บทที่ 55
“อานิว ลื้อทำอย่างงี้กับของอั๊วได้ยังไงฮะ…..ดูสิ เสียหมดแล้ว” เจ๊เนยที่ตอนนี้กำลังอารมณ์พุ่งปรี๊ดดูน่ากลัวมากๆ
“เอ้า ก็ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วใครโง่ให้เจ๊เอาของมาวางเพ่นพ่าน อั๊วก็หยิบทิ้งสิ”
“…..เอ่อ อาร์มว่าหยุดก่อนนะครับ ทั้งเจ๊เนยทั้งนิวนั่นแหละ……..”
ตอนนี้ผมมายืนเป็นตัวคั่นกลางระหว่างเจ๊เนยกับเจ้านิวที่พร้อมจะไฟลุกใส่กันได้ทุกเมื่อ……….
“ใจเย็นๆนะเจ๊………….นะๆ อาร์มขอเหอะ”
“ก็ได้ คราวนี้ลื้อรอดตัวไปนะอานิว ที่เห็นว่าอาอาร์มขอนะ…..คราวหน้าอั๊วเอาลื้อหนักแน่”
ไอ้นิวตอนนี้ก็ยืนกอดอกไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ให้ตายเหอะ จะทะเลาะกันไปถึงไหนเนี่ย
……………
“เป็นไงบ้างแบงค์ หึหึ”
“หึหึ ชินแล้วล่ะ อย่างเงี้ย ธรรมดาจะตาย”
“จริงอะ?”
“เอ๊า ก็ดูอาร์มกับมุกดิ ยังกัดกันได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย”
“เออเนอะ หึหึ………….”
“แบงค์……แบงค์อยู่นี่ไม่เบื่อนะ…..”
“โถ ไม่เบื่อหรอกถ้ามีอาร์มอยู่……..” ไอ้แบงค์พูดแล้วก็จับผมเข้าไปจูบที่แก้มซ้ายทีนึง
“แหม ปากหวานนะเนี่ย…..” ผมแก้เขินด้วยการผลักหัวมันออก
“เอ๊า พูดความจริงอะ…………..ตอนแบงค์ไม่ได้เจอกะอาร์มสามเดือนแบงค์อะเบื่อแทบแย่”
“เหรอ…...”
“อื้ม ช่วงสามเดือนที่อาร์มไม่อยู่อะนะ ไม่มีใครสู้อาร์มได้สักคนเลย”
…………………….
……………
……………………นี่ผมฟังอะไรผิดไปรึปล่าว….มันบอกว่ามันไม่มีใครสู้ผมได้….แสดงว่า……..
………………….
………..
“หึ อาร์มเข้าใจแล้วว่าอาร์มมันโง่มาตลอดอะ”
“อะไรกันอาร์ม………เป็นไรไปเนี่ย…...” หึ มันคงยังไม่รู้ตัวสินะว่ามันหลุดอะไรออกมา
“ไม่เป็นไรหรอก…อาร์มอยากกลับบ้านแล้วอะ”
ผมไม่ได้อยู่ฟังมันพูดอะไรต่อ……………ไม่อยากจะฟังอีกแล้ว
หึ ตลอดสามเดือนนี้ มันคงมีใครมาตลอดน่ะสิ ผมนี่มันโง่สิ้นดีที่หลงไปเชื่อคำพูดลมๆแล้งๆของมัน
……………อยากจะออกไปให้พ้นๆ
……….ผมเดินไปลาพวกอาอี๊กับอาม่าโดยบอกว่ามีงานด่วน ต้องรีบกลับ….แล้วผมก็ขับรถออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรมันอีก……….
tbc