั้งก็ยังไม่มี               

[kasarus]

งวดนี้คนเขียนเอาตอนใหม่มาส่งช้าแฮะ

ภรรยาเก่าของแฟน..............แฟนในที่นี้หมายถึงใครเหรอ เอ็ม หรือ พี่กฤษ

แล้วตี๋กับเอ็มเคยคบกันรึเปล่า ค้างคาใจ รอเฉลยอยู่นะคับ

[archi_10_001]

เคลียร์เลยครับเฮีย คือแบบว่า...
กลัวน้องจะออกมาได้ยินพอดี
น้องน่าสงสารนะ เพราะเฮียชัดเจนเกินไปอย่างนี้ ๕๕๕

[Cloud~]

รอโก้กับน้องเนมอยู่นะคะ

[aorpp]

มารอคับ 

[yong]

ตี๋ไม่ใช่แฟนเอ็มหรอ พี่กฤษมาตอนไหน เข้ามารอ

[kokilolylove]

  เฮ้ยยย!
ม่ายยย อย่ามาม่านะ

[MilkLanLa]

เนมต้องมาได้ยินแน่ๆเลย 

[mostz]

คิดถึงพี่โก้ ครับ
มาอัพหน่อย คิดถึุงจริงๆ 555

[peppier]

คิดถึงอ่าาาาาาาาาา รอน้าาคร้าบบบบบบ

[broke-back]

ถ้าไม่มีตัวเองอ่ะ
 


เค้าอยู่ไม่ได้หรอก
 







 

[ทานตะวัน]

ถ้าจะไม่มาก็ช่วยมาบอกหน่อยนะค
เพราะรอมา 2 วันแล้ว อยากร้องไห้ ง่วงแต่ค้าง
เพราะหวังว่าจะได้อ่าน T_T

[G_wa]

บางทีผมอาจเป็นคนดวงซวย ต้องพบเจอเหตุการณ์เดิมๆ เสมอ ผม...ไม่ได้อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้ แต่ในห้องน้ำที่แคบแค่นี้ พยายามก้าวเท้าถอยหนีเร็วแค่ไหนก็ยังคงได้ยินคำนั้นชัดเจน

“มึงรู้ความจริงเรื่องไหนเหรอ เรื่องภรรยาเก่าแฟนมึง...หรือเรื่องที่กูชอบมึง”

ผมยืนนิ่งกลางห้องน้ำห่างจากประตูที่เกือบจะเดินผ่านออกไปไม่กี่ก้าว อยากถอยหนีเสียงเหล่านั้น วิ่งเข้าห้องน้ำห้องริมสุดแล้วขังตัวเองไว้ข้างใน ฮัมเพลงในคอปิดหูให้กลบเสียงอื่นให้หมด ไม่ต้องรับรู้ แล้วยังคงมีความสุขกับพี่โก้เหมือนทุกวันที่ผ่านมา....ทำเหมือนไม่รู้ แต่ระแวงตลอดเวลา....ไม่....ผมไม่อยากหนี ผมคิดว่าตัวเองตัดสินใจถูก จนกระทั่งรับรู้ถึงหยดน้ำตาตัวเอง....ถึงได้รู้ว่ามันผิด


ไม่รู้ว่าลุกขึ้นจากพื้นห้องน้ำแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะได้ยังไง พี่นิ้งเป็นคนแรกที่เห็นอาการเลยพยายามถาม ผมบอกว่าปวดท้อง อยากกลับแล้ว....แต่ไม่รู้พี่โก้อยู่ไหน นั่งรอจนกระทั่งพี่โก้เดินกลับมาที่โต๊ะ พี่นิ้งเป็นคนบอกเล่าอาการ เรื่องเริ่มขยายถึงหูพี่ๆ คนอื่น พี่โก้บอกว่าจะพาผมกลับ แต่มีหลายคนอยากให้อยู่ แล้วให้ผมไปพักที่ห้องพักก่อน หรือคืนนี้เปิดห้องค้างที่นี่เลยก็ได้ แต่ผมยืนยันว่าอยากกลับ

ตลอดทางบนรถผมนอนนิ่งหันเข้าหากระจก มือทั้งสองข้างกอดตัวเองแน่น มือของพี่โก้ยื่นมาลูบหัวลูบหลังปลอบเบาๆ แต่มันยิ่งทำให้น้ำตาไหล


“ทั้งสองเรื่องนั่นแหละ มึงก็เลิกแกล้งกูได้แล้ว เพราะมึงชอบทำให้ตายแบบนี้แหละเลยทำให้กูเข้าใจผิด เกือบหลงตัวเองว่ามึงชอบกูจริงๆ แล้วนะเนี่ย”

“มึงก็ยังโง่เหมือนเดิม”

“โก้...กูไม่เชื่อว่ามึงชอบกูอย่างที่มึงชอบเจหรอกนะ มึง...ไม่เคยทำกับกูอย่างที่ทำให้เจเลย จะบอกว่ามึงชอบกูได้ยังไง”

“แต่กูก็ไม่เคยทำกับเจเหมือนที่ทำให้มึงเหมือนกัน”

“มึงอย่าทำให้กูงงอีกได้มั้ย ต่อให้คนอื่นเชื่อว่ามึงชอบกูจริงๆ แต่กูรู้สิว่าไม่จริง เราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำไมจะดูไม่ออกวะ”

“สงสัยเพราะนานเกินไปมึงเลยมองไม่เห็นมากกว่า อย่างน้อยๆ มึงคงไม่โง่จนมองไม่เห็นว่าตลอดเวลากูเลือกอยู่กับ
ใคร....เจ....หรือมึง”

“ไอ้โก้......แต่............เฮ้อ...ไปหาที่คุยกันดีๆ แป๊บได้มั้ยวะ ที่กูมาคราวนี้กูมาเพราะอยากมาหามึง ไม่ใช่เพราะพี่โมทย์หรอกนะ กูว่าเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันมากกว่าที่คิด”



กลับถึงห้องพี่โก้เอายาเคลือบกระเพาะมาป้อนผมก็อ้าปากรับอย่างว่าง่ายทั้งที่ไม่ได้ปวดท้องจริงๆ ล้มตัวนอนลงบนเตียงหลับตาพยายามไม่คิดอะไร ไม่นึกถึงคำใดๆ ที่จะทำให้น้ำตาไหลออกมาอีก

“ร้องไห้ทำไม ปวดมากเหรอ”พี่โก้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วตามมานอนกอดผมไว้บนเตียง แค่นี้จริงๆ ที่ทำให้ร้องไห้ออกมา....แค่พี่โก้

“ฮะ....กอดเนมหน่อยนะ แน่นๆ เลย”ผมพลิกตัวกอดคอพี่โก้แน่น ซบหน้าลงแผ่นอกให้ซับน้ำตา พยายามกลั้นเสียงสะอื้นแต่มันไม่ไหว ยิ่งรู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ ที่คอยลูบแผ่นหลัง เสียงพูดกล่อมให้หยุดร้อง ผมก็ร้องไม่หยุด


เมื่อคืนไม่แน่ใจว่าหลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าแทบทุกครั้งที่สะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกสิ่งแรกที่ทำคือกอดพี่โก้ให้แน่นขึ้น พี่โก้หลับไปแล้วแต่เมื่อผมออกแรงกอดรัดพี่โก้ก็จะขยับอ้อมกอดรัดผมแน่นขึ้น บางครั้งที่ตื่นมานอนฟังเสียงลมหายใจพี่โก้พร้อมกับน้ำตาที่ไหล พี่โก้จะรู้สึกตัวตื่นแล้วพยายามถามอาการ ผมได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่อยากพูดอะไร....ไม่อยากพูดและไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว


“ไม่สบายเหรอวะ ตัวอุ่นๆ นี่หว่า”ป้องเดินมาที่โต๊ะเห็นผมนั่งนิ่งก็เอามือแตะหน้าผากวัดไข้ จริงๆ ก็มีไข้นิดหน่อย ตอนแรกพี่โก้บอกให้นอนพักเพราะหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน แต่ผมดื้อ อยากมา มานั่งกับเพื่อนๆ อย่างน้อยก็ไม่ฟุ้งซ่าน

“ตาบวมด้วย ทะเลาะกับแฟนเหรอวะ”พอผมไม่ตอบมันก็เริ่มซัก

“ไม่ได้ทะเลาะ”ถึงจะพูดแบบนี้ แต่น้ำตามันก็ยังพาลจะไหลอยู่ดี ป้องมองแบบอึ้งๆ ที่ผมทำท่าจะร้องไห้ มันเลยฉุดมือผมให้เดินตามออกไป

“สภาพนี้นั่งเรียนไม่รู้เรื่องหรอกว่ะ อย่าเข้าไปเปลืองแอร์เลย”มันพาผมมานั่งที่ห้อง หยิบน้ำให้ดื่มผมก็ดื่ม ไอ้ที่จุกๆ ตรงคอตรงอกจะได้รู้สึกโล่งขึ้นบ้าง ป้องเปลี่ยนชุดนักศึกษาออกแล้วเปิดโทรทัศน์ให้ผมจ้อง โทรหาใบหม่อนให้เช็คชื่อแทน ใบหม่อนบ่นนิดหน่อยว่าปล่อยให้นั่งคนเดียวอีกแล้ว เพราะคีย์ไปนั่งกับเพื่อนกลุ่มอื่น ป้องเลยบอกว่าเดี๋ยวจะรีบไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนเลิกเรียนเลย ลงจากตึกมาตอนเรียนเสร็จจะได้ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ผมเอนตัวลงนอนหงายบนเตียงฟังมันคุยโทรศัพท์ แต่เสียงในหัวก็ยังมีเรื่องเมื่อคืนดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ดี รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่น้ำตาไหลจากหางตาออกมาแล้ว

“มีปัญหาอะไรก็บอกกูได้นะ กูอาจแก้ปัญหาให้ไม่ได้แต่มึงอาจจะหายอึดอัดนิดหน่อย”ผมเหลียวมองคนพูดที่นอนหงายอยู่ข้างๆ มันไม่ได้จ้องหน้าผม เหมือนรอฟังเรื่องที่อยากรู้แต่ไม่กดดันให้ต้องพูดออกมา

“กูก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันป้อง....กูไม่อยากคิดอะไรเลย”

“แต่หน้ามึงไม่เหมือนคนไม่คิดอะไรเลยนะ”

“กูไม่คิด....แต่กูก็ลืมไม่ได้....ฮึก.....กู....ไม่รู้จะทำยังไง”ผมยกมือปิดหน้าไม่อยากให้มันเห็นน้ำตา แต่ก็กลั้นเสียงไม่ไหวจริงๆ ผมพยายามแล้ว...พยายามไม่คิด แต่ทำไมมันลืมไม่ลงก็ไม่รู้ ถ้าถามว่าเรื่องครั้งนี้กับเรื่องพี่เจ ใครทำให้ผมเจ็บกว่ากัน ผมบอกได้เลยว่าเจ็บไม่ต่างกัน แต่ครั้งนี้มันคือความช็อคด้วยล่ะมั้ง คล้ายๆ เวลาทำการบ้านผิดแล้วถูกครูตีตอนประถม ระหว่างโดนตีเพราะการบ้านในแต่ละวัน กับโดนตีรวบยอดเพราะการบ้านปิดเทอมที่ครูไม่ได้บอกก่อนด้วยซ้ำว่าผิดแล้วจะตี แต่ไม่ว่าแบบไหน.....มันก็เจ็บ

ผมนอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ถึงผมจะไม่ค่อยรับรู้เรื่องพี่ตี๋ แต่จากไม่กี่ครั้งที่ได้พบกัน จากคำพูดคนอื่น ผมรู้มาว่าน้องชายพี่เอ็กซ์จีบพี่ตี๋ แต่ผมไม่เคยได้ยินพี่โก้พูดถึงคนๆ นี้ทั้งๆ ที่น่าจะสนิทเพราะพี่เจอยู่บ้านเดียวกับพี่เอ็กซ์ แต่เท่าที่เห็นและได้ยิน...สองคนนั้นเหมือนไม่ค่อยถูกกัน.....ถ้าพี่โก้ชอบพี่ตี๋.....จะแปลกอะไรที่จะเกลียดคนที่เป็นคู่แข่งตัวเอง
เพราะผมร้องไห้ตลอดจนป้องไม่สบายใจ มันเลยโทรหาใบหม่อนว่าไปหาไม่ได้

“เออดิ มันเป็นไรไม่รู้ร้องตลอดเลย หม่อนมาดูมันหน่อยดิ ซื้อข้าวมาให้กินด้วย..........อะไรก็ได้เอามาเลย คีย์อยู่แถวนั้นเปล่า....เหรอๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราโทรหามันเอง เลิกเรียนแล้วรีบมาเลยนะ”พอมันคุยกับใบหม่อนเสร็จก็กดหาเบอร์ใหม่โทรออก คาดว่าน่าจะโทรหาคีย์

“เออๆ อย่าเพิ่งบ่น เนมอยู่กับกู.......นิดหน่อย ไม่รู้ สงสัยทะเลาะกับแฟน แต่กูถามมันบอกเปล่า มึงมาดูมันหน่อยดิ แม่งเดี๋ยวก็ร้องเดี๋ยวก็ร้องจนกูจะร้องตามอยู่แล้วเนี่ย.......เออ กูบอกหม่อนเช็คชื่อให้แล้ว คงเช็คแล้วแหละ เรียนเสร็จมากินข้าวกันห้องกู กูฝากหม่อนซื้อข้าวมาแล้ว แค่นี้นะ ตั้งใจเรียนแล้วมาติวให้กูด้วยนะมึง ฮ่าๆ”ป้องนั่งหัวเราะแล้วก็มามองผมที่นอนมองมันอยู่ กว่าสองคนนั้นจะมาก็คงสักชั่วโมงนั่นแหละ เพราะตอนนี้ยังไม่หมดคาบเลย....แต่ผมคิดผิด เพราะคนแรกที่มาถึงหลังจากโทรไปไม่กี่นาทีคือคีย์


มันสองคนยืนซุบซิบกันที่ระเบียงห้องก่อนจะเดินเข้ามาเปิดหนังนอนดูด้วยกัน ผมนอนเคลิ้มๆ จะหลับจนหม่อนหอบอาหารมาให้พร้อมคำบ่นนิดหน่อยว่าใช้แรงงานผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ทั้งที่ความจริงพี่บอมเป็นคนหิ้วของขึ้นมาให้ก่อนกลับไปทานข้าวกับเพื่อน ใบหม่อนทำท่าจะบ่นต่อเรื่องโดดเรียนแต่พอมองหน้าผมก็เงียบไป ผมลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำถึงได้เข้าใจว่าทำไมใบหม่อนถึงเงียบ เป็นเพราะตาผมมันบวมและแดงมากน่ะสิ จมูกก็แดงไม่แพ้กัน สภาพแบบนี้ไม่ต้องถามก็ดูออก


ป้องกับใบหม่อนไปเรียนรอบบ่ายแล้ว ผมมานอนเล่นที่ห้องคีย์ คีย์ไม่เหมือนป้องตรงที่มันไม่ได้พยายามเปิดโทรทัศน์ขึ้นมากลบความเงียบ เรานอนนิ่งๆ บนเตียง ไม่มีใครพูดอะไร

“ไม่ถามเหรอ”เป็นผมเองที่เริ่มขึ้นก่อน

“รอเนมบอกเองดีกว่า”

“........ไม่รู้จะบอกอะไร”

“คีย์ว่าเนมร้องบ่อยไปนะพอคบกับคนนี้ คีย์ยึดคืนได้มั้ยเนี่ย”คีย์พูดกึ่งเล่นกึ่งจริง ถ้าผมตอบว่าได้ คีย์พร้อมจะทำอย่างที่พูดแน่ๆ ปกติผมเป็นคนร้องไห้ง่าย แต่ส่วนมากก็จะร้องโวยวายแล้วจบไป ไม่ค่อยได้นอนซึมแบบนี้คีย์มันเลยเป็นห่วง ผมกุมมือคีย์เบาๆ ให้รู้ว่าผมยังไหว....ยังไหวอยู่

“รู้มั้ยว่าอาการเนมตอนนี้เหมือนตอนที่จะเลิกกับคีย์เลย”

“ครั้งไหนล่ะ”

“ครั้งล่าสุด”

“......อืม...หนักสุดแล้ว”ที่ผมกับคีย์เลิกกันครั้งสุดท้ายไม่ใช่ปัญหาเรื่องมือที่สาม ไม่ได้เลิกกันเพราะเราเกลียดกัน แต่เพราะตอนนั้นเรายังรักกันอยู่ พอจำเป็นต้องเลิกกันจริงๆ มันเลยทำใจได้ยาก กว่าที่จะปรับตัวปรับใจกันได้ก็ต้องใช้เวลา เรานอนคุยกันเรื่องสมัยเด็ก เรื่องเพื่อนเก่าๆ โทรไปแกล้งเพื่อนทั้งที่รู้ว่าพวกมันน่าจะกำลังนั่งเรียน นอนเล่นกันจนเผลอหลับไปทั้งคู่ ตื่นอีกครั้งก็ตอนพี่โก้โทรมาบอกว่าเพิ่งเลิกงาน กำลังมารับ

“คือ....เนมขอค้างห้องเพื่อนได้มั้ยฮะ พอดีต้องแก้รายงานส่งพรุ่งนี้เช้า”

“ดึกมากเหรอ พี่ไปรับดึกๆ ก็ได้นะ”

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน......พี่โก้ไม่ต้องมารับหรอกฮะ จะได้พักผ่อน”

“ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมานะ แล้วนี่กินข้าวรึยัง ให้พี่ไปรับมากินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย”

“อย่าเลยฮะ....คือ...เนมเพิ่งกิน ยังอิ่มอยู่เลย.....พี่โก้รีบไปหาข้าวกินเถอะ จะได้รีบกลับห้อง”ผมพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ในคอให้กลับลงไป ควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น

“งั้นก่อนนอนเดี๋ยวพี่โทรหาอีกทีแล้วกันเผื่อเปลี่ยนใจ แค่นี้นะ”พี่โก้ตัดสายไปแล้ว เหลือผมที่กำโทรศัพท์แน่น ปากเม้มกลั้นเสียงตัวเอง คีย์เดินมายืนข้างเตียง ค่อยๆ ดึงโทรศัพท์ออกจากมือผมไปวางบนเตียง แล้วดันหัวผมให้เอนไปซบที่หน้าท้อง ไม่รู้ว่าถูกหรือผิดที่ทำแบบนี้ แต่ผมยังไม่กล้าพอจะมองหน้าพี่โก้ ไม่กล้าพอที่จะกลับไปห้องนั้น....ห้องที่ครั้งหนึ่งพี่ตี๋เคยอยู่ ห้องที่พี่โก้กับพี่ตี๋เคยอยู่ด้วยกัน


วันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้า แต่ตอนเย็นมีแข่งบอล ตอนเที่ยงพี่โก้โทรมาถามแล้วว่าให้มารับได้เลยหรือเปล่า แต่ผมบอกว่าขอค้างอีกคืน เผื่อว่าบอลชนะจะไปฉลองกับเพื่อนๆ พี่ๆ

“เที่ยวเสร็จโทรมาแล้วกัน เดี๋ยวพี่ไปรับ”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเนมกลับเอง ถ้าดึกมากอาจนอนห้องเพื่อนอีกคืน”

“ดึกพี่ก็ไปรับได้”

“....งั้นเดี๋ยวเนมโทรบอกอีกทีแล้วกันนะ พี่ทำงานต่อเถอะ”ผมรีบตัดสายก่อนจะได้ยินคำพูดไหนอีก ตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อไรที่ได้ยินเสียงพี่โก้ผมแทบจะร้องไห้โฮทุกครั้ง....คิดถึง


ผลบอลเป็นไปตามคาดการ คณะผมชนะ แต่ผมไม่ได้ไปเชียร์หรอก ผมมานั่งตากแอร์เล่นที่ห้องสมุด คีย์โทรมาบอกผลแล้วชวนไปฉลองด้วยกัน ผมที่กำลังซึมๆ เลยตกลงไป ส่วนจะค้างไหมค่อยคิดอีกที แต่สิ่งหนึ่งที่ลืมคิดไปคือหนึ่งในนักกีฬาฟุตบอลมีฟิวส์ด้วย

ร้านที่มานั่งเป็นร้านหมูกระทะบุฟเฟ่ต์ใกล้ๆ มหาฯลัย นอกจากพวกนักบอลก็ยังมีเพื่อนๆ พี่ๆ ในคณะคนอื่นอีก ผมนั่งข้างคีย์ ส่วนอีกข้างเป็นป้อง ฟิวส์นั่งเยื้องๆ โต๊ะติดคีย์ ผมไม่ได้ลุกจากโต๊ะไปตักอะไรเลย คอยคีบอาหารที่คีย์กับป้องไปตักมาย่างบนกระทะก็แทบไม่ทันแล้ว บนโต๊ะทุกโต๊ะไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพราะที่ร้านนี้แพง พวกนี้เลยวางแผนกันว่าเดี๋ยวเสร็จจากที่นี่จะซื้อเหล้าไปต่อกันที่บ้านคนใดคนหนึ่ง ผมนั่งฟังพวกนี้คุยกันเพลินๆ บางทีก็รู้เรื่องบางทีก็ไม่เข้าใจ
ผมลุกมาเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้ชวนใครมา เพราะลืมนึกไปว่าอาจมีใครดักรออยู่

“เนม.....เดี๋ยวสิ”ฟิวส์ยืนรอหน้าห้องน้ำ พอผมออกมาก็ร้องทัก ผมจะเดินหนีกลับไปที่โต๊ะแต่ฟิวส์ก็เดินมาขวางไว้ ผมให้ต้องก้าวถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่าง

“......ไม่ต้องกลัวเราขนาดนั้นก็ได้....เราแค่อยากขอโทษ”เสียงเศร้าๆ ของคีย์ยังคงเหมือนแรก ที่ฟิวส์พยายามเข้ามาคุย ผมไม่รู้ว่าฟิวส์มีสีหน้าแบบไหนเพราะไม่กล้าเงยหน้ามอง

“อืม เราไม่ได้โกรธฟิวส์หรอก”

“แต่เกลียดเราแล้วใช่มั้ย”

“....ไม่ใช่”ผมไม่ได้เกลียดหรือโกรธฟิวส์แล้ว แต่ที่ไม่อยากยุ่งด้วยเพราะอยากให้ฟิวส์ตัดใจได้เร็วๆ พอพยายามหลบบ่อยๆ เข้าก็เลยไม่ได้สังเกตแล้วว่าฟิวส์ตัดใจจากผมได้หรือยัง

“เราแค่อยากให้ฟิวส์ตัดใจได้เร็วๆ แล้วก็ไม่อยากมีปัญหากับแฟน”

“อืม ฟิวส์เข้าใจ ดุซะขนาดนั้น ยังคบขาโหดอยู่ใช่มั้ย”คำถามแปลกๆ ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมา ไม่ใช่ยิ้มเพราะฟิวส์ แต่เป็นเพราะนึกถึงพี่โก้กับคำว่าขาโหด

“อืม ฟิวส์....เอ่อ....โอเคแล้วใช่มั้ย”ผมอยากถามว่าเลิกชอบผมแล้วใช่มั้ย แต่ถ้าถามออกไปตรงๆ มันก็แปลกๆ เหมือนกัน มันฟังดูหลงตัวเองน่ะ

“ถ้าถามว่าเลิกชอบเนมหรือยัง ตอบเลยว่ายัง แต่ก็ไม่คิดจะตื้ออีกแล้วล่ะ อยากคบไว้เป็นเพื่อนมากกว่าถ้ายังทำได้น่ะนะ ไม่รู้แฟนเนมจะอนุมัติรึเปล่า”

“ไม่รู้ ไปขอเองสิ”

“คร้าบๆ เฮ้อ....กว่าจะได้คุยกัน เราค่อยหายอึดอัดหน่อย แค่อยากขอโทษเนมตรงๆ อีกครั้งแค่นั้น”

“อืม”

“แล้วนี่จะไปต่อกับพวกนั้นหรือเปล่า สงสัยโต้รุ่งกันแน่ๆ”

“ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะไปนะ”

“อย่าไปเลย กลับบ้านไปหาแฟนไป๊”ฟิวส์ทำมือไล่ผม ทำเสียงชิ้วๆ ด้วยนะ

“บ้า ไม่ใช่หมา”

“พูดจริงนะเนม อย่าไปเลย มีแต่คนเมา กลับไปเหอะ”

“ทำไมอะ จะทำไรกันหรือเปล่าถึงไม่อยากให้คนนอกไป แน่ะๆ สงสัยต้องหิ้วสาวมากันแน่ๆ เลย พวกนี้แม่งหื่นว่ะ”ผมชี้หน้าล้อมั่วๆ แล้วคงไม่ถูกหรอกเพราะฟิวส์ไม่ได้มีอาการอายหรือมีพิรุธ ท่าทางแต่อยากไล่ให้ผมกลับแค่นั้นจริงๆ เรายังไม่ทันจะได้คุยอะไรกันต่อคีย์ก็เดินมาตาม

“อ้าว นึกว่าหายไปไหนตั้งนาน แฟนมึงโทรมาเมื่อกี้กูเลยรับให้เพราะดังไม่หยุดเลย”

“เหรอ แล้วพี่โก้ว่าไงบ้าง”ผมแทบสะดุ้งกับคำบอกเล่าของคีย์ เพราะพี่โก้ชอบหงุดหงิดเวลามีใครรับโทรศัพท์แทนผม จะไม่พูดตรงๆ เท่าไร แต่จะซักว่าทำไมให้คนอื่นรับแทน

“ก็ถามว่าตกลงมึงจะกลับมั้ย กูเลยบอกไปแล้วว่าเดี๋ยวไปต่อกัน”

“เฮ้ย!”

“ทำไม หรือไม่ไปแล้ว”

“เอ้อ....ก็....ไม่รู้ ขอคิดก่อน”ผมเดินตามคีย์กลับมาที่โต๊ะ ส่วนฟิวส์เดินแยกไปตั้งแต่คีย์เดินมาถึงแล้ว ไหนบอกว่าไปเคลียร์กันมาแล้วไง ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ ล่ะ


ผมตัดสินใจไม่ไปเที่ยวกับพวกนั้นต่อ ไม่ใช่เพราะคำเตือนของฟิวส์แต่เป็นเพราะจริงๆ ผมก็ไม่ค่อยอยากไป ยิ่งกับคนที่ไม่ค่อยสนิทก็ยิ่งไม่อยาก ผมเลยเปลี่ยนใจเรียกแท็กซี่มาที่ร้านพี่ปั้น ตอนนี้เริ่มดึกแล้ว ในร้านคนเลยแน่น ผมมองไปทางเคาน์เตอร์เห็นพี่ปั้นยืนอยู่เลยรีบเดินไปหา พอผมมายืนตรงหน้าเล่นเอาพี่ปั้นตกใจไปเลย

“เนม! มายังไงเนี่ย ไหนโก้บอกว่าเนมไปเที่ยวกับเพื่อน”พี่ปั้นพูดงงๆ ผมเลยทำหน้างงใส่

“อ้าว หรือว่าไม่รู้ว่าโก้มันมา นั่งอยู่โน่นกับเพื่อนมันน่ะ”พี่ปั้นพยักเพยิดไปทางโต๊ะที่พวกพี่โก้ชอบมานั่ง ผมเห็นเพียงแค่แว่บเดียวก็จำหน้าพี่โก้ได้แล้ว ส่วนที่นั่งใกล้ๆ มีพี่เจ กับ....พี่ตี๋ ผมยืนมองภาพนั้นเหมือนที่เคยเห็นมาแล้วแต่ไม่เคยชินสักที....แต่ทำไมครั้งนี้เจ็บมากกว่า แค่พี่โก้ยิ้ม.....น้ำตาผมก็ไหล

“เนมร้องไห้ทำไม”พี่ปั้นแตะบ่าผมเบาๆ แต่ไม่สามารถทำให้ผมละสายตาจากภาพตรงหน้าได้ ยิ้ม....เหมือนที่ยิ้มให้ผม พี่ปั้นเดินไปทางที่พี่โก้นั่งอยู่ ผมรีบหันหลังแล้วเช็ดน้ำตาให้หมดจากหน้า ไม่ทานฝ่ามือที่คุ้นเคยก็แตะเบาๆ บนไหล่ก่อนจะรั้งให้หันกลับไปหา

“มาได้ไง”พี่โก้ถาม ในนี้ค่อนข้างมืด หวังว่าพี่โก้คงไม่เห็นคราบน้ำตาของผมเมื่อครู่

“มาหาพี่ปั้น เนม....ไม่รู้ว่าพี่อยู่นี่”

“ก็มารอรับเนมนั่นแหละ กะว่าสักพักจะโทรไปใหม่พอดี”ผมมองผ่านหลังคนพูดไปยังคนที่กำลังลุกแล้วทำท่าจะเดินมาทางนี้

“เนมปวดท้อง เรากลับห้องกันเถอะฮะ”ผมฉุดมือพี่โก้ไว้แล้วดึงให้เดินตามผมมา พี่โก้ขืนตัวนิดๆ หันไปตะโกนลาเพื่อนๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายจูงมือผมเดินนำแทน
 

ทันทีที่ผมเข้าไปนั่งในรถพี่โก้จ้องหน้าผมนิ่งโดยไม่พูดอะไร เราเงียบจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน พี่โก้เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ นิ้วหนาๆ ค่อยๆ สอดเข้ามาตามร่องนิ้ว ผมพลิกฝ่ามือก่อนประสานมือกันใหม่เหมือนที่เราเคยทำ....จับมือกันไว้ให้แน่นที่สุด

“แน่นพอรึยังฮะ.......ยังเหลือช่องว่างอีกมั้ยนะ”ผมพลิกมือดูรอบๆ ลูบเบาๆ ตามข้อนิ้ว น้ำตาผมทำท่าจะไหลอีกแล้ว นึกว่าหมดตัวแล้วซะอีก พี่โก้เหมือนคอยสังเกตผมตลอดเวลา พอผมเริ่มขยี้ตาเพื่อปาดน้ำตาไม่ให้ไหล พี่โก้ก็รั้งมือผมให้เอนไปซบไหล่ แค่นี้น้ำตาระลอกใหม่ก็ไหล่อีกครั้ง ผมยกมือที่ว่างกำอกเสื้อพี่โก้แน่น เม้มปากกลั้นเสียงร้องไห้เท่าที่ทำได้ บางครั้งที่ทนอาการแน่นหน้าอกไม่ไหวก็จะเปร่งเสียงร้องให้ดังๆ มีริมฝีปากคนขับค่อยจูบปลอบเหนือหัว....แต่ไม่ได้ทำให้หยุดร้องได้เลย


“พี่ว่าเราต้องคุยกัน”พี่โก้พาผมมานั่งบนโซฟา เดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้แล้วกลับมานั่งลงข้างๆ

“.....คุยอะไรฮะ”ผมเอนตัวไปกอดแขนพี่โก้แน่น....ไม่อยากคุย

“ทำไมถึงร้องไห้”

“เนม....ปวดท้อง”

“อย่าโกหก พี่รู้ว่าเนมไม่ได้ป่วย........เนมร้องเพราะพี่ใช่มั้ย”

“เปล่า เนมร้องเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก”

“.......เมื่อวานที่พี่คุยกับตี๋.....เนมได้ยินใช่มั้ย”มือที่ลูบหัวผมเบาๆ ชะงักไปหลังพูดจบและรู้ว่ากอดแขนแน่นขึ้น

“............ฮึก.....พี่โก้....อย่าพูดเลยนะ....เนมไม่อยากรู้หรอก....เนมง่วงแล้วด้วย เราอาบน้ำนอนดีกว่านะ”ผมคลายมือออกจากแขนพี่โก้แล้วลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าห้องนอน แต่พี่โก้คว้ามือผมจับเอาไว้

“เนม.....พี่...”

“......เนมยังเด็ก....ฮึก....เป็นเด็กตัวเล็กๆ..........ฮึก.....ที่ยังอยากให้....พี่.....กล่อมให้นอนฝันดี....ฮึก...ฮืออออ.......อย่าเพิ่งปลุกเนมเลยนะฮะ....อย่าปลุกเลย......”มือที่รั้งผมเอาไว้ตกลง ปล่อยมือผมให้เป็นอิสระและยืนหันหลังให้....ผมก้าวเท้าไม่ออก....ไม่อยากก้าวออกจากจุดนี้.....ไม่อยากจริงๆ

“.........ไปอาบน้ำสิ จะได้รีบนอน”ฝ่ามืออุ่นแตะแผ่นหลังผม ผลักเบาๆ ให้เดินนำจนถึงประตู ก่อนเดินแยกไป ผมยืนนิ่งหลังบานประตูห้องนอนพี่โก้ที่ปิดสนิท ไม่มีแรงดัน....ผมก็เดินต่อไปเองไม่ไหว.....มันไม่ไหวแล้วจริงๆ

“ฮืออออออ.....ทำไม.....ทำไม!...ฮืออออ.....ฮึก.....ทำไมฮะ..........ทำไมพี่ไม่แก้ตัว.......ฮือๆ”ผมกรีดร้องถามคนแน่ใจว่ายืนอยู่ไม่ไกล....เสียงประตูเปิดเบาๆ พร้อมอ้อมแขนที่ออกแรงกอดรัดจากด้านหลัง ฝ่ามือทั้งสองข้างผมพยายามทุบคนที่สอดแขนมากอดเอว พลิกตัวกลับไปหา ทั้งผลักและดันให้พี่โก้ปล่อยแต่แขนที่รัดไว้ไม่ลดแรงลงเลย ผมดิ้นจนผมเหนื่อย ร้องจนหมดแรง มือทั้งสองข้างแดงแต่คงไม่เจ็บเท่าคนที่ถูกตี ผมเอนตัวให้พี่โก้กอดนิ่งๆ

“ที่เนมได้ยิน....มันไม่จริงใช่มั้ยฮะ....พี่แค่ล้อเล่นกับเพื่อน แค่แกล้งกันเล่นๆ.....พี่ไม่ได้ชอบพี่ตี๋..........พี่ไม่ได้ชอบ.....ใช่มั้ย”

“.............พี่ขอโทษ”

[GintoniC]

^
^
^
จิ้มแล้วไปอ่าน อิอิ

[KaorPaor]

จิ้มด้วย

เนมร้องไห้แค่ไหน ก็ร้องตามตลอดที่อ่านเลย

สงสารเนมมากเจอแต้เรื่องแบบนี่

[Noipatt]

มันอะไรกันแว๊!!!

[zabzebra]

พี่โก้ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รีบอธิบายสิโว้ย พี่โก้ ก่อนที่เนมจะถูกคาบไปแ....ก

[Cloud~]

 

[luvY]

  สงสารน้องเนม
พี่โก้ ชัดเจนด้วย น้องเนมจะมั่นใจได้ไง ขอแบบเคลียๆได้มั้ยยยยยย 
รออีก 1 อาทิตย์
 

ขอบคุณค่ะ 

[only_u]

ทำมัยพี่โก้เป็นแบบนี้อ่า สงสารเนมม   

[Zalzah_iP]

สงสารเนม แต่ก็อยากรู้เหตุผลและอ่านมุมมองของพี่โก้ มาต่อไวๆ นะคะ 

[A-J.seiya*]

SHOCK!!

สงสารเนมตรงที่โก้ไม่แก้ตัว
นี่คืออยากรู้ความจริงมากว่าตกลงยังไง
เหมือนตี๋ก็ไม่เชื่อว่าโก้จะชอบอ่ะ
เราก็ไม่เชื่อนะ เอาจริงๆ คือรู้สึกว่าไม่ใช่อ่ะ
แต่ทำไงล่ะ น้องเนมรู้แล้วด้วย
คีย์ก็พูดจาจะเอาคืน แต่นายก็เอามาจากเค้าอีกทีนะคะ
แม่มมมมม กรี๊ดดดดด

พี่จีอ่ะ ค้าง!!!

[GimNgek]

สงสารน้องเนมจัง อ๊ากกกกกกกกกก! ค้าง