‘บทที่ 60
1 เดือนต่อมา…………
โลกแห่งความจริงเริ่มขึ้นเมื่อผมได้ถูกตอบรับเข้าเรียนต่อที่ Yale Law School ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย ผมมีโอกาสได้เจอกับเพื่อนเก่าๆสมัยปริญญาตรี
บางคนที่เลือกเรียนต่อที่ Yale Graduate School
โลกเรานี่มันกลมจริงๆนะครับ ขนาดบางคนขาดการติดต่อไปนานแล้วยังมีโอกาสวกกลับมาเจอกันอีก
“Arm!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมหันกลับไปตามเสียงตะโกนนั่น
…………………………
……………….
………………..
…………………………
…………
“Oh my god!!!! Sophie!!!”
“How have you been honey???? Haven’t talked to you at all! Never knew you would be here! (เป็นยังไงมั่งเนี่ย ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ
ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่นี่)”
“Hahahahaha, well I’m just coming here to do a master degree in law (ฮ่าๆ เรามาเรียนต่อกฎหมายที่นี่ล่ะ)”
……...
“OH MY GOD, you are such a freak! You got into the law school!!!!!! Congratz! (ให้ตายเหอะ เธอนี่ฉลาดเกินคนมากที่สอบติดที่นี่ ยินดีด้วย
นะ)”
“Thanks (ชอบใจ)”
“Anyway, let meet up sometimes soon, I need to go to talk to my professor!! See you (อื้ม ยังไงเราต้องนัดเจอกันเร็วๆนี้ล่ะ ตอนนี่เรา
ต้องรีบไปคุยกับอาจารย์เราละ ไว้เจอกันนะ)”
เธอพูดจบแล้วก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว……
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นที่ไม่ต้องมาทนเหงาเดียวดายอยู่คนเดียว เผื่อเวลารู้สึกแย่ๆอะไรจะได้มีใครมาคุยด้วยได้มั่ง
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมาตลอด ผมยังคงติดต่อกลับไปที่เมืองไทยเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีแผนว่าจะกลับเมืองไทยในเร็วๆ
นี้………………………………
….อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันคริสต์มาสซะแล้ว หากพูดถึงคริสต์มาสเมื่อไหร่ ความทรงเก่าๆของหลายปีที่ผ่านมาจะสะท้อนแวบเข้ามาในหัวผม ทั้งความทรงจำดีๆ และ
ความทรงจำแย่ๆที่ยังฝังลึกอยู่ในหัวใจผม
จะว่าไปแล้วผมก็เสียดายที่ไม่มีโอกาสจะไปเข้าร่วมงานคริสต์มาสดินเนอร์เหมือนตอนที่เรียนปริญญาตรี…คิดแล้วก็เศร้าใจเหมือนกันที่จะต้องมานั่งหงอยอยู่คน
เดียว……………………………
………………………………………..
…………………….
………………..
………………………………
…………………..
แสงไฟระยิบระยับถูกประดับไปตามถนนสายต่างๆในนิวฮาเวนในคืนวันคริสต์มาส ความทรงจำทุกอย่างของปีก่อนย้อนเข้ามาในหัวผม น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ดันจะไหล
ออกมาให้ได้ ในเวลานี้ ผมคิดถึงคนคนนั้นจนใจแทบจะขาดอีกแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะยังนึกถึงผมอยู่รึปล่าว
ฮึ คงไม่หรอกนะ เค้าคงมีใครคนใหม่เข้ามาแทนที่ผมในหัวใจแล้ว ผมมันก็คงเหมือนของเล่นไร้ค่าที่เค้าคิดจะหลอกเมื่อไหร่ก็ได้……
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม” …..เหอะๆ คำๆนี้ยังลอยเข้ามาในสมองผมอยู่เรื่อยมา
……………………
………… คำโกหก
หลอกลวง
ปลิ้นปล้อน
เชื่อไม่ได้
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม…”
จะลอยเข้ามาทำไม
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม………....”
หยุดเดี๋ยวนี้นะ ชั้นบอกให้หยุดไงเล่า!!!!!
ก่อนที่ผมจะสติแตก ผมก็รับรู้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่เข้ามาปะทะกับร่างกายของผม
เสียงนุ่มๆกระซิบคำเดิมๆเข้ามาในหู
“กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าอาร์ม…..จริงๆนะ”
……..
ร่างของคนตรงหน้า สัมผัสที่คุ้นเคย
…
แม้ใจผมจะนึกเกลียดเค้าแค่ไหนก็ตาม ผมกลับไม่คิดที่จะผลักไสร่างนี้ออกไปไกลๆ….
ขอกอด
….อีกสักนิดจะได้ไหม
…………………….
..
“ไอ้โง่เอ้ย………ที่บอกไปน่ะ มันแค่คำเปรียบเทียบ………
ในอ้อมกอดแบงค์………….
………..ไม่เคยมีใครอื่น…
นอกจากอาร์มหรอก…………………
………………………....”
END
========================
เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษมาต่อให้ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
