หัวข้อ: เพื่อนคนนี้มีคนเดียวในโลก

[taexxxx]

อย่างแรกเลยก็ ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามเรื่องราวของผม
ทั้งคนเก่าแก่( - -" ) แล้วก็หน้าใหม่ เอาเป็นว่า ยังมีฉากตบจูบ เอ้ย ไม่ใช่
ยังมีอีกหลายเรื่องราวที่อยากจะเล่า ( ถือเป็นการขอโทษฮวดไปในตัว ที่ตอนนั้นไม่มีโอกาสได้ทำ)
..............
.......
คืนนั้น หลังจากที่ผมไล่ฮวดกลับไป ผมกลับขึ้นห้อง มานั่งร้องไห้ต่อ
รู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเองที่มันดูแรงเกินไป ผมก็แค่อยากจะให้รู้ว่าผมไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร
ไม่พอใจใครก็มาลงที่ผม ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยนะ แม้มันจะหยาบคายไปบ้างในตอนแรกๆ
แต่มันก็ไม่เคยตะคอกใส่ผมเลย สักครั้งเดียว อยู่กับคนอื่นมันอาจจะเป็นสิงโต แต่กับผมมันเป็นลูกแมว
เชื่องๆน่ารัก น่ากอด    ที่สู้ดดดดดดดดดดด ในตอนนั้นผมก็คิดได้อย่างเดียวว่า ผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็น
แฟนเก่าที่มันรักมาก และพูดถึงให้ผมฟังบ่อยๆ ตอนมันเล่าผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ก็แค่อดีตที่น่าจดจำ
แต่พอมาเห็นมันหวงของเก่าขึ้นมา ที่สำคัญ มันต่อหน้าผมด้วยอ่ะดิ๊ แล้วกรูที่อยู่หน้าเมิงเนี๊ยะ จะรู้สึกยังไงดี
ผมก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมันดิ๊ แล้วยิ่งมาตะคอกใส่ผม มันยิ่งทวีความโกรธขึ้นไปอีก
........
...............
แต่........ตอนนี้ผมไม่โกรธมันแล้ว ผมรู้สึกเสียใจกับการกระทำของผมเองมากกว่า
ผมรู้สึกว่าผมทำเกินกว่าเหตุไปมาก คิดได้แบบนั้น ผมก็ไม่รอช้าแล้วอ่ะ ล้างหน้าล้างตา
ขี่มอไซต์ออกไปหามันเลย บ้านมันกับผมก็ไม่ไกลกันมาก ขี่รถไม่เกิน 5 นาทีก็ถึง
แต่....เอ่อ...มันไม่อยู่บ้าน...แล้วมันจะไปไหนหว่า รู้มันไม่รู้สึกอะไร ไปนั่งเล่นเกมส์หน้าตาเฉยหรือไงวะ
อย่าให้กรูเจอร้านเกมส์แล้วเห็นว่าเมิงเล่นเกมส์อยู่นะเมิง กรูจะโกรธเมิง งอนเมิง ไม่มาง้อเมิงแล้ว
จากบ้านฮวดไปร้านพี่เถียนใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที มาถึงก็ไม่เจอรถมันอีก เข้าไปถามพี่เถียนก็บอกว่า
เห็นล่าสุดก็ตอนที่ผมไปส่งมันหน้าร้าน ตอนนั้นผมก็คิดไม่ออกแล้วหละว่ามันไปอยู่ไหน ผมก็ขี่เวียนไปตามถนน
สายเดิมที่เราขี่รถเล่นด้วยกันบ่อยๆ หวังว่าคงจะเห็นมันขี่รถเล่นหรือไม่ก็จอดอยู่ข้างทางบ้าง
ผมเวียนรอบเมือง ตามเส้นทางเดิมอยู่ 2 รอบก็ไม่เจอแม้กระทั่งเงา แล้วผมก็เอ๊ะใจคิดขึ้นมาได้ว่า
ถนนสายนอกเมือง ผมยังไม่ได้ลองขี่ออกไปหามันเลย แต่ผมก็ต้องผิดหวังเพราะถนนมันเป็นเส้นตรงยาวมองได้ชัดเจน
ว่าไม่มีรถมอไซต์แล่นอยู่บนถนนนี้สักคัน แต่เพื่อความแน่ใจ ผมลองขี่ไปตามเส้นทางเดิม
"พี่ๆ" เสียงเด็กเล่นน้ำแถวสะพานมันตะโกนเรียกผม ผมเลยแวะเข้าไปทักทายพวกมันเสียหน่อย
เด็กๆพวกนี้ ผมจะมันบ่อยๆ เวลามาขี่รถเล่นกับฮวด ฮวดชอบให้ผมจอดแล้วลงเล่นกับพวกมัน
แต่ผมว่ามันเป็นการแกล้งพวกนี้เสียมากกว่า ก็ดูดิ๊ มันเห็นพวกนี้เล่นน้ำอยู่ริมคลองมันก็วิ่งไปต้นน้ำห่างจากพวกเด็กๆสัก 2 เมตรเห็นจะได้ มันยืนฉี่ตรงนั้นเฉยเลย เด็กๆเห็นก็โวยวายวิ่งขึ้นจากน้ำกันยกใหญ่ อดขำไม่ได้ทุกที
จนพวกเด็กๆมันเรียกฮวดว่า พี่ฉี่  เออ..มันก็จริงอย่างเด็กมันเรียกเนอะ
มันทักผมว่า ทำไมวันนี้พี่สองคนขี่กันมาคนละคัน เห็นปกติ ขี่มาด้วยกัน
ผมก็เลยถามมันไปว่า "เมื่อกี้พี่ฉี่ ขี่มาทางนี้ด้วยเหรอ" ใจหวังว่าขอให้เพิ่งผ่านไปเหอะ
"ใช่ๆ แต่วันนี้หน้าบึ้งๆ ตะโกนทักไปก็ไม่ทักตอบ แต่พี่เขาขี่วนกลับไปนานแล้วนะ"
โธ่เอ้ย เวรกรรม มาช้าไปเสียและ แล้วนี่กรูจะไปหาเมิงได้ที่ไหนหละ
กรูอยากจะขอโทษเมิงนะ กรูร๊ากเมิงนะ เมิงได้ยินมั้ยเนี๊ยะ

ปล...เดี๋ยวมาต่อ ขอไปแ_กส้มตำก่อน ปูปลาร้าแซ่บๆเด้อ

[taexxxx]

ดีใจมีคนเข้ามาอ่านเพิ่มขึ้นอีกคนสองคนและ อิอิ 
เมื่อตอนค่ำที่ผ่านมา ระหว่างทางกลับบ้านผมผ่านร้านพี่เถียน เห็นหน้าร้านพี่เขาโล่งๆ
แล้วอดคิดถึงเมื่อก่อนไม่ได้ อย่างน้อยที่ตรงนั้นก็ทำให้เราได้เจอมิตรภาพดีๆกับคนๆนึง
............
......................
ตอนนั้นผมหมดหนทาง คอตกขี่รถกลับบ้าน คิดยังไงก็คิดไม่ออก
เลยตัดสินใจแวะไปที่บ้านฮวดอีกรอบ แล้วก็แจ๊คพ๊อตเลยอ่ะ 
"หวัดดีครับพี่ชาย" ไม่เจอน้องแต่เจอคนพี่
"มาหาฮวดเหรอ มันยังไม่เข้าบ้านเลยอ่ะ มีอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรครับ งั้นฝากบอกมันด้วยละกัน ว่าผมมาหา" ผมยกมือไหว้ลาพี่ชาย แล้วก็ขี่รถคอตกกลับบ้านตามเคย
นี่มันก็มืดแล้ว ฮวดมันจะไปไหนของมันวะ ผมนั่งกุมขมับอยู่หน้าบ้าน
"แม่ครับ พาหนูไปดูน้ำพุหน่อย" เสียงเด็กที่นั่งอยู่บนรถโชว์เลย์พูดกับแม่ ตอนผ่านหน้าบ้านผม
น้ำพุ เออ...น้ำพุ ใช่ๆ กรูลืมนึกไปได้ไงเนี๊ยะ มันมีอีกที่นึงนิหว่าที่กรูยังไม่ได้ไป
ผมบิดมอไซต์ อย่างไม่คิดชีวิต โชคดีที่ตอนนั้นมันค่ำแล้ว รถไม่ค่อยจะมี อีกอย่างสายที่ผมจะไป
ช่วงนี้คงจะไม่มีคนแล้วหละ เพราะมันค่อนข้างเปรี่ยวแล้วก็อันตรายในเวลากลางคืน
แต่ในตอนนั้นผมไม่ห่วงตัวเองแล้วหละ ว่ามันจะเป็นยังไง ผมขอแค่
ขอให้ได้เจอ..........ฮวด..........เป็นพอ
ใกล้แล้วอีกแค่นิดเดียว ผมมองเห็นจุดหมายปลายทางตรงหน้า แต่ทำไมวันนี้มันดูไกลจังเลยอ่ะ
ผมเริ่มมองเห็นมอไซต์ที่ดูคุ้นเคยแล้วหละ มันจอดนิ่งอยู่คันเดียวใต้เสาไฟฟ้า ผมพยายามมองเพื่อให้แน่ใจ
ว่านั่นเป็นมอไซต์ของฮวด และมันก็ทำให้ผมยิ้มออก ใช่จริงๆ ผมคงจำไม่ผิด เพราะรถแต่งแบบนี้
มีมันคนเดียวที่บ้า และแต่งออกมาได้สุดๆ
........
...............ผมจอดมอไซต์ไว้ติดกับของมัน แล้วรีบวิ่งไปที่ม้าหินอ่อนตัวนั้น
ตัวที่ผมกับมันมานั่งกินข้าวเหนียวไก่ทอดด้วยกัน มานั่งฟังมันแหกปากร้องเพลงที่
เอ่อ...เพราะเสียเหลือเกิน จนคนต้องเดินหนี ผมเห็นแล้ว ผมเห็นหลังของชายคนนึง
แค่แผ่นหลังมันก็ทำให้ผม............ร้องไห้ออกมาแล้ว
ผมหยุดวิ่ง แล้วเดินไปช้าๆ มันยังคงนั่งมองน้ำพุ ที่อยู่ในสระตรงหน้า
กลิ่นคันบุหรี่ ลอยควุ้งไปทั่ว ผมพูดไม่ออกเลย อยากจะเข้าไปขอโทษ แต่มันจุกอยู่ที่คอ
"ฮวด" เสียงที่หลุดออกจากปากของผมที่พยายามจะพูดออกมาให้ได้มากกว่านั้น แต่มันออกมาได้แค่ชื่อฮวดเท่านั้น
ฮวดหันตามเสียงผมมาช้าๆ แต่ไม่มีท่าทีหรือแสดงความดีใจออกมาเลย กลับเฉยชา จนมันทำให้ผมต้องร้องไห้ออกมา
ผมก้าวขาไม่ออกแล้วอ่ะ จะพูดก็พูดไม่ออก
"ที่ตรงนี้ มันมีความหมายกับฮวด" พูดจบฮวดก็ลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าช้าๆ
ผมกลัวว่าฮวดจะจากผมไปอีก ผมเดินไปกอดเขาจากข้างหลัง
"เราขอโทษ" ผมพูดทั้งน้ำตา ฮวดเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ในตอนนั้น จะตะคอก จะด่า จะว่าอะไรเราก็ได้ ขอแค่อย่าเงียบ
ผมยืนกอดอยู่อย่างนั้นนานมาก ฮวดก็ยังคงไม่หันกลับมาพูดกับผม
"จะด่าจะว่าอะไรเราก็ได้นะฮวด ขอแค่อย่าเมินเฉย"
"ตกลงแล้ว เราเป็นอะไรกัน" ฮวดถามเสียงสั่นๆ
ผมยังคงสะอื้นพูดไม่ออก
............
...........................

[no-reply]

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลเลยครับ

ต่อเลยครับให้ว่อง
 

[taexxxx]

เมื่อเช้าตอนขี่รถไปส่งย่าที่ตลาดผ่านร้านทองของที่บ้านฮวด ดูจากเวลาแล้ว(8.15น.)
ผมคิดว่ามันต้องยังไม่ตื่นแน่ๆเลย แต่ผมก็มองเข้าไปในร้าน แฮะๆ มันโบกมือ บายๆให้ผมด้วย 
เช้านี้เลยทำงานสบาย สมองปลอดโปร่ง คิดถึงมันจังเลย
...........
....................
มันจุกอยู่ในคอ เพระคำตอบมันมีอยู่เต็มไปหมด แต่มันพูดออกมาไม่ได้
ผมก็ยังคงกอดมันอยู่ กอดแน่นขึ้นอีกนิด ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาที่หลังมัน (ขี้มูกด้วย  )
ผมหายใจลึกๆเข้าปอดไปหนึ่งที ก่อนที่จะพยายามพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ ว่า
"เรา..ยัง..รัก...ฮวด...เหมือน...เดิม..นะ" ผมพูดจบผมก็ร้องอีก (โคตรนางเอกเลยตอนนั้น แต่มันร้องของมันเองนะ กลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ)
ฮวดมันยังคงนิ่ง แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันก็สะอื้นอยู่เหมือนกัน มันเอามือขึ้นมาจับมือผมที่กอดมันอยู่ พยายามที่จะแกะมือผมออก
ตอนนั้นผมคิดได้อยากเดียวว่ามันคงโกรธผมมาก มันเลยไม่ตอบอะไรผมมาเลย แล้วยังจะแกะมือผมออกอีก
ผมกลัวว่ามือผมจะหลุดออก ผมก็กอดมันแน่นขึ้นไปอีก ผมไม่อยากปล่อยมันไปแล้วอ่ะ ผมรู้ตัวผมแล้วว่าตอนนี้ผมรักมันมาก 
"เฮ้ย...นี่จะรัดกันให้ตายเลยหรือไง ฮวดรู้แล้วว่าเต้รักฮวด ปล่อยก่อนเถอะ จะหายใจไม่ออกแล้ว" 
ผมได้ยินแบบนั้นก็งงเลย เอ..อะไรหว่า ผมครายมือออกช้าๆ ฮวดมันก็หันหน้ามาหาผม
เอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาผม "คราวหลังอย่าพูดแบบนั้นอีก อย่าพูดเหมือนเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"ฮือๆ" ผมร้องไห้ ฟูมฟายขึ้นมาอีก สวมกอดมันแน่นเลย พูดอะไรไม่ออก ดีใจ ดีใจที่ฮวดมันให้อภัยผม
"พอแล้วๆ นี่เราจะกอดกันให้ได้เสียกันตรงนี้เลยใช่มะ"    ได้ยินแบบนั้น หุหุ ผมก็ปล่อยมันทันที รู้ตัวอีกที ผมก็อายม้วนแล้ว
................
........................
วันนั้นเราสองคนนั่งคุยกันที่ม้านั่งหินอ่อนด้วยกัน
ผมถามว่าทำไมตอนนั้น ต้องตะคอกใส่ผมแบบนั้น แล้วคนๆนั้นเป็นแฟนเก่าใช่ไหม
มันก็บอกผมว่า ผู้หญิงคนนั้นนะ แฟนเก่ามันจริงๆ (เอ่อ..ตอนนั้น แอบงอนมันนิดนึง มันก็ง้อผมแบบ....... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ให้กลับ
ไปคิดเอาเองนะครับ เติมเอาแล้วแต่ที่จะคิดเอานะ)
มันสารภาพว่า มันก็ยังติดต่อกับแฟนเก่ามันอยู่แต่ ไม่ใช่ฐานะคนรักแล้ว แต่เป็นฐานะเพื่อนคนนึง
แต่ที่มันโกรธมาก เพราะไอผู้ชายที่คุยกับแฟนเก่าของมันนั้น ไม่ถูกกันกับไอฮวด มันเป็นคนไม่ดี
มันจะมาหลอกฟันแฟนเก่าไอฮวดมัน มันก็เลยโกรธ
ผมก็ถามมันไปนะว่า ทำไมไม่คุยดีๆกับเรา ทั้งๆที่เราก็ถามดีๆแล้ว ตรงนี้มันขอยอมรับผิดและสัญญากับผมว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
แฮะๆ เรื่องมันก็เลยจบตรงที่ร้านข้าวแห่งนึงในตลาดโต้รุ่ง
กับข้าวผัดกุ้งสองจาน ฟ้าหลังฝนมันดูสดใสแบบนี้นี่เอง
อย่างน้อยเหตุการณ์นั้นก็ทำให้ผมกับฮวด ได้เข้าใจความรู้สึกของกันและกันมากขึ้น
...............
.....................
แล้วความวัวไม่ทันจะหาย ความควายก็เข้ามาแทรกเสียแล้ว
เอาไว้มาต่อ ขอตัวทำงานก่อนนะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มันๆๆ เร้าจายจริงๆ ต้องแบบนี้แหละ 
มีอะไรก็คุยกันตรงๆอย่าใช้อารมณ์
แม้เขาจะผิด เราก็อย่าไปแรงตอบ

แอบงอนมันนิดนึง มันก็ง้อผมแบบ.......  ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ให้กลับ
ไปคิดเอาเองนะครับ เติมเอาแล้วแต่ที่จะคิดเอานะ)

ตอบไม่ได้เติมไม่ถูก เติมให้หน่อย

แฮะๆ เรื่องมันก็เลยจบตรงที่ โรงแรมแห่งหนึ่งอันนี้เติมให้ 

[nu]

   มาต่อเร้วๆนะครับ  กำลังมันส์

[taexxxx]

แฮะ อยากจะพิมพ์ต่อเหลือเกินครับ แต่วันนี้งานผมโคตรหนักเลย กลับบ้านก็ 5 ทุ่มและ เคลียร์นั่นเคลียร์นี่
กว่าจะเสร็จอีก หมดแรงแล้วคร้าบบบบ อยากจะรู้เหมือนกันว่า มีใครอยากจะเห็นหน้าฮวดมะ
อิอิ เผื่อจะไปขอมันได้ แต่มันก็คงจะให้เอามาลงได้นะแหละ แต่จะหาเรื่องไปถ่ายรูปมันอ่ะ
อิอิ ตอนนี้มันผอมลงกว่าแต่ก่อนมาก (แต่ความสูงไม่ได้เพิ่มเลย ให้ดิ้นตายเลย)
แล้วก็ที่นั่งริมสระ กับบรรยากาศของสระน้ำพุ กะว่าเสาร์นี้ผมจะไปวิ่งออกกำลังกายที่นั่น
เดี๋ยวจะถ่ายมาให้ดูละกันนะครับ แต่ไอเก้าอี้หินอ่อนตัวนั้น มันจะอยู่หรือเปล่า อันนี้ผมก็รับปากไม่ได้นะ
จะสวยเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน แล้วก็รูปหน้าร้านพี่เถียน สะพานที่ฮวดชอบไปแกล้งเด็กๆ
ป่านนี้เด็กๆมันก็คงจะโตกันหมดแล้ว ไม่รู้มันจะจำผมได้อีกหรือเปล่า ถ้าไง จะไปเก็บบรรยากาศมาให้หมดเลยละกันนะครับ
คืนนี้คงขอตัวนอนก่อนดีกว่า ไม่ไหวแล้วครับ จะน๊อคแล้วครับ หลับฝันดีทุกท่านนะครับ

[cha-lor-rea]

  มาลงจื้อ รองับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อิอิ เต้น่ารักขนาดนี้เลยหรือ แล้วฮวดจะน่ารักขนาดไหนนี่
รอๆๆๆ 

[~ScAreD:SAcreD~]

นายเตเต้ ขายดีแล้วววววววว ยินดีด้วย 5 5 5

[taexxxx]

บทนำ.....
คุณบลูคร้าบบ ไอฮวดนะ มันหล่อกว่าผมเยอะ แบบว่าโคตรพ่อโคตรแม่เลยมั้ง แฮะๆ เว่อร์ไปนิดแต่
เอาไว้ดูรูปแล้วตัดสินกันเองเน้อ
ขอบคุณ ชะรอลีเอะ เกย์เนส นุ ตะแน๋ว ป้อม ด้วย ที่ติดตามกันเรื่อยมา รับรองยังมีให้ลุ้นอีกเยอะ
ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยครับ
.....
.............
ในโลกของชายรักชาย ปัจจุบัน (2006) ผมเชื่อว่าทุกคนอาจจะมองว่ามันเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว
ยิ่งคนกรุงเทพ ยิ่งแล้วใหญ่ หันไปทางไหน ก็มีแต่ชายรักชาย เต็มไปหมด (ผมไม่อยากใช้คำว่าเกย์ หรือ ตุ๊ด เพราะมันดูไม่ดีมากนัก)
แต่...ถ้าย้อนกลับไปในช่วงนั้น เอ่อ...5-6 ปีที่แล้ว ที่สำคัญ ที่ห่างไกลความเจริญแบบบ้านผม (ตอนนี้เจริญแล้วครับ ^ ^)
มันคงจะเป็นเรื่องยากที่จะให้ใครหลายๆคน ยอมรับเรื่องชายรักชายได้  แม้ผมกับฮวดจะรักกันแต่เราสองคนก็ไม่เคย
ไปแสดงออกหรือทำอะไรกันในที่โจ่งแจ้ง (ทำอะไรกันนี่ แล้วแต่จะคิดนะ  )
เราจะแคร์สายตาผู้คนรอบข้างเสมอ เวลาเราไปกินอะไร หากเป็นร้านข้างทาง เราก็กินเหมือนคนอื่นปกติ พูดจาหัวเราะสนุกสนาน
แต่หากเป็นร้านอาหารที่ปลอดคนสักนิด เราจะมีแบบว่า แอบหวาน เช่น ป้อนด้วยช้อน แล้วก็ป้อนด้วย..... ...มือจ้า (คิดลึกๆรู้นะ)
การจับมือหรือการกอด ก็มีบ้างเวลาที่เราสองคนขี่รถเล่นไปสายนอกเมือง แต่ก็ไม่เคยเกินเลยไปกว่านี้
เราสองคนค่อนข้างจะระวังตัวกันดี เพราะไม่อยากเป็นขี้ปากของใครต่อใคร เรื่องผมกับฮวดก็มีคนไม่กี่คนเท่านั้น
ที่รู้ว่าเราคบกัน
แต่หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น (ที่เราทะเลาะกันเมื่อตอนที่แล้วนะแหละ) เรื่องของผมก็เริ่มเป็นเรื่อง Talk of the town ไปในทันที
มันอึดอัดมากนะครับเวลาที่ไหนมาไหนกันสองคนแล้วมีสายตาหลายๆคู่มองดูอยู่ มันรู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเอาเสียเลย
..........
..............
วันนั้นผมหลีกเลี่ยงการไปไหนมาไหนกับฮวด ด้วยกันให้ฮวดขี่มอไซต์มาเอง แล้วไปเจอกันที่ร้านอาหาร
แล้วผมค่อยตามเข้าไปในร้านทีหลัง (ทำตัวเหมือนกับดาราเลยวุ้ย) เราเรื่องที่นั่งชั้นสอง
เพราะไม่อยากให้ใคร เห็นว่ามาด้วยกัน แต่ไหงฮวดมันทำตัวปกติจังวุ้ย มันไม่เครียดแบบเราบ้างหรือไง
แถมมาบ่นกับเราอีก ว่าทำอะไรให้วุ่นวาย ต้องขี่รถมาคนละคัน
ไอตัวผมนะ จะเสียหาย จะมีใครมาว่า ว่าเป็นเกย์อะไรพวกนี้ ผมนะทนได้
แต่ผมไม่อยากให้ใครมาว่ามันนะแหละ
เราก็สั่งของกินตามปกติ ระหว่างที่กินกันอร่อย ฮวดมันป้อนไข่.....เจียว...ให้ผม
ปากผมกำลังอ้า ไข่มันกำลังจะเข้าปากผมแล้ว
"เฮ้ยว่าไงฮวด" เอ่อ..แล้วกรูจะอ้าปากค้างรอไข่เมิงทำไมเนี๊ยะ ผมรีบหุบปาก แล้วหันไปหาต้นเสียง
ซวยแล้วไง เพื่อนไอฮวดมันมายกทีมเลย ผมก็ แฮะๆ ยิ้ม ทักทายแบบเจื๋อนกลับไปให้
อีกและ ไอฮวดมันนิ่งมากเลยอ่ะ ไหงมันถึงเฉยได้ขนาดนั้น น้ำเสียงเรียบจนดูแปลก
มันก็คุยกับเพื่อนมันสักพัก แล้วเพื่อนมันก็ถามขึ้นมาว่า
"เมิงมากับใครวะ" เอาแล้วไง ฮวดมันจะบอกแบบไหนหว่า มันจะห่วงความรู้สึกเราหรือเปล่าหว่า
แต่ตอนนั้นผมก็ห่วงความรู้สึกมัน อยากให้มันบอกว่ามากับพี่หรือกับเพื่อนหรือญาติก็ได้
ผมไม่ว่าอะไรทั้งนั้น แล้วฮวดมันก็ตอบกลับไปโดยไม่คิดเลยว่า
"กรูมากับเพื่อน เมิงไปนั่งโต๊ะเหอะ กรูกินข้าวยังไม่เสร็จ กรูขอตัวกินข้าวก่อน"
เอ่อ....แล้วทำไมกรูต้องเสียใจด้วยวะ กับคำตอบที่ฮวดมันตอบไป ทั้งๆที่มันก็ตอบอย่างที่กรูคิดเมื่อกี้เป๊ะๆ
เอาแล้วดิ๊ ข้าวมื้อนี้ม่ายอร่อยเสียและ ผมก็ส่งยิ้มให้เพ่อนมันพอเป็นพิธีแล้วก็ก้มหน้าก้มตากิน
ไม่เงยหน้ามาพูดกับฮวดมันสักคำ พอเงยหน้ามาผมก็ทำเป็นมองนั่นมองนี่ (ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ เฮ้อ..คิดแล้วก็เซ็งเป็ด)
ไม่สนใจมัน มันถามคำผมก็ตอบคำ ออกแนวกวนทีนมันเล็กน้อย โทษฐานทำกรูเสียใจ หึหึ ต้องโดนแบบนี้
ผมก็กินไปยิ้มไป (ในใจผมแอบซะใจ ที่แกล้งฮวดมันสำเร็จ)
"เอ้า กินซะ" มันตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงป้อนให้ผม มันกวนผมอ่ะ เล่นมาจ่อตรงปากเลย
ผมรีบถอยออกบอกว่า เพื่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวมันก็เห็นหรอก (ดูดิ๊ ผมยังจะเล่นตัวอีก)
"จะกินไม่กิน" มันทำเสียงขู่ผม แฮะๆ กินแล้วคร้าบบบบ แล้วผมก็รีบงับไก่ชิ้นนั้น
"แค่เนี๊ยะ ก็หมดเรื่อง" ฮวดมันพูดหลังจากผมยอมกินไก่ชิ้นนั้น (ดูมันดิ๊ ชนะผมซะงั้น)
ไอผมรึ ก็เคี้ยวตุ้ยๆ หึหึ นึกว่ากลัวหรือไง เดี๋ยวจะเอาคืนบ้างคอยดูแล้วกัน
"จะกินเม็ดมะม่วง" ผมเริ่มทำงอแงเป็นเด็ก ฮวดมันหันมามองหน้าผม แล้วก็หันไปดูเพื่อนมัน
ก่อนที่จะตักเม็ดมะม่วงป้อนให้ผม  เสร็จโจร ได้การหละทีนี้
ผมก็เคี้ยวตุ้ยๆ มองหน้าฮวดไป ยิ้มไป มันมองหน้าผมเหมือนจะอยากจะกระโดดลุกขึ้นมาเตะเสียให้ได้
ไอเห็นมันเป็นแบบนั้น ก็ได้ใจ ยิ้มยั่วมันอีก
"ทอดมันกุ้งอ่ะ" เหมือนจะรู้งาน มันก็ตักทอดมันกุ้งไป แต่มันป้อนให้ทั้งชิ้นนั้นเลยอ่ะดิ๊
"จะบ้าเหรอ ชิ้นใหญ่แบบนี้ จะกินเข้าไปได้ไง" มันหัวเราะร่าเลย เหมือนได้เอาคืนผม แม้จะเจ็บใจ
แต่ผมก็ดีใจนะ ที่มันหัวเราะออกมาได้ ไม่ต้องมานั่งเกร็งคนอื่น (ก็เพื่อนมันนะแหละ)
ผมทำท่างอน มันก็ตัดทอดมันกุ้ง เหลือชิ้น เท่าติ๊ด (เท่าติ๊ด บ้านผมแปลว่า เล็กมากถึงมากที่สุด)
แล้วก็ป้อนให้ผมใหม่อีกครั้ง ผมทำตาโต โกดมันเข้าไปอีก (โกรธตอนนี้ โกรธแบบหยอกล้อนะ)
มันก็หัวเราะผมอีก ได้ทีมันก็เอาผมใหญ่เชียว (กลายเป็นงอนกันไปงอนกันมา ง้อกันไปง้อกันมา)
สรุปวันนั้นมันแพ้ผม  เพราะทอดมันกุ้ง อิอิ
เรื่องของเรื่องก็คือเหลือทอดมันกุ้งชิ้นสุดท้ายอยู่ในจานผม
"ชิ้นสุดท้าย แฟนน่ารัก" ผมพูดขึ้น มันก็ยิ้ม คงคิดว่าผมกำลังชมมัน
หลังจากที่เห็นมันยิ้ม ผมก็ยื่นทอดมันกุ้งชิ้นนั้นให้มัน  (เสร็จกรูหละงานนี้)
มันก็ "เฮ้ย ได้ไง กินเองดิ๊" มันรีบปัด ไม่กินท่าเดียว ผมใช้สายตาขเม่นใส่มัน
"เออ...กินก็ได้" ว่าแล้วมันก็ทำท่าทางจะจับซ้อมที่ผมยื่นให้มัน
แต่...ผมชักมือกลับ แล้วก็งับทอดมันไว้คาที่ปาก แล้วก็ยื่นทอดมันให้มันทั้งอย่างงั้น
"เฮ้ย..เอางี้เลยลเหรอ" ผมไม่ตอบโต้ ยิ้มทั้งๆที่คาบทอดมันอยู่อย่างนั้นแหละ
มันหันซ้ายหันขวา ดูเพื่อนที่อยู่ด้านหลัง ตอนนั้นเพื่อนมันกำลังก้มหน้าก้มตากิน ไม่ได้หันมาสนใจเราสองคน
มันเลยอาศัยความเร็วรีบงับทอดมันกุ้งชิ้นนั้นไป ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกล้าหรอก แต่ตอนที่มันงับทอดมันไป
จมูกของเราสองคนมาสัมผัสกัน เล่นเอาผมหน้าแดงหูแดง  พูดอะไรไม่ออก
แล้วที่เขิลล์เข้าไปอีกก็เพราะว่า เพื่อนไอฮวดมันไม่เห็น แต่ป้าที่เป็นคนเสิร์ฟดันเข้ามาเห็นพอดี
โอ้วแม่เจ้า..........
"ป้าครับคิดเงินครับ" คิดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะตอนนั้น เก็บเงินไว้ก่อน แล้วก็คงจะหายจากร้านนี้ไปสักพัก
ฮวดมันก็บ่นอุบอิบ ว่ามันยังเคีย้วไม่หมดปากเลย จะรีบไปไหน ผมเลยเล่าว่าป้าเขามาเห็น มันก็เลยขอตัวลงไปรอที่รถเลย
เวรกรรม เมิงทิ้งให้กรูนั่งอายคนเดียวอย่างเงี๊ยะเนี๊ยะนะ หลังจากรับเงินมาเสร็จผมให้ทิปป้าไป 20 บาท บอกว่า
อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเขาหละ ไม่งั้นผมเอาป้าตายแน่ๆ ป้าแกก็หัวเราะ โอ้ย...ป้าจะเอาไปเล่าให้ใครเขาฟังหละ
ว่าแล้วป้าก็หยิบเงิน 20 บาท ควักไปเก็บในเสื้อในแก
..........
.................
คืนนั้นเราขี่รถคนละคันก็จริง แต่ฮวดก็มาส่งผมที่บ้าน ทั้งๆที่ผ่านบ้านฮวดก่อน (น่ารักเจงๆเลย)
มันบอกว่ากลัวมีคนโชคร้าย ผมก็ถามมันนะว่า โชคร้ายยังไง
มันก็บอกว่า โชคร้ายที่มาฉุดเต้ไปข่มขืนอ่ะดิ    ดูมันดิ๊ปากคอเราะร้าย
สรุปแล้วคืนนั้นนอนไม่หลับ เพราะคิดถึงแต่ ฉากจมูกชนกัน คิดเองเขิลล์เอง
.....
นั่งพิมพ์มาตั้งแต่บ่าย 2 มาเสร็จตอน 6โมงครึ่ง โอ้วแม้เจ้า กินเวลานานโคตร
คิดดูดิ๊นั่งพิมพ์ไปได้ 2 บรรทัด
กริ๊ง.....ฮัลโหลเต้เหรอ...มาดูโปรแกรมให้หน่อย มันใช้ไม่ได้ (นี่สายนึง)
กริ๊ง.....ฮัลโหล เต้เหรอ....ฐานข้อมูลมัน Error มาดูให้หน่อย (นี่ก็อีกสายนึง)
รวมๆแล้วก็เออ...กรูไม่ต้องพงไม่ต้องพิมพ์มันแล้ววันนี้
...........
.....
คืนนี้หลับฝันดี นะครับ หวังว่าตอนนี้คงทำให้ทุกคนยิ้มออกมาได้นะครับ เพราะผมเองก็มีความสุขเวลาคิดถึงตอนนี้ทุกที

[abcd]

".....ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกล้าหรอก แต่ตอนที่มันงับทอดมันไป
จมูกของเราสองคนมาสัมผัสกัน เล่นเอาผมหน้าแดงหูแดง   พูดอะไรไม่ออก"      คนอ่านก็หน้าแดงเหมือนกัลลล

[taexxxx]

แฮะๆ  ต้องขอโทษ คุณ MaskedRider Z ด้วยนะครับที่ตกหล่นไป
คือ หลังจากนี้ ขอเรียกสั้นๆว่า Z ก็แล้วกันนะ  ชื่อมานยาวอ่ะ พิมพ์ไม่ไหว
ส่วนคนใหม่ คุณ Ryukun ขอบคุณครับที่ติดตาม เรื่องไอฉี่ (ไอฮวด)
เรื่องราวความประทับใจยังคงมีตลอดนะครับ ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยดีกว่า
อ้อ...คนอื่นๆที่ไม่ได้เอ่ยชื่อก็....แฮะๆใครบ้างหละนี่ คุณนุ คุณบลู คุณแฟรงค์
คุณตะแน๋ว คุณชะรอรีเอะ คุณหนูยักส์(bigrat) คุณป๋อม แฮะๆ จะว่าไปก็เยอะเหมือนกันนะนี่
อ้อ..มีคุณไก่ คุณโต้ง ไม่ค่อยเม้นแต่แอดเอ็มมาคุยกันก็โอเค ให้อภัย (แต่เม้นให้บ้างเน้อ จะได้เป็นกำลังใจผมกระผมด้วย)
  ทำไปทำมา มีคนอ่านเยอะเหมือนกันนะนี่ ดีใจจังแฮะ
มาต่อกันเลยละกันนะครับ
.........
....................
ช่วงที่เริ่มคบกับฮวด แม่ของผมที่ไม่ได้เจอะเจอหน้าลูกชายมาเป็น 10 ปี ก็ได้กลับมาเยี่ยม
จะบอกว่าเยี่ยมคงไม่ถูกมากนัก เรียกว่าหนีร้อนมาพึ่งเย็นดีกว่า
แม่มาพักอาศัยอยู่กับยายได้สักพักแล้วหละ วันแรกที่แม่ผมมา ผมนั่งรอด้วยความตื่นเต้นมากๆ
เพราะเราไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก ฉากสุดท้ายที่เห็นแม่ ก็ตอนที่แม่หอมผ้า หนีพ่อผมไป
ผมวิ่งตามแม่ ปากก็ตะโกนเรียก แม่ แม่ แม่ แต่เนื่องด้วยวัยที่ผมยังเด็ก ผมวิ่งไม่ทันรถตุ๊กๆที่แม่นั่งไป
แม่หันมาหาผมแล้วก็ร้องไห้ นั่นเป็นฉากสุดท้ายที่ผมจำได้เกี่ยวกับเรื่องแม่
หลังจากนั้นผมก็ได้เติมโตมากับย่าแล้วก็พ่อ แต่จะเน้นไปอยู่กับย่า เสียมากกว่า ย่าผมก็เลยเป็นทั้งพ่อแล้วก็แม่
เหมือนผมจะเป็นเด็กขาดความอบอุ่นเลยเนอะ แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้นเสียทีเดียว ผมอยู่กับย่าผมก็มีความสุขดี กินอิ่มนอนหลับ
ผมยังจำได้ตอนที่ผมอยู่ ป.1 ย่าสอนเขียนมานะ มานี ชูใจ เขียนผิดก็โดนตีมืออยู่อย่างนั้น เอ่อ....เริ่มนอกเรื่องและ
กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า ผมก็เลยไม่สนิทกับแม่ ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเรียกแม่แท้ๆของตัวเองว่า "แม่"
วันที่แม่มา ผมจำหน้าแม่ไม่ได้ เพราะเปลี่ยนไปมาก ผมนั่งนิ่งได้แต่มองคนอื่นวิ่งไปต้อนรับแม่
แม่ก็เข้ามาหาผมกอดผม แต่ผมกำลัง เอ๋อๆ อยู่ จะกอดก็ไม่กล้า จะพูดก็ไม่กล้า สบตาก็ไม่กล้า ทำตัวไม่ถูก
ช่วงแรกๆผมเรียกแม่ผมว่า "คุณ" ตลอด เพราะมันไม่ชิน แต่ผมก็รวบรวมความกล้านอนคิดมาทั้งคืน
วันที่ผมเรียกแม่ผมว่า "แม่" แม่ร้องไห้เลย ญาติก็ร้องไห้ตามกัน แล้วผมจะเหลือเหรอ ร้องจนตาบวมไปเลย
แต่ผมก็สนิทกับแม่ได้อย่างรวดเร็ว ผมมักจะเอาเรื่องฮวดมาเล่าให้แม่ฟัง ตอนช่วยแม่ทำขนมเสมอ
แม่ก็บ่นว่าอยากเจอ ผมก็รับปากแต่ก็ยังไม่กล้าพามาเสียที เพราะว่าอาย กลัวว่ามันจะมาหวานต่อหน้าแม่อ่ะดิ๊
.............
........................
แล้ววันนั้นก็มาถึง วันนั้นผมก็ไปเจอฮวดที่ร้านพี่เถียนเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้ ผมขอให้มันไปหาแม่กับผมก่อน
มันก็รับปากแต่โดยดี ไม่ถามไม่กระวนกระวาย แถมยังจะซื้อขนมหวานไปฝากแม่ผมอีก
ผมก็เลยบอกมันว่าไม่ต้องซื้อไปหรอก เพราะว่าแม่เราขายขนมหวานหน้าปากซอยนะ
ตอนนั้นสายตามันเป็นแบบนี้เลย  เห็นแล้วน่ารักชะมัด
ว่าแล้วก็พามันไปหาแม่ผมเลย มันก็รู้มารยาทไม่ต้องให้บอก เจอหน้าแม่ผมก็ยกไหว้
เข้าไปพูดคุยทักทาย ตอนนั้นผมกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย เขาสองคนคุยกันหัวเราะคิกคักกันสนุกสนาน
ผมก็มั่นใส้ ทำงอนซะ นั่งกินกล้วยบวชชี (จำได้แม่นเลยเพราะหวานมันอร่อยสุดๆ) หันหลังให้เขาสองคน
แหนะ!!! ยังไม่เข้ามาง้อเราอีก เออ...จำไว้เลยนะ ไอฮวด
"แม่ ขออีกถ้วยได้ป่าว" ผมทำน้ำเสียงไม่น่ารักเอาเสียเลย (เสียงงอนๆนะ ไม่ได้เสียงตะคอก)
"เอาเถอะ กินไปเลยลูก กินให้แม่ขาดทุนไปเลย" ดูๆ ดูแม่ผม ประชดเราต่อหน้าไอฮวด
ส่วนไอฮวดนะเหรอ หัวเราะท้องแข็งไปแล้ว
"ไม่ต้องหัวเราะเลย ไอหัวเม่น" ผมนึกคำด่ามันไม่ออก ด่าแรงสุดได้แค่เนี๊ยะ (จำไม่ได้ว่า เม่น หรือ หนาม เพราะตอนนั้น
มันไว้ทรงหัวหนามทั้งหัวเลย)
"เป็นไรขึ้นมาอีก" ฮวดมันถามผม
"อิจฉาคนบางคน" ผมทำพูด ค้อนใส่ มันก็ลุกขึ้นมาหาผมเลย ไอเราก็ตกใจดิ๊ เฮ้ย..แม่กรูอยู่นะ เมิงจะทำเหมือนตอนเราอยู่
สองคนด้วยกันไม่ได้นะเว้ย (ทำอะไรนี่ ไม่บอกนะ คิดเอาเอง)
มันเอาแขนมาล๊อคคอผมลากให้ไปนั่งติดกับมันแล้วมันก็บอกแม่ผมว่า
"แม่ดูลูกแม่ดิ๊ งอนไม่เข้าเรื่อง เวลาอยู่กับผมนะ ผมต้องง้อมันทุกวัน" แม่ก็หัวเราะร่า แล้วก็ถามประโยคหมัดฮุคเข้าไป
"ฮวดง้อเต้มันยังไงหละ" แม่ถามแบบไม่ได้คิดอะไรนะ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนกัน
แต่ไอฮวดอ่ะดิ แฮะๆ ทำปากเก่งอยู่ตะกี้ นั่งใบ้กินไปเลย ได้แต่ เอ่อ อ่า เอ่อ อ่า อยู่นั้น
ไอเราก็กลัวมันจะพูดความจริง เลยชิงตัดหน้าตอบไปก่อน
"อ๋อ...มันก็ล๊อคคอเต้มา แล้วมันก็เข็กหัวเต้ทีนึงอ่ะแม่" แล้วผมก็หัวเราะกลบเกลื่อนไป ซึ่งมันก็ใช้ได้
แม่ผมหัวเราะร่าเลย แม่ผมก็ถามซอกแซกไปเรื่อย เช่น รู้จักกันมากี่ปีแล้วหละ เราก็บอกไปตามความจริงว่าประมาณ 5 เดือน
แม่ก็พูดมาอีกว่า แค่ 5 เดือนแต่ดูรักกันดีนะ ไอฮวดสำลักน้ำเลยครับ
"ฮวดเป็นอะไรลูก ใจเย็น สำลักน้ำเหรอ" แม่ผมดึงทิชชู่ยื่นให้ไปเยอะ
"แม่ก็ ยื่นไปให้ตั้งเยอะ จะให้มันเอาไปเช็ดตูดด้วยหรือไง"
"พูดกับแม่แบบนี้ได้ไงอ่ะเต้" ฮวดมันได้ที ทำเป็นว่าอยู่ข้างแม่ โหย......เข้าขากันดีหละคู่นี้
เวลาอยู่ด้วยกันผมก็แพ้ไปซะทุกที แต่ผมก็แอบดีใจลึกๆนะที่ฮวดเข้ากับแม่ผมได้
อาจจะเพราะว่าแม่ผมเป็นคนตลกๆ สนุกสนาน ไม่เครียดก็ได้ แต่ติดตรงที่ว่าแม่ผมปากร้าย
ด่าทีนึงเจ็บลงไปถึงไส้ติ่งเลยหละ 
.........
..............
ผมก็ไม่ได้พามันมากินขนมหวานฝีมือแม่ผมทุกวันหรอก เพราะมาทีมันกินทีนึง 3 ถ้วย
ทำให้ต้องเปลี่ยนเส้นทางขี่มอไซต์ไปอีกทางนึง แต่เวลาขี่รถกลับบ้านผมก็แวะช่วยแม่เก็บร้านทุกที
แม่ผมอยู่ในซอยเดียวกับผมแต่อยู่บ้านยาย ส่วนผมอยู่บ้านย่า บ้านเราห่างกันไม่ถึง 500 เมตร
ผมเลยไปหาแม่ได้ทุกวัน เหมือนมันโหยหาความรักจากแม่มานาน ซึ่งฮวดก็เป็นคล้ายๆกับผม
แต่ฮวดต่างกับผมตรงที่ มีครอบครัวสมบูรณ์ แต่รักลูกไม่เป็น เลี้ยงลูกด้วยเงิน
ทำให้ฮวดมันต้องการความรัก ซึ่งผมก็เข้ามาช่วยเติมให้มัน แม้ไม่เต็ม แต่มันก็ยิ้มได้ แค่นั้นผมก็ดีใจแล้วหละ

[Ah Yes]

คุณtaexxxxครับ
ป๊าดดดดดโธ่  เอ่ยชื่อผมทำไมน่ะ ผมอุตส่าห์ไม่เมนต์แล้วนะ ได้แต่แอบมาอ่านเฉยๆ
ทำงี้ใครๆก็รู้เรื่องของเราหมดดิ
รู้ว่าผมน่ะเป็นแฟน..............คลับของคุณ
เขิลลลครับ
อ้อ  ดังใหญ่แล้วนะคุณ ถึงว่าไม่ค่อยว่าง
เป็นคนของมวลชนนี่เอง ทั้งงานราษฎร์งานหลวง
ยังไงก็ระวังรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

[taexxxx]

ไม่รู้ว่าผมเป็นคนอ่อนไหวง่ายไปหรือเปล่า แต่....วันนี้
ขากลับบ้านหลังเลิกงาน ผมกำลังจะเดินไปที่มอไซต์ปรากฏว่าผมได้ยินเพลงๆนึงลอยเข้ามาในหู
"กี่ความเจ็บช้ำ กี่คำเพรียกหา กี่หยดน้ำตา
ก็เพื่อเธอ แต่คนอย่างชั้น ไม่มีค่าพอ ไม่มีแล้ว
เราจบกันทุกอย่าง พอเข้าใจทุกอย่าง.....
เพียงยังรู้สึก รักเธอ รักเธอ เกินกว่ารับไว้
ยังอ่อนแอเหมือนเก่า ทุกวัน ทุกคืน คิดถึงเธออยู่มากมายไม่เคยลบเลือน"

เอ่อ....คือว่า....ตอนแรกมันก็
แต่พอท่อนฮุคขึ้นเท่านั้นแหละผมก็  กลางที่จอดรถเลย
แฮะๆ แบบว่าฉากเรื่องราวต่างๆในเซ็งเป็ด มันลอยขึ้นมาในหัวหมดเลย
ผมพยายามกลั้นแล้วนะครับ กลั้นที่จะไม่ร้อง
แต่มันไม่อยู่จริงๆ มันตราตรึงลงไปในหัวใจผมไปแล้ว.....(พิมพ์ไปร้องไปเวรจริงๆ วันนี้ผมเขียนเรื่องฮวดต่อไม่ได้และ)
หลับฝันดีนะคร้าบบบ

[nu]

   คุณ  taexxxx  ครับ พิษไข้หวัดเป็ดอะรักษายากครับเป็นกันทุกคนอะแหละ  ได้ยินเพลงนี้แล้วจิตมันหลุดทุกคนครับ

รีบมาต่อนะครับ

[Kelvin]

อุตส่าห์ว่าจะคอยซุ่มอ่าน อย่างเดียวแล้วเชียว อ่ะๆ เพื่อเต้เราเข้ามาโหวตแล้วนา(อ่ะๆไม่ใช่ AF fanclub) ไม่ใช่แค่เต้หรอกเมื่อเจอเพลง When I 'm feeling blue เข้าไปแล้วต้องเกิดอาการเช่นนั้น ตอนนี้ไม่ฟังเพลงนี้แล้วอ่า(เพราะฟังทีไรหัวใจสลาย อิอิ..เวอร์) ยังไงๆ เราก็ยังรอฟังเรื่องราวดีๆ จากเต้อยู่นะ อ่านไปก็อิจฉา(ตาร้อน)ไปแต่ก็มีความสุขพิลึก





                                                                   I am KAI

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มาต่อเรื่องฮวดด่วนๆๆ
ไม่งั้นจะเอาเพลงมาให้ฟังทุกวัน

[wma=300,50]http://www.switchpod.com/users/sariswat/a3.mp3[/wma]

จะลงเอยกันอย่างไงหนอ
ทำไมตระกูลเป็ดมีแต่ผิดหวังหนอ


แต่อืม kai นี่เขาเป็นใครกันหนอ


ขอบคุณเพลงดีจาก warpboyza นะครับ
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=23.0

[taexxxx]

แฮะๆ โดนพิษไข้หวัดเป็ดระบาด ตอนแรกว่าจะหายแล้วเชียว
แต่วันนี้ก็ดันมีสายนึงโทรมาจากกรุงเทพ ไม่ใช่ใครหรอก เพื่อนสมัยเรียนที่กรุงเทพด้วยนะแหละ
โทรมาก็พรรณณาถึงแต่นัทกับพระโด่ง ไม่หยุดเวรกรรม ไอบร้า กรูกำลังจะโอเคขึ้นแล้ว
เมิงมาทำให้ฉากต่างๆมันหมุนเข้ามาในหัวกรูอีกและ แต่โอเคขึ้น เราพูดถึงแต่ฉากที่น่าประทับใจ
มันลงทุนเอาไปปริ๊นให้เพื่อนๆผมที่เขาไม่สะดวกจะอ่านในเวบ ด้วยอ่ะ(โคตรลงทุนเลย)
ส่วนไอคนที่อ่านดันติดใจ เอาไปถ่ายเอกสารกลับไปให้เพื่อนๆที่ทำงานได้อ่านอีก สงสัยกรูว่าไข้หวัดเป็ด
คงจะไประบาดตามซอกตามมุม ทั่วประเทศแล้วหละตอนนี้
............
ถึงเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในบอร์ดที่คอยติดตามอ่านนะครับ แฮะๆ ดีใจอย่างสุดซึ้ง
ผมจะพยายามให้ได้วันละตอนนะครับ สัญญาๆ ถ้างานไม่หนักจนไป ผมจะมาอัพให้ทุกวันเลย
แม้จะไม่มีใครมาเม้นให้ผมก็ตาม (แอบน้อยใจนิดหน่อยที่ไม่มีคนมาอ่าน) 
แต่เอาเถอะ สู้โว้ย!!!! ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยละกัน
.......
....................
มีอีกเรื่องนึงที่ผมยังไม่ได้พูดถึง ก็คือ
ฮวดเป็นนักดนตรี (เมิงจะเท่ห์ไปทำไมมากมาย)
ตำแหน่งที่ฮวดเล่นนั้นคือ มือกลอง
ผมก็ได้มีโอกาสในหลายๆครั้งที่ได้ไปดู ฮวดซ้อมกับเพื่อนๆ
เวลาฮวดจับไม้กลองแล้วเล่น ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย
ดูมีความสุขในการปลดปล่อย แม้จะดูรุนแรงแต่ก็...ดูสงบแล้วก็มีสมาธิกับการตีกลองมากๆ
ส่วนใหญ่เวลาซ้อมก็ใช้เวลา 2 ชม.อย่างต่ำ แรกๆที่ผมไป ผมก็ออกมาคุยกับอาจารย์ที่สอนดนตรีในร้านนะแหละ
แบบว่ารู้จักกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว อาจารย์เขายุให้ผมกลับมาเรียนร้องเพลงอีก(เมื่อก่อนผมเคยเรียนร้องเพลงอยู่ที่นี่)
คงจะเห็นว่าผมมาที่ร้านบ่อย แล้วมานั่งรอเฉยๆ ตั้ง 2 ชม. พักหลังผมก็เลยแวะมานั่งแป๊บนึง
แล้วก็ขอตัวออกไป หาเพื่อนๆผมบ้าง แรกๆไอฮวดมันไม่ยอม มันบอกจะไปหาใคร ก็มีมันอยู่นี่แล้วทั้งคน
ดูดิ๊ ดูมันพูด เห็นแก่ตัวชะมัด แล้วนี่กรูมาเขิลล์ทำไมเนี๊ยะ
แต่พักหลังมันก็เห็นผมเบื่อๆ มันก็เลยยอม แต่สาเหตุที่แท้จริง ผม(คิด)ว่านะ
น่าจะมาจากนักร้องวงมันมากว่า ชื่อบอล เด็กตัวเล็กๆ แต่มันน่ารักขี้เล่นชอบหยอกผม
มันชอบแกล้งฮวดด้วยการมากอดผม แล้วก็พูดทำนองว่า ไปเอาไอฮวดมันทำไม
ผมน่ารักกว่ามันตั้งเยอะ มาชอบผมดีกว่า นึกหน้าไอฮวดตอนนี้นะ ถ้าเขี้ยวงอกออกมาได้ มันก็คงจะงอกออกมาแล้ว
มันเล่นเอาไม้กลองชี้หน้าเพื่อนมัน "เมิงปล่อยเลยนะ ถ้าไม่อยากโดนไม่กลองเสียบตูดตาย" 
ประมาณว่าหยอกล้อกันเล่นในวง แต่ฮวดมันคิดมาก ไม่อยากให้ผมไปเจอะแจะกับไอบอลให้มาก
มันก็เลยยอมให้ผมได้ไปเจอะเจอกับเพื่อนๆผมบ้าง เพื่อนผมมันก็ไม่ไปตายที่ไหนหรอก
ก็เฝ้าอยู่ร้านพี่เถียน เล่นคอมอยู่นั่นแหละ ผมเบื่อเกมส์แล้ว ก็เลยออกไปขี่รถเล่นคนเดียว
ตอนนั้นมันใกล้เทศกาลวันวาเลนไทน์แล้ว ไม่ซิ พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้ว ในหัวผมก็คิดแต่เรื่องนี้แหละ
ว่าจะชวนฮวดไปดินเนอร์ที่ไหนดี  คิดๆก็เออ..วางแผนไว้หมดและ ว่าจะซื้อดอกกุหลาบให้สักดอก
คิดไปก็อดที่จะอมยิ้มไปไม่ได้ (สมัยนั้นน้ำมันมันไม่แพง) ผมก็ขี่รถเล่นนานอยู่เหมือนกัน
มองดูนาฬิกา เอ้อ..มันได้เวลาไปรับฮวดแล้วนิ๊หว่า ว่าแต่วันนี้เราจะไปกินข้าวที่ไหนกันดีฟ่ะ
ผมไปจอดรอหน้าร้านดนตรีเพราะขี้เกียจเข้าไป รอจน 15 นาทีก็แล้ว ไม่ยักกะเดินออกมา
สงสัยจะติดลม ว่าแล้วก็เดินเข้าไปกะว่าไปจิกออกมาหน่อย
เอ่อ....แล้วไหงห้องซ้อมมันว่างจังเลยหว่า ว่าแล้วก็เข้าไปหาอาจารย์ที่อยู่อีกห้องนึง
"อาจารย์ เห็นฮวดป่าวครับ"
"อ๋อ..พี่มันมารับไปตั้งนานแล้ว" เอ่อ....มารับไปตั้งนานแล้ว แล้วไหงไม่เห็นบอกก่อนหน้านี้ว่าจะให้พี่ชายมารับ
(ตอนนั้นมือถือมันแพงผมยังไม่มีปัญญาซื้อมาใช้นะครับ) ผมก็คอตกขี่รถกลับบ้านคนเดียว
เซ็งเลย แอบงอนมันด้วยทำไมไม่รอ ก็ตกลงว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน
ระหว่างขี่รถกลับบ้าน ช่วงที่ผ่านหน้าร้านพี่เถียนก็หวังว่าจะเห็นมันนั่งอยู่หน้าร้าน
แต่...ก็ไม่เห็นแม้เงา ผมหันสายตาไปอีกฝาก ซึ่งอยู่เยื้องๆกับร้านพี่เถียน
ผมเห็นครับ.........ผมเห็นหลังคนที่ดูคุ้นตา กำลังเดินเข้าไปในร้านกับผู้ชาย อีก 2 คน
ใช่แล้วครับ ฮวดนั่นเอง เดินเข้าไปในร้านกับพี่ชาย แล้วก็อีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนพี่ชาย
แล้วฮวดเข้าไปทำไมในร้านแบบนี้ ทำไมถึงดูร่าเริงแบบนั้น (ร้านนั้นเป็นร้านแบบนั่งดริ๊งมี ญ อย่างว่ามาคุยแล้วอ๊อฟไปได้นะ)
ส่วนใหญ่ถ้ามากับพี่ชาย ต้องได้อ๊อฟกลับไปกันละคน (ฮวดมันเล่าให้ฟังแบบนั้น)
ผมขี่ผ่านฮวดไปโดยที่ฮวดไม่ได้หันมาหาผมเลย
............
....................
ผมนอนอยู่ที่บ้าน จิตใจวุ่นวายชะมัด นอนไม่หลับเลย
ป่านนี้เขาจะไปถึงไหนกันแล้ว ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ
สุดท้ายผมก็ทนไม่ได้ ร้องไห้ออกมา มันไม่มีคนคุยด้วย มันอยากระบาย
แต่ไม่รู้จะไประบายกับใคร คืนนั้นผมนอนหลับทั้งน้ำตา
ทั้งๆที่พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันวาเลนไทน์ วันที่ผมคิดว่ามันต้องเป็นวันพิเศษสำหรับผม
มากกว่าในทุกๆปีที่ผ่านมา มันคง.............ZZZZZZZZZZZZZZZ (มันหลับเองซะอย่างงั้น)
............
.......................
วันรุ่งขึ้น ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ให้ตายซิ หัวเสีย พาลทะเลาะกับเพื่อนไปทั่ว
ก็มันหงุดหงิด อึดอัด จะให้ไปบอกได้ไงว่า ที่กรูเป็นอยู่เนี๊ยะ กรูหึงผู้ชายอยู่
พวกมันคงได้หัวเราะกันตาย จนผมตัดสินใจ โดดเรียนกลับบ้าน
ทั้งๆที่ใกล้จะสอบอยู่ในไม่อีกกี่วันนี้แล้ว
..........................
..............
จนเย็นฮวดมันก็โทรมาหานะ ว่าทำไมยังไม่ออกไปหามัน
ผมก็บอกปัดไปว่าผมไม่สบาย อยากนอนพัก แล้วมันก็วางสายไปเลย
ไอเวรนี่มาไม้ไหน แต่กำลังงอน เชอะ กรูไม่โทรไปหาหรอก
ไม่ถึง 10 นาที มันมาถึงหน้าบ้านผมและ ผมไปเปิดประตูให้มัน (แอบดีใจเล็กๆ แต่ก็ตีสีหน้างอนเหมือนเดิม)
"มีไร แล้ววางสายทำไม อยู่ๆก็วางสายจะให้คิดว่าไง" ผมต่อว่ามันไม่หยุด
เหมือนมันไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดเลย มันเดินเข้ามา แล้วก็เอามือมันมาจับที่หน้าผากผม
"ตัวก็ไม่ร้อนนิ๊ เป็นอะไรมากป่าว" เมิงสนใจที่กรูพูดไหน่อยดิ๊ แต่ตอนนั้นภาพที่เห็นมันเข้าไปในร้านนั้น
มันแว้บมาในหัวผม ผมปัดมือออกอย่างเร็ว
"ไม่ต้องเอามือที่ไปจับอะไรต่อมิอะไรมาโดนตัวเราเลยนะ"
"เป็นไร" มันถามผมแบบหน้าดุ
"ไปทำอะไรมารู้อยู่แกใจ ไม่เห็นต้องถาม" ผมพูดย้อนกลับไปด้วยเสียงประชดมัน
ฮวดมันเงียบ ไม่พูดไม่ตอบ ไม่ปฏิเสธอะไรเลย ในตอนนั้นผมก็ได้แต่คิดให้มันตอบผม ได้โปรดช่วยพูดหน่อยเถอะ
ยอมรับก็ได้ ปฏิเสธก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้ เราสองคนยืนนิ่งกันอยู่นาน
"ฮวดพูดไป เต้จะเชื่อฮวดไหมหละ" ผมเงียบก้มหน้าไม่มองหน้ามัน เพราะรู้ว่าเมือ่ใดที่เป็นแววตามัน
ผมคงจะต้องใจอ่อนตามเคย
มันเดินไปที่รถมอไซต์มัน ผมงง ไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไร มันขึ้นมอไซต์ สตาร์ทรถตั้งท่าจะบิดออกไป
แต่ก่อนไป มันหันมาบอกผมว่า
"ตั้งแต่คบกับเต้ ฮวดก็ไม่เคยไปยุ่งกับใครอีก" มันพูดเสียงดัง แล้วมันก็บิดรถมอไซต์ออกไป
ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น สรุปว่า นี่กรูผิดอีกแล้วใช่ป่ะ ที่คิดเองเออเองไปหมด
แล้วกรูจะต้องทำไงดีหละ เวรกรรมจริงๆเลยนะเมิงเนี๊ยะ ไอเต้เอ้ย

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

พูดยังไม่ทันขาดคำ 
ตรูจะมีเรื่องให้นอนฝันหวานมั่งได้ไหมเนี่ย ตระกูลเป็ด เหนื่อยจาย
 

[amoureusement]

ฮวดขี้งอนจางงงง
แต่ก็น่าร้ากก 
เหมือนคุณพี่เต้ 

สนุกดีจัง มาอัพเร็วๆนะคร้าบ

[abcd]

โฮะ โฮะ ดีจายนึกว่าเร่องจาไปถึงไหนต่อไหน ขอบคุณนะคุณเต้4Xที่ยังรอตะแน๋ว (คิดเข้าข้างตัวเองอีกแระ คิกคิก)

ก็แม๋เค้าหายปายตั้งเกือบ2วันนึกว่าจะตามอานไม่ทันซะแล้ว 

[cha-lor-rea]

พูดยังไม่ทันขาดคำ 
ตรูจะมีเรื่องให้นอนฝันหวานมั่งได้ไหมเนี่ย ตระกูลเป็ด เหนื่อยจาย
 

เข้ามาขำบลู    เข้ามารออ่านทุกวันเลย คู่นี้น่ารักดี รออ่านอยู่ตลอดแหละครับ มะต้องน้อยจาย......

[taexxxx]

ดีใจอย่างสุดซึ้งเลยครับ   มีคนมาให้กำลังใจเยอะเลย แล้วก็เพิ่งจะเห็นว่า
กระทู้นี้ View เกิน 1000 ไปแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยสังเกตด้วยดิ๊ว่า View เท่าไหร่
เอาเป็นว่าขอบคุณทุกๆคนละกันนะครับ ที่เข้ามาเม้นให้ผม...อิอิ มาต่อกันเลยดีกว่า
.........
................
วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ที่เศร้าสุดๆ
หลังจากที่ฮวดกลับไป ผมก็ยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
ผมไม่ได้ออกไปตามหาฮวด ไม่ได้โทรศัพย์ไปหา
ผมกลับขึ้นไปนอนที่ห้อง คิดยังไงก็คิดไม่ตก นอนดูโทรทัศน์ก็ไม่รู้เรื่องเลย
พอมานอนฟังเพลงก็ดันเปิดแต่เพลงรักๆ มาให้ฟัง (ก็มันวันวาเลนไทน์นิหว่า จะให้เปิดเพลงเศร้าเป็นงานศพได้ไง)
ผมหันไปมองนาฬิกา นี่มันก็จะ 5 ทุ่มแล้วหละ เฮ้อ...วันวาเลนไทน์ของเรา ทำไมมันถึงได้เศร้าอย่างนี้ว้า...
................
.......
แล้วถ้าสิ่งที่ฮวดพูดเป็นเรื่องจริงหละ.......
ฮวดเป็นคนที่โกหกคนไม่เป็นเลย เพราะหลายๆครั้งที่โกหกผม ผมก็จับผิดได้ทุกครั้ง
แต่จากน้ำเสียงในครั้งนี้ มันต่างจากทุกๆครั้ง หรือมันจะจริง
ผมตัดสินใจลงไปโทรศัพย์ข้างล่าง ผมยืนอยู่ที่โทรศัพย์อยู่นาน
กดเบอร์มือถือฮวดไป แต่ผมก็ยังไม่ได้กดตัวสุดท้าย มันไม่กล้าพอ
ทั้งๆที่เราไม่ผิด แต่ไหงเราต้องรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้
เหมือนเราไปดูถูกความรู้สึกเขาเลย ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง
เขาคงจะเสียใจมากๆ ที่เราไปดูถูกเขาแบบนี้
ผมเปลี่ยนใจยังไม่โทรไปหาฮวด ขอเวลาไปรวบรวมความกล้า หานมอุ่นๆสักแก้วกินก่อนดีกว่า
มองดูนาฬิกา เฮ้ยนี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนิ่หว่า..........
.........
.............
กริ๊ง..........กริ๊ง...........
เฮ้ยใครโทรมาตอนนี้วะ.......หรือว่าจะเป็นฮวด ผมวิ่งจากหลังบ้านมาที่หน้าบ้านเพื่อมารับโทรศัพย์
"ฮัลโหล...สวัสดีครับ" ผมใจเต้นตึกตัก รัวเป็นกลองเลย
"ป้าสาวนอนหรือ" แป่ว.....เพื่อนป้าโทรมาหา เฮ้อ.....หลงดีใจซะงั้น
"ป้าสาวหลับไปแล้วครับ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ....ครับ. .แล้วผมจะบอกให้นะครับ...ครับ สวัสดีครับ" ผมวางสายแล้วหันหลังกลับ
จะไปเข้าครัว...อีกครั้ง
กริ๊ง.....กริ๊ง.......
อะไรอีกเนี๊ยะ จะฝากข้อความอะไรเพิ่มหรือไง ผมคิดแบบหัวเสียก่อนจะรับสาย
"ครับ มีอะไรจะฝากเพิ่มเติมเหรอครับ"
"ฮัลโหล เต้เหรอ........" เสียงแบบนี้ เสียงที่ผมกำลังรอคอย.....
"อืม....อยู่ไหนนะ" ผมเก็บอาการดีใจไว้ ทั้งๆที่อยากจะกระโดดโลดเต้น ไอบร้านี่ กรูดีใจจริงๆนะ
"Happy Valentine นะ" ดูมันดิ๊ มันยังไม่ลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไร
"แล้วนี่อยู่ไหน กลับบ้านหรือยัง ทำไมเสียงมันดังจัง" ผมยังคงเก็บอาการดีใจไว้ไม่แสดงมันออกมา
"ฮวดมาหาไรกินที่ร้านเพื่อนพี่นะ แต่กำลังจะกลับแล้ว" ดูมันดิ๊ แม้ผมจะดีใจที่มันโทรมาหาผมแต่มันก็ยังออกไปสนุกสนานได้อีก
แล้วไหงผมต้องมาเสียใจอยู่คนเดียวเนี๊ยะ เริ่มคิด ก็เริ่มฉุนขึ้นมาอีก
"กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ แล้วนี่เมาหรือเปล่าขับรถไหวไหม" โกรธมันยังไงแต่ผมก็ยังเป็นห่วงมันอยู่ดีนะแหละ
"......." มันเงียบไม่ตอบอะไร
"ให้เราไปรับไหม" ผมห่วงว่ามันจะขี่รถกลับไม่ไหว กลัวมันจะเมาแล้วไปล้มกลิ้งอยู่แถวไหน
"ไม่เป็นไร ฮวดขี่รถกลับเองได้ งั้นฮวดกลับบ้านเลยดีกว่า แค่นี้ละกันนะ"
"เดี๋ยวๆ ฮวด เดี๋ยว" มันวางสายไปแล้ว โดยที่ผมก็ยังไม่ได้ขอโทษมัน และที่สำคัญผมก็ยังไม่ได้บอก "รัก" มัน
.............
.................
ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมากๆ อยากจะขอโทษอยากจะพูดอะไรหลายๆอย่าง
แต่ผมก็ยังคงไม่กล้า ผมเดินไปเดินมาอยู่ข้างล่าง แถวๆโทรศัพย์
จะเอายังไงดี จะเอายังไงดี ผมยังคงสับสน แล้วผมก็ได้ยินเสียงรถมอไซต์ที่คุ้นเคย
แถวๆหน้าบ้านผม ยังไม่ทันที่ผมจะเปิดประตูออกไปดูว่าใช่มันหรือเปล่า
เสียงมอไซต์ ก็ค่อยๆ ห่างออกไป ผมได้แต่คิดในใจว่า มันคงไม่ใช่หรอก
มันจะมาทำไมหละ
กริ๊ง.........กริ๊ง..........
เสียงโทรศัพย์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมมั่นใจในครั้งนี้ว่าต้องเป็นฮวดแน่ๆ
"ถึงบ้านหรือยัง" ผมถามโดยไม่ได้รอฟังว่าอีกคนนึงจะเป็นใคร เพราะมั่นใจว่าต้องเป็นฮวด
"ยังแต่ใกล้จะถึงบ้านแล้ว เต้ยังไม่นอนใช่ไหม เดี๋ยววางสายแล้ว เต้ช่วยออกมาที่หน้าบ้านหน่อยนะ"
ผมงง ทำไมจะต้องให้ผมออกไป หรือว่าจะมาหา
"ตอนนี้ฮวดอยู่ไหน จะมาหาเราใช่ป่ะ งั้นเรารอหน้าบ้านเลยนะ" ผมดีใจเหลือเกิน ผมจะได้พูดอะไรหลายๆอย่าง
ที่มันเก็บเอาไว้แล้ว
"เปล่า ฮวดจะกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้เช้าฮวดต้องไปเรียนนะ อย่าลืมซิ" ผมหน้าหดลงเหลือไม่ถึง 2 Cm. เลยอ่ะ
ได้แต่คิดงงว่า แล้วจะให้ผมออกไปทำไม
"แล้วฮวดจะให้เราออกไปหน้าบ้านทำไมอ่ะ" ผมถามไปเพราะงงกับสิ่งที่ฮวดจะให้ผมทำ
"ออกไปหาหัวใจฮวดมั้ง ฮวดไปถอดตั้งไว้หน้าบ้านแล้ว 555" เอ่อ...มาอารมณ์ไหนหว่า ดูเสียงร่าเริงจัง
"ตลกและ จะมาอำอะไรเราเนี๊ยะ จะมาหาเราใช่ป่ะ บอกมาเลย" ผมเริ่มมีความหวังเล็กๆ
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฮวดถึงบ้านแล้ว อย่าลืมออกไปเอาหัวใจฮวดด้วยนะ หลับฝันดี ฝันถึงฮวดด้วย"
แล้วมันก็วางสายไปเลย ทิ้งความสงสัยให้กับผมเต็มไปหมด
.......
.............
ประตูบ้านผมมี 3 ชั้น ประตูบ้าน 2 ชั้น ผมค่อยเปิดให้เบาที่สุดกลัวคนในบ้านจะตื่นขึ้นมา
เดินออกไปหน้าบ้าน แล้วก็ต้องเปิดอีกชั้นนึง ผมค่อยๆเปิดแล้วก็แง้มดูว่ามีใครอยู่อีกฝากนึงหรือเปล่า
ปรากฏว่า........ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลยสักคน แอบเศร้าครับ ไหงฮวดไม่มาปรากฏตัวตรงหน้าเรานะ
"เฮ้อ....." ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะคอตกก้มหน้าหน้าลง เอ๊ะ กล่องอะไรอยู่หน้าบ้าน
รูปทรงเหมือนกล่องรองเท้า แต่เป็นสีแดงสวยเลยหละ ผมยังคงไม่กล้าเปิดดูค่อยยิ้มมันขึ้นมา
แล้วก็เขย่าดูเบาๆ ว่าอะไรอยู่ข้างใน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน แต่เบามาก เหมือนกล่องเปล่าๆ
ผมคิดว่ามันคงปลอดภัยไม่มีตัวอะไรหรอกมั้ง ผมค่อยๆแง้มเปิดกล่องออกทีละนิด
แล้วมันก็เผยให้เห็นของข้างใน จริงอย่างที่ฮวดบอก มันเป็นหัวใจของฮวดจริงๆ
หัวใจสีแดงที่มีเชือกร้อยไปผูกกับดอกกุหลาบสีแดง มันพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ  
มีการ์ดเล็กๆสีแดงเหมือนกัน อยู่ข้างใต้ดอกกุหลาบ ผมหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน
"ตั้งแต่เราคบกัน ฮวดมีคนพิเศษเพียงคนเดียว"
"ฮวดให้ใจเขาไปหมดแล้ว"
"คนๆนั้นคือคนที่ถือการ์ดใบนี้อยู่"
"Happy Valentine"
  น้ำตาแตกอีกแล้วกรู....ฮือๆ ไอฮวดบ้า...กรูรักเมิงนะ ฮือๆ
.............
..................
ผมอยากจะบอกรักมันตอนนี้เหลือเกิน เลยตัดสินใจโทรศัพย์ไปหามัน
แต่.........เวรกรรมมันปิดเครื่องไปแล้ว ไอบร้านี่ทิ้งให้กรู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
คืนนั้นนอนไม่หลับเลย มันสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมไม่ยอมเชื่อใจฮวดบ้าง
กว่าจะหลับก็ปาไปตี 3 แล้วหละ.......สรุปว่าตอนเช้าผมไปเรียนไม่ไหว แต่ไปเข้าเอาวิชาเรียนตอนบ่าย
..............
........
Happy Valentine นะครับทุกคน
ปล. Valentine มีตอนต่อเอาไว้มาต่อตอนเย็นหรือไม่ก็ดึกๆไปเลย แฮะๆ  

[gayness69]

 

กริ๊ดๆๆๆ....กล่องหัวใจ โรแมนมักๆ ถ้าเป็นตอนนี้ ผมเชื่อว่าก่อนคุณเต้จะเปิดคงคิดหนักอ่ะ จริงมะๆ  ....

ทำไมอ่ะหย๋อ? ....ก็ต้องกลัวว่าเป็นระเบิดไงครับ แต่คงไม่หรอกมั้งเพราะคุณเต้ไม่พระอ่ะ อิอิ (แอบกัดเล็กๆ)

ปล. มาต่อไวไวล่ะกัน...อย่าให้ต้องจิก...     ช้าๆ จะเอาขี้เป็ดไปปาหลังคาบ้าน

[taexxxx]

ขอบคุณทุกคอมเม้นเน้อ....แฮะๆ ดีใจมีสมาชิกใหม่เข้ามาอ่านอีกแล้ว อิอิ  ซึ้งเป็ดเลย
คืนนี้คงจะมาต่อ Valentine ช่วงสองไม่ไหว เพราะมัน......ง่วงเหลือเกิน
วันนี้เหนื่อยๆ ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน เฮ้อ.....มีคนรักก็เหมือนไม่มี เซ็งๆ ว่าแล้วก็คิดถึงฮวดชะมัด

[taexxxx]

วันนี้ผมเศร้าใจนิดหน่อย อาจจะเขียนผิดๆถูกๆ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา มาต่อกันเลยละกันนะครับ
............
........
วันที่ 15 กพ. ปี พ.ศ. 25XX
ใจผมไม่ได้จดจ่อกับการเรียนบนกระดานเลย (ข้อสอบทั้งนั้น   )
ผมรอแค่ว่า เมื่อไหร่จะถึงเวลา เสียที เวลาที่ผมจะได้เจอกับฮวด
เวลาที่ผมจะได้ขอโทษ มันจะสายเกินไปไหมที่ผมจะบอกกับฮวดว่า Happy Valentine
ผมยังคงนั่งคิดตลอดคาบเรียน ผมวางแผนสำหรับคืนนี้เอาไว้หมดแล้ว
ผมนึกอะไรได้ ผมจะจดมันลงไปหมด มันมีอะไรหลายอย่างมากๆที่อยากจะทำ
แต่สุดท้าย มันก็เหลือแค่....."ไปดินเนอร์กัน แล้วก็บอกขอโทษ" ( จดเรื่องที่อยากทำเป็นหน้า เฮ้อ  )
.............
......
เย็นวันนั้น ไอฮวดมันให้ผมนั่งรอมันที่ร้านพี่เถียนนานมาก
ปกติแล้วมันเลิกเรียนเสร็จ ไม่เกิน ครึ่ง ชม. มันก็มาถึงร้านพี่เถียนและ
ผมถามพี่เถียน พี่เถียนเองก็ยังแปลกใจ ผมเลยนั่งรอมันที่ร้านตั้งแต่
บ่าย 3 โมงครึ่ง (ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะรีบไปรอมันเร็วไปทำไม)
ในช่วงที่รอ พี่เถียนก็มาชวนผมคุยนั่นคุยนี่ พี่เถียนชมผมว่า ไปทำอีท่าไหนถึงปราบราชสีห์ให้เป็นลูกแมวไปได้
แฮะๆ ผมก็   ดิ๊ เล่นถามแบบนี้ ผมก็ตอบแบบปัดๆไป ไม่ได้ไปแจกแจงว่าอะไรเป็นอะไร ขืนรู้มากกว่านี้
มีหวังผมคงไม่กล้ามาเยียบร้านนี้อีกแน่ๆ พี่นก(แฟนพี่เถียน) ก็เข้ามาร่วมแจมด้วย
บอกว่าคู่เต้นี้น่ารักมากเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแฟนกัน ตอนนั้นผมกำลังดูดน้ำโค้กอยู่
เจอพี่นกพูดแบบนี้ โค้กพุ่งออกจมูกเลยครับ โอ้ยแสบชะมัด พี่เถียนกับพี่นก ได้ทีหัวเราะร่าเลย
ผมได้แต่นั่ง   บิดไปบิดมา ( ไม่รู้ว่าจะอายไปทำไมมากมาย)
แล้วผมก็....ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่า ตกลงแล้วนี่เราคบเป็นแฟนกับฮวดมันตอนไหนหว่า
มันเคยขอหรือบอกว่าเราเป็นแฟนมันสักครั้งรึ ก็ไม่เคย
ว่าแล้วนี่ก็กลายเป็นประเด็นนึงในคืนนี้ที่ผมจะถามฮวดให้ได้
แต่รอแล้วรออีก มันก็ไม่มา จะโทรไปก็...กลัวจะเสียฟอร์ม เอาวะ ให้มันรู้ไปว่ามันจะไม่มาที่ร้าน
.......
..........
ผมมองนาฬิกาอีกครั้ง หลังจากที่รู้สึกว่ามันนานมากแล้ว เฮ้ย...นี่มันจะ 6 โมงแล้ว ไอฮวดมันไปไหนของมันนะ
สมองผมมันเริ่มฟุ้งซ่านอีกแล้วครับ อย่าให้กรูรู้นะเมิง ว่าเมิงไปร้านแบบนั้นอีก คราวนี้กรูไม่ยกโทษให้เมิงแล้ว
คิดได้แบบนั้นก็ลุกขึ้นไปมองหน้าร้านพี่เถียนที่ฝั่งตรงข้าม เอ...รถมอไซต์มันก็ไม่มี รถยนต์พี่ชายก็ไม่มี
ผมตัดสินใจจะกลับเข้าไปในร้านเพื่อโทรหามัน(เอาเบอร์ร้านพี่เถียนโทร เพราะฟรี พี่เถียนไม่คิดตัง สนับสนุนผมกับฮวดสุดริด 55)
ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าไปในร้าน ก็มีมือนึงมาแตะหลังผม
ผมหันไปดูหน้าเจ้าของมือนั้นช้า
"เฮ้ย ไปทำอะไรมา ไหงหน้าเป็นแบบนั้น แล้วรู้ป่าวว่าเรามานั่งรออยู่กี่ ชม. แล้ว"
"จะไปรู้เหรอ ฮวดก็ไปนั่งรอหน้าบ้านเต้ มากี่ ชม. แล้ว ไม่รู้บ้างหรือไง จะโทรมาบอกกันหน่อยก็ไม่ได้"
ตอนนั้นต่างคนต่างเถียงกันไปเถียงกันมา ทำนองว่างอนกันมากกว่า(ในความคิดผมนะ)
ส่วนไอฮวดนี่ ท่าทางมันจะโกรธจริงๆ เพราะมันเป็นห่วงผม เห็นว่าเย็นแล้วทำไมยังไมกลับบ้าน (มันบอกผมอย่างนั้นนะว่ามันห่วงผม)
หลังจากที่เราคุยกันเคลียร์ ผมยอมรับผิดเองแหละ  เราก็เข้าประเด็นกันทันที
ผมนัดมันที่ร้านอาหารร้านนึงตอน 2 ทุ่ม แพงหน่อยแต่บรรยากาศได้ใจสุดๆ (ตังไม่พอจ่ายไม่เป็นไร ไปกับลูกเจ้าของร้านทอง  )
มันขอเล่นเกมส์ที่ร้านพี่เถียนเพราะมันอาบน้ำมาแล้ว ส่วนผมยังรักสถาบันใส่ชุดช๊อบอยู่เลย ( เด็กเทคนิคนะครับ แฮะๆ)
เลยขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวเสียหน่อย ผมออกจากบ้านตั้งแต่ 1 ทุ่ม กะว่าจะแวะหาแม่ที่หน้าซอยสักหน่อย
แม่ผมเห็นแต่งตัวก็งอแงจะตามไปด้วย แม่บอกว่านัดกับใครไว้หละซิ ส่วนผมเหรอ   นั่งบิดไปบิดมาอยู่บนเสื่อแล้ว
ผมไม่ได้แวะมาหาแม่หลายวันแล้ว แม่บอกว่าติดเพื่อนมากกว่าแม่ (มีแอบงอน) แต่พอบอกว่า ไปกับฮวด
แม่ผมเปลี่ยนเป็นหน้ามือหลังมือเลย แหม..กับฮวดนี่ทำไมถึงได้สนับสนุนเสียจริง (แน่จริงก็ยกลูกชายให้เขาไปเลยดิ๊ กล้าป่าวๆ เอิ๊กๆ)
ก่อนไปขอหอมแม่ 1 ที (ครั้งแรกในชีวิตหลังจากที่จำความได้) ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกล้า แม่ผมก็เลยอายหน้าแดงเป็นตูดลิงเลย
...........
....................
ผมไปตรงเวลาเป๊ะ แต่ก็เห็นมันนั่งในร้านก่อนแล้ว แต่ที่หน้าแปลกใจ ไหงถึงมีจานกับแก้วน้ำที่กินแล้ว
อยู่บนตรง 2 ชุดหละ
"ไม่บอกให้เขาเก็บโต๊ะก่อนหละ แล้วค่อยนั่ง" ผมพูดก่อนที่ไปนั่งฝั่งตรงข้าม
"มานั่งข้างฮวดนี่มา ตรงนั้นมีคนนั่งแล้ว" ฮวดมันทำหน้าเซ็งๆ แต่ผมนี่ดิ๊...ใครวะ บังอาจมาเป็นก้างขวางคอ
"ใครอ่ะ พี่ชายเหรอ" ผมถามเพราะคิดว่าน่าจะเป็นพี่ชาย
"เปล่าหรอกเพื่อนฮวดเอง มันทะเลาะกับที่บ้านมา ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ฮวดสงสารมันก็เลยให้มันมาด้วย"
เอ่อ...ผมหละอึ้ง พูดอะไรไม่ออกเลย โฮ...ไอตัวมาร เมิงมาทำให้บรรยากาสกรูพังหมดเลย กรูขอดูหนังหน้าเมิงหน่อยแล้วกัน
ผมลุกขึ้นไปนั่งฝั่งเดียวกับฮวด ตอนนี้หน้าผมก็ไม่ได้ต่างไปจากฮวดเลย บอกตรงๆเลยว่าตอนนั้น เซ็งเป็ดสุดๆ
ไม่อยากจะกินอะไรเลยอ่ะ อยากกลับบ้านและ
"นี่สั่งอะไรกันแล้วเหรอ" ผมถามเพราะดูจากล่องลอยที่สั่ง กับข้าวผมหมดไปจานนึงแล้ว
"อืม...กิตมันสั่งหมดและ" ( ผมจำชื่อมันไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าสมมติมันชื่อ กิตแล้วกัน ใครชื่อนี้ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย)
"แล้วสั่งไปกี่อย่างแล้ว" ผมถามเพราะคิดว่าคงจะรอผมมาสั่งเพิ่มเติม
"เอ่อ...หลายอย่างฮวดก็จำไม่ได้เหมือนกัน อืม...ผัดผงกะหรี่กุ้ง หอยแมงภู่อบชีส แกงส้มปลากระพง จำได้แค่นี้"
"อืม..." ผมตอบสั้นๆได้แค่นั้นจริงๆ มันสั่งซะเหมือนเป็นคนจ่ายเงินเองเลย ให้ตายซิ
แล้วผมก็เห็นตัวเป็นๆของมันแล้วครับ มันมายั่งกะยัก ตัวก็ดำ แบบว่า อ้วนดำ ตัวใหญ่ๆ
มันก็ยกมือไหว้เรานะ พูดคุยกับเราเหมือนเราสนิทกันมาแต่ชาติปางที่แล้ว
"นี่กิตสั่งไปกี่อย่างแล้วนะ" ผมถามให้แน่ใจเผื่อจะสั่งอะไรเพิ่มเติม
"7 อย่างได้มั้ง เอ...ไม่ก็ 8 อย่างมั้ง ใช่ๆ 8 อย่าง" (ผมจำคำพูดท่อนนี้มันได้เลย พูดแบบพวกติ๊งต๊องอ่ะ)
  นี่เมิงมากันทั้งหมู่บ้านหรือไงสั่งทำ ป๊ะเมิงเหรอ 8 อย่าง ไอเชี่ยมีหวังตังกรูหมดแน่ๆงานนี้
"แล้วจะกินกันหมดเหรอ สั่งตั้ง 8 แปดอย่าง" ผมทำเสียงไม่ค่อยพอใจใส่มัน
"ฮวดบอกมันแล้ว แต่มันบอกว่าหิว" ฮวดพยายามจะแก้ตัว ผมหันมามองค้อน ก่อนจะกระซิบบอกฮวด "เงินไม่พอ ฮวดจ่ายด้วยแล้วกัน"
"โอ้ยสบายเลยพี่เต้ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง หมดแน่นอน" เออ...เมิงภูมิใจเหลือเกิน ไอสาดดดด กรูนี่เงินเอามา 2000 หมด หมดแน่ๆกรู
.....
............
ปกติร้านนี้อาหารอร่อยมาก อร่อยจริง เพราะเป็นพวกซีฟูด ใช้วัตถุดิบสดๆ (จ.ผมติดทะเล)
ของที่ร้านจึงสด แล้วก็อร่อย แต่วันนั้นไหงมัน ดูอะไรก็ไม่อร่อยไปซะทุกอย่าง
ฮวดมันก็เห็นท่าทางผมนะ มันก็พยายามเอาใจ แต่...ไม่ไหว มันหมดอารมณ์จิงๆ
ส่วนไอกิตนะเหรอ แมร่งเอ้ย เชื่อเลย กินแบบว่าไม่สนใจอะไรอีกแล้วชีวิตนี้ กุ้งเอย ปูเอย ปลาเอย
ที่ตรงหน้าก็ตักจ้วงเข้าปากเอา ตักเอา เออ...เมิงกินให้อร่อยเลย
สุดท้ายที่เตรียมไว้จะพูดกับฮวด ก็ไม่ได้พูด
ผมกินได้ไม่เยอะ (กินไม่ลง) ผมเลยบอกฮวดว่าจะออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าข้างร้านนี้
ผมไม่รอฟังคำตอบจากฮวด ผมก็เดินจ้ำอ้าวไปที่สนามหญ้าข้างร้าน
บรรยากาศที่นี่ดีมากๆ อาจจะเพราะว่าวันนี้ไม่มีคนด้วยมั้ง มันเลยสงบ
ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ชิงช้าของเด็กเล่น (ผู้ใหญ่เล่นก็ได้ แต่ตอนนั้นผมยังเด็ก  )
ผมปล่อยใจให้มันลอยคิดอะไรเพลินๆเพราะไม่อยากคิดถึงหน้าไอกิตมันเลย ให้ดิ้นตายซิ
ผมนั่งไกวไปได้สักพัก ก็มีคนมาช่วยไกวให้ผม ก็ไม่ใช่ใครหรอก ก็ฮวดนะแหละ
"ฮวดขอโทษนะ วันหน้าคงไม่ชวนมันมาแล้วหละ" ฮวดพูดน้ำเสียงอ่อยๆ
"มันคงไม่มีวันหน้าแล้วมั้ง" ผมพูดไปโดยไม่ได้คิดเป็นเรื่องของเรา แต่คิดไปว่าวันหน้าผมก็คงจะไม่ไปไหนมาไหนกับมันแล้วหละ
แต่ฮวดคงจะตีความหมายผิดไป ฮวดยืนนิ่งไปเลย
"ฮวด เป็นไร เราไม่ได้หมายถึงเรื่องของเราเสียหน่อย"
"เฮ้อ..." ฮวดมันถอนหายใจซะดังเลย ผมก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
"ดีใจนะที่เต้หัวเราะได้แล้ว" ตอนนั้นผมก็ยังคงไม่ลืมเรื่องไอกิตหรอก แต่..บรรยากาศตอนนั้นมันน่าจดจำมากว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร
.........
...............
"เราคบกันตอนไหน ฮวดจำได้ป่ะ" ผมยิงคำถามเปิดประเด็น
"ไม่รู้ซิ ฮวดไม่แน่ใจ ถ้าจำไม่ผิดก็คงจะก่อนปิดเทอม 1เ ดือน กันยามั้ง" ฮวดตอบแบบไม่ค่อยจะแน่ใจ
"อืม.....ช่วงนั้นแหละ แต่ตอนนั้น เราโคตรเกลียดฮวดเลยอ่ะ คนอะไรไม่รู้........."
"ทำไมคนแบบฮวดมันทำไม"
"ก็...ฮวดโคตรเก๊กเลย"
"555  " มันขำซะดังลั่น
"หัวเราะอะไร" ผมถามเพราะเริ่มอาย (ไม่รู้จะอายทำไมเหมือนกันอ่ะตอนนั้น)
"ฮวดสารภาพเลยก็ได้ ว่าที่ฮวดต้องทำแบบนั้น เพราะฮวดเขิลล์เต้ ไม่รู้จะเข้ามาคุยยังไงดี
ก็เลยพูดกวนทีน ไปงั้นแหละ ก็จริงไหมหละ ถ้าฮวดไม่ทำแบบนั้น เต้จะมาสนใจฮวดเหรอ" เออ..ที่มันพูดก็ถูกของมัน
"แหม....น่ารักขนาดนี้ใครไม่.......ก็บ้าแล้ว"
"ใครไม่อะไรนะ ฮวดไม่ได้ยิน" ฮวดมันแกล้งแซวผม
.........
................
"แล้วเราเป็นแฟนกันตอนไหน" ผมถามคำถามนี้แทรกคำถามฮวดที่แซวผม
"......." มันเงียบไป ผมก็เงียบ เหมือนกัน
"นั่นดิ๊ เราคบเป็นแฟนกันตอนไหนนะ" ฮวดมันพูดไปทำท่าทางคิดไป ก่อนจะเดินมาข้างหลังผม
"งั้นฮวดขอเต้เป็นแฟนตอนนี้มันจะสายไปป่าวอ่ะ" เวรกรรม เล่นมามุกนี้ กรูเขิลล์นะเมิง บร้า........
ผมหันไปทุบมัน มันก็วิ่งหนีผม ผมก็ไล่ทุบมัน (ภาพนี้ใครจะไปลืมมันลงหละ ฮวดเอ๋ย)
หลังจากวิ่งกันจนเหนื่อยผมขอยอมแพ้กลับมานั่งที่ชิงช้าเหมือนเดิม
ฮวดมันก็วิ่งเข้ามาทวงคำตอบที่มันถามค้างไว้
"เออ.....แล้วไม่ต้องมาถามแบบนี้อีกนะ" ผมตอบมันไป แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปหามันหรอก
ก็คนมันอายนิหว่า
..................
..........
สรุปแล้ว
เราตกลงเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการวันที่ 15 กพ. หลังวันวาเลนไทน์ 1 วัน
น่าขำดีเนอะ แต่เอาเถอะ เราจะรักกันวันไหน ไม่จำเป็นจะต้องรอวันสำคัญเสมอไป
เพราะความรักมันเกิดขึ้นกันได้ทุกวัน

ปล...เกือบจะกลับไปนอนฝันดี พอกลับมาเช็คบิล  
27XX บาท ไอบร้า.....เงินกรูติดลบเลย สุดท้ายฮวดก็ควักออกมาจ่ายครึ่งนึง
เฮ้อ....กรูว่าจะกลับบ้านไปหลับฝันดี เจอเมิง กรูเลยหลอน ฝันร้านเสียงั้น  

[abcd]

ชอบประโยคนี้จัง :

เราจะรักกันวันไหน ไม่จำเป็นจะต้องรอวันสำคัญเสมอไป  เพราะความรักมันเกิดขึ้นกันได้ทุกวัน


คุณเต้4xน่าจะชวนฮวดชักดาบไปเรยนะ ปล่อยให้คุณกิตเค้าจ่ายเอง กินเยอะกว่าใครเพื่อนนิ
จะหวีดหวานกันทั้งทีดันมีมารผจญ 

[ไอ้หัวแห้ว]

 


หวานๆ น่ารักมากๆ ครับ

อิอิ

ชอบง่า...

ประโยคสุดท้ายงี้ได้ใจมากเลย

ฮวดก็น่ารัก

 

[taexxxx]

แฮะๆ วันที่คบกัน ถ้าเป็นวันธรรมดาผมก็คงจะจำไม่ได้
แต่...มันบังเอิญไปอยู่หลังวันวาเลนไทน์เลยจำได้ง่าย แล้วก็ไม่รู้ลืมเลย
แล้วก็ขอบคุณทุกเม้นนะครับ ดีใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ:monkeysad:
มาต่อกันเลยละกันนะครับ
............
.................
หลังจากวั้นนั้น เวลาเราสองคนไปไหนก็มักจะเห็นสายตามองเราเหมือนตัวประหลาด
บางคนก็หันไปซุบซิบ จะบอกว่าไงดีหละ ถ้าแอบซุบซิบแบบที่เราไม่สังเกตเห็น
ผมกับฮวดก็คงจะไม่รู้สึกอะไร แต่นี่มันซุบซิบแบบว่า เออ..กรูรู้ว่าเมิงกำลังนินทากรูอยู่ อะไรทำนองนั้นเลย
สำหรับผม...ผมทนได้ แต่ก็ไม่มาก แต่ฮวดนี่ดิ๊ ผมต้องคอยลากฮวดทุกที ที่ฮวดเริ่มอารมณ์ฉุนเฉียว
ฮวดไม่ชอบให้ใครมามองฮวดด้วยสายตาแบบนั้น นี่เป็นสาเหตุที่ฮวดบอกกับผม
มันเลยทำให้การออกไปเดินห้าง(ที่เล็กมากๆ)ของเราต้องหายไป
ถ้าเป็นไปได้ เราก็จะออกไปกินข้าวที่ไกลผู้ไกลคน
และจากเหตุการณ์นี้ ทำให้ผมเห็นว่าฮวดเริ่มจะอึดอัดกับสิ่งรอบตัวที่มีผลกับเราสองคน
ซึ่งมันบังเอิญกับช่วงสอบของผมกับฮวด ทำให้เราสองคนห่างกันไปเลยโดยปริยาย
แต่ฮวดมันก็ไม่ได้อยู่บ้านอ่านหนังสือหรอกนะ เพราะมันก็ยังไปคลุกร้านพี่เถียนเหมือนเดิม
ส่วนผมไม่ได้ไปขี่รถเล่นด้วยกัน ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้มานั่งคุยกัน หรือโทรศัพย์คุยกัน
เพราะผมไม่ได้อ่านหนังสือที่บ้านเหมือนกัน
ซึ่งผมก็ทรมานใจเหมือนกันนะ อยากจะเจอหน้ากันสักนิดก็ยังดี
ผมเลยต้องโกหกเพื่อนว่าจะออกมาซื้อของกิน แต่ผมก็แว้บออกมาหาฮวด
เชื่อป่ะ..แววตาฮวดที่มันเห็นผม มันช่างน่าสงสารจริงๆ มันคงเหงามาก แล้วก็เบื่อมากๆ
ก็แน่หละไม่ได้เจอกันตั้ง 3 วัน มันเห็นหน้าผมมันก็หยุดเล่นเกมส์หันมาคุยกับผม
ก่อนที่ลากไปหลังร้าน
"ขอทีนึงนะ"  เมิงจะทำไรกรู ตกใจนิดหน่อย
มันค่อยเข้ามากอดผม ให้ตายซิผมไม่อยากไปไหนแล้ว ผมอยากอยู่กับมันจัง
"โอเค พอและ" มันปล่อยผมออกก่อนที่ยิ้มส่งท้ายให้ผม
"เต้กลับไปอ่านหนังสือต่อเหอะ" มันพูดกับผมแต่ไม่ยอมสบตาเลย
"งั้นเต้ขอทีนึงบ้างนะ"  ผมค่อยๆกอดมัน แต่ผมกอดมันแน่นกว่า
ผมก็แค่อยากให้รู้ว่า ผมก็คิดถึงมันมาก เหมือนกันนะ
หลังจากที่ผมปล่อยมือออก ตอนนั้นผมสังเกตเห็นที่ตาฮวด มันมีน้ำตามาครอๆอยู่
"เป็นไรหรือเปล่าฮวด" ผมถามเพราะห่วงมันจริงๆ
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เต้มาหาฮวดทุกวันได้ป่ะ เอาแค่วันละครั้ง ครั้งละชั่วโมงก็ยังดี"
ผมเชื่อว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เพราะสีหน้าฮวดดูไม่ดีเลย
"อืม...เรามาหาทุกวันนะได้ แต่ไม่สัญญานะว่าจะมาหาได้นานไหม แล้วนี่สอบจะเสร็จหรือยัง"
"อืม พรุ่งนี้วันสุดท้าย .......ฮวดทำข้อสอบไม่ได้เลยนะ" ฮวดทำเสียงเศร้าอีกและ
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่าเนี๊ยะ แล้วไม่อ่านหนังสือจะทำข้อสอบได้ไงหละ นี่ก็กลับบ้านไปอ่านได้แล้ว"
"จะทำข้อสอบได้หรือไม่ได้ ถึงไงที่บ้านก็ไม่ให้ฮวดเรียนต่อแล้วหละ"
"หา... ไหงงั้นหละ" ก่อนหน้านั้นก็พอจะรู้ปัญหามาบ้างแล้วแต่นี่
"เอาไว้ค่อยคุยกันหลังเต้สอบเสร็จก็ได้ เดี๋ยวจะพลอยเครียดไปกับฮวดเสียปล่าวๆ" ฮวดพูดจบก็เงยหน้ามายิ้มให้ผม
ผมดูก็รู้ว่ามันเป็นการฝืนยิ้ม ยิ่งผมเห็นฮวดเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งไม่อยากทิ้งฮวดไว้คนเดียวเลย
"ไปได้แล้วมานานแล้ว เดี่ยวเพื่อนจะคอย" คราวนี้ฮวดลากมือผมออกจากหลังร้านไปที่หน้าร้านก่อนดันให้ไปขึ้นรถ
"คิดถึงนะ" ฮวดมันพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงเศร้าๆ "คิดถึงมากกว่านะ" อย่างน้อยคำพูดผมก็ทำให้มันยิ้มได้ 
................
........
ปล..วันนี้สั้นๆละกันนะครับ ทำงานมาวันนี้เหนื่อยมากๆ
หลับฝันดีนะครับ คิดถึงทุกคนมากๆ ถ้ามีโอกาสได้ Meeting กันคงจะดีไม่ใช่น้อย