ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0คดีรักภาคพิเศษ - ลองอ่านแก้เซ็งนะคร้าบบ
อันสืบเนื่องมาจาก คดีรัก ภาค 2หนึ่งอาทิตย์หลังจากอธิคมออกจากโรงพยาบาล
ลมเอื่อยๆ พัดมาปะทะใบหน้า อธิคมมองลงไปทางลาดเบื้องล่าง สายตาจับอยู่ริมน้ำ แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเช้าต้องกระทบผิวน้ำระยิบระยับ อนุภาพยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างหลัง สองมือจับค้างอยู่บนที่เข็นรถเข็น
...เงียบนานจนอธิคมร้อนใจ
...เอาอีกแล้ว อนุภาพเข้าโหมดนิ่งเงียบอีกแล้ว...
"คุณนุ คิดอะไรอยู่ อย่าผลักผมลงไปนะ บันไดหลายขั้นนะครับที่รัก ตกลงไปถึงตายได้นะ" อธิคมเตือนคนที่เอาแต่เงียบ "ผมขอโทษ ถ้าพูดไม่เข้าหู ก็แคะมันออกมาเถอะ ผมจะสงบปากสงบคำ"
อนุภาพยังเงียบ
"ถ้าผมไม่รักไม่หวง ผมก็ไม่พูดหรอก เมื่อกี้ที่ถามเรื่องบ้านก็เพราะผมอยากรู้ ผมเพียงแต่กังวลว่าคุณนุจะ..."
"เงียบซะทีเถอะสารวัตร" อนุภาพแทรก หลังจากปล่อยให้อธิคมพูดมานาน "คนกำลังชื่นชมกับธรรมชาติยามเช้า"
"พูดได้แล้วหรือ" อธิคมพึมพำ
"พูดได้แล้ว และถ้าไม่ยอมหยุด จะผลักลงไปจริงๆ ด้วย" อนุภาพขู่
"ใจร้าย" คนเจ็บในรถเข็นบ่นอุ่บอิบ
"เดี๋ยวได้ร้ายจริงอย่างที่พูด" อนุภาพเสียงเย็น
"เงียบก็ได้ เหงาก็อย่ามาว่ากัน จะหาว่าผมไม่ชวนคุยไม่ได้นะ" อธิคมบอกว่าเงียบแต่ก็ยังพูดไม่หยุด "คนเขาแค่เป็นห่วง อยากจะขอโทษ"
"ผมไม่ได้โกรธอะไร" อนุภาพนั่งคุกเข่าลงข้างๆ รถเข็น
"แล้วล๊อคล้อหรือยังนั้นน่ะ" อธิคมหันไปทำหน้าแหยๆ ด้วยกลัวว่าอนุภาพจะลืม
"กลัวจริงๆ เลยนะ"
"คุณนุที่รักครับ มาจอดผมไว้สุดเนินสูงๆ ปลายบันไดลงไปท่าน้ำ ไม่ให้ผมเสียวได้ยังไง แกล้งกันอยู่ได้ แกล้งผมทั้งปี สนุกมากนักหรือไง" อธิคมบ่น
"ไม่รักไม่แกล้ง" อนุภาพอมยิ้ม
"เอ่อ ในกรณีนี้ รักน้อยลงซักนิ๊ดนึงก็ได้นะ" อธิคมทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งค้อน ทำตากลิ้งกลอกไปมา "ผมห่วงว่าจะไม่ได้อยู่กับคุณนุแบบอาการครบสามสิบสองประการ"
"อยู่สิ ไม่ให้หนีไปไหน ไม่ให้เป็นอะไรหรอก สารวัตรก็รีบหายเร็วๆ จะได้กลับไปทำงาน"
"หายเร็วๆ จะได้มอบความรักให้อย่างเป็นทางการซะที ทนมานานแล้ว ใจจะขาด" อธิคมยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ทะลึ่ง"
"อ้าว พูดแค่นี้ มาหาว่าผมทะลึ่ง ผมพูดอะไรหยาบคายรึก็ไม่" อธิคมส่งสายตาออดอ้อน "ว่าแต่ว่า นิดหน่อยก็ยังดีนะ ตั้งแต่ปลอบขวัญผมที่ในโรงพยาบาลแล้ว ผมก็เฝ้ารอรอบต่อไปอีกไม่คลาย"
"ปากดีนักนะสารวัตร แบบนี้คงไม่ต้องนั่งรถเข็นแล้วมั๊ง"
"ฮื่อ ดีแต่ปาก แต่กายยังไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่" อธิคมตีหน้าเศร้า
"งั้นไว้ให้กายพร้อมเสียก่อน ค่อยมาว่ากัน"
"โธ่คุณนุจ๋า ขอออเดิร์ฟหน่อยไม่ได้หรือ" นายตำรวจเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นออดอ้อนทันใด
"ไม่"
"ใจร้าย"
"พูดอีกแล้ว คำนี้พูดอยู่ได้ ผมใจร้ายมากขนาดนั้นเลยหรือ" อนุภาพเบ้ปาก หันหน้าหนี
"ใจร้ายแต่น่ารัก ใครจะน่ารักเท่าคุณนุไม่มีอีกแล้ว" อธิคมยิ้มพราว นัยน์ตาวิบวับ ส่งจูบให้คนรัก
"เมื่อกี้ยังว่าผมอยู่เลย"
"เมื่อกี้ไหน"
"เมื่อกี้ที่เข็นรถมาจอดอยู่ตรงนี้"
"โธ่ ก็ผมน้อยใจนี่นา" อธิคมทำเสียงน้อยใจอย่างที่พูด "ผมก็อดหวั่นไหวไม่ได้ที่รู้ว่าบ้านหลังนี้สร้างขึ้นมาจากแบบแปลนที่เขาเขียนไว้"
"เขียนด้วยกันครับ" อนุภาพแก้ให้ถูก "ผมกับเขาเขียนด้วยกัน"
อนุภาพเปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งเรียบ แล้วเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า "แต่สารวัตรเป็นคนเปลี่ยนใจจากบ้านริมทะเลขอมาที่นี่เองนะ"
"ผมขอโทษที่พูดอะไรไปเมื่อกี้นี้ตอนอยู่ที่ระเบียง" อธิคมเสียงนุ่ม ยื่นมือไปไล้แก้มเนียนสะอาดของคนรัก
"ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ" อนุภาพพึมพำ "ขอโทษที่สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมา จริงๆ แล้วตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่มีความรู้สึกอยากสร้าง ผมยอมรับว่ามันเป็นความฝันของผมที่ติดอยู่ในหัวว่าอยากจะมีบ้านเล็กๆ สีขาวอยู่บนเนินเขาที่มองออกไปเห็นวิวกว้างๆ มีลำธารไหลผ่าน พอผมเห็นที่ดินผมก็ตกลงใจจะสร้างทันที พอดีตรงกับตอนที่เราแยกกัน เวลามันไม่เหมาะ แต่ก็มารู้สึกทีหลังว่า ที่จริงแล้ว อาจจะเป็นจิตใต้สำนึกที่ทำให้ผมไปเอาแปลนที่เก็บเอาไว้มาสร้าง ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรมต่อสารวัตร ต่อธนาภพ ไม่ยุติธรรมต่อเรา ผมตัดสินใจผิด"
"นั่นมันอดีต" อธิคมพูดสั้นๆ
"ใช่ครับ" อนุภาพพยักหน้า "แล้วอดีตก็จบไปแล้ว สารวัตร ผมขอบคุณที่ให้โอกาสผมอีกครั้ง"
"อย่าพูดแบบนั้นสิ" อธิคมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อนุภาพ "สวรรค์ต่างหากที่ให้โอกาสเรา อดีตผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป ปัจจุบันนี้มีเราเพียงสองคน"
"เราสองคน โดยไม่ม่กษิดิษฐ์" อนุภาพพูดยิ้มๆ
"ไม่มีธนาภพ"
"ไม่มีศรุต"
"ไม่มีอาทิตย์"
"ไม่มีแบ้งค์นิตินัย"
"ไม่มีคุณตฤณ"
"ไม่มีแฝดหลุดโลก"
"เขาชื่อเป็กกับปลั๊ก เป็นพี่น้องกัน" อธิคมอมยิ้ม อนุภาพเรียกสองพี่น้องนั่นว่าแฝดหลุดโลกทุกครั้ง ซึ่งเขาเริ่มจะเห็นคล้อยตามแล้ว
"ไม่มีใครอีกล่ะสารวัตร ทำไมไม่พูดต่อ"
อธธิคมนึกชั่วครู่แล้วพูดวา "อืม ไม่มีธงรบ"
"บ้าหรือ เพื่อนของตัวเอง" อนุภาพโวยวาย
"ธงรบปิ๊งคุณนุตั้งแต่แรกพบ มาขอคุณจากผมหน้าตาเฉย ผมทำท่าจะฆ่ามันถ้ามายุ่งกับคุณ มันเลยยอมถอย โชคดีนะที่ให้ไปจัดการอาทิตย์ เอ๊ย เจออาทิตย์"
"จัดการอาทิตย์ หมายความว่ายังไง" อนุภาพขมวดคิ้ว
"เปล่าๆ ผมพูดผิด" อธิคมทำหน้าเป็น
"แน่นะ" อนุภาพคาดคั้น
"แน่สิครับ" สารวัตรเจ้าเล่ห์ทำหน้าเป็น พยักหน้า ทำตาจริงจัง
"ไม่มีหมออาติยะ" อนุภาพกลับมาเล่นเกมต่อชื่อกันอีก
อธิคมนิ่งไปชั่วครู่เพราะหมดชื่อที่จะพูดต่อแล้ว แต่ทันใดนึกใบหน้าใครบางคนได้ จึงพูดชื่อออกมาดื้อๆ "ไม่มีอธิป"
"บ้า อธิปไม่ได้มาเกี่ยวอะไรแม้แต่น้อย" อนุภาพส่ายหน้า
"ก็ผมนึกไม่ออกแล้วนี่"
"ไม่มีภูริ ไม่มีทีเจ ไม่มีเดี่ยว ไม่มีโจ้" อนุภาพไล่ชื่อทีเดียวพร้อมกันสี่คน "สี่ต่อหนึ่งก็ยังได้"
"อืม ไม่มี...รชานนท์" อธิคมขี้โกง
อนุภาพยิ้มเยาะๆ แล้วพูดว่า "โกงเห็นๆ รชานนท์เพื่อนของอาทิตย์ ดันทุรังลากมาเกี่ยวจนได้" อนุภาพยิ้มเยาะๆ เมื่อเห็นอธิคมยังนิ่งเงียบ ทำหน้ามุ่ยเขาจึงไล่รายชื่อต่อ "ภูษิต ธนิต ฐาปนัฐ วิทวัส จักริณทร์ นรเชษฏ์ ศตวรรษ เอาเฉพาะที่รู้ชื่อจริงนะ อนุชิต คนนี้ยังอุตส่าห์ชื่อเหมือนผมอีก เอกรินทร์ พงศกร วิทวัสชื่อเดียวกันกับอีกคน วุฒิชัย ฮิเดกิ"
"ไอ้ธงรบ ไอ้เพื่อนทรยศ" อธิคมเค้นเสียงผ่านไรฟัน "คุณตฤณ...โอ๊ย"
อนุภาพฟาดเข้าที่ไหล่ของนายตำรวจเพราะอีกฝ่ายโกงซึ่งหน้า "อย่ามารีไซเคิล"
"ก็ผมนึกไม่ออกแล้วนี่นา" อธิคมโอดครวญ "แล้วนี้ต้องต่อด้วยคนที่ไอ้เสาธงมันจำได้แต่ชื่อเล่นไหมล่ะ ผมจะได้นอนฟัง คุณนุนี่ความจำดีนักเชียว"
"สุรเดช" อนุภาพจบด้วยชื่อของคนที่ไปพบเขาที่บ้านคืนก่อนที่จะมาเยี่ยมอธิคมที่โรงพยาบาลครั้งที่สอง หลังจากครั้งแรกที่ไปแล้วอธิคมงอน
อธิคมนิ่งไปชั่วครู่เมื่อได้ยินชื่อของชายหนุ่มคนที่เข้ามาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลคืนแรกๆ ที่มาถึงกรุงเทพฯ คนที่ฆ่าตัวตายเพราะโดนเขาทิ้ง คนที่ตะโกนใส่หน้าเขาว่าไม่มีหัวใจเมื่อเขาไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล
"เขาไปหาผมที่บ้าน แล้วคุยกับผมสั้นๆ แต่เป็นช่วงเวลาที่ดีมาก ไม่รู้ว่าไปได้ยังไง" อนุภาพยื่นคางมาเกยบนแขนของอธิคมที่วางอยู่บนที่เท้าแขนของรถเข็น ใบหน้าอ่อนโยน ส่งยิ้มอบอุ่นให้อธิคม
...เขารู้ว่าไปได้ยังไง เขารู้...
อธิคมยิ้มตอบ "นั่นเป็นอดีตที่ผมไม่ค่อยจะอยากจำ ในบรรดาคนเก่าๆ ของผม แต่คืนนั้นที่โรงพยาบาล สุรเดชทำให้ผมได้คิด จะว่าไป ตอนนั้นผมก็เหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจจริงๆ ล่ะ"
อนุภาพเอียงหน้าจูบแขนของอธิคม แล้วเงยหน้าขึ้นมารอฟังอธิคมพูดต่อ แต่อีกฝ่ายยังนั่งนิ่งอยู่ ราวกับจะพยายามนึกเรื่องราว
"ยังอยากฟังอยู่อีกหรือคุณนุ"
อนุภาพพยักหน้า
"ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว" อธิคมทำหน้ามุ่ย "ผ่านมานานแล้วนะครับ"
"งั้นไม่เป็นไร ไว้ผมไปถามสารวัตรธงรบก็ได้" อนุภาพยักไหล่ เปลี่ยนท่านั่งเพราะเริ่มปวดขา
"มานั่งตักผมสิ" อธิคมชวนยิ้มๆ
"พูดเป็นเล่น ถ้านั่งจริงๆ อย่าร้องก็แล้วกัน" อนุภาพเบ้ปาก
อธิคมถอนหายใจเบาๆ แล้วเริ่มเล่าเรื่องราวของเขากับสุรเดช แต่เพียงแค่อธิคมเริ่มต้นได้สองประโยค อนุภาพก็บอกให้หยุด
"ยังไม่ต้องเล่าก็ได้ครับ ยังมีเวลาฟังอีกเยอะ ไว้ให้สารวัตรหายก่อนดีกว่า เผื่อหมั่นใส้"
"ทำไม คิดจะทำร้ายผมละสิ ถึงผมเจ็บๆ แบบนี้ก็ตีได้นะครับ ผมยอม ตีให้ตายไปเลย ไม่รักแล้วก็ฆ่าให้ตาย" อธิคมทำหน้างอน
"เอาอีกแล้ว มาทำงอนอีกแล้ว" อนุภาพบ่นยิ้มๆ "ขี้เกียจจะง้อ"
"ทีเค้าง้อตัวเองล่ะ ไม่เคยขี้เกียจเลย" อธิคมทำเสียงหวาน ก่อนจะทวงเรื่องอาหารเช้าเพราะนั่งชื่นชมธรรมชาติมาเป็นเวลานานมากพอแล้ว
"ข้าวต้มหมูสับเหมือนเคยนะครับ" อนุภาพลุกขึ้น ปลดล๊อคล้อรถเข็น แล้วดึงรถเข็นอธิคมถอยหลัง
"ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นบ้างไม่ได้หรือครับที่รัก ผมจะเป็นหมูสับอยู่แล้ว" อธิคมบ่น
"หมูโดนสับมากกว่า" อนุภาพหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มเล่นเกม "ล่ารายชื่อ" เด็กเก่าของอธิคมต่อ
"อัสนัย"
"คุณนุ พอที" อธิคมห้ามเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
"อั้ม อ๊อฟ โอ๊ต อ๊อตโต้ คราวนี้ไล่ชื่อเล่นตามหมวดอักษร " อนุภาพยังไล่ชื่อต่อ พลางเข็นอธิคมกลับไปที่บ้าน "เอส เอ็ม เอ"
"เอ็มไม่ใช่ ไอ้ธงขาดจำผิด เอ็มนั่นเด็กเอแบค ของมันเอง" อธิคมแย้ง
"เอ บี ซี ดี อี เอฟ จี เอช ไอ เจ เค แอล ให้ครบตัวอักษรทุกตัวเลยดีไหมผู้กอง ภาษาอังกฤษเสร็จ ก็มาภาษาไทย" อนุภาพทำเสียงเข้ม "พอถึง ฮ นกฮูก ผมก็เข็นส่งลงเนินไปเลย"
"ในหมวดภาษาอังกฤษ ก็มีแค่ เอ แล้วก็มี เจ กับ เค แล้วก็ โอ พี ที แล้วก็ เอ็กซ์" อธิคมช่วยเพิ่มชื่อ
"มี ที แล้วก็มีตี๋ คล้องจองกันซะด้วย ต่อไปไล่หมวดคล้องจองกันดีไหมล่ะ ส่วนเอ็กซ์นั้นมีสามคน"
"สอง" อธิคมเถียง
"สาม" อนุภาพแก้ "แบ้งค์ กับอัสนัยยืนยันแล้ว"
"โธ่ เอ็กซ์ นั่นน่ะชื่อโหล" อธิคมครางเสียงอ่อย "อดีตผ่านมาแล้วก็ผ่านไปนะคุณนุที่รัก"
"อย่าให้มีอนาคตก็แล้วกัน ไม่งั้นมีสิทธิ์อยู่คนเดียว ไม่ก็กลับไปอยู่กับน้องต่างๆ ตามหมวดตัวอักษร"
"พอแล้ว เลิกแล้วครับคุณผู้กำกับ แล้วนี่จะทิ้งผมไว้หน้าระเบียงแบบนี้หรือ" อธิคมโวยวาย
"เดี๋ยวเอาอาหารเช้ามาให้ รออยู่ตรงนี้ล่ะ" อนุภาพบอกคนป่วยแล้วกระโดดขึ้นบันได เดินเข้าไปในบ้าน ไม่สนใจเสียงทักท้วงของนายตำรวจที่พยายามลุกขึ้นจากรถเข็นช้าๆ แล้วนั่งลงบนระเบียงอย่างยากลำบาก
"ใจร้าย ทิ้งกันได้ลง" อธิคมบ่น ก่อนจะร้องครางเพราะรู้สึกเจ็บแผล ครั้นพอนั่งลงบนระเบียงหน้าบ้านได้แล้วก็ต้องหันไปมองรถโฟร์วีลด์ที่เพิ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ครั้งพอเห็นว่าใครเป็นคนขับเขาก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
...เฮ้อ ซวยจริงๆ เลยเรา ทำไมกรรมเวรมันตามติดไม่ยอมเลิกลาซักที...
****************
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
