บทที่ 53
“เอ้า เร็วๆสิ เดี๋ยวก็ไปถึงช้าหรอก” ผมบ่นใส่ไอ้แบงค์มันเพราะมันมัวแต่เตรียมข้าวของอยู่นั่นแหละทั้งๆที่มันเตรียมมาจากที่บ้านแล้ว
“โหย แปปนึงดิ เดี๋ยวถ้าเอาของไปขาดเกินแล้วจะทำยังไงล่ะ”
“หาข้ออ้างไปเรื่อยอะ เร็วๆเลย!
“คร้าบ”
มันหยิบเอาของเข้าเอาของออกจากกระเป๋าสักพักแล้วเราสองคนถึงได้เดินทางออกมาเพื่อมุ่งหน้าสู่จุดหมาย
“นานไหมอะอาร์ม แบงค์ขี้เกียจนั่งนาน…..มันเมื่อย”
“โหย แค่นี้ทำมาเป็นบ่นนะ ดูสิ อาร์มเป็นคนขับอาร์มยังไม่บ่นเลย”
“คร้าบๆ”
“แล้วแบงค์ต้องทำตัวยังไงบ้างล่ะเวลาไปอยู่ที่บ้านอาม่าของอาร์มอะ”
“ก็ทำตัวปกติเหมือนที่บอกนะแหล่ะ อย่าไปก่อเรื่องวุ่นวายก็เป็นพอ เข้าใจปะ”
“อื้ม ค่อยยังชั่วหน่อย…….”
………………….
….ไม่นานนัก เราสองคนก็มาถึงบ้านอาม่าโดยที่ไอ้แบงค์มันนั่งหลับมาตลอดทาง
“สวัสดีคร้าบ อาเตี่ย” ผมเดินเข้าไปทักอาเตี่ยที่กำลัง
“อ้าว อาอาร์ม ลื้อเปงไงบ้างวะ ไม่ได้เจอกังตั้งนาน”
“สบายดีครับอาเตี่ย แล้วอาเตี่ยเป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็ดีตามประสาคนแก่น่ะแหละ….เดี๋ยวลื้อเข้าไปทักอาอี๊กับอาม่าซี่ นั่งลูทีวีกังอยู่ข้างในโน่น”
“เออ แล้วดีใครวะอาอาร์ม”
“อ๋อ เพื่อนผมอะครับ ชื่อแบงค์”
“สวัสดีครับ คุณอา” ไอ้แบงค์เข้าไปสวัสดีอาเตี่ย
“เออ หวัดลี…..ชื่อแบงค์หรอพ่อหนุ่ม”
“ครับ”
“เอ้าๆ เข้ากันไปข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวอั๊วเก็บของในร้านก่อน”
“ให้พวกผมสองคนช่วยไหมครับ” ไอ้แบงค์มันรีบเสนอตัว
“ไม่ต้องๆ ลื้อไปจัดการเก็บของของลื้อซะ”
“ครับ……….”
พวกผมสองคนถือกระเป๋าเข้าไปข้างในก็เจอกับอาม่าและอาอี๊ที่นังดูทีวีอยู่เหมือนที่เตี่ยบอก
“อ้าว อาอาร์ม…...”
“อาอี๊…อาม่า…..!!!” ผมพูดแล้วก็วิ่งเข้าไปกอดแกสองคน
“โหย…..ไม่เจอตั้งนาน ลื้อหล่อขึ้นเยอะเลยว่ะ อาอาร์ม”
“อาอี๊ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยครับ”
“แหม ปากหวานนะเนี่ยลื้ออะ……...”
“ก็อาอี๊สวยจริงๆนี่ครับ ดูสาวขึ้นอีก”
“เออ นี่อาอาร์ม ลื้อจะมาอยู่กี่วันล่ะคราวนี้”
“ก็สักสามสี่วันล่ะครับ”
……………….
“เออ คุยกันอยู่สองคนน่ะแหละ……..อั๊วนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้อะแหละ” อยู่ดีๆอาม่าก็พูดขึ้นมา
“”อู้ยย”” ผมกับอาอี๊อุทานออกมาพร้อมกัน
“แล้วเพื่อนลื้อยืนหัวโด่อยู่ตรงนู้นอะ ไม่ชวนอีมานั่งวะอาอาร์ม”
…….ผมหันไปก็เห็นไอ้แบงค์มันยืนยิ้มจ๋อยๆอยู่
“แบงค์ มาๆ นี่อาอี๊กับอาม่าเรา”
“สวัสดีครับ..........”
“สวัสดีจ้ะ….” อาอี๊ผมตอบกลับอย่างอารมณ์ดี….ส่วนอาม่ากำลังมองไอ้แบงค์อย่างแปลกๆ
“เอ่อ………”
tbc